Ik ben niet gek

Dit is een gastcolumn van Anoniem.

Zoveel herkenning. Ruim 10 jaar getrouwd geweest. Mijn ex heeft me gewoon gebruikt. Was toch handig? Iemand die je net zo lang bewerkt tot je bent wie hij wil? Die doet wat hij wenst, nou ja EIST?

Hoezo is het nodig voor jou? Jij kunt het toch niet. Ik ben degene die tenslotte de meeste kennis heeft! Ik weet hoe het leven in elkaar steekt. Ik bepaal wanneer je met wie waar naartoe gaat. Ik controleer via je telefoon waar je bent. Ik controleer je mail en appjes. Als je te lang op het toilet zit, kom ik kijken “of alles wel goed met je is” (lees: of je niet toevallig contact hebt met iemand wat ik niet wil).

Boodschappen doen? Jouw lijstje klopt niet! Kijk maar, er ligt wel kaas in de koelkast (terwijl er gisteren echt geen kaas lag). Werken in de tuin? Die struik had je niet moeten snoeien, maar deze (terwijl ik die andere juist NIET mocht snoeien in die maand).

Constante twijfel creëren.

Je afsnijden van al je vrienden en familie, want oh, zij!!! Ze waren dom. Arrogant. Ziekelijk. Jaloers. Noem maar op. Nee, hij dan, hij was immers geweldig.

Misbruik. Tot echt heel ver. Schaamte. Enorme schaamte. Want je weet dat hij kan chanteren. Manipuleren. En niet alleen jou. Maar iedereen in je omgeving. En ja, hij komt ermee weg…

Ik zit nu met een ex die me kapot wil maken. Want ik ben gegaan en dat tast hem aan. Kapot maken door mijn dochter tegen me op te zetten. Kwaad spreken over mij naar familie. En tegen vreemden. Bewijs zoeken wat er niet is, maar wel beweren dat het er is. Financieel me aan de grond helpen. Zodat ik schuldsaneringen moet aanvragen.

En dan mezelf nog. Dissociëren. Om afstand te creëren. Om zo me te wapenen tegen dat verbale geweld en manipulatie. Maar wie ben ik dan? Mezelf opnieuw moeten zoeken. Ja, een schim ben ik van wie ik was. Gewoon uitgezocht om te manipuleren. Liefde? Nee, doen alsof. Hij wilde mijn inkomen en mijn verzorging. Hij wilde keizer zijn en ik moest aan zijn voeten liggen.

Op het randje van krankzinnigheid ben ik gegaan. Ondergedoken. En nu moet ik alles weer opbouwen. Alles.

En hier lees ik dat ik niet gek ben. Dat het niet aan mij ligt. Dat ik niet dom ben.

Het ergste wat hij heeft afgenomen is mijn gevoel van eigenwaarde.

34 gedachten aan “Ik ben niet gek”

  1. Ik kan alleen maar huilen als ik dit lees. Het blijft raken vooral die laatste zin: Het ergste wat hij heeft afgenomen is mijn gevoel van eigenwaarde” Zo herkenbaar! Ik knuffel jou! Dank voor je delen, ik mag weer een stukje loslaten… Wij zijn niet gek! x

  2. Wauw wat een herkenning. Ook in de verhalen die ik hierboven lees. Je komt er wel anoniem. Wees sterk! Jullie allemaal!
    Hier 6 jaar bij een N geweest. Ook een kind samen (my boy). De relatie is een stoplicht geweest. Aan uit aan uit. N heeft nog een kind bij een andere vrouw van voor mijn tijd. Deze jongeman is bij hem in huis geplaatst. Moeder deze jongen zou crimineel zijn, drugs gebruiker zijn. Alcholist zijn. Ja alles. Hij heeft zijn oudste zoon in huis genomen voor de veiligheid. Achteraf bleek dit dus niet waas te zijn. Ja ze dronk wel eens een alcoholisch drankje maar wat dan ben je dan meteen alcoholist? Drugs niet en crimineel was ze ook niet. Hij heeft zijn zoon gewoon afgepakt van zijn moeder. Maar ik geloofde hem toen en vond hem zielig. (Slachtoffers van narcisten zijn vaak erg empathetisch) ik vond dat zo erg voor hem en zijn zoon ik moest er van huilen. Nou na 2 jaar kregen wij samen onze zoon. Ik heb echt een rot kraamtijd gehad. Hij was er nooit en de kraamhulp was maar een *piep piep censuur* volgens N. Ik deed alles in huis. Maar volgens N deed ik niets. De nachtelijke ruzies… hij werd midden in de nacht wakker. Maakte mij wakker en ging ruzie liggen maken. Omdat ik wederom volgens hem iets fout had gedaan. En dat ging dan om bijvoorbeeld een glas wat niet goed afgewassen was. Dan ging hij weer slapen ik zat met 2 kinderen die er wakker van waren geworden. En dat was mijn schuld. Ik zorgde dat de oudste aangekleed was. Zijn broodje at. Eten had voor school. Enz enz. En N lag nog op bed. Ik zorgde dat onze zoon zijn eten had en aangekleed was. Eventueel naar de peuterspeelzaal ging. En N… ja die lag nog op bed. Ik heb alle hoeken van de kamer gezien. Nooit aangifte van gedaan. Iets wat ik wel had moeten doen. Nu zijn we 4 jaar verder. We wonen gelukkig ver uit elkaar en dat is mijn geluk. Maar het eerste jaar nadat ik bij hem weg ben gegaan heb ik er zo een last van gehad. Hij heeft onze zoon toen ook nog 2 weken bij zich gehouden. Ik zou niet goed voor hem zorgen. Gelukkig heb ik hem na een kort geding weer terug gekregen. 4 jaar verder. Als hij zijn vader in die 4 jaar 10x heeft gezien is het veel. N heeft inmiddels nog 2 kinderen erbij. Dus 4 kinderen bij 3 vrouwen. Stoer hoor. Zielig doen bij de zitting huilen kan hij dan. Huilen is voor vrouwen zei hij altijd. Niet voor mannen. 2 jaar geleden ben ik een verhaal tegen gekomen op facebook over narcisme. Ik las dat verhaal. En ik kon niet stoppen met huilen. Dat verhaal wat daar stond. Die vrouw dat ben ik. Maar dat heb ik niet geschreven. Onderaan dat verhaal stond mijn ex is een narcist. Toen ben ik me gaan verdiepen in narcisme. Ik ben geen psycholoog maar ik kan voor 99,99% zeker zeggen mijn ex is een narcist. De leugens het kaalplukken het manipuleren. Geen opleiding maar wel directeur kunnen worden van een bedrijf volgens eigen zeggen. Nooit zijn schuld altijd die van een ander, geen zelfreflectie. Dames en heren die slachtoffer zijn van een narcist hou vol! Tot het bittere eind. Er is licht aan het eind van de tunnel! Positiviteit heb je nodig om te herstellen
    Herstellen zul je nooit helemaal want je bent getekend. Maar je word er wel sterker door!kop op en hou vol! 💪

  3. Lieve Karin en overige lotgenoten, littekens op onze ziel hebben we allemaal.
    Getekend door ‘t leven wat ‘n narcist ons niet wilde geven.
    Vicieuze cirkel hebben we doorbroken, zó sterk waren we en zijn wij.
    Vele zitten nog midden in deze thriller waarin wij zelf de hoofdrol spelen, en hebben ons verdiept hoe o.a ‘t brein van ‘n narcist werkt. Samen maakt ons nog sterker en óók
    ik vind dat er veel te weinig aandacht hiervoor is. Vele zin/onzin programma’s passeren de revu op onze beeldbuis, dit ontwerp persoonlijkheidsstoornissen blijft onbesproken.
    Wetende dat onze huidige maatschappij de kweekvijver is voor de narcisten van de toekomst.

  4. Veel van wat er beschreven is komt herkenbaar over. Ik heb er wel eens wat over gelezen maar niet wat het precies was en wat het met je doet. Het heeft zeer ingrijpende gevolgen voor het functioneren. Het is alsof je identiteit is afgenomen. Alleenheerschappij. Sommigen zeggen dat het je persoonlijkheid sterkt maar ik denk eerder dat het de persoonlijkheid schaadt. Er zijn nog veel misvattingen over de omvang van dit soort misbruik dat niet is te overzien. Artsen herkennen het niet altijd. Psychosomatische klachten en niet verder doorvragen. Soms krijgt iemand een andere diagnose dat niet gerelateerd is aan narcistisch misbruik mishandeling . Het is belangrijk dat de emoties weer doorleefd worden om weer bij je gevoel te komen. Je komt in zo”n negatieve gedachtespiraal terecht als je alles weer naar boven moet halen nadat wat er zich in die relatie heeft voorgevallen. Mensen die weten waar je het over hebt. Je voelt je heel eenzaam en afgesneden van contact in deze relatie. Het is jammer dat de meesten er niet veel van af weten en als de persoon dit ook niet weet dan is het heel moeilijk om het te herkennen. Ze verdienen herkenning en erkenning en begrip.

    1. Met bovenstaande ben ik ‘t volkomen mee eens, je bent niet alléén slachtoffer van narcist maar óók van juridisch rechtssysteem waar dit helaas onderbelicht is.
      Je omgeving zegt dat je sterk moet blijven, allemaal goed bedoeld maar zelf doormaken wat ‘n narscist met je doet is geestelijke mishandeling op hóog niveau.
      Een huwelijk (zelf 26 jr) waarin hij je schoffeerde en als speelbal gebruikte, en erna
      ‘n echtscheiding waarin de narcist je tot ‘t uiterste tergt. Tot op ‘t bot word je uitgezogen zijn racuneus gedrag kent namelijk geen pardon.

  5. Wauw. Overweldigend.
    Ik ben de Anoniem die dit geschreven heeft. De tranen rollen over mijn wangen. Elke keer dat ik alle reacties lees.
    Inmiddels ben ik onder behandeling van een psycholoog. Die vroeg zich hardop af hoe dat het kon dat ik nog op deze aardbol rondloop en kan functioneren..
    Die enorme druk begint steeds meer weg te vallen. De druk van HET MOETEN. Constant alert MOETEN zijn. Constant bezig MOETEN zijn, anders regelt hij dat alle aandacht naar hem gaat. Ik voelde me enorm schuldig als ik eventjes tijd voor mezelf nam (lees: even een kopje thee drinken en een kwartiertje lezen). Ik voel en voelde me angstig om mijn emoties te tonen (lees: de N had weer een kwetsbaar punt ontdekt om op in te hakken). Nu mag ik thee drinken en even lezen. Nu mag ik huilen. En ik dwing mezelf hiertoe. Dat ik ervan mag genieten. Dat ik ook recht heb om even niets te doen. Dat ik recht heb op mijn emoties. Dat het een sterk aspect is en totaal geen zwakte. Dat ik mijn muziek mag luisteren. Dat ik mag koken wat ik wil en niet naar zijn wensen.
    Ja. Ik kom er wel boven op.
    GB: wat jij schreef heeft een enorme impact gehad, positief!
    Aan alle anderen: dankjulliewel. Voor jullie luisterend oor en commentaren.
    WIJ zijn niet gek. Integendeel: wij zijn de STERKSTEN. En voor alle N: prepare for your biggest nightmare: OUR STORM!

    1. Lieve Anoniem,
      Ook ik moest huilen van herkenning bij jouw verhaal, het had het mijne kunnen zijn, zelfs de duur van de relatie. Alles is zo herkenbaar, alsof je het over mij hebt. Ook nu, in je reactie, deel ik de bevrijding, de blijdschap met de kleinste dingen, weer controle over je eigen leven, zelf mogen eten wat je lekker vindt, jezelf weer gunnen om te lezen. Net als jij kreeg ik te horen dat ik wel heel sterk moest zijn, met alles wat ik met hem had meegemaakt. Erkenning is het begin van heling, en daarom is deze site ook zo van levensbelang voor slachtoffers. Een goede traumatherapeute heeft mij met EMDR heel erg geholpen, en zijn voorwaardelijke verooordeling, met boete, gaf zonder meer voldoening. Er zit dus beweging in, we beginnen gehoord te worden. Nu nog het echtscheidingsrecht, dat bij langdurige geestelijke mishandeling ervan uit gaat dat ‘het bij de relatie hoorde’ en dat het slachtoffer dus meewerkte aan de mishandeling. Mijn zaak moet nog dienen trouwens, maar ik ben gewaarschuwd. Niet vreemd opkijken als ik straks alimentatie moet betalen aan mijn (veroordeelde) kwelgeest. Ook in de hulpverlening rond huiselijk geweld is de opvatting dat beide partners altijd verantwoordelijk zijn voor het geweld (Werkboek Krachtige Vrouwen -empowermentcursus) nog steeds geldend. Er zal dus nog op veel deuren gebonkt moeten worden voor dit verandert.
      Ik hoop dat jij, Anoniem, nog lang elke dag mag genieten van je herwonnen leven. Het is de strijd meer dan waard.
      Liefs, Donatella

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *