Waarom herken je narcisten niet?

Dit is een gastcolumn van Dirk

Narcisme herkennen.

Narcisme herkennen is lastig. De belangrijkste reden is dat het gedrag van narcisten en psychopaten niet direct zichtbaar is voor ‘leken’ of professionals, in tegenstelling tot andere persoonlijkheidsstoornissen. Schizofreen, paranoïde, bipolair of psychotisch gedrag is opvallend: als partner of bekende merk je vaak al snel op dat er ‘iets’ niet klopt en professionals, ook professionals die niet in psychiatrie getraind zijn, zien ‘verward gedrag’. Narcisten en psychopaten vertonen ogenschijnlijk gewoon menselijk gedrag. Het kan jaren duren voordat mensen doorhebben dat er iets niet klopt, dat het gedrag niet normaal is en geen uitzondering is, zoals bij normale mensen. Voordat het kwartje valt, gaan mensen eerst door een langdurige fase van ontkenning, twijfel en zelfondermijning, hierdoor aangezet door de daders.

Mensen opereren immers vanuit vertrouwen: wil je een langdurige en bevredigende relatie met iemand hebben (collega, partner of familielid) dan is vertrouwen essentieel. Ook wetenschappelijk is bewezen dat dit de beste manier is om succesvol relaties aan te gaan. Dit wereldbeeld en deze houding geven mensen, terecht, niet zo snel op. Wat moet je anders? Iedereen gaan wantrouwen?

Bij een kleine groep mensen echter is juist dit vertrouwen funest: narcisten en psychopaten maken er maximaal misbruik van. Ze zien letterlijk dat wanneer mensen kwetsbaar of dichtbij zijn er een teken van zwakte is en het tijd is om toe te slaan. Ze hebben er ook geen moeite mee, ze zijn niet gehinderd door empathie of ethische bezwaren. En dit verwacht je niet als gewoon mens: onbewust denk je dat mensen op elkaar lijken en op jezelf lijken. Mensen gaan er ook vanuit dat iedereen het ergens wel goed bedoelt. Dat alle conflicten uiteindelijk door miscommunicatie komen. Elk zelfhulpboek en elke psycholoog zal dit beamen.

Ook de meeste hulpverleners herkennen het gedrag niet: zij gaan uit van hetzelfde vertrouwen. Alleen zorgverleners die werkzaam zijn in de zwaardere vormen van psychiatrie, die bijvoorbeeld met verslaafden of veroordeelden werken of in klinieken, zijn erin getraind om het te herkennen. De gemiddelde sociaal werker, psycholoog, bemiddelaar of behandelaar herkent vrijwel niets aangezien ze hierin niet getraind zijn. Sterker nog: ze worden juist nu getraind in ‘positief opvoeden’ en in het stimuleren van ‘eigen kracht’ en ‘zelfredzaamheid’ en niet in psychiatrische ziektebeelden, laat staan de meest moeizame en onmogelijke van de psychiatrische ziektebeelden. Pas als een narcist of psychopaat fors over de schreef gaat door een delict of strafbaar feit te plegen, komt naar voren dat er iets mis is. En zelfs dan moeten ze eerst akkoord gaan met een psychologisch onderzoek, wat velen weigeren. Zolang ze zo slim zijn om niet in een kliniek of gevangenis te eindigen, gaan ze jarenlang hun gang in hun gezin, werk of buurt. Professionals gaan er ondertussen, gezien de charmante omgang van de narcist, vanuit dat er niets mis is en een eventueel conflict ergens in het midden zit.

De meeste professionals werken immers vanuit een neutrale beroepscode die vanaf het begin van hun eerste opleiding voorop staat. Ze zijn ‘meervoudig onpartijdig’ zoals de jeugdzorg hen bijvoorbeeld leert. Dit is volkomen terecht bij verreweg de meeste mensen: die veroorzaken problemen omdat ze gewone mensen met gewone beperkingen zijn. Een objectieve en neutrale houding is bij de meeste conflicten zelfs essentieel. Een moeizame echtscheiding, een burenconflict, ruzie in het team op werk, opvoedproblemen: via bemiddeling en gelijkwaardigheid open communicatie bevorderen is vaak de oplossing. Bij narcisten en psychopaten geldt echter dat ze hiervoor geheel niet vatbaar zijn. Sterker nog: ze maken maximaal misbruik van de goedbedoelde, neutrale poging om een probleem op te lossen. Ze krijgen extra tijd en mogelijkheden om te manipuleren, geholpen door de neutrale houding van een professionals die elk individu als gelijkwaardig ziet en de oorzaak van het conflict bij beide partijen legt. Iris maakt in het hoofdstuk over instanties in haar tweede boek glashelder waar deze dynamiek toe leidt.

Zowel het slachtoffer als de professional herkent het gedrag vaak niet en als ze al iets merken dat niet klopt, probeert zowel het slachtoffer als de professional erg lang om ‘neutraal’ of gelijkwaardig te zijn. Narcisten en psychopaten zijn erg goed in een specifieke vorm van brainwashing, die zowel het slachtoffer als de professional infecteert. De tactiek die ze uitoefenen heet grooming. Het slachtoffer wordt eerst met ladingen charme ingepakt en vervolgens, via een subtiel en uiterst geraffineerd proces van vleien en onderuit halen, geëxploiteerd voor eigen gewin. De techniek van gaslighting staat hierin centraal: het telkens subtiel verdraaien van de werkelijkheid, leugens maskeren, twijfel zaaien en van richting veranderen. Het effect ervan is dat slachtoffers vaak niet weten dat ze slachtoffer zijn. Ze ervaren diverse symptomen van ellende (depressie, woede, eetproblemen of wat dan ook), maar zullen nooit wijzen op de dader. Die is immers prima, ook al ligt er bewijs op tafel. En anders kletst hij of zij er zich wel weer uit. Als slachtoffers de oorzaak niet kunnen duiden en professionals niets zien, moet er dus flink wat gebeuren wil de kern van het probleem worden aangepakt.

Verdwaald in de zorg

Als slachtoffers de zorg dan toch bereiken, wordt vaak niet de juiste diagnose gesteld. Slachtoffers komen niet binnen met een duidelijk probleem, namelijk dat ze jarenlang emotioneel, psychisch en soms ook fysiek zijn misbruikt door een narcist of psychopaat. Zoals eerder beschreven, zien ze zelf het gedrag van narcisten vrijwel niet. Ze komen veelal niet binnen met een verhaal over hun slechte jeugd of misbruik in de relatie. Juist niet. Want de daders hebben hen ingeprent dat de oorzaak en het probleem bij het slachtoffer ligt. Geen verhaal dus over mishandelende of drank gebruikende ouders, een slaande partner, een boosaardige baas, helemaal niets. Slachtoffers lijken zonder enige aanleiding allerlei klachten te hebben.

Vanuit de zorgverlening, ook bij getrainde psychologen, is het soms sowieso moeilijk om te zien wat iemand precies heeft. Mensen komen de zorg binnen met een depressie, angst, dissociatieve klachten, een extreem laag zelfbeeld, dwanggedachten, slaap- of eetproblemen. Dit kan allerlei achtergronden hebben: hoe moet een psycholoog raden wat er gebeurd is? Zeker als de ‘cliënt’ zelf hierover niets kan aangeven, sterker nog, zijn ouders of partner juist positief beschrijft? Binnen de psychologie, onder therapeuten, is bijzonder weinig bekend over de huis-tuin-en-keuken narcist. Ze zijn hier vaak geheel niet mee bekend, het is een fenomeen wat geassocieerd wordt met TBS klinieken, zwervers en verslaafden of de gevangenis. Niet met CEO’s, de buurvrouw of je (ogenschijnlijk normale) vader. Er is bovendien nog bijzonder weinig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de slachtoffers van narcisme en psychopathie. In het weinige onderzoek wat er echter wel van bekend is, rijzen de haren je ten berge. Dit is echter zo schaars (en wie leest nu elk wetenschappelijk onderzoek), dat er nauwelijks kennisverspreiding is.

En zo blijven slachtoffers vaak ronddolen in de zorg, met verschillende onjuiste diagnoses, diverse onmachtige behandelaren en tegenstrijdige therapieën. Zelfs als de diagnose duidelijk is of het slachtoffer weet wat er aan de hand is, zijn er nog genoeg behandelaren die narcisme onderschatten. Juist ‘experts’ geven vaak zeer schadelijke tips mee: vlei een narcist, trek het je niet aan, leer er mee leven zijn raadgevingen die vaak gegeven worden. Dit in plaats van bescherm jezelf, stel duidelijke grenzen en minimaliseer het contact. Voordat een slachtoffer zelf herkent wat er gebeurt en de juiste hulp krijgt, is hij of zij al vaak door een mijnenveld gegaan, een labyrint van verkeerde beslissingen en verwarrende stappen. Professionals leggen vaak hetzelfde pad af aangezien ze hierin niet getraind zijn, geen up-to-date kennis hebben of zelf gemanipuleerd worden.

Is het dan hopeloos? Nee, gelukkig niet. In de Verenigde Staten zijn diverse mensen bezig om meer kennis en ervaring over narcisme en psychopathie bij slachtoffers en professionals te brengen (bijvoorbeeld het High Conflict Institute). In Nederland zijn de boeken die ik heel sterk vind die van Iris Koops. Haar werkboek vertelt hoe je het zelf kunt herkennen en in haar tweede boek hoe je het aan moet pakken, inclusief de omgang met diverse hulpverleners (bijvoorbeeld van instanties). Amsterdam pakt treiteraars (lees: narcistische of psychopathische buren) aan. De president van De Nederlandse Bank heeft na de economische crisis psychologen de boardroom ingestuurd om narcistische CEO’s aan te pakken. En zo zijn er meer voorbeelden. Het Verdwenen Zelf bijvoorbeeld ontwikkelt trainingen voor professionals in de jeugdzorg om hen bewust te maken van de invloed van narcisme op hun praktijk.

Dit zijn enkele voorbeelden die aangeven dat er steeds meer kennis over narcisme komt. Zo kunnen we stap voor stap laten zien wat er moet gebeuren.

29 gedachten aan “Waarom herken je narcisten niet?”

  1. Een heel goed stuk! Bedankt voor het delen van deze informatie. Doet me heel goed. Mijn moeder heeft een narcistische persoonlijkheid. Ik weet nog dat ik allerlei klachten had, erg verdrietig was en despressief toen ik 15 was. Ik ben toen (op advies van mijn moeder!) naar een psycholoog gegaan. Geen woord slecht natuurlijk over mijn moeder, want ik dacht echt dat ze heel lief was. Ik had het zelf allemaal niet door.. pas een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen. Vanaf mijn 19e heb ik erg weinig contact met haar. Nu ben ik 36. Erg schokkend allemaal. Nog steeds kan ik op momenten niet echt geloven dat ze zo is. Ik wou dat ‘t anders was. Maar gelukkig heb ik o.a. het boek van Iris koops wat me de ogen opent. En dat ik er niet weer intrap. Het contact verbreken met mijn moeder is het beste wat ik heb gedaan. Nu herken ik ook anderen die een narcist zijn, of deze persoonlijkheidsstoornis hebben. Bijv een collega van mij die bijna een “vriendin” van mij is geworden. Heeft ook twee jaar geduurd voordat ik haar doorhad. Nu ga ik gelukkig niet veel meer met haar om. Ik kijk wel uit! Nogmaals bedankt voor dit goede stuk!
    Mvg, Karina

    1. Hier precies hetzelfde Karina…
      Ik ben nu 38 jaar en sinds 5 jaar ben ik erachter dat ook mijn moeder een narcistische persoonlijkheid heeft.
      Ik wou ook zo graag dat het anders was, helaas is dat niet zo.

      1. Echt helemaal niet leuk he 🙁 Maar gelukkig dat we erachter zijn gekomen. Dit helpt ons onszelf te beschermen en te beseffen dat het niet aan ons lag. Veel sterkte!

  2. Ik kwam voor de zoveelste keer bij een psycholoog. Zij deed bij mij een onderzoek naar Asperger. Partner dacht, dat al onze problemen daar zouden kunnen liggen. Uitslag was negatief, maar partner was een aantal keren bij het onderzoek aanwezig geweest. We zouden nog, ook voor de zoveelste keer, in relatietherapie gaan. Maar ik kon dat opeens niet meer opbrengen. Ging met dat verhaal naar de psycholoog en toen maakte zij een opmerking over narcisme. Alles wat ik er daarna over las, klopte als een bus. In vier weken was ik na 30 jaar weg bij partner. Had ik niet afgezien van de relatietherapie, dan had ik dit niet gehoord en had nog jaren doorgemodderd en was ik nog meer gaan twijfelen aan mezelf.
    Ik pleit ervoor dat een relatietherapeut als hij of zij dit constateert bij één van de partners toch openheid moet geven over de constateringen.

  3. Ja herkenbaar. Ik zou willen en wensen dat het in de jeugdzorg meer herkent gaat worden. In mijn geval is het namelijk mijn ex de narcist. Hij heeft zijn ex uitgemaakt voor schizofreen. Dat geloofde ik uiteraard… hij heeft mij uitgemaakt voor schizofreen bij zijn nieuwe slachtoffer. Wat zij geloofde… nu is deze relatie ook afgelopen en zegt hij tegen vele dat ook zij schizofreen zou zijn. De jeugdzorg gelooft hem telkens weer. 3x hetzelfde verhaal. Bij 3 verschillende vrouwen. Zijn laatste ex en ik hebben contact. Verschrikkelijk hoe hij haar probeert kapot te maken. Ik probeer haar te steunen in zoveel mogelijk en advies te geven in waar ik kan.
    Als je dit meemaakt. Je bent niet gek. Echt niet.

  4. Met je rug tegen de muur sta je. Twee psychologen gehad. Beide heel prettige mensen maar weinig tot geen kaas gegeten van narcisme. Gelukkig kwam ik Iris Koops tegen in mijn zoektocht en strijd. Totaal ontredderd en in paniek was ik. Iris heeft mij laten zien dat ik niet gek ben. Mij de ogen geopend, mij het pad van herstel gewezen, mij gerespecteerd en laten zien dat ik er wel degelijk toe doe. Ze heeft verteld in haar boeken hoe deze psychopaten te werk gaan en ik bleek een zwaargewond slachtoffer te zijn van een sluwe gestoorde!
    Ik ben nu heel duidelijk goed aan het herstellen. Ik val nog regelmatig even terug in die duisternis. Door dagelijkse dingen die het gebeurde triggeren. Gelukkig raak ik niet meer in paniek omdat ik weet wat er aan de hand is.
    Ik vind het goed nieuws te weten dat er steeds meer aandacht aan het onderwerp besteed wordt en dat deze persoonlijkheidsstoornis steeds vaker een onderdeel is van opleidingen van professionele hulpverleners. Er is heel veel werk aan de winkel om bij de slachtoffers te herkennen wat er werkelijk aan de hand is. Veel mensen hebben echt zo dringend deze speciale hulp nodig. Want echt, je voelt je zo alleen en kapot door de dingen die je meemaakt. Vele slachtoffers herstellen niet doordat narcisme niet herkend wordt. Zij staan echt alleen. Verschrikkelijk toch?

  5. Óók in de advocatuur en in onze rechtstaat is ‘n wereld te winnen op ‘t gebied van narcisme of aanverwante persoonlijkheidsstoornissen. Ik ben zelf slachtoffer van narcist, gescheiden na huwelijk van 26 jr. Ga 3e jaar in m.b.t financiële adwikkeling daar we beiden directeur zijn van bedrijf. Ex. vindt dat hij alleenheerser in z’n koninkrijk is en gebruikt, misbruikt mensen voor eigen gewin. Zijn rol als slachtoffer speelt hij tijdens de rechtszitting met verve, ik word gedegradeerd nog minder dan ‘n kakkerlak. Rechters zien zijn doortrapt spel niet en hij wordt zelfs beloont om z’n wandaden.
    Óók mijn eigen advocaat heb ik de ogen moeten openen en doorziet ‘t spel niet altijd. Heb jurist en ondernemingsadvocaat moeten inschakelen om dit alles tot ‘n goed einde te brengen….hopelijk.
    Conclusie je bent 3x slachtoffer: van narcist, rechtssystemen wat faalt en je wordt als vrouw zijnde niet voor vol aangezien m.b.t zakelijke accountant en soortgelijke instanties. Één ding heeft narcisme mij geleerd, strijd voor je vrijheid en rechten. Ik laat mij niet kapot maken die euforie gun ik hem niet.
    Margo

  6. Ja dat is juist. Alleen kennis en ervaring in en over narcisme kan helpen dat slachtoffers wakker worden en kunnen ontwaken uit de hel die narcistische mishandeling en gijzeling heet. Mijn ervaring als gebiedsmedewerker binnen de gemeente is dat er weinig tot geen kennis is over dit fenomeen binnen de gemeentes en politie, Veilig Thuis en regie centra onbedoeld en onbewust mee kunnen werken met de dader en daarmee het slachtoffer en mogelijk diens kinderen in plaats van te helpen verder de afgrond in duwen door het gebrek aan kennis en inzicht in het duivelse spel wat narcisme en psychopathie kan zijn.

    1. De impact is enorm, aan de buitenkant niet zichtbaar van binnen ontelbare littekens op je ziel. Had liever dat ex. mij lichamelijk mishandelde of in opdracht daar hij zelf hiervoor te laf is. Dan was ‘t voor de buitenwereld zichtbaar en werd de schreeuw om hulp misschien gezien en gehoord. Ben 4 psychologen verder en niemand begrijpt wat ik doormaak en wat ‘n narcist teweeg brengt. Mijn ex. is ‘n machtswellusteling en geld is zijn enige rijkdom. Daar ik hoog rechtvaardigheidsgevoel heb wankelt zijn imperium momenteel ik heb ‘n netwerk van specialisten die mij met raad en daad bij staan. Uit voorzorg heb ik bij politie en huisarts alles laten vast leggen in dossier in geval dat….niemand kan zijn handen wassen in onschuld.
      Ze stonden erbij en keken ernaar……….

    2. Beste Abeltje,Juist bij “Veilig Thuis” zitten narcisten. Zie het tv programma 7-7-2017, of kijk de websites van Nico mull over jeugzorg en meldpunt jeugdzorg. Maar ook bij gemeentes en politie werken veel narcisten en vooral in de top.

    3. Dit is precies wat mij nu voor de zoveelste keer overkomt:
      Ik gooi mijn verhaal van narcistisch misbruik open binnen de kerk. Het uiteindelijke gevolg is dat mijn ex ( narcist) de boel daar zó beïnvloedt dat ik aan de kant geschoven wordt.
      Ik zoek via sociaal team hulp voor mijn kids, die getraumatiseerd zijn door zijn gedrag. Hij zorgt vervolgens dat het zover komt dat ik te maken krijg met crisishulp omdat ik degene zou zijn die de kinderen kapot maak.
      Momenteel is hij hulpverleningstrajecten die er eindelijk zijn gekomen voor de kinderen en mijzelf, aan het manipuleren. De hulpverleners tegen mij opzetten, liegen en bedriegen, verwarring zaaien. Ik zie binnenkort gebeuren dat ik weg moet bij deze hulpverlener.

  7. Duidelijk stuk.
    Het is ook mijn ervaring.
    Jarenlang van de ene naar de andere hulpverlener gegaan.
    Altijd werd ik zelf aangepakt,soms op een lieve manier,vaak ook grof en hardhandig.
    Pastorale zorg in de kerk is zelfs funest geweest voor mij.
    Totdat een psychiater,in het bijzijn van mijn man, tegen me zei:”U weet toch wel dat uw man een narcist is?”
    Toen werd het de narcist/psychopaat wel erg heet onder de voeten en heeft hij me 2 x geprobeerd te doden.
    Ook nu,na echtscheiding,lukt het me niet om een goede hulpverlener te vinden.
    De laatste psychiater, bij wie ik een intakegesprek had ,ik herkende het gelijk:”een narcist”.
    Omdat ik ook financieel geruïneerd ben is het vrijwel onmogelijk een goede hulpverlener te vinden binnen het door de zorgverzekering vergoedde circuit.

    1. Zou je denken dat je blij moet zijn als je psychiater voluit uitspreekt waar je narcistische partner bijzit dat hij een narcist is. Deze psychiater heeft duidelijk onvoldoende kennis van narcistisch misbruik. De gevolgen door zijn actie zijn voor het slachtoffer niet te overzien! De narcist is tot aan het bot beledigd en zal wraak nemen.

      1. Inderdaad dat is ook gebeurd,maar dat was anders ook wel gebeurd.
        Het heeft zeker mijn ogen geopend dus hij heeft me wakker geschud.

  8. Hier nog een verhaal..
    door therapie en het eerste boek te lezen (op aanraden van mijn therapeut ivm burn-out en depressie) zijn er veel kwartjes gevallen. Ik las het boek omdat ik helemaal aan de grond zat mede door mijn narcistische baas. Door het boek kwam ik erachter dat mijn moeder ook een narcist is, niet alleen mijn (nu inmiddels ex)baas.
    Wat viel er veel op zijn plaats. En wat was het dubbel. Ik was blij ivm de herkenning en dat ik eindelijk wist wat er aan de hand was. Ik had me nooit op mijn plek gevoeld in het gezin. Ik werd gemanipuleerd en gekleineerd om later weer de hemel in geprezen te worden.
    Een half jaar geleden kreeg ik woorden met mijn moeder en wilde contact verbreken. Ik kreeg meer rust maar zeker nu met de kerstdagen begon het te knagen. Lag het toch njet allemaal aan mij, moest ik niet een poging tot verzoening doen?
    Ik heb het geprobeerd, gisteren. Ik ben van een koude kermis thuisgekomen. Het was verschrikkelijk. Er deugd niks aan me, ze liegt alles bij elkaar. Om vervolgens te zeggen dat ze me zo mist. Het was 1 grote mindfuck. Ik ben in verwarring vertrokken. Dit was de druppel. Met haar ben ik ook mijn zussen en andere familie kwijt.
    Iedereen trapt in haar zielige verhalen. Ik ben het zwarte schaap.

    1. Deze Kerst van een koude kermis thuisgekomen.
      Je (zoveelste) poging tot verzoening met je moeder. Wat ben je toch lief!
      Ik hoop dat je je erbij neer kunt leggen en je eigen leven zonder hen kunt gaat leven.
      Moeilijk en pijnlijk hè, voordat je ervan doordrongen bent dat zij werkelijk niet verder kunnen kijken en je wel los móet laten. Dat er geen opening is en dat je zelf steeds gepakt wordt door ze en je alle contacten daardoor wel moet verbreken en dat je je beseft dat je daarmee de rest van de familie dan ook kwijt bent én dat je weet dat jij dan degene bent die als dader wordt aangewezen en dat je daar dan ook weer een weg in moet zien te vinden?
      Ik heb het allemaal doorstaan en ik leef nog steeds. Blijft pijnlijk onvoorstelbaar, maar het is beter zo. Ik heb het goed nu.
      Ik wens je een fantastisch 2018!

      1. Dank je wel M. voor je bericht.
        Het is inderdaad zo moeilijk en pijnlijk. Wat fijn dat het met jou goed gaat. Dat je kunt zeggen dat het beter is zo en dat je het goed hebt.
        Ik heb gelukkig een lieve man en gezin en lieve vrienden. Ik sla me er doorheen.
        Het allerbeste voor het nieuwe jaar! Liefs L.

  9. Een absoluut PRACHTIG artikel, dat nu eens werkelijk tot de diepe kern doordringt, van WAAROM NARCISME NIET HERKEND WORDT, noch door de Hulpverlening, noch door Professionals.
    Ze dus blijven uitgaan van dat principe van gelijkwaardigheid, zodat de “schuld” dus evenzeer bij het slachtoffer te vinden “moet” zijn (denken ze), ipv. ECHT te observeren WAT er gaande is, en zich te gaan focussen op de nefaste gevolgen van een jarenlang Narcistisch misbruik !!
    Het is schrijnend, dat je dan -als slachtoffer van een Narcist- nooit gehoord noch begrepen wordt, en, dat de psychologische zorg zich maar blijft focussen op jouw eigen zelfredzaamheid, en het boosten van je eigenwaarde, of gaat zwaaien met handvatten uit de Positieve Psychologie.
    Terwijl dit eigenlijk compleet naast-de-kwestie is, en, het Narcistisch Slachtoffersyndroom NOOIT herkend wordt !!
    Een dubbele klap in het gezicht krijg je dus, als je daar buitenstapt, met alle pijlen die opnieuw in jouw richting wijzen, maar, ten gronde aan de kern van de zaak voorbijgaan, met name de problematiek van het NIET-HERKENNEN-VAN-NARCISME bij de partner of het familielid, of de collega op het werk !!
    Dit schrijnend plaatje maken dagelijks zoveel fijne mensen mee, die gebukt onder hun altyd-maar-zwaarder-wegend JUK VAN HET NARCISME van hun partner, zich hèlemaal onbegrepen of geholpen voelen… als ze gaan aankloppen bij de Hulpverlening, omdat hun juk niet meer te-dragen-valt !
    Neen, op begrip en juiste zorg kunnen ze (nog) NIET rekenen… omdat Narcisme dus niet herkend wordt als de kern van de kwestie !! En dus wordt telkens met de vinger-naar-hen gewezen, en blijven de tactieken van de Narcist buiten het vizier…
    Dat is erg, heel erg !
    Zo gebeuren er dagelijks drama’s, waar mensen volledig gaan wegzinken in onbegrip, en op niemand (meer) kunnen rekenen. Niemand legt immers de vinger op de ZO pijnlijke en DIEPE wonden van de gevolgen van Narcisme !
    Als deze mensen ZELF niet op zoek (kunnen) gaan naar WAT hen precies overkomt (met name geconfronteerd worden met de Narcistische Persoonlijkheidsstoornis), en volop boeken of artikels over Narcisme gaan bestuderen, dan gaat het vaak snel bergaf met ze…
    Kennis vergaren over Narcisme is voor mij HET ENIGE HANDVAT gebleken, dat me het hoofd-boven-water heeft gehouden : zonder die inzichten, zou ik het zelf nooit hebben GERED !!
    OPRECHT DANKU dus, voor uw erg treffend artikel !
    Gerda.

  10. Ik heb ook zo,n moeder. Zij is jarig vandaag maar wilt mij nooit zien. Zelfs pogingen met contacten maken mislukten omdat zij beweerde dat ik haar claim terwijl ik haar ook vrij laat. Toch hebben we nooit overeenkomsten samen. Ik kreeg overal de schuld terwijl zij ook fouten maakt.Ik stel haar altijd teleur volgens haar.

    1. Marina, laat ‘t los je pijnigt jezelf en daarmee voed je je moeder. Narcisten zijn parasieten op zoek naar ‘n voedingsbodem (slachtoffer) waaraan ze zich laven.
      Nooit zul je liefde krijgen van haar, daarvoor is hun eigenliefde te groot.

  11. Op zoek naar liefde,warmte …’n thuis óók ik heb ‘t nooit gehad. Mijn wieg heeft na de geboorte zelfs elders gestaan, geestelijke mishandelt ben ik door haar. Ik was ‘n niksnut, dom, kreeg geen werk, geen vriend enz. Toen ik in de avonduren opl. tot coupeuse volgde was ik vlgs haar alleen maar met mijzelf bezig.
    Mijn vader werd opgehitst door haar, vervolgens keek ze toe in ‘n zetel hoe mijn vader mij lichamelijk mishandelde. Ging met gekneusde vingers naar mijn werk (tandartsassistente) waar mijn werkgever vervolgens misbruik wilde maken van m’n labiliteit. Mijn moeder was de prinses en mijn vader haar slaaf óók hij vroeg om genegheid welke hij nooit heeft gekregen. Ik zit in 56e levensjaar en heb haar ontelbare keren de handschoen toegeworpen, tevergeefs……Mijn vader is dood heeft hopelijk zijn rust gevonden. Ik maak ‘t stuk af waar mijn vader destijds de moed niet voor had en niet in de tijdsgeest paste van toen. Een vriend heb ik gekregen, mee getrouwd, twee kinderen op de wereld gezet en samen ‘n bedrijf opgebouwd. Helaas voelde ik in vroeg stadium dat er iets niet klopte, géén genegenheid, geen vader voor de kids de cyclus herhaalde zich. Ik heb gevochten voor mijn relatie wilde niet wéér falen….. kwam op de site van “Het Verdwenen Zelf” terecht de puzzelstukjes vielen in elkaar ik was 26 jr getrouwd met ‘n narcist. Hij heeft mij de hel op aarde gecreëerd, diepe dalen heb ik gekent. Ik heb mij staande gehouden en blijf positief in ‘t leven staan, ook al valt ‘t niet altijd mee. Deze overlevingsmodus heb ik mij als kind zijnde namelijk aangeleerd. Hopelijk is 2018 ‘n jaar van afsluiten en dat ik eindelijk ‘t leven ten volle mag beleven. Scheiden van narcist is topsport op geestelijk niveau en hulpverleners schieten hierin tekort door onwetenheid. Hier is nog ‘n wereld te winnen, óók in advocatuur & rechtssysteem.
    Wens ieder véél sterkte & succes, blijf geloven in jezelf je bent ‘t namelijk waard.

  12. Mijn houvast is altijd mijn boerenlogica geweest, mijn lichaam dat eerlijk is. Therapeuten hebben het nooit ontdekt; ik moest werken aan mijn eigenwaarde, ze zochten schuldigen die onschuldig waren; narcisme strooit echt zand in de ogen, isoleert… Het is een vriendin die me erop heeft gewezen dat het om een een narcist ging. Mijn dochter leerde er ook over tijdens haar studie: de prof riep door de zaal nadat hij een heleboel pathologieën mild had behandeld: ….maar narcisten…. dat zijn psychopaten waar je niet hard genoeg van kunt weglopen!

  13. Hallo E,
    Wat fijn om te lezen dat er profs zijn die zó reageren! Ik zou het graag zelf ook eens mee willen maken in het openbaar, in mijn wereld. Ik kan nog altijd alleen maar hier terecht. Ik geloof best dat er mensen zijn in mijn directe omgeving die narcistische mishandeling kennen, maar mijn verhaal moet ik afleggen tegenover het verhaal van mijn familie. Dat is 100 (familieleden) tegen één (dat ben ik). Daar kan ik niet tegenop boksen. Mijn quasi lieve ouders kunnen onmogelijk narcisten zijn die hun kind hebben opgeslokt. Mijn vader is een rustige man die zich met niemand bemoeit (zou je zeggen) en mijn moeder een lieve, bescheiden, hardwerkende, maar helaas depressieve vrouw (die ze graag wil blijven). Zij hebben twee kinderen. Het ene kind is behoorlijk vervelend: is gescheiden en loopt niet in de pas van de ouders, maar probeert een eigen mening te hebben. Dat kan niet. Dat mag niet. Die meid moet haar ouders steunen, want die ouders hebben het al zo moeilijk. Die meid was ik.
    Dat mijn ouders en zus narcisten zijn en ik tot enkele jaren geleden emotioneel niet kon overleven zonder hun bevestiging (die ik overigens nooit kreeg, maar ik bleef altijd in verwarring) in alles wat ik deed, gelooft geen mens. Zelfs ik niet als ik door de ogen van alle anderen kijk. Maar ik kan je verzekeren: Mijn ouders zijn 100% narcisten en mijn quasi lieve sociale hartelijke zus ook! Toen mijn ogen zich openden en ik hier op de website van Iris bevestiging kreeg brak mijn hart, zakte ik letterlijk in elkaar. Ik wilde en kon het niet geloven, maar ik moest het onder ogen zien. Het was waar. Ik met al mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn familie was opgegroeid in een familie waar narcisten elkaar het leven zuur maken, waar iedereen zich voedt met de ander. Niks liefde, niks wederkerigheid, niks steun en toeverlaat.
    Ze hadden mij emotioneel in hun macht. Heel geraffineerd, want het was heus niet zo dat ik gek was.
    De mishandeling is zo complex, zo geraffineerd en daarnaast is de narcist je ouder of zus of partner waarvan je niet kunt geloven dat zij je zó misbruiken, dat het lang kan duren voordat je weet waarin je verkeert.
    Ja, narcisme is héél moeilijk herkenbaar, zelfs voor een slachtoffer.

  14. Ik heb zelf 8 jaar gewerkt met mensen met een persoonlijkheidsstoornis, ook narcisten. Tóch was ik niet op de hoogte van narcistisch misbruik. Nooit een letter over geleerd in de opleiding, nooit iets van gezien of gehoord. Ik wist niet dat het bestond. Nu ben ik ervaringsdeskundige en heb ik ontdekt dat ik er in het verleden meer dan eens mee te maken heb gehad. Ik heb er alleen nooit een naam aan weten te geven. Bizar toch, dat je als professional zo onwetend kan zijn. En ik ben dus duidelijk niet de enige, sterker nog, ik denk dat het gros van de hulpverleners totaal onwetend zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *