Het belang van de juiste hulp

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Enige tijd geleden stuitte ik in onze regionale krant op een onthutsend artikel over narcisme, en met name over wat Martin A., zelfverklaard narcist maar ook GZ psycholoog, gedragstherapeut en schrijver van diverse boeken over dit onderwerp, daarover te zeggen had. Tot mijn verbijstering was de strekking van het artikel met name te wijzen op de positieve kanten van narcisme.

A. maakt hier melding van de grootse dingen waartoe narcisten in staat zijn en waarom zij bewonderd worden. Het is als de slager die zijn eigen vlees keurt: over de meedogenloze gedragingen, de grenzeloosheid en het niets ontziende egoïsme die de narcist typeren en waaraan met name degenen in zijn directe leefomgeving, dus vooral de partner/geliefde(n) en eventuele kinderen , worden blootgesteld, wordt nauwelijks gerept. De ondertoon van het artikel is een zwakke, nog redelijk positieve weergave van datgene wat deze stoornis kenmerkt; narcisme is een ernstige stoornis, en zoals wij weten valt de impact hiervan niet te onderschatten. De kern van deze stoornis is door Iris Koops in haar boeken glashelder en in al zijn facetten belicht, en ook het belang van erkenning van de gevolgen voor het slachtoffer en indien nodig de juiste therapie is daarbij aan bod gekomen.

In het betreffende krantenartikel geeft A. ook een aantal tips voor het leren omgaan met narcisten. Tips als: “Wees duidelijk, niet voorzichtig. Hierdoor word je omslachtig en dit activeert woede”. Alsof een narcist niet zo gauw woedend wordt als je duidelijk bent. Alsof het een narcist überhaupt uitmaakt hoe je het aanpakt. De meest absurde vond ik wel deze: “Label ongewenst gedrag als overlevingssstrategie. Laat de narcist vertellen over zijn leven en bespreek met hem dat veel van het aanvallende gedrag in feite zelfbescherming is. Door dat begrip en vertrouwen zal veel van de vijandigheid verdwijnen. De persoon hoeft immers zijn narcistische afweer niet te gebruiken”. Alsof je met een rechtgeaarde narcist op een volwassen manier zijn gedrag kunt bespreken en hij daarin geïnteresseerd zou zijn, laat staan zijn gedrag wilt aanpassen.

Bij de onzinnige, niet werkende tips heeft A. m.i. de allerbelangrijkste tip vergeten: ga niet met ze om als het niet strikt noodzakelijk is. De hele teneur van het artikel deed mij beseffen, hoe belangrijk het is om bij de juiste hulpverlener met gedegen kennis van deze stoornis terecht te komen.

Agnetha

41 gedachten aan “Het belang van de juiste hulp”

  1. hoe kan het bestaan dat het een narcist is toegestaan als psycholoog mensen te helpen die onder de terreur van een narcist hebben geleefd?

    1. Helaas worden studenten psychologie, psychiatrie etcetera niet gescreend op narcisme.
      En komt het regelmatig voor dat mensen met een serieuze hulpvraag naar het consulteren van een narcistische hulpverlening helemaal van slag raken.
      Dieptriest en verontrustend.

    2. Vind juist zulke boeken ontzettend belangrijk voor slachtoffers om inzicht te krijgen in de gedragsstoornis van narcisten. Denk dat iedereen zelf wel kan lezen wat hier normaal of geen normaal gedrag van is. Het gaat juist om de belangrijke puntjes op de i te zetten voor jezelf als je ziet hoe zijn methodes werken naar slachtoffers toe. Iedereen heeft net even die eye-opener nodig die voor hem of haar van belang zijn. Ook ik heb het van de narcist zijn eigen woorden gekregen. Omdat er sltiid een dubbele bodem in zijn woorden zitten je moet alleen goed kumnen luisteren naar wat hij of zij nou eigenlijk zegt tegen je!
      Ik heb de juiste hulp niet kunnen vinden in de hulpverlening die mij van het kastje naar de muur toe stuurde omdat ze zelf niet wisten hoe je dit moest aanpakken, ze zagen de ernst er ook niet van in. Ik heb daar veel kostbare tijd mee verloren en aan gespendeerd.
      Het was juist door de narcist zijn eigen woorden dat ik inzag hoe verknipt hij was.
      Het is een groeiproces waar je doorheen moet de 1 is daar beter tegen gewapend dan de ander. Omdat iedereen zijn eigen overlevingsmechanisme aanspreekt welke bij vele eerder in het leven ook geholpen heeft om mishandeling op wat voor een gebied dan te doorstaan en te overleven.
      Een hulpverlener kijkt daar niet eerst naar met wat voor motivatie je besluit om door te gaan met de mishandelingen en waarom of je bij de narcist blijft en je niet kan losmaken van hem. Velen van ons zijn dit gedrag nu eenmaal zo gewend en denken dat ze niets anders verdienen in het leven. En andere maken er hun peroonlijk gevecht van om er sterker uit te komen juist omdat ze het inzicht wel hebben maar niet in de gaten hebben dat ze zich niet los kunnen maken omdat het te maken heeft met een relatieverslaving die werkt als een harddrug of dat je al heel lang vastzit in het stockholm syndroom zonder dat je het weet van jezelf.
      Welke arts weet dat en zorgt dat je wel de juiste hulp krijgt! Ook al leg je alles wel goed uit ze zien de radeloosheid niet in je..
      Ik hoop dat er een betere voorlichting naar huisartsen toekomt en dat er meer aansluitende hulp komt.
      Narcisme is niets nieuw onder de zon maar wel een toenemend fenomeen als je de berichten op internet mag geloven. Het egoïsme in deze materialistische maatschappij groeit met de dag. Ouders die geen nee kunnen of durven te zeggen zonder hun kind te belonen omdat het kind niet tegen de teleurstelling kan. Omdat ze bang zijn niet aan de standaard goede ouder te voldoen die mee moet gaan in deze hebzuchtige maatschappij. Kijk even naar de kinderfeestjes tegenwoordig ze zijn niet meer tevreden met een gewoon gezellig partijtje thuis met spelletjes etc. het moet mooier en uitbundiger dan andere kinderen hebben uit de klas door jaloezie op te wekken bij zowel de kinderen als bij de ouders. Merkkleding en schoenen, de duurste mobieltjes, selfies, de ouders in een mooi huis, dure auto’s, 3 keer op vakantie.
      Wat draagt dat nu bij aan een mooi sterk karakter waarbij het kind wilskracht ontwikkeld omdat niet alles kan en mag in het leven. Van een keer nee zeggen krijg je toch niets. Van een dagje vervelen ook niet daar wordt je toch juist creatief van.
      Ook mijn narcist zoals ik hem noem roemde en pochte daarmee. Deed niets anders dan mij jaloers proberen te maken terwijl ik juist heel bewust afstand genomen heb van teveel materialisme in mijn leven. Omdat het niet bijdraagt aan geluk als je zelf niet weet wie je echt bent.
      En vroeg ik hem dat wat wil jij nou echt in je leven voor jezelf dan wist hij bij god geen antwoord te geven.
      Weet een narcist eigenlijk wel wat hij echt mist. Verbinding met zichzelf hebben en andere op een menswaardige manier. Of denkt hij alleen vanuit egoïsme een vraag die mij nog bezig houdt! Die van mij zocht ernaar maar kon niets vertellen over zijn gevoel ja als hij seks had dat het lekker was en eten was ook lekker en spullen waren alleen mooi als het van hem afkwam. En verder was het geen denker zoals hij zelf zei. kop in het zand steken voor de buitenwereld en alles wat hij kon, kon alleen hij als beste.
      Hij heeft zich bepaald gedrag aangeleerd maar wat aangeleerd is kan toch ook afgeleerd worden als je wilskracht vertoont. Alleen niemand die het aandurft met hem en vooral hijzelf niet gigantische faalangst. Ik durfde het wel aan totdat het hem te heet onder zijn voeten werd en hij weer koos voor de gemakkelijkste weg, weglopen.
      Vraag me nog steeds af of autisme hier ook geen rol in speelt. Ondanks dat hij goed kopieërt zie je ook zijn strijd om het leven vol te houden. En weg was hij weer op weg naar zijn volgende slachtoffer. Triest, diep triest.

      1. Mila, ik ben onder de indruk hoe jij je proces beschrijft. Je hebt topsport bedreven, door zelf uit dit dal omhoog te kruipen. Je hebt kunnen analyseren wat je gezien hebt in de woorden en het gedrag van de narcist én daar de vertaling uit te maken voor je eigen handelen. Ik word geraakt door je enkele zin: “Iedereen heeft net die eye-opener nodig die voor hem/haar van belang is.” Als ik het zo lees ben je er als een krachtige persoonlijkheid uit gekomen.

      2. Ook ik denk wel eens aan autisme (ass tegenwoordig) of adhd/pddnos, borderline. Het heeft m.i. veel van dezelfde kenmerken. Maar ik ben geen psycholoog. Hoewel, na alles wat ik gezien, gehoord en gelezen heb…..

  2. Ik ben ook verbijsterd.
    Dit geeft maar weer aan hoe sluw de narcist is.
    Ik ken zelf ook een man die in diverse kerken in Nederland trots verteld dat hij een narcist is.Hij wordt de “hartendokter”genoemd omdat hij vele malen per jaar een Haertclinic organiseert.
    Hier ontvangt hij allemaal heling zoekende slachtoffers van diverse trauma’s die hun leven beheersen.
    Deze narcist wordt goed betaald voor zich laven aan de wanhoop van anderen.
    Precies waar narcisten goed in zijn.
    Daardoor heeft narcisme in deze kerk een vriendelijk gezicht gekregen,met als gevolg dat toen ik mijn nood ging klagen bij het pastoraat ikzelf als dramaqueen werd genegeerd en buiten gesloten.

  3. De brutaliteitvan narcisten kent geen grenzen. En heel ergerlijk: er wordt tegen hen opgekeken. Zo kunnen ze hun gang gaan.
    Nu Harvey Weinstein en andere misbruikers aan de kant worden gezet is het hopelijk ook tijd om ander narcistisch gedrag aan de kaak te stellen.
    Trump will be next.

  4. Hoe narcistisch ben je als je zelf als narcist hulp verleent?? Tja…toevallig vanavond met een vriendin (beiden hulpverleners) onze sterke vermoedens uitgesproken dat er heel wat kaf onder het hulpverleningskoren schuil gaat, jeugdbescherming voorop.

  5. Te bizar voor woorden. Hij erkend dat hij een narcist is, maar manupileerd gelijktijdig. ‘Wees duidelijk en niet omslachtig met je woorden’ , anders wordt een narcis woedend.
    Ja idd om woedend van te worden.
    Ik heb telang geleefd met een man die ‘ verborgen’ narcist was, is, en nog steeds manupileerd hij iedereen om zich heen. Door een zielig gezicht te trekken, tranen erbij haalt ben ik de gebeten hond voor familie, vrienden en kennissen. Want hij gunt mijn toch alles…..zijn woorden. Hij heeft zo zijn best gedaan, ik mocht alles!
    Ondertussen met bijna niemand meer contact.
    Ja, maar ondertussen…..ik weet beter, maar de pijn is nu ontzettend groot.
    Dat ik het niet eerder heb willen zien, ja, ik ben deels een codepender. En dat is de tegenpool van de narcist. Hij heeft alles vergooid, mijn gezin, mijn leven, mijn toekomst. Nee, ik speel geen slachtoffer, maar om hier na 35 jaar achter te komen. En ik heb een redelijk hoog IQ en EQ dan is het bijzonder pijnlijk.
    Het is niet uit te leggen aan de mensen om me heen. Ik wil zelfs de kinderen hier niet al te veel mee opzadelen. Het blijft hun vader. Terwijl 2 van de 3 hem enigszins doorzien.
    Maar als hij vervelende dingen over mijn tegen ze zegt durven ze dus niet boos op hem te worden. Terwijl ze volwassen zijn. En ook dat weet een narcist voor elkaar te krijgen. Mijn leven heeft hij in ieder geval voorgoed verknald. Ik zit in een enorm verdrietig en pijnlijk rouw proces. Geen steun van mijn omgeving. Alleen verwijdering.
    En dit voelt enorm pijnlijk, meer dat dat. Ik ben intens verdrietig.

  6. Het is gemakkelijk “grootse” dingen tot stand te brengen als je zelf de normen voor wat “groots” is mag opstellen. Want dat is wat narcisten doen: ze scheppen hun eigen realiteit, stellen hun eigen, constant verschuivende normen, hanteren waarden die met het uur verschillen. De gemene deler is dat zíj altijd voldoen, anderen nogal eens niet.
    Appelo heeft een terechte analyse gemaakt van wat narcisten zijn, maar, niet geheel onverwacht, ziet hij de schade die hij bij anderen aanricht over het hoofd. Sterker nog: presenteert zich als het slachtoffer dat behoefte heeft aan “begrip” en een tolerante houding. Kennen we die niet ergens van?
    Begrip en tolerantie zijn prijzenswaardige eigenschappen, maar gaan uit van een basiswaarde tussen mensen: wederkerigheid. En precies daar gaat het mis. Als duidelijk wordt dat het allemaal wel meevalt met de “uitzonderlijke getalenteerdheid” van de narcist, en de eerste de moed vindt dat hardop uit te spreken: berg je dan maar. De aanspraak die narcisten op solidariteit maken, hoef je omgekeerd niet van hen te verwachten.
    Wederkerigheid is geen gegeven, vraagt onderhoud, vraagt bevestiging. Tegelijkertijd is wederkerigheid essentieel voor medemenselijkheid. Als de wederkerigheid verwaarloosd wordt, erodeert de basis van het vertrouwen waarop ons prettig met andere mensen samenleven berust.
    En daarom heeft Agnetha gelijk. De belangrijkste tip is: houd ze op afstand.

  7. Levensgevaarlijk, een psychopathische narcist, die ook nog eens psychologie heeft gestudeerd. Zie de fantastische serie The Fall.
    Ook zonder dat, leg een narcist nooit uit, wat of hoe of wat dan ook.

    1. Stom genoeg deed ik dat altijd, vreemd eigenlijk, bij je moeder, die je als geen ander zou moeten kennen, die jou ook een stukje familie gunt en niet jaloers wordt op een uitstapje met je gezin omdat zij toevallig ziek is!

    2. Ja,wat een ongelooflijk spannende serie.En zooooo herkenbaar.Net als de serie:” Born to kill”
      Gewoonweg eng…
      De vraag blijft hoe het komt dat er zoveel psychologische thrillers zijn,maar in het dagelijks leven zo weinig kennis op dit gebied.

  8. Lees regelmatig artikelen over narcisten. Helaas nooit over ouders van een narcist. Wij beiden , redelijk op leeftijd, gaan er bijna aan onder door. Een volwassen zoon, die , vooral mij als moeder ,de schuld geeft van zijn disfunctioneren. Hij behandelt mij als oud vuil. En wij laten het gebeuren. Kunnen boeken over zijn gedrag schrijven. Wij weten niet hoe we van hem los moeten komen. Je kunt van een partner scheiden, nooit van je kind. Zijn in gespreksgroepen wezen praten. Helaas werkt dit slechts kortstondig.Ook is hij ,vooral ,alcohol en drugs verslaafd. Waarschijnlijk ook nog borderline. Onze opvoeding geeft hij de schuld, plus het dorp, land waar hij is opgegroeid. Dit had New York, Parijs of tenminste Amsterdam moeten wezen. Hij vindt het belachelijk dat wij er aan onder door dreigen te gaan. En hulp er voor zochten. Het gaat niet om ons, maar om HEM. Ik ben de hoofdschuldige dat zijn vriendin de relatie heeft beëindigd. Hij heeft op straat geleefd, bij de daklozenopvang gewoond en heeft sinds deze week een kamer bij begeleid wonen. We krijgen de zieke kronkel niet uit zijn hoofd. Hebben met alles geholpen. Hij wil echter niets. En doet ook niets. Hebben vele schulden betaald, geholpen waar we konden. Zijn nu zeventigers en hadden op een rustig leven gehoopt. Het kan snel genoeg voorbij wezen. Hij wil een topfunctie[ zonder er iets voor te doen] of de goot. Dat laatste lukt dus. Er tussen in vindt hij “beneden zijn stand”. Hoe in de war kun je wezen?Zouden graag eens horen of er meer ouders zijn met dit vreselijk grote probleem en… hoe zij hier mee om gaan. Wij gaan er letterlijk aan kapot.

    1. Hoi Mona-lisa,
      Wat een aangrijpend bericht. Het is een heel moeilijk situatie, zoals je zelf ook zegt, als het om je kind gaat. Er zijn meer slachtoffers in deze situatie. Er is echter een belangrijke gelijkenis met de ander slachtoffer-posities (ex, ouder, famililid, kind), en dat is dat er misbruik wordt gemaakt van jullie empathie en zorg. Meer nog omdat het jullie zoon betreft. Jullie zullen je moeten beschermen, afstand nemen, geen gesprekken met hem aangaan, om zelf nog iets van rust te ervaren in de jaren die jullie nog hebben. Ik raad jullie van harte aan hier gespecialiseerde hulp bij te zoeken. Zorg dat je hier niet kapot aangaat. Via deze website kunnen jullie de gegevens op vragen van gespecialiseerde therapeuten en coaches door heel het land.
      Om je af te kunnen sluiten voor zijn manipulaties is het van belang zijn gedrag te doorzien, zodat hij niet ‘aan kan haken’. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn destructieve gedrag. Probeer via de juiste inzichten jezelf te beschermen. Ik raad jullie ook aan om mijn boek(en) te bestellen. Op deze website vinden jullie (bij de pagina boeken) veel reacties van lezers. Narcistische mishandeling is ontzettend beschadigend, vanuit welke rol het ook gebeurt. Zoek hier de juiste hulp voor als slachtoffer. Ik hoop van harte dat het jullie beter mag gaan.
      Veel sterkte!
      Iris

  9. Manipuleren, overrulen, intimideren, verdraaien, over je heen lopen, charmeren, inpakken, kleineren, klein houden, zichzelf goed vinden. Je zou denken dat je dat echt wel voelt, merkt, hoort, ziet of weet. Want wie weet nu net wat manipulatie is, wat intimidatie is en hoe een leugen voelt. Maar een narcist kan dat op een manier dat hij of zij je dusdanig verwart dat je van jezelf verwijdert. Je krijgt de kans niet om bij jezelf te rade te gaan. Een narcist is je altijd voor en geeft je daarnaast het gevoel dat je op die manier (dus van jezelf verwijderd) goed bezig bent. Hij of zij prijst je daarvoor. Ook dat op een slinkse manier. Ze zijn daar heer en meester in.
    Hoewel ik me de afgelopen jaren enorm verdiept heb in NPS, kom ik ze nog steeds tegen en trap er nog weleens in. Gelukkig herken ik het snel en ben niet meer zomaar van mezelf vandaan te krijgen. De hulpverlening. Ja, daar zitten ze natuurlijk ook tussen, de narcisten en psychopaten. Ook op het internet kom ik ze tegen. Zelfs hulpverleners die als ‘specialisme’ narcisme bespreken. Je merkt het al snel. Ze spreken je tegen of je voelt aan dat je niet wordt gehoord, dat uitspraken niet kloppen. En als je daar wat van zegt lullen ze zich er met prachtige woorden uit. Ze helpen me niet verder, maar laten me zitten. Ze komen er mee weg en ik zat met verbaasde blik naar mijn scherm te kijken. Doet pijn, maakt verdrietig, ongelukkig en voelde me klote of leeg.
    Ik laat het me niet meer zeggen. Ik hou het bij mezelf. Twijfel ik, dan kies ik ook voor mezelf. Ik leer elke dag nog en van mijn zelf blijven ze af! Ik ben ook iemand!

  10. Mijn jeugd was verschrikkelijk vernietigend en ik kwam daar zwaar gehavend uit tevoorschijn. In reactie op mijn narcistische moeder en haar verstikkende, eisende symbiose pleaste ik en cijferde mijn hele zelf letterlijk weg. Letterlijk door dissociatie. Mijn baby en kind trauma veroorzaakt door mijn monster van een moeder ligt nog altijd afgespleten opgeslagen in mijn geheugen.
    Als klein kind kon ik alleen maar ondergaan. Als puber probeerde ik aan de bel te trekken, maar mijn in-de-thuissituatie monsterlijk kleinerende en verwaarlozende en mishandelende moeder toonde zich in de buitenwereld toegewijd en charmant en bestempelde mij als haar moeilijke dochter waar ze zich geen raad mee wist en waar ze slachtoffer van was. Hulpverleners lieten mij ongezien en ongehoord en troostten mijn moeder. Mij werd opgedragen een beter kind voor mijn moeder te zijn. Als ik wegliep, nadat mijn kinder psyche tot op het bot kapot geschreeuwd was, bracht de politie me weer thuis en sommeerde mij bij mijn moeder te blijven waar ik hoorde en sprak met mijn moeder die zich zielig voordeed en de aandacht van de heren agent opslurpte.
    Snakkend naar liefde liep ik met 14 jaar naief in de armen van de buurman die vertelde mij lief te hebben en de kleren van mijn lijf scheurde om zijn walgelijke, perverse seksfantasieen aan me op te dringen. De dag dat het misbruik na meer dan een jaar aan het licht kwam, belde mijn moeder de politie, huilde in haar theatrale uitblinkendheid: ”Haal die rotmeid op, ik weet het niet meer”. De agenten kwamen, voerden me af in een politie auto en even later zat ik in een heuse cel met camerabewaking en betonnen bed. Ik had niets gedaan. Ik had troost en redding nodig, maar men was alleen met mijn moeder bezig en mijn moeder wist altijd voor elkaar te krijgen dat zij slachtoffer van mij was.
    Na mijn helse jeugd volgde veel trauma, want ik was een makkelijk slachtoffer voor iedereen. Ik snakte naar liefde en erkenning, naar mogen bestaan en wilde daar iedere prijs voor betalen. Uit wanhoop. En slechte mensen lieten me die prijs betalen en gaven geen liefde.
    Ik heb nooit kunnen begrijpen wat mijn moeder mankeerde. Tot ik het boek ”Moeder, moeder” las waarin een moeder haar gezin echt letterlijk precies exact ten gronde richt als mijn moeder deed. De psycholoog in het boek vertelde de dochter wat haar moeder mankeerde: narcisme. En toen begreep ik het.
    Dat was vandaag.
    Alle en alle en alle kwartjes vallen op de precies passende plaats.
    Ik lees zojuist Iris haar verhaal bij de foto. Ik lees over een heel kwetsbaar uitgestoken hand en dat prille groen wat zo voorzichtig aftast of er ruimte is, mag zijn.
    En ik zou mevrouw Iris wel willen toeroepen, huilend: Niemand heeft ooit zo mijn kwetsbaarheid verwoord. Zo pril en voorzichtig is mijn blik de wereld in. Ik vermijd alles en ben van alles en vooral iedereen bang. Ik leef sociaal geissoleerd.
    Ik ben trauma therapie aangegaan. En de therapie is in theorie de matchende therapie. Want ik loop over van trauma. Maar deze therapie en de therapeut zijn precies dat: gericht op trauma. Niet op trauma door een narcistische moeder.
    Eigenlijk gaat het veelal om incest trauma door een familielid of bekende in de vroege kindertijd. dat betekent dat er dan altijd wel een compenserende andere verzorgende of steunende ander is en het seksuele trauma onbevattelijk en onmenselijk zwaar is, maar dat er ergens nog liefde was.
    Mijn moeder beukte alle sociale contacten de wereld uit en vernietigde mijn zelfbeeld met krenking en vernedering, ze fietste wekelijks weg schreeuwend dat ze zich van kant ging maken omdat ik, haar dochter van 4,6 etc haar kapot maakte door bijv mijn ”klere gejank”. En ze zou me op straat dumpen want zo n klerekind als ik was verdiende dat en dan zou ik er wel achterkomen hoe dood en doodgoed ze voor me was.
    Mijn trauma therapeut heeft toen ik smeekte of hij meer voorzichtig met me om wilde gaan letterlijk gezegd: ”Nee, dat hoort bij de therapie. ik ga niet voorzichtig zijn. ik ga niet mee in jouw vermijden”. Ik snap die theorie, maar waarschijnlijk snapt iemand die snapt wat een narcist aanricht, dat niet voorzichtig zijn nieuw trauma geeft. In dit geval de therapie.
    Dat is dan ook wat er gebeurd is.
    Ik ben al een paar maanden zo goed als niet naar therapie gegaan, omdat ik doodsbang ben voor mijn therapeut en deze niet luistert naar mijn uitleg daarover. Wel draagt hij mij op dat ik toch gewoon moet komen, dat het in therapie allemaal moet besproken worden. Ik heb via mail heel netjes en goed verwoord dat hij mijn trauma van verwaarlozing triggert omdat ik alleen op zijn voorwaarden ”hulp” krijg. Hij herhaalt slechts alleen steeds dat ik moet komen en dat durf ik niet meer.
    Iris haar stukje tekst bij het kleine stukje groen laat me huilen en in elkaar krimpen van pijn. Want ik ben zo zo zo zo zo stuk dat alleen al mijn ooglid iets omhoog doen een prestatie is en het verdient om met heel veel voorzichtigheid gezien te worden.
    Ik ben helemaal vast gelopen.

    1. Lieve anoniem,
      Je hebt verschrikkelijke dingen meegemaakt en ik kan me je kwetsbaarheid heel goed voorstellen.
      Ik lees dat het heel slecht met je gaat. Het lijkt erop alsof je ‘gegijzeld’ bent door je therapeut. Uit je bericht maak ik op dat je niet meer naar therapie gaat, maar het ook niet hebt afgesloten. Je bent bang voor je therapeut. Dat alleen zegt al genoeg.
      Ik wil je meegeven dat je niet verplicht bent om te gaan. Je bent hem ook geen verklaring schuldig dat je stopt. Mijn advies is, zoals ik al eerder zei; stoppen met deze therapie. Als je te bang bent om dit aan te geven, laat het verwateren. Probeer uit deze machtsrelatie te komen.
      Daarnaast lijkt me dat je zo snel mogelijk veilige en adequate hulp nodig hebt. Heb je onze lijst met coaches en therapeuten? Zij begrijpen de impact van narcistische mishandeling. Er zitten een aantal traumatherapeuten tussen, ik raad je van harte aan om te kijken.
      Ik maak me zorgen en wilde je een hart onder de riem steken.
      Dat kleine plantje is heel, heel kwetsbaar en heeft koestering en verzorging nodig. Ik hoop dat je iemand vindt die samen met jou voor die veiligheid zorgt.
      Sterkte!
      Iris

    2. Lieve, lieve Anoniem,
      Ik begrijp hoe je je voelt, denk ik, want ik ben wel om minder weggelopen bij artsen en therapeuten, vrienden, collega’s….. weet ik veel. Zodra ze iets van me verwachten wat ik niet kan, dan ga ik niet meer. Ik snap het zelf niet eens goed, want wat het precies is wat me triggerde, dat weet ik vaak niet. Maar zeggen dat ik iets niet wil, kan, op kan brengen, dat zelfs al is teveel. En soms weet ik niet eens wat het was, alleen dat… ik niet meer wil. Dat neem ik me zelf dan kwalijk, maar nu opeens geloof ik dat ik het begrijp.
      Zoals Iris zegt, laat het verwateren. Dit is niet goed voor je, want je komt daar niet doorheen.
      En dit klinkt helemaal niet als iets kleins of onbenoembaars, en ik geef mijn voorbeeld om je te zeggen: dit is erg. “Ik ga niet mee in jouw vermijden” roept hij, en ik sidder als ik dat lees. Wat een onbegrip! Wat akelig! Iemand de grond in trappen die dingen herbeleeft die nooit hadden mogen gebeuren…. en dan ook nog eens bij de herbeleving geen steun krijgt.
      En ik geef mijn voorbeeld omdat ik me door jouw verhaal opeens realiseer hoe diep dat gevoel zit, hoe onbereikbaar het kan zijn, en dat ik weet dat je dat niet weg krijgt door er dwars tegenin te gaan. Integendeel, dan kruip je nog verder weg in je schulp. Zelfs om de kleinste dingen. De alarmbellen gaan steeds eerder af. Je veilig gaan voelen, dat kost dan teveel.
      Die schade is al gedaan toen je klein was, en nog eens toen je hulp zocht bij de buurman. En hoe vaker de schade herhaald wordt, hoe meer je in je schulp kruipt. Volkomen begrijpelijk. Althans, voor mij wel.
      Ik zou het heel knap vinden als je bij een andere therapeut opnieuw zou durven beginnen, maar pas dan wanneer je garanties krijgt dat dit niet weer gaat gebeuren. De lijst van Iris is zo’n garantie, dan hoef je het zelfs niet uit te leggen.
      Want ik geloof dat het moeilijkst is, voor mij en misschien ook voor jou: hulp vragen en hulp aanvaarden, dan ben je opnieuw kwetsbaar en word je weer gekwetst, in veel gevallen, op een andere manier, die je niet aan ziet komen. Dus ik vraag niet meer.
      Tot het moment dat het je lukt om weer te vertrouwen. Pas dan ben je uit de gevangenis.
      Ik hoop voor iedereen die het ervaart dat dat mogelijk is.
      Af en toe lees ik dat het kan. En dat geeft hoop.

    3. Lieve anoniem,
      ook ik ( weet heel goed wat het is om je niet gehoord, gezien en geloofd te weten ) wil je een serieuze riem onder je gekwetste hart steken. Ik wens je toe dat je durft af te sluiten met deze “ therapeut “ en de kracht gaat voelen je eigen hart te volgen en een betrouwbare therapeut te mogen vinden die je kunt gaan vertrouwen.
      Jouw hart liegt niet.
      Heel veel sterkte en veel liefs en licht gewenst.
      M…

  11. Lieve Iris (en anderen die zo steunend zijn vanuit wat ik kan lezen hier op de site) ,
    Wow… in mijn proces ben ik bij een grootse mega nieuwe stap aan gekomen. Ik kon het niet eerder, omdat ik doodsbang ben voor wat ik te weten ga komen en ga herkennen en ga snappen en mijn pijn concreet zal zien worden. Maar vandaag is HET moment om jouw boeken te gaan bestellen en te gaan lezen.
    Het plantje dat ik ben, net als jij ooit zo klein fragiel en kwetsbaar, heeft een miniscuul worteltje geschoten door minieme druppeltjes water (oa jij via jouw site) en er is een nieuw klein sprietje groen wat kan reiken naar leven: jouw boeken lezen.

    1. Hoi anoniem,
      Heel ontroerend wat je schrijft en ik hoop en ga er vanuit dat mijn boeken eraan bijdragen dat jouw iele groene plantje steviger gaat worden. Ik heb respect voor hoe je met je proces bezig bent. Doe wat goed is voor jou.
      lieve grpet,
      Iris

      1. Ik stuit op nog een recente ontwikkeling.. De TRTC’s zijn door het Trimbos instituut beschreven met focus op aanbod en doelgroep. Het rapport is vrij te downloaden op hun site.
        Ik stuit op een (voor mij vanuit de meegemaakte narcistische mishandeling) afgrijselijke beschrijving.
        Ten eerste staat de Dramadriehoek uitgebeeld en is het ten alle tijden nodig daaruit te stappen. Zo kun je vastzitten in de rol van aanklager of slachtoffer of redder. Ik zal de laatste zijn om te denken of willen dat iemand vast blijft zitten, maar ik ervaar dat ik vast blijft zitten in rol van aanklager of slachtoffer TOTDAT of OMDAT erkenning nodig is van het slachtofferschap en het aanklagen zolang de dorstige ziel niet eindelijk verlossing vindt.
        Hieraan vast zit het tweede dat ik lees en waar ik ijskoud van word. De client moet leren Eigen Verantwoordelijkheid Te Nemen Voor Eigen Gedrag. En ook dat gun ik iedereen en mijzelf en ik snap het belang en de theorie erachter… maar ik weet ook dat ik niets en niets en niets voor mijzelf kan doen als er niet eerst voor het eerst in mijn leven een warm dekentje om mij heen wordt geslagen. Als niet voor het eerst in mijn leven de zon zou opkomen…
        Ik kan het niet anders ervaren als dat mijn volledige leven, mijn vorming, mijn zijn, mijn inhumane lijdensweg en het vernield worden nooit plek hadden in deze wereld. Niemand wist het, wilde het weten, liet me vertellen en het ging daardoor maar door dag na dag na dag. Tot mijn complete ziel vernield was en mijn leven tot aan mijn dood beperkt zal zijn door beschadigingen die me meedoen in de wereld onmogelijk maken.
        Er moet voor ik iets voor mijzelf kan doen (het heeft niets met willen te maken) iemand zijn of iemanden die het kunnen en willen zien en aan mij kunnen en willen geven:Dit is jouw gebeurd en dat is verschrikkelijk. Ik weet het. Vertel het maar, want ik wil meehuilen (figuurlijk).
        Pas dan als mijn lijden dan concreet en letterlijk BESTAAT in de wereld dan zal ik iets voor mijzelf kunnen doen.
        Zolang het niet tussen mij en een mens is, is het namelijk nog altijd onzichtbaar, ontkend, niet bestaand.
        Dit is heel specifiek voor narcistische mishandeling, in mijn beleving. Herkennen jullie dat..?
        Als dit klopt, heb ik hier eindelijk op papier en verheldert waarom mijn therapie op het TRTC al 4 jaar lang retraumatiserend is.
        Dit is alsof ik galblaasontsteking heb en deze verwijderd zou moeten worden, maar ik in een behandelprogramma voor blindedarmontsteking kom en mijn apendix verwijdert wordt. Onder het mom:’het probleem is je buik’.
        Ja, mijn buik. Maar galblaas is compleet iets anders dan blindedarm!!

        1. Hoi anoniem,
          Je verwoordt het heel duidelijk en aangrijpend. Ik zal dat document waar je aan refereert er eens bij pakken. Na jarenlang research is mijn conclusie dat de impact van Complex Trauma in de hulpverlening vaak niet begrepen wordt, laat staan de impact van narcistische mishandeling.
          Bedankt voor je reactie, ik hoop dat ook anderen hier op zullen reageren.
          hartelijke groet,
          Iris

    2. Lieve Anoniem,
      Een aantal jaren geleden heeft mijn moeder zelfmoord gepleegd. Ze heeft altijd gezegd dat als ze mij niet meer had, ze zichzelf op zou hangen. Ik dacht dat ik alles voor haar betekende. Ik zorgde ook voor haar. Ik liep mijn benen onder mijn kont uit om ervoor te zorgen dat het haar goed ging. Maar het was nooit genoeg. Toen ik echt ging heeft ze zelfmoord gepleegd. Mijn vader is in elk geval een narcist, een verborgen narcist. Hoe ik ben opgegroeid kan ik echt met geen pen beschrijven. Voor mij was er nooit plaats. Ik bestond eigenlijk niet. Mijn leven bestond uit verdraaiingen en verwarringen. Ik was een naïef, bang meisje en deed altijd wat me opgedragen werd. Dat er mensen waren die daar misbruik van maakten was me niet eens bekend. Dat vond ik maar heel normaal. Dat lag vast aan mij dacht ik. Ik was een moeilijk puber vonden mijn ouders en ik dacht ook dat dat zo was. Maar als ik nu terugkijk dan was ik juist heel braaf. Ik was veel te bang om iets verkeerds te doen.
      Het is dat mijn huidige man een en ander doorzag en me steeds in bescherming nam. Mijn kinderen die me toespraken. Maar ik kwam daar vandaan, ik wist niet beter. In en in triest vind ik het voor mezelf.
      Toen ma zelfmoord had gepleegd zat ik een een dichte mist. Ik was de dader. Geen contact meer met de hele familie. Ik bracht de dagen wezenloos door. Voelde me nog net dat plantje waar je over sprak, maar meer ook niet.
      Ik kwam per ongeluk op deze website terecht en nou ja…. de rest vul je maar in.
      Het eerste boek gekocht, twee keer een workshop bijgewoond en het tweede boek gekocht. Het lijkt een verkooppraatje, maar deze vier handelingen hebben mijn leven weer fleur gegeven. Ik werd ineens gezien en gehoord.
      Dat gun ik jou ook. Het is een pittige pijnlijke weg te gaan, maar ik ging wel met grote passen de goede kant op! Jouw verhaal raakt me diep. Heb erg met je te doen en ben ongelooflijk blij en enthousiast dat je hier terecht bent gekomen! De boeken van Iris: Je zult je eigen verhaal lezen. Het is ingrijpend, pijnlijk, maar ook zó helend!

      1. Ps, ik wil zo graag steunende woorden zeggen tegen je, maar ik schiet letterlijk op slot. Het is te hetzelfde… zodra ik iets wil formuleren gaat het draaien in mijn hoofd. Nu ook. Maar ik wil heel graag steun geven! Aangeven hoe erg…
        Mijn moeder dreigde altijd met zelfmoord omdat ik haar kapot maakte maar ze deed het nooit. Mijn vader zei het nooit, maar is op een nacht de Noordzee in gelopen. Justitie liet mij hem identificeren. Ik moet stoppen, ik kan bijna niets zien van duizeligheid. Heel veel liefs hoor!

    3. Lieve Anoniem,
      Ik heb aan den live ondervonden hoe onveilig je je kunt gaan voelen als je vanuit de bittere noodzaak aan steun, erkenning, aandacht en behoefte aan warmte, je ziel blootlegt bij iemand die het lijkt te willen horen… hoe heftig was de teleurstelling toen ik ging ervaren dat er daarna enkel weer de eenzaamheid bleef, de afstand en afstandelijkheid zonder de erkenning dat “ze “ niets met mijn verhaal kunnen. Hoe diep in de steek ging ik me steeds meer voelen totdat ik besloot het er maar niet meer over te hebben. In de tussentijd kwamen de emoties die ik er door opgelopen had in alle heftigheid boven borrelen. Ik liet het gebeuren, heb hartstochtelijke huilbuien laten komen en ook weer laten gaan. Pepte mezelf op om zo nu en dan toch de buiten wereld weer even in te stappen om dan thuis weer helemaal in te storten en tot niets meer kon komen… moest ik me daar schuldig om voelen… tja, ook dat heb ik gevoeld, schuldig, looser, lui, gefaald enz…. en vaak nog! Om maar niet te spreken over de pijn…
      ik heb het “ geluk “ dat ik nee kan zeggen maar dealen met de weerstand die dat oproept is misschien wel even moeilijk als maar ja blijven zeggen terwijl je niet wilt… het is gewoon noooit goed…
      Ik voel aan alles in me dat afstand houden goed voor me is .. ik kom weer bij mijzelf uit… maar de pijn van het verlies ( illusie die ik gebruikte om nog enigszins overeind te blijven ) was killing en ik gaf het op… dat opperde iemand uit mijn omgeving en dat liet ik op me inwerken. Ik wil niet meer, ik kan niet meer, ik ben op…
      Maar is dit wat ik wil? Opgeven? Of zet ik nu door… kies ik voor mijzelf… mag ik er van mijzelf zijn…
      Een zoektocht …
      En toen kwam ik het werkboek van Iris tegen ( getipt door die zelfde persoon uit mijn omgeving ) Wat een warm bad voelde ik … dit was mijn verhaal… wat voelde ik me gezien, gehoord, erkend en gesteund… Dit gaat over mij… het klopt dus wél wat ik voel, ernaar, meemaak… Ik ben niet gek, ik spoor wél …
      Nu ben ik even leeg… alsof ik kort uitstort wat al langer dan me lief is mijn leven is geweest … Leven voor de ander, overeind trachten te blijven…. De tijd gaat mij leren of ik voldoende lef heb om mijn eigen leven te gaan leven zonder me te verschuilen achter waar ik zo goed in ben; zorgen voor…. moet er niet meer aan denken … het is ME time …
      Lieve groet M…

  12. Lieve Anoniem,
    Ik heb niet op je gereageerd omdat ik jouw steun, liefde, aandacht of begrip wil. Totaal niet! Ik wil alleen aangeven waar ik vandaan kom, om jou te laten weten dat je niet de enige bent. Je te laten voelen dat ik zo met je begaan ben.
    Mijn woorden voor jou zijn onvoorwaardelijk: ik hoef er niets voor terug. Ik ben gewoon plaatsvervangend blij voor je dat je hier terecht gekomen bent én je jezelf de boeken kado hebt gedaan. Ik ben er 100% van overtuigd dat je niet weet wat je leest, dat je mond openvalt door herkenning, erkenning en bevestiging. Precies wat je altijd nodig gehad hebt, maar nooit kreeg. Pijnlijk? JA! Maar ook zó liefdevol, zo warm, zo troostend, zo helend. Eindelijk iemand die precies weet, schrijft, wat je is overkomen, hoe je je voelde en hoe verder. Ik heb veel gehuild, was moe, maar ook enorm dankbaar. Bijna 4 jaar geleden alweer en ik kom hier nog regelmatig lezen om het kleine meisje wat zo haar best deed om de onvoorwaardelijke liefde te krijgen van haar ouders maar nooit kreeg, te troosten. Ik voel me hier gesteund en veilig.
    Ik gun het jou ook!
    Hart -e-lijke groet,
    M

  13. Anoniem,
    Je beschrijft het helemaal goed!
    Precies zo is het!
    Alleen maar erkenning en bevestiging dat het niet aan jou lag. Niks gelul dat je naar je eigen delen moet kijken en blablabla. Hoe intens en intens gemeen!
    Eerst dat liefdevolle warme, veilige deken, volledig en alleen voor jou. Net zolang tot je zelf aangeeft dat je voorzichtig verder wil kijken.
    Zolang je niet volledig wordt bevestigd kun je ook bijna niet verder.
    Ik heb er mááánden over gedaan om mezelf er volledig van te kunnen overtuigen dat ik er niets aan kon doen, dat het niet aan mij lag. Dat is op zich al een ongelooflijke strijd. Mijn hele leven herijkte ik. Wat was waar en wat niet? Waarin had ik gelijk en waarin niet?
    Het lastige bij narcistische mishandeling is dat je door ‘buitenstaanders’ bevestigd moet worden en dat je jezelf hiervan moet zien te overtuigen en te bevestigen. Ik kon er maar geen genoeg van krijgen dat Iris en haar collega’s keer op keer lieten zien dat ik er niets aan kon doen. Dat was zo bevrijdend, dat was zo’n verademing, zo’n openbaring! Die hulp en bevestiging heb je echt als eerste nodig. Ik heb me wel 100.000 keer laten bevestigen en doe het nog steeds. Ik heb die bevestigingen nog steeds wel nodig, alhoewel het veel minder is geworden. Mijn vertrouwen in mijn eigen zelf is vélen malen groter geworden sinds ik hier terecht ben gekomen.
    Lieve Anoniem, dan zul je er ook nog wel achter komen (dat zul je inmiddels ook wel al begrijpen als ik je berichten teruglees) dat er hulpverleners zijn, zelfs hulpverleners die bekend zijn met narcisme, die toch de plank volledig mis slaan. Daar ben ik ook een aantal keer tegenaan gelopen. Ik lees dan bijvoorbeeld dat je de schuld niet bij je narcistische ouder moet leggen, omdat zij ook niet gekozen hebben voor hoe ze zijn (zijn bijvoorbeeld ook mishandeld). Of dat het ‘toch wel je ouders zijn’. Dat je ze moet vergeven, anders kun je niet verder. Of dat je moet leren dat er niet over jouw grenzen wordt gegaan. Pffff…. Nou ja, zulke totaal verkeerde adviezen als je slachtoffer bent/was van narcistisch misbruik. Je hoeft niet naar jezelf te kijken, je moet eerst zien dat het niet aan jou, maar aan de ander lag.
    Dat warme dekentje is absoluut wat je nodig hebt! Bevestiging keer op keer dat JIJ er niks aan kon doen.

  14. Ik wil heel graag antwoord vragen op het volgende. Ik zal mijn vraag heel concreet formuleren aan het einde. Ik heb het antwoord voor mijzelf wel helder, maar helaas betekent dat helemaal niets voor mij. Want ik ben gek, zwaar gestoord en sowieso niet helder denkend en vijandig en gedesorganiseerd gehecht etc etc dus wat ik denk ik waardeloos en kan de vuilnisbak in. Op dit moment weet ik dat dit zo werkt bij mijn delen en dus bij mij en kan ik het nog niet anders laten zijn. Daarom vraag ik om bevestiging.
    Ik zal de persoon die ik voorleg (anoniem uiteraard) zo objectief mogelijk beschrijven. Gewoon puur feiten.
    Het betreft uiteraard de therapeut, want in die gijzeling bevind ik mij en het is (als ik het goed zie) van levensbelang (ik ben heel dicht in de buurt van zo vernield zijn en zo opgegeven door geen invloed te hebben, geen grenzen te kunnen stellen (walst hij overheen (onderwijl zeggend hoe goed van mij dat ik begrens)) dat ik loskom en de vorderingen die ik hierin maak als terecht ga bestempelen.
    ok, de feiten.
    4 Jaar geleden kom ik bij hem in therapie. Hij is net aangenomen. Hij is in mijn doelgroep en problematiek dus nog onervaren.
    Hij vertelt over zijn loopbaan en opleiding tijdens de kennismaking en daarin valt op dat hij havo en HBO heeft gedaan, werkte in een HBOfunctie. Blijkbaar was er een reden (op dat moment nog niet verteld) waarom hij op dat punt niet ”klaar” was , maar als het ware daar pas begon aan een ”klus” die hij in een noodtempo doorstoomde.
    Namenlijk: Hij deed die verplichte test en mocht toen psychologie studeren. Die studie rondde hij af. Ging werken. Werd onmiddelijk door bijstudie GZpsycholoog. Ging werken in de GGZ, 2lijns. Hij had zijn zinnen echter op Trauma gezet, want (zo vertelde hij) Trauma ging door alles heen, beinvloedde alles en hij wilde die diepte in. Dat echt dichtbij komen, tot de kern. Bijkomend feit is dat het in traumatherapie gaat om hulpverleningsrelaties die tot 10 jaar kunnen duren. Nabijer dan dit kun je volgens mij in geen enkele andere vorm van therapie komen.
    Mijn therapeut vertelde mij dat hij ooit therapie aan een meisje had gegeven en toen was hij zooooooooo Nabij, dat zou hij nooit meer vergeten. Nabijheid had duidelijk een extra betekenis voor hem en leek bijna (maar dat vul ik in) een behoefte. Heel apart.
    Binnen ongeveer 2 jaar tijd, of max 3 klimt hij in zijn originele functie op tot behandelcoordinator, krijgt er bij zijn baan op het TRTC meer uren bij en daarmee de tweede doelgroep die dit TRTC bedient. Vlak daarna begint hij aan de opleiding tot klinisch psycholoog en vlak daarna wordt hij behandelcoordinator op het TRTC en hij was al met zijn eerste baan gestopt en werkt dan dus nog uitsluitend op het TRTC. Onderwijl krijgt hij met zijn vrouw (een vrouw die schitterend oogt naast hem) hun tweede kindje en verhuist hij door naar een zelf laten bouwen nieuwbouwhuis.
    En hij was bij aanvang dus onervaren met mijn doelgroep en problematiek. Behalve traumatherapeut leren worden doet hij dus ff opleidingen (oa klinsche psychologie) en leert ook ff snel behandelcoordinator zijn in verschillende functies en neemt er nog ff die 2e doelgroep van het TRTC bij. Haalt ff snel EMDR. en dan nog al dat persoonlijke succes en groei.
    Zijn haar zit , heel opvallend voor mij, altijd precies hetzelfde met blijkbaar veel haarversteviging en ik heb mij wel eens afgevraagd of hij soms iedere week wordt bijgepunt want het is werkelijk altijd exact gelijk. Hij draagt glimmende puntschoenen. Zijn kamer is donker en zwaar. Behalve een volle boekenkast heeft hij veel Sigmundpopjes staan en kunstzinnige dingen en andere Freuddingen ofzo. Ik weet niet precies.
    Er staan veel aparte dingen, waar je bijna wel een vraag over moet stellen en dan volgt steeds de verklaring: ”Dat is een geschenk van een client” bij afscheid ofzo. Maar blijkbaar moeten al die dingen opvallen, of in het zicht of is het de bedoeling dat hij het als je er naar vraagt hij kan vertellen dat hij geschenkjes krijgt, want dat maakt hem bijzonder ofzo..? Zoiets..?
    Ik heb maandenlang crisis doorgemaakt omdat hij een houten torso van een vrouw heeft staan met blote borsten, forse borsten. Ik begreep niet hoe dat op een kamer bij een traumatherapeut op een TRTC kon staan. De dag dat ik het uitsprak pakte hij het beeld , liet het vlakbij mij komen en zei: ”Ik ben benieuwd wat er zo erg aan is”. Ik kon er niet tegen (een deel van mij) dat hij dit deed en vloog met mijn stoel en al tegen de muur , gaf een gil en bevroor en kon niets meer.
    Naderhand heb ik hem heel expliciet de opdracht moeten geven om die borsten te bedekken. Er zit nu een doekje om geknoopt. Ik kon niet begrijpen dat dat beeld hebben staan belangrijker was dan dat mijn verkrachtte en misbruikte kleine kinddeel zich veilig zou voelen. Hij zei ”Niet mee te gaan in mijn vermijding”.
    Ik heb hem later gevraagd waarom hij toch nog psychologie ging studeren en waarom hij zo als een speer klom. Hij vertelde over zijn achtergrond wat erop neer kwam (ik wil het onherkenbaar houden) dat hij vanuit zijn gezin beperkt was gesteld, geremd en hij wel en broer of zus niet..? En vanuit dat persoonlijke ”gedoe” kwam een noodzaak tot dit opmerkelijke als een speer naar de top moeten, waarbij de top nog lang niet bereikt is (maar dat vul ik in).
    Een situatie die van belang is, want erg opmerkelijk (en uiterst triggerend voor mij). Ik had eens een sessie. Die was voorbij, ik deed de deur open en moest nog groeten. terwijl ik mijn zachte stem de woorden laat zeggen of hoor zeggen, kijkt mijn therapeut over mijn hoofd heen en is met iemand vlak achter mij in interactie. Zijn manager die (niet tactvol over mijn hoofd heen, maar goed dat is een manager van cijfers niet een behandelaar) roept: ”Heee XXXX bladiebla”. Mijn therapeut lijkt wel ineens een klein jongetje en alsof hij een zwaar onder de indruk van deze gast is zie ik hem kruipend (figuurlijk, ik bedoel het voelde slijmend) tegen hem terugroepen. Ik sta nog voor de deuropening en ik besta niet meer. Alles draait om de manager die heeeel belangrijk is voor de therapeut. Hij loopt langs mij (ik voel me vuil, ik voel me niet bestaand) en loopt verder met de manager met die overdreven slijmerige toon.
    Ik heb heel vaak gevoeld dat niet mijn helend proces ertoe doet maar de therapeut mij als middel heeft bij het sjezen door zijn carriere.
    Maar dat is een gevoel.
    Nooit heb ik hem echt geraakt. Niet met wat ik vertel, niet met mijn crisis, niet na de suicidepoging (die het gevolg van een misser van hem was). Trouwens later vertelde hij er eens over terug en had hij er een versie van gemaakt waarin hij juist niet een misser had begaan…
    Nooit raakte ik hem dus, behalve toen ik dacht dat ik de crisisdienst zou informeren over de crisis die ik doormaakte en ik per ongeluk het mailadres bleek dat aan iedereen die ooit crisisdiensten deed gericht was. Waardoor mijn therapeut bedolven werd onder vragen en daar richting mij over aangaf ”irritatie” te voelen ”not amused” te zijn ”hier moesten afspraken over komen” ”dit kon echt niet” en nog meer van dat soort heftigheid. terwijl hij mijn hele crisis negeerde en ik niemand van collega’s aan de lijn mocht omdat dat zijn beleid was. Ik moest alles tussen hem en mij doen.
    Dat punt ook. Ik mocht niet met collega’s delen of spuien of steun vragen, wat ik ook doormaakte. Zijn beleid voor mijn bebandeling was dat het tussen hem en mij moest.
    Oja hij kan alles wat recht is krom en vv praten. Hij is heel sociaal sterk, intellectueel mega snel denker en praat alles met argumenten in zijn richting. Hij overtuigt, collega s vinden hem prettig en een goede therapeut.
    Mijn vraag: is dit een soort van narcistische therapeut..?

    1. Of hij een narcist is, doet dat nog ter zake? Jij voelt je niet prettig bij hem, om welke reden dan ook, en hij is niet de baas over jou, dat ben je zelf.
      Het komt mij voor dat er al te veel isvoorgevallen, waardoor je zelfs een zelfmoordpoging hebt ondernomen. Hij is niet invoelend, hij probeert je te bespelen, en hoe dan ook, je vertrouwt hem niet.
      Je doet je best hem objectief te beschrijven, maar het gevoel dat je over hem hebt schreeuwt eruit naar voren: je voelt je niet beschermd.
      Gun jezelf iemand bij wie je je ten eerste veilig voelt en daarna kunt gaan groeien.
      Bespreek dit met je huisarts, en als je daar geen gehoor vindt, zoek dan een andere huisarts.
      Als je met deze problematiek opnieuw als onmondig kind wordt gezien komt je kracht nooit terug.
      Uit je verhaal blijkt wel dat je die nog wel hebt.
      Als ik iets lees in jeverhaal is het de behoefte aan autonomie.
      Sterkte! Zoek een bondgenoot in je eigen omgeving.

  15. Hoi Anoniem,
    Ik begrijp je punt. Je wil bevestiging dat je therapeut een narcist is. En als je dat zou weten, wat dan? Wat heb je daaraan? Wat kun je er mee? Wat doe je dan?
    Wat ik lees is dat je therapeut niet erg empathisch is (over allerlei dingen die hij tegen je gezegd heeft en hoe hij met je omgaat). Maar wat ik vooral lees is dat hij niet de juiste therapeut is voor jou in elk geval. Het lijkt een arrogante man die zichzelf op de borst slaat, zoals jij hem beschrijft. Niet iemand waar je jezelf bloot aan wil geven. Voelt zeer onveilig. Ik zou er niet meer heengaan. Mail hem dat je ermee stopt en reageer niet meer op zijn mails die je daarna misschien nog ontvangt. Laat niet over jouw grens gaan. En daarna? Zoek hulp waar je zelf wat aan hebt, zonder dat je eerst moet uitzoeken wat er aan die ander mankeert. Er zijn veel mensen, waaronder dus ook hulpverleners, die hoogheidswaan hebben of niet empathisch genoeg zijn. Vooral dat laatste woog bij mij erg zwaar.
    Jouw verhaal over je therapeut:
    Ik was al veel eerder vertrokken, ongeacht of hij wel of niet hoog aangeschreven staat, dat doet er niet toe. Niemand gaat mij vertellen wat ik moet doen, zeker niet als het voor mij niet goed voelt. Dat is vooral belangrijk denk ik. Het moet voor jezelf ook goed voelen! Dat is voor mij direct een seintje dat ik op moet passen. Als het een therapeut betreft moet je dit seintje kunnen bespreken en als de therapeut niet over de figuurlijke brug naar jou komt zonder dat er allerlei ‘maren’ aan zitten, ben je niet op je plek.
    Ik was bij een therapeut die blijkbaar dol was op intakegesprekken. Na drie sessies was ik nog steeds papieren met hem aan het invullen. In eerste instantie was ik verrast, want niemand had nog zoveel over mij gevraagd, zover doorgevraagd. Toen ik de derde keer bij hem kwam werd ik opnieuw achter de pc gezet en verdween hij uit de kamer. Ik heb hierna met hem over gesproken. Gezegd dat ik het raar vond. Hij wist zich er prima uit te praten, maar ik bleef toch bij mezelf en ben niet teruggegaan. Ik ontving van hem gewoon opnieuw een uitnodiging, heb het grote bedrijf erachter een mail gestuurd dat ik elders hulp ging zoeken, zonder verdere uitleg. Dit laatste omdat ze over het algemeen genomen elkaar toch de hand boven het hoofd houden.
    Het is wel in en in triest natuurlijk, want ik twijfelde toch steeds of het aan mij lag dat ik nergens de hulp kreeg die ik graag wilde, omdat ik niet wist welke hulp ik nodig had.
    De huisarts vertelde ik mijn verhaal hierover, maar ook zij nam het op voor de therapeut. Het was een goed centrum en blablabla.
    Daar heb ik het bij gelaten, hoewel nog altijd boos eigenlijk, maar ja…
    Ik werd niet gehoord.
    Als ik jou was zou ik er absoluut niet meer heengaan, ongeacht hij een narcist is of een blaaskaak of wat dan ook. Laat hem maar gaan. Doe er geen moeite voor om hem te ontrafelen verder. Zonde van je tijd. Ik lees in elk geval wel dat hij niet weet wat narcistische mishandeling inhoudt.
    Ik kan uit ervaring zeggen dat het heel nauw luistert en je snel sterker wordt als je de juiste hulp maar krijgt na narcistische mishandeling.
    Doe jezelf een plezier en maak eens een afspraak bij een van de therapeuten die aangesloten zijn bij het.verdwenenzelf. Dan weet je ook het verschil.
    Sterkte en succes!
    Gr. Miriam

  16. Ben ik weer…
    Wat jij allemaal schrijft over ‘jouw’ therapeut zijn voor mij genoeg tekenen aan de wand om daar in elk geval niet meer heen te gaan. Of ben ik nou gek;)
    Je wil graag weten of hij een narcist is of narcistische trekken heeft. Ik weet het niet. Dat kan ik niet opmaken uit wat je schrijft. Je beschrijft het wel heel nauwkeurig, dus een beeld heb ik natuurlijk wel, maar jij ook! En als ik jou was zou ik me erg naar voelen en dat is zwak uitgedrukt. Nee, het voelt beslist niet goed lieve Anoniem! Deze behandeling én deze therapeut komen jou niet ten goede.
    Je hebt het allemaal heel erg goed gezien en aangevoeld en je hebt je gevoel zelfs geuit. Je stelde je meerdere keren erg kwetsbaar op. Pijnlijk als jouw kwetsbaarheid die je toch maar weer voor de zoveelste keer moet laten en durven laten zien niet warm en liefdevol wordt ontvangen, wordt omarmd. Ik vind het een heel onveilige situatie voor je als daar op die manier mee wordt omgegaan zoals jij vertelt. Dat is beslist niet koosjer. Weg vertrouwen.
    Om te kunnen herstellen van narcistische mishandeling moet er eerst een veilige haven zijn. Dat is deze therapeut / therapie niet voor je.
    Ik zou de situatie laten voor wat het is. Hem laten weten dat hij narcistisch is of wat dan ook heeft geen zin, dat snap je wel hoop ik tenminste;).
    Laat hem maar lekker vertellen wat jij wel of niet zou moeten (voelen) en doen. Voor mij voelt het helemaal niet goed en voor jou ook niet. Kom op lieve Anoniem, zoek verder. Wat Miriam aangeeft lijkt mij een heel goed idee. Maak eens een afspraak bij een van de therapeuten bij het.verdwenenzelf. Mijn ervaring is een warm bad. Veilig en liefdevol.
    Als het goed is heb je je boeken ontvangen. Lees!!
    Kom op lieve Anoniem, ga voor jezelf. Laat jezelf geen pijn meer doen. Nu je hier terecht bent gekomen moet er toch een wereld voor je opengaan, dat kan niet anders, dat was bij mij in elk geval zo! Nu jij! Dit is de eerste stap in de goede richting. Grijp m!
    Liefs,
    M

  17. het krioelt met name in betreffende sector met – narcisme gerelateerde -“professionals”
    het leent zich ervoor en narcisten gedijen er goed ( dat brengt hen werk dan met zich mee.Ook uitspraken van Bram Bakker enkele dagen geleden op radio 1 ;” als mensen aangeven hen partner een narcist is…..negeer ik dat en laat ze naar zichzelf kijken” (of iets in die geest; vrij vertaald ” lach ik ze uit,en push ze uitsluitend naar hen eigen aandelen te kijken.
    Maar ja ook deze ” prof” is niet uit de media weg teslaan en diversen malen voor het tuchtcollege vanwege zijn grensoverschrijdend gedrag in een behandel relatie;O.A in 2005.
    Helaas is inmiddels de term narcist/narcisme ernstig aan deflatie onderhevig;gegijzeld gekaapt vals geclaimd en vals gebruikt/misbruikt.Te pas en te onpas door jan en alleman als “uitdrukking en scheldwoord”.
    Dat op zich heeft ook akelige uitwerking voor degene daadwerkelijk met narcisme te maken hebben. Hiervn bewustzijn maakt het niet makkelijker, maar voorkomt mischien teleurstellingen/schade.
    En idd zoek een goede therapeut, want met name hier geld “baat het niet schaad het niet” allerminst..verkeerde behandeling schaadt zeeer ernstig.
    En al het oneigenlijk geroeptoeter van deze of gene nitwit (s)in de media maakt het allemaal niet beter, helaas.
    Sterkte aan iedereen,en soms is een goede vriend/kennis in vertrouwen kan nemen het hoogst haalbare,en iig beter,en veiliger dan een “foute” onwetende of hondsberoerde wanne be prof.

  18. Hoi tyche,
    Negeren als mensen zeggen dat hun partner een narcist is en ze naar zichzelf laten kijken. ERG! Ja, heel erg om te horen dat een hulpverlener dat nog altijd durft te zeggen! Ik heb in mijn leven zoveel naar mezelf gekeken, want daar werd ik ook steeds op gewezen. Therapeuten, maar ook in ‘zelfbewustwordingsgroepen’ werd me verteld dat ik meer voor mezelf op moest komen. Zelfverzekerd keerde ik terug naar huis om binnen enkele uren weer terug bij af te zijn. Natuurlijk helpt dat niet bij een narcist. Die pakt je aan als je probeert om bij jezelf te blijven. Dat gaat niet, dat werkt niet, dat kán niet. Dat kan als je totaal geen binding hebt met een narcist. Dan doet het je niets, maar andersom zij jou ook niet. Het is een wisselwerking. Je houdt van je moeder, vader, partner, kind, vriend en verwacht een normale omgang, heen en weer gesprekken, elkaar vertrouwen, elkaar respecteren, elkaar steunen… Dat is ook waar een narcist op leeft, op teert. Bij een narcist is alles eenzijdig. En durf je daar iets van te zeggen, dan draaien ze dat met gemak om: ‘Wat zeg je? Wat doet me dat een verdriet dat je dat van me denkt’. En dat met een theater dat je je een volgende keer wel 100 keer bedenkt om dat nog eens te zeggen. Je voelt je schuldig, precies wat ze willen. En zo is de cirkel rond.
    Hoe serieus neemt Bakker zijn cliënten. Ik geloof best dat er veel mensen zijn die iedereen te pas en te onpas een narcist noemen. Dat merk ik ook wel om me heen en dan denk ik: ‘Je weet echt niet waar je het over hebt’. Ik denk dan aan een egoïst, een egotripper of iemand die akelig eigenwijs is. Die zijn er ook veel. Maar een narcist is wel even van een ander kaliber! Geslepen en ongelooflijk goed in het overleven over de rug van de ander, zonder zich ook maar een seconde het leed van de ander te voelen, laat staan De ander kan dan zoveel naar zichzelf kijken als ie wil, maar wordt daar nooit beter van. Je moet daarvoor de kenmerken van een narcist op z’n minst herkennen en erkennen. Je gelooft het ook niet, dat een mens zo in en in gewetenloos is. Dan denk ik niet meteen aan een psychopaat met een lang mes, maar dan denk ik aan mijn vader die als stille man door het leven gaat en zich voedt met alles en iedereen die hij te pakken kan krijgen. Hij laat je zonder enige moeite vallen zodra je niet aan zijn wensen of behoeftes voldoet. Ook dat doet hij totaal zonder enige emotie. Je kunt het niet begrijpen en je kunt het niet zien. Je gelooft echt dat je zelf iets over het hoofd ziet, zo gewetenloos en emotieloos als een narcist met je omgaat. En iemand die daar buiten staat zal zeggen dat hij niet beter weet of dat je het moet aangeven, omdat hij het niet ziet. Nou, alles is minder waar. Ik heb vaak en veel uitgelegd en mezelf binnenste buiten gekeerd voor mijn vader. Hij nam en ik had niets meer. Dat laatste boeit hem helemaal niet. Als ik liet merken dat ik op was, leeg was, dan kreeg ik helemaal geen aandacht meer. Dan bestond ik niet eens nog voor hem. Het is onbegrijpelijk en niet te bevatten. Maar zo werkt het wel.
    En ja het klopt. Zodra je weet dat je partner, ouder, zus of vriend een narcist is is het noodzaak dat je aan jezelf gaat werken, maar wel in deze volgorde.
    Gr. M.

    1. Inderdaad, zo erg is t. Maar dat schuldgevoel dat je wordt aangepraat raak je nooit meer kwijt. In die zin mag je wel aan jezelf werken om daarmee op te houden. Het schuldgevoel maakt je bespeelbaar. .
      Het is voor mij nog altijd ingewikkeld. Ik zie altijd vooral mijn eigen fouten. Doe altijd enorm mijn best. Eerder teveel dan te weinig. Ik heb nu wel geleerd dat ik t moet zeggen als iets niet lukt. Het is erg onhandig als je dat niet doet omdat je geleerd hebt dat dat niet geaccepteerd wordt. Ik heb mezelf jarenlang voor moeten houden dat anderen niet zijn als mijn vader.
      Uit eindelijk hebbik begrepen dat no contact beter is maar als ik eerlijk ben voelt het nog steeds als de ultieme straf, uitgestoten te zijn.
      Het familiesysteem sluit zich. Je hoort er niet meer bij. Ik moet mezelf steeds voorhouden dat dit gezonder is maar ik vind t maar ten dele zo. Ik heb er niet voor gekozen om mijn hele familie niet te zien. Maar als dat t gevolg is, dan accepteer ik dat.
      Het maakt me dubbel eenzaam.

  19. Hoi Marjet,
    Goed hoor, je aanvulling!
    Ja, helemaal mee eens ook!
    De ultieme straf is ook mij opgelegd: verbannen uit de familie en als schuldige aangewezen.
    Dat voelde vooral de eerste tijd zo (de eerste maanden of misschien wel jaren), maar ach, daar zijn zij al lang niet meer mee bezig. Voor mij zijn er anderen in de plaats gekomen die mijn vader en zus voedden. Misschien minder uitgebreid voedden, maar dat is wat ik denk, vind of voel. Zij voelen niks, denken niks en vinden er niks van. Zij pakken wat ze pakken kunnen om zelf zo prettig mogelijk door het leven te kunnen gaan. Ik besta al lang niet meer.
    Het doet me geen pijn meer. Ik heb ook de rest van de familie niks meer te melden. Ook niet al zouden ze me nu nog in hun armen willen sluiten. Nee, ik ben daar helemaal klaar mee. Te laat. Dat is geen verbitterdheid of iets dergelijks, maar ik zou me er niet meer mee bezig willen houden. Ik heb een nieuw leven en dat volg ik nu. Daar wijk ik niet meer vanaf.
    Schuldgevoel. Nee, dat heb ik ook niet meer. Jij wel Marjet?
    Ik heb alles gedaan wat ik kon doen. Had ik maar eerder geweten van narcisme, dan was me veel leed bespaard gebleven en had ik het leven wat ik nu heb eerder gehad. Dat is wel errug jammer. Maar gelukkig mocht ik het meemaken dat ik erachter kwam waarin/waarmee ik leefde.
    Daardoor kan ik dit leven leiden wat ik nu leid en ik voel me er heel goed bij.
    Gr. M.

    1. Het doet me echt goed, wat je schrijft en hoe je het onder woorden brengt. Schuldgevoel blijft de kop opsteken. Dan spreek ik mezelf toe: je bent niet schuldig. Je mag voor jezelf kiezen. Dat is nog het gevolg. Ik voel me altijd schuldig als er iets misloopt waar ik zelf last van heb. Dubbel gestraft. Vooral als het om ernstige dingen gaat. Pijnlijke dingen. Dat heeft ook een goede kant, ik probeer alles zo goed mogelijk te doen en drama’s te voorkomen. Geeft veel stress natuurlijk. Gaat t toch mis: mijn eigen schuld. Dat probeer ik echt anders te voelen: shit happens.
      Lange weg te gaan…. Ptss, emdr behandeling, door een andere traumatische ervaring allemaal opnieuw getriggerd. Mijn man ging plotseling dood, veel te jong, en ik vond hem. Tja… dan komt je jeugdtrauma weer boven.
      Ellende valt niet te voorkomen. Maar na zijn dood voelde ik me opnieuw in de steek gelaten. Mijn ouders veranderen echt niet, mijn zussen ook niet. Replay…. maar dit keer kies ik voor mezelf. En dat is al heel wat.
      Dank je wel…. voor je inzicht.

  20. Reactie op Agneta, maar ook op de rest:

    Ook ik vind dit verbijsterend en woedend makend, dus ook even mijn ventiel open hier. Narcisme wordt gehyped, is in, omdat de massa al decennia lang verantwoordelijkheid nemen ontnomen is in onze maatschappij. Zie ook Jan Storms van wie Martin Appelo (hij is inmiddels een ‘beroemdheid’ dus we mogen de naam noemen, zeker hier) goed gejat heeft uiteraard, alsmede van Iris Koops – een narcist pronkt met andermans veren want kan zelf niks echts voelen en bedenken.

    Martin Appelo, de narcist die ook ‘psycholoog’ is, doet precies wat narcisten doen. Hij kan helder uitleggen wat narcisme is, dat is mooi. Maar verder… Het is inmiddels een paar jaar later dan Agneta’s tekst, maar in deze paar jaren maakte Appelo nogal furore als… narcist! Hij pikt de trend uitgekookt op, narcisme is helaas hip inderdaad – eerder al geconstateerd. De term misbruikt. Men (onwetenden) betaalt er nu voor om Appelo op een podium ‘grappen’ over zichzelf als narcist te horen èn zien (want hij vindt zichzelf duidelijk fan-tas-tisch) maken en men applaudisseert braaf en bovenal is zijn boodschap letterlijk dat ‘de normalen dit toenemende maatschappelijke probleem maar eens op moeten lossen’, hem treft geen blaam, hij is zielig want kan er niks aan doen want hij is immers narcist: applaus… Hij heeft z’n spotlights, z’n medelijden en z’n geld. Alles wat hij wil. Ontoevalligerwijze ziet hij er zelfs 100% uit als de klassieke charlatan uit films en stripverhalen! Hij is ‘eerlijk en open’ over zijn persoonlijkheidsstoornis – en doet dat af als een redelijk luchtig niemendalletje waar vooral hij zelf erg veel last van heeft (…) en wil daar ‘bewondering’ voor. Gelukt dus.

    Uitleggen wat narcisme is als je er slachtoffer van bent is erg moeilijk zoals we weten. Deze man die ‘volle zalen’ trekt met publiek wat ‘narcisme verklaard door een narcist’ kennelijk een interessant onderwerp vindt, mede n.a.v. z’n uitgekookte marketing, of gaan naar dat theater (want daar voert hij z’n shows namelijk op, slim hoor) voor een ‘onderhoudend avondje uit’, maar zullen net als onze meeste vrienden en vriendinnen niet intrinsiek kunnen behappen wat er aan schade aangericht wordt door de narcist. Wat niemand te verwijten is. Laat staan dat ze zich af gaan vragen wat een slachtoffer van een narcist eigenlijk aan schade heeft, daar zorgt Martin Appelo wel voor dat daar vooral geen aandacht naar toe in zijn voorstelling!
    Appelo geeft het publiek het gevoel geeft dat ze intelligent en goed bezig zijn door hun tijd en geld te besteden aan deze ‘bijzondere’ voorstelling… die hen weer een stukje ‘onnozeler’ heeft gemaakt, in de greep van de narcist…

    Zonder volledig denken te zijn. En for what it’s worth.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *