Besef

Dit is een gedicht van Jullia (16 jr)

Voor een opdracht van school moest ik een gedicht schrijven. De opdracht was maak een gedicht over iemand die je uit het oog verloren bent. Ik heb ervoor gekozen om over mijn vader te schrijven. Mijn moeder, zus en ik zijn bij hem weggegaan omdat leven met hem onmogelijk bleek. Dit is het gedicht dat ik schreef:

Besef

Op het aanrecht, strak tegen elkaar
Mijn zus en ik.
Instructies van ons pap.
Buiten vriest het dat het kraakt
Binnen warmen we de soep.
Mijn zus en ik.
Wij zijn klein, dromen ons leven, weten wij veel
Mijn zus en ik.

Rooise straten lachen hun tanden bloot.
Mariekes zwaaien met hun benen.
Boeren kielen drinken bier.
Carnaval in Papgat.
Ook wij kunnen lachen
Mijn zus en ik.

Als sambaklanken klinken,
Roert pap vol vuur de trom.
Groot en machtig voelt hij zich.
En wij maar wiegen in zijn maat.
Mijn zus en ik.

Op hol geslagen door tegenstand,
Wij, als dwarsliggers,
Kan hij de woede niet beheersen.
Boze woorden vliegen rond.
Vlucht naar boven.
Mijn zus en ik.

We staren uit het raam
Mijn zus en ik.
Langzaam wordt de wereld wit.
Ondanks tranen zien we helder
een vader knuffelen met zijn kind.
Waarom niet hier
Voor…..
Mijn zus en ik?

12 gedachten aan “Besef”

  1. Wat een mooi, helder, ontroerend gedicht Jullia. Dank je voor het delen en je openheid.
    Met lieve groet, Carolien🌞

  2. Jullia,
    Dat je als16 jarige dit schrijft! Klasse! Je weet waarover je het hebt en dan op die leeftijd!
    Slachtoffer van narcisme! Je bent sterk en dus ga jij het redden met je zus. Jullie zijn nog jong en komt het helemaal goed, maar het kost tijd en pijn. Ik zou zeggen; praat veel met een vertrouwens-persoon en schrijf veel. Schrijven helpt heel goed en jij kunt het, dat heb je nu duidelijk bewezen. Korte verhaaltjes schrijven is ook leuk en goed. Kind, je hebt talent!
    Succes en sterkte!

  3. Julia, dankjewel voor je mooie en persoonlijke gedicht. Uiteraard herkenning. Als je zo mooi kunt dichten moet je daar eigenlijk mee door gaan. Lieve groet

  4. Hoi Julia,
    Papgat, Rooise straten.
    Daar vlakbij kom ik ook vandaan.
    Ik probeer me je voor te stellen in Rooi. Ik zie de straten voor me, de markt en de winkels. Maar de dieperliggende gedachte is eigenlijk dat ik nog altijd de enige ben hier in mijn omgeving die weet heeft van wat mij is overkomen. Ik heb nog nooit iemand ontmoet in mijn directe omgeving die het ook heeft meegemaakt of weet wat narcisme inhoudt. Ik heb een behoorlijk bewogen tijd achter de rug en ben alleen achtergebleven zonder familie. Ik heb met niemand nog contact, dat wil ik niet en dat kan ook niet. De hele familie en kennissenkring rond mijn vader is besmet met het vuile narcistenvirus wat mijn vader en mijn zus zo ontzettend zorgvuldig hebben verspreid. En dan lees ik jouw gedicht. Een meisje uit Rooi. Zo dichtbij. Ja, fijn .. hoe raar het ook klinkt. En wat herkenbaar. Ook ik heb vaak gedacht en gesnakt naar een liefhebbende vader. Ik zag ze ook overal en wilde dat ook zó graag. Alles had ik daar voor over. Maar ja, zoals dat gaat heeft dat geen zin. Ik wist dat niet toen ik 16 jaar was. Helaas is mijn zus ook narcistisch, dus aan haar had ik ook niks. Was mijn moeder maar gescheiden. Maar zij gedroeg zich altijd als slachtoffer. Met die rol kwam zij haar leven door. Een zielig hoopje mens. Ik was er voor haar. Nu, járen later, denk ik daar anders over. Ook zij was behoorlijk narcistisch om mij dit aan te doen. Ik zorgde voor haar. Het had andersom moeten zijn.
    Maar wat een supergoed gedicht heb je geschreven. Heel voelbaar.
    Ik wens je heel veel sterkte en vooral een hele mooie toekomst.

  5. Wat dapper geschreven.
    ik stond vandaag naast de kist van mijn overleden vader en tot mijn grote schrik durfde ik niet dichterbij te komen omdat ik bang was dat hij me alsnog zou beetpakken en meesleuren en mij zou uitschelden. Wat tragische dat dit mijn gevoel is bij de man die mijn vader heet. Dat dit de optelsom is van zijn nalatenschap. Je eigen dochter die blij is dat haar kwelgeest is overleden en pas veilig is als je echt weg bent. Ik kan er niks anders van maken eerlijk gezegd

    1. Beste Lieverdje,
      Je woorden zijn zo herkenbaar voor mij dat ik even moest reageren. Het is precies zoals ik ook mijn vader heb ervaren. Ik ben nu 50 jaar en heb nog veel last van de gevolgen van zijn gedrag naar mij toe. Van jongs af aan ben ik altijd gekleineerd en uitgescholden door hem. Dat heeft een diepe wond geslagen. Met mijn verstand weet ik inmiddels dat ik geen schuld had aan zijn gedrag en dat hij zwaar geestesziek was, maar mijn gevoel blijft hierin achter. Ik doe mijn best om toch iets van mijn leven te maken, maar het is moeilijk. Ik ervaar wel dat veel mensen me graag mogen, maar kan dat nog moeilijk echt “ontvangen”. Volgens mijn vader was het onmogelijk dat mensen mij aardig zouden vinden.
      Ik wens jou en iedereen hier alle sterkte toe. In ieder geval is deze site erg waardevol om te weten dat we niet alleen staan en herkenning en steun bij elkaar kunnen vinden.

      1. Beste Mandy,
        Herkenbaar wat je schrijft, het zou nooit wat met mij worden ik hoorde zelf van mijn moeder dat hij op een dag een bijl had gepakt om mij daarmee te vermoorden toen ik was weggelopen en even ergens logeerde. Dat wist ik niet maar nu hij er niet meer is komt alles bij haar na boven. 52 jaar zijn ze bij elkaar geweest en mijn moeder heeft de helft weggeblokt omdat het te veel was. Nu kunnen we rustig onze relatie weer opbouwen en van alles genieten. Ook mijn broer heeft er zwaar onder geleden en nu is er ruimte voor elkaar. Nooit hadden we ook maar een moment van rust in wel opzicht dan ook. op eieren lopen vluchten uit huis en ik was de enige die het tegen hem opnam, maar dat veroorzaakte nog meer onrust voor mijn moeder. Ik vergeet nooit meer zijn blik dat hij na jaren lang woest en wild was invalide raakte en het over de boeg zielig doen en schuldgevoel opwekken. Hij lag boven en zij tegen mij jullie hebben niks aan mij en ik heb al meerdere malen tegen mama gezegd dat ze me wel een spuitje mag geven omdat ik zo tot last ben. Ik zij toen heel nuchter ‘dat valt wel te regelen pa als je dat graag wilt ik maak morgen een afspraak met de huisarts en dan kunnen we dit doorspreken’. Die blik in zijn ogen dat hij zag dat ik hem doorhad intense woede! Later toen hij naar de hospice moest omdat we dit als gezin hadden besproken en hij op de brancard ging en ik hielp met zijn voeten en hij nog even zij van mij hoeft het niet meer mijn leven zo. Ik deed net of ik hem niet verstond en keek hem recht aan en weer die blik. Ik liet het niet toe dat hij mama nog een keer een schuld sneer toegaf. Hij had al een maand eerder heen gemoeten maar hield dit tegen door de hele dag mijn moeder te laten zeggen… neej hoor ik laat je niet in de steek. Nu heeft mijn moeder kanker omdat ze al 5 maanden rond liep met een plek die ze niet vertrouwde maar geen tijd of kans kreeg om voor zichzelf te zorgen. Die tijd is over wij gaan nu voor haar zorgen en het komt goed, onze kwelgeest is weg en er is ruimte gekomen voor ons als liefdevol gezin. Ik had het gelukkig al opgeruimd met 2 jaar therapie dus mijn emotie naar hem toe is leeg en kan gelukkig nu mijn energie richten op de mensen die het waard zijn.

        1. Beste Lieverdje,
          Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik wil je het allerbeste voor de toekomst wensen, ook voor je moeder en broer. Ik vind het hoopvol om hier op de site te lezen dat veel mensen ondanks wat ze hebben meegemaakt, toch weer moed vinden voor de toekomst.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *