Het laatste gevecht

Dit is een gastcolumn van Anna

Ze twijfelde of ze het wel zeggen moest. Eigenlijk twijfelde ze al langere tijd aan alles, met weinig energie en een gebrek aan daadkracht, maar dat zag ze nu eindelijk in: Het lag niet aan haar, ze was niet gek. Wat haar was overkomen was haar aangedaan. Subtiel manipulatief was ze om de tuin geleid. Met minder zelfvertrouwen ís het ook moeilijk om in je eigen kracht te gaan staan. Eigen kracht? Waar is überhaupt het Eigen Zelf? Ze was afgesneden van zichzelf. Wie ze werkelijk was voelde verdwenen, opgenomen in een schijnrealiteit die lange tijd haar echte realiteit was geworden. ‘Het land van de duisternis’, ze las deze metafoor op de website het Verdwenen Zelf en dat was precies zoals ze het voelde. Een dorre, mistige plek, die haar het heldere zicht ontnam en haar isoleerde van de werkelijkheid

Ze verweet het zichzelf. Alles lag immers aan haar. Met elke discussie werd alles teruggekaatst naar haar. Gaf ze haar grenzen aan, dan werd dit weggehoond en op verdrietige toon duidelijk gemaakt dat zíj daarmee grensoverschrijdend was. Liet ze merken dat er volledig ongenuanceerd geprojecteerd werd op haar, dan was het haar gekwetste ego dat geen liefde kon ontvangen.
Het klopte niet, alles werd omgedraaid. Maar er tegenin gaan werkte niet. Want een woede-uitbarsting stond haar dan alweer te wachten. En waar ze daarin tot dader werd gemaakt, nam haar empathie dan de overhand om de situatie te verzachten. Dat was haar enige munitie en hier zou ze zich met alles aan vastklampen: haar liefde en compassie voor haar omgeving zou haar niet worden afgenomen. Dat was juist haar kracht! Dat ze daarmee juist het land van de duisternis dieper werd ingetrokken, zag ze niet.

Ook al voelde het onrechtvaardig en kwam er elke keer weer een moment dat ze het echt niet meer trok, dan ineens klaarde het weer op. Werd haar verteld dat er zoveel om haar gegeven werd en alles uit liefde was bedoeld. Het was toch duidelijk dat haar burn-out de reden was waarom ze het allemaal zo zwart inzag? Ze moest vooral aan zichzelf werken, leren om haar eigen ruimte in te nemen, want dan was dit allemaal niet gebeurd. Dát zou haar echt verder helpen in het leven. Met stille tranen over haar wangen hoorde ze aan hoe ze het over zichzelf had afgeroepen. De barst in haar Eigen Zelf kreeg er een nieuw scheurtje bij.

Waarom kon ze zo slecht aangeven dat dit alles niet normaal was? Omdat haar woorden telkens weer als een aanval werden gezien en werden verdraaid. En hoe ze ook haar best deed om in te laten zien dat het echt niet zo bedoeld of gegaan was, ze moest maar gaan leren begrijpen dat dit wel het geval was en accepteren dat ze daarvoor gestraft zou worden.

De straf was de boosheid waarin verwijten eindeloos doorklonken. Al werden ze nooit als zodanig verpakt. Ze diende steeds vaker verantwoording af te leggen over haar gedrag dat niet door de beugel kon. Werd haar verweten dat ze opzettelijk geen aandacht gaf, dan werd een verweer van haar beteugeld met een belerende terechtstelling waarin ze zou horen dat haar gekwetste kind niet kon accepteren dat het zo was. Haar gedrag voelde onveilig, werd haar gezegd. Gaf reden tot onrust en wantrouwen – en om die reden zouden er sancties zijn. Er werd gedreigd om haar te ontnemen waar ze al maanden zoveel energie in stak, tenzij ze aan zichzelf zou gaan werken.

Op de tenen lopen werd haar nieuwe strategie. Om te allen tijde te voorkomen dat haar opnieuw iets verweten kon worden en dat het dreigement werkelijkheid zou worden. Anticiperend reageren bleek alleen nooit voldoende te zijn. Niets zou dat zijn. Ze was zijn bezit. Maar zo subtiel, dat ze niet doorhad hoe onrealistisch het was geworden. Of eigenlijk geweest was vanaf het begin. Het met anderen delen kon ze niet, wat zij die hem kenden zagen deze kant van de persoonlijkheid niet. Hen werd een andere realiteit getoond. Ze zouden nooit genoeg van die streken te zien krijgen om argwanend te worden. En zij zou zich zo geïsoleerd voelen dat ze zou vastklampen aan de luchtspiegeling die haar werd voorgehouden.

Gelukkig was er redding voor haar. In haar zoveelste te ontvangen woede-uitbarsting die zonder enig pardon werd afgedaan als ‘het beste met haar voorhebben’, was er daar in dat moment voor het eerst stilletjes op de achtergrond een getuige. Die het oorverdovende lawaai had aangehoord en ingreep. Met een lichaam dat de stress niet meer verwerken kon, werd ze opgetild en op de bank gelegd. Ze werd verzorgd en niet meer alleen gelaten. Haar gevecht met het land van de duisternis leek eindelijk ten einde te komen, maar het gevecht met haar Eigen Zelf was nu begonnen. Ze zou haar zoektocht starten om het terug te vinden. Om de wonden te likken die haar waren aangedaan. Met liefde zou ze het voorzichtig omarmen en iedere angst die daarbij zou opkomen, aankijken en terugsturen naar de bron.

Ze kwam terug in het leven. Dagen gingen voorbij waarin ze situaties uit het verleden voor haar oog zag verschijnen, maar nu in het licht van de nieuwe realiteit. Ze leerde haar schuldgevoel over het maar niet snel genoeg herstellen los te laten. Het kón haar niet verweten worden. Ze was al die tijd gevangen geweest en was hierdoor nog méer opgebrand geraakt in plaats van minder. En dat dit nu juist ging veranderen, voelde ze elke dag steeds een beetje meer.

Dat dit een moeilijke weg was, leerde ze accepteren. Natuurlijk werd haar afwezigheid en negeren niet in dank afgenomen. En werden er nog steeds pogingen gedaan om haar te straffen. Werd haar nog steeds verteld dat ze een groot gekwetst ego had en dat ze ondankbaar was. Werd er opnieuw gedreigd met laatste redmiddelen om haar energie naar zich terug te trekken. Zou ze eindeloos gebeld worden in de hoop dat ze ooit weer een keer zou opnemen.

Maar ze gaf niet meer thuis. Ze leerde haar lichaam ontdoen van alle opgebouwde stress en leerde haar eigen kracht terugvinden. De uitputtende strijd zou afnemen en vanzelf ooit een ver verleden worden. Want haar langzaam terugkomende Eigen Zelf zou ze met alles wat ze in zich had leren verdedigen. Om dit nooit, maar dan ook nooit weer te verliezen.

21 gedachten aan “Het laatste gevecht”

  1. Dank voor het verwoorden van hoe het is. Vooral hoe het herstel voelt heb je zeer herkenbaar beschreven. Inderdaad, met de herkenning en erkenning van wat is aangedaan ben je er nog niet. Dan begint het pas. En dan wil je soms sneller dan mogelijk is.
    Ik ga het uitprinten en herlezen.
    Een verbonden groet van Jacqueline

  2. Ik wou dat ik deze vreselijke realiteit zo duidelijk aan iedereen kon duidelijk maken. Plaats Suz voor je naam en het is ook mijn realiteit wat je schrijft. Dankjewel Anna. En heel, heel veel succes!

    1. Bijzonder he, dat dit voor zoveel mensen zo herkenbaar is… Ik wens iedereen hier onwijs veel sterkte mee. Zodra je het licht (van de ‘echte realiteit ziet) is de eerste grote stap genomen om hieruit te komen. Jij ook veel succes en sterkte Suz!

  3. Dank voor je verhaal. Wat herkenbaar..en ondanks dat heb ik toch nog steeds die zelf twijfel; is het echt zo wat ik over hem denk of ben ik inderdaad zo gek en egoistisch als dat hij zegt..Ik heb schuldgevoel omdat ik minder geef en mijn empathie onderdruk. Het voelt alsof ik een narcist ben geworden uit verdriet en zelfbescherming.
    Hoe zijn jullie losgekomen uiteindelijk?
    Lieve groet🌻

    1. Pfff, dat voelt voor mij soms ook zo…alsof ik zelf een narcist ben geworden. Beangstigend en verlammend. Het ‘blijven zoeken naar’…mij. Naar hoe ik lief kan hebben, puur vanuit mijn hart, vanuit mijn kwetsbaarheid en kracht.

  4. Dank Anna ..voor t zo mooi en pijnlijk verwoorden …wat ook mijn leven was en de strijd die ik nog steeds heb om mijn eigen identiteit te vinden….wat mijn grenzen zijn ..en hoe ik blij en tevreden kan zijn met mijn eigen keuzes zonder gemanipuleerde opgelegde “keuzes”die ik 31 jaar heb geloofd

  5. Het is heel mooi en goed verwoord. Nog steeds heb ik last van die onzekerheid, hoewel ik nu na zoveel jaren al wel goede dagen heb ook, maar ik moet er aandacht aan besteden. En ook weer niet te snel willen gaan in nieuwe ondernemingen en zeker in relaties, op welk vlak dan ook.. Mijn lichaam is totaal opgebrand geweest en heel erg ziek. Ik ben er nog niet, maar met medicatie en veel rustig aan doen en terug kijken naar wie ik ooit was helpt me door het schrijven van een boek. Ik kom elke dag een beetje dichter bij mezelf!!! Ook dankzij steun van stukjes als dit van Anna en anderen….Het beste allemaal in de heling van dit alles…

  6. Zo prachtig beschreven,en zo herkenbaar!
    Ook ik ben nog aan het herstellen van een relatie met een narcist!
    Het was de hel op aarde,maar nu begint voorzichtig de zon weer te schijnen!😊💞

  7. Lieve Anna,
    Dankjewel voor je verhaal! Je beschrijft zo nauwkeurig de mist, het drijfzand… het maakt me misselijk en tegelijkertijd heb ik er groot respect voor hoe je de wanhoop van het slachtoffer weet te vangen. Het is een ijzersterk stuk.
    En ik vind het zó knap dat je je een weg gevonden hebt uit het labyrint! Zeker mensen die stellen je te zullen “helpen” (want helaas: ook in de hulpverlening lopen narcisten rond!), kunnen je genadeloos onderuit halen, en hebben daartoe alle middelen omdat therapie (maar ook: trainingen en workshops voor persoonlijke ontwikkeling) vraagt je open te stellen en bloot te geven.
    Vier jezelf en je kracht – je hebt de moordpoging op jouw hoogst eigen persoon overleefd.
    Liefs,
    Reigerschap

  8. De verwarring, de twijfels, de vraagtekens; zo herkenbaar allemaal. Ik blijf het zo frapant vinden, dat er altijd eenzelfde strategie bestaat. Maar dan ook exact hetzelfde. Alsof ze het afspreken met elkaar.

  9. Als er geen empathie is vanuit de narcisten resulteert het altijd in hetzelfde namelijk dat het altijd aan jou zou liggen, dat jij moet veranderen, etc. etc.
    De empathie knop vinden en deze uitschakelen voor degenen die jouw liefde, tijd en aandacht niet waard zijn.
    Daar waar geen wederkerigheid is, kun je maar één ding doen en dat is zo snel mogelijk voor jouw ZELF kiezen en weg wezen.

  10. Zo herkenbaar!!
    Maar ik kan nergens heen…
    Ben bang op straat te komen.
    Totaal geen mensen meer waar ik terecht kan.
    Terwijl ik allang weet dat ik weg moet,
    Ik haat hem zo maar hij blijft en zegt dat er wat hem betreft niets aan de hand is en ondertussen kil en treiteren .
    Ik heb het gevoel dat ik niet meer leef.

    1. Hoi J. Ik hoop dat je de moed vindt om voor jezelf te kiezen. Jij bent ZOVEEL waard. Laat je licht niet doven door een ander, ook al zijn er nu geen andere mensen waar je terecht kan. Die komen heel gauw op je pad, wanneer je jezelf de veiligheid geeft en gunt waar je nu niet in verkeert. De armen van anderen die nu gesloten lijken, gaan dan vanzelf weer open, óf er komen nieuwe mensen op je pad. Ik hoop dat je dit vertrouwen ergens kunt voelen, want ik gun je die transformatie enorm.
      Het leven buiten dit dal waarin je zit, is het waard om gezien te worden. En uiteindelijk ook geleefd te worden.
      Veel liefs, kracht en moed wens ik je toe.
      Anna

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *