Ik had mijn leven niet in eigen hand

Dit is een gastcolumn van Moniek

Je leven in eigen hand. De titel van het boek is goed gekozen. Mijn leven had ik niet in eigen hand. Ik leefde in de schaduw van mijn familie. Ik leefde volledig naar hun grieven. Grieven, die nooit helder waren, maar steeds veranderden, waardoor ik in de mist bleef en mijn eigen zelf niet kon aanspreken en zo steeds opnieuw van mezelf verwijderde.

Ik ben erg blij met dit boek. Het is heel goed geschreven, met veel respect ook. De diepte van de impact van narcistische mishandeling is nauwelijks te bevatten, laat staan te beschrijven. Het boek heeft me geraakt. Ik werd emotioneel door de manier van schrijven: ieder woord is met zorg gekozen. Ik voel me gehoord, gesteund en gedragen. Iris schrijft in de inleiding van haar boek dat ze een stem probeert te geven aan mensen die narcistische mishandeling ervaren hebben. Dit boek is absoluut 100% mijn stem.

Ik leefde ruim 50 jaar met een narcistische ouder en zus en later met een narcistische partner. Op de website van Het Verdwenen Zelf las ik bij toeval over narcisme en ik wist meteen dat dit het was waar ik al die jaren tegenaan liep. Enthousiast dacht ik toen nog dat ik nu eindelijk verlost zou zijn van al mijn vragen en mijn zoektochten. Ik dacht zelfs nog even – toen had ik nog onvoldoende kennis van narcistisch misbruik – dat ik eindelijk de bevestiging zou krijgen van mijn familie en omstanders, want ‘hier’ stond het helder en duidelijk, dus ik zou het uit kunnen leggen, kunnen bevestigen zelfs! Niets is minder waar… Er volgde nog een lange weg.

Wat betekent je leven in eigen hand. Hoe moet dat? Waar ga ik steeds de fout in? Hoe ga ik om met hen, met mezelf, met de situatie? Hoe moet ik me eigenlijk voelen? Maar ook: waar gaan therapeuten en ervaringsdeskundigen de fout in? Een greep uit de vele onderwerpen uit het boek:

  • Foute hulp die je vastzet
  • Hoe leg je de focus weer op jezelf
  • Omgaan met de narcist (of psychopaat) als die nog nodig is
  • Contact minimaliseren of verbreken als je een narcistische ouder hebt
  • Voorbereiden op een scheiding met je narcistische partner
  • Stalking
  • Je kinderen beschermen
  • Omgaan met betrokken hulpverlening bij scheiding
  • Narcisme op het werk
  • Seksueel misbruik
  • Valkuilen in relatie tot jezelf in het herstelproces
  • Narcisme binnen de kerk

Ik kan nu zeggen dat ik mijn leven weer aardig in eigen hand heb. Het is zeker niet zo dat ik nu elke dag dolgelukkig ben, maar ik leef niet meer samen met narcisten en hun medestanders. Het gaf me ineens veel ruimte voor mezelf. Dat was voor mij onbekend terrein, een proces op zich. Met de juiste mensen om me heen lukt dat eigenlijk best goed, gaat dat aardig vanzelf. De vele onderwerpen in het boek, de professionals en alle slachtoffers die hun verhalen delen spreken voor mij en (onder)steunen mij.

Het ligt niet aan mij. Dat weet ik inmiddels. Maar soms ben ik dat even kwijt en zoek ik erkenning, herkenning, bevestiging en steun in het boek. Ik lees iedere keer weer nieuwe dingen die mijn kennis in narcisme vergroten en mij sterker maken.

Moniek

16 gedachten aan “Ik had mijn leven niet in eigen hand”

  1. Regie over je eigen leven, voor hen die met narcisme te maken (gehad) hebben weten
    niet of nauwelijks wat ‘t inhoudt. Óók ik ben kind van narcistische moeder, liefde en warmte heb ik nooit gekend. Je weet niet beter en meet je ‘n overlevingsmodus aan, dit helpt mij om na ‘n huwelijk (26 jr) van narcistische partner in mijn eigen kracht te blijven staan. Weet namelijk niet beter……
    Laag zelfbeeld, géén eigenliefde altijd invoelend naar andere toe je weet precies wat van jouw verwacht wordt. Zit in mijn 56e levensjaar en heb nog véél te leren.

    1. Hoi Margo
      Mooi verwoord.
      Het klopt ook niemand weet ook niks over narcisme.
      Ik weet het pas 8 maanden.
      Het is zo je moet opnieuw beginnen.
      Maar hoe. Je kijkt altijd schuchter om je heen. Wantrouwd iedereen.
      Niet een persoon maar gewoon iedereen want je bent weer bang om in zo een relatie te belanden.
      Groetjes willem

    2. Hoi Margo,
      Ik vind het moeilijk om te zeggen, want ik wil het niet accepteren en liever niet bevestigen, maar ook mijn zelfbeeld is behoorlijk laag. Het is dat jij het hier durft te benoemen. Dan kom ik er ook maar voor uit. Ik kan van weinig erg onzeker worden. Het is verdomd lastig om daarmee om te gaan, zeker nu ook ik in mijn 56ste levensjaar zit.
      Heb je het nieuwe boek al gelezen? Het geeft mij nieuwe inzichten en vooral bevestigingen, wat mijn eigenwaarde ten goede komt. Er staat zóveel in! Eigenwaarde is echt iets wat je op moet bouwen, waar je zelf aan kunt werken en daar heb ik bevestigingen voor nodig, die ik haal uit het boek. De ervaringen van anderen lees ik ook nog altijd erg graag, maar ik merk wel dat er meer nodig is dan dat. Er staat ongelooflijk veel in het boek wat mij nog eens een extra steuntje of duw geeft (erkenning, herkenning en bevestiging). Veel waarover ik nog niet eerder gelezen had of nog niet bevestigd had gekregen. Waar ik niet aan gedacht had. Dat maakt me steeds bewuster en dus sterker.
      Liefs, Moniek

      1. Hoi Moniek, eerste boek heb ik in mijn bezit en ik heb mij 10 jr voorbereidt, kwam op site “Het Verdwenen Zelf” puzzelstukjes vielen in elkaar. Veel gelezen maar de praktijk is keihard, voor ons is dit topsport op geestelijk niveau. Mensen uit je omgeving spreken je bemoedigend toe, toch ben je eenzaam daar je dat laatste stuk alléén bewandeld. Het is dan ook fijn dat we dat hier kunnen delen met elkaar we voelen elkaars pijn waar ‘t voor andere ophoudt.

  2. Voor ik deze site kende, dacht ik dat ik alleen stond. Dat het aan mij lag. Ook halverwege de 50 voel ik me soms hopeloos, gedoemd om slachtoffer te blijven voor de rest van mijn leven. Het gemis aan de ouders begint dan zo pijnlijk te zijn. Toch weer contact gezocht. Eerst denk je, eindelijk het gaat toch nog goed komen : een eerlijker contact. Niets is minder waar. Tijdens de eerste gesprekken houdt de N. zich in. Daarna raak je weer gevangen. Leeg en verdrietig blijf je weer achter. Dat doen ze : met de éne hand zijn ze zogezegd je redder met de andere hand ontnemen ze je van alles. En jij blijft achter zoals je ook in de war bent na het zien van een goocheltruk. Het énige wat me vandaag weer moed geeft is te lezen dat het blijkbaar ook zo is dat je in vele gevallen pas na je 50ste de kracht vindt om inzicht in te krijgen. Ik lees getuigenissen van vele mensen van mijn leeftijd. Blij word ik daar niet van. Maar voel me wel minder “geïsoleerd”.

    1. Na je 50ste …. ik ben 51 en weet sinds een jaar dat mijn moeder een narcist is. Er is veel gebeurd in dat ene jaar. Ik heb eerst een paar maanden afstand genomen. Daar is ze nog boos over. Langzaamaan heb ik het contact proberen op te bouwen, maar mijn moeder bleef eisen stellen: EERST WIL IK 1 OP 1 MET JOU PRATEN! Dat heb ik geweigerd, maar we zijn wel met vieren in gesprek gegaan (pa,ma, mijn man en ik). Mijn man en ik hebben goede gesprekstechniek toegepast, waardoor het voor ons bevredigend verliep, maar voor mijn moeder niet. Ik voed haar niet meer met een emotionele reactie. En dat voelt ze! Voorbeeldje: moeder: ‘dus het is allemaal weer mijn schuld!”, ik: “Nee mama, het is mijn verantwoordelijkheid dat ik gevoelig ben voor jouw uitspraken” …. hier kan een narcist dus niks mee.
      Volgende eis was dat ik het met mijn (gouden kind) broer goed moest maken, excuses aanbieden zelfs. Dat doe ik niet, mijn moeder en hij hebben door hun gedrag de boel zo hoog op laten lopen. Eerlijk gezegd hoef ik mijn broer nooit meer te zien (hij is emotioneel net zo laaggeletterd als mijn moeder, geen introspectie). Ondertussen is mijn moeder met de welbekende smear campain bezig en vertelt iedereen die het wil horen dat mijn man mij programmeert en ik mezelf niet meer ben …
      Wij zijn niet welkom met kerstmis, ze belt me niet meer, en als ze eens komen, 1 keer in de 7 weken, dan is dat voor mijn verjaardag of vanwege mijn dochter van 12 jaar.
      Gisteren waren ze bij mij thuis. Een grote klaagzang, drama drama, terwijl ze beiden nog heel goed zijn voor hun leeftijd (79 en 87). Toen heb ik spontaan mijn eigen klaagoffensief ingezet. Verteld dat ik me grote zorgen om mijn man maak (is ook echt zo), niet met de bedoeling om medelijden te krijgen, maar met de bedoeling dat ze merken dat mijn focus op mijn gezin ligt en niet op hun gespeelde ellende. Achteraf spijt van, want ik weet rationeel ook wel dat je juist zo weinig mogelijk moet vertellen. Maar ik kon het niet laten ….
      Ja lieve mensen, wist een jaar geleden ook niet dat het zo zwaar zou worden.
      Maar het positieve: je werkt aan jezelf, aan je hart en innerlijke kracht, en dat levert ook mooie dingen op. Het is een levensles, maar geen gemakkelijk. Liefs!

  3. Wij mogen veel, heeeel veeel respect hebben voor onze weg die we gaan. Voor onze moed om onze pijn onder ogen te zien en de moed en doorzettingsvermogen om ons zelf te leren liefhebben met alles wat erbij hoort. Ik zit er ook middenin, of misschien de helft voorbij. In ieder geval, hoe moeilijk en zwaar t kan zijn, ik heb mij volledig toegewijd aan de heling van mezelf. En daar , op die weg, kan ik steeds steeds meer trots op zijn. Heel Hartelijk dank voor t delen en de steun die ik voel bij t lezen ervan. Alles goeds.

    1. Hoi Helena,
      Steun. Ja, die vind ik ook hier. Gelukkig wel. In mijn omgeving vind ik die nog steeds niet. Niet in deze diepgaande mate althans.
      Voor mij geldt dat ik alle mede-slachtoffers hier niet meer zou kunnen missen om met dit trauma om te kunnen gaan. De herkenning, erkenning en bevestigingen zijn nog altijd van onschatbare grote waarde voor mij. Het nieuwe boek van Iris heb ik met tranen en tuiten gelezen. Ik voelde me zó gehoord. Het was een warm bad, ondanks alle confrontaties. Iemand die met zoveel respect, overtuiging, liefde en aandacht mijn leven verwoordt tot in het kleinste detail en zelfs verder waar ik mijn leven lang in heb doorgebracht.
      Nu de rest van de wereld nog:) Maar dit boek ligt er dan toch maar en daar ben ik héél erg blij mee.
      Hartelijke groet,
      Moniek

  4. Mijn ex dacht mij te manipuleren met een bijbel, door te zeggen dat ik degene ben die zondigde en hij niet. Dat hij aan de drank was lag niet aan hem maar aan mijn twee zoons die profiteren van zijn geld en elke week kwamen eten. Om mijn zoons te behouden die allebei een beperking hebben ging ik het eten bekostigen terwijl hij bier in huis nam, shag, en snacks,en nog meer ongezonde voeding. We aten frietjes als de jongens er waren, dat is veel goedkoper, ja maar niet gezond. Mijn oudste zoon ging koken en aten wij pasta. En zodra hun weg waren kreeg ik naar mij toe geschoven dat ik mijn zoons niet streng genoeg aanpakte waardoor ik maar naar mijn hobbykamer vluchtte. Ging ik naar beneden lag hij te slapen op de bank. Ik kon de volgende dag de boel opruimen toen hij ging werken en net deed alsof er niets aan de hand was. ‘Ik ben geen alcoholist’, riep hij. Ik drink alleen bier om rust te krijgen en geen gezeik aan mijn hoofd. Ook de volgende dag toont hij geen spijt. Ik probeerde steeds harder me best te doen om het hem naar zijn zin te maken. Op die manier ging ik verder de afgrond in.

  5. Beste
    Mijn dochter wordt mishandeld door haar partner, al 10 jaar. Ze is nu helemaal geïsoleerd door hem, we zien haar niet meer. Het is te zwaar om te verteren. Als ouder voel je je schuldig dat je niet kordaat bent geweest en deze kerel niet vanaf dag 1 de deur hebt gewezen na zijn arrogante en kleinerende, dominante, schaamteloze opmerkingen over mijn dochter. Ik stond gewoon versteld, wist niet wat me overkwam, ben alleenstaande moeder, werd met mijn kids verstoten door mijn arrogante, dominante familie… Ik ben meer iemand van de zachte weg, gewoon weggaat als mensen dominant zijn…, maar mijn dochter was te zwak en te beïnvloedbaar heeft ooit een ps. therapeut tegen me gezegd die trouwens ook jaren niet door had wat er werkelijk aan de hand was. Eigenlijk schreeuwde ze om hulp om mijn daadkrachtig optreden, maar tegelijkertijd weerde ze me, eigenlijk was hij dat natuurlijk. Ik zag voor mijn ogen gebeuren hoe mijn dochter hem slaafs gehoorzaamde, in de war was, zich storte op eten, dan later zich uit de naad werkte terwijl hij op haar kosten leeft, antidepressiva nam en nu sinds een half jaar heeft hij haar volledig ingekapseld. Ik probeerde haar met woorden de ogen te openen terwijl ik gewoon hard had moeten optreden. Ze is jaren naar therapeuten gegaan die ze/hij allemaal op het verkeerde been heeft gezet, die niet doorhadden dat ze in een n. relatie zat… Haar jongere zus heeft er ook veel verdriet van en probeert het ook van zich af te zetten, heeft afstand van haar genomen om er zelf niet aan onder door te gaan. Ik heb haar aangespoord zich door een bevriend psychotherapeut te laten begeleiden en in de lessen op haar opleiding komt het fenomeen ook voor en spreekt ze erover met haar prof. Ik probeer het van me af te zetten, vertrouwen te hebben dat op een dag ze inzicht mag hebben en kracht, maar wordt gewoon machteloos verteerd door verdriet. Ik ben letterlijk ziek geworden, heb constant maagzuur, opgezette buik, slechte vertering en stoelgang, slaapstoornissen, moe… Help!

    1. Dag Liesbeth. Afschuwelijk en hartverscheurend wat je schrijft.
      Een machteloos gevoel is ziekmakend, dat heb ik ook ervaren een gevoel alsof je “gek” wordt en er nooit meer uitkomt. Maar dat is niet zo t is alleen dat verschrikkelijke machteloze gevoel niets te kunnen doen. Dat houdt je gevangen. Weet jij dat ook emotionele mishandeling strafbaar is? Dat vond ik zo een rechtvaardig toen ik dat hoorde! Geloof sinds dit jaar..(weet ik niet zeker) zoals jij t beschrijft heb je volgens mij alle reden om aangifte voor mishandeling bij de politie te doen. Ik heb dat ook een keer gedaan na gebed, waarin ik om bescherming en de juiste agent heb gevraagd. Het heeft mij mijn macht terug gegeven en ik had een agent die mij vreselijk serieus nam! Dat heeft me erg goed gedaan en de situatie veranderd. Uit machteloosheid en uitzichtsloosheid ben ik de kracht van gebed gaan ontdekken. Het geeft me ongelofelijke kracht en inzichten als ik t niet meer weet en geen stap durf te zetten. Want het is mijn angst die mij dat machteloze gevoel geeft. Ik ben niet machteloos, jij ook niet🙏
      Misschien heb je wat aan dit stukje van mijn verhaal.
      Door aangifte te dien kom je , zoals ik t zie, op voor je rechten en je dochter en jezelf.
      Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid en vooral VERTROUWEN en kracht in en liefde en vergeving voor jezelf.🙏

    2. Hoi Liesbeth,
      Een hele moeilijke situatie, waaronder je zeer lijdt. Zeker als het om je kind gaat is het heel moeilijk om het van je af te zetten, om zelf op de been te kunnen blijven. Het klinkt alsof je ook last hebt schuldgevoel, maar in een situatie als deze is het heel lastig voor een ouder om ‘goed’ op te treden. Het belangrijkste is dat jij blijft staan en dat als ze op een dag contact zoekt, je er bent. Ook raad ik je van harte aan om goed geinformeerd te zijn over wat narcistische mishandeling inhoudt en waar zij mee te maken heeft. Juist om de situatie voor jezelf te kunnen hendelen en voorbereid te zijn. In mijn tweede boek ga ik ook uitgebreid in op wat je kunt doen om enigszins bij je zelf te blijven, daarin sterker te worden. Ook vertelt een omstander haar verhaal, wat me aan jou doet denken. Al was het bij haar niet haar dochter, maar een goede vriendin.
      Ik wens je heel veel sterkte!
      Iris

    3. Ik ben aan het onderzoeken wat narcisme inhoud
      Heb al 7 jaar problemen met de man van mijn dochter
      Er is iets wat ik niet kan plaatsen. Van een blije vrolijke dochter veranderde ze in een stugge eigenwijze vrouw die zich afzet tegen haar familie
      Haar tweeling zus en ik als moeder hebben het altijd gedaan en hun zijn perfect
      Herken veel kenmerken hier
      Rituelen zoals maandag wasdag , dinsdag bakdag en zaterdags boodschappen halen ,hij kookt zoals zijn moeder hem leerde , mijn dochter werkt
      Een klein meningsverschil kan leiden tot iets heel groots
      Zelf zat ik in en moeilijke situatie en ja ben een keer uit mijn slof geschoten ..
      Gevolg mijn dochter heeft gebroken met haar moeder …..
      Na een moeizame tijd van verhuizing en scheiding had ik al die tijd niks gehoord
      Diverse pogingen gedaan , maar niets kon haar bereiken ..Totdat ik via via hoorde dat ze een kindje verwacht en haar man gelijk er bij zei tegen mijn andere dochter ze hoeft nu geen contact te zoeken , terwijl ik dat voor het kindje al een paar keer had geprobeerd ..Op haar verjaardag een berichtje gestuurd maar werd verwijderd
      Mijn andere dochter heeft nu ook gebroken met haar tweelingzus
      Dit is mijn dochter niet , althans zo was ze niet .
      Het mooiste wat een moeder kan overkomen Oma worden is mij ontnomen
      Het heeft heel lang mijn leven beheerst maar ik heb het los gelaten
      En hoop dat haar ogen open gaan
      Ze heeft niemand meer alleen haar invalide vader
      Het lijkt veel op narcsme
      Eigenliefde als ik maar gelijk heb wan dat wil hij dat we naar zijn pijpen dansen
      Nu laat ik het los en weet dat mijn dochter in een niet zo’n fijne situatie zit en helaas voor mij als moeder is ze onbereikbaar daar heeft die man wel voor gezorgd.
      Een verdrietige moeder

      1. Wat een vreselijk verhaal. Wat ben ik blij dat ik mijn kinderen nog heb. Dat had bij mij en mijn kinderen ook zo kunnen gaan net als bij jou. En het kan nóg, dat besef ik me pijnlijk als ik jouw verhaal lees. Een narcist krijgt dat voor elkaar. Met gemak. Laat een spoor van ellende achter. Verschrikkelijk.

  6. Hallo Moniek,
    Wat een mooi en treffend gastcolumn heb je geschreven. Ik sluit me daar volledig bij aan. Iris Koops heeft in haar twee boeken zo zorgvuldig, helder, respectvol en hoopgevend dit emotionele thema uitgediept en beschreven. Ook ik ben heel erg blij met haar boeken. De boeken hebben gemaakt dat ik narcistische mishandeling met mijn hoofd ben gaan begrijpen. Met mijn hart zal ik het nooit begrijpen. Ook ik voel me door de twee boeken van Iris Koops begrepen, gehoord en gesteund. Daarnaast zijn de beide boeken ook zo hoopvol geschreven. Er worden allerlei manieren aangereikt hoe je uit het ‘land van de duisternis’ kunt ontsnappen en je eigen leven in de ‘normale wereld’ weer kunt oppakken en uitbouwen. Ook de praktische tips hoe om te gaan met de hulpverlening en hoe je kind te beschermen tegen narcistische mishandeling zijn van grote waarde en zeer bruikbaar. Ik herlees de boeken regelmatig.Ieder slachtoffer van narcistische mishandeling en iedere andere betrokkene bij een narcist zou zich de boeken van Iris Koops cadeau moeten doen als (eerste) stap naar het LICHT !
    Moniek, geniet van jouw herwonnen vrijheid en ruimte. Ik ben heel blij voor je !
    Anna

  7. Ze hebben het in het spirituele circuit over vergeven terwijl er geen bodem en plafond is, en zo eindeloos door kunt gaan totdat er niets meer van je overblijft. Een doodzonde is niet te vergeven tenzij als je diep berouw hebt tegenover een priester die tot bisschop is gewijd. Dagelijkse zonden en hoofdzonden zouden vergeven kunnen worden. Drs. Sam zei in een filmpje op you tube I have seen the bones na narcistisch misbruikt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *