Uit de mist

Dit is een gastcolumn van Merel

Vervolg op mijn blog: Hoop

We zijn nu een aantal maanden verder, nadat ik het contact met mijn ouders en zusje definitief gebroken heb. Jammer genoeg moest ik het contact met mijn oma ook laten verwateren, aangezien het niet ging werken. Ik kan wel concluderen dat ik nagenoeg al mijn familie verloren heb, door mijn narcistische moeder.

Ook heb ik in moeten zien dat mijn zusje niet alleen het gouden kind is, maar steeds maar narcistische trekken vertoont. Door haar heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt. Dit kan zo niet langer. Als ik niet verder ten onder wil gaan, dan moet ik het contact verbreken. De invloed op mijn gezondheid is te groot.

Natuurlijk gingen ze er niet mee akkoord. Ze hebben meerdere keren bij me aan de deur gestaan. Ze hebben ze leugens over me verteld. Ze kwamen met de gekste redenen aan waarom ik het contact zou hebben verbroken. Krankzinnig. Het ligt bij hun altijd aan de externe factoren, nooit hebben zij enig aandeel. Ze hebben een handgeschreven brief gestuurd en proberen via alle kanalen weer bij me binnen te dringen.

Soms vraag ik me af of omstanders het nu echt nooit gaan inzien. Zal me er bij neer moeten leggen dat dat niet het geval is. Op dit moment heb ik niet meer de enorme behoefte om te bewijzen dat er echt sprake is van narcisme.
Ik geloof het zelf en nu is dat goed.

Eindelijk is het sinds een paar weken rustiger. Al zetten ze andere mensen in om me weer terug te hengelen. Dit doet me minder. Het schuldgevoel komt soms nog wel eens om de hoek kijken, maar dit verdwijnt ook weer.

Ik merk dat het nu eindelijk sinds 2 weken beter met me gaat. De depressie, angsten en paranoia die ik normaal gesproken weer afwisselend ervaar door mijn complex trauma, blijven uit. De triggers/ herbelevingen zijn er nog steeds wel, maar die kan ik aan. Ik hoop dat over een tijdje mijn lichamelijke klachten ook verminderen. Hier krijg ik wel wat meer vertrouwen in.

Het is bizar dat iemand zoveel invloed op je kan hebben en dat je klachten minder worden als je geen of minder contact hebt. Dat het zo’n direct en aanwijsbaar gevolg is, dat valt soms nog steeds niet te bevatten. Maar het is echt zo!

Langzaamaan komen er meer herinneringen omhoog van vroeger. Het lijkt steeds erger te worden. Geen wonder dat ik zoveel heb gedissocieerd. Dat een moeder zulke erge dingen bij haar kind kan doen, dat kunnen er maar weinig begrijpen incl. mijzelf. De pathologie is wel duidelijk, maar het blijft niet te bevatten op sommige momenten. EMDR therapie heeft me o.a. geholpen hiermee.

Het contact verbreken was een van de beste beslissingen ooit. Ik moet oppassen aan wie ik het vertel, want er zijn er maar weinig die het begrijpen. Gelukkig kan ik er met mijn vriendinnen van de herstelwerkgroep goed over praten. Af en toe slaat soms de twijfel namelijk toe en dat heb ik even de bevestiging nodig dat ik zelf niet gek aan het worden ben.

Veel mensen hebben in deze afgelopen 2 jaar gezegd dat het tijd nodig heeft en het vanzelf beter word. Vaak dacht ik: ‘Oja? Wanneer dan?’ Ik geloofde het eigenlijk niet. Nu pas voel ik dat ook. De slechte dagen worden minder en de goede dagen meer. Ik zit op de goede weg. Hopelijk jullie ook!

Ik wil jullie heel veel liefde, kracht en steun toewensen bij jullie herstelproces.

Het leven uit de mist en de duisternis is wezenlijk anders en dat gun ik iedereen!

Liefs Merel

36 gedachten aan “Uit de mist”

  1. hoi merel, sterkte.
    ik zat in dezelfde situatie en ben me hele leven al gechanteert thuis ben enigs kind dus ik was behoorlijk verknipt en psychisch kapotgemaakt. alles wat me lief was, was me afgepakt en ik geloofde het wel. gevolg: paniek en angstaanvallen. mijn oma en ouders en familie zie ik ook niet meer nu 3 jaar later zie ik resultaat van zonder en met die mensen. sterkte, in je leven geneest alles zolang je maar op jezelf past.
    gr
    joop

    1. Hey Joop,
      Wat vreselijk..
      Wat afstand van zulke mensen met je kan doen he. Ongelofelijk…
      Hoop dat je geen last meer hebt van die angst en paniekaanvallen, want die zijn vreselijk!
      Groetjes Merel

  2. Hallo
    Zelf ben ik na 36j huwelijk en 4j vechtscheiding eindelijk van mijn narcistisch verlost! Maar wat blijkt…heb de indruk dat nu pas mijn rouwproces begint. Maar heb mij laten vertellen dat 40j niet zomaar uitgewist kan worden. Heb nu 3j slachtofferhulp en daar goed opgevangen. Dat is een zeker aanrader!
    Groeijes Els

    1. Hey Els,
      Dat is een enorme lange tijd. Kost ook zeker wel een tijd om er weer bovenop te komen.. Goed dat je de juiste hulp gevonden hebt.
      Veel sterkte met je herstelproces!
      Groetjes Merel

  3. Hey Merel, dat heb je mooi beschreven! Ik zie je ook sterker worden naarmate je verder komt. Onze moeders waren loeders en dat kunnen we samen bespreken en iedere keer weer staan we verbaasd over de overeenkomsten, alsof er een handboek bestaat voor die loeders.
    We zullen hier nooit helemaal los van komen, maar we kunnen wel de pijn verzachten door die te erkennen. Het is wat het is. Je familie ben je kwijt, maar binnen de herstelwerkgroep heb je een paar goede vriendinnen gevonden. We begrijpen elkaar zoals geen ander dat kan en dat is voor mij van enorme waarde en zo te lezen ook voor jou. We zijn een luisterend oor voor elkaar, hebben vaak aan een half woord genoeg en uiteindelijk hebben we ook weer humor gevonden.
    We werken samen verder aan ons herstel en maken een feestje van de keren dat we bij elkaar komen. De lach en de traan.
    Tot gauw
    Liefs
    Maud

    1. Hey Maud,
      Heel erg bedankt voor je lieve bericht. Dat heb je enorm mooi gezegd. Heel ontroerend. Vind het ook heel fijn dat we er zo goed over kunnen praten, onze loedermoeders. Ben ook heel dankbaar en blij met onze vriendschap! Samen staan we sterk!
      Liefs Merel <3

    2. Dat blijft mij ook verbazen, dat er wel een handboek lijkt te zijn!

      Ook hier geen contact sinds een klein jaar. Het is vreselijk verdrietig maar ontzettend nodig. Al het afscheid doet me verdriet: afscheid nemen van de hoop ooit de moeder te krijgen die je verdiende, het besef van wat je moeder allemaal verstoort en kapot gemaakt heeft in je ontwikkeling maar ook het verlies van familie en vrienden na de keuze voor geen contact.
      Veel sterkte en zorg goed voor jezelf! Altijd x

  4. Wat goed beschreven en heel verstandig dat je voor jezelf hebt gekozen en uit de mist komt. Doe wat je hart je ingeeft en neem je plek in. Je stond zomaar ineens in mijn lezerslijst ik ken je niet persoonlijk maar wilde toch reageren. Veel geluk 🍀

    1. Hey,
      Bedankt voor je reactie! Lief van je 🙂
      Probeer inderdaad meer te luisteren naar wat mijn hart me in geeft, maar dat is nog best moeilijk.
      Groetjes Merel

  5. Hallo Merel,
    Dit had ik kunnen schrijven!
    Ik had te maken met een narcistische vader en mijn moeder is zo’n twijfelgeval. Zij was na al die huwelijksjaren met vader emotioneel een wrak, ze had een hekel aan mijn vader en ze maakten altijd ruzie, maar verbrak de relatie niet, want ‘hij kan niet zonder mij’, was wat ze altijd zei. Precies waar vader haar wilde hebben, want mijn band met haar was (dacht ik) super. Pa manipuleerde ma en via ma ook mij. Mijn zus, enigste zus, werd naar mate ze ouder werd ook narcistisch. Nóg uitgekookter dan mijn vader!
    Ik weet wat je zegt en wat je schrijft. Het is té bizar, dat valt niet uit te leggen.
    Ja, ook mij hebben ze met briefjes bestookt. Je wil niet weten wat ze me schreven! Ze wisten mijn gevoelige snaar te raken. Wat kenden zij me goed! Leugenaars en verraders, dat is wat ze zijn en ik telkens maar weer te goeder trouw.
    Ik heb ook geen contact meer met mijn familie, ook niet met ooms, tantes, nichtjes en neefjes en ben zelfs verhuisd.
    Alle contact verbroken, de een omdat ik het zelf niet meer wilde of aankon en een ander omdat ze me simpelweg lieten zitten.
    Gevolgd door her-ijking van mijn vroegere leven. Niets blijkt te zijn zoals ik dacht dat het was. Pijnlijk vond ik dat en nog altijd verdrietig. Maar ik heb het wel een plaats gegeven en huil er niet meer om. Het is zoals het is.
    Ik moest wennen aan mijn nieuwe vrije leven. Raar en onbekend terrein om geen rekening te hoeven houden met mijn ouders en zus, maar met mezelf. Heerlijk de ruimte, maar ook vaak verdrietig en verwarrend. Verdrietig om de ouders en zus die ik niet had en omdat ik liever die vrijheid had gehad mét ouders en zus. Verwarrend omdat er steeds iets in je opkomt waardoor je weer gaat twijfelen en bevestiging nodig hebt.
    Ik besef ook dat er mensen zijn die dit vrije leven altijd hebben gehad en daardoor voelt het alsof ik in moet halen en soms ben ik jaloers op die mensen.
    In 2013 kwam ik in contact met het verdwenen zelf en zij hebben mij zoveel inzichten gegeven dat ik eindelijk buiten mezelf ging zoeken. Daar ben ik ze nog altijd enorm dankbaar voor. Ik moet er niet aan denken dat … En zo leven er nog veel mensen in deze idiote duistere wereld.
    Bedankt voor je blog Merel.

    1. Ik had zo’n vader. Inmiddels is hij overleden,.ik voel me vrij. Het is nog niet over,.misbruik gaat gewoon door, in broers en gouden kind. Waar ik weg ben gegaan, en eerst overal de schuld van kreeg. Gingen zij vrolijk verder met ruzie maken. Het was voor mij bevestiging, het lag niet aan mij….ik heb mezelf wat verdedigd door, mailtjes, smsjes, en briefjes…en schuldgevoelens wat had ik daar last van. Bij het geen kontakt hebben, komt er rust in mijn leven. Zo nu en dan hoor ik wat…Ze gaan gewoon verder en bestoken elkaar met de ergste app jes.. Mijn ouderlijk huis bestaat niet meer. De spullen zijn meegenomen door de twee jongsten….Als ik niet mee wilde helpen kreeg ik ook niks…En ineens hadden ze weer een andere pispaal…En zo blijft die cirkel zich herhalen…

    2. Hey M,
      Wat knap dat je het al een plek kan geven. Ik sta nog maar aan de beginfase merk ik en heb ook, wat jij aangeeft, soms even bevestiging nodig.
      Het liefste hadden we ook een onbezorgde en vrije jeugd gehad met lieve ouders en zus, maar helaas gaat dat niet.
      Wat sterk van je dat je ook al het contact verbroken hebt en zelfs verhuisd bent. Dat terughengelen is heel erg verwarrend.. Ze gaan op je gevoel inspelen. Dat is echt vreselijk.. Ben daar ook heel gevoelig voor. Heb binnen no-time ook weer last van een schuldgevoel. Sta nog niet zo sterk in mijn schoenen als dat ik zou willen, maar het word steeds beter!
      Ook ik ben aan het ontdekken wat ik leuk vind en dat ik geen rekening meer hoef te houden met mijn familie e.d. Bevrijdend maar soms ook verdrietig en verwarrend. Erg herkenbaar wat jij ook allemaal beschrijft.
      Het verdwenen zelf heeft mij ook enorm veel goeds gedaan.
      Ik wens je veel sterkte nog en een zorgeloze, gelukkige toekomst!
      Liefs Merel

  6. Tijd en afstand doen heel wat. Ik zou volledig willen breken maar ik heb zelf ook kinderen die hun oma en opa wel willen blijven zien. Omdat ze naar hen een masker opzetten. Hun ware aard niet laten zien. Ik heb mijn kinderen gewaarschuwd en ze zien ook wat narcisme met mij gedaan heeft, maar uiteindelijk beslissen ze zelf. En dus, als er iemand trouwt of een kind krijgt, kan ik soms niet onder contact uit.

    1. Hey Anna,
      Dat is inderdaad een lastige situatie.
      Narcisme kan heel wat kapotmaken.
      Hopelijk hebben je kinderen het snel door..
      Groetjes Merel

  7. Beste mensen, wat is een twijfelgeval? Zoals M hierboven over haar moeder zegt. En hoe moet je daar mee omgaan? Met mijn moeder heb ik wel contact en ze krijgt wat wel en wee verhalen van mijn gezin te horen, ze vraagt ook hoe het met ze gaat en lijkt mee te leven. Af en toe is er een ontmoeting.
    Helaas komt de informatie over ons dan bij de rest van de familie maar ik krijg ook informatie over hen. En dat is het gekke, eigenlijk wil ik het niet weten maar aan de andere kant is het altijd een bevestiging van hun narcistische persoonlijkheidsstoornis. Met mijn gezin voorspellen we vaak met succes de afloop van iets, zo voorspelbaar als ze zijn wanneer je hen eindelijk door hebt…
    Helaas is het ook vaak een bevestiging dat ze altijd door zullen gaan met manipuleren, kwaadspreken, anderen en mij beschadigen enz.
    Mijn moeder is slachtoffer maar blijkt ook dader, ze heeft heel veel ‘smoesjes’ voor haar gedrag van vroeger en nu.
    Misschien is zo’n twijfelgeval nog wel moeilijker om mee om te gaan want het contact verbreken met de familieleden met NPS had jaren eerder gemoeten maar omwille van het twijfelgeval heeft dat nog langer en dus te lang geduurd en daar heb ik spijt van.
    Ik hoop dat het nieuwe boek van Iris snel komt en inzicht geeft!
    Lieve groet van Coby

    1. Hey Coby,
      Ik snap helemaal wat je bedoeld. Het breken met beide ouders (terwijl mijn vader geen NPS heeft), was denk ik wel het moeilijkste om te doen. Hij nam het altijd voor mijn moeder op en had eigenlijk ook geen interesse in ons. Hij is ook zeker slachtoffer, want hij wordt nog elke dag uitgescholden en uitgeschreeuwd etc. Maar ook is hij dader, want hij kiest steevast de verkeerde kant.
      Bij ons in de familie wordt alles doorverteld, dat heeft mijn moeder veroorzaakt. Alles wordt prijsgegeven en grenzen kennen we niet. Ik vind haar zelf psychopatisch.
      Om die reden moest ik ook met mijn oma breken, ze ziet het niet en gelooft me niet. Ze is een gebrainwashed door mijn moeder, die uitstekend toneel speelt en gaslightkoningin speelt. Mijn oma heeft ook absoluut geen NPS, maar lijkt zelfs wat meer op mij.
      Het contact verbreken was voor mij het beste. Weet ook niet wat ik tegen mn vader of oma zou moeten zeggen, aangezien mijn moeder overal enorme misbruik van maakt… Ik krijg ook altijd overal de schuld van. Dat maakt contact onmogelijk als ik mezelf wil beschermen.
      Heel veel sterkte ermee!
      Liefs Merel

    2. Hoi Coby,
      Dankjewel voor je reactie! Voor mij is jouw reactie weer een eye-opener en een bevestiging.
      Toen ik een workshop deed bij het verdwenen zelf zei Iris op een gegeven moment n.a.v. mijn verhaal: “je moeder is vermoedelijk ook narcistisch’. Als verdoofd was ik. Ik geloofde haar op haar woord, voelde ook dat wat mijn moeder altijd deed zeker niet iets is wat ‘moeders’ horen te doen, maar was het zó gewend om het voor haar op te nemen. En ik geloofde er toen nog in dat mijn moeder slachtoffer was van mijn vader, de narcist en van mijn zus, de narcist. Ik nam het altijd voor haar op en probeerde haar een fijn leven te geven. Ik probeerde haar twijfels weg te nemen en verloor daarbij bijna mezelf. Ruim 50 jaar was ik toen ik dingen ging doorzien en probeerde mijn moeder te overtuigen, maar natuurlijk nog meer om mezelf te overtuigen. Ik zocht bevestiging. Ik was toch niet gek!
      Ma was, nu achteraf gezien, echt knettergek. Ja, sorry, maar ik zie het nu anders. En of dat nu kwam doordat ze slachtoffer was of wat dan ook, dat interesseert me niet meer. Ik vertelde alles aan haar, ik deelde alles met haar. Ik stond dag en nacht voor haar klaar. En zij ook voor mij. Dacht ik, DACHT IK!! Ja, dat deed ze als ik oppas nodig had of als er iets stuk was van kleding wat gemaakt moest worden voor mijn kinderen, haar kleinkinderen. Maar als ik haar vertelde over de absurde kromme verknipte wereld waarin ik me bevond en zij ook, omdat ik nooit wist of vader, moeder of zus de waarheid spraken, deed ze daar nooit wat mee. Ik heb vaak met verwarde geest naar het drietal zitten kijken en luisteren. En zij maar samen lachen omdat ze me weer zover hadden. Ik, de domme, altijd zoekende, maffe dochter/zus in hun ogen. Ma liet het altijd komen tot een enorm hoog crisispunt en liet het daar dan bij en nam het dan op voor pa en zus. Ze zei dan dat ze pa en zus niet in de steek kon laten. ‘Mij dus wel’, zei ik dan. ‘Ja, zei ma, jij weet toch wel hoe het zit, jij komt er wel, Ik vind dat zo knap van jou, bewonder je daar echt om’.
      Verbijsterd was ik dan en verdoofd ging ik verder. Ma maakte het hele zaakje dus nóg erger zie ik nu achteraf. Ze vertelde alles, echt allessss door aan de familie. En zo kon mijn narcistische familie, want ooms en tantes zijn net zo narcistisch en/of meelopers, mij gek verklaren: Ik was dominant, ik was nooit tevreden, ik was degene die de het schip steeds bijna liet zinken. Ja, denk ik nu, tuurlijk, want ik liep niet in hun pas. Ik zocht steeds naar ‘de waarheid’. Ik kon niet leven met halve waarheden of leugens. Regelmatig was ik doof, dood en blind. Maar regelmatig werd ik weer wakker en liet ik het er niet bij, ging ik weer in de verdediging (daarom was ik dominant en ik geloofde dat) en op zoek naar de waarheid. Ik zocht bevestiging (bij de verkeerde mensen).
      Iedereen kent mijn moeder als een lief, klein, fragiel, bescheiden mensje, die zichzelf altijd voor alles en iedereen wegcijfert. Zo zag ik haar ook. Ik ging onvoorwaardelijk voor haar. Haar leven was mijn leven. Zij hing aan mij. Zij ademde mijn adem. Ik was haar overlevingsbron. Ik ging onvoorwaardelijk voor haar.
      Maar achter dat fragiele mensje zat een egoïstische meeloper die haar dochter tot slechts op bepaalde hoogte zag staan. Ik zou het tegen niemand durven zeggen, want iedereen zal het voor ‘dat arme mensje’ opnemen.
      Nee, mijn vader is een narcist, mijn zus is een narcist en ma was degene die deze twee voedde. Vandaar dat ik zei ‘twijfelgeval’. Maar het is net zo narcistisch!
      Daar kom ik vandaan, altijd die eeuwige twijfel, omdat je nooit werd bevestigd in de absurde dagelijkse verdraaide en verknipte wereld rond een narcist.

  8. Beste Merel,
    Ik ben niet zo lang geleden op deze website terecht gekomen. Het was mijn redding!
    Ik heb verschillende boeken gelezen over ‘het onderwerp’ en ik ben nu veel wijzer geworden.
    Mijn ogen zijn open gegaan. En bijna alle raadsels en puzzels heb ik voor een deel opgelost.
    Ik heb je verhaal gelezen.
    Dit is wat ik je wil zeggen:
    In tegenstelling tot mijn oudere zus heb ik volledig gekapt met mijn narcistische broer en zijn gezin. Ik wilde niets meer van ze weten en heb resoluut alle banden verbroken.
    Mijn zus is de vorige week opgenomen in een psychiatrische inrichting. Helemaal haar zelf en de wereld kwijtgeraakt.
    Paniekaanvallen, angststoornissen, dwanggedachtes, psychoses. Hartverscheurend en verschrikkelijk om mee te maken.
    Zelf zat ze ook in een relatie met zo’n man van wie ze erachter is gekomen dat hij haar langzaam en gestaag probeerde te vergiftigen met insecticide.
    Mijn broer heeft haar vernederd, gekleineerd en haar als een beest behandeld.
    Dit is maar een klein deel van mijn verhaal. Ik wil je laten weten dat je liever zonder familie kan zijn dan met een familie die je het gesticht in werkt.
    Je hebt gekozen om de banden te breken met je familie maar je geeft ook aan hoe moeilijk dat voor je is.
    Begrijpelijk, want je familie is je backbone. Maar niet in ons geval.
    Je hebt een goede keus gemaakt. Hou vol!
    Zonder familie die je gebruikt als narcistisch voedsel is het leven een stuk beter, veiliger en prettiger.
    Ik wens je veel sterkte maar vooral doorzettingsvermogen om bijv. de telefoon niet te beantwoorden als je weet dat één van hen belt.
    Veel liefs en BE STRONG!!
    Elise

    1. Hey Elise,
      Bedankt voor je reactie en je steun.
      Wat erg om je zus zo te zien, lijkt me… Ik hoop dat het snel beter met haar gaat! Een relatie met zo’n iemand is echt verwoestend.. Gelukkig weet jij hoe het zit, want anders lijkt zij helemaal ‘gek’, terwijl het niet aan haar ligt!
      Zonder familie is voor mij ook beter. Heb alles geblokkeerd op mobiel en social media, maar als ik dan weer een smsje krijg van mn oma met ik mis je, dan blijft dat moeilijk.. Ik weet dat het mijn oma namelijk niet echt is, maar mijn moeder die continue hengelt en druk op haar uitoefent. Ben er nog niet klaar voor om mijn oma ook te blokkeren, ondanks dat ik al maanden niet meer reageer en dat ook niet van plan ben om te doen..
      Dankje. Met mij gaat helemaal goedkomen en dat gun ik jou en je zus ook 🙂
      Liefs Merel

  9. hallo lieve mensen,
    Ik weet niet waar ik moet beginnen. Mijn leven is als een zeepbel uit elkaar gespat.
    In september (na de zoveelste keer opgehaald door een ambulance) kwam ik terecht bij een psycholoog. De diagnose complexe PTSS. mijn moeder had een antisociale narcistische stoornis. (oh nee, niet mijn moeder, ja Elly het is wel zo). Mijn leven lang heb ik mijn moeder behaagd, het was nooit genoeg. Ik ben een pleaser. 4 december 2015 is mijn moeder overleden. Zij heeft zoveel kwaad over mij gesproken, dat mijn broers en zusters mij niet meer willen zien. Ik heb altijd gezorgd voor mijn alleenstaande moeder en woonde naast haar, zo kon ik goed voor haar zorgen. Ik was een familie mens en mis mijn familie. Ik word volgende maand 60 jaar en hoop op een mooi feest, maar zonder familie………Ik hoop dat ik nog zoveel verder kom als jullie allemaal, petje af voor iedereen.
    groetjes,
    Elly

    1. Hallo Elly,
      Bedankt voor je reactie.
      Wat erg voor je dat je zo’n moeder hebt gehad, waar je zo je best voor gedaan hebt, maar waar het nooit goed genoeg was.. En dat je zoveel trauma hebt opgelopen…
      Dat je zo behulpzaam bent dat je naast je moeder bent gaan wonen om te helpen, zegt iets over je mooie empatische karakter in mijn ogen.
      Hartverscheurend dat je nu ook de rest van je familie kwijt bent geraakt. Maar als zij jou moeder geloven en niet jou, zegt ook heel wat over hun helaas, want als mensen je echt kennen, dan weten ze wel beter!
      Ik hoop dat je goede hulp krijgt. EMDR heeft mij erg goed geholpen, ondanks dat ik zowat alle herinneringen ‘kwijt’ was. Ook grenzen stellen, je gevoel voelen en proberen te stoppen met pleasen was een essentiele om te herstellen en moet zeggen dat dat na 2 jaar echt duidelijk verbeterd is.
      Voel me een stuk gelukkiger nu. Heb het idee dat ik zelf de touwtjes weer in handen heb. Dat is zo’n groot verschil!
      Heel veel sterkte gewenst met je herstelproces.
      Geniet van je 60e verjaardag met mooie, fijne en begripvolle mensen! Dat verdien je 😉
      Liefs Merel

  10. Tranen blijven iedere keer stromen. Zoveel is er herkenbaar.
    Wat het bij mij lastig maakt is dat ik te maken heb gehad met verborgen narcisme.
    Na een lang huwelijk gescheiden en nu sinds afgelopen Kerst definitief gebroken met heel mijn familie.
    Mijn wereld stortte in. Mijn basis, de dingen waarop ik heb gebouwd en vertrouwd, compleet weg. Echtgenote zijn, dochter zijn, zus, nicht: weg. Nieuwe handtekening, weer meisjesachternaam die ik eigenlijk vanwege mijn familie niet wil gebruiken, mijn huis, mijn dorp: weg.
    Wat rest zijn mijn drie kinderen en mijzelf. Je eigen identiteit weer opbouwen. Je normen en waarden. Het valt me zwaar.
    Regelmatig nog complete chaos en verwarring in mijn hoofd.
    Reguliere artsen willen mij al vanaf 2013 een persoonlijkheidsstoornis aanpraten en de huisarts vindt nu dat ik daarin mee moet gaan, wil ik hulp krijgen.
    Ik weiger.
    Maar twijfel zelf zo aan mijn geestelijke vermogens.
    Ik zie ook wat ik in mijn houding/opvoeding naar mijn kinderen anders had moeten doen.
    Ik heb vaak zo’n schuldgevoel en lijk hier maar niet vanaf te komen.
    Andere hulp dan het reguliere is voor mij niet betaalbaar.
    Maar het gaat gewoon niet meer. Ik kan nauwelijks functioneren: concentratiestoornis, kan geen gesprekken voeren, kan slecht informatie lezen/begrijpen. Neurologisch is er dus van alles aan de hand maar de huisarts kan/wil dit (nog) niet serieus nemen.
    Ik zit dus een beetje vast. Ik voel me wel bevrijd van mijn familie maar zit nog gevangen in het oude patroon, zal ik maar zeggen.
    Dank jullie wel voor de bemoedigende verhalen.

    1. Hey Karen,
      Bedankt voor je reactie.
      Zo te lezen zit je in een moeilijke en zware tijd. Ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt, waardoor je het weer een beetje op de rit krijgt.
      Dat oude patroon kun je zeker doorbreken, maar dat gaat wel even tijd kosten is mijn eigen ervaring. Maar het is het absoluut waard!
      Heel veel sterkte gewenst voor deze komende tijd.
      Liefs Merel

    2. Hoi Karen,
      Ik had ook te maken met verborgen narcisme. Ik ben opgegroeid in zo’n gezin. Vader was narcist en mijn zus, enigste zus, werd dat ook. Mijn vader en zus lieten zich ‘voeden’ door mijn moeder. Zij was dus al járen leeg, streed wel dagelijks om te overleven en was daardoor depressief. Hun huwelijk was in mijn ogen ongelijkwaardig, maar scheiden wilde ma niet. Bovendien was het me ook niet helder wie er nou eigenlijk de veroorzaker was van de ongezelligheid thuis. Pa zei ma en ma zei pa.
      Moeder wist dat ik haar nooit bedroog en ze steunde en leunde op mij. Ik zag dat toen niet zo, was het gewoon . Ik zag dat als een goede band met haar en dat dat ma mij niet altijd hoorde legde ik zelf uit als ‘ze is depressief en kan er ook niets aan doen’.
      Dat het anders was dan bij anderen wist ik ergens ver weg wel, maar ik had ook zoiets van ‘het zal overal wel wat zijn’. Dat zeiden ze bij ons thuis altijd. Daar begint dus de twijfel al.
      Ik werd verliefd op een narcist, zoals dat dan vaak gaat.
      Uiteindelijk stond ik met drie jonge kinderen op straat. Ik heb gebroken met mijn familie en daardoor raakte ik ook alle overige familieleden en bekenden kwijt. Ook ik stond dus, net als jij alleen. Totaal van de kaart door alles wat ik (ik zeg nu godzijdank) las over narcisme. Eindelijk werd het me duidelijk waarin ik me al die jaren had bevonden. Ongeloof en in het begin kon ik het niet vasthouden, dat wat ik toch écht heel duidelijk las over narcisme ‘jij bent niet schuldig’ en ‘jij bent niet gek’. Dat is namelijk in één keer de andere wereld. Daar moet je wel langzaamaan naar toe. Ik zat ook vast in het oude patroon. Logisch ook! Maar het was wel een enorme eye-opener. Ik geloofde ook wat ik las, maar wilde bevestiging en dat kreeg ik nergens.
      Ik weet niet of je het.verdwenenzelf verder al hebt nageslagen op informatie en hulp voor je?
      Voor jou kan ik ook niet bepalen wat je financieel kunt missen, maar ik zat er ook net zo bij als jij. Ik had geen familie, geen vrienden, geen bekenden, alleen maar 3 jonge kinderen. Geen geld, want ook dat was me afhandig gemaakt.
      Ik vond het een hele stap om toch het boek van Iris te kopen en naar haar workshop te gaan.
      Voor mij was dat destijds echt duur. Maar ik had geen betere uitgave kunnen doen. Door de bevestiging die ik daardoor kreeg (door het boek, maar zéker ook door de workshops) hebben mij zoveel inzichten gegeven dat ik daardoor dikke spongen vooruit maakte en zelf weer in staat was om voor mezelf te zorgen (emotioneel).
      Karen, ik hoop van harte dat je jezelf dit boek en zo’n workshop gunt. Je ontmoet daar mensen die exact weten waar je over praat. Dat is zo’n enorme boost! Ik ging er met knikkende knieën heen en kwam met zoveel zelfverzekerdheid en bevestiging thuis. Tuurlijk kon ik dat niet meteen vasthouden, dat gevoel, maar ik wist wel waar ik moest zijn en waar ik moest zoeken om dit gevoel weer terug te kunnen vinden. Dat gevoel is ‘mezelf ‘.

      1. Dank je, M.
        Ik heb het boek gekocht, ik denk een jaar of meer geleden. Een paar maanden geleden begon ik er voor de tweede keer aan maar door omstandigheden niet mee verder gegaan. Toch probeer ik iedere keer de oplossing te zoeken. Dit keer is het contact op deze site aangaan. Jullie verhalen en reacties geven me steun, moed en kracht.
        Maar soms kun je zo in je gevoelens verstrikt zitten, ook omdat er in de hersenen structuren veranderen door chronische ptss, zodat je je omgeving anders ervaart en er chaos is. De mist moet nu weer optrekken.
        Ook had ik me opgegeven voor een workshop maar omdat er toen onverwachte betalingen aankwamen, heb ik me moeten afmelden en heb het geld weer teruggekregen. Ik hoop wel een keer met een workshop mee te doen en tevens de hoop dat daar een “realistische” vriendschap(pen) uit voortkomt.
        Ik moet leren wat milder over mezelf te denken. Wel beoordelen maar niet veroordelen.

  11. Hallo Allemaal,
    In mijn wanhoop en dat van mijn man schrijf ik nu dit bericht.
    Ik heb een moeder met sterke narcistische trekken, ben getrouwd geweest met een man met sterke narcistische trekken en mijn dochter uit dat huwelijk vertoont ook sterke narcistische trekken. Ik ben wanhopig want één jaar geleden heb ik samen met mijn huidige man besloten om het contact met onze dochter even op een laag pitje te zetten omdat mijn man en ik geestelijk er helemaal aan ten onder dreigde te gaan. Maar haar verkering is uit gegegaan naar twee jaar en nu overspoeld ze ons met haar verdriet en vraag om aandacht enz. Ze vreet ons als ware op en iedereen is schuldig aan dit verdriet, iedereen is gek geworden en niemand weet hoeveel verdriet ze heeft en meer van dat soort uitspraken uit ze. Mijn man en ik hebben verder geen mensen in onze omgeving waar we met over deze situatie durven te praten. Geisoleerd. Toch willen we graag uitwisseling met andere ouders die ook een narcistisch kind hebben. En ons misschien advies, raad, steun kunnen geven. Want het is zo verschrikkelijk! Ik houd zoveel van mijn kinderen maar ik word er bijna ook door vernietigd. Het is zo on natuurlijk. Onze dochter is nu 25 en ik denk bij mezelf..Ik heb naar beste kunnen haar groot gebracht met al mijn liefde, wijsheid en inzet. Maar ik dien haar te laten gaan uit eigen bescherming. Ze heeft een goede baan en ze woont in een leuke flat ze zorgt er wel voor dat ze het goed voor elkaar heeft.
    En uit zelf bescherming dien ik duidelijke regels aan ons contact te stellen. Maar daardoor heb ik ook het gevoel alsof ik met een vreemde contact onderhoud. Ik voel me vreselijk verdrietig.
    En eenzaam. Ik wens een ieder die te maken heeft met narcisme in zijn/haar leven heel veel sterke,liefde en kracht toe om deze monsterlijke manier van omgang te “overleven”
    Liefdevolle groet, Heide

    1. Beste Heide,
      Het wanhopige gevoel is verlammend. Je wilt je kind steunen, je weet ook dat het onmogelijk is om dit te doen. Soms steun je je kind door grenzen te stellen. Wellicht stapt ze gemakkelijk over grenzen heen en is ze nu zoekende, omdat haar relatie uit is. Ze valt weer terug op, wat voor haar wel handig is, haar ouderlijk huis. Het is van belang dat jullie eerst aan jezelf gaan denken. Grenzen stel je door te bedenken: wat vind ik goed en wat niet meer? Vind ik het oké als ze komt eten, of niet? Als ze komt of belt, hoe lang houd ik het dan goed? De grenzen zal je duidelijk moeten maken. Dit vergt wel wat zelf onderzoeken: wat kan ik hebben van haar en wat niet? Een doekje voor de tranen prima misschien, maar na de koffie weer naar huis.
      Je hoeft haar probleem niet op te lossen.  Je hebt haar grootgebracht en die taak zit erop. Bescherm jezelf en laat haar emotioneel niet te veel binnen komen. Zij moet leren haar eigen leven te leven. En dat kan ze. Hoe ze het doet, dat mag ze zelf weten. Ik hoop dat je steun hebt aan het boek van Iris. Hier staan veel adviezen en informatie in over manipulatie en hoe hiermee om te gaan. Als je het fijn vind om een persoonlijk met één van onze coaches of therapeuten te spreken om het één en ander duidelijk te krijgen, dan is dit ook mogelijk. Via de website kun je de coaching informatie aanvragen, In een workshop vind je veel steun en herkenning bij lotgenoten.
      Veel succes en sterkte,
      Susan Veenstra

  12. Lieve mooie dappere Merel. Het was niet in je opgekomen om met je ouders te breken. Je zou het niet eens durven sprak je nog geen jaar geleden. Cum laude geslaagd in de pathologie was de praktijk een hele hoge berg om te beklimmen. Met vallen en opstaan ben je in een verbazend tempo de berg beklommen en hebt hem verslagen. Met vlag en wimpel.
    Je bent een voorbeeldfunctie voor elk jong slachtoffer van narcisme en ben ik reuze trots op je.
    Liefs Jeannette xx

    1. Dankje lieve Jeannette!<3
      Dat heb je prachtig gezegd!! Dankzij jouw hulp heb ik de knoop doorgehakt!
      Daarvoor ben ik je heel dankbaar. Je bent een grote inspiratiebron voor me geweest.
      Xxx Merel

  13. Dag allemaal. Ik heb deze website vandaag ontdekt en ben sprakeloos. De totale, totale herkenning geeft me moed, maar maakt me ook intens verdrietig, woedend en bang. Met mijn psychopathische broer heb ik na jaren durven breken. Nu moet ik na 4 decennia misbruikt en gechanteerd te zijn het echte beest in de bek gaan kijken en breken met mijn ubernarcistische moeder. Jullie ervaringen en verhalen geven mij moed. Ik ben gelukkig niet de enige. Dank daarvoor! Rene

    1. Hey Rene,
      Wat heftig! De herkenning is ergens wellicht een opluchting, maar ook heel verdrietig e.d. Dat snap ik! Het hele besef daarvan is lastig, complex en veel om te verdragen. Dat heeft echt wel even een verwerkingstijd nodig.
      Breken met je narcistische moeder is niet makkelijk, maar ik vermoed dat je na een paar weken al verschillen merkt bij jezelf, net zoals dat bij mij het geval is. Ik durf wel te zeggen dat het mijn beste beslissing ooit is, maar ook de moeilijkste.
      Aan je bericht te lezen heb je al enorme schade opgelopen. Hopelijk heb je daar/of krijg je daar straks, goede hulp bij.
      Heel veel sterkte!
      Liefs Merel

    2. Hallo Rene,
      Joehoe, weer iemand gered denk ik! Maar ik weet ook dat het een hele shock is.
      Blijf trouw aan deze website en laat je niet inpakken op andere websites over narcisme. Niet dat ze allemaal slecht zjin, maar eerlijk is eerlijk, de meesten wel. Ze dénken dat ze weten wat narcisme is of je spreekt ze aan en je krijgt een bot, kort antwoord of geen antwoord of een verkeerd antwoord… Ook tussen de ervaringsdeskundigen en de hulpverlening zit veel kaf tussen het koren.
      Hier ben je veilig en hier word je gehoord. Hier leggen ze het niet bij jou neer. Zó fijn!
      Ja, ik was ook sprakeloos in 2013 toen ik hier terecht kwam, maar ook enthousiast en in de war en enorm verdrietig even later nou ja… Eigenlijk alles door elkaar heen. Dit was het precies PRECIES wat me overkwam, waar ik me in bevond. Dat gevoel kan ik niet omschrijven, maar ik wilde het van de daken schreeuwen.
      Nu ben ik drie jaar verder en mijn leven ziet er héél anders uit. Ik heb ook alle contacten verbroken. Klinkt heel simpel…. maar dat was het zeker niet. Het was een hels gevecht, want de narcisten geven het niet zomaar af en trekken alles uit de kast om de vuiligheid bij jou te leggen. Als gezond mens ga je je verdedigen en probeer je de waarheid te laten zien. Dat is voeding voor de narcist. Niet doen dus. Steek de energie en al je liefde vanaf nu in jezelf.
      O, klinkt zo simpel… 🙂
      Ik weet niet of je interesse hebt en of je het al weet, maar Iris heeft een werkboek geschreven en als je dat boek gelezen hebt kun je deelnemen aan een workshop. Voor mij was vooral de workshop een dag die ik nooit meer vergeet! Ik ontmoette allemaal mensen die precies hetzelfde meemaakten als ik. Een feest van herkenning. Voor mij de eerste stap richting mezelf.
      Dat wens ik jou ook Rene!
      Heel veel succes en ik ben blij voor je dat je eindelijk weet in welke gekke wereld je leefde.
      Hartelijke groet,
      M

  14. Zo herkenbaar wat je schrijft Merel. De vermoeiende twijfel doordat alles om je heen het tegengestelde zegt. Het is een strijd jezelf niet opnieuw te verliezen, en je focus te houden. Enigste verschil is dat ik degene ben die het gouden kind was. Dat zal andere consequenties hebben, maar het eeuwige verdienen, het perfectionistische om maar niet te falen (want dan faalt de narcist) hebben mij de kop gekost, en mij en mijn gezin uiteindelijk tot zwart schaap gemaakt omdat ik niet anders kon dan een grens aangeven, Je zal nooit voldoen, of je nou als beste wordt gezien of als slechtste. Er komt een dag dat je zal zeggen: “En nu is het genoeg, ik kan niet meer” En die keuzes die je beschrijft zijn inderdaad zo naar, maar noodzakelijk ookal wil je dat eigenlijk helemaal niet. zoals het was kan het ook niet weer worden. Heel veel sterkte om nog sterker te worden, en dank voor je verhaal. Juist door te vertellen kunnen mensen uit die opslokkende kolk van narcisme getrokken worden.
    Oh en Rene, zo blij dat je hier terecht bent gekomen. Het zal je leven veranderen. Heel veel sterkte, en een beetje extra hulp in de vorm van coaching zal zeker geen overbodige luxe zijn.

    1. Hey Yvon,
      Bedankt voor je reactie.
      Precies, op een gegeven moment kun je niet meer zo verder. Dan moet je wel een harde grens trekken..
      Ik denk dat geen enkele ‘rol’ die je van de narcist krijgt een goede is. Je raakt hoe dan ook beschadigd voor het leven.
      Mijn zusje heeft het ook niet gemakkelijk, dat weet ik wel zeker..
      Het is inderdaad mooi om verhalen erover te delen, maar ik merk dat dat ook heel eng is.
      Kan namelijk op dit moment nog geen negatieve reacties daarop gebruiken. De kans op hertraumatisering is bij mij nu nog te groot. Kheb dat namelijk al meerdere keren gehad en dat maakt het alleen maar erger..
      Hoe is dat bij jou?
      Liefs Merel

  15. Ik heb ook gehengeld, om familie terug te krijgen. Om schuld te bekennen, wat niet mijn schuld was. Ik was dit immers zo gewend. Altijd die andere wang toe draaien, dan was het weer goed en gezellig. Totdat de spanning weer kwam. Mijn vader leeft niet meer. En daarmee kwam voor mij bevrijding. Ik kom langzaam tot leven. Ik ben hertrouwd een half jaar na mijn vaders overlijden, om hem te laten zien dat ik er mag zijn, trots op mezelf ben. Voor een gelukkig huwelijk heb gekozen.. Ik gelukkig mag zijn, mijn eigen man dit keer hèb gekozen.. Ik moest daarmee mijn familie loslaten…of ik het mis JA iedereen is op zoek naar warmte van je familie.. Die verbinding heb ik jarenlang proberen in stand te houden….Maar als er geen verbinding is… Gaat iedereen zijn eigen weg…en groei je uit elkaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *