Brief aan mijn moeder

Dit is een gastcolumn van Anne

Afgelopen jaar heb ik een brief geschreven aan mijn moeder, waar ik geen contact meer mee heb:

Ik wil stappen maken naar de toekomst. Een stap naar mijn geluk. Ik wil niet de rest van mijn leven energie steken in iets wat niks oplevert. Altijd zit jij in jouw eigen realiteit en draai je het verhaal om, onder andere om jezelf tot slachtoffer te maken. Ik wil me als meisje van 16 niet onveilig voelen, niet verantwoordelijk voor jouw geluk voelen, niet worden geslagen, niet eenzaam zijn, niet verwaarloosd worden, niet vernederd worden, me niet bang en onzeker voelen, geen depressie, nachtmerries of PTSS hebben. Maar dit is helaas de realiteit. Op korte termijn.

Ik wil leven, of dat nou met of zonder jou is.
Ik ga leven.
Ik wil kunnen kiezen voor mijn eigen geluk.
Ik ga kiezen voor mijn eigen geluk.

Ik zal alleen moeten leven met het verlangen naar een moeder en haar onvoorwaardelijke liefde. Maar ik weet dat dat iets is wat jij me nooit zou kunnen geven. En dat doet ongelooflijk veel pijn. Het is een rouwproces om de moeder die ik nooit heb gehad en nooit zal krijgen.

45 gedachten aan “Brief aan mijn moeder”

  1. Hoi Anne,
    ik huil om jouw brief, die mij aanzette om mijn ervaringen te delen om jou weer te helpen,
    ik huil om mijn narcistische moeder (zij 74, ik 44 jaar),
    ik huil omdat ik ook zo’n kindertijd/jeugd/pubertijd/volwassenheid met haar gehad heb,
    ik huil om de manipulaties en het ‘gevoel niets waard te zijn’,
    ik huil als teken van acceptatie dat het niet anders kan,
    ik huil om alles wat niet echt was en verzonnen,
    ik huil om alle leugens en minachting,
    ik huil om alle verwarring en angsten waar ik mee moest dealen op veel te jonge leeftijd,
    ik huil om de zorgen die ik moest dragen voor mijn broertje (‘Het Prinsje’),
    ik huil om alles een plek te geven in mijn systeem nadat ik nu 1 jaar geen contact meer heb,
    ik huil voor iedereen die hier ook mee te maken heeft gehad en dat we niet alleen staan,
    ik huil om al het onbegrip vanuit de familie en dat mijn vader altijd voor haar kiest,
    ik huil om mijn broertje waar geen zinnig woord meer mee te wisselen is,
    ik huil om alle ‘standaard reacties’ dat ‘de waarheid in het midden ligt’, dat zij ‘het niet zo bedoeld’,
    ik huil om alle liefdevolle confrontaties met mijn eigen kinderen ‘dat het ook anders kan’,
    ik huil om alles wat ik los moet laten, ook al weet ik dat het een ‘theater’ was,
    ik huil om het feit dat mijn narcistische moeder dit heeft, maar ook een theatrale persoonlijkheids- stoornis en ook ms in combinatie met borderline,
    ik huil om het feit dat ik over deze thema’s tot een jaar geleden geen idee had,
    ik huil bij het idee dat mijn moeder altijd sprak over ‘onze goede band’,
    ik huil om de schaamte en de taboe hierop,
    ik huil bij de gedachte dat zij 43 jaar lang altijd ziektes veinsde waar ik verantwoordelijk voor werd gesteld,
    ik huil om het feit dat ik geïsoleerd werd van mijn vader en broertje,
    ik huil om het feit dat zij al haar vrienden ‘weggegooid heeft’,
    ik huil om het feit dat ik als kind haar blind vertrouwde en alles voor lief nam,
    ik huil over mijn eigen goede intenties en dat ik haar tot 2015 alles gegeven heb,
    ik huil om het feit dat zij ‘nieuwe vrienden’ maakt (lees: nieuwe slachtoffers),
    ik huil bij de gedachte dat er momenteel in Amerika de grootste narcist aan de macht is,
    ik huil bij het idee dat als je ze ‘ontmaskerd’ hebt, er velen om je heen leven,
    ik huil dat ik dochter van haar ben en in niets op haar wil lijken,
    ik huil als protest en dat alles er uit komt,
    ik huil bij de gedachte dat mijn moeder mijn goede huwelijk bijna om zeep had geholpen,
    ik huil om mijn dochters (6 en 9) die ook hun overkill aan narcistische aanvallen meegemaakt hebben,
    ik huil om het idee dat het niet te laat is geweest om contact te verbreken,
    ik huil voor mijn man (die het ‘ontdekte’) en die zoveel hulp aan mij heeft moeten geven.
    En toen ik was uitgehuild:
    – was ik bekaf 😉
    – leek te wereld veel helderder en eerlijker,
    – kwam ik er achter dat dit echt de most evil stoornis is die er volgens mij bestaat,
    – was de ‘boe-vrouw’ uit m’n systeem verdreven,
    – dank ik god in de hemel dat er informatie over dit onderwerp bestaat,
    – durfde ik tegen een aantal mensen de nieuwe werkelijkheid te openbaren,
    – blijkt dat de halve vriendenkring altijd al ‘iets’ vermoedde,
    – putte ik kracht uit het leven met mijn kinderen die ik in oprechtheid verteld heb wat er mis is met hun oma,
    – bleek het achteraf een schot in roos omdat mijn oudste min. 5 voorbeelden durfde te vertellen, over wat er haar aangedaan is (voorbeelden waarbij je aangifte zou kunnen overwegen),
    – heb ik mijn kracht hervonden, huis gekocht, huis verkocht, nieuwe start in nieuwe provincie (niet als vlucht, maar puur symbolisch),
    – heb ik een on/off day, (vandaag dus on 😉 waarbij ik alle ‘N’ dingen laat gebeuren, en ben ik nog meer in mijn kracht als ik er langer dan 1 dag niet mee bezig hoef te zijn,
    – heb ik zoveel over mezelf geleerd, omdat ik bang was dat niets meer authentiek aan mezelf was,
    – heb ik o.a. willen leren om mezelf ‘geen slachtoffer’ te voelen,
    – heb ik de kracht kunnen opbrengen om telkens te ‘switchen tussen N en ‘normaal doen tegen de kinderen’,
    – heb ik hulp gevonden bij een professionele therapeut, die aangaf ‘dat ik aan haar ten prooi was gevallen’, heb ik handvaten gekregen om stukje bij beetje beter te worden.
    Dankbaar ben ik voor deze site en alle professionals die zich inzetten voor dit onderwerp! Mijn zoektocht startte okt. 2016 en direct vond ik jullie site. Daarnaast een diepe buiging voor iedereen die zijn/haar verhaal op zo’n eerlijke en liefdevolle wijze opschrijft.
    Last but not least;
    lieve Anne;
    DELEN=HELEN
    liefs voor iedereen, Merit

    1. Merit, ik huil mee om zo veel herkenbaarheid.
      Ik 45, moeder 74. Ik in de kreukels door het besef. Ik die eruit klauter met een fantastische therapeut, lieve man, kinderen (die ik afgelopen week verteld heb over oma en die al zoveel zagen (ook de jonge tieners). Ook mijn moeder sprak over onze goede band, het was een toneelspel en ik speelde mee, ik werd gemanipuleerd, voor de gek gehouden en kwam altijd weer bij haar terug. Tot nu. Het is klaar, ik ben er klaar mee. Ik doe niet meer mee, stap uit het toneelspel. Het doet pijn, verdriet. bijna 45 jaar lang heb ik geprobeerd er iets van te maken, wilde liefde krijgen, geliefd worden. Gezien worden. Het zit er niet in…
      Liefs voor iedereen die hiermee worstelt.

    2. Zo herkenbaar en mooi geschreven. Ik zit in dezelfde situatie, alleen heeft moeder (87 jaar) hier alle contact verbroken (onder invloed van N zoon). Zoveel spijt dat de schellen niet eerder van mijn ogen zijn gevallen. Altijd hopen, vergoeilijken en door schuldgevoelens altijd maar terugkeren naar diegene die niet goed voor je is. Ik durfde door de schuldgevoelens en hoge leertijd het contact niet verbreken, dat heeft ze nu (gelukkig) zelf gedaan.

      1. Hallo Marianne. ik heb een narcistische moeder die dezelfde leeftijd heeft als de jouwe. ik heb al meermaals het contact verbroken. Het langst was 1jaar. Maar waarom gaan we altijd terug naar iemand die zò slecht voor ons is? Mijn verbreekt zeker niet het contact ze wil altijd ons maar meer en meer opeisen en meer controle hebben over ons leven. ik denk dat er voor mij deze keer niks anders opzit dan volledig te breken. Weeral maar weer eens door een rouwproces. Het gaat je goed. liefs

  2. Lieve mensen,
    Met tranen in mijn ogen lees ik jullie allemaal oh zo prachtige berichtjes.. Ik ben zo dankbaar dat ik dit, ook al is het verdrietig, mag delen. Ieder is op zijn eigen weg naar het geluk… En ik gun jullie allemaal het geluk van de wereld.
    Als ik jullie ergens mee kan helpen hoor ik het onwijs graag. 😘
    Heel veel liefs en sterkte,
    Anne

  3. Na mijn beslissing om het contact met mijn moeder te verbreken, is de volgende stap, hoe ga ik hiermee om mbt mijn kinderen? Ik vind dat ze oma moeten kunnen blijven zien. Ze mogen naar haar toegaan. Maar ik wil voorkomen dat ze gaat kletsen over mij en dat de kinderen daardoor beïnvloed worden.
    Wat vinden jullie? Kun je je kinderen hun oma ontnemen?

    1. Ik ben 39 en weet helaas wat het is. Voor mij is het nog vers ( moeder en zus is nog veel erger) maar nu mijn moeder ook dit gedrag heeft vertoont naar mijn zoon van 17 heeft hij zelf gezegd daar nooit meer heen te willen. Ik weet nu dat deze mensen nooit zullen stoppen. Ook niet bij hun kleinkinderen. Wees sterk en bescherm je kinderen voordat zij ook straks gaan twijfelen aan zichzelf. En met hetzelfde rond lopen als wat wij hebben gevoeld.

  4. Ik vraag me af hoe lang het rouwen kan duren?
    Hoe lang het kan duren om je leegte terug op te kunnen vullen?
    Hoe lang het kan duren om rust te vinden in deze situatie?
    Hoe lang het kan duren eer die baksteen verbrijzelt en ademen weer een stuk vlotter kan gaan?
    Het lijkt alsof mijn put steeds dieper wordt en mijn ladder alsmaar korter wordt om eruit te kunnen klimmen…

  5. Narcisme is een van de ergste aandoeningen die er bestaan. Of het nu je ouders of je partner betreft, het blijft pijnlijk. De enige oplossing is het contact verbreken wat ook weer pijnlijk is want jouw liefde is wél puur.
    Hoe lang het duurt voor je eroverheen bent? Bij mij een goeie drie jaar en soms kan ik er nog moeilijk over spreken zonder overstuur te zijn.

  6. Ik huil omdat ik gister op het punt kwam. En me realiseerde dat het genoeg is geweest, exit moeder, ik huil omdat ik mezelf ben verloren, maar ik ben nu opgelucht te weten, dat ik nu voor mezelf kies en echte liefde mag ontvangen en delen met mijn lieve man en hond.
    Huil met jullie mee, sterkte.

  7. ik ben 65 jaar en nog steeds huil ik om een moeder die nooit een mama was. Zij leeft nog steeds en is 96. Zij heeft me alles afgenomen. Tot de kinderen toe. Ze kan het niet laten. Ze leeft er ook van en voor. Mijn vader verwittigde mij juist voor zijn dood: “doe wat ze vraagt of ze maakt je af”. Ze zei me ooit (toen niemand het kon horen) dat ze me kapot zou krijgen en dat ik zou sterven voor haar. Ze zei me ook dat ze dit gedrag naar mij toe niet kon laten.

    Ik lees de mails van de anderen, en ik voel verdriet, boosheid en machteloosheid. Ik zou moeten gaan leven, plezier gaan maken en de kwetsuren achter me laten. Ik doe extreem mijn best, maar de wurgende pijn komt steeds op een onverwachts moment terug. Hopend op beter, ooit, zeg ik aan iedereen: dank voor delen. Want inderdaad; delen kan helen.

    1. Anne, bijzonder, wat je schrijft. Nooit een mama geweest, schrijf je. Dat was mijn verdriet ook toen ik een paar jaar geleden tot het besef kwam wat er werkelijk scheelde. Verdriet ook om haar andere kinderen, die dit mee moesten maken. De een de prins, de ander Assepoester en ik er tussenin. Het was een tijd van rouw omdat ze nooit geen moeder bleek. Mijn moeder heeft dezelfde leeftijd. Aanvaarding is het beste evenals geen contact, omdat ze niet verandert. Het is een heel proces, ook al omdat velen rondom haar zoals familie en dergelijke gewoon niet snappen waar je als kind doorheen moest en op oudere leeftijd accepteren moet dat er iets is van n soort niets, waar een veilige moeder voor had kunnen zorgen.
      Ik las dat lotgenoten met hun verhalen helpen kunnen de ervaring herkenbaar te maken, omdat zij het wel eerlijk onder ogen durven zien, ook al duurt het soms een hele tijd voordat alles boven water is en verwerkt. Dank voor jullie bijdrage, het helpt mij mijzelf te herkennen.

  8. Ook ik ben slachtoffer van een moeder die narcistisch is. Ik heb geen contact meer sinds een paar jaar. Het verdriet blijft, en ondertussen durf ik na jaren ook boos te zijn, maar het is geen trauma meer.
    Wees jezelf en kom voor jezelf op is de sleutel om te genezen. Wie dat niet accepteert, gewoon negeren en achter je laten. Al is het familie, verlies jezelf nooit.

  9. Ik huil nog steeds omdat het mijn moeder gelukt is om haar kinderen tegen elkaar op te zetten met haar onwaarheden,
    Ik huil omdat het gemis van mijn vader terwijl hij nog leeft alleen maar groter wordt,
    Ik huil omdat ik baal dat zij nog steeds grip heeft op mijn leven.
    Ik huil omdat mijn zus mijn vertrouwen heeft geschonden door de druk van haar en mijn broers
    Ik huil omdat er maar geen eind aan kom.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *