Noodgedwongen afstand

Dit is een gastcolumn van Isabo

Alsof ik naar een film van mijzelf keek…

Bijna… bijna was het laatste stukje beleving en gevoel van mijn zelf dat ik nog had voorgoed bezweken. Ik had mijzelf nog een jaar gegeven. Mijn dieptepunt was bereikt.

Een goede baan, een eigen huis, lieve vrienden, veel sporten, twee lieve katten. Dagelijks vechten om in mijn leven nog iets van waarde ‘hoog’ te houden. Mijn werkelijke beleving en gevoel zaten volledig op slot, achter een blokkade van jarenlange en (voor mij) levensbedreigende narcistische mishandeling.

Mijn beide narcistische ouders hebben geprobeerd mijn leven kapot te maken. Mijn alcoholistische vader leeft niet meer en zijn narcistische trekken waren uiteindelijk voor mij het minst schadelijk. Mijn moeder heeft mijn ziel echt gebroken. En zij is nooit veranderd in haar psychische mishandeling naar mij. Ik was en bleef het zwarte schaap, mijn zus het gouden ei. Ik voelde mij een in-en-in slecht mens. Ik bleef mij dader voelen omdat ik met mijn authentieke zijn haar almacht krenkte. Ik was voor haar veel te creatief, authentiek, controversieel. Ze kreeg mij maar niet onder haar controle. Dwars door mijn leven heen, ook al boekte ik succes, wat ik ook deed, ik voelde het niet zo.

Het heeft mijn verdere leven bepaald en vervormd. In partnerrelaties heb ik achteraf gezien geen eigen sturende wil meer kunnen inzetten. Ik trok narcistische mannen aan. Mijn lot was bepaald en bevestigd.

Tijdens traumatherapie ontdekte ik dat ik, als gevolg van de narcistische mishandeling van mijn ouders, op mijn 9e jaar de genadeklap kreeg door een woede uitbarsting van mijn oom. Mijn ouders grepen niet in en het was toen dat ik mijn laatste redmiddel heb ingezet: bezwijking. Ik zie nog hoe ik in dat plaatje stapte tijdens emdr-therapie, als volwassene. Ik had verwacht dat ik mijzelf van 9 jaar aan zou kijken met dikke tranen of kinderlijke woede, maar ik keek in mijn eigen ogen van mijn 9 jarige zelf: ze waren apathisch, leeg en overmeesterd: Het was waar. Ik was een slecht en egoïstisch kind. Ik was bezweken.

Na jaren van verwarring, volgend op 12 jaar zinvolle CGT therapie had ik, met vele vorderingen, het maximum bereikt van wat haalbaar was. Ik liep vast, mijn therapeut liep vast. Wat nu?

Niemand wist het, ikzelf voorop. Wat was er mis met mij?

In november vorig jaar redde het boek van Iris letterlijk mijn leven door mijn ernstige beschadigingen eindelijk te kunnen plaatsen in de context waarin ze ontstaan waren. Complex Trauma als gevolg van narcistische mishandeling. Ik herkende alles.

Nu kon ik verder… en ik had geen tijd meer te verliezen.

Via het verdwenen zelf kwam ik in contact met een coach uit het netwerk. Haar hulp kwam net op tijd. Met haar persoonlijke begeleiding heb ik begin dit jaar de kracht gevonden om voor het eerst in mijn leven afstand te kunnen nemen van mijn kwaadaardig narcistische moeder, na een lang proces van 20 jaar.

Wanhopig verdiepte ik mij in de ‘verborgen narcist’. Hoe het mijn moeder is gelukt om rijke mannen aan de haak te slaan en de onschuldige gesoigneerde vrouw te spelen, haar kinderen verwaarloosd en misbruikt achter te laten. Ik doe het haar niet na, ‘brilliant and evil’. En ik leerde via een bewuste bekende narcist in de media dat het een geslaagde overlevingsstrategie blijkt te zijn, dat narcisten zich erg happy voelen in hun ‘valse zelf’ ook al weten ze dat ze ernstige schade brengen aan hun omgeving [bron: Sam Vaknin]

Velen bekenden om mij heen vertelden mij in die tijd: “Joh, dat je niet eerder gebroken hebt met je moeder”. Maar zo gemakkelijk was het niet.

Ik ben blij dat ik op mijn eigen intuïtie heb vertrouwd. Wetende dat ik er tóen nog niet aan toe was omdat ik aanvoelde dat mijn wens tot afstand van mijn narcistische moeder invloed kon hebben op het hele ‘familiesysteem’.

Gelukkig dat ik ook, nádat ik die stap wel maakte, bij mijzelf bleef en mij niet teveel aantrok van de ondoordachte opwellende meningen van mensen om mij heen. Want eindelijk, na 20 jaar, had ik voor mijzelf gekozen, door mijn eigen vernietigende angst heen en kreeg ik de maatschappelijke morele oordelen: “Het blijft wel je moeder…”.

Ik ontdekte dat er zich tussen mijn moeder en mij een dodelijke combinatie had afgespeeld in al die jaren. Als hoog sensitief kind gaf ik mijn moeder het walhalla aan narcistische voeding. Totdat ik begin dit jaar, na ruim 40 jaar, het letterlijk niet meer aan kón om haar te zien, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik spuugde mijzelf helemaal leeg als ik haar moest zien.

Uit angst voor represailles en op helpend advies van mijn coach, hield ik het nog steeds bij mijzelf: “Ik ben in therapie, moeder, en heb hier alle tijd voor mijzelf nodig, dus ik kom even niet met Pasen en Pinksteren.” Maar moeder liet mij niet met rust. Ik was wéér de dader, nu ik tijd voor mijzelf nodig had. Haar voeding hield op.

Nu ik iets meer ruimte had genomen om uit de verstikkende schakel van ons familiesysteem te breken, kwam ook mijn zus in opstand. Mijn zus, wij waren lotgenoten geweest, twintig jaar lang. Ze leunde op mij, hoewel ik jonger was. Ik voelde schijnbaar al langer de intuïtieve waarheid en ik was al vroeg met mijzelf aan de slag gegaan. Mijn zus die, een paar maanden voor ik afstand nam van moeder, mij zelf vertelde dat ze zich niet veilig voelde bij moeder. Mijn zus die mij vertelde dat zij het zó moedig vond wat ik nu deed en dat zij zelf het lef niet had om afstand te nemen van moeder.

Vraag niet hoe ik er deze zomer aan toe was toen ik het uiteindelijk deed: de moed die ik gevonden had om Moeder toch een brief te schrijven met een duidelijke reden waarom ik begin dit jaar afstand had genomen van haar. Ik heb allerminst met modder gesmeten, wilde alles het liefst met liefde oplossen, zelfs toen.

Aan de hand van voorbeelden heb ik haar gevraagd naar het ‘waarom’:

‘Waarom ze mij nooit troostte. Waarom kreeg ik geen erkenning? Waarom kreeg ik continu te horen wat ik fout deed? Waarom werd ik als klein kind ingezet als wapen tussen haar en haar ruzies met mijn vader? Waarom beschermde ze mij niet? Wat had ik fout gedaan? Waarom werd ik aan mijn lot overgelaten? Waarom…’ [haatte ze mij zo..].

Haar reactie was niet op de inhoud van mijn brief, maar een dreigement dat ze een therapeut in de arm ging nemen om te ‘bemiddelen’ tussen haar en mij. Want zij vond dat ik háár niet voldoende vertrouwde…

Het boek van Iris heeft mij gered. Hoe een narcist de therapeut kan inpakken. Want ik vertrouwde het niet wat mijn moeder als een soort van ‘gouden gebaar’ aanbood om in therapie te gaan met haar. Zou de therapeut mij doen laten inzien dat het allemaal niet zo erg was? Dat mijn moeder het allemaal niet zo slecht bedoeld had? Het zou mijn zielsdood zijn geworden als ik dat had moeten geloven. Mijn nu al gesaboteerde beleving zou voorgoed ongeldig worden verklaard.

Als ik hierop in was gegaan, dan was ik voorgoed bezweken.

Als een ‘angel to my mind’ herinnerde ik mij ineens dat mijn moeder deze ‘joker’ jaren geleden ook had ingezet. Ons gezin ‘moest in therapie’ van haar. Mijn zus en ik waren zó klein. Nu realiseer ik mij pas dat dit bedoeld was om mijn vader te ‘breken’. Hij had narcistische trekken en was een alcoholist. Ze heeft de therapeut toen succesvol om haar vinger kunnen winden door de lieve gesoigneerde vrouw te spelen en de loep geheel op mijn vader te leggen. Ik ben dankbaar dat ik dat gelukkig niet ben vergeten, hoe klein ik ook was. Mijn vader brak, en ik zag hem breken. Het liep uit op een scheiding. Hij is kort daarna gestorven.

Mijn zus viel mij, nu ik de afstand innam naar moeder, aan met alles wat ze in zich had.
Met mijn liefde voor mijn zus, mijn gezonde verstand, het boek van Iris en de begeleiding van mijn coach, herkende ik gelukkig het ‘Stockholm syndroom’ bij mijn zus. Ik was intens verdrietig: mijn kwaadaardige narcistische moeder had ons tegen elkaar uitgespeeld: Mijn lieve zus en mij.

Inmiddels heeft de gehele familie zich tegen mij gekeerd.

Mijn stiefvader is woedend op mij, ondanks dat hij er helemaal niet bij is geweest omdat hij pas later in de familie kwam. Mijn zus heeft het opgenomen voor mijn moeder. En mijn moeder probeert zieltjes te winnen binnen de rest van de familie.

Het voelde ontluisterend voor mij omdat ze allen ook wisten hoe ik dwars door mijn angst heen de moed had gevonden na al die jaren om het gesprek met mijn moeder in mijn eentje aan te gaan. Ik heb geen man, geen kinderen en nu ook geen familie.

Zó sterk is het familiesysteem.

Na een heftig eenzaam proces, kan ik nu voorzichtig zeggen dat ik niet rouwig hoef te zijn dat ik geen contact meer heb met mijn familie. De eenzaamheid die ik nu soms voel, was eigenlijk een bevestiging van wat ik al die jaren van kinds af aan al voelde.

‘Liever niets, dan zoiets’ heb ik door schade en schande geleerd. De familiedagen waren voor mij een onechte gebeurtenis waarvan ik dagen moest bijkomen.

Ik ben blij dat ik het lef heb gevonden om uit dat narcistische familiesysteem te breken. De film “The Girl with the Dragon Tattoo” heeft mij ook enorme kracht en bevestiging gegeven in deze afgelopen tijd.

Ik begrijp nu dat familiesystemen erg hecht zijn. Ik bevestig naar de mensen om mij heen nog steeds de familiebanden die voor vele mensen heel fijn zijn. Ik bevestig deze mensen met de woorden “Koester ze, want ik zou het ook zo graag willen ervaren op die manier.” Voor mij liep het anders… ik erken dat.

Wat ik mee wil geven is dat, ondanks dat ik het eng en spannend vond om afstand te moeten nemen van mijn familie, het voor mij heel helpvol is om te zien en te begrijpen dat dit vaker gebeurt. En ook ervaar ik dat het mij als slachtoffer van narcistische mishandeling enorm heeft geholpen om, als één van de vele andere mogelijkheden, toch door te zetten. Ik voel mij gek genoeg bevrijd dat ik mijn moeder eindelijk de waarheid heb verteld.

Afstand nemen van mijn familie was voor mij een weliswaar noodgedwongen en noodzakelijk kwaad. Maar door voor mijzelf op te komen heeft mij terug in mijn kracht gezet!

Mijn beste vriend heeft mij er stap voor stap doorheen gesteund. En mijn psychiater prijsde mij dat ik, zelfs in deze situatie, in staat ben gebleken om ‘surrogaat–familie’ om mij heen te creëren. Ik heb een lieve buurvrouw, mijn beste vriend die mij erdoorheen hielp en daarnaast heb ik vele lieve vrienden en collega’s die mij steunden. Ik koester mijn surrogaat familie omdat hun steun voor mij levensreddend is.

En bovenal (en dit geeft mij heel veel hoop voor iedereen in de toekomst): in mijn werk heb ik alle erkenning gekregen voor mijn privé situatie. De kracht van mijn kwetsbaarheid heeft mij er doorheen gesleept. Ik mag van hen privé kwetsbaar zijn en ik mag in mijn werk krachtig zijn. Zij waarderen mij in mijn functie en zij zien mijn privé ontwikkeling zelfs als een toegevoegde waarde aan het krachtenveld waarin zij zelf opereren. Ik voel mij serieus genomen. Het is een lange weg!

Isabo

70 gedachten aan “Noodgedwongen afstand”

  1. hier ook heel veel ervaring op dat vlak meegemaakt helaas en alles is mijn schuld volgens hun , zal proberen om het een beetje duidelijk te kunnen brengen voor jullie ok ?
    van jongs af aan ben ik gekleineerd geweest door mijn alcoholistische vader en idem stiefmoeder en vaak getuige geweest van lichamelijk letsel die m,n vader toebracht aan m,n stiefmoeder als ze hem niet gehoorzaamde ,vaak huilbuien op bed als hij het snachts deed en dan hoorde je dat hij de meubels weer had stuk getrapt ……… woorden richting de kinderen dat we niet moesten denken dat we wat waard zijn want dat waren we niet en zouden we ook nooit worden en mijn stiefmoeder deed daar ook aan mee , kortom een levende hel was mijn jeugd
    toen ik 18 was heb ik me met kind laten schoppen om die hel te kunnen ontvluchten (dacht ik althans)
    tegen de tijd dat mijn meisje regeltjes aangeleerd moest krijgen kreeg ik van hun kritiek van hun en mijn dochter moest niet naar mijn idiote regels luisteren maar mocht van hun gewoon dat doen wat ik op dat moment verbood (ondermijning van mijn gezag over haar )daar kwam mijn eerste breuk met m,n ouders tot stand en ben wat verder van hun af gaan wonen
    jaren gingen voorbij maar hun bleven op de achtergrond via mijn kinderen stoken en heb daardoor psychisch in de knoop gezeten en op den duur had ik gedachtes dat ik niet meer wilde leven en dat bleek mijn keerpunt want ik had immers mijn kinderen en voor hun moest ik helen en sterker worden jaren van zelfhulp doormiddel van internet inlezen werd ik sterker maar toen kwam mijn oma te overlijden en ik wilde ook naar haar crematie en dat betekende dus ook hun onder ogen komen maar ben toch gegaan het was immers ook een deel van mij
    daar aangekomen hebben ze een poppekast neergezet van gefijnste betrokkenheid richting mij en ik was weer verblind en kreeg weer contact met hun welliswaar op een laag pitje van eens per maand
    toen kwamen ze met het verhaal dat ze te oud werden om hun huis nog te kunnen onderhouden en dat ze kleiner wilden gaan wonen maar dat ze het huis graag in de familie wilden houden en of mijn man en ik het huis niet wilden overkopen van hun en ja daar zag ik dus geen kwaad in ……had ik maar beter nagedacht pfft
    na de handtekening zetten en overhandigen van de sleutels begon het terreur gelijk
    wij wilden het huis verbouwen en dat was volgens hun niet nodig ,toen heb ik ze uitgelegd dat we het graag modern willen maken (het huis was het laatst gerenoveerd in de jaren 80) daar wilde m,n vader niets van weten en is uiteindelijk boos weggelopen
    volgende punt was dat ik als de enige dochter hem op z,n oude dag moest gaan verzorgen op dat punt had ikzelf een gezin van 6 personen waarvan 2 kinderen een vorm van autisme dus heb ik aangegeven dat ik dat niet ga trekken en dat hij 3 zonen heeft plus een schoondochter die geen kinderen hebben en niet werken dat hij die hulp vraag beter daar neer kon gaan leggen nou toen moest ik me dus waardeloos gaan voelen van hem met zijn lovende woorden over zijn moeder en hoe die vroeger alles op haar schouders droeg en nooit klaagde over wat ze allemaal voor iedereen deed maar ik bleef bij mijn woorden hoe dan ook
    toen begon hij m,n kids te domineren als ze iets mochten van ons ging hij heen en verbood hun dat en dan kwamen de kids helemaal overstuur bij mij en kon ik hem weer op zijn houding aanspreken dat hij ze schreeuwend een verbod had gedaan daarop en gaf hij weer niet thuis
    toen was ik een keer met mijn 3 jarig zoontje iets aan het bespreken en middenin de uitleg kwam hij bij mij thuis binnenstormen en stak onmiddelijk van wal dus ik vraag hem of hij even kan wachten tot ik mijn gesprek had beeindigd en dan zou ik hem te woord staan toen is hij grommend kwaad weggegaan met de woorden : ik wachten op een kind ?
    vanaf toen heeft hij en mijn broers (die loyaal zijn naar hem) de wereld in geholpen dat ik verwende kinderen had en die brutaal zijn richting hem (de woorden maar van mama mag ik dat wel is in zijn ogen brutaal gedrag)
    toen kwamen de roddels dat we hun hun huis hadden gestolen en daarna dat de zwembad werd geleegd als we op boodschap waren (ons proberen klem te zetten via de kids want zij genoten van hun zwembad) resultaat ons gazon naar de knoppen en van daaruit weer dikke commentaar dat we een nieuwe tuinindeling gingen doen tja , gazon was vernield door het chloorwater dus dan moet je wel wat ja (ondertussen hadden ze bij mijn kinderen helemaal afgedaan) intussen kwamen er nog wat pesterijen van hun kant om ons overal in dwars te zitten en kwam ik psychisch steeds meer in de knoei maar ik bleef m,n leven invullen op de sociale manier van leven die ik me de jaren zonder hun had toe geeigend en werden ze steeds kwader en kwader tot de uitbarsting kwam en mijn jongste broertje (precies z,n vader) mijn gezin heeft bedreigt met doodrijden als hij 1 van ons bij de straat zou tegenkomen en daarmee wees hij mijn jongste van toen net 4 jaar aan die gewoon in z,n zwembad zat te spelen en op dat moment ging mijn vader knikkend achter m,n broertje staan en toen heb ik ze gezegd dat ze weg moesten gaan en dat ik hun nooit en te nimmer weer in onze leven toe zou laten
    mijn jongste word volgende maand 9 en hij loopt nog bij lentis om de angst en woede gevoelens binnen in hem weg te krijgen
    als ik hun in de winkel tegen kom gaan ze me volgen en grommen ze als een hond naar me maar ik loop ze straal voorbij zonder oogcontact te gunnen zo sterk ben ik wel maar wat me het allermeeste pijn doet is dat ze met hun leugens en zielig doen de hele familie op hun hand hebben gehaald en dat mijn kinderen zonder nichtjes en neefjes moeten opgroeien
    meet the black sheep
    5 jaar ben ik nu verder en het helen gaat met ups en downs en nu steeds langer achtereen met de ups dus ook deze keer overwin ik hun en ben ook zover dat ik voor mezelf heb kunnen besluiten dat ik niet op hun begravenis/crematie aanwezig zal zijn als dat zover is
    via inlezen op het web heb ik mezelf ermee verzoend dat ze zijn zoals ze zijn zodat ik rust kan vinden en kan voortgaan met mijn leven en wat van hun terecht komt veroorzaken ze zelf
    mijn excuus voor het hele lange verhaal maar heb geprobeerd om het in een notendop op te sommen verder heel veel respect voor iedereen die erover durft te praten
    vriendelijke groet janet

    1. Erg om te lezen Jannet. Ik zit precies nu ook in de knoop. afstand genomen van narcistische ouders. mijn kind is gehecht aan hun. via mijn kind krijg ik alle rottigheid te horen. ik heb ook heel veel meegemaakt flink geestelijk en fysiek mishandeld. daardoor ook zulke partners aangetrokken. je moet letterlijk jezelf gaan herontdekkingen. Volgende week afspraak voor emdr therapie en 5 dagen sporten dansen zo sleep ik mezelf een beetje om te helen.en yoga dat helpt ook

  2. Hi Janet, Bedankt voor je aangrijpende verhaal. En hoe [levens/ziels] bedreigend het voor je moet zijn geweest om zó door je eigen familie behandeld te worden. Ik kan alleen maar zeggen: Wat een krachtige vrouw ben je! Isabo

  3. Beste Isabo,
    Ik lees dit stukje nu, na een half jaar, pas. Ik zit nog midden in het proces, heb het contact met mijn ouders al meerdere keren op een laag pitje gezet en zou het zo graag verbreken voor mijn eigen rust. Er is een stemmetje in mij dat zegt dat dat niet mag en dat steeds vraagt: “Ben jijzelf niet schuldig aan de moeilijke relatie die jij met je ouders hebt?”
    Nu lees ik jouw verhaal en ben stomverbaasd. Dit is in grote lijnen míjn verhaal! Hoewel ik in mijn gevoel bevestigd ben door mijn broer en sommige andere familieleden vind ik jouw verhaal een enorme eye-opener. Het geeft me de moed om te durven zeggen dat mijn moeder inderdaad een narcist is en dat breken met haar en mijn vader, die haar altijd heeft bevestigt in haar doen en laten, de enige juiste stap is. Wat een bevrijding om te durven denken dat ik misschien tóch niet zo hard, slecht en egoïstisch ben als mijn moeder me altijd deed/doet geloven en dat misschien niet alle ellende die haar is overkomen door mij is veroorzaakt.
    Een nieuwe gedachte die misschien een nieuw begin kan zijn voor een gelukkige toekomst.
    Dank je wel en ook jij veel geluk,
    Lydia

    1. Beste Lydia, beste Isabo,
      Ik vind het zo wonderlijk hoe we er echt allemaal hetzelfde tegenaan kijken. Ook ik voel me schuldig over dat besluit dat minder contact gezonder is voor mij. En tegelijk wil ik als kind ook loyaal zijn, het zijn mijn ouders, andere heb ik niet. Elk kruimeltje aandacht en bevestiging heb ik ook nodig, al weet ik dat wat zij te bieden hebben me niet vooruit helpt, maar me gevangen houdt in de duisternis.
      Ik voel me een slechte dochter, en als het gaat over de participatiemaatschappij vrees ik het moment dat ik opgeroepen word om voor ze te zorgen als ze te oud worden om voor zichzelf te zorgen. Dan voel ik me liefdeloos. Maar dan denk ik aan al die momenten dat ze mij in de steek lieten, hoe jong ik was en hoe hulpeloos, en het is geen oog om oog, maar simpelweg: ik heb mezelf nodig. Ik wil voor anderen best mantelzorg verlenen, voor zover ik kan, hier en daar. Maar nooit wat je anderen ziet doen, die al dan niet een liefdevolle relatie met hun ouders hebben, die het blijkbaar wel kunnen. En toch weet ik niet wat ik zal doen als het zover komt.
      Ik merk dat het beter is voor mij om in lichte mate contact te houden, als zij mij uitnodigen. Ik doe geen stap in hun richting. Word ik uitgenodigd, dan ga ik. En ik blijf kort. In hun huis ben ik liever niet. Dat is niet het huis waar ik ben opgegroeid, maar ik heb er toch slechte ervaringen, zij het veel minder dan uit mijn kindertijd.
      Zelfs in mijn eigen huis… Nee, het lijkt me beter dat ik het zo houd, als ik ze even zie bij gelegenheid, en de schijn ophoud. Helemaal breken is nooit mijn keuze geweest, maar ik respecteer die beslissing en begrijp het van iedereen. Je verliest daarmee ook de rest van je familie en daar kan iemand bij zijn die je begrijpt. Ik zeg niet dat je dat moet doen, echt niet, want vaak is de rest van de familie onderdeel van het zieke geheel.
      Ik heb nu heel recent twee keer gemerkt dat de familie van mijn narcistische vader hem heel goed kent en ook heeft gezien wat hij ons heeft aangedaan. En hoewel ze niet het hele plaatje zien en ook niet het fenomeen narcisme kunnen plaatsen, doet het me goed om met hen te praten, hun liefde te voelen en te zien wat we gemeen hebben en hoe zij mij kennen uit een tijd waar mijn ouders liever niet over praten. Liever niet, ik bedoel: helemaal niet. Blijkbaar zijn daar onoverkomelijke geheime zaken gebeurd die ik maar niet moet weten. Ik voel dat er iets onherstelbaars is gebeurd voor ik twee was. Wat, dat weet ik niet, hoe erg, weet ik ook niet. Mijn moeder wil het verleden laten rusten. Dat maakt me alleen wantrouwender.
      Toen ze dat zei, kreeg ik pas echt vermoedens dat er iets vreemds is gebeurd wat me geschaad heeft.
      Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maar de gevoelens zijn hetzelfde. Schuld, schaamte, verdriet, eenzaamheid, kritisch tegenover vreemden, angst voor afwijzing. Daar moeten we het mee stellen. Het delen helpt, soms.
      Groeten van Marjet

    2. Lieve Lydia,
      Wat mooi dat je dit inzicht hebt gekregen: “..dat ik misschien tóch niet zo hard, slecht en egoïstisch ben als mijn moeder me altijd deed/doet geloven en dat misschien niet alle ellende die haar is overkomen door mij is veroorzaakt.”
      Of dit “plaatje” dat ze op jou geplakt heeft nu een projectie is van een deel van haarzelf óf een techniek om jou onder haar controle te houden, het maakt niet meer uit!
      Het belangrijkste is dat jij hier afstand van neemt en trouw bent aan je eigen gezonde liefdevolle zelfbeeld.
      Ik lees nu ter aanvulling het boek: Breken met je ouders. We zijn zeker niet de enigen bij wie de grens bereikt is en het gewoon niet meer gaat om contact te houden.
      Veel sterkte!
      Liefs,
      Isabo

  4. Hoi isabel mijn vraag is wat voor boek was het dat je zo geholpen heeft? Verder ben ik een vriendin van iemand die precies hetzelfde mee maakte. En wat ben jij sterk je mag trots op jezelf zijn. Liefs Suzanne.

    1. Hoi Suzanne,
      Isabo bedoelt mijn werkboek: ‘herstellen van narcistische mishandeling’, alle informatie hierover is te vinden op deze website onder de pagina ‘boeken’.
      Succes!
      Iris

  5. Wat herkenbaar! Het weggaan van familie. maar ik droeg nog steeds die verdoving in me. Het on hold zetten van je leven en in een schijnruimte verder leven in een pad dat je niet bewandelt….de slapende in het land van zo het lijkt, wakkere mensen. Ik woon nu wederom in een zeer narcistsiche omgeving, waar mijn wooncomplex mensen bevat die allemaal om zichzelf denken. vaak wilde ik hier weg. Zo langzamerhand, na aanpassingspogingen, het gouden kind spelen, de oprechte zijn, heb ik een combinatie gevonden. Ik weet dat ik hier weg ga. Maar het is ook een therapie plek waarin ik voel dat het echt begint op te lossen. Alle strategieen zijn op van het oude. En wat overlbijft is de zelfliefde/acceptatie. Ik heb als het ware oud en nieuw binnen laten komen en een dermate masker/schild ontwikkelt in mijn omgeving dat mensen juist lijkt te ontwapenen. Omdat hierin ook mijn Echte zelf zit dat begrijpt dat het hier ook niet alleen kwetsbaar hoeft te zijn (valkuil van tekort gekomen zijn is denken dat je de hele tijd jezelf moet zijn overal met iedereen om in te halen en een soort Over Zelf te scheppen dat nu overal maar aanwezig moet zijn en daarmee juist ook weer teveel opvangt).
    Nu voel ik hoe of iets in mijn weigerde om mijzelf te aanvaarden omdat dat Zelf vals was. Het Gouden Kind en scapegoat tegelijk zijn kan namelijk ook. Als een christus kind verlosser was ik verwekt om te familie te komen redden. en een scapegoat is ook het Lam Gods. Zo leerde ik, dat ik enkel goud waard was als ik lijdde. In dat lijden zat het zondebok stuk dat schuld op zich nam om dit naar het Hogere lIcht te brengen.
    In deze tijden, waar mensen die hierin interesse hebben (geroepen voelen) we met de gouden driehoek (golden triangle) infinity divinity uitdrukken of wel oneindige goddelijkheid van onszelf, is het verwarrend dat het ‘valse goud’versus het zwarte goud een rol spelen. Het echte Goud van jouw Zon wordt door het valse gouden ei of kind te vaak gecorrumpeerd waardoor een Kind Op het Potje van Goud blijft zitten. Zich ook vaak niet bewust van het verschil.
    Mijn ervaring is met 2 narcistische ouders die sentimenteel waren en probeerden van ons te houden en dit mislukken hiervan (in hun ogen) dan weer als martelaar naar zich toetrokken, maakt dat je je helemaal rot voelt als je ouders ook nog lijden onder hun eigen narcisme. dat het uiteindelijk een groot spel is,besef je later. Toch ging mijn moeder ooit in therapie. En vertelde mij haar bevindingen. Ze was gegaan en had nu een anders over mij gesproken dan geroddel en privacy schending. En toen mijn vader ging sterven hij zei: Oh soldaat, oh lieve soldaat, wat heb ik het met jou aan de stok gehad. oh lieverd oh lieverd. Toen hij gestorven was voelde ik opeens een groot warm vuur van licht achter me staan die/dat zijn armen van warm vuur om mij heensloeg en zei: Ik hou van jou.
    Dat ik inmiddels toch weer alles bovenkrijg voelt okee. Want wat het meeneemt is waarom ik zelf zo koppig vasthoud aan die woede op mezelf. Mijn ouders daarvan de schuld geven, werkt niet voor mij althans. Niet meer.
    Narcisme is ook Narc is me. Narcose, beng cosey with the Nar. De dwaas uithangen die maar doet, die als en vrijbuiter perfect naar butien is maar wiens licht vanbinnen verdoofd is. In deze tijden van veel roken/alcohol is de Narcist een collectief bewust zijn geworden. Het gekke is dat ik zie dat mijn jeugd een voorspel bleek te zijn van veel dysfunctional families/vrienden/maatschappij.
    dat gaf me ook de kracht om vanwege mijn jeugd vaak niet deel te nemen en te kijken en die afstand in te bouwen die ik al had leren innemen na breuk met familie.
    Maar mijzelf ontslaan van Golden Child en Scapegoat. Zon de Bok en Gouden Kind/Ei.
    Breek de dag. Tik een eitje.

  6. Hallo Isabo,
    Bedankt om je verhaal te delen want dat is best moedig van je en ik ben ook blij te lezen dat je erin slaagt een positieve wending te geven want dat is zo moeilijk om te doen. Ik hoop echt dat het verder goed blijft gaan voor je! Ik schrijf je ook omdat ik graag zou weten bij welke therapeute je bent geweest. Dit zou mij goed op weg helpen! Hopelijk wil je dit ook delen. Ik dank je alvast. Veel succes!! Katrijn

  7. Beste Katrijn,
    Bedankt voor je positieve bericht ! Ik hoop dat mijn blog jou ook weer een beetje verder geholpen heeft! Wat betreft jouw vraag over de therapeut: Je kunt het beste even kijken bij het kopje “Vind een coach of therapeut` van deze website. Er is een heel netwerk van therapeuten, psychologen en coaches die zich hebben gespecialiseerd in de gevolgen van narcistische mishandeling. Zij zijn vrijwel allemaal ervaringsdeskundige. Je kunt ook extra informatie opvragen, zodat jij de deskundige kunt kiezen die het beste bij je past en/of het dichtst bij jou in de buurt zit.
    Liefs, Isabo

  8. Dank je Isabo, de puzzelstukjes vallen nu voor mij op zijn plaats. Je hebt me gesterkt in mijn beslissing die ik dit jaar genomen heb en me geholpen om het af te kunnen ronden. Nu 54 jaar kan ik eindelijk vrijuit ademhalen.

  9. Hoi Isabo, ik las net je verhaal. Het raakte me diep omdat de herkenning haast 1 op 1 was.
    Ik ben inmiddels ook geïsoleerd. Ik heb eerst zelf over de tijd langzaam wat stapjes terug gezet maar dat maakte een razernij los bij mijn moeder. Omdat mijn moeder dat contact en mijn gedrag ‘niet normaal’ vond (ze eiste een normale moeder-dochter relatie met frequent contact) heeft ze al het contact verbroken. Mijn oudste zus is dood vanwege ziekte, mijn vader is ook relatief jong gestorven en mn nog levende zus heeft zich tegen me gekeerd. Ik herken er jouw duiding van het Stockholm syndroom in.
    Een moeder, die op dusdanige schaal narcistisch gedrag vertoont, heb ik als toxisch ervaren. Mijn zieke vrijheid herwinnen ervoer ik als noodzaak om te blijven leven. Nu ik alleen ben voel ik me geen slachtoffer, ik mis familie maar ik kan nog altijd op een intense manier van het leven genieten (misschien wel dieper dan eerst!). Het lijkt me best helend om eens met iemand te praten die ook zn hele familie kwijt is. Groetjes, Isa.

    1. Hi Isa, Telepathie om uitgerekend vandaag jouw reactie te ontvangen (vertel ik nog eens). Onze situatie lijkt veel op elkaar en helpt om te steunen. Lieve groet, Isabo

  10. “De familiedagen waren voor mij een onechte gebeurtenis waarvan ik dagen moest bijkomen”.

    Zo herkenbaar. Iedere verjaardag, kerstviering waren altijd weer een toneelstuk van formaat en een teleurstelling. Het duurt een tijdje voordat ik ging zien, dat iedereen een rol speelde en alles onecht was.

    Sinds de tijd dat ik niet meer meedoe met die energievretende poppenkast ben ik een soort loslopend wild geworden waar iedereen op mag schieten. Op die manier hadden ze zelf geen problemen.

  11. “Ik ontdekte dat er zich tussen mijn moeder en mij een dodelijke combinatie had afgespeeld in al die jaren. Als hoog sensitief kind gaf ik mijn moeder het walhalla aan narcistische voeding. Totdat ik begin dit jaar, na ruim 40 jaar, het letterlijk niet meer aan kón om haar te zien, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik spuugde mijzelf helemaal leeg als ik haar moest zien.”

    “Mijn zus viel mij, nu ik de afstand innam naar moeder, aan met alles wat ze in zich had.
    Met mijn liefde voor mijn zus, mijn gezonde verstand, het boek van Iris en de begeleiding van mijn coach, herkende ik gelukkig het ‘Stockholm syndroom’ bij mijn zus. Ik was intens verdrietig: mijn kwaadaardige narcistische moeder had ons tegen elkaar uitgespeeld: Mijn lieve zus en mij.”

    Dit had ik letterlijk kunnen schrijven. Hoe herkenbaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *