Hoe narcistische mensen zich spiegelen aan de ander

Dit is een gastcolumn van Lara

Deed een narcistisch persoon maar altijd hetzelfde, dan was het voor iedereen duidelijk en ook voor jezelf. Of klopten de woorden bij de daden. Narcistische mensen spiegelen zich continu aan degene die tegenover hun staat. Daarom kloppen de verhalen nooit.

Mijn ex had continu andere standpunten in een gegeven anekdote. Zelfs een wisselende rol. Dan was hij ergens voor, dan weer tegen. En mij zette hij altijd in een negatief licht. Als ik hem vroeg: “wat is het nou?” werd hij direct boos en niet een klein beetje ook. Als een blaffende hond, dat schrikt af. Wat er vervolgens gebeurde is dat ik vooral die reacties ging vermijden, in plaats van bedacht dat zijn reactie niet klopte en ik hem zou moeten vermijden (lees: wegwezen en hem uit mijn leven bannen). Ik ging het, zonder dat ik het bewust deed, allemaal op mezelf betrekken. Als ik zo doe, dan zal hij wel… Ik deed het voor hem dus precies goed… Ergens heel knap, maar verdomd manipulatief. Op het moment dat je het doorkrijgt zo verwarrend.

Ik probeerde het altijd uit te leggen (uit het grote gebrek aan waardering, erkenning en vertrouwen weet ik inmiddels). Dat werkt nog steeds (gescheiden, maar verbonden door 2 prachtige kinderen) averechts. Meneer doet er gewoon een schep bovenop. Hij doet of zegt iets, omdat ik iets deed of zei. Ergo, wat ik ook doe of zeg, hij zal nooit ergens zijn verantwoordelijkheid voor nemen en een gesprek zal nooit echt plaatsvinden. Vermoeiend om te blijven proberen (stop daar dus mee) en moedeloos om te blijven hopen op verbetering (stop daar dus ook mee). Hij zal nooit veranderen. Als hij positief reageert, dan denk ik: dit was prettig. Meer niet. Ik weet namelijk dat er altijd weer een moment komt dat hij me devalueert, omdat hij ergens gefrustreerd over is (wat nooit, echt nooit, te maken heeft met wat ik deed of zei, maar met het feit dat hij ergens niet mee om kan gaan). Mijn verwachtingen t.a.v. hem heb ik dus niet meer en ik neem een zakelijke houding aan. Dat maakt het voor mij draaglijk en is beter voor de kinderen.

Ik vroeg me vaak af waarom mensen hem niet doorhebben. Dan bedenk ik me dat ik het tien jaar met hem heb volgehouden, dus anderen ook.

Niet iedereen stelt kritische vragen en neemt genoegen met de algemeenheden die deze mensen uitspreken. Het klinkt namelijk heel logisch allemaal… zonder de juiste context. Pas als je de juiste context weet (moet je dan wel naar willen zoeken) zie je wat niet klopt.

Narcistische mensen spiegelen dus continu. Met als doel: nooit ontmaskerd te worden. Als ze denken dat je nooit weg zult gaan, komt de ware negatieve aard naar boven. Ergens zou je kunnen denken: als hij/zij mij slecht behandelt dan sta ik dus dichtbij en beteken ik heel veel. Maar: je wil toch liefdevol bejegend worden? Waardering en erkenning krijgen? Betrokkenheid en empathie ervaren? Vertrouwen en betrouwbaarheid ontvangen? Dat zal een narcist je nooit kunnen bieden.

Kies daarom altijd, zonder enig schuldgevoel, voor jezelf. Ga zitten en schrijf op wat jij allemaal belangrijk vindt. Jouw eigen waarden en normen en wensen en ambities in het leven. Niet gespiegeld aan enige reactie van wie ook.
Kies hoe je wilt dat mensen met jou omgaan en investeer alleen in mensen die daar aan voldoen. Dat is niet egocentrisch, dat is gezond en liefdevol. Ik prijs me gelukkig dat ik een warme groep vrienden heb en een hechte band met mijn zussen.

Ik heb de afgelopen jaren keihard gewerkt aan mezelf. Ben opgevoed door een narcistische moeder en ik denk de laatste tijd ook door een narcistische vader. Dat ik een narcistische partner aantrok, was in hindsight een logische.

Maar dat hoeft niet meer. Ik heb veel opnieuw moeten leren. Mijn redding is mijn grote onafhankelijkheid geweest. Daardoor was ik niet volledig verdwaald, maar ik was het voor de verkeerde motieven. Nu leef ik steeds meer mijn leven voor de goede motieven. Die motieven moest ik eerst wel ontdekken.

Ik vind het heerlijk.

Ik gun jullie allemaal je eigen geluk!

Lara

25 gedachten aan “Hoe narcistische mensen zich spiegelen aan de ander”

  1. Bravo! Klinkt als mijn verhaal. Ik heb het ook gereed en ik al mis ik sinds mijn uit elkaar zijn de leuke dingen ik blijf gefocust op mezelf en mijn kinderen! Bang voor nieuwe liefde ben ik wel maar ik weet wat ik overwonnen heb en wat ik sta : onafhankelijk en sterker dan toen. De drang naar aandacht van hen bent elke dag af gelukkig ( verslaving ben ik bang). Dus iedereen : weet dat je dit kunt overwinnen!
    Geluk en wijsheid toegewenst!
    Liefs A

  2. Lieve Lara,
    Wat verwoord je dat helder, de tegenstrijdige emoties, en de valkuilen daarin, het gedraai en gemanipuleer en vooral het spiegelen. Dat helpt mij, want dat spiegelen dat is en was erg verwarrend. Als kind trap je erin, en als je dat als kind altijd hebt meegemaakt dan blijf je het als volwassene ook nog een tijdje doen. En wie weet, als slachtoffer, doe je het per ongeluk zelf ook wel eens.
    Althans, ik maak dat wel mee, dat slachtoffers van narcistisch misbruik zelf ook bepaalde manipulaties en spiegelingen gebruiken, terwijl ik toch dacht dat de persoon in kwestie niet narcistisch is en zelfs bewust is van het misbruik.
    Je blijft leren over deze stoornis, en hopelijk helpt dat meer en meer, vooral om jezelf te zien.
    Om je te realiseren dat je je gedrag kunt aanpassen. Ik hoop het met jou, voor een betere wereld, voor minder leed. Voor meer begrip en liefde van onszelf, als beschadigde mensen.
    Dank je wel voor je uiteenzetting!
    Hartelijke groeten van Marjet

    1. Ik ben begonnen met het boek en vindt hier veel herkenbaars in. Ook ik wilde niet meer leven, na volkomen weggezet te zijn, door een psycholoog. nu zit ik in een rollercoaster van gevoelens en voel me soms hard en gevoelloos, dan weer verdrietig. Ik weet het op het moment even niet meer en heb het idee dat ik niet kan samenwerken met anderen, mijn gevoelens en de mishandeling worden niet herkend door anderen zelfs al geef ik het aan dan krijg ik te horen dat ik het zelf moet oplossen. Als kind vertelde mijn moeder dat ik geen vriendjes mocht hebben, want dan werd ik slap. Ook vertelde ze dat wat ik ook deed ik altijd zou zien dat het geen zin had, want haar idee was het enige juiste. Ik heb nu een bipolaire stoornis en zweef tussen depressie en manie. Ik voel me heel onzeker over zelfstandigheid mijn zelfvertrouwen is kapot en ik zit thuis, omdat ik het allemaal niet meer zie zitten. Wat is liefde? Wat klopt nog wel Irma

  3. Beste Lara,
    Dit verhaal is ook het mijne… narcistische moeder en ex met 2 kindjes…
    Fijn om erkenning te vinden…
    Helaas kun je de vader van de kinderen niet helemaal negeren maar zakelijk blijven en contacten tot het minimum beperken is een goede optie en blijft het zo lang als het duurt een beetje dragelijk…
    Sterkte! Mvg Mirella

  4. Wat een leed veroorzaken dit soort mensen toch. Lara, jij hebt een warme vriendenkring en een goede band met je zussen. En dat koester je want goede mensen om je heen zijn zo belangrijk om uit die trekkende put te blijven en de valkuilen te trotseren. En je onafhankelijkheid is ook geweldig. Hij zal vast vreselijk jaloers op je zijn. Jij straalt immers een warm licht uit en bij hem is het kil en donker. Blij dat je van hem af bent. De tips die je geeft zijn waardevol. Heel veel geluk en succes verder Lara, ik ben in ieder geval heel trots op zo’n sterke vrouw als jij.
    Hartelijke groeten G.B.

    1. Dat is het dus wat ik bij de narcist in mijn leven zie. Wat jij schrijft GB, jaloezie! Kon zijn gedrag niet plaatsen en mijn moeder opperde het al, dat hij rust en warmte en tevredenheid in mijn eigen huisje zonder hem ziets.

  5. Wat heb je dit goed omschreven en verwoord. Wat een herkenning. Eindelijk naar 5 jaar een einde gemaakt aan een relatie en vriendschap met hem. Wat een pijn en ellende. Nu 2 weken verlost en ja het is moeilijk om niet te reageren maar ik doe het niet. Zijn alleen maar leugens en totaal geen empathie voor wie dan ook. dank je wel

  6. Jeetje..dit had ook mijn verhaal kunnen zijn.. Alleen maar 1 kind ipv 2.. Ook 10 jaar bij mijn ex gebleven ondanks een hoop signalen.. Maar knap hoe je dingen zakelijk ziet en daar dan ook zakelijk mee omgaat. Na bijna 8 jaar uit elkaar te zijn, hier nog steeds gedonder. Vader manipuleert nu onze zoon, wil dat onze zoon bij hem komt wonen. Nier omdat hij nu zo begaan is met onze zoon, nee, dit alleen om mij kapot te maken. Elke actie die hij doet, is om het mij moeilijk te maken. Wanneer onze zoon bij hem is, wordt hij uitbesteed. Moet hij bij opa en oma logeren of bij zijn tante.. Maar kom niet aan de tijd die hij met zijn zoon mag/kan doorbrengen want dan is meneer in eens toch zielig en ziet hij onze zoon zo weinig. Ja dag! Zelfs de raad van de kinderbescherming (ja want ook verbaal geweld en fysiek geweld is hem niet vreemd) en de gezinsvoogd door zien hem niet.. Niets is zo frustrerend dan hopen dat ooit iemand hem doorziet maar hoe ver is onze zoon dan al beschadigd..

    1. de hulpverlening wordt ingepakt door de narcist. ik heb bureau Jeugdzorg op mijn dak gehad; ze slikte de leugens van mijn ex voor zoete koek. hij vertelde dat ik een slechte moeder was, niet in staat om voor de kinderen te zorgen en een psychiatrisch patiënt. hij misbruikte hierbij het dat ik tijdens het huwelijk zelf ondersteuning zocht omdat ik uitgeput was (door hem). hij verzon dat ik een zelfmoordpoging had ondernomen. ik werd in een hulptraject gedwongen. gelukkig werd dit traject door Entrea gedaan , zij zagen meteen wat er aan de hand was. dat ik door mijn ex heel klein gehouden werd en hij mij samen met bureau Jeugdzorg met de rug tegen de muur plaatste. Dat hij mij de hele tijd flinke verwijten maakte en ik daar maar niet op reageerde (wat overigens het allerbeste is om te doen bij een narcist). maar dat vind ik nog niet het ergste; mijn kinderen hebben aan dat mens van bureau Jeugdzorg een trauma overgehouden: ze voelden zich helemaal niet gehoord en hebben er moeite mee dat hun moeder als opvoeder openlijk gediskwalificeerd werd. Terwijl de kinderen duidelijk zien dat hij een puinhoop van de opvoeding maakt. Ondertussen heeft meneer in deze periode 6 relaties gehad, soms gelijktijdig met 2 vrouwen. de kinderen kregen mee dat hij seks met ze had, ook in het bed van mijn dochter, naast dat hij in hun bijzijn niet van de vrouwen af kan blijven en er uitgebreid mee tongzoent, wat de kinderen walgelijk vinden (ik snap die vrouwen overigens ook niet). En dat allemaal ontgaat bureau Jeugdzorg. mijn kinderen kunnen dat niet volgen; ze zouden toch hulp krijgen? ik heb er geen woorden voor.
      ik ben al die tijd correct gebleven, heb rustig gereageerd, braaf het hulptraject gevolgd (dat door Entrea al snel beëindigd werd, zij vinden dat ik goed in staat ben om de kinderen veilig en adequaat op te voeden). daardoor ben ik in ieder geval het ouderlijk gezag over de kinderen niet kwijt geraakt. wel in en in triest dat een narcist vaak vrijuit gaat en kinderen het slachtoffer zijn….
      Niet dat de narcist zal veranderen als hij een standje van de hulpverlening krijgt, maar kinderen hebben juist van de hulpverlening erkenning nodig om te kunnen helen.

      1. Jeetje Pauline, dat is ook niet mis! Hier geen Entrea maar Boei als hulpverlening. Helaas wil niemand begrijpen dat vader eerst eens de afspraken die er al staan in het ouderschapsplan moet na komen.. (onze zoon op dagen dat hij bij moeder zou moeten zijn, ook daadwerkelijk naar moeder brengen, alimentatie (het is verdorie maar 25 euro p.m.) op tijd betalen, schoolgeld en sporten mee betalen en dan heb ik het nog niet over dagen die opgenomen zijn zonder tijden erbij want dan bedenkt meneer elke keer weer een andere tijd, hoe het hem uitkomt!
        Laten we eerst eens zorgen dat dat allemaal redelijk loopt.. Nee, we halen eerst moeder onderuit, die al 5 jaar aan het knokken is voor hulp voor haar kind waarvoor ook nog eerst een rechtszaak moet worden gehouden. Gek word je er van!

  7. Inderdaad, heel duidelijk verwoord. Ben nog bezig met de psycholoog na 35 jaar huwelijk. 4 kinderen waarvan 3 gehuwd en 6 kleinkinderen.
    Ik wil hem nooit meer zien, maar dat zorgt toch voor problemen en het oudste kleinkind gaat vragen stellen.
    Dus ja, het blijft moeilijk.
    Ik wens iedereen succes!
    Anoniem.

  8. Hoi Lara,
    Wat een herkenbaar verhaal! Mijn ex is een dreigende, agressieve gaslighter. Maar andere narcisten in mijn omgeving zijn sluipender, misschien wel ondermijnender omdat het verscholen gaat achter een ogenschijnlijke redelijkheid die je ernstig aan je beoordelingsvermogen doet twijfelen. Empathie, een ‘gewoon’ luisterend oor bestaat niet, wel reaties als ‘je bent overgevoelig’, ‘je blijft er wel erg in hangen’ en ‘als je je nou eens in die ander verplaatst… die-en-die heeft het nog veel moeilijker’.
    Het heeft me ernstig doen afvragen of niet ík de narcist ben. En ik kan je vertellen: die twijfel steekt nog steeds de kop op, vooral als mijn eigen hoofd begint te ratelen bij een verhaal van een ander, omdat mij verhalen invallen: ‘Zie je wel, ik wíl helemaal niet luisteren, ik wil mijn eigen anekdotes vertellen, die ander naar de achtergrond dringen…’
    Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo: bij een kletspraatje over de alledaagse dingen verloopt een gesprek anders dan wanneer iemand ergens heel erg mee zit, ‘zijn verhaal kwijt moet’. En in dat laatste geval kan ik wel degelijk luisteren. Heel goed zelfs. Een vriendin omschreef me in dat opzicht als een warme deken.
    Het kwijtraken van de verwijtende stemmetjes, die, zo vermoed ik, niet veel meer zijn dan geinternaliseerde projecties, is nog een hele klus. Je stuk lezende krijg ik het gevoel dat je dat heel goed gelukt is, en dus dat het kàn: ze naar de achtergrond dringen, ze misschien zelfs wel het zwijgen opleggen. En dat vind ik wel zó hoopgevend! Dankjewel!!
    Liefs,
    Reigerschap

    1. Zodan Reigerschap! Jij zegt hetgeen ikzelf regelmatig denk en niet durf te zeggen…nl ben ik niet de narcist. Hoe gevaarlijk is het dus om in de buurt van narcisten te zijn als je gevoelig bent om verwijten, leugens en manipulaties aan te horen. Al die klappen die je incasseert gaan niet in koude kleren zitten. Ikzelf heb 27 jaar een narcist als partner gehad en pas na de scheiding viel alles op zijn plek. Wat een bende laat die ellendige zak achter zeg!! Ik hoop gauw te herstellen… Sterkte voor iedereen!!

      1. Hoi Lotus,
        Je bent echt de enige niet. Op het Nederlandse web ben ik hierover nog niets tegengekomen, Maar op een Duitse website vond ik de volgende tekst (hierna vertaald):

        Flöhe!
        Flöhe sind Eigenschaften, die narzisstisch anmuten und bei (fast) allen Kindern narzisstischer Eltern zu finden sind. Sie können, wenn sie gefunden werden rückgängig gemacht werden, sofern das Kind der narzisstischen Mutter an sich arbeitet.
        Flöhe sind maladaptive Verhaltensschemata, also in diesem Falle Eigenschaften, die narzisstisch anmuten und bei (fast) allen Kindern narzisstischer Eltern zu finden sind. Es sind Verhaltensmuster, die durch das Leben mit einer persönlichkeitsgestörten Mutter entstanden sind. Es sind die Schuld und Scham, die kindischen, bizarren Muster, die als Kind adaptiert werden mussten, um zu überleben.
        Das Kind eines Narzissten kann beispielsweise große Schwierigkeiten mit Kritik haben, dieser hochgradig defensiv begegnen und beleidigt erscheinen. Wenn man in einer Umgebung aufwächst, in der es nicht wie in normalen Familien konstruktive, produktive Kritik gibt, sondern alles ein persönlicher Angriff ist, der sich direkt auf das Kind, nicht auf die Tätigkeit bezieht, kann nie gelernt werden, mit wohl gemeinter Kritik umzugehen.
        Die Reaktion eines Erwachsenen Kindes einer Narzisstin kann auf diese Art hochgradig narzisstisch wirken.
        Flöhe können in den unterschiedlichsten Formen und Bereichen auftauchen, sind aber kein Bestandteil einer Persönlichkeitsstörung, sondern können rückgängig gemacht werden.
        Wird ein Kind einer Narzisstin auf einen dieser Flöhe aufmerksam gemacht oder wird sich selbst über des “narzisstischen” Verhaltens bewusst, so wird es sich dies zu Herzen nehmen und daran arbeiten, das Verhalten zu ändern. Gerade diese Kinder wurden meist ihr ganzes Leben darauf trainiert, es allen Recht zu machen, sie nehmen sich diese Erkenntnisse meist sehr zu Herzen und gehen mit Erfolg dagegen vor.
        Würde man eine Mutter mit NPS mit einer dieser Verhaltensweisen konfrontieren, kann man keinerlei Änderung in ihrem Verhalten erwarten. Sie wird defensiv, mit Wut oder Krokodilstränen reagieren, ihre narzisstische Eigenschaft jedoch nicht ändern können.
        Wenn Du selbst ins Zweifeln gekommen sein solltest, ob du eine NPS hast, kannst du entspannt durchatmen. In den allermeisten Fällen bedeutet diese Sorge, dass Du keine NPS hast, Narzissten machen sich im Regelfall solcherlei Gedanken nicht und schieben diese Überlegung so weit wie möglich von sich.

        Internalisaties!
        Internalisaties zijn eigenschappen die narcistisch overkomen en bij (vrijwel) alle kinderen van narciste ouders te vinden zijn. Ze kunnen, als ze aangetroffen worden, afgeleerd gemaakt worden, mits het kind van een narcistische moeder aan zichzelf werkt.
        Internalisaties zijn maladaptieve gedragsschemata, dat wil zeggen in dit geval: eigenschappen , die narcistisch imponeren en bij vrijwel alle kinderen van narcistische ouders te vinden zijn. Het zijn gedragspatronen die door het leven met een moeder met persoonlijkheidsstoornis ontstaan zijn. Het zijn de schuld en de schaamte, het zijn kinderachtige, bizarre patronen, waaraan het kind zich moest aanpassen om te overleven.
        Het kind van een narcist kan, bijvoorbeeld, grote moeite hebben met kritiek, er uiterst defensief op reageren en beledigd overkomen. Wie in een omgeving opgroeit waar, in tegenstelling tot in normale families, geen constructieve, productieve kritiek bestaat, maar waar alles een persoonlijke aanval is die zich op het kind, en niet op de handeling richt, kan nooit geleerd hebben adequaat met goed bedoelde kritiek om te gaan.
        De reactie van een volwassen kind van een narcist kan daardoor in hoge mate narcistisch lijken.
        Dit soort internalisaties kunnen in tal van uitingen en in tal van levensdomeinen opduiken, maar zijn geen onderdeel van een persoonlijkheidsstoornis, en kunnen afgeleerd worden.
        Wordt een kind van een narciste op zo’n internalisatie gewezen, of zichzelf van zijn ‘narcistische’ gedrag bewust, dan zal het dit ter harte nemen en er aan gaan werken, om zijn gedrag te veranderen. Juist deze kinderen zijn meestal hun gehele leven erop getraind het anderen naar de zin te maken, en juist zij nemen de ontdekking meestal ter harte en gaan er met succes mee aan de slag. Zou men een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis met haar gedrag confronteren, hoeft men op geen enkele wijze een verandering in haar gedrag te verwachten. Ze zal daarentegen defensief worden, met woede of krokodillentranen reageren, maar haar narcistische gedrag niet kunnen veranderen.
        Mocht je zelf zijn gaan twijfelen of je soms zelf een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebt, kun je opgelucht ademhalen: In de meerderheid van de gevallen betekent deze ongerustheid dat je geen narcistische persoonlijkheidsstoornis hebt. Narcisten stellen zich immers dit soort vragen niet, en schuiven de overweging zo ver mogelijk van zich af.

        Kort samengevat: narcistisch ogend gedrag bij jezelf kan ook het gevolg van een jeugd met een NPS’er zijn; je hebt geen normale manier voorgeleefd gekregen, en kinderen kopieren het gedrag van hun ouder(s). Juist het gegeven dàt je jezelf de vraag stelt of je soms zelf een narcist bent, pleit je er vrij van: narcisten zijn niet zelfreflectief, laat staan zelfkritisch!

    2. Erg herkenbaar over het stemmetje in je hoofd van zijn projectie.
      En even het gevoel hebben dat jij de narcist bent. De twijfel de verwarring die zij veroorzaken.

  9. Jemig Lara, neem jezelf niets kwalijk, ik heb er 30 jaar over gedaa om het te zien, steeds weer vanuit liefde etc. doorgegaan. Totdat ik kapot en leeg was, een hele zware burn-out, en nog was ik een aansteller vertelde hij naar de buitenwereld. Dat vindt ik ook het moeilijke aan een toxische ex, de buitenwereld begrijpt het niet, dus krijg je ook geen begrip en is het moeilijk een gesprek hierover aan te gaan. Daarna heb ik nog ruim 5 jaar geknokt voor mijn huwelijk, zelf in therapie want dat wilde hij niet etc. En nu is het over en uit. Hij is weg gegaan, ik kan het huis verkopen, onderhoudt etc. Want verantwoording nemend? Zelf financieel doet hij niets. Dus ik regel alles en hoop dat snel het huis verkocht wordt, dan kan ik de scheiding aanvragen en mezelf verlossen van deze duivel, energie vreter, leugenaar. En de scherven bijeen rapen om mijn eigen leven te leren gaan leven. Succes en liefs ook voor iedereen die hier mee te maken heeft.

  10. Mij trof je opmerking over het behouden van je onafhankelijkheid. Ooit zei ex, dat ik zo verdomd onafhankelijk was. Een normaal mens is dan trots, een narcist vindt het beangstigend.
    Dat was ook zo, want door die onafhankelijkheid heb ik toch na 31 jaar een eind aan onze relatie gemaakt en er nu 4 jaar uit.
    Ik heb geen contact met hem. De kinderen zijn, gelukkig, niet van hem. Soms zou ik het verschil nog wel eens mee willen maken, om dubbel en dwars extra van mijn herwonnen rust en vrijheid te genieten.

    1. Dit is een bericht van 4 jaar geleden, ik vind het zo erg voor je dit te lezen… een ding kan je zeggen uit ervaring, ik heb meer dan 30 jaar “verspild” om zoals u antwoord te vinden waarom? Uiteindelijk na therapie, meditatie mindfulness en veel aan mezelf te werken ben ik tot de constatatie gekomen da er geen antwoord is… Narcisme is zo een verziekt iets dat er geen antwoord op te verkrijgen is .. leer het te aanvaarden wat het met je mind heeft gedaan en probeer van jezelf te houden en de wereld gaat voor je open. En NIET voor de narcist 😉 jij kan gelukkig worden de narcist blijft alleen staan, jij kan groeien , enjoy live

  11. Vandaag is het 45 jaar geleden dat ik mij verloofde met, zoals ik toen dacht, de man die het was voor mij. Nu, 45 jaar later, een half leven, zit ik alleen op de bank met tranen in mijn ogen omdat het lijkt, nee blijkt, dat alles voor niets is geweest.
    Een jaar geleden ben ik van deze man gescheiden. Niet zo maar, er ging een lange innerlijke strijd aan vooraf. Steeds meer bleek dat hij uitsluitend met zichzelf bezig was, alles wat ik deed was niet goed en als ik in zijn ogen eens wel iets goeds deed was hij er als de kippen bij om de eer naar zichzelf toe te trekken. Het gevolg was en is wel dat er nog maar heel weinig mensen zijn die met mij te maken willen hebben en dat ik achtergebleven ben als een heel onzeker en angstig mens. Nieuwe contacten durf ik niet te maken, bang als ik ben dat ook deze contacten weer gebruik van mij gaan maken, net zoals mijn ex en daarvoor trouwens ook mijn moeder, dat altijd gedaan hebben.
    Mensen zeggen tegen me “vergeet het, ga door met je leven, maak er wat van”. Maar hoe kan dat, na zoveel jaar en zoveel manipulatie, na steeds weer in een hoek gedrukt te zijn, steeds het gevoel gekregen te hebben niets waard te zijn.
    Wanneer ik op straat loop en mensen iets aardigs tegen me zeggen reageer ik als een bang vogeltje. Ik wil dat niet, weet ook dat het niet goed is, maar het gebeurt.
    Dagelijks ben ik nog bezig antwoord te krijgen op de vraag naar het waarom. Ik ben ook in therapie, eens in de twee weken heb ik een gesprek met een maatschappelijk werkster. Die gesprekken verlopen heel prettig en ik heb er ook wel veel van geleerd, maar kan het desondanks toch niet los laten. Een paar dagen voor het volgende gesprek komt alles toch weer boven en komt de vraag naar het waarom weer. Een vraag waarop ik nog steeds geen antwoord heb.
    Vanmorgen heb ik mijn ex opnieuw een app gestuurd. Hem herinnerd aan die dag 45 jaar geleden en hem opnieuw gevraagd mij de antwoorden te geven. Het enige antwoord dat ik kreeg was “laat me met rust” . Dat kán toch niet. Het kán toch niet zo zijn dat hij zonder meer alles wat gebeurt is opzij schuift en mij, en ook de kinderen trouwens, met honderdduizend vragen naar het waarom laat zitten.
    Ja, mijn verstand zegt dat hij dat kan, hij is immers een narcist met alle kenmerken die daarvoor staan, maar mijn gevoel kan het niet aanvaarden.
    Ik zou wel eens willen dat ik een knopje had waarmee ik alle herinneringen uit kon schakelen en gewoon diegene kan zijn die ik wil zijn, ongedwongen, open, eerlijk en vrolijk, blij met mijn leven

  12. Ik zit midden in dit proces van acceptatie. Wat knap dat je eruit bent gekomen, want ik heb het op dit moment zo ontzettend zwaar. Ik ben geboren uit seksueel misbruik (incest), dus naast een narcistische moeder had ik ook een moeder die vrijwel gedurende mijn hele jeugd haar trauma van onze vader op mij projecteerde. Toen ik 5 jaar was, was ze al bang voor mij, en zij ze dingen als: “ik zie het in zijn ogen, hij is net als zijn vader”. Buiten mijn oma om geloofd niemand mij, en krijg ik altijd te horen dat ik mij niet zo aan moet stellen, mijn moeder is immers het slachtoffer omdat zij misbruikt is en ik moet mij maar niet aanstellen, en als ik erover begin krijg ik altijd te horen dat ik mijn moeder geen verwijten mag maken. Dus die erkenning ga ik ook nooit krijgen. Het is zo frustrerend… gelukkig voel ik die drang om mijzelf te bewijzen, en om haar te ‘ontmaskeren’ steeds minder worden… maar naarmate die drang verdwijnt, ga je die pijn wel steeds meer voelen…

    Stay strong!

  13. ook heftig uw verhaal. je gaat de pijn minder voelen als je van jezelf leert houden .. ik heb mijn moeder bedankt dat ze mij het leven heeft geschonken … niet meer maar ook niet minder … sindsdien ben ik mij op mezelf beginnen focussen dat ik de moeite waard ben en mijn relatie met mezelf lukt aardig de laatste tijd. Vergeet niet, als je een kind bent van een narcist ga je uiteindelijk bewuster leven, toch een kado 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *