Hulp zoeken


Eergisteren heb ik een uur op een forum zitten lezen en ik voel de adrenaline weer door me heen gieren als ik er aan denk. Een vrouw had op dit algemene forum (dus geen gespecialiseerd forum over narcistische mishandeling) een topic geopend, omdat ze hulp en adviezen zocht. Ze schreef dat ze na lang informatie zoeken vrijwel zeker was dat haar ex een narcist was. Ze was door hem mishandeld. Ze hadden samen een kind en ze maakte zich zorgen (later in de topic zou blijken dat hij het kind ook mishandelde). Uit haar beschrijvingen van het gedrag van de ex, begreep ik heel goed dat ze zich zorgen maakte.

En wat gebeurde er vervolgens? Wat doe je als je als deelnemer van een forum geen zin hebt in dergelijke ellende? Je schakelt die persoon uit.

En dat is wat er gebeurde. De vrouw in kwestie kreeg zulke felle reacties, van heel veel mensen. Nadat ze haar vraag had gesteld en zo werd aangevallen, was ze de eerste pagina’s niet meer terug te vinden. Ook daar werd ze weer op aangevallen. Of ze niet het lef had om nog terug te komen! Wat was hier gaande? Is het een uitzondering? Nee, dat is het niet en daarom wil ik er weer een blogpost aan wijden (zie ook de post van 3 maart).

Als je hebt vastgesteld dat je slachtoffer bent van narcistische mishandeling, dan ga je op zoek naar hulp. Maar niet alle hulp is hulp! Dat werd hier op dit forum pijnlijk duidelijk. Wees daarom voorzichtig. Door internet lijkt het alsof de hele wereld in je huiskamer zit, maar dit is misleidend. Je kent deze mensen niet. En soms blijkt een forum met de gelegenheid om een hulpvraag te stellen, geen kans op de juiste hulp te zijn. Integendeel. Ik weet dat veel slachtoffers hulp zoeken via het internet; eindeloos informatie blijven verzamelen, hun verhaal kwijt willen, om reacties vragen. Dat kan helend zijn. Ik heb in een eerdere blogpost al behandeld waarom er ook risico’s aanzitten. Terwijl ik gisteren research deed voor mijn vervolgboek, bleef ik op dit forum hangen en ik vond het zo pijnlijk wat hier gebeurde, dat ik besloot om mijn frustratie om te zetten in een tekst. In een waarschuwing.

Hulp via het internet is gratis. Ik vermoed dat dit een reden is waarom deze vorm van zelfhulp zo populair is. De materiële kosten zijn laag. Maar de immateriële prijs die een slachtoffer betaalt is soms behoorlijk hoog. De uren piekeren, het gevoel van verslagenheid, de pijn, de zelftwijfel. Suïcidale gedachtes soms. Het kan hertraumatiserend werken.

Terug naar het voorbeeld uit de praktijk. Waar deze vrouw vooral mee om de oren werd geslagen, is dat ze het waagde een label te plakken op haar ex. Wat op mijn website duidelijk wordt uitgelegd, en in mijn boek nog uitgebreider, is waarom het zo essentieel is om vast te stellen dat het om narcistische mishandeling gaat, als dit zo is. Om als slachtoffer vast te stellen of dit zo is, geef ik veel specifieke informatie. Via het contactformulier komen er hiernaast geregeld vragen binnen in de trant van heb ik inderdaad met een narcist te maken?. Ik ben geen psycholoog, ik ken degene niet waarover het gaat, maar wat ik wel ken zijn de waarschuwingssignalen. Narcistische mishandeling verloopt volgens een bepaald stramien. Als je heel veel herkent op deze website, dan is dat een signaal. En mijn boek is nog diepgaander in het uitleggen van deze pathologie. Er komen veel reacties van lezers die eindelijk houvast vinden, omdat wordt uitgetekend waar ze al die jaren mee te maken hebben gehad. Het wrange aan narcistische mishandeling is dat het slachtoffer het gevoel wordt gegeven dat hij of zij gestoord is.

Veel mensen weten gewoonweg niet wat het is. Daarnaast heeft deze samenleving narcistische trekjes. Je begeeft je als slachtoffer in het hol van de leeuw als je ergens op een forum je hulpvraag neerlegt zonder te weten welke mensen daar aan discussies deelnemen. Veel mensen vinden het een sport om hun mening van de daken te schreeuwen, mensen in discussies uit te schakelen en hun gelijk te halen. Het wemelt op het internet van de mensen met narcistische trekken, een mooier podium om jezelf ongestoord te kunnen etaleren is er immers niet! En als een bepaalde topic je niet aan staat, dan is het niet moeilijk om de oprechte vraag om hulp (en de hulpvrager) volledig om zeep te helpen. Ik zet het even op een rijtje:

  • je valt diegene aan op onethische intenties (hoe durfde ze haar arme ex van pathologie te verdenken)
  • je haalt zijn of haar woorden uit zijn verband en gaat daar de strijd mee aan
  • je dwingt de hulpvrager voortdurend in de verdediging, zodat ze meer en meer een dader lijkt
  • je legt alles wat zij of hij zegt of heeft gezegd (in andere topics) onder een vergrootglas, om diegene zelf als de gestoorde en werkelijke dader te kunnen ontmaskeren
  • je zoekt medestanders in deze dossiervorming (samen iemand uit schakelen is een nog leuker tijdverdrijf, blijkbaar)
  • als de hulpvrager het waagt om terug te komen in de discussie, dan kun je in alles wat hij of zij nog post de bewijzen vinden van haar schuld; simpelweg door bovenstaande toe te passen

Ik zet dit zo bot op een rijtje, om leed te besparen. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn of haar proces. Veel slachtoffers zijn zeer kwetsbaar en zoeken wanhopig naar hulp. Het kan niet vaak genoeg gezegd worden dat narcistische mishandeling nauwelijks bekend is en door veel mensen niet begrepen wordt. En een deel van deze mensen valt het slachtoffer aan. Waarom zou je van die mensen steun willen? Het patroon waar je als slachtoffer jaren in zat (gek worden verklaard, ondermijnd en bespot worden) herhaalt zich keer op keer. Zoek dit dus niet op.

Wanneer mensen zeggen dat het onethisch is dat je even een label bij elkaar hebt gegoogled, (alleen maar om jezelf neer te kunnen zetten als slachtoffer) dan draaien ze de zaak om. Of er wordt om het hardst geroepen dat iemand die blijft als ze mishandeld wordt, zelf verantwoordelijk is voor de mishandeling. Nog zo’n staaltje omgekeerde logica: als je je kind weghoudt bij een mishandelende partner, dan mishandel jij het kind, want elk kind heeft beide ouders nodig. En waar ik persoonlijk helemaal niet goed van werd was deze: waar komt toch de drang bij jou vandaan om je ex van een labeltje te voorzien?.

Wat mij in deze discussie niet zozeer geschokte was de logica die nergens op sloeg, maar vooral het venijn erachter. De enorm cynische, bijtende reacties. En de enige persoon die hier wat aan had kunnen (en moeten) doen schitterde door afwezigheid: de moderator. Heel kwalijk.

Wat ik hier las was geen uitzondering. De vrouw die haar hulpvraag plaatste kwam terug in het gesprek en ik vond dat ze zich goed staande hield. Maar het maakte de situatie niet minder wrang: opnieuw een slachtoffer dat wordt aangevallen, opnieuw wordt de sympathie voor de dader opgeëist.

Die dader zorgde er altijd zelf al voor, dat het zoeklicht altijd op het slachtoffer kwam te staan, op zijn of haar morele gebreken. Het laatste wat je als slachtoffer nodig hebt zijn de veroordelende reacties van vreemden. Het hoeven niet alleen vreemden te zijn, ook veel mensen uit je eigen kring kunnen zich heel vijandig opstellen (vaak opgejut door de narcist in kwestie). Ik ga in mijn boek uitgebreid in op hoe je kunt omgaan met deze omstanders.

Richt je op de paar mensen die het snappen. Op het internet zijn ook goeie plekken te vinden, lees eerst voor je je helemaal bloot geeft. Voel. Je komt er niet uit als je er juist weer aan je haren in wordt gesleurd.

Blijf uit het land van de duisternis.

31 gedachten aan “Hulp zoeken”

  1. Wat ontzettend lullig voor jullie. Heb zelf op het net ook een paar keer mijn neus gestoten, was ook wat van slag hierdoor. Deze vrouw is m.i.wel narcistisch te noemen. Sommige kinderen (slachtoffers) worden zelf dader. De meeste gelukkig niet. Maar hier zijn jullie veilig, hoor.

  2. Beste Allemaal,
    Ik heb gauw hulp en advies nodig, want ik loop vast. Ik heb deze vragen de afgelopen maanden al aan tientallen mensen gesteld, maar zelfs de Burgemeester, wethouders, gemeenteraadsleden, tweede kamerlid, Jeugdzorg, Kinderberscherming en tal van andere (“zogenaamde”) kinder-/jeugdbeschermers hebben er geen antwoord op.
    Ik hoop dat iemand hierop antwoord kan geven;
    1. Hoe kan je succesvol samenwerken en een kind opvoeden met een nacist/psychopaat?
    2. Hoe moet/kan je met iemand in mediation gaan, als die ander in nog geen half jaar tijd jouw succesvol opgebouwde leven wist af te breken in een moeras van ellende? En nu alles blijft ontkennen en jou continue van alles zwart maakt?
    (Even een paar voorbeelden; hij dwong abortus, ik zag er van af en liet de zoon in 2012 geboren worden; hij verliet mij tijdens de zwangerschap, maar kwam smekend en met hangende pootjes terug vlak voor de geboorte in mom van vader zijn, maar vluchtte weg van zijn moeder die hem afstootte nu hij een donker kindje zou krijgen; hij erkende het kind pas na de geboorte in schreef op mijn adres in in het GBA, sindsdien maakte hij van mijn huis zijn huis, van mijn spullen zijn spullen en van zijn ellende mijn ellende; hij irriteerde zich aan de baby en al het geluid dat werd geproduceerd, ik vluchtte (om escalaties) te voorkomen steeds met de baby uit huis want hij wilde stilte en gratis onderdak; toen ik heb eiste mijn huis te verlaten werd ik bedreigd, gemanipuleerd, gechanteerd, werden dingen in brand gestoken, liet hij het gas aanstaan, en werd ik zelfs met een mes door mijn huis gejaagd. (Alles in bijzijn van mijn zoontje). Hij ontkent alles, heeft RvdK (kinderbescherming) en Jeugdzorg meegekregen door mij als labiel en inadequaat te bestempelen in de opvoeding van onze zoontje. Mijn zoontje werd hierdoor bijna uit huis geplaatst. Reden waarom dat niet gebeurde is omdat ik op tijd kon aantonen dat ik mijn leven op orde had en mijn zoontje bovengemiddeld ontwikkeld en niks te kort komt (Immers, vast inkomen, grote en stabiele sociale netwerk, geschikte huis en stabiele leefomgeving waar zoontje dolgelukkig in is). Ik heb destijds gelukkig nog energie kunnen vrijmaken om uit het moeras te klimmen, waardoor ik via internet achter kwam wat narcisme en psychopathie was. Psychologen, huisarts…niemand wist mij hierop te wijzen en dat terwijl ik om hulp riep, ik moest er vanzelf achter komen. Ik heb dus in twee jaar tijd flink wat te voor duren gehad en dat terwijl ik altijd een zorgeloze leven heb gekend.
    Maargoed om een lang verhaal kort te maken; er is nu een omgangsots (omgangsondertoezichtstelling uitgesproken) omdat zowel de Kinderrechter, de RvdK en Jeugdzorg wil dat ik het geschil bijleg en ga SAMENWERKEN met hem om cooperatieve ouders te zijn. Iedereen, zelfs de kinderrechter zei “ouders kunnen niet met elkaar overweg” Waarop ik ter zitting reageerde met, “dat probeer ik al maanden wijs te maken, ik heb een hekel aan mensen die de boel bij elkaar liegen, chanteren, manipuleren en een lak hebben aan integriteit”. Helaas trok ik bij het verkeerde eind, want “de rechter doet niet aan waarheidsvinding, dus vader ging door met het benoemen van leugens. Ik werd zwart gemaakt, maar kon mijzelf niet voldoende verweren en mijn advocaat liet mij in de steek. Resultaten; 1.geen omgangshuis (zie:A), want de vader is een arme student die zelf amper kan rondkomen, laat staan een omgangshuis betalen; 2. ots (zie:B), want vechtscheiding is kindermishandeling (en dus kennelijk schadelijker dan de dagelijkse blootstelling van fysiek en psychisch geweld door de vader); 3. verplichte overdracht van de tweejarige in een verzorgingshuis (want vader maakte rechter wijs dat het een restaurant was) en 4. verplichte mediation (zie:C) (en dat terwijl er geen enkele wetenschappelijke bewijs is dat mediation werkt bij twee mensen die nog nooit een gezamenlijke beslissing hebben genomen en vanaf de zwangerschap dagelijks ruzie hebben gehad).
    NB.
    A. RvdK erkent het probleem niet en draait juist het probleem om. Zo werd gezegd dat ik juist blij moet zijn met dat de vader zijn kind wil zien. Of: “vader kan mediation niet betalen, misschien kan jij dat doen… in belang van het kind “En dat verbaasd zijn als ik fel reageer met: “heeft hij al niet voldoende op mij geparasiteerd”…als hij in het belang van het kind zou denken, dan zou hij gaan werken, in plaats van de eeuwige student uit te hangen”. Of: “ja maar alles wat jij zegt, daarvan zegt hij het tegenover gestelde”. (Helaas doet de RvdK niet aan waarheidsvinding, dan zou hij door de mand vallen).
    B. Jeugdzorg draagt niks bij, maar keer juist het juist om, net als RvdK..maar dan erger en sluwer. De ots was uitgesproken zodat zorg zou gaan monitoren…maar wat monitoren zij an precies…dat wij ruzie hebben, of dat ik steeds wordt aangevallen of uit de tent wordt gelokt door de vader in bijzijn van de zoon? Zelfs als ik alleen adem en geen enkele geluid produceer, weet hij de gezinsmanager wijs te maken dat ik heb uitscheld.
    C. Zelf de mediator zag als oplossing: forget and forgive. Waarop ik reageerde met; ik ga het nimmer vergeten, en ik ga het hem nooit vergeven dat hij mijn mooie leven tot een hel op aarde heeft gemaakt. De mediator heeft het opgeven.

    1. Beste Sara,
      Dapper wat je allemaal schrijft in je bericht. Er is heel veel gebeurd. Je probeert het goed te doen en het loopt helemaal uit de hand. Iris gaat in haar vervolgboek uitgebreid in op de zaken die jij hier behandelt, maar daar heb je op dit moment niets aan. Het is goed te begrijpen dat je niet kan vergeten wat er is gebeurd. En dat je je steeds machteloos en boos voelt als hij weer zijn zin krijgt. Je hebt totaal geen steun van de instanties. Er zijn erg weinig instanties die kennis hebben van narcisme. Narcisme zie je ook niet aan de buitenkant. Je merkt het pas later. Net zoals jij later merkte dat er iets was wat niet klopte. Zij snappen het (nog) niet. Het probleem met instanties kan ik niet zomaar oplossen. Mijn advies is om de mening van de instanties even te laten. Je bent niet bij machte dit te veranderen. Maar je kan wel je eigen gedrag veranderen. Jouw emoties werken niet mee in je optreden naar de instanties toe. Je verwacht dit wel van instanties die met ouders en kinderen werken, maar het is niet zo. Om geloofwaardig te zijn zal je zakelijker moeten worden. Het is onmogelijk om samen te werken met een narcist. Hij zal je telkens proberen te raken. Om jezelf te redden kan je je zakelijkheid gebruiken. Je boosheid gaat je niet redden. Benoem niet dat hij een narcist is, maar noem voorbeelden waaruit blijkt dat de dingen bij hem niet kloppen. Houd je bij de feiten en laat je niet (emotioneel) raken. Het is heel moeilijk hier mee om te gaan. Bijna onmogelijk, maar het kan wel. Hulp van een coach-therapeut zou jou kunnen helpen en ondersteunen, zie de pagina “Vind een coach of therapeut”.
      Sterkte ermee.

  3. Beste Maria,
    Sommige slachtoffers gaan zich gedragen als hun dader(s). Ik denk dat die ervaringsdeskundige nog niet helemaal goed is geheeld en daardoor (denk ik) dezelfde type copingstijl gebruikt als wat bij haar is gebruikt door haar ‘dader(s)’.

  4. Therapeuten en coaches die je naar jezelf laten kijken, je zogenaamd je eigen wonden laat zien! Brrrrrr…..
    Ik ben zelf slachtoffer van narcistisch misbruik. Het woord ‘slachtoffer’ is een woord wat je tegenwoordig niet mag gebruiken, want dan ben je zielig of je valt in de slachtofferrol, ook zo’n mooi woord. Ik gebruik het woord niet omdat ik zielig ben of om in een of andere rol te kruipen, maar om aan te geven dat deze vorm van zwaar psychisch misbruik me is overkomen en ik daar dus inderdaad slachtoffer van ben geworden. Net zoals je slachtoffer kunt zijn van een beroving. Een narcist berooft je van het beste wat je hebt, namelijk van je zelf.
    Ik heb vanaf mijn 35ste tot mijn 50ste diverse psychologen en therapeuten bezocht. Zij lieten mij naar mezelf kijken. Ik deed zo mijn best, maar er veranderde niets.
    Steeds als ik wegging na een sessie bij een therapeute, psychologe of coach voelde ik me goed. Ik voelde mijn kracht en vond dat ze gelijk had(den). Ik wás ook sterk, maar zodra het leven weer z’n gangetje ging kon ik die kracht niet vasthouden. Ik moet daarbij wel zeggen dat ik toen nog niet wist dat ik narcistisch werd misbruikt(!) Dat kon ik ook niet weten, want niemand bevestigde mij. Ik zei toen zelfs nog dat ik opgegroeid was in een normaal gezin, als daar naar gevraagd werd. Want ja, voor mij was het normaal. Pa was best streng, maar ma zorgde voor mij, hoewel ze zelf vaak depressief was en ik haar niet lastig wilde vallen.
    Het woord narcist werd weleens genoemd door mijn omgeving, maar dat was voor mij een woord wat gelijk stond aan bullebak of zeer dominant. Daarnaast linkte ik dat totaal niet aan mijn vader. Ik had dus geen flauw idee waarom ik steeds in therapie wilde. Wat zocht ik daar? Ik zocht mijn halve leven naar een beetje meer geluk. Ik wist alleen niet waar het aan lag. Ik heb mezelf met behulp van therapeuten diverse keren binnenstebuiten gekeerd. Daarnaast kostte me dat een vermogen!
    Pas toen ik erachter kwam wat narcisme wérkelijk inhoudt en me ervan bewust werd dat mij dat overkwam, wat twee dingen zijn waarvan je echt eerst volledig bewust moet zijn, toen pas kwam ik toe aan mezelf. Om me daarvan bewust te maken had ik lotgenoten en hulp nodig. Dat is mijn bevinding. Gelukkig was toen mijn zoektocht was voorbij.
    Maar dan komt de volgende pijnlijke stap. Om los te komen van narcistisch misbruik moet je je losmaken van de narcist. Jezelf zijn met en bij de narcist is niet mogelijk. Ben je wel jezelf dan heeft de narcist je niet nodig en daar kun jij niet mee leven, met de gedachte alleen al niet. Je houdt toch van hem of haar! Je levert dus in en in en in en in…
    Hoewel ik wist dat ik ook iemand was. Iemand met eigen waarden en normen, iemand met een mening, een idee, mocht ik dat nooit laten zien. Ik werd nooit bevestigd als persoon, als wie ik ben. Als ik werkelijk mijn zelf liet zien thuis, waren zij gekwetst, verdrietig of boos. Ik begreep daar nooit wat van, want ik zei niets verkeerd, ik was altijd al zo voorzichtig. Omdat zij zo heftig reageerden (heftig in de zin van wijzend naar mij alsof ik iets heel erg raars had gezegd) hield ik stil. Ook al snapte ik er niets van, je laat het in het vervolg wel. Je wil je naasten niet kwetsen. Aan hun reactie was duidelijk te zien dat ik toch echt te ver was gegaan, alhoewel ik daar nooit uitleg over kreeg en ze me nooit duidelijk konden maken waarom het zo verkeerd was wat ik had gezegd.
    De narcisten in mijn leven hebben misbruik gemaakt van mijn zelf. Ze hebben continu gezorgd dat ik vooral niet mezelf was. Ik hield van ze. Ik kwam ze altijd tegemoet. Ik ontving, als ik me hield aan hun waarden en normen, geen directe psychische klappen en ontwrichte het gezin dan niet. Ik hield me dus aan hun regels en leverde alles daarvoor in.
    Als je hulp krijgt van een therapeut die jou kan bevestigen en kan laten zien dát je bent misbruikt en gebruikt en dat je in gaat zien dat jij daar niks aan kan doen, omdat een narcist zo enorm gehaaid is, boven alles en iedereen staat en het logisch is dat jij reageerde zoals je reageerde (omdat je een normaal voelend mens bent), dan pas krijg je bevestiging. Dat is een eerste handreiking naar (weer) leven vanuit jezelf.
    Toen mij duidelijk werd, en dat is ongelooflijk pijnlijk, dat het niet aan mij lag, maar dat ik moest kijken naar de narcist in mijn leven, gaf me dat langzaamaan weer mezelf terug. Het is bijna niet te doen om te geloven dat je eigen ouder of je partner er werkelijk alles aan doen om jou vooral niet jezelf te laten zijn. Desnoods tot jij inderdaad helemaal op en stuk bent.
    Het is van belang dat iemand die is misbruikt of gebruikt door een narcist in eerste instantie tot in detail weet hoe narcistisch misbruik werkt en daar heb je hulp bij nodig middels bevestiging en (h)erkenning. Als een therapeut niet wijst naar de dader (het narcistisch misbruik) en je alleen maar naar jezelf laat kijken, dan kom je er niet uit!
    Het is in mijn ogen zo dat mensen die vooral goed naar zichzelf kunnen kijken, zich zelf een spiegel voor kunnen houden, niet in staat zijn om uit narcistisch misbruik te kunnen komen, omdat ze altijd bij zichzelf gaan zoeken en ook steeds van anderen bevestiging daarin krijgen (och, zo verkeerd is hij of zij niet, Hij bedoelt het niet zo verkeerd, maar weet niet beter).
    De eerste stap voor ‘genezing’ van je eigen zelf bij narcistisch misbruik is (h)erkenning en bevestiging. Niet één keer, maar keer op keer, om je ervan te overtuigen dat niet jij, maar de ander niet naar zichzelf kijkt. En wil je uit dit web van misbruik, dan moet je je losmaken van de narcist. Daarbij heb je hulp nodig, dat kun je bijna onmogelijk alleen zonder uitgebreide kennis van narcisme.
    Om van misbruik van narcisme te herstellen moet je je helemaal verdiepen in deze stoornis. Exact weten hoe het werkt, hoe een narcist in elkaar zit, hoe hij leeft en waarom hij acteert zoals hij acteert (doet zoals hij doet). Omdat het zo bizar en ongelooflijk is, is de juiste hulp noodzaak. Helaas schort het daar nogal eens aan. Het is helaas zo dat er nog altijd benadrukt wordt dat je vooral naar jezelf moet kijken, naar oude wonden….
    Deze wonden, wat geen oude wonden zijn, maar nog vers van het misbruik, genezen als je weet waardoor je dit is overkomen, dat je er niks aan kon doen, omdat een narcist zó ongelooflijk goed zijn rollen kan spelen en jou nooit zal bevestigen van je gelijk of van je pijn en verdriet. Dat is zijn gewetenloosheid. Geweten heeft een narcist niet.
    Dat is een zwaar proces, voordat je dat gelooft en dat je daarvan doordrongen bent. Dan zit je op de goede weg, de weg van het jezelf weer zijn.
    En als je eenmaal weet hoe een narcist werkt, hoe deze stoornis werkt, dan zul je ze voortaan snel herkennen en jezelf niet zo snel meer kwijtraken. Als je je werkelijk in de stoornis verdiept en je er min of meer een studie van maakt, liefst met behulp van een goede therapeut, herken je ze. Dat is je redding.

  5. Dag mensen,
    Ik heb het er maar druk mee, narcisme en mishandeling. Wel heb ik een vervelende ervaring gehad die Iris’ waarschuwing steunt. Ik werd in januari deel van een facebook-groep over NPS/NSS en ik ben daar bezig een eigen groep te vormen. Het was hartstikke leuk, lieve mensen, we hebben zelfs een koffiemiddag gehad, allemaal helemaal goed. Maar hoezee, er kwam een nieuw lid en aan het eerste stukje merkte ik al dat er iets niet klopte. Wijselijk hield ik mijn mond, maar toen was ik ineens zijn target omdat ik met dat project bezig ben. In het begin waren er nog mensen die hem steunden, het werd steeds gekker; ik had borderline, N, ik was een pathologische leugenaar, mijn niet verkeerde carrière had ik verzonnen, hij haalde de KVK erbij, daar stond ik dan niet in met mijn stichting dus die had ik uit mijn duim gezogen, welnu als stichting ben je niet verplicht om je in te schrijven bij de KVK. Hij ging alle jaartallen na, mijn studies en werk kon ik onmogelijk allemaal gedaan hebben. Ik voelde me steeds meer in de verdediging gedrukt en het kostte mij moeite om diplomatiek te blijven en me niet te laten provoceren. Op een gegeven moment heb ik het beheer geattendeerd op de gang van zaken, maar als die man mij bij het ene topic aanviel, was het wel een andere. Gelukkig zijn al die pagina’s geblokt en het beheer heeft gewaarschuwd voor verwijdering, van niet verder omschreven personen. De meneer in kwestie is boos vertrokken, de groep zou niet veilig zijn. Ik noem dit soort mensen daderslachtoffers en ze zitten overal. Wat mij opvalt, is dat het zo snel ging, dit is nl. geen onbekende situatie voor mij. Maar ik heb hem meteen gespot, nergens op gereageerd behalve met mentale judo en een week later is hij weg! Goed beheer ook, maar ook voor mij: Ik heb ze door en ze krijgen bij mij geen voedsel meer. En dan krijgen ze publiekelijk een woedeaanval en ze vallen bij iedereen door de mand en ze lopen weg. Het kan dus, narcisme-vrij worden. maar het was geen leuke ervaring en sommige slachtoffers zijn zelf ook daders gemaakt, dus kijk uit je doppen. Maar ik sta ervan te kijken hoe mijn gedragsverandering (na het lezen van oa Iris’ boek en Jan Storms) effect heeft op de hoeveelheid narcisme die ik kan verdragen en gewoon elimineren. Dus het kan!
    groet,
    Lotte

  6. Hallo,
    Ik werk samen met mijn ex binnen dezelfde stichting. We hebben samen een kind. Ik loop op het werk op eieren ook mdat mijn ex heel leuk , geïnteresseerd en betrokken over komt, terwijl hij dit in de relatie allerminst was. Ik hou mijn mond op het werk omdat men mij toch niet zal geloven. We hebben afgelopen jaar mediation gevolgd die ik stop gezet heb na herhaaldelijke fouten vanuit de mediator. Ik was geen goede moeder voor ons kind, ik dacht niet aan ons kind, mijn ex ging kijken welke gevolgen dit voor mij zou hebben enz. We hebben de planning voor de zomervakantie zelf moeten invullen. We hebben daarbij de afspraken gemaakt dat we in de tweede week zouden kijken of ons kind een dag extra zou gaan of niet. Omdat de kleine veel onrust heeft en ander gedrag laat zien bij terugkomst. Mijn ex probeert me op allerlei manieren in een hoek te duwen en te laten geloven dat ik hem te kort doe. De kleine weigerde 2 dagen te slapen bij terugkomst, snel gefrustreerd, meerdere keren zeggen mama slaan schreeuwen enz. Dit heel kort en zakelijk na een vraav vanuit hem laten weten. Vervolgens hoor ik niets ook de andere dagen informeert hij niet. Nu laat ik netjes weten dat het gedrag laat zien dat het teveel is geweest( hij is in de tussentijd in de vakantie ook verhuisd) nu straf ik hem en mijn zoontje. Gedrag vindt hij niet buiten proportioneel. Nu door mijn actie staat hij niet open voor een ander traject rondom gesprekken met elkaar. Terwijl hij ingestemd had met deze afspraak rondom de vakantie. Vind het dreigend en vervelende. Wordt er moedeloos en angstig van. Ik weet niet meer goed te doen. Wel reageren niet, iedere keer komt er wel wat nieuws bij, of iets anders. Constant verwijtend na mij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *