Emotioneel geweld in huis is ook huiselijk geweld

Dit is een gastcolumn van Reigerschap

Toen ik Hyper (van Super en Hyper, die uit de verhalen van Tom Poes) ontmoette, leek het me een fantastische vent: enthousiast, gevoelig, ondernemend, energiek. Werkzaam in een sector die raakte aan de mijne en met een jong bedrijf dat het binnenkort helemaal ging maken. Binnenkort, hij had nu nog geen inkomen.

Tsja, iedereen voelt hem nu aankomen, maar ik niet, althans, toen niet.

De eerste maanden waren fantastisch: hevig verliefd, grote betrokkenheid, intense gesprekken. Natuurlijk had hij uitgebreid ervaring opgedaan in de “spirituele wereld”; hij wist dan ook dat wij al meerdere levens samen hadden doorgebracht, dat dit ‘meant to be’ was, dat hij mij als een soort gids zou begeleiden en we samen Grootse Zaken tot stand zouden brengen. Hij had immers een krankzinnig hoog IQ, zou ooit met zijn ideeën de Nobelprijs winnen, en wereldverbeterende projecten opzetten – zodra hij eenmaal ‘binnen’ zou zijn.

Het leek allemaal fantastisch. En in een relatie met een Grootse Toekomst zeur je er niet over dat jij altijd degene bent die de boodschappen doet, de etentjes (ook met zakenrelaties van hem) betaalt, hem voorstelt aan mensen in jouw netwerk om hem verder te helpen. En je gaat mee met al die dingen, om zijn sociale onhandigheid en rabiate uitspraken te verzachten, te nuanceren, feitelijk om hem sociaal aangepast te laten lijken. Van binnen was, zo was mij inmiddels wel duidelijk, er immers sprake van een heel gevoelig, emotioneel mens. De goedheid en onschuld zelve. Het leek mij dan ook vanzelfsprekend hem financieel te helpen, niet alleen met de dagelijkse boodschappen en hypotheek, maar ook door in zijn bedrijf te investeren.

Ondertussen werd mij ook duidelijk dat ik mocht boffen met deze fantastische man. En dat ik daarom wel iets terug moest doen: achter iedere succesvolle man staat immers een sterke vrouw. Die de vaste lasten draagt. Die de boodschappen doet. Die kookt, maar niet steeds hetzelfde, want daar hield hij niet van. Een vrouw die het huishouden bestiert. Het sociale leven regelt. De vakanties betaalt. Die beschikbaar is voor seks als de stress te hoog oploopt. Die een goede maatschappelijke positie heeft; het is wel belangrijk dat hij een vrouw ‘van zijn niveau’ had, immers. En die hard werkt en een goed inkomen verdient, want zijn bedrijf was er bijna, echt bijna, en dus had hij nú geen tijd om… enzovoorts.

Inmiddels woonden we samen. En met mijn oplopende leeftijd, werd zijn sterke kinderwens toch wel een agendapunt. Ik wilde kinderen, ja, maar wanneer? Ik heb hard getwijfeld: als ZZP’er heb ik geen stabiel of vast inkomen, terwijl stabiliteit nodig is om een kind veilig op te laten groeien. Kon ik dat wel waarborgen? Veel gesprekken volgden, en uiteindelijk ging ik overstag: natuurlijk zou hij zijn deel van de van de zorgtaken op zich nemen, zijn deel van het huishouden gaan doen, zorgen voor een inkomen. En hij was er bijna – er was dus geen enkele reden tot zorg. Ik moest me niet zo aanstellen, mijn gebrek aan vertrouwen kwetste hem enorm. En misschien zag ik het inderdaad niet goed. Hij was zo moe, zo hard aan het werk, en ik had toch nog energie? Wat zeurde ik nou…

Ik werd zwanger, heel snel al. En voelde me vertwijfeld, bijna in paniek. We praatten, maakten afspraken, kwamen deadlines overeen. Mijn zwangerschap vorderde en zijn inkomen bleef uit. En deadlines, ach… “he liked the sound as they whooshed by”.

De druk vanuit zijn bedrijf werd ondertussen alleen maar groter. Zijn schuldeisers stonden op de stoep. Er dreigde beslaglegging (op míjn spullen, want hij heeft praktisch niets van enige waarde), executieverkoop van zijn huis. Toen ik wegens complicaties in het ziekenhuis werd opgenomen, had hij geen tijd voor me te zorgen of zelfs maar uit het ziekenhuis te halen: er waren urgente zakelijke aangelegenheden, die konden niet wachten. Ik begreep dat volkomen. En had moeite mijn omgeving, die me opving, ervan te overtuigen dat hij écht niet anders kon, dat zijn prioriteiten heus bij mij en het kind dat in mijn buik groeide lagen.

Hoogzwanger heb ik uiteindelijk via een klusjesman de babykamer in orde laten maken. Inmiddels werd Hyper gek van mij: ik stond stijf van de hormonen, mijn gezeur over “het moet nu echt af” en “wanneer ga je nou eens je bijdrage leveren” bezorgden hem zoveel stress dat hij zich niet op zijn werk kon concentreren. Als ik nou eens stopte met zaniken, kon hij tenminste doorpakken…

Ik beviel met een keizersnede. Hyper had, heel onhandig, zichzelf vlak voor de bevalling fysiek uitgeschakeld. Na de geboorte had de kraamhulp dus een kraamvrouw, een baby én een heel zielige vader om op de rit te helpen. Pijn of niet, er zat niet veel anders op dan maar aan de bak te gaan: mijn kind kon ik toch niet de dupe laten worden. Zijn driftbuien over dingen die ik tegen zijn zin deed (zoals rommel zonder overleg weggooien) leidden tot sneuvelend serviesgoed en kapot meubilair. Dat ik dat bedreigend vond, en heel schadelijk voor ons kind, mocht ik niet zeggen. Hij was toch niet gewelddadig naar mij? Ik kwetste hem er enorm mee!

Ondertussen werd zijn gedrag steeds egocentrischer, en zijn uitspraken over andere mensen steeds minachtender. Rutte verdiende de kogel, want zijn beleid was feitelijk landverraad. Vrouwen moesten op TV hun bek houden, of gewoon eens “goed genomen worden”. Tegen de tijd dat hij binnen was, zou hij eens goed orde op zaken gaan stellen in de media, en al die nitwits ‘opruimen’. De sfeer die uitging van dit soort woorden, ik mocht er niets van zeggen. Hij dééd toch niets? Ondertussen liep ik op eieren.

Ons kind was tweeënhalve maand toen de boel escaleerde: ik mocht het niet meer hebben over alle tijd die hij, tegen alle afspraken in, van huis was. Niets vinden van alle tijd die hij voor de TV of tot in de tweede helft van de ochtend in bed doorbracht. Ik mocht het niet hebben over alle overschreden deadlines, alle gebroken beloften. Ik mocht hem niet aanspreken op zijn weglopen van de verantwoordelijkheid. Hij was toch een goede vader (als hij thuis was)? Hij gaf immers toch een flesje? Verschoonde toch een keer de luier? Het was toch geen probleem als zijn kind in de draagzak sliep (en hij dus door kon werken)? En had ík eigenlijk wel gedacht aan de vitamine D? En waarom deed ik niet beter mijn best aan de borst te voeden in plaats van te kolven en de moedermelk met de fles te geven? Borstvoeding is het beste voor een kind! En ik, oververmoeid en met een tanende melkproductie, kon het toch in ieder geval probéren…?

Uiteindelijk liep het uit de hand toen ik een grens trok. Gevolg: politie aan de deur. Ik heb aan de instanties moeten verdedigen dat ik níet een gevaar voor mijn eigen kind was, zoals Hyper beweerde. De in deze crisis ingeschakelde huisarts opperde relatietherapie. De therapeut vertelde op zijn beurt dat ik de zwaarte van het moederschap had onderschat, dat ik me beter zou moeten inleven, dat vaders tijd nodig hebben om te wennen aan het idee vader te zijn. En Hyper, die was het er roerend mee eens: de hormonen, mijn jeugd, vrienden die ons uit elkaar dreven… het lag aan mij.

Gelukkig hielpen de agenten die aan de deur waren geweest. Zij deden een uitspraak die mij terugbracht in de realiteit: emotioneel geweld in huis is óók huiselijk geweld. En geweld in het bijzijn van kinderen is kindermishandeling. Harde woorden, confronterend. En broodnodig.

In een week tijd heb ik een nieuwe woning gevonden, een verhuisbedrijf geregeld en dat zonder dat Hyper er van wist. Ik was veel te bang dat hij ontplofte. Dat mijn spullen eraan zouden gaan, of hij, nu ik bij hem wegging, misschien tóch zou gaan slaan. Feitelijk ben ik gevlucht.

Nu zit ik elders in het land, hevig verscheurd. Zie ik het wel goed? Ben ik niet te hard? Zou ik hem niet nog een kans moeten geven? Er zijn immers mannen die moeten wennen aan het vaderschap, zo wordt me ook uit andere hoeken verzekerd. Is het niet gewoon overspannenheid?

Maar ik herken teveel van wat ik hier en in Iris’ boek lees. Bij mijn weten gaat hij niet vreemd, en is hij inderdaad naar mij toe niet gewelddadig (geweest). Maar de rest… check, check, dubbelcheck. Het weglopen van de verantwoordelijkheid, het projecteren van emoties, het laten vallen als een baksteen met een trap na, het nooit informeren naar mijn wensen of behoeften het altijd vóór mij weten en dus niet met me hoeven bespreken, stelen, liegen…

Inmiddels begin ik voorzichtig mijn angst, mijn verdriet, mijn wanhoop, mijn boosheid te voelen. Begrijp ik waarom vrienden me niet alleen met hem willen laten zijn. Zie hoe hij me bestookt met zielige, hartstochtelijk romantische en dan weer dreigende emails en smsjes. Tegen mijn uitdrukkelijke en niet mis te verstane wens in contact zoekt. En toch. Zie ik het wel goed? Stel ik me niet vreselijk aan? Is de constatering dat deze man ziek is, heel ziek, en wel ongeneeslijk, niet te hard? Zou ik hem, hij die er toch niets aan kan doen, niet moeten helpen?

Iris’ boek sloeg die hoop, de zo dierbare illusie aan gruzelementen. Hij ís ziek. En voor zijn ziek-blijven is hij wel degelijk zelf verantwoordelijk. De manipulaties, de krenkingen, alle opmerkingen mij uit mijn evenwicht te brengen – ze zijn doelbewust. Mijn spullen waren niet voor niets zo vaak zoek (en niet door mijn zwangerschapshormonen!) Ik ben niet gek, niet fundamenteel labiel. En ik ben zéker geen slechte moeder die haar kind tekort doet.

Dat zegt mijn hoofd.

Emoties vormen voor een normaal mens een baken. Ik heb vakkundig en al in veel eerder stadium geleerd ze te negeren om vooral beschikbaar te zijn voor de behoeften van anderen. Mijn verdriet is diep, maar ik kan het niet onder ogen komen – de schaamte is te groot. Al het andere is vlak. Ik voel bij sommige dingen, zeker sommige heftige dingen, vrijwel niets. En een vriendelijk gebaar van een buitenstaander raakt me dan weer disproportioneel. Wie, immers, ben ik…?

Ik ben bang voor het alleenzijn, dat lege gat in mij. En vraag me dus ook af of ik niet dezelfde als Hyper ben of zal blijken: een vampier die uiteindelijk op haar beurt weer anderen zal leegzuigen of zoek naar erkenning, op zoek naar bevestiging. De cirkel is daarmee rond, en dat maakt me wanhopig. Als ik niet meer kan ontsnappen, ookal ben ik al weggegaan, omdat het inmiddels ín me zit, zou ik er dan niet gewoon helemaal mee stoppen?

Nee, natuurlijk, want ik heb een fantastisch kind, dat een liefdevolle start verdient. Dat ik niet in de steek kan laten. Moet voorleven dat de wereld niet duister is en vol ‘dat voel je toch aan’-s zit. Voor wie ik moet knokken, een omgangsregeling met haar vader moet uitbalanceren, die zo goed mogelijk aan háár behoeften en ontwikkeling tegemoet komt, haar zo min mogelijk beschadigt.

Ik heb in Iris’ boek gelezen over de spelletjes, de trucs, de machinaties. En ik herken ze, nu, soms, maar steeds vaker. Mijn hoofd maakt de klik: ík stel me niet aan, ik word verantwoordelijk gemaakt voor iets dat helemaal niet bij me thuis hoort, en nooit gehoord heeft ook! Mijn emoties zijn niet ‘overdreven’, ik ben niet ‘zwaar op de hand’ of ‘veel te serieus’. De krenkingen zijn echt. Het wordt tijd uit de duisternis te stappen, heel voorzichtig, en te proeven aan hoe in de echte wereld mensen met elkaar omgaan. En dat ík, wie dat ook moge zijn, in die wereld een plek heb, met mijn lijf, mijn gedachten, mijn emoties. Een plek onder de zon verdien.

Inmiddels heb ik via Iris’ netwerk hulp gezocht, nog anderhalve week, dan heb ik de intake. Ik voel angst -dit gaat niet echt over mij, ziekelijke aandachtvraagster die ik ben-, maar ook: tintelingen van hoop. De hoop dat ik, en vooral: mijn lieve kind, straks stabiel, geworteld en zelfbewust in het leven zullen staan.

25 gedachten aan “Emotioneel geweld in huis is ook huiselijk geweld”

  1. OMG ik lees hier mijn eigen verhaal, maar dan is het een vrouw, verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt, vergeet niet dat narcisten alleen om zichzelf geven….zelfs een kind is ondergeschikt aan hen.
    Mijn ex partner bevalt een dezer dagen van een kind 7.000 km verder, ook zij zou en moest een kind hebben, alleen maar ter meerdere eer en glorie van haar zelf, want al haar vriendinnen hadden ook een kind, maar dat laatste besefte ik pas toen het te laat was, wat een ellende……
    Sterkte en kijk alleen nog maar vooruit, wat geweest is, is over, hij heeft NOOIT van je gehouden…

  2. hoi vriendin we zitten in hetzelfde schuitje
    Dat wat je hebt meegemaakt lijkt op mijn leven alleen was ik een zoon van 2 labiele mensen waarvan de vader de kar voortduwde en die kar wilde maar niet stoppen. Ik heb 46 jaar lang alleen maar pijn en verdriet meegemaakt en er was continu wat aan de hand en antwoorde je daarop met een mening dan had je het gedaan en dan werd er weer een nieuwe straf voorbereid. Ik heb mezelf ervaren als een last door de ouders maar was toch nodig en dat is een lastige combinatie. Want ik had niet eens de tijd om mezelf te mogen ontwikkelen want de vader eiste continu alle energie en tijd op, ik werd overal verantwoordelijk voor gehouden en dat was ook later mijn persoonlijkheid. Aan iedereen optrekken, gebiologeerd opletten hoe mensen zijn en me daar aan aanpassen in de hoop dat iemand mij mocht.
    Ik had nog geen persoonlijkheid ontwikkeld, nooit tijd voor gehad er werd wel steeds geld spullen, kleding, eten aan me gegeven en ik moest daar dankbaar voor zijn en dat ook duidelijk laten merken, want anders werd er om gevraagd wat ik er van vond.In relaties reageerde ik net als de vader agressief jaloers continu in de war en gul met geld en kado,s en daar wilde ik graag dankbaarheid voor zien, voor mijn gulle gift. Zo zie je maar weer je word gemaakt naar je vijand en je weet dat het niet goed is dus het was tijd om verder te leven in plaats van het achterlijke problematische leven dat ik had. Veel succes met verwerken, ik begrijp dat het moeilijk voor je is jezelf te onderscheiden van je verleden het blijkt toch al weer dat je nooit goed voorbereid je inmengde met deze tiran.
    Maar als je hieruit komt je een sterkere vrouw bent dan voorheen en als je je vrienden beter selecteert dan voorheen… Paat veel met je dochter en stimuleer haar in haar eigen beslissingen want dat heb jij niet mogen doen dat miste je al die tijd.
    gr.
    joop

    1. Eindelijk na zoveel jaar toch nog eens de trauma doorwerken kan t niet alleen. van ene naar andere therapeut wat moet ik doorbreken ? Snap t niet wil vd herrineringen af hoop dat er eens rust komt in me . De herrineringen komen omhoog moederziel alleen voel ik me .. kan ik ooit nog iemand vertrouwen ………
      probeer de wonden te dichten

  3. Ooh ik lees dit en alles komt naar boven, zoooooooooooo herkenbaar alles, op een andere manier, maar zoveel herkenningspunten en ik dacht eigenlijk dat ik nu best ver was voor mezelf maar dit rakelt toch weer dingen op dat ik voor mezelf weet ik moet eraan werken ander kom ik er nooit los van. Bedankt voor je verhaal en ik wens je heel veel kracht liefde en sterkte toe voor jou en je kind!!

  4. Na een traumatische ervaring waarvan ik aan het herstellen was ben ik in de klauwen van een narcist terecht gekomen. Diep in mijn hart wist ik dat dingen niet klopten maar op een of andere manier lukte het hem altijd weer om mij te laten twijfelen aan mijn conclusies. Mijn omgeving verklaarde mij voor gek maar het leek alsof ik gehersenspoeld was. Een soort van rotsvast vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen gebaseerd op gebakken lucht. Vorig jaar na het zoveelste incident ben ik in therapie gegaan voor mijn verslaving. Zo omschreef ik het zelf en zo bleek het ook te zijn. Hij had het kind in mij geraakt met z’n fantasieën en het bleek dat ik daar niet tegen bestand was. Ik heb EMDR therapie gehad en allerlei tools om geen contact meer te zoeken. Het is 3 maanden goed gegaan, ik was trots op mezelf. Tot hij midden in de nacht belde, slaperig en onvoorbereid ben ik weer in z’n val gelopen. Hij was zielig en ik was de enige enz enz. De Kerstdagen zouden we samen doorbrengen, het is een rampscenario gebleken. Maar was nodig om mij werkelijk te laten zien wat voor leugens hij nodig heeft gehad om mij aan zich te binden. De apotheose kwam toen hij geld van me wilde lenen. Zijn kapitaal in Zuid Amerika stond nog even vast en zo….En dat was de trigger, ik zei hem de ring van 10.000 euro die hij eerder zei voor mij gekocht te hebben terug te brengen. Dan kon hij weer wat maanden vooruit. Hij vertrok en ik was verlost. Ben nog eenmaal terug geweest naar mijn therapeut voor het laatste zetje. Wat rest is verbijstering over iets dat 5 jaren geduurd heeft. Maar ook weer vertrouwen krijgen dat er nog personen zijn die wel het beste met je voor hebben. En dat laatste is wellicht de grootste klus.

    1. Beste Mezebol
      Ik was 4 jaar met mijn ex. Toch ondanks de pijn en verdriet steeds naar hem toe gegaan. Het erge is dat ik hem vreselijk mis. Is dat de verslaving ????? Ik ben zijn 4de vrouw. wordt er doodmoe van. woon nu met mijn zoon van 23 op mezelf. heb alles opnieuw moeten kopen. Kreeg niets mee, ik wilde tenslotte weg. En nog zo iemand missen, hoe kan dat nou.

      1. Dag Ellie,
        Natuurlijk mis je hem en dat moet je jezelf ook toestaan. Dat heb ik geleerd van de therapeut. Jezelf niet straffen omdat je dit zo voelt. Hij heeft iets in je geraakt waar je niet tegen kon. Je voelt je daar goed bij ook al weet je dat het niet klopt. En het is heel normaal om naar iets te verlangen waar je je goed door voelt. Ook al is dat onecht. Ik heb “mijn” narcist 5 jaar niet gezien en toch had hij mij in z’n klauwen. Hoe knap is dat? En hoe knap is het dat ik uiteindelijk de kracht heb gevonden om me los te maken. Dat heeft de EMDR therapie gedaan. En dat helpt niet meteen, ik ben na de behandeling weer uit de bocht gevlogen, ben weer behandeld en nu is het klaar. Ik denk nog wel aan hem maar verbind daar geen aktie meer aan.

      2. De narcist houdt alleen van zichzelf. Als hij/zij je helemaal leeggezogen heeft en je hem/haar niet meer “aanbidt” gooit hij/zij je aan de kant. Perst de laatste druppel uit je, vergelijkbaar met een sinaasappel uitpersen…, je energie is weg maar ook je zelf, je eigen ik. Dat voelt verschrikkelijk.
        Het lijkt of je hem/haar mist, dat had en heb ik ook nog af en toe, maar wat mij dan met mijn beide benen weer op de grond doet landen is de vreselijke waarheid dat de narcist nooit van je heeft gehouden…
        Dat doet pijn. Herinneringen, ja wat zijn dat, als je met een fake figuur, een onmens, duivel. bent omgegaan.
        Het is moeilijk dit alles te beseffen, je denkt dat je de narcist mist, maar je mist je zelf.
        Het voelt voor mij ook nog als n verslaving. Maar ik hou vol, heb geen contact meer, maar dat is moeilijk. Lijkt of er n onzichtbare navelstreng zit van mij naar de narcist.
        Door het lezen van het werkboek en de verhalen op deze site, trek ik mezelf meer en meer in het heden. De enige manier om er ooit uit te komen.
        Veel sterkte allemaal

        1. Heel erg bedankt voor de reactie,s. Heb hem gisteren weer gebeld. HIJ zei “ja ik bel niet ben ziek”. Vraag ook nog of ik wat kan doen. Nee waarom ik doe het toch al een half jaar zo. “Ik zie je woensdag wel als je de rest van je spullen ophaalt”. Ik weer verdrietig. Leer ik het dan nooit. Lijkt wel of ik gek in me hoofd wordt. Ben ik nou de enige. Waarom laat ik hem niet in zijn sop gaar koken. Heb dit bij niemand gehad. Ja verdriet, maar niet zo verlangend naar de man. Ik blijf maar lief. Dank jullie wel. Ellie

  5. Oh, oh, oh, mijn verhaal! Maar wat ben jij goed met woorden! Ik had vlak na de geboorte van mijn eerste kind een paniekaanval: ik wilde daar weg, ik wilde mijn kind niet in deze bedreigende omgeving laten opgroeien, maar ik zat al muurvast. Het was zijn huis en dat van zijn moeder, financieel was ik al volledig afhankelijk van hem. Ik ben bij hem gebleven voor de kinderen: 20 jaar gepest, getreiterd, vernederd. Nu ben ik van hem af, maar financieel gepluimd, de kinderen in zijn kamp! Maar ik laat het hier niet bij en heb straks een afspraak met mijn advocate: een vuistdik dossier! Zijn bedreiging van ‘ik zorg ervoor dat de kinderen met je breken’ is nu een feit, dus niets houdt mij nog tegen en ik vind dat de kinderen recht hebben op de waarheid, omdat ik besef dat ze vroeg of laat ook psychische problemen zullen krijgen. Ik wens je heel veel sterkte en weet je, een goede therapeute kan je echt weer op weg helpen en dat je wél van jezelf mag houden. Je zult er uiteindelijk weer staan!
    Hou vol, dikke knuffel,
    Hanneke.

    1. Hanneke, hou vol, dikke knuffel ook voor jou! Wat er in jouw vuistdikke dossier staat weet ik niet maar laat jouw kinderen steeds weer opnieuw weten dat je van ze houdt en altijd van ze zal blijven houden!
      Een van mijn kinderen zat in een destructieve relatie en uiteindelijk zaten wij ouders bij de politie vanwege ‘mijn archief’, ook de politieagent noemde het ‘dwangmatig vastleggen’.
      Ons kind kon zonder schaamte bij ons terug komen omdat we nooit verwijten hebben gemaakt en altijd zijn blijven zeggen “we houden van je, zullen altijd van je blijven houden”, wel hebben we besproken wat onze grenzen zijn toen de relatie gaande was.
      Het duurde even voor we beseften waar het over ging bij de politie, er was ons al zoveel overkomen…
      Alle babyboeken, fotoboeken, agenda’s en liefdevolle herinneringen die ik bewaarde voor mijn gezin werden voor de grap door mijn gezin ‘het archief’ genoemd maar mensen met NPS/psychopathie houden niet van ‘bewijzen’!
      Helaas kun je bij de politie ook nog de verkeerde treffen.
      Uiteindelijk zijn het wel die bewijzen geweest die ons geholpen hebben maar je moet heel voorzichtig te werk gaan en de tegenpartij geen inzage geven! Je kinderen denken nu dat ze bij die tegenpartij horen.
      Toch zal uiteindelijk blijken dat zij ook grenzen hebben en wel gevoel. Ze weten dan ook dat hun moeder van ze houdt. En voor de eventuele psychische schade zijn deze site en de juiste hulpverleners want het is nooit te laat.
      Heel veel sterkte!
      Liefs van Coby

      1. Oh, lieve Coby, wat een fijn en warm antwoord! Inderdaad heb ik verleden week foto’s gemaakt van de babykleertjes, de zuigflesjes, de tekeningen, enz., die ik altijd heb bewaard en gekoesterd en ik heb alles afgegeven aan mijn advocate. Zij zat met tranen in haar ogen, ze is zelf ook moeder en kan dit nauwelijks bevatten. En ja, ik weet nu dat mijn kinderen evenveel slachtoffer zijn van hun vader en ik hoop dat ze gauw zullen inzien wie de slechterik is en zij mogen altijd terugkomen bij mij! Dat moet toch vreselijk zijn voor hen om hun eigen moeder te moeten verloochenen, het druist tegen alles in. Het is nu kerstdag en ik voel me rot, maar dadelijk vertrek ik met mijn lieve, nieuwe man voor drie dagen naar een hotel om thuis niet tegen de muren op te vliegen. En dat is verleden jaar wonderwel gelukt. Ik ben ook nu een beetje trots op mijzelf omdat ik er nog ben en omdat ik nog ontroerd kan raken door dieren en muziek en landschappen! Mijn “ziel” is er nog een klein beetje en ik heb een fantastische therapeute! En ik ben al één keer bij de paarden van Miradal geweest (ik woon in Belgïe) en die ervaring heeft mij opgetild, ja, zelfs mijn man zat met tranen in zijn ogen!
        Ik weet nu dat ik er uiteindelijk weer zal staan en dat ik mezelf weer zal terugvinden, maar er is nog veel werk aan de winkel.
        Lieve Coby en alle andere gekwetsten, heel veel liefs en sterkte van Hanneke.

    2. Hou vol!
      Jou is overkomen wat ik in en over mijn situatie al voorspelde. .. rechters en advocaten -> bloedzuigers zijn de meeste. ..
      Waarheid zal het langst duren zegr men!!
      Toch! !!! Rug recht kin omhoog en laat jouw beste kant in t openbaar zien ….
      Dag.
      Charlotte

  6. Reigerschap, ik weet na het lezen van je verhaal al wie jij bent: een fantastische moeder!
    Laat de twijfels over jezelf varen, je verhaal is zo herkenbaar!
    Wat goed dat je hulp hebt gezocht want die zul je vooral nodig hebben om nog sterker te worden. Je kunt de omgangsregeling met vader en kind zo kort mogelijk maken via instanties want hij heeft geen inkomen maar maak geen ruzie, alles zal tegen je gebruikt worden. Denk nooit dat je kindje zielig is met een afwezige vader, uit ervaring weet ik dat alles beter is dan een vader met NPS.
    Vertel je kindje wat neutrale dingen over vader want tijdens de puberteit gaan ze vaak toch op zoek. Houd rekening met de hele lange termijn want ook al gaat hij (zeker weten) op zoek naar een volgend slachtoffer en verliest hij de belangstelling (hij houdt alleen van zichzelf|) voor zijn kind, hij zal altijd alles aangrijpen om wraak op je te nemen.
    Sorry voor dit weinig positieve toekomst beeld maar je bent zo krachtig geweest om weg te gaan dus zul je ook krachtig genoeg worden om heel veel te genieten van je kindje en jullie toekomst. Laat contact met hem via anderen lopen en als je het toch zelf moet doen, houd het kort! Maak jezelf geen verwijten, het kan iedereen overkomen!
    Deze site, het boek van Iris en heel veel lezen, geven mij ‘lijstjes’, ik ken ze uit mijn hoofd maar draag ze ook bij me op briefjes, zoals ‘gevaarlijke misverstanden over narcisme’. Deze ‘lijstjes’ helpen mijn voelsprieten want het kan iedereen zelfs meer dan een keer overkomen maar het leven is te mooi om steeds achterdochtig te zijn.
    Liefde zal overwinnen!
    Liefs van Coby

  7. Beste Reigerschap.
    Ik zou je willen zeggen,
    Ach goede meid, houd vol en glibber niet naar de overkant van zijn gedachten.
    Nee nee en Nog eens nee, met jou is niets mis en je bent niet egoitisch en ook niet aandachtsgeil en ook geen aansteller…..
    In je is het gevecht van zijn narcisme aan de gang,dat is al.
    Die storm is nog niet gaan liggen.
    Maar dat gebeurt wel.
    Iedere dag word je rijker en sterker in je mind,
    Jij komt er wel,60 % aan werk heb je al verricht, de grootste stap en hap zijn al ondergaan , de andere 40% haal je ook binnen……
    Maar die 40% is het werk aan jouzelf, jouw eigenwaarde,helemaal voor jou alleen.
    En dat verdien je ook.
    Je komt er wel …..en nee je valt niet terug. Haal die procenten maar gewoon dagelijks binnen…….ze zijn jou gegund.
    Een dikke knuffel voor jou en je kindje.
    En veel respect voor je daadkracht.
    Lisia

  8. Puff hier staat mijn exman gelukkig is het al 8 jaar geleden maar na het lezen van jouw bijzondere verhaal weet ik dat ik zo gelukkig ben dat ik me heb weten los te weken.
    Jarenlang in verwarring geweest en maar doorgaan met schulden oplossen en verdrietige dochter thuis.
    Natuurlijk trapte ik er nog een keer in met een nieuwe man die zich weer heel agressief gedroeg maar ook dat heb ik overleeft.
    Na het lezen ven het werkboek en 1 op 1 hulp heb gezocht en heb nu genoeg zelfvertrouwen dat mijn firewall aanstaat. Ik lag weer de hele dag en heb nu een man die zo lief is dat ik het soms gewoon niet geloof dat dit bestaat!. je komt er wel de eerste stap is gezet

  9. Wat kan jij de dingen goed verwoorden zeg, het is bijna voelbaar en helaas zo herkenbaar. Ik wens je alle kracht van de wereld om hieruit te komen. Je eigen kracht en rust en stabiliteit weer terug te vinden. Je kan het, je bent een krachtige vrouw!

  10. Ik kan alleen maar huilen. Dit ben ik en ik zit in dezelfde hel.
    Met twee kinderen en een zieke ex. Zo herkenbaar allemaal. Alleen waren er naast mij zoveel andere vrouwen en zelfs een van 5 jaar lang.
    Ik moet nog hulp krijgen en mijn kinderen. Maar wordt nu zo geleefd. Emoties heb ik nog niet. Alles is dood van binnen en ik ren en regel en denk dat ik het niet zo lang meer red.

  11. Beste Reigerschap,
    Opnieuw weer een afschuwelijk verhaal wat iemand met NPS kan doen. En de twijfels die je hebt bij jezelf dat is het ergste wat ze veroorzaken.
    Ik herken het zeer, dat je bang bent om net als hij te zijn, ook leeg, niets te voelen (kan je ook weer voelen ooit vraag je je wanhopig af), hard naar buiten, argwanend.
    Uit je verhaal klinkt een gedreven, loyale, sterke, warme vrouw die opkomt en vecht voor een leven voor jezelf en voor je kind. Hou dat altijd voor ogen, dan kun je verder, ook zal vaak het wanhopige gevoel opkomen de komende tijd.Maar door vaak het werkboek van Iris te lezen krijgt het een plek en krabbel je er ooit langzaam uit.
    Ik lees hierboven wat anderen in mijn omgeving ook regelmatig zeggen, kijk niet naar het verleden, kijk niet om, kijk naar het heden en de toekomst. Maar dat is zo makkelijk gezegd. Zo werkt het niet. En bovendien voel je je daarin niet gekend.
    Een narcist zit helemaal in je, in elke porie in je lijf. Het voelt idd als een verslaving waar je heel moeilijk los van komt. Kost je heel veel kracht en volhouden, maar eens zal het lukken, want je moet verder hoe moeilijk dat ook vaak is om door te gaan.
    Vreselijk vind ik te lezen dat je ook nog een trap na krijgt van de relatietherapeut die er geen hout van snapt, waardoor je je helemaal onzeker, machteloos, boos en verdrietig en niet ge- en erkend voelt.
    Wie begrijpt je nog in deze nare wereld waarin zoveel gekken rondlopen en egoïsten.
    Ik begrijp je, ik wens je heel veel sterkte toe, jij en je kind.
    allerhartelijkste groet,
    Marion

  12. Oh wat een vreselijk herkenbaar verhaal! De situatie is anders, maar de finesses die je zo mooi verwoord hebt en die de essentie zijn, zijn absoluut dezelfde. Ik kreeg er kippenvel van.
    Heel erg goed hoe je het hier verwoord hebt. Alles wijst erop dat je een krachtig persoon bent en dat je de juiste beslissing genomen hebt. Er is maar 1 advies: hou afstand. Zo kan jij de moeder zijn die je wil zijn en die je kindje verdient! Veel sterkte!

  13. Wat herkenbaar! Eindelijk na 40 jaar zag ik zijn ware gezicht. Na voor de zoveelste keer belogen en bedrogen te zijn. Ik had ‘m de deur al uit gezet en hij was al weg. ‘We konden toch vrienden blijven?’. We zijn nooit vrienden geweest en dat zullen we ook nooit worden. Er is niets goeds aan mij of aan de kinderen. Ik ben nog een keer bij hem aan de deur geweest en heb ‘de nieuwe’ gesproken. Ik heb haar gewaarschuwd. Ze geloofde me niet, zoals ik alle waarschuwingen ook nooit geloofde. Ik twijfelde heel even of ik haar meer zo moeten vertellen en bedacht me toen dat zij mij uit de wind kon houden. Ik heb haar een fijne dag gewenst. Later sprak hij mij aan en zei dat ze had verteld dat ik langs was geweest. ‘Heel goed!’ ‘Nu weet ze dat ze je in de gaten moet houden en dat ze boven op je moet blijven zitten’. Nu heb ik rust en kan ik gaan werken aan mijn herstel. Vreselijk wat haar allemaal te wachten staat. Zijn moeder zei altijd tegen me: ‘Beloof me dat je er nooit meer aan begint, hij maakt je leven kapot’. Ik ben er weer aan begonnen en mijn leven is nog heel en de kinderen en ik ook. We komen hier overheen.

  14. Ik vind het zo erg om te lezen. Zelf ben ik 4 jaar bij die man geweest, waarvan 3 jaar getrouwd. Ik was zijn 4de vrouw. Ja is het een verslaving ????? Kan iemand daar nou eens op antwoorden. Lelijke dingen tegen mij zeggen. Vernederen. Beloven. Vreselijke lelijke uitspraken over mijn 2 jongens doen. waarom doe je nou zo, ik doe toch alles voor je, en mijn jongens ook. Waarom hij zo deed was een wisselwerking. Als ik het leuk had met me jongens, deed ik het niet goed, en dan krijg je een wisselwerking. Ik zou nog uren door kunnen schrijven. Ik heb een flat gekregen en woon hier nu met mijn zoon de jongste van 23. Na gepraat te hebben ging ik in de wekende naar mijn ex. En gewoon weer zo doen. Zeker nog 8 keer gedaan, hoe dom kun je zijn. Ik doe zo omdat ik het zo niks vind, je houd toch van me dus zeg je huis op en kom terug, we kunnen het zo goed hebben samen. Moet je alleen even vragen waar je zoon gaat wonen, in een flat of onder een brug. Daarna ben ik thuis gebleven heb niks meer van me laten horen. Na 3 weken ga ik hem weer missen. Een kaartje gestuurd voor zijn verjaardag, niks op gehoord. Gister 22 dec een kerststukje-kerststol en kaartje voor de deur gezet. Een smsje gehad Dank je wel leuk en lekker. Hij is een knappe man, maar het karakter is niet te doen. Ik was een wrak, liep altijd op me tenen, oorsuizen, duizelingen op van de zenuwen. Waarom mis ik hem dan zo. Heb nu alles weer op de rit. Krijg wat er in die 4 jaar gebeurd is maar niet uit me hoofd. En echt hij verdiend mij niet. Waarom kom je zo moeilijk los van zo iemand. Waarvan je weet dat hij je weer pijn zal doen. Begrijp mezelf echt helemaal niet, wordt er een beetje wanhopig van. Lijkt wel of hij binnen in me zit. Je bent weg maar nog steeds bloednerveus. Ik ga niet veel weg bang dat ik hen tegenkom en weer bezwijk. blijf lezen op deze site, heb het boek besteld en gelezen.

  15. NOG EVEN DIT !!
    Het ligt niet aan jou, dat dacht ik ook, zijn het de hormonen van de zwangerschap, maar toen ze niet zwanger was vertoonde zij dit gedrag ook al.
    Het ligt niet aan jou, pak je leven op en ga er verder mee, koester je kind, geef de liefde die het kind verdient, de vader kan dit nooit of het is allemaal spel voor de buhne………thuis is hij immers een ander !!
    Ik kan mijn kind geen liefde geven helaas, mijn kind is afhankelijk van de grillen van de narcistische vrouw, ik heb daar inmiddels ook al veel over gelezen, het is verschrikkelijk………..
    sterkte, nogmaals HET LIGT NIET AAN JOU !!!

  16. Ik ben ruim een jaar verder en veel minder vertwijfeld.
    Toch lees ik mijn eigen bericht met enig verdriet terug.
    ‘Maar ik herken teveel van wat ik hier en in Iris’ boek lees. Bij mijn weten gaat hij niet vreemd, en is hij inderdaad naar mij toe niet gewelddadig (geweest). Maar de rest… check, check, dubbelcheck.’
    Pas na máánden herkende ik de volle omvang van de gaslighting. De intimidaties, het grove psychische geweld, de idiote wereld waarin hij leeft en hij mij in gevangen had. En ik stel in mijn stuk notabene dat ‘hij nooit gewelddadig was’. Nou…
    Het psychische geweld is niet opgehouden sinds ik weg ben. In tegendeel, het nam aanvankelijk toe. Er kwam fysiek geweld bij. Dat is niet uitzonderlijk. Stichting Zijweg schrijft erover op haar website. Maar toon maar eens aan wat er gaande is als je contact moet houden vanwege een kind. Na Iris’ werkboek hebben ‘Eerste hulp bij stalking’ en het boek van Jan Storms me enorm geholpen.
    En pas nu, na een jaar negeren, op mijn handen zitten, me verbijten, altijd weer mijn schild omhoog halen, en bedacht zijn op iedere mogelijke stalkings-actie, pas nu wordt het langzaam beter, Hij is de grip kwijt.
    Het is precies zoals Iris’ beschrijft: pas als je eruit gestapt bent, zie je de realiteit, de gekte. Pas langzaam begint het besef door te dringen hóé ernstig de situatie uiteindelijk niet was. Mijn therapeut heeft het me al eens onder mijn neus gewreven: het was dat ik een goed netwerk heb, anders had ik ondergedoken gezeten in de opvang, goed mogelijk mèt een AWARE-systeem om mijn nek. Dàt is de realiteit!
    Mijn ex was en ís gewelddadig. In mijn stuk lees je mijn Stockholm Syndroom terug. Niet te geloven, want ik vond mezelf ten tijde van dit stuk al zoveel beter…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *