Uit de Inleiding van het werkboek

Bericht


Het heeft mij meer dan twintig jaar gekost om te ontdekken, dat de kern van mijn problematiek veroorzaakt was door narcistische mishandeling. Daarvoor had ik al van alles geprobeerd, maar niets beklijfde. Zolang je nog in het systeem zit van een narcist, is aan jezelf werken vergelijkbaar met water naar de zee dragen. Het heeft geen enkel nut. Ik was mezelf kwijt, en pas toen ik me realiseerde dat narcisten en psychopaten voorkómen dat je jezelf terug vindt, wist ik wat mijn enige redding was. Uit hun systeem komen.

De essentie van het herstellen van de verbinding met je Zelf is een volledig Ja hiertegen. Ja, ik erken hoe ik er aan toe ben. Ja, ik erken dat ik zo niet verder kan en wil en dat ik hulp nodig heb, vooral van mezelf. Ja, ik wil Ja zeggen tegen alles in mezelf.

Narcisme kenmerkt zich door een groot Nee. “Nee, ik kan niet erkennen hoe ik er aan toe ben. Ik ben zo verliefd op mijn imago, ik vind het zo comfortabel om wat hierin niet matcht uit te besteden aan anderen dat ik het niet noodzakelijk vind om die verbinding met mezelf te herstellen. Er is toch geen probleem? Ik ben in verbinding met mezelf, want waarmee ik niet in verbinding ben dat zie ik niet, dat ken ik niet, dat herken ik niet en dat bestaat dus niet. Dus wat is het probleem? Ja, de mensen om mij heen doen soms moeilijk. Ik vind dat dan heel kwetsend en dat zullen ze weten ook. Dat is hun probleem, niet het mijne. Ik wil dat ze hier aan werken. Verder nog iets?”

Dit is de kern van de stoornis. De narcist staat wegens zijn onvervulbare onbewuste behoeftes niet toe dat je grenzen trekt. En die moet je natuurlijk wel gaan trekken. De belangrijkste grens is inzicht, zodat je niet meer in hun spelletjes wordt getrokken.

Ik heb hun gedrag vast kunnen stellen, doordat ik me steeds meer als een onderzoeker kon gedragen. Als ik wist dat ik een interactie ging hebben met een narcist, dan trok ik bij wijze van spreken mijn klapstoel te voorschijn. Ik pakte mijn aantekeningenblok. Als een antropoloog die een vreemd volk onderzoekt, onderzocht ik hun pathologie. Ik registreerde de verschijnselen, om ze later voor dit boek te gebruiken. Zo nam ik ook heel veel bronnen door, ging ik door mijn eigen proces en sprak ik met andere slachtoffers, tot er in mijn hoofd een duidelijke visie ontstond.

Door deze afstand werd ik niet meer in hun pathologie getrokken. Ik werd niet meer betoverd door de woorden. Ik werd niet meer geïmponeerd door de mooie argumentaties, die nergens op bleken te slaan. Ik beet niet meer, als het aas voor me werd uitgeworpen.

Ik ben uit hun systeem, en weet nu dat ik er voor altijd uit kan blijven.

Iris

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *