Hoop

Dit is een gastcolumn van Merel

Ook ik ben opgegroeid met een narcistische ouder. Een narcistische moeder om precies te zijn.

In mijn pubertijd kwam ik er zelf al achter dat mijn moeder narcistisch is. Bij toeval ben ik de term op internet tegengekomen. Mijn vader, zusje en oma geloven mij niet. Ze vinden het onzin. Nog steeds hebben ze niks door. Ergens denk ik, dat in ieder geval mijn vader, ook ontzettend bang is.

Met de rest van de familie heeft mijn moeder ruzie gemaakt. Zelf vindt ze niet dat ze daar schuldig aan is, dat ligt gewoon aan die ander.

Dat ze me niet geloven en ook niet begrijpen is voor mij nog bijna erger dan alle trauma’s die ik in mijn jeugd heb opgelopen. Van de buitenkant lijkt het immers alsof alles koek en ei is. Ook mijn zusje moet er niks van weten. Ze is volledig gebrainwasht door mijn moeder. Ik mag geen negatief woord over mijn moeder zeggen tegen haar, want dan wordt ze kwaad. Ze heeft net zoals mijn moeder een kort lontje en al wat eigenschappen van haar overgenomen.

Mijn zusje is het typische voorbeeld van een gouden kind. Ze wordt vaak overladen met cadeaus en dure dingen en denkt dan dat dit liefde is. Ze kent immers niks anders. Ze kan ook niks fout doen. Dat voelt oneerlijk. Mijn moeder laat mij vaak haarfijn weten wat mijn zusje allemaal van haar gekregen heeft. Met andere woorden: “jij krijgt dat allemaal niet”.

Ik ben zelf daardoor enorm gaan pleasen, om aandacht en liefde te krijgen. Dit had ik eerst zelf helemaal niet door. Een tijd geleden kreeg ik veel last van stress. Tal van lichamelijke klachten. Het leek alsof ik mijzelf had overwerkt. Achteraf zie ik in dat ik constant wegliep van mijn gevoel en veel hobby’s had en nauwelijks tijd voor echte ontspanning. Het waren ook nog hobby’s die ik al jaren niet leuk vond en die me vanuit vroeger ‘opgelegd’ zijn.

Het bleek geen burn-out te zijn, maar symptomen van het narcistisch slachtoffer syndroom.

Dit verhaal geeft wel aan wat voor toneelstuk een narcist kan opvoeren. Het is werkelijk emotionele manipulatie van het hoogste niveau. Er wordt altijd gedaan alsof jij diegene bent die gek is, maar in werkelijkheid ligt het natuurlijk niet zo. Als weerloos kind heb je dit niet door. Ik ging er in mijn pubertijd steeds vaker tegenin, niet wetende dat dat precies is wat ze wil.

Je denkt wel dat er iets mis is, maar je weet niet precies wat. Op sommige momenten deed ze toch aardig? We hadden toch eten, speelgoed en nieuwe kleren?

Grote moeite heb ik hierdoor met o.a. het uitten van gevoelens, aangezien wij hier nooit ‘recht’ op hadden. In therapie ben ik langzamerhand aan het leren dat al deze gevoelens er mogen zijn en rouw ik om de moeder en de liefde en aandacht die ik nooit oprecht heb gehad.

Vanuit de workshop en de herstelwerkgroep merk ik dat lotgenotencontact ontzettend helend werkt i.v.m. alle herkenning. Je hebt aan een half woord genoeg. Ook het boek van Iris is één en al herkenning.

Ik hoop dat mijn lichamelijke klachten, angsten en triggers op den duur verminderen. Hier zal vast nog enige tijd overheen gaan. Gelukkig ben ik wel een enorme doorzetter! Daar ben ik erg dankbaar voor.

Ik hoop als je dit leest, je enige vorm van herkenning hebt. Maar vooral wil ik meegeven dat het ontzettend belangrijk is dat je jezelf serieus neemt. Wuif het niet weg, zoals ik een hele tijd deed. Het is erg en het zijn ernstige symptomen. Als jij niet aan jezelf denkt, wie doet het dan?

Merel

58 gedachten aan “Hoop”

  1. Hey Marjootje,
    Bedankt voor je reactie. Sorry dat ik zo laat pas reageer.
    Dat is een heftig verhaal.. Ik merk ook de herkenning in jou verhaal!
    Het is zo moeilijk om krachtig te blijven, als je moeder iedereen tegen je probeert te keren. Helemaal als anderen niet inzien wie hier nu verkeerd bezig is.. Het is frustrerend en je voelt je dan echt machteloos.
    Goed dat je het contact met haar hebt verbroken. Kies voor je gezin. Goede keuze om naar een therapeut te gaan. Het is ook niet niks!! Jij bent nu even erg belangrijk. Veel sterkte met je rouwproces.
    De rest komt inderdaad later wel.
    Heel veel liefs,
    Merel

  2. Herken t zo zou wel graag met gelijk stemende over willen praten dat mis ik echt omdat niemand me begrijpt! En doen alsof ik degene ben die moeilijk is..

    1. Hey Maya. Ik ben toen zelf naar de workshop van het verdwenen zelf geweest en dat was echt heel fijn! Dan krijg je idd de bevestiging dat het niet aan jou ligt!
      Ook heb ik een tijdlang bij de facebookgroep ‘narcistische moeders’ gezeten en daar kon ik er goed met gelijkgestemden over praten.
      Misschien een idee om je daar aan te melden? Ik was daar een tijd geleden medebeheerder van, maar nu heb ik de groep verlaten sinds een aantal maanden, omdat ik het onderwerp narcisme wat meer aan het loslaten ben en de nadruk meer op mijzelf is komen te liggen.
      Er wordt dan wel gevraagd om je even kort voor te stellen.
      Veel succes! Groetjes Merel

  3. Ik ben inmiddels weer 1.5 jaar verder. Moeders laat me weer niet met rust en stond ineens bij me op de stoep met een flauwe k..smoes. Ik blijf voet bij stuk houden, maar vind het lastig om haar letterlijk te zeggen dat ik haar nooit meer wil zien.
    Pff. Tijd slijt wel. maar blijft altijd een pijnpunt, vooral met verjaardagen en feestdagen.
    Groetjes Marjolein

    1. Poeh heftig.
      Ik herken het, al heb ik het contact anderhalf jaar geleden verbroken, mijn moeder staat nog steeds regelmatig voor mijn deur. Sterker nog, ze doet aan stalking. Via alle kanalen probeert ze binnen te komen, ook via anderen.
      Nu sinds 3 maanden heb ik niks gehoord en begint de angst weer te komen, de alertheid en ik vraag mijzelf af wat ze nu weer van plan is. Want hoe langer er tussen zit, hoe groter de impact van haar volgende actie.
      Eerder sloeg ze 1x in de 2 a 3 weken toe. Het heeft echt een grote impact op me. Ik schrik me al te pletter vd postbode en ben alert op de auto’s die mijn straat in rijden. Heb er zelfs EMDR voor gehad en het lijkt wel wat beter te gaan.
      Ze heeft zelfs mijn buurvrouw geprobeerd te overtuigen dat ik niet goed ben en zij het slachtoffer en dat ze zo’n (zogenaamde) bezorgde moeder is.
      Toch was contact verbreken voor mij de beste keus. Ook omdat ze me elke dag appte etc. Volledige controle wilde ze. Ben blij dat ik nooit meer naar hun toe hoef.
      Ik hoop dat jij ook een manier vind om er het beste mee om te gaan. Of je nu het contact verbreekt ofniet. Jij weet zelf wat het beste voor je is en jij bent ook de enige die dat kan bepalen!
      Succes!
      Liefs Merel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *