Niemand kan zien hoe diep de wond is in mij

Dit is een gastcolumn van Meta. Zij plaatste deze tekst op onze facebookpagina. Hier herplaatst met permissie.

Ik ben bijna vier jaar met een narcist geweest. Ik schaam me daarvoor. Heel erg. Ik trek het me aan, geef mezelf de schuld voor alles. Precies zoals dat gaat bij mensen die met een narcist leven of hebben geleefd. Ik wil me niet schamen voor mij.

Voor veel westerlingen is de symboliek van de narcis gekoppeld aan ijdelheid en zelfzucht. Niet voor niets noemen we iemand die overloopt van zelfliefde een narcist. In oosterse landen heeft de narcis echter een geheel andere betekenis. Daar staat de bloem symbool voor een treurige liefde. Om elkaar eeuwige liefde te betuigen, sturen van elkaar gescheiden minnaars en geliefden dan ook een narcis, om zo het liefdesleed te verzachten. Een andere betekenis die gegeven wordt aan de narcis is… kracht van schoonheid.

Deze laatste betekenis past mij het beste. Het sluit aan bij hoe ik de bloem narcis altijd heb gezien. Eenvoudig, stevig en stralend. Het tovert een glimlach op mijn gezicht. Met narcissen haal ik de zon in huis. Het licht, na de winterperiode.

Ik ben opgegroeid tussen de bollenvelden. Ik koester mijn herinnering aan de velden met narcissen. Ik wil graag dit beeld behouden en niet die van de treurige liefde.

Dat was het wel. Treurige liefde.

Het heeft mij gemaakt wie/wat/waar ik nu ben. In mijzelf gekeerd. Snel van slag, vaak huilend, twijfelend aan alles aan en in mij. Ernstig vermoeid. Leeg. Uitgeput. Intens geraakt wanneer iemand iets liefs tegen mij zegt. Ernstig wantrouwend tegelijkertijd…

Niemand kan zien hoe diep de wond is in mij. Wanneer je op je knie valt en een dikke schaafwond heb kun je waarnemen hoe ernstig het is. Je kunt het voorzichtig reinigen en met de juiste middelen verbinden zodat het kan helen. Je kan zelfs een voorzichtige inschatting maken hoelang het duurt voordat de wond weer genezen is. Er zal misschien een litteken blijven. Afhankelijk van hoe hard de val was. Zo’n plek heb ik ook op mijn knie. Ik weet nog precies hoe en wat. Je blijft het zien. Het doet allang geen zeer meer. Ook de herinnering aan wat er toen gebeurde roept geen emotie meer op.

En nu dit litteken van de treurige liefde.

Ik heb het laten gebeuren. Ik ben universitair opgeleid, heb heel veel levenservaring, ik ben hoog sensitief… en toch is het gegaan zoals het is gegaan. En daar ben ik af en toe zo kwaad en verdrietig om. Kwaad op mezelf. Hoe is het mogelijk. What was I thinking?

De signalen heb ik genegeerd. Wel opgemerkt, niet naar geluisterd. Ik was niet wakker.

Het fysieke blokkeren ontnam mij steeds mijn vrijheid om van de ene naar de andere kamer te gaan, de steeds terugkerende opmerkingen over dat ik het niet goed deed als moeder voor mijn zoon en al helemaal niet naar mijn bonuszoon. En wat voor coach was ik nou eigenlijk? Wat stelde mijn praktijk nou helemaal voor? Ik was altijd overgevoelig en verdriet mocht ik niet laten zien…

Geschreeuwd heb ik. Ik mag WEL voelen en ik mag WEL verdrietig zijn. Ik mag WEL huilen. Dit hoort bij mij. Ik ben mens! Ik kan niet alleen maar de hele dag happy de peppie zijn en doen. En zeker niet doen alsof. Alle gevoelens en emoties mogen er zijn…

Ik heb geschreeuwd net zolang tot ik vooral mezelf aan het overtuigen was. En ja. Ik raakte gefrustreerd. Boos. Woedend. Witheet.

Mijn loyaliteit, positief mensbeeld, vertrouwen in de ander, doorzettingsvermogen, aanpassingsvermogen, hoop op betere tijden, trouw aan de ander… het keerde zich tegen mij. Ik ben mezelf verloren. Wanhopig op zoek naar een sprankje licht.

Iets in mij zei altijd dat ik me mijzelf niet wilde laten afnemen. En toch is het voor een heel groot deel wel gebeurd.

En nu is dat gestopt.

Ik wil me niet schamen voor mij. Ik ben het waard om te zijn wie ik ben met alles wat bij mijn mens-zijn hoort. Ik wil graag Licht. Het kan voor mij alleen maar lichter worden als ik ook het donkere omarm. Dat doe ik nu. Ik lees over narcisme (“Het verdwenen zelf”). Ik heb contacten met andere mensen die ervaring hebben met narcisme. Ik heb me aangemeld bij twee faceboekgroepen over (partners van) narcisme. En nee. Dit is niet om me te verbinden met, maar om te begrijpen. Om te zien hoe het nou werkelijk zit. Mijn wereld is klein geweest, ziek. En daar wil ik uit. Ik heb het nodig om het te begrijpen.

Iedereen mag het weten. Alle berichten mogen openbaar. Er is niets, maar dan ook helemaal NIETS wat ik mezelf kwalijk kan en mag nemen in dezen. Mijn kernwaarden Liefde, Echtheid en Eerlijkheid blijf ik trouw. Dat is wie ik ben.

Mijn neiging is om nooit meer iemand te vertrouwen. Maar dan zou ik ook mezelf niet meer vertrouwen.

Mijn neiging is om voor altijd mijn hart te sluiten. Maar dan zou ik mezelf van het leven afsnijden.

Mijn neiging is om mezelf te verstoppen, met de gordijnen dicht. Maar dan zou ik vereenzamen en daarmee een stille bevestiging geven dat het allemaal door mij komt.

Ik wil me niet schamen voor mij. Ik ben niet hier om iedereen te wantrouwen, liefdeloos te zijn, mijn mond te houden en mij te verstoppen. Ik wil mijn ZielsVerlangen leven. Wat dat dan ook moge zijn. Misschien is dit het wel. Zijn wie ik ben en dat laten zien en horen.

Vanmorgen werd me in herinnering gebracht dat ik de engelen om hulp mag vragen. Dat heb ik zojuist gedaan met een engelenkaart:

“Engel Jamaerah, de engel van Manifestatie”.
“En God zei: Laat er Licht zijn; en er was Licht”.
“Jamaerah creëert ruimte opdat uw zielenbeeld zich kan manifesteren. …

U hebt dankzij de heilige assistentie van Jamaerah de macht om uw hartenwensen te manifesteren. Kies hiervoor met liefde iets wat voor Uzelf en anderen een zegen zal zijn.”

Voor mij en voor anderen…
Zo wil ik het graag, in Verbinding met de ander…
Liefde & Licht

Meta

23 gedachten aan “Niemand kan zien hoe diep de wond is in mij”

  1. Jij kan er helemaal niets aan doen het overkomt je……………….geloof mij het overkomt je…………….ga verder met je leven en wees blij dat je vrij bent !!!

  2. Woow Meta, goed geschreven. Erg herkenbaar, ik kan het voelen maar komt misschien door soortgelijk meegemaakt te hebben. Ben zelf ook met een boek opzet bezig over 6 jaar met een verborgen narcistische vrouw (gek genoeg: tussen de bollenvelden). Voor mij dus heel herkenbaar. Ben benieuwd naar het vervolg, het is een lastig en emotioneel onderwerp om over te schrijven. Vind het klasse dat je zover bent gekomen na de rollercoaster TOP!

    1. Tja die bollenvelden…
      Ik heb inmiddels meer geschreven. Het helpt mij enorm en voor mij is dit juist “eenvoudig”.
      Sterkte ook in jouw proces ♡

      1. Dankje Meta. Ik schrijf ook heel erg veel, er is ook nog heel veel te schrijven. Aan de ene kant is het heerlijk te schrijven, het moet er uit, maar het schrijven roept ook weer nieuwe dingen op die de gedachten vullen. Het kan een proces van jaren zijn, bij mij nu 15 maanden. Het wordt langzaam lichter.

  3. Diepe wonden, die maar heel langzaam genezen. Wat is het moeilijk weer terug te keren naar je eigen zelf! Maar na elke punt kun je opnieuw beginnen en is er hoop op een beter leven!!!

    1. Diepe wonden. Dat klopt zeker… Ik noem dat krassen op mijn ziel.
      Ik geloof dat herstel niet altijd lang hoeft te duren. Soms helpt iets waar je je door laat verrassen. Dan kan je zomaar een sprong maken in verwerken en herstel.
      En ja… je kunt altijd opnieuw beginnen <3

  4. Lieve Meta, misschien een hart onder de riem.
    Maar eerst een bedankje. Voor het licht dat je hiermee verspreidt…
    Het hart onder de riem is cliché, maar ehm, toch: ik geef je een hand! Hier schrijft ook een (inmiddels voormalig) therapeut/coach die zich zo’n beetje 100% herkent in wat je schrijft. Hoe is het mogelijk: ik?! Hoogsensitief en dan de signalen genegeerd?! Zo vol levenservaring, wijsheid,vertrouwen, liefde en dan… ‘erin getrapt’?! De bizarre kwetsingen, de haast geloofwaardige beschuldigingen, de slinkse verdraaiiingen, het bagatelliseren en afwijzen van m’n hoogsensitiviteit, het extreme, bijna onmenselijke egocentrisme, het onderdrukte venijn, ach het hele rijtje – ik schud met m’n hoofd en doe een poging om tóch te begrijpen hoe het in godsnaam zo gelopen is, hoe ik dit in godsnaam heb kunnen laten gebeuren.
    Drie jaar na beëindiging van een ook vierjarige relatie met een man met – zeg ik maar netjes – narcistische problematiek, durf ik ein-de-lijk te erkennen: IK ben niet gek – HIJ was/is ziek! En drie jaar na dato schaam ik me, ja, omdat ik het zover heb laten komen én omdat ik in de tijd die op de relatie volgde, de illusie – ‘dit tussen ons was/is liefde’ – in stand heb gehouden en er niet van los kon komen. Sjongejonge, wat kun je pissig zijn op jezelf wanneer je in de erkenning gaat… En zo diep verdrietig. Maar toch: het voelt nu als een keerpunt. Want het is dé uitnodiging om inderdaad terug te keren naar eigenwaarde, zelfrespect, liefde voor jezelf. Het voelt als een pad met kniehoge modder, als ploeteren om mijn Zelf weer te bereiken en het de verdiende plaats in deze wereld te geven.
    Maar we kúnnen het Meta, we kúnnen het!
    Want ons mooie, lichte, liefdevolle zelf is niet wég, het is ‘alleen maar’ verdwenen.
    Ook ik lees veel over dit complexe fenomeen. Wil begrijpen.
    Ook ik voel dat enorme verlangen om mezelf te laten zien en horen, en om vanuit liefde te zeggen: kijk maar, dit ben IK, ik mag er zijn zoals ik ben, ik ben goed.
    En ik zit warm en zacht te worden van de wetenschap dat ik hier niet alleen in sta.
    Het ga je goed.
    Schaam je nu, maar sta op, ga door, je gaat wel weer een keer schitteren!
    Namasté

    1. Dank je Majorie. Ik merk dat ik ook nog steeds wil begrijpen. En het is gewoon niet te begrijpen. Voor mij niet althans. Nu ik meer gelezen heb, ook de reacties van anderen op mijn stuk(ken) zie ik steeds meer wat er werkelijk gebeurde. Ik betrap me er steeds op dat ik dan toch wordt weggezogen in verdriet. Voor nu is mijn wereld bewust heel klein. Ik ben selectief in mijn contacten en dat is okay voor nu. Het Licht zit in mij, in ons allen en ik heb zelf de keuze om weer te gaan stralen…. Reken maar dat dat weer gebeurt! Namasté Marjorie <3

  5. Ach lieve schat, mijn narcistische ex heeft mij bij de scheiding alles betaald gezet! Hij heeft gedwongen, gedreigd en de rest, ik kreeg na 20 jaar huwelijk 14000 euro, hij is vertrokken met 500.000 euro! Als ik niet tekende, zou hij de kinderen afpakken (toen 17, 16 en 15 jaar oud). Hij was en is een monster, maar niemand gelooft mij!

    1. Dwangmatig graaien noem ik het. Meer meer meer. Rupsje nooit genoeg… Bah bah 🙁
      Omring je met mensen die je verstaan Hanneke… zo komen we weer dichter bij ons zelf <3

  6. Herkenbaar! Verwijt het jezelf niet! Ga er naast staan en kijk naar die ander en verbaas je over dat gedrag en wees blij dat je ermee gestopt bent! Blijf bij je oude zelf! Sterkte en ook succes!

  7. Na al veel gelezen tehebben hunkeren we allemaal naar erkenning en begrip een luisterend oor.
    Ik ben een man van 50 zes jaar een relatie met een in de begin periode een engel die alles voelde wat ik miste in een relatie,liefde,begrip passie ik was er erg gevoelig voor na een scheiding(huwelijk van 15 jaar)
    Het gevoel van yes dit is het en ik laat dit nooit meer gaan.
    Een nachtmerrie volgde,had een sterk karakter,succesvol ondernemer,enz.
    Het is nu negen maanden geleden,nog ben ik een emotioneel wrak,paniek en angsten.
    Ik kom uit een kleine plaats waar iedereen elkaar kent en waar zij bekent is als die aardige dame.
    Haar leven gaat gewoon door,maar de mijne niet.
    Over deze periode over de 80.000 euro investeert in haar en kinderen huizen in gericht,kleding,fietsen witgoed enz,ze had toch niets en ik had het goed wat doe je dan?
    Hier heb ik geen spijt van en schaam me er ook niet voor.
    Dat ik nu met emotionele problemen zit schaam ik me wel voor,ben toch een man.
    Die moeten niet zo labiel zijn,hoe is het toch zover gekomen,kan het nog steeds niet begrijpen.
    Mensen die mij wel steunen begrijpen niet wat ik voel,en zeggen nu het is nu al zo lang geleden stap er nu eens overheen.
    Wil ze ook niet langer met mijn probleem lastig vallen want het wereldje is al zo klein geworden.
    Het gaat al een stuk beter,maar nog niet stabiel,het komt wel.
    RON

    1. Jeetje Ron. Erg herkenbaar, zo’ n vrouw trof ik ook, ook 6 jaar relatie en ik ben nu ook 50. Hetzelfde gevoel in het begin, het leek allemaal zo te kloppen, eindelijk die vrouw voor een fijne toekomst. Graag alles doen en geven omdat ze het zo slecht gehad hebben volgens haar. (dit zit waarschijnlijk heel anders, projectie). Ook alles geïnvesteerd in haar en haar kinderen. Alles opgegeven in mijn woonplaats en verhuisd naar haar dorp om voor haar en de kinderen te gaan zorgen. Toen had ze de controle, ik zat gevangen en ze veranderde naar een feeks waar geen woord mee te wisselen was, manipulaties, gaslighten, roddel, laster, smaad etc. Het sloopt je emotioneel, je raakt jezelf volledig kwijt en dat heeft hele lange tijd nodig te helen. Ik schaam me niet voor wat er met me is, het is niet mijn schuld. Wel schaam ik me voor mezelf dat ik er in trapte want als ik goed kijk dan waren de signalen in het begin al aanwezig, dingen die echt niet klopte en die me aan het twijfelen m.b.t. haar brachten. Stom dat ik toch de relatie in stapte want na de eerste date had ik zo’ n raar gevoel over haar. Maar het is over en uit, ik ben weer terug in mijn eigen woonplaats ver bij haar vandaan. Nu in trauma therapie, 15 maanden verder en nog regelmatig instabiel, erg emotioneel etc. dat is complex trauma. Komt allemaal goed, ik geloof in mezelf. Ja lastig met de omgeving, mensen die het niet meemaakte kunnen het moeilijk begrijpen, vele helemaal niet. Doorstappen, het is voorbij en je bent vrij, maar zo makkelijk is dat niet. Er is veel beschadigd in je hoofd, dat heeft tijd nodig te herstellen. Ik geloof dat het goed komt, ik werk er voor. Andere vertrouwen is ook heel lastig na zo’n mishandelende relatie, komt langzaam terug merk ik zelf. Heel veel sterkte Ron!

  8. Dag allemaal,ik ben al 10 jaar samen met mijn man, hebben een prachtige dochter van 1j. ik heb mijn man vorig jaar pas herkend dat hij een narcist is. toen was ik zwanger van 1 manden, ben opzoek naar hulp bij een therapeut na 3 sieses ben ik gestopt omdat het weinig effect geeft . daarna ben ik gewoon bezig met bevalling en alle verandering rondom. maar de ruzies blijven komen en altijd maar mijn schuld volgens hem. soms duurt ons ruzie een maand of meer. ik ben kapot van binnen ik laat het niet zien maar ik kan het gewoon niet meer verdragen. het kan hem niet schelen of ik boos of verdrietig ben . ik voel pijn vreeslijk pijn onzekerheid en zwak, nu hebben wij weer ruzie. ik wil nog niet weg gaan omdat ik ons dochter liever naast haar papa wil zien groeien en alle die miserie wil haar besparen. ik wil hem een brief schrijven met alles wat ik meemaak door zijn gedrag maar ik weet het niet of het zou helpen??? ik voel me zo eenzaam en nederig ,,, ik heb alle emoties door elkaar ik kan niet juist begrijpen wat ik juist voel het is precies vlammen branden in mijn borstkas;

    1. Beste Salma,
      Wat enorm dapper dat je dit hebt geschreven. Je hebt het zwaar op dit moment. Er zijn steeds ruzies en ze houden maar niet op. Je hebt er geen grip op. Het liefst zou je willen dat alles goed kwam en je man een lieve vader zou zijn voor je dochter. Helaas schrijft je dat de realiteit heel anders is. Er is veel ruzie en toch wil je liever blijven. Je dochter ziet en ervaart de ruzies. Het is niet goed voor haar. Ze zal hier op de lange termijn schade aan ondervinden. Dat wil je niet, denk ik. Wat je doet en wat je kiest is jouw besluit.
      Stel dat je de keuze zou maken om wel weg te gaan. Wat voor leven zou je hebben? Een leven zonder ruzie, in vrede met je dochter misschien. Ik kan me goed voorstellen hoe moeilijk dit is. Je dochter is nog zo jong. Als ouder wil je toch altijd het beste voor je kind. Een brief aan je man, zal mijn inziens niet veel helpen. Misschien een brief naar jezelf, wat je jezelf adviseert om te doen. Hoe je verder wilt leven in dit leven.
      Ik wens je heel veel kracht,
      Susan Veenstra

    2. Lieve Salma, jouw kindje voelt de negatieve energie… ook al lijkt het niet zo.
      Het is een heel groot dilemma voor je begrijp ik. Wat zou goed zijn voor jou…?
      Ik wens je veel sterkte bij je beslissing… Ik stuur je wat Liefde <3

  9. Beste Ron, waarom mag een man geen emotionele problemen hebben? Waarom moet jij stabiel zijn? Dit werd jou toegebracht, je hebt recht op een rijk geestelijk leven! Jij bent slachtoffer, niét de dader!
    Sterkte,
    Hanneke.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *