Een lange weg

Dit is een gastcolumn van Mika

Het is (helaas) zo dat je opvallend of afwijkend gedrag niet snel opmerkt bij een narcist of psychopaat. Dat merk je alleen op als je heel nauw met ze verbonden bent (als partner, kind, ouder, collega). Erger nog, zij kunnen de ander laten geloven dat jij als partner, ouder, zus, collega, degene bent die afwijkend gedrag vertoont of ziek bent. Zij laten je niet achter hun masker kijken.

Ik ben kind van narcistische ouders en had een narcist als partner. Tot voor vier jaar terug nooit gehoord van narcisme en ik kon zelf niet geloven dat wat er gebeurde ook werkelijk de bedoeling was. ‘Te absurd, dat bestaat gewoonweg niet. Zo respectloos, meedogenloos gaat er niemand met de ander om’, daar was ik van overtuigd. ‘Ze zullen het wel niet weten en snappen mij gewoon niet’, zei mijn vertrouwen. Zo vol van vertrouwen in de mens, in mijn ouders, in mijn zus en later in mijn partner was ik. Ik leerde van mijn ouders wie ik wel en wie ik niet moest vertrouwen. Mensen die het goed met me voorhadden moest ik vooral niet vertrouwen. Dat werd niet gezegd, maar die mensen werden bij me weggehouden of daarvan werd gezegd dat ze meelopers waren of te zoetsappig. Als ik blij was met zo’n contact en dat aan mijn ouders of partner liet zien, dan zorgden zij er voor dat ik daar anders over ging denken of de mensen bleven zelf weg.

Dan lag het dus aan mij. Ik was te gevoelig. Ik probeerde te veranderen. Een therapeute liet mij eens naar mezelf kijken op een soort tv-scherm. Ze vroeg aan me wat ik zag. Ik heb lang gekeken en wilde zeggen: ‘verdriet, ellende en weet ik wat’, maar dat was meer omdat ik niet voor niets bij de therapeut zat. Echter, ik zag dat niet. Ik keek mezelf aan en ik zei: ‘Ik weet het niet, ik zie eigenlijk niks’.
De therapeute vroeg me of zij mocht zeggen wat zij zag. ‘Jazeker’, zei ik, altijd ruimschoots openstaand voor de mening van de ander, zoals ik was afgericht door mijn ouders. Maar ook verrast dat zij dus blijkbaar wel wat zag. ‘Ik zie iemand die niet weet hoe het zit’, zei ze.

En ja, daar had ze gelijk in, dat zag ik ook, al wist ik niet wat ze bedoelde. Na verloop van het gesprek vroeg ze me waarom ik mijn partner zo hoog op een voetstuk zette. Ik wist het niet. Ik vond dat dat wel meeviel. Ik vertelde ook wat er gebeurde als ik tegensputterde. Hoe mijn partner boos werd tijdens het eten omdat hij vond dat er tijdens het eten niet gesproken mocht worden. We zaten vaak met 7 personen (waarvan 5 kinderen) aan tafel. We bespraken de dag. Mijn zoon moest buiten gaan eten met zijn bord. De therapeute zei: En waarom zei je dan niet: ‘als jij je daaraan stoort, ga je zelf buiten eten’. Mijn hart sloeg minstens 50 keer over. De therapeute zei het zo rustig en zo oprecht dat ik ervan schrok. Die keus was er dus, die was ik alleen vergeten, zou ook niet bij me opkomen, maar absoluut niet toepasbaar in mijn situatie omdat dat woede en ruzie teweeg zou brengen! Maar ik wist dat ze gelijk had. Ik zei echter niet dat dat niet kon, dat die optie geen optie zou zijn. Ik vond haar lief, maar wel dom omdat ze dat zei. Ook dat zei ik niet tegen haar.

Ik aarzelde, maar vertelde het thuis toch aan mijn partner. Hij reageerde heel laconiek (geslepen zeg ik nu). De therapeute kende de situatie niet en hij liep meteen weg. Mijn onderwerp was niet belangrijk en kletskoek was de boodschap die ik daarmee kreeg. Daarmee haalde hij mij meteen ook naar beneden en was ik weer terug bij af. Die therapeute heeft me daarna nog een keer een kaartje gestuurd. Ik voelde dat ze me met dat kaartje iets wilde laten zien, iets wilde zeggen, maar ik wist niet wat.

Toen ik op een dag met een vriendin meereed, stak zij een sigaret op in haar auto en bood mij er ook een aan. Zij kende mij goed en zag dat ik daar van schrok. Ze zei vol overtuiging en zelfvertrouwen: ‘Ja, je ziet het goed. Ik rook een sigaret in mijn auto. Dit is mijn auto en daarin mag ik roken als ik dat wil’. Ik mocht niet roken in de auto. Van thuis uit niet en ook van mijn partner niet. Ik had zelf ook een auto, maar durfde daar echt niet in te roken, want owee als hij dat zou ruiken!

Dit zijn voorvallen die je niet benoemt bij een therapeut, want dit is je leven wat je heel normaal vindt. Je hebt geen mening, je hebt geen identiteit, je bent iemand anders. Je bent iemand die het iedereen naar de zin maakt, naar de mond praat. Ik leefde niet vanuit mezelf, want dat kende ik niet eens. Ik overleefde zo goed en kwaad ik dat kon en dat was mijn leven.

Het is heel triest als je in zo’n chronische situatie zit. Je weet dat er dingen niet kloppen, maar kunt je vinger er niet opleggen. Als je goed probeert te kijken dan word je op jezelf teruggewezen. De narcist is ‘vrolijk’ en doet zijn ding. Ik vroeg me vaak af wat ik zo fout deed dat ik het ook niet gewoon leuk kon hebben en vrolijk kon zijn. Ik speelde vaak dat ik vrolijk was of het leuk had. Want dan waren mijn narcisten ook leuk en vrolijk. Ik moest wel vrolijk en leuk zijn op het juiste moment, maar ook daar was ik supergoed in opgeleid door mijn narcisten. Eigenlijk was het altijd proberen om de boel in goede banen te leiden. Lukte dat, dan had ik zelf ook even een leven. Dat was mijn dagelijkse bezigheid.

Ik heb overal hulp gezocht eigenlijk, maar niets gevonden waar ik voor de langere termijn of de rest van mijn leven wat mee kon. Tot ik op het Verdwenen Zelf kwam. Hier las ik mijn leven. Ik heb veel gehuild. Gehuild om de gruwelijke pijn toen ik besefte wie mijn ouders en partner werkelijk waren, maar ook om de erkenning, herkenning en bevestiging. Ik ben Iris dankbaar voor haar onvoorwaardelijke inzet. Haar boeken zijn tot in detail beschreven. Wat ik vooral fijn vind aan de boeken is dat Iris je nergens het gevoel geeft dat jij misschien toch ook wel aan schuldig bent aan de mishandeling. Ik weet dat dat ook niet het geval is, maar daar kom ik wel vandaan en vaak lees ik het op het internet toch nog tussen de regels door. Dat is zo’n misvatting, dat is funest als je slachtoffer was. Die bevestiging, ook al weet ik het zelf, is voor mij de meest helende pleister op die diepe wonden.

33 gedachten aan “Een lange weg”

  1. Het feit dat je jezelf ineens weer ziet is een enorme stap! Ik wens je een nieuwe weg om jezelf weer opnieuw te ontdekken, te voelen wat nu echt bij jou past en om daarna te stralen van binnenuit! Het is een lange weg te gaan met veel hobbels, maar vooruit gaan we… Je kan het! 🍀

  2. HERKENBAAR!!
    Wat mooi verwoord!
    Toen ik 30 jaar geleden voor het eerst in therapie ging omdat ik het moeilijk had ( ‘zo moeilijk was’ volgens mijn moeder) zei de therapeut dat ik gewoon mezelf moest zijn. En weer voelde ik me schuldig, dat ik zelfs DAT ook al niet kon. Ik wist helemaal niet wat dat was, ‘jezelf zijn’, zoals hierboven ook zo mooi omschreven: ik had geen mening, geen identiteit, ik was iemand anders.
    Wat me ook enorm trof, was wat je schrijft over mensen die het goed met je voorhebben en die door je narcistische ouders worden weggezet als meelopers of zoetsappig.
    Dat is toch compleet ZIEK, dat je ouders zo te werk gaan! Maar dat gebeurde bij ons ook!
    Ik heb het daar nog heel lang moeilijk mee gehad.
    Heb vaak verkeerde vrienden ‘gekozen’, die helemaal geen vrienden waren. Met oprechte aandacht voor wie ik was kon ik niet omgaan.
    Maar NU heb ik vrienden! En die heb ik gekregen op het moment dat ik stopte met het mijn narcistische moeder naar de zin proberen te maken.
    Mijn vrienden zijn haar een doorn in het oog, zo heb ik helaas moeten constateren.
    Ik heb het aan den lijve meegemaakt, dat ze wegliep van een officiële bijeenkomst met openlijke uitingen van zorg en medeleven van mijn vrienden naar mij toe.
    Zoals de demon, die van iemand bezitneemt, innerlijk verbrandt door het kruisbeeld van Jezus dat tegen zijn huid wordt gehouden, zo verschrompelt mijn moeder tot niets wanneer haar dochter liefde en oprechte aandacht van anderen ontvangt.
    Sorry voor deze afschuwelijke vergelijking, maar ik heb er geen andere woorden voor.
    Het is ziek en pervers.
    Hoeveel mensen zullen je geloven als je hen dit vertelt?? Welke moeder doet nu zoiets?
    En toch is het waar.
    Emotioneel gezien heb ik van mijn moeder niets geleerd over het leven, behalve dan alles wat weerzinwekkend is acceptabel te maken en viceversa.
    Maar durf je je mond daarover open te doen, dan heb JIJ het ineens gedaan.
    Hoe vaak heb ik haar niet met de werkelijkheid geconfronteerd, maar ik ben ermee gestopt.
    Het wordt er alleen maar erger van en de negatieve gevolgen zijn uiteindelijk voor jezelf niet meer te handelen.
    Ik heb me vaak afgevraagd waarom iemand dit zou willen doen. Het is een soort anti-leven.
    Hoewel ik ervan overtuigd ben dat narcisten in wezen van binnen ongelukkiger zijn dan hun slachtoffers, maar dit niet VOELEN, blijft het meest toepasselijke antwoord op deze vraag: omdat jouw ongeluk, jouw pijn, jouw verdriet en jouw onmacht de levensbron vormt voor jouw narcistische ‘dierbare’. Dit laat hun bloed stromen, hierdoor voelen zij zich levend, hier putten zij hun kracht uit, hun troost en geluk.
    Jouw ondergang is hun triomf. Jouw verdriet hun paradijs op aarde. Jouw wanhoop hun victorie.
    Hoeveel verzachtende omstandigheden je ook kunt aanvoeren over de oorzaak van dergelijk ontaard gedrag, ik kan er nog altijd met mijn pet niet bij dat mijn eigen moeder het over haar hart kon verkrijgen mij dit via haarzelf dan wel via derden aan te doen.
    Ik weet dat ze een enorm beschadigde vrouw is, met zelf ook een narcistische moeder, maar dat haar hart nooit heeft gesproken op momenten dat het zo broodnodig was, dat is zo kil….
    Bij dat pijnlijke gevoel kan ik maar heel kort stilstaan.
    Daarom bedank ik je voor je mooie tekst Mika.
    Het helpt toch weer een beetje bij de verwerking…

    1. Simone jij ook heel veel sterkte. Een moeder die narcistisch is, is niet in staat haar hart te laten spreken. Een hart van steen is hard en daaruit zullen geen liefdevolle empatische woorden vloeien.
      Gelukkig is jouw hart zacht gebleven en ben jij hiertoe wel in staat.
      Harte groet

    2. Het is voor mij altijd nog erg fijn om bevestiging te krijgen dat dit écht bestaat, mijn ouders narcisten zijn (ongelooflijk). Daarom waardeer ik je reactie enorm en heb ik hem al een paar keer gelezen. Dankje Simone.
      Ik weet inmiddels dat het zo is, dat mijn familie bestaat uit heel veel narcisten en meelopers en dat was op zich al een lange weg te gaan. Ongeloof en pijn speelden daarin de hoofdrol.
      De workshops bij Iris en haar boeken, maar zeker ook de verhalen hier op de website van anderen lieten (laten) mij zien dat het mij helaas ook is overkomen. Nee, dat wilde ik niet natuurlijk. Dat kón toch ook niet? Ik? Mij? Mijn ouders? NEEEE! Maar jawel..
      Automatisch kwamen er fragmenten uit mijn leven naar boven. Hoe pijnlijk. Niets bleek te zijn geweest zoals ik dacht dat het was geweest. Hoe kon het mogelijk zijn? Hoe ís het mogelijk?
      En dan, onvermijdelijk in mijn geval, de dag dat ik alle contacten verbrak. Zonder aankondiging, zonder uitleg. Heel erg moeilijk. Geen andere keuze mogelijk.
      Gevolgen zijn dat ik de dader ben en ik ben zwaar veroordeeld en gestraft. Hoe moeilijk vond ik het om te leren om me niet langer te verdedigen tegenover de rest van de wereld. Ik wilde zó graag dan anderen (in) mij geloofden, mij zouden horen, mij bij zouden staan. Ik had dat ook zó hard nodig, maar helaas. Niets van dit alles. Ben je mishandeld, is er altijd wel iemand die je gelooft. Bij narcistische mishandeling is dit niet het geval. Het is onzichtbaar, onbekend en daardoor niet uit te leggen. Het wordt tijd dat je in jezelf gaat geloven en op jezelf gaat vertrouwen. Juist de twee elementen die je nodig hebt en niet meer bezit, maar wel nodig hebt voor je herstel.
      Ik ben ook verhuisd inmiddels. Mijn verleden achtervolgde mij in mijn vorige woonplaats. Ik voelde me steeds onveilig. Ook dat kun je niet uitleggen aan anderen. Ze verklaren je voor gek dat je zo ver gaat. Het is ook raar als je niet weet wat de impact van narcisme met iemand kan doen, wat de impact van narcisme is, hoe ver narcistische mishandeling gaat, je achtervolgt zelfs.
      Ja Simone, je kunt er met je pet niet bij. Dat blijft ook zo is mijn ervaring. Helemaal loslaten kan niet, het zit in mijn rugzak. Ik heb een nieuw leven opgebouwd en het gaat goed met me. Gelukkig heb ik nu mensen om me heen die al die ‘gekke’ gedachtes en ‘vergezochte’ antwoorden zoals mijn brein werkt na alle mishandelingen, niet in hun systeem hebben. Dan kan ik me aan hen spiegelen en krijg ik bevestiging dat mijn eerste gevoel prima is.
      Het was een lange weg en blijft een uitdaging. Met de juiste mensen om me heen bij wie ik helemaal mezelf kan zijn zonder enige veroordeling kom ik een heel eind! En ja, die mensen zijn er ook gelukkig.
      Liefs, Mika

  3. Hallo
    Mijn relatie is net beëindigd
    Mijn maatschappelijke werker heeft mij deze site gegeven .
    Ik schrik van de verhalen en ja herkenbaar.
    Meschien rare vraag maar is het wijsheid om therapie te nemen om dit wat je over komen bent plek te geven ?
    En elke contact verbreken met je ex partner ?
    Hij wil me terug en heb hem duidelijk gemaakt dat dat niet goed is heb net ook zelf gehoord dat ik ziek ben de k.. ziekte
    IkbHeb wel even anders mijn energie voor nodig .
    Mj

    1. Hoi MJ,
      Wat goed dat je maatschappelijk werker je heeft doorverwezen naar deze site. Zeker is het aan te bevelen om in therapie te gaan als de impact van de mishandeling nog steeds groot is. Ik lees dat je heel wat op je pad krijgt en je hebt je focus voor jezelf nodig. Je onttrekken aan een narcist is nog niet zo eenvoudig, maar zeker in jouw geval (het gaat om je gezondheid) heel belangrijk. Een narcist vormt een enorm energielek en jij hebt die energie voor jezelf nodig. Geen of minimaal contact dus.
      Ik wil je mijn boek(en) van harte aanraden, je vind ze hier op de website met diverse reacties van lezers. Hierin vind je heel veel informatie hoe je de focus op jezelf en jouw herstel krijgt.
      Veel sterkte!
      Iris

  4. Zo goed verwoord! Altijd maar denken dat jij het niet goed ziet. Ik heb n narcistische moeder en ze heeft mijn leven lang op mijn schouder meegekeken. Bij alles wat ik deed vroeg ik me af of zij het goed zou vinden. Bizar. Na 50 jaar kwam ik erachter wat het was. Ik heb toen afstand genomen en dat vergeeft ze me tot op de dag vandaag niet. Ik ken jou het beste, zegt ze, en jij bent jezelf niet meer. Nu strooit ze overal het verhaal rond dat mijn man mij manipuleert. Nu ik alles doorzie en t afgelopen jaar heel hard aan mezelf heb gewerkt, voel ik rust, maar soms ook nog enorme boosheid door alle onrecht. Mijn broer, het goiden kind, neemt t in alles voor mijn moeder op. In 1 gesprek roept hij dat ik arrogant ben en n minuut later zegt ie dat ik depressief ben. En ja, ook zo herkenbaar, altijd mijn vrienden afgekraakt … hoe kan het toch, dat n moeder jaloers is op haar eigen kind. Alles wat ik heb opgebouwd weet ze weer negatief te draaien. Heftig! Wens jullie allemaal veel kracht, blijf bij jezelf want van jou is er maar 1!

  5. Mika, eigenlijk word je je hele leven heen en weer geslingerd tussen óf de keiharde realiteit onder ogen zien dat je narcistische ouders niet in staat zijn van je te houden, zonder dat je er iets aan kunt veranderen, of de schuld en de verantwoordelijkheid hiervan op je te nemen en hopen dat je, door ver over je grenzen te gaan, je ouders zover kunt krijgen dat ze je toch nog zullen zien en aandacht geven.
    Dat laatste werkte dan in mijn geval uiteindelijk ook wel, net zoals jij schreef dat je op een gegeven moment wist op welke momenten je welk gedrag moest tonen, maar tot welke prijs is dat dan he!!!!?
    Ik presteerde bijvoorbeeld heel goed op school, zodat mijn ouders trots op me waren, maar achter die prestatiedrang voelde ik een grote leegte in mezelf.
    Uiteindelijk durfde ik mijn perfectionisme onder ogen te zien en begreep ik waar het vandaan kwam en zo kwam ik langzaam weer op aarde terecht.
    Langer heeft het geduurd voordat ik mijn moeders kilheid recht in de ogen durfde te kijken en nog vind ik dat afschuwelijk.
    Ik ben nu echter op een punt in mijn leven beland dat ik me ervan bewust ben hoelang ik mezelf wel niet geboycot heb, op alle voorstelbare vlakken, puur en alleen omdat ik niet wilde weten hoe vernietigend mijn moeders reactie is wanneer ik gewoonweg mezelf ben en zij de controle kwijt is over mijn emoties en mij niet meer kan manipuleren.
    Toen ik sterker werd heb ik dit eens bewust ondergaan in het contact met haar en op het moment dat haar vergelding kwam, voelde ik weer die angst die ik als klein kind altijd bij me gedragen heb: ‘ ik moet me voegen, ik moet me aan haar aanpassen, snel, snel, voordat ik voel dat ze niet van me houdt.
    Het was alsof een golf me tegen de rotsen had geslagen, zo was ik getroffen door de felheid van haar verweer, de meedogenloosheid waarmee ze mij met de grond gelijk maakte, zonder enig voorbehoud of aanziens des persoons.
    Ik was opeens niet meer haar dochter, maar een vijand die haar leven bedreigde.
    Ik was geschokt, maar het was ook een persoonlijke triomf voor mij, dat ik het ervaren heb én overleefd!
    Ik heb ook met haar gebroken en ben nagenoeg mijn hele familie van moederskant kwijtgeraakt.
    Ondertussen blijft ze mij zwart maken bij iedereen die ernaar wil luisteren.
    Niemand wil onder ogen zien wat hier werkelijk speelt en dan is de oorzaak van een opstandige dochter zoals ik een veel verteerbaarder alternatief voor de meesten.
    Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad maar kan er nu mee omgaan.

    1. Dankjewel Simone! Ook ik ben enkele maanden of misschien wel een jaar voor het einde van ons contact de confrontatie aangegaan op die manier zoals jij het beschrijft. Ik wilde zeggen wat ik wilde zeggen en niet steeds weer met afgewogen woorden zodat zij er van konden maken wat zij wilden, dat zij het konden verdraaien zodat het hen paste. Ik wilde gehoord worden. Ik ging de confrontatie aan.
      De confrontatie met mijn vader.
      In die tijd had ik veel contact met mijn ouders door omstandigheden. Ik zag ze dagelijks, wat erg zwaar was, maar het was niet anders en ‘je doet het voor je ouders’. De zoveelste leugen, de zoveelste verdraaiing. Ik hoorde het, hij wist dat ik het hoorde en ik confronteerde hem ermee. Heel direct, met volle overtuiging en zonder dat ik afwoog.
      Mijn vader at op dat moment een boterham en ik besefte dat hij boos werd omdat hij aan het eten was. Hij was boos omdat ik hem stoorde. Normaal gesproken liet ik het dan wel om door te gaan, maar dit keer niet. Ik durfde het aan, stond achter mezelf en ik ging door. Hij stond op en ik zag een ongekende woede en haat naar mij in zijn ogen. Oog in oog stonden we tegenover elkaar. Mijn vader wilde me intimideren, zoals gebruikelijk. Ik liet me dit keer niet intimideren. Ik sloeg zelfs zijn boterham uit zijn handen omdat hij ‘alsof ik niet bestond’ een hap nam. Laaiend was ik.
      Zo hadden mijn ouders mij nog nooit gezien en achteraf was ik ook perplex van mezelf, maar het voelde wel heel goed. Ik kwam op voor mezelf en ik wist dat ik gelijk had.
      Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn moeder. Zij was ook opgestaan. Ze stond erbij en keek ernaar. Ze genoot er stiekempjes van dat ik vader de waarheid had gezegd. Ze had me altijd gebruikt om al haar frustraties over hem bij me neer te leggen. Nu ik sprak hielp ze me niet. Het was zo’n absurde situatie.
      De confrontatie met mijn moeder.
      Die vond ik moeilijker. Ik dacht altijd dat wij twee handen op een buik waren. Die rol is mij ooit toebedeeld weet ik nu.
      Mijn moeder was labiel en iedereen pakte haar aan met fluwelen handschoentjes. Zij stond bekend als een zorgzame, lieve vrouw van een moeilijke man. Ik dacht dat ook. Tot ik haar op een middag confronteerde. Ze luisterde gedwee naar me en ook toen ben ik na mijn ‘speech’ weggegaan. Normaal voelde ik me altijd direct schuldig, maar deze keer niet.
      Die avond stond ze bij me aan de deur. Ik deed open en ze begon als een bezetene te tieren. Ik zeg het niet graag zo van mijn moeder, maar toch is het echt zo: als een bezetene. Woedend was ze. Spuug vloog in het rond. Ik schrok, had haar nog nooit zo gezien, maar ik raakte niet van de wijs hierdoor. Als ik toen nog niet zo ver was dat ik al een beetje achter de maskers kon kijken had ik me enorm schuldig gevoeld. Maar dat voelde ik me niet. Ze is weggegaan toen ze weer wat rustiger werd en er nooit meer op teruggekomen. Absurde situatie opnieuw.
      Het bleef een paar dagen stil. Op een avond hoorde ik de klep van mijn brievenbus. Ik keek en er zat een brief in de bus. Open en bloot, zonder envelop. Een blad van een schrijfblok (a-4). Vader had me geschreven dat ze beiden spijt hadden en of ik langs wilde komen. Ze sliepen niet meer en blablabla.
      De dag erna ben ik naar ze toegegaan. Ik was om door die ‘lieve’ brief. Dacht dat er misschien iets veranderd zou zijn.
      Moeder vertelde me hoe ze beiden van slag waren geweest enkele dagen en dat vader de hele nacht in de weer was geweest met het schrijven van een brief aan mij. Vader die nooit wat toegaf, nooit schreef. Moeder was (leek) erdoor geraakt. Ik zei dat ik blij was met de brief. Vader sloeg een arm om me heen en zei: “Ik heb zo mijn best gedaan om je een goede brief te schrijven. Ik dacht: Hoe kan ik mijn dochter raken” en maakte daarbij met zijn vingers het fijngevoeligheidsgebaartje.
      Ik bekeek mijn vader toen hij er deze uitleg bij gaf en ik werd gelijk wakker. Hij had zijn best gedaan om mij te raken? Hij had dus totaal geen berouw of wat dan ook. Ik keek naar hem en ik zag het ook aan hem. Hij was gewoon blij dat het hem was gelukt dat alles weer bij het oude was.
      En na de breuk.
      Mijn ouders hadden al het voorwerk al verricht in de loop der jaren. Het was slechts de bal nog inkoppen: “Onze dochter speelde altijd het verlegen meisje en leek de lieve onschuld zelve, maar als de mensen eens wisten hoe ik echt was en daarnaast eens wisten wat mijn ouders allemaal hebben meegemaakt met mij en wat ze allemaal voor mij hebben gedaan”.
      Ja, ik heb het wel geaccepteerd en kan er goed mee leven inmiddels. Natuurlijk heb ik dagen dat ik terugkijk of dat er iets gebeurd of gezegd wordt wat me herinnert en dan kan ik het zomaar weer even te kwaad hebben. Het blijft gewoon moeilijk omdat de waarheid nooit naar boven komt en je met dit onrecht moet dealen.
      Ik leun en steun op sommige dagen op de verhalen van mede-slachtoffers en op de verhalen van mensen die het ook doorleven of doorleefd hebben.

  6. Tjongejonge Mika, die komt binnen zeg.
    Het ‘fijngevoeligheidsgebaartje’…. Ik zie het helemaal voor me. En dat hij ook geen enkel besef heeft van het feit dat hij zojuist heeft toegegeven dat dit hele wiedergutmachungs circus slechts bedoeld was om de comfortabele status quo weer terug te krijgen…
    Dit zijn dus van die situaties waarin je als buitenstaander emoties ervaart die je eigenlijk niet wilt hebben. En dat geeft alleen maar aan hoe emotioneel ontwrichtend dergelijk gedrag voor jou moet zijn geweest.
    Het is eenrichtingsverkeer, de liefde die jij ooit gehad hebt voor je ouders.
    Jouw vader was alleen maar met zichzelf bezig.. en je moeder heeft nooit openlijk afstand van hem genomen.
    Ja en als klap op de vuurpijl volgt dan de uitsluiting, het modder gooien, de zwartmakerij. Jij hebt je ouders hun favoriete speelgoed afgenomen: JOU!
    En dat zul je weten ook.
    Diep van binnen hopen ze ergens natuurlijk dat je door al hun aantijgingen spijt gaat krijgen en hen gaat missen.
    Het isoleren van slachtoffers is een krachtig gereedschap in de handen van een narcist. Ze hopen dat je verteerd wordt door eenzaamheid en schuld, zodat je het weer goed wilt maken.
    Zodra je dan weer binnen gehengeld bent, kan het devalueren weer beginnen..
    Ad infinitum!
    Ik leef met je mee, want heb exact dezelfde dingen meegemaakt. Het ergste is dat dit allemaal binnen de context van het zogenaamde liefdevolle gezin kan plaatsvinden. Dat heilige gezin, de hoeksteen van de samenleving.
    Er is nog veel werk te verrichten eer men het taboe op verborgen misbruik binnen gezinnen, zoals narcisme, durft te doorbreken.

    1. Alsnog bedankt Mika!
      Tja door schade en schande wijs geworden, zullen we maar zeggen he..
      Ik wou dat ik mensen nog naïef kon vertrouwen ( ‘ze bedoelen het vast niet zo’ etc.), maar die tijd is voorbij.
      Ik zie het steeds beter tegenwoordig, wat klopt en niet klopt.
      En daar word je soms niet blij van, maar ja het is niet anders.
      Als ik iemand ermee kan helpen, heeft het gelukkig ook weer zijn voordelen! 😉

  7. Sinds ongeveer 3 weken het besef opgevoed te zijn door een narcistische vader. De herkenning van alle verhalen die ik hier lees is zo groot….ik word er letterlijk misselijk van. Altijd de schuld bij mezelf gezocht, altijd gezocht naar verbetering, het leven niet begrepen, het leven zwaar gevonden. Nu is alles gekanteld, het ligt niet aan mij. Maar wie ben ik? Wat is van mij, wat is erin gepompt?
    De kanteling is een belangrijk punt, ik weet nu dat er een weg is om met mijn leven door te gaan, maar hoe ik hier invulling aan ga geven ligt nog volledig open.
    Maar het feit dat ik weer verder wil leven is een enorme stap. (Ik ben 53 jaar, afgelopen oktober hield mijn leven op, maar het leven was sterker dan ik, met heel veel hulp van therapeuten, nu op dit punt aangekomen. Ik wil/moet groter zijn dan mijn vader, maar ook als mijn moeder, zij is volledig vergroeid met hem en is nooit voor mij opgekomen).

    1. Lieve Helene,
      Ik kan me het als de dag van gisteren herinneren toen ik erachter kwam dat mijn vader een narcist is, een verborgen narcist. Mijn moeder, hoewel ook slachtoffer van mijn vader, is geen haar beter. Ik ben opgegroeid en opgevoed met leugens en verdraaiingen. Geen wonder dat ik nooit wist wat waar was en wat niet. Geen wonder dat ik onwetend en dus beïnvloedbaar was. Geen wonder dat ik niet wist hoe ik mezelf moest verdedigen of beschermen. Ik probeerde mijn leven lang vooral niet op te vallen, zodat ik zoveel mogelijk ongeschonden mijn dagen, mijn leven door kwam. Niet alleen thuis, maar ook elders: op school, op mijn werk. Ik was loyaal. Mooie eigenschap? Jazeker, maar niet als het grenzeloos is en ten koste gaat van jezelf. Dat was het bij mij. Alles ging ten koste van mezelf. Ik kwam altijd op de laatste plaats, ook bij mezelf. Overleven, zelfbescherming.
      Er waren in ons gezin weer eens zoveel leugens verteld en er hadden zoveel verdraaiingen plaatsgevonden dat ik er niet langer omheen kon: Mijn ouders logen en bedrogen en er was voor hen blijkbaar nog maar een uitweg om zichzelf veilig te kunnen stellen en dat was mij de schuld geven. Dat hadden ze dan ook gedaan. Ik was de dader, de schuldige. Daar leek mijn leven ook op te houden Helene.
      Ik zocht niet langer naar mogelijkheden om met ze in gesprek te gaan. Ik wist dat ze logen, dat hun eigen belangen veilig gesteld moesten worden. Koste wat kost. Iedere ouder zou haar/zijn kind boven zichzelf veilig stellen. Mijn ouders niet. Erger nog. Al ga ik eraan onderdoor, al ga ik eraan dood. Het maakt ze niet uit. Het zou ze zelfs beter van pas komen!
      Jarenlang konden ze mij manipuleren. Ik geloofde steeds in hun onschuld, in hun onwetendheid. Maar dit keer wist ik zeker dat ze niet eerlijk waren. Ik kon er niets anders van maken. Niet eerlijk klinkt heel schappelijk, maar ze hadden me met de grond gelijk gemaakt, om hun eigen koppen te sparen.
      Als verdoofd zat ik thuis. Niet wetende in welke slechte film ik terecht was gekomen. Ik speurde op het internet of ik ergens aansluiting kon vinden. Ik begreep er niets van. Tot ik hier op het.verdwenenzelf kwam, net als jij Helene.
      Heel veel sterkte en ik wens je een leven met veel vrijheid en ruimte voor jezelf!

      1. Lieve allemaal,
        Zenuwachtig van te voren en enorme blijdschap voelen wanneer het kleinkind een zwemdiploma heeft behaald. Dat trotse gevoel is normaal weet ik nu… Mijn ouders waren (zijn) zo ‘jaloers’ dat het een wonder is dat ik diploma’s heb en mijn kinderen konden het beter niet aan de grootouders vertellen als ze iets behaald hadden want dan volgde er altijd ‘gedoe’…
        Het contact verbroken! Toch is onze slechte film nog steeds met een open eind en ‘het niet weten’ volgt mij als een donkere wolk… welke ellende storten ze over ons heen met ‘de erfenis’? De leugens, het bedrog, de verdraaiingen en al die mensen die ze hebben overtuigd van ‘mijn schuld van alles’ en ‘mijn slechte zelf en mijn handlangers’… ‘mijn straf ‘zal niet mild zijn!
        Als iemand weet hoe ik mijn gezin hiervoor zou kunnen beschermen?
        Groet van Coby

  8. Het is ook echt niet te bevatten dat er mensen zijn die zulke dingen met je uithalen. Ik kan er met mijn verstand niet bij een idd ik was altijd gek in mijn hoofd zei hij.
    Ik ben net twee maanden uit elkaar na 6 jaar relatie en ik moet echt nog leren om hem niet meer te geloven en me niet schuldig te voelen voor bepaalde dingen.
    Zoals vandaag wilde hij met onze zoon even video chatten maar ik zou uit gaan vanavond dus zei dat en vroeg of het goed is morgen te bellen. Later bleek het een miscommunicatie met mijn data te zijn die wilde gezellig bij hem thuis film kijken. Daar ben ik nog niet aan toe dus heb afgezegd. Maar daarna voelde ik me dus schuldig, want mijn ex had nu dan toch met onze zoon kunnen chatten! Ik zeg het ook maar niet tegen mijn ex dat het niet is doorgegaan want dan zal hij dat precies zeggen dat hij dan toch met onze zoon had kunnen chatten en aan dat gezeik heb ik geen zin meer. Morgen bellen is ook goed, zeg ik tegen mezelf, let it go! Hij heeft me op die manier toch nog soort van onder controle, het zit nu alleen tussen mijn oren!

    1. Dat zul je nog lang houden.
      Duurt jaren .. zit in een soort systeem van je.
      Op je harde schijf of zo…
      ik heb nu een heel fijne relatie maar nog vraag ik steeds ; mag ik dit of is het goed als ik…
      raar hè net of hij je nog steeds in z n macht heeft

  9. Ik zit ook in therapie. Hij ook. Wij samen ook.
    Ik voel me verslagen. Hij kan het goed verwoorden. Dat het echt niet goed zit bij mij. Vooral dat woord ‘gevoelig’ is nu HET woord – ik ben te gevoelig.
    Hij is enorm lief momenteel. Wil dat ik me ontwikkel, dat ik (precies) zeg hoe het zit…
    Maar mijn vertrouwen is weg. 10 jaar geleden zaten we ook in een enorme dip. Hij had me toen ook met woorden zó naar beneden gehaald (ik ben slecht in bed). Toen er bovenop gekrabbeld, maar nu krijg ik weer een behoorlijke knauw en is er weinig goed aan mij, voornamelijk in bed.
    Ik heb altijd voor hem uitgeschoffeld, dat hij maar tevreden was…die kleine opmerkingen. Ik kon er mn vinger niet achter krijgen.
    Mijn zelfvertrouwen is compleet weg, ik ben depressief. In therapie schijn ik nu een hechtingsprobleem te hebben met mijn ouders….
    Ik sta zo open voor alle opties, ik wil zo graag horen, dat ik het compleet verkeerd zie… waarom voelt dat dan niet zo?
    Ik zie het als behang aan de muur. Wellicht was ik wel al iets onzeker, dat zit in mn aard, en hij is gaan pulken aan dat behang. Tijd zat, we zijn 30 jaar bij Elkaar. En nu is een groot deel van dat behang weg getrokken, en daarmee is mijn zelf vertrouwen mee gegaan.
    Hij snapt mij niet. Hij is toch gewoon eerlijk geweest? Waar doe ik toch zo moeilijk over, waarom wil ik bij hem weg, om die snerende opmerkingen? Dat gaat wel ver!
    Ja, dat vind ik ook, elke opmerking is wel te weerleggen, hij bedoelde het echt niet zo, het was een grapje, of floepte er uit.
    Echter, de emmer is vol en loopt over. Dus heb ik een therapeut, die het wel over gaslighting heeft gehad, maar het niet bij ons ziet, we hebben alles vóór ons spreken voor een goede relatie.
    Ik kan het slecht hebben, als hij voor me zit, heel dichtbij, zodat ik hem wel aan moet kijken. Ik wil het liever niet meer. Ik wil rust, niet die onrust, zijn (in mijn ogen geveinsde) bezorgdheid.
    Ja, hij is enorm geschrokken toen ik zei dat ik weg wilde bij hem (hij heeft niet echt iemand waar hij mee kan praten), dus doet er alles aan om het goed to doen. Ik doe er niet zo veel aan, houd afstand. Ik weet dat dit over een paar weken tegen me gehouden zal worden. Hij heeft me al verteld, dat hij een contract heeft getekend!! (We zijn getrouwd, ook al 23 jaar)
    Wat nu??

    1. Hoi Geke,
      Geke, je bent hier op de website van het.verdwenenzelf.
      Ik denk dat je hier je vragen beantwoord ziet, dat je hier bevestiging krijgt en herkenning en erkenning: je hebt te maken met een persoon met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ja, dat wil je niet, dat weet ik ook wel! Erg dat het zo is, heel erg. Maar op een gegeven ogenblik kun je er niet meer omheen. Teruggaan/blijven geloven in die relatie is geen optie, dat weet je ergens diep van binnen. Ik lees ook tussen alle regels door dat je hoopt op een wonder. Heel herkenbaar.
      Heb geen valse hoop en verleng de situatie waarin je zit niet. Ga voor je zelf.

      1. Hoi,
        Ik moest ook heel erg huilen toen ik op deze site, eigenlijk een beetje toevallig, terecht kwam. Eindelijk herkenning, zucht van verlichting.
        Hoewel mijn therapeute ‘gaslighting’ noemde, zei ze vandaag dat ik het ervoer als ‘bullying’ (ik woon niet in NL). En ach, of het ook echt bullying is, of dat ik het zo ‘perceive’ doet er niet toe voor mij.
        Mijn zelfvertrouwen is aangetast, ik ben beschadigd. Ja, ik heb het ook toegelaten, zodat dit kon gebeuren. Ik neem me dat niet kwalijk, het maakt dat ik wel sterker moet worden.
        Dank je voor je woorden, Mika. Jij ook veel sterkte, ik was ook door jouw verhaal geraakt.

  10. Coby ik kan niet rechtstreeks op je post reageren ( er staat geen ‘beantwoorden’ onder), daarom maar even op een algemene plek:
    quote:
    Mijn ouders waren (zijn) zo ‘jaloers’ dat het een wonder is dat ik diploma’s heb en mijn kinderen konden het beter niet aan de grootouders vertellen als ze iets behaald hadden want dan volgde er altijd ‘gedoe’…
    Dat ‘GEDOE’!!
    Je kunt het ook niet duidelijker omschrijven, want wat het wel precies is, is nauwelijks uit te leggen.
    Afschuwelijk.
    Het enige dat je wel weet, is dat je je in 1000 bochten moet wringen erna, om de boel ‘goed’ te laten verlopen.
    Dat je geen rotgevoel krijgt, dat zij geen rotgevoel krijgen, dat iedereen tevreden blijft.
    Niet te doen!!
    En bovendien, waarom moet jíj dat doen?
    Op een gegeven moment kon ik het emotioneel en lichamelijk niet meer opbrengen, dat huzarenstukje dat ik moest volbrengen om geen toestanden te krijgen.
    Mogen ze niet jaloers worden? Nou laten ze daar lekker zelf voor zorgen dan!
    Kunnen ze niet met je succes omgaan? Laten ze er lekker voor in therapie gaan, of niet dan?
    Boeien!!
    Het is te gek voor woorden dat ze ons met hun zielige gedoe zo lang in de tang gehouden hebben en op onze tenen hebben laten lopen.
    ‘Wees succesvol ( want dat straalt op ons (imago) af), maar waag het niet ervan te genieten!( want dan voelen we ons gepasseerd en minder dan ons eigen kind).
    Compleet onmogelijke opdracht van hele sneue lui..

  11. Oja, je vraagt hoe je je gezin in de toekomst tegen ze kan beschermen.
    Probeer zoveel mogelijk niet van hen afhankelijk te zijn. Emotioneel, financieel etc.
    Dat is de beste bescherming.
    Hun ‘straf’ wordt stukken minder bedreigend als je weet dat je het zonder hen ook redt.
    Overigens weet ik dat iemand bij de wet zijn kinderen niet helemaal kan onterven…

    1. Simone, bedankt voor je reactie, altijd fijn als iemand meedenkt!
      Mijn gezin en ik zijn helemaal onafhankelijk en dat maakt mijn familie woedend. In het verleden heb ik veel ‘vreemde praktijken’ gezien en altijd afstand van genomen. Als kind stelde ik al vragen want er werd veel over geld en bezit (vooral van anderen) gesproken en ge(ver)oordeeld maar hun eigen gedrag was het tegenovergestelde van wat ze predikten… Veel geld en bezit wordt en is verkregen via oplichting, dat wil ik niet eens erven…
      Mijn vraag was dan ook jaren geleden aan mijn moeder die ik destijds nog wel eens sprak of ze mij wilden onterven in de vorm van een legaat (minimaal geldbedragje) zodat mijn gezin en ik nooit om de tafel hoeven/moeten met mijn gestoorde familieleden.
      Mijn moeder is totaal (vrijwillig) afhankelijk van haar man en kinderen met een NPS. Helaas weigerde ze zelfs in dit geval voor mij op te komen en na veel lezen op o.a deze site en de boeken van Iris weet ik dat je zoiets beter niet kunt vragen want nu heb ik ze zelf op een idee gebracht…
      Een voorbeeld van een ‘milde straf’: Mijn moeder is ouder dan haar man maar gezonder, reden tot jaloezie… ze heeft alleen wel wat fysiotherapie nodig zo nu en dan voor een langere periode. Via via krijg ik te horen dat ze alles zelf moet betalen want haar man (helaas mijn vader, al is dat niet helemaal zeker) heeft haar aanvullende verzekering opgezegd. Ze hebben ieder hun ‘eigen’ geldzaken nadat bleek dat mijn vader een dubbel leven heeft gehad, inclusief een kind bij een andere vrouw…
      Hij doet er nu alles aan om mijn moeders spaarpot leeg te laten maken zodat hij nog meer macht over haar heeft…
      Het ‘via via’ is niet te voorkomen al zouden we emigreren naar de andere kant van de wereld.
      Juridisch is er ook geen enkele bescherming.
      Door dit verhaal te delen op deze site lukt het mij steeds beter om zo sterk te worden dat ik de strijd aan zal kunnen!
      Overal ben ik al geweest, notarissen, advocaten, juridische vraagbakens, enz. maar het is niet uit te leggen en vaak zelfs ongeloof… het verhaal van de opgezegde verzekering van mijn moeder roept gevoelens op dat ze mijn moeder willen gaan redden, of dat ik dat had moeten doen. Dat mijn moeder niet gered wil worden wordt dan weer niet geloofd, enz…
      Omdat we kleinkinderen hebben heeft het verwerpen van een erfenis met positief saldo geen zin want dan zadelen wij onze kinderen er mee op (minderjarige kleinkinderen kunnen niet verwerpen en via de rechter is het een kostbaar onbegonnen werk)…
      Maar als iemand hier al ervaring mee heeft en dus tips dan hoor ik het graag!
      Veel liefs van Coby
      Samen steeds sterker!

  12. Dag Coby,
    Mijn moeder is overleden. Zij was instabiel (= vrijwillig afhankelijk van mijn vader zoals jij het noemt en goed verwoordt).
    Mijn vader en mijn zus zijn verborgen narcisten. Mijn moeder nam ook deel aan de complotten op haar manier. Zij was net zo goed verantwoordelijk voor alle narigheid. Zij tekende alles blind. Ik zei haar weleens dat ze moest lezen alvorens ze moest tekenen omdat ze dan klaagde dat vader weer een of andere afspraak had gemaakt bij een notaris. Moeder wist nooit waarover. Ik reageerde gefrustreerd op haar dat ze klaagde maar toch gewoon met ogen dicht had getekend. Niet omdat ik de akte niet vertrouwde, maar meer omdat moeder niet op de hoogte werd gebracht en er zelf ook niets toe deed.
    Ik heb geen contact meer met mijn vader en zus. Dat klinkt allemaal heel veilig en eenvoudig, maar dat is het niet natuurlijk.
    Mijn vader is een waar kunstenaar als het gaat om aktes, leningen, schulden, testamenten met name om er zelf beter van te worden uiteraard. Oplichter pur sang.
    Twee jaar voor het overlijden van mijn moeder brandde de woning van mijn ouders tot de grond toe af. Weg bezittingen, verzekeringspapieren, aktes etc.. Echter, was alles oud, kapot en op. Even kort: vermoedelijke brandstichter is mijn vader, dat weet ik, verder niemand, hoewel er wel gespeculeerd werd in die tijd en recherche-onderzoek is gedaan. Maar goed, pa is oud en speelde zijn rol uitstekend, dus werd niet verdacht.
    Mijn ouders waren dus dakloos en ik nam ze in huis. Nee, daar was ik niet blij mee, wetende dat pa en ma niet door een deur konden en pa enorm dominant is. Drama achteraf, maar goed.. ook een verhaal op zich uiteraard. pfffff.
    Alle verzekeringspapieren, aktes etc. moesten opgevraagd worden. En toen kwam er wat voor de dag!
    Ik was toen nog te goeder trouw, dus heb helaas nergens een kopie van gemaakt. Er waren aktes met handtekeningen van mij zelfs?! Ik heb nooit mijn handtekening gezet dacht ik.. Blijkt dat in een van de eerste aktes wij als zussen voortaan namens elkaar mochten tekenen en dat heb ik ooit getekend als jong volwassene. Daar hebben ze later gebruik van gemaakt. Ik heb ook vaker in het verleden brieven en kopieaktes gehad van een notaris of een factuur van de belasting voor een bedrag wat ik dan moest betalen wegens schenking of zo, maar ik kwam er nooit achter waar dat nou precies over ging. Ik ging altijd te goeder trouw verhaal halen bij mijn ouders die ik toen nog blindelings geloofde. Vage verhalen nu achteraf van belastingvoordelen, huis op onze naam, schenking op papier, etc. Ik begreep er niks van maar vertrouwde totaal op mijn ouders. Als ik dan eens een aanslag ontving betaalde ze mij die terug. Later bleek dat ze mij jaarlijks een x bedrag hadden moeten betalen aan rentes voor de schenkingen. Natuurlijk hebben ze dat nooit gedaan. Ik had nooit een cent te makken want ik was getrouwd geweest met een narcist en werd alleenstaande moeder met drie kinderen. Van mijn ex ontving ik zo weinig mogelijk uiteraard en mijn ouders hielpen mij financieel ook niet. Ik had zelf een simpele baan gevonden. Ik hoefde van mijn ex niet te gaan werken, want al die aandacht voor mij kon hij niet aan. Hij vond het veiliger voor hem dat ik thuis bleef bij de kinderen natuurlijk. Ik had niks in de gaten, vond het niet altijd even fijn, maar deed het ermee.
    Er zijn diverse schenkingen aan mij gedaan op papier. De aktes daarvan heeft vader meegekregen van de notaris om die aan zijn kinderen te overhandigen. Dat heeft hij nooit gedaan natuurlijk. En de verzekeringen… laat ik het maar niet opschrijven hier.
    Na het overlijden van moeder ontving ik van de notaris een overzicht (i.v.m. kindsdeel). Een overzicht waar de honden geen brood van lusten. Ik durfde de erfenis niet eens zo te aanvaarden. Schenkingen op papier aan zus, niet aan mij.
    Dat was natuurlijk ook een heisa, want door beneficiair te aanvaarden liet ik weten dat ik mijn vader en zus niet vertrouwde. Nou ja, einde contact (mede daardoor, maar dat was niet het enige).
    Ook ik ben overal langs geweest, zelfs bij de notaris van mijn ouders. Die wist niet goed wat hij moest zeggen. Ik heb daar zitten huilen als een klein kind. Nog niet in staat om het te beseffen. De notaris schrok er wel van, maar kon er niets mee. Hij vertelde dat mijn vader en zus ‘enkele weken geleden’ nog langs waren geweest en dat vader had gezegd dat hij mij niks meer aan rente verschuldigd was, dat hij mij ruimschoots al had geschonken. Leugens natuurlijk. Ik zie ze zo zitten! De notaris heeft dat niet gecontroleerd maar is door de lieve onschuldige blikken van vader en zus in het ootje genomen. Over het overzicht van de notaris moest ik akkoord geven. Ik heb niet geweten wat ik moest doen. Niemand die wist wat het beste voor mij was. Op het overzicht is met pen van een ‘nee’ een ‘ja’ gemaakt. Mag dat? De notarissen waar ik ben geweest voor verhaal, info en advies konden het zo een, twee, drie niet zeggen. Dan kon ik beter naar een advocaat. Maar dat kost me klauwen met geld en ik ben er totaal niet van overtuigd dat zij iets voor me kunnen doen. En dan ontvangt vader (en zus) ook bericht. Nee, ik ga dat niet doen!
    Hoe het er nu voorstaat? Ik heb geen idee. Ik moet het afwachten als mijn vader overlijdt. Dan komt er een nieuwe episode. Lange weg? Nou! Oneindig als je te maken hebt met narcisten.
    Coby, leef je eigen leven en laat het gerust los. Je komt er toch niet achter hoe het precies allemaal zit. Onmogelijk. Een narcist maakt de boel zo warrig dat niemand nog weet hoe het zit. Tegen die tijd zal ik opnieuw de erfenis beneficiair aanvaarden.

    1. Dank je wel M.
      Wat een verhaal en wat heb jij al veel meegemaakt.
      En ook ik heb zitten huilen als een klein kind maar dan bij een advocaat die inderdaad niets voor mij kan doen.
      Jouw verhaal doet mij beseffen dat ik nooit een band met ‘het kind van de andere vrouw van mijn vader’ zal kunnen hebben. Daar twijfelde ik steeds over want het is toch familie en zie ik het wel goed dat deze persoon met een fijne jeugd zonder mijn vader dezelfde ‘stoornis’ heeft… hoe langer ik deze persoon ken hoe meer ook duidelijk wordt over het arbeidsverleden en de ‘geldstromen’… er klopt helemaal niets van!
      Al in het allereerste gesprek met deze persoon wat jaren geleden kreeg ik vreemde vragen en verhalen over geld. Toen gingen er wel alarmbellen in mijn hoofd maar oordelen ging gelijk zo ver… het kon de invloed van mijn vader en zus zijn die al veel eerder hadden kennis gemaakt maar contact met mij hadden geprobeerd te voorkomen… Er valt dus nog meer los te laten!
      We zien wel maar ondertussen houd ik de wettelijke juridische veranderingen op het gebied van familie- en erfrecht goed in de gaten!
      Coby

      1. Jeetje, jullie hebben mijn ogen geopend. Als zondebok van narcistische moeder is al heel veel geld richting de gouden broer gegaan. Ik weet van sommige bedragen, maar waarschijnlijk lang niet alles. Mijn ouders zeggen dan dat ik nog een x bedrag tegoed heb, maar dat is dus onzin. Zolang dat specifieke bedrag niet beschreven is, heb ik nergens recht op. Ik zeg nu dat me dat allemaal niets kan schelen, maar ik heb zo’n moeite met alle onrecht. Waarschijnlijk laten ze alles na aan de kleinkinderen: mijn broer heeft 3 kinderen, ik heb er 1. Los van het feit dat ik daar best vrede mee heb, weet ik diep in mijn hart dat dit mijn moeders manier is om mij te pakken. Van gelijke behandeling heeft ze nog nooit gehoord, ook al predikt ze dat overal. Het is en blijft lastig, zeker als je ouders al hoogbejaard zijn. Ik ben blij met deze website!

  13. Hoi Coby,
    Je maakt inderdaad veel mee als je met narcisten te maken hebt (gehad). Ik lees de impact en de geslepenheid van narcisme in jouw reactie tussen de regels door, omdat ik het zo goed herken.
    Erg hè, dat je zit te huilen bij de advocaat omdat je het niet uit kunt leggen, merkt dat je niks kunt terwijl er zoveel onrecht speelt. Ik schaamde me bij de notaris. En eigenlijk is het zo dat hij zich zou moeten schamen. Als ie maar eens wist…..
    Alarmbellen en vraagtekens. Ik had ze ook, maar dacht dat mijn ouders een en ander niet door hadden of niet goed begrepen of dat ik het niet begreep. De geslepenheid: je kunt niet bevatten dat je familie zo is. Als ik me hardop dingen af ging vragen zorgden zij er voor dat ik me ging schamen voor mijn achterdocht of ongeloof of omdat ik geen vertrouwen had in ze. Ik hield stil, maar ergens wist ik toch dat het niet klopte. Ik kon er alleen niks mee en ik wist ook niet dat ik te grazen werd genomen.
    Je schrijft ook nog dat je ze dingen in de mond hebt gelegd waar zij hun voordeel uit konden halen. Ja, dat herken ik ook. O wat stom denk ik nu achteraf. Maar als je geen weet hebt van narcisme is het heel normaal dat je zulke vragen stelt of probeert een normaal heen en weer gesprek te voeren om er samen uit te kunnen komen.
    Nee, dat gaat niet bij een narcist. Een heel duidelijk teken aan de wand!
    Ik hou de wetten ook in de gaten wat dat aangaat. Dat is denk ik ook het enige wat we kunnen doen voorlopig. Vooral geen slapende honden wakker maken in elk geval.

    1. Ik lees net jullie verhalen. Het is niet te bevatten dat dit gebeurt. Mijn (narcistische) moeder echter houdt haar financiële toestand voor mij verborgen. Een nicht vertelde dat ze een extra bankpas had aangevraagd omdat ze de financiën van haar moeder beheert. Ook mijn man en mijn schoonzus doen dat. Zij weten precies wat er speelt, alles in volledige vertrouwen naar elkaar. Zoals het ook hoort vind ik. Toen mijn vader was overleden stelde ik dit aan mijn moeder voor. Want stel dat haar iets overkomt is het handig om iemand te hebben die haar belangen behartigt. Echter, ze draait er omheen. Ze zei: ik geef je mijn pincode wel. Ze laat mij niet in haar financiën kijken. Ik hoorde van een tante dat ze af en toe bij kennissen geld leent om (dure) kleding te kopen. Bij een duur modehuis heeft ze spullen op laten schrijven om dat ‘later’ te betalen. Elke keer als ik haar zie (is niet zo vaak meer, ik woon ook niet in de buurt, gelukkig) heeft ze nieuwe kleren aan. Terwijl ze een mager pensioentje heeft en altijd klaagt dat ze weinig te besteden heeft. Bij een oom deed zij de financiën terwijl mijn oom een slimme man is. Maar zij zei dat hij niet om kon gaan met internetbankieren. Op een gegeven moment heeft mijn oom haar op het matje geroepen want er was een bedrag overgemaakt naar haar rekening. Zij zei dat de nieuwe vriendin van hem dit had gedaan omdat zij jaloers is op mijn moeder( !?) Ik heb nog een broer maar hij heeft een paar jaren geleden het contact verbroken. Ik zelf heb minimaal contact. Heb ik ook moeten leren om zelf te bepalen hoe vaak en hoe lang ik haar ga bezoeken zonder mij schuldig te voelen. Met mijn broer heb ik goed contact.
      Maar nu weten we dus niet wat we straks aantreffen als zij is overleden. Ik verwacht een financiële chaos. En krijgen wij dat dan niet op ons bordje? Verder heeft ze zich minimaal verzekerd voor overlijden. (dat heeft ze op ons aandringen wél een keer laten zien) Ik zei toen dat ik geen 1 cent uitgeef aan haar uitvaart, mocht er geld tekort zijn. Toen werd ze boos hoe ik dát kon zeggen. Na alles wat ze voor ons heeft gedaan. Nee, … wél dure kleding kopen en 4x per jaar op vakantie. En die uitvaart aan ons overlaten….
      Maar zoals al zei: ik zie er tegen op wanneer zij is overleden; wat treffen we aan…en kunnen wij ons daar van distantiëren…

  14. hoi,
    Het herkenbare verhaal wat zoveel slachtoffers van narcisten over komt.
    Zelf narcistische moeder en broer, vader stockholmsyndroom. Het contract met broer is er in 25 jaar zelden. mijn vader is gek op mijn zoon daarom is er met hun contact, maar oppervlakkig. Vol trots zelf moeder van ernstig meervoudig beperkte zoon, partner is overleden. Bij zijn crematie werd er door familie en schoonfamilie flink ruzie gemaakt, van wie er bij mijn zoon mocht komen, wie als laatste in aula mocht blijven en nog veel meer. Geen enkel respect van beide kanten waarvoor we aanwezig waren. Twee jaar geleden kreeg mijn vader hersenbloeding. De dag zelf moest ik mee naar ziekenhuis, ondersteuning bieden. (Gesproken met dienstdoende neuroloog, tevens neuroloog van mijn zoon. zij gaf aan dat er weinig hoop was.) Tot dat mijn broer terug was uit het buitenland en alles overnam. Zoals verwacht. Gesprek met neuroloog voerde hij met mijn moeder, ik kon dat toch niet ( toen 18 jaar ervaring met hersenletsel van mijn zoon). Ik mocht 1x per week bij mijn vader op bezoek in revalidatiecentrum., geen toestemming om te bellen. Mijn broer ging elke dag en belde ook elke dag. Bijna elke dag belde moeder met verhalen over hoe mijn vader vooruit ging. Ik heb 2x mijn zoon meegenomen ondanks dat dit heel lastig is door zijn beperkingen. Na de 2de keer de week erna nog 1x geweest, mijn vader was woedend omdat mijn zoon er niet was. Ik heb stilzwijgend tegen deurpost geleund, afscheid genomen. Het was klaar! Na zoveel jaren van ellende. Alles geblokkeerd. Wat waren moeder en broer boos, wie kon je nu de schuld overal van geven? En ja, wat ben ik zwart gemaakt. Enkele uren voor zijn overlijden werd ik gebeld dat ik nog afscheid mocht komen nemen. Niet gedaan, klinkt hard, maar hij heeft nooit geprobeerd mij te steunen. Geen uitnodiging voor crematie, mijn zoon kreeg kaart met crematie in besloten kring. Was dus ook niet welkom. Dus nooit geweten wanneer de crematie is geweest. Na enkele weken gevraagd om boedelbeschrijving, geen antwoord. Pas via tussenkomst advocaat. Er klopte niets van. Nogmaals gevraagd en uiteindelijk gekregen, ( klopte nog steeds niet). Ze boden een bedrag aan en dat heb ik geaccepteerd. Met de stelling: ik ga geen eindeloos gevecht met ze aan, want dat gaat anders gebeuren. Ik ga genieten van mijn zoon, gelukkig met hem zijn. Zij kennen het gevoel van geluk niet. Dat is pas triest.
    En hun advocaat had nog brief gestuurd; naar zijn mening mocht ik het contact tussen oma en kleinzoon niet verstoren door dit alles. Cum laude afgestudeerd, maar weinig kijk op mensen.

  15. Allemaal herkenbaar. Vrolijk en makkelijk in de omgang, zoet zijn. Dan was t makkelijk. Maar oh wee, als ik nee zei, weigerde of een grens of behoefte uitte. Dan werd ik keihard afgewezen. Thuis en in latere relaties patroon herhaald.

    Ik leefde met de overtuiging dat voor mezelf opkomen geen optie was. Ik wist echt totaal niet wie ik was. Herken wat je schrijft.

    Ik ben nu aan het leren dat er normale mensen zijn met wie ik dingen kan oplossen, dat het fijn en ontspannen is, ik nee mag zeggen of iets anders mag kiezen. Spannend, en zo fijn dat ik al een handjevol daarvan heb verzameld. En ik het contrast zie tussen licht en duister. Dat ik vreugde voel en wederkerigheid. Dat ik de kat even uit de boom mag kijken, dat ik mag vetrekken als t niet goed voelt, dat ik niet altijd maar lief en zoet hoef te zijn, zelfs gewoon eens durven niet te lachen als ik iemands grapje gewoon niet leuk vind. Dat zijn voor mij hele stappen naar mezelf leren voelen en zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *