Het zware gevecht na de narcist

Dit is een gastcolumn van Em

Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat ik vanuit de nachtmerrie met de narcist, in de nachtmerrie van de werkelijkheid belandde. Hoewel wij ervaringsdeskundigen heel veel herkenning vinden in elkaars verhaal, symptomen en emoties, is toch ieders proces weer anders, doordat we allemaal een ander pad te bewandelen hebben met ieder zijn eigen gevecht. Wat we allemaal met elkaar gemeen hebben, is het gevoel dat je tijdens het proces meerdere malen naar de hel gaat en terug, toch? Het is geen kwestie van even de narcist uit je leven bannen, rouwen om wat was en het leven dan weer oppakken, zoals het doorgaans bij een normale relatie wel het geval is. Nee, het is een strijd met confronterende, pijnlijke en soms slopende obstakels, die de stapjes die je met moeite vooruit zet, onherroepelijk weer ondermijnen. Een verbroken relatie met een narcist is een confrontatie met een pijnlijke puinhoop en vernieling.

Ik zal het moment nooit meer vergeten, dat ik de duistere waarheid zag. Met een niet te bevatten zekerheid toonde de narcist zijn griezelige aard, waardoor het rookgordijn met een klap naar beneden viel. Wat ik toen zag, legde zijn berekenende manipulatie bloot en maakte dat ik nog maar 1 ding wou: wegwezen en nooit meer contact. Maar de schok was groot. De knoop in mijn maag, mijn adem die stokte, het bonzen van mijn hart en dat vreselijke gevoel van machteloosheid. Het besef dat ik weer iets duisters in was getrokken was overweldigend. Het sadistische dat me onder ogen was gekomen, het besef dat iemand weer in mijn hoofd was gekropen, het ongeloof dat het weer gebeurd was. Ik kreeg herbelevingen van eerdere trauma’s, er was paniek en het enige antwoord dat ik op dat moment kon bedenken, was het losmaken van mezelf. Ik kon de tsunami aan emoties niet aan.

In de weken daarna heb ik vele momenten gekend dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest door de emoties. Ik zag de verbanden met voorgaande trauma’s en dit trauma. Ik zag vol ongeloof hoe narcisme als een rode draad door mijn leven liep. Ik zag dat ik een ongelooflijke magneet ben voor narcisten en psychopaten. Het waren weken waarin ik de ene na de andere flashback uit het verleden kreeg, die steeds weer opnieuw zorgden voor een aha-moment, want alles, maar dan ook werkelijk alles aan ingrijpende gebeurtenissen uit mijn leven is verweven met het trauma met deze narcist en nu viel alles op zijn plek. Het was bizar hoe ik alles aan elkaar kon rijgen van 50 jaar. Het was veel, heel veel en ik kon nergens anders meer aan denken, omdat het constant op mijn netvlies zat. Net zoals ik deed toen ik nog met de narcist was, analyseerde ik ook nu onophoudelijk, aan één stuk door. Ik analyseerde me bijna gek, mijn hersenen draaiden zowat dol.

Het was bizar en griezelig tegelijk om te beseffen dat deze man in de korte tijd van maar 7 maanden dat we elkaar zagen, zo manipulerend tekeer was gegaan dat hij alles uit het verleden los gepeuterd had en ik compleet in de kreukels lag. Het is denk ik overbodig om te zeggen, dat ik erg geïrriteerd raakte van opmerkingen waarin me werd voorgehouden, dat ik hier veel van zou kunnen leren en er door zou groeien. Moest ik dan eigenlijk dankbaar zijn, voor iets dat me zo onderuit geschoffeld had, met alle gevolgen van dien?

Nooit eerder heb ik zulke intense emoties beleefd als het afgelopen half jaar. Nooit eerder heb ik zulke heftige huilbuien gehad, dat ik me letterlijk vast moest houden, om niet om te vallen. En nooit eerder heb ik me zo alleen gevoeld. Ik heb kennis gemaakt met een echt gevoel van eenzaamheid. Een pijn die snijdt als een mes door je heen.

Als ik vanaf de bank naar buiten keek, zag ik een wereld die ik niet meer herkende. Ik hoorde er niet meer in thuis, ik hoorde er niet meer bij. Ik zat alleen met mijn verdriet en wanhoop en merkte aan alles dat ik niet aan anderen kon uitleggen wat er zich werkelijk afspeelde binnen in mij. Ik kon het niet. Hoe kon ik ook overbrengen dat het juist subtiele opmerkingen waren, non-verbale beledigingen, ongrijpbare leugens, het aantrekken en afstoten, de wisselende signalen en stiltebehandelingen, die ervoor hadden gezorgd dat ik nu zo diep zat. Ik kon er niks mee en keerde alleen maar meer in mezelf.

Om de haverklap bij het minste of geringste werd ik getriggerd. Een opmerking die niet lekker viel, als ik iets zag op tv, of als ik werd aangesproken in de supermarkt door een man die gewoon vriendelijk was. Maar ook als ik het gevoel kreeg dat ik niet werd gehoord, gezien of begrepen, dan schoot ik tegen het plafond. Of als ik het signaal kreeg dat ik er niet zo toe deed. Het signaal dat ik zo herken uit mijn verleden en bij deze narcist, zeker nú een heel gevoelige snaar. Ik begreep mezelf niet meer en de moed zonk me steeds meer in mijn schoenen. Ik ging me afvragen welke toevoeging ik überhaupt nog was in het leven van andere mensen en of ik niet meer dan een last voor anderen was.

Met al deze emoties, gedachten en mijn turbulent rugzakje werd ik doorverwezen naar een psycholoog van een grote GGZ-instelling. Helder denken kon ik niet meer; ik raakte gauw in de war en getriggerd, snapte er dan helemaal niks meer van, raakte compleet de draad kwijt, vol spanning en machteloosheid. Maar, dacht ik, hiermee ben ik op de juiste plek. Niets bleek minder waar.

De intake duurde vier gesprekken. “Hier is veel behandeling nodig.”, werd me verteld in het eerste gesprek. In het tweede of derde gesprek kreeg ik te horen dat er geen traumabehandeling nodig was. Van deze tegenstrijdigheid raakte ik in de war en lichtelijk in de stress vroeg ik waarom. Ik had immers last van vier trauma’s, moest ik dat maar negeren? Het antwoord was dat er patronen waren in mijn leven en gedrag, die waarschijnlijk dieper lagen in mijn persoonlijkheid. En daar kwam mijn verzet, want ik wou niet de zoveelste zijn die een persoonlijkheidsstoornis krijgt aangemeten vanwege de aanwezigheid van narcisten in mijn leven. Ik zei dat ik niet de verantwoordelijkheid wou dragen voor de pathologie van de narcist. “Je hebt het wel zelf toegelaten.”, was het antwoord dat ik kreeg. Getriggerd raakte ik even het contact met mezelf kwijt, zo onveilig voelde ik me na die woorden.

Vervolgens gingen we na het vierde gesprek EMDR doen. Hier was ik blij mee, maar begreep er wederom niks van. EMDR is toch traumabehandeling…? Ik was de draad inmiddels al behoorlijk kwijt.

We begonnen. Ik moest wennen aan de EMDRsessies, maar de derde sessie kwam het op gang en beleefde ik heftige emoties. Het was heftig, maar toch goed. Ja, dit was het, dacht ik, hiermee kan ik ergens komen. Echter na deze sessie was de behandeltijd op bij de GGZ en volgde het afsluitende gesprek. Ik kreeg tips waar ik verder kon zoeken naar een therapeut of psycholoog, die de EMDR verder op zou pakken. Ik wist niet wat me overkwam en ging compleet overbluft naar huis. Eenmaal thuis kwam de woede; het ging nog altijd helemaal niet goed met me en ik voelde me zo aan mijn lot overgelaten. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat de EMDR was opgestart en ik het vervolgens maar zelf moest gaan uitzoeken? Ik was woest en dat heb ik haar ook zeker laten weten. Netjes, maar wel heel duidelijk.
Toen ik achteraf bij de huisarts een kopie van de ontslagbrief van deze psycholoog mee kreeg, werd deze woede nog eens keer gevoed. In het verslag lag de focus helemaal op mezelf en geen woord over psychische mishandeling, narcistisch misbruik of wat ook. Het leek alsof ik gewoon even een foute man had getroffen, waarbij de nadruk lag op, zoals zij het noemde, destructieve patronen van mij. Na een telefonisch gesprek met de psycholoog, heb ik hier tenminste wel nog excuses voor gekregen. De huisarts heb ik mijn eigen geschreven versie van de ontslagbrief overhandigd. Gelukkig had ik nog ergens blijkbaar de kracht om voor mezelf op te komen.

De ervaring met die psycholoog heeft me een flinke knauw gegeven, waardoor ik alleen maar verder ben afgezakt. Ik voelde me zo verloren en alleen. Het ging gewoon absoluut niet goed met me en soms had ik zeer sombere gedachten, waardoor ik me weer af ging vragen wat ik überhaupt nog kon toevoegen in dit leven. Iets wat ik zeker ook heb aangegeven tijdens de behandeling. Het gevoel dat dat niet terzake deed bij de GGZ, deed me zo ontzettend zeer. Het raakte zo aan het signaal dat deze narcist en ook de eerdere narcisten aan me af hadden gegeven; het signaal dat ik er niet toe doe, dat ik niet de moeite waard ben. Ik voelde me door de GGZ niet gehoord, niet gezien en dat gaf een naar gevoel van onmacht. Daarbij begreep ik totaal niet wat ik nou eigenlijk had gedaan bij deze GGZ-instelling. Het enige dat ik er mee had bereikt, was dat mijn trauma’s alleen maar meer getriggerd waren door de EMDR. Het is mij tot op de dag van vandaag een raadsel hoe dat zo heeft kunnen gebeuren.

Inmiddels ben ik bij een kleine praktijk begonnen (in het Noorden van het land). Een praktijk waar narcistisch misbruik begrepen wordt en waar ze zelfs bekend zijn en werken met de boeken van Iris. Hier wordt mij niet onder mijn neus gewreven dat ik het allemaal zelf heb toegelaten. Hier snapt men dat je niet per definitie van alles mankeert wanneer narcisten je levenspad betreden. Hier voel ik me serieus genomen wanneer ik zeg dat mijn valkuilen in de eerste plaats voortkomen uit mijn empathie, waardoor ik mijn grenzen soms verleg, ik me te verantwoordelijk voel voor de ander zijn gevoel en waarbij ik soms doorschiet in mijn begrip voor de ander, ten koste van mezelf. Ik snap nu hoe narcisten daar gruwelijk misbruik van maken en met me spelen.

Ik heb nog een lange weg te gaan. Veel is nog aanwezig, van wat er in het afgelopen half jaar voorbij is gekomen. Het voelt niet meer constant zo intens als in het begin, maar de momenten zijn er zeker nog, al is het sinds twee weken even wat rustiger in mijn hoofd en met mijn emoties. Emoties, flashbacks, triggers, sombere gedachten; inmiddels weet ik dat ze ook zo weer opnieuw aanwezig kunnen zijn. Maar voor nu koester ik het, dat het wat rustiger voelt op dit moment. Even ademhalen en zelfs ook even lachen om die heerlijke kat van mij of om wat ik zie op tv.

Komend weekend zie ik mijn zussen die 300 km verderop wonen en daar kijk ik naar uit. Ik hunker naar een warme knuffel, ik heb het zó gemist.

Het proces, waar wij allemaal op onze eigen manier doorheen gaan, is intens pittig. Dat we het weten te doorstaan toont aan hoe krachtig we zijn. Leven met een narcist is een hel en het leven na de narcist in eerste instantie ook. Het kost veel doorzettingsvermogen om die puinhopen op te ruimen die hij of zij heeft veroorzaakt en om je leven en jezelf weer op orde te krijgen. Ik neem mijn hoed diep af voor diegenen die dat al hebben bereikt.

57 gedachten aan “Het zware gevecht na de narcist”

  1. ‘Hoe hield ik het zoveel jaren vol? Kwetsingen negeren (…)’. Ja, dat ken ik ook, en eveneens hoe dat soms je valkuil kan zijn.
    Ik probeer te beslissen wat ik het beste kan doen om niet opnieuw in een slepend traject terecht te komen van genegeerd en slecht behandeld worden.
    Mijn ouders hebben beide Alzheimer, de een al jaren en zeer ernstig, de ander sinds kort. De zorg moet nu worden aangepast, ze wonen nog thuis. Ze hebben een huishoudelijke hulp die ik nog nooit heb ontmoet, maar die geen contact met mij wil. Ze heeft alleen contact met mijn broer, die eerste verantwoordelijke is. De hulp stelt (via mijn broer) dat ik niet bij mijn ouders op bezoek mag komen als zij daar is om schoon te maken, want ze wil geen pottenkijkers.
    Ja precies, de huishoudelijke hulp wil geen pottenkijkers en ik mag als enige dochter van mijn ouders dus niet op bezoek komen. Zij is er intussen, door de veranderde situatie, vrijwel elke dag. Ik ben aangewezen op de zeldzame keren dat ik voldoende energie heb om de reis van twee uur naar mijn ouders te maken en ze een gezellige middag te bezorgen.
    De hulp wil ook niet dat ik kom als ze boodschappen gaan doen, iets dat ik juist leuk zou vinden.
    Ik heb haar per (zeer vriendelijke) mail gevraagd of ik haar telefoonnummer mocht, zodat we die ene keer in de anderhalve maand dat het mij lukt om langs te komen, even vooraf contact kunnen hebben om te kijken of het uitkomt. Omdat het contact met mijn broer is vastgelopen, was dat de enige remedie, maar ik vind het sowieso handiger om korte lijnen te hebben. Ze heeft niet geantwoord. Toevallig was ze er vanmorgen toen ik mijn vader belde. Ik vroeg of ik haar even aan de lijn kon krijgen. ‘Nee!’ riep ze. Ze was bezig met het huishouden. Snap ik. Ik vroeg via mijn vader of ik haar dan misschien op een later moment even kon spreken, bijvoorbeeld vlak voordat ze wegging. Ik benadrukte dat het maar kort zou zijn. ‘Nee!’ riep ze opnieuw.
    Toen zei ik nog, verbouwereerd, dat mijn vader haar ook mijn nummer kon geven als dat makkelijker was, dan zou ze mij kunnen bellen op een moment dat het haar uitkwam. Maar weer schreeuwde ze ‘Nee!’.
    En mijn vader, die laf is en nooit voor mij op durft te komen, liet het zo.
    Het dringt maar heel langzaam tot me door dat het op deze manier eigenlijk vrijwel niet mogelijk is om nog bij mijn ouders langs te gaan. Mijn broer stelde dat ik er ook niet heen mocht als de case-manager er was. Zelf is hij er minimaal 1 dag per week, en omdat hij mij nog steeds niet wil zien, vallen ook die dagen weg.
    Ik twijfel nu steeds tussen al deze dingen negeren en gewoon langs gaan wanneer ik kan (en wanneer mijn broer er niet is, want dat wordt een drama), en dan maar zien wie er al dan niet is en wat er gebeurt. Dit is toch totaal niet werkbaar zo. Als de huishoudelijke hulp er een probleem mee heeft dat ik op bezoek kom terwijl zij de was aan het doen is, dan gaat ze maar weg. Als ik in dezelfde stad woonde zou ik vaker langskomen en dan zou ze me ook zien. Ik snap heel goed dat mijn ouders niet te zwaar belast moeten worden met bezoek etc. Natuurlijk wil ik daar rekening mee houden. Maar nogmaals, dit gaat om heel weinig keren. En mijn bezoeken houd ik altijd gezellig, nooit stress of gedoe.
    De andere overweging is breken met mijn ouders. Met een broer die mij als stoorzender beschouwt, neerbuigend communiceert en stiltebehandelingen toepast kan ik rekenen op heel veel ellende. Een huishoudelijke hulp die hij niet alleen onder controle heeft, maar die mij een pottenkijker noemt en zeer onbeleefd naar mij is wordt ook een probleem. Ik ben woedend op haar, heb ook overwogen een klacht in te dienen, maar wat moet je ermee? Het maakt alles waarschijnlijk nog erger. Mijn moeder snapt er, dement als ze is, niets van, en mijn vader zal laf blijven, me de klacht kwalijk nemen en als ik langskom tegen mij klagen (zoals hij steeds al deed) dat hij volledig afhankelijk is van mijn broer. Tegen mijn broer zegt hij dat niet, uiteraard.
    Mijn prioriteit moet zijn om hier niet aan onderdoor te gaan, iets dat nu wel aan het gebeuren is. Dus ik moet ofwel volkomen stoïcijns worden, waar kennen we dat van ; ),
    ofwel beslissen om niet verder mee te gaan in deze ziekmakende processen. Maar breken vind ik heel moeilijk.
    Een heel lastige opgave om hier de juiste keuzes te maken. Het lijkt soms wel of de huishoudelijke hulp een soort dochter-rol aanneemt voor mijn ouders, en zaken claimt waarvan ik vind dat ze die niet kan claimen.
    Mijn ouders zijn op zich blij met de hulp maar zien haar niet als familielid o.i.d. Maar ze zijn dement (aan het worden), ze hebben weinig meer in te brengen.
    Ik denk dat ik nog 1 keer een bezoek aan mijn ouders breng en dan kijk hoe het gaat. Als dat weer allerlei ellende tot gevolg heeft, trek ik me terug.
    Bedankt dat ik mijn gezellige kerstoverwegingen met jullie kon delen! : ) Ik lees natuurlijk ook heel graag jullie ervaringen met dit soort kwesties…
    Liefs!
    Lonne

    1. Beste Lonne,
      Wat een afschuwelijke situatie. Als ik je wat suggesties mag geven:
      Ik zou absoluut een klacht indienen over deze vrouw. Haar gedrag gaat duidelijk alle grenzen te buiten, en als ze dat bij jou doet, zo zal ze ook je ouders gaan behandelen. Je ouders die door hun ziekte niet weerbaar zijn.
      Laat je vooral niet koeionneren wat bezoek aan je ouders betreft. Zij gaat daar helemaal niet over. Ga gewoon wanneer het jou uitkomt, zou ik zeggen, en probeer aan een huissleutel te komen, indien mogelijk. Sterkte!

  2. Beste Miep, bedankt voor je reactie! Ik heb inderdaad besloten naar mijn ouders te gaan als ik me goed genoeg voel, te kijken hoe dat verloopt, en dan te besluiten wat ik verder doe.
    Ik meen dat een huishoudelijke hulp zich erop mag beroepen dat ze alleen contact heeft met de eerst verantwoordelijke, in dit geval mijn broer. Maar tussen mijn broer en mij is het contact dus vastgelopen, dat heb ik haar heel duidelijk uitgelegd.
    Ik had eerder al begrepen dat ze allerlei nog nieuwe spullen weggooit. Ook dingen die ik onlangs voor mijn ouders had gekocht. Dit kan ik allemaal nog wel onder het kopje ‘niks aan te doen’ wegzetten. Jammer van dat leuke vestje met het kaartje er nog aan, en van nog meer spullen. Hier achteraan gaan is echter zinloos. Ik heb er een marge voor gecreëerd.
    Een klacht indienen bij haar werkgever zal tot gevolg hebben dat deze mevrouw heel boos wordt. Mijn broer is op haar hand, dus dat zal het conflict tussen hem en mij verergeren. Mijn moeder snapt er niets meer van en mijn vader zal het gedoe op zijn zenuwen werken. Hij is afhankelijk van mijn broer en van deze hulp. Het zal hem een zorg zijn of ik rechtvaardigheid wil. Hij wil rust en steun. En ze hebben haar net ingehuurd voor privé-zorg (ik begrijp niet hoe ze dat kunnen betalen, maar goed). Mijn vader noemt haar ‘een gehaaide tante’. Ze doet veel werk en neemt inderdaad behoorlijk de regie als ze daar is.
    Opnieuw denk ik dat mijn prioriteit moet zijn dat ik niet ten onder ga aan al deze stress-toestanden. Ik ben nog steeds herstellende van een zware burn out. En ik denk dat ik het zal verliezen, ook al heb ik gelijk met mijn klacht en zou de hulp erop aangesproken worden en haar gedrag moeten veranderen.
    Als ik haar bij mijn ouders tegenkom, zal ik haar zeker aanspreken, dat wel. Maar alle andere scenario’s met gerechtigheid als doel hebben voor zover ik kan zien als uitkomst dat ik, de gevoelige, zal bezwijken.
    Ik heb ondanks mijn moeilijke, mij ernstig negerende ouders 30 jaar lang geprobeerd er voor ze te zijn als dochter. Ik was Boeddhist, ik wilde vrede, etc. In die periode heeft mijn broer mijn ouders samen met zijn partner zo hard mogelijk getreiterd, verschrikkelijk. Ik heb ze daar geregeld over zien huilen. Nu is mijn gezondheid te zwak om mijn ouders vaak op te zoeken. Een paar jaar geleden is opeens mijn broer opgedoken met zijn vriendin en heeft de zorg overgenomen die ik had opgestart voor mijn moeder met Alzheimer. Ik weet niet of zij bezig zijn een schuldgevoel kwijt te raken of dat ze hun leven hebben gebeterd of dat het een mix van deze (en mogelijk nog meer) motieven is. Wat ik weet is dat hij naar mij neerbuigend, grof en naar is.
    Ik trek steeds opnieuw de conclusie dat ik het misschien nog even kan proberen, maar dat ik als het weer stress en ellende oplevert me volledig terugtrek. Om te overleven. Dat vind ik een goeie reden. Eigenlijk ben ik blij dat ik op een punt ben gekomen in mijn leven dat ik in staat ben die keus serieus te overwegen. Ik zal het nog een kans geven, dat wel, een eerlijke kans.
    Fijne dagen!
    Lonne

  3. P.S. Ik heb de zorggroep gebeld waar de huishoudelijke hulp werkt, en mijn vragen voorgelegd zonder namen te noemen (uit vrees dat de zaak anders zou escaleren). Antwoord was dat de huishoudelijke hulp niet bepaalt wie er in huis is als zij daar aan het werk is. Haar ‘geen pottenkijkers’-verhaal is dus ontkracht. Helaas heeft ze wel het recht om alleen te communiceren met de eerst verantwoordelijke (in dit geval mijn broer), ook als het contact tussen diegene en de rest van de kinderen en familie slecht is of is vastgelopen. Mijn broer heeft nu dus eigenlijk samen met de hulp en de case-manager de regie over mijn ouders.
    Conclusie blijft hetzelfde. Ik geef het nog een kans, en als het te zwaar wordt trek ik me terug. Ik zie geen andere mogelijkheid. Misschien kan ik mijn ouders nog eens opzoeken als ze in een tehuis terecht zijn gekomen, mocht dat zo gaan.
    Het is pijnlijk, want ondanks mijn jeugd vol emotionele verwaarlozing en het moeizame contact met mijn ouders dat ik daarna toch ben blijven onderhouden, kwetsingen negerend om te overleven, blijf ik toch zoeken naar datgene wat wel goed kan zijn in het contact met mijn ouders. Sinds mijn moeder dement is, is ze veel liever geworden naar mij, en toont zelfs waardering voor mijn werk, iets dat ze nooit gedaan heeft. Mijn vader heeft het moeilijk nu hij met beginnende Alzheimer de regie uit handen moet geven, en ook met hem heb ik te doen.
    Als ik de wens niet had om nog af en toe een goed contact met mijn ouders te hebben, was het makkelijker om me volledig terug te trekken. Maar hoe dan ook, ik wil nu mezelf en mijn gezondheid voorop stellen.
    Bedankt, ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe fijn ik het vind dat de website er is en dat jullie hier jullie bijdragen plaatsen, waar ik zoveel steun aan heb.
    Liefs en goede dagen!
    Lonne

  4. Goed dat je gebeld hebt, Lonne. Ik wou net zeggen, het enige waar een hulp in de huishouding aanspraak op kan maken is een financiële vergoeding van haar werkgever en een normale, respectvolle bejegening van de betrokkenen. Ik begrijp dat je geen gevecht aan wil gaan. Maar deze vrouw mag geen hindernis vormen in het contact met je ouders. Desnoods zou je contact op kunnen nemen met Veilig Thuis in de woonplaats van je ouders. Dan kan je je zorgen ergens kwijt. Ook je broer heeft niets te zeggen over een eventueel bezoek aan je ouders. Ook hij gaat daar niet over. Nou, nogmaals sterkte.

  5. Dank je, Miep!
    Mijn broer eist dat hij mijn bezoeken coördineert (ja, dat gaat dus over dat ene bezoek in de anderhalve maand, waarover ik van tevoren bel met mijn ouders). Steeds als ik dingen aan anderen vertel besef ik weer hoe absurd dit allemaal is. Een vriend adviseert me om een fermere toon aan te slaan tegen mijn broer. Maar dat heb ik al gedaan, en dan krijg ik de stiltebehandeling. Mijn goedbedoelende vriend heeft een normale familie en is niet bekend met de bizarre mechanismes in zo’n disfunctionele familie als de mijne. Hij gaat ervan uit dat mijn broer een redelijk, aanspreekbaar mens is. Maar dat is hij niet. Het lastige is dat mijn vader luistert naar mijn broer, en die heeft nu gewoon de touwtjes in handen. Waarover mijn vader zich tegen mij wel hevig beklaagt, maar waaraan hij niets durft te doen.
    Het zou me niet verbazen als ik, wanneer ik weer wat ben opgeknapt, mijn vader bel om een afspraak te maken en dan te horen krijg dat de hulp er ‘s middags is, dus dat het niet uitkomt. Dat is immers wat de hulp vindt en wat mijn broer beaamt. Ik betwijfel of mijn vader zal ingaan tegen die twee personen, die zowel op afstand als van nabij de regie over zijn leven hebben genomen.
    Maar ik zal het wel proberen. Ik overweeg zelfs om een keer onverwacht langs te gaan, als ik zeker weet dat mijn broer er niet is. Mocht het lukken op bezoek te gaan, dan heb ik nu in ieder geval iets om de hulp mee van repliek te dienen als zij bezwaar maakt.
    Ik heb zelf een paar jaar geleden mijn ouders aangemeld bij de zorginstelling, en contact gehad met de hulpverleners, totdat langzaam maar zeker mijn broer het overnam. Mede daarom vond ik het wel erg hoe de zorginstelling reageerde toen ik dit vertelde en uitlegde dat het contact tussen mij en mijn broer, dat altijd al slecht was, nu was vastgelopen, en dat ik alleen het nummer van de hulp had gevraagd om een bezoek aan mijn ouders met haar te kunnen afstemmen – aangezien zij daar zelf beperkingen aan stelde. De mevrouw die ik sprak zei iets als: ‘Tja dat is dan jammer, maar de hulp hoeft alleen met de eerste contactpersoon contact te onderhouden.’ Ze wenste me sterkte, voordat ze ophing.
    En steeds opnieuw denk ik ook: waar ben ik nu eigenlijk nog mee bezig? Waar vecht ik voor? Na een zeer zwaar leven door emotionele verwaarlozing en mishandeling, na alles geprobeerd te hebben om desondanks toch een goed contact met mijn ouders te onderhouden, waarbij ik met mijn veel te goede hart ook hun leed zag en hun onvermogen, bevind ik me nu in deze positie. Genegeerd en afgehouden door de direct betrokkenen, en als ik mijn ouders bezoek weet ik dat ik hun geklaag zal moeten aanhoren en dat ik tegen mijn broer zal worden uitgespeeld. Maar toch, de bezoeken die ik de afgelopen jaren heb gebracht waren ook goed, eigenlijk beter dan ooit, mogelijk juist door de dementie van mijn moeder en de toegenomen kwetsbaarheid van mijn vader.
    Ik laat de kwestie even rusten. Nogmaals bedankt voor het meedenken en voor de tips. Iedereen hier een hele fijne jaarwisseling gewenst!
    Lonne

  6. Beste Lonne,
    Er moet mij toch nog iets van het hart.
    Dat je broer contactpersoon is namens de familie, brengt de verplichting met zich mee dat hij aan jou alle relevante informatie doorgeeft betreffende de zorg rond je ouders. Ongeacht hoe jullie onderlinge contact is. Daar mag je hem op aanspreken. Krijg je die informatie niet, dan zit er voor jou niets anders op dan contact op te nemen met de zorg-manager. Je hoeft je niet buiten spel te laten zetten!

  7. Beste Miep,
    Erg bedankt voor je reactie en de tip! Inderdaad, de case-manager is er ook nog en als mijn broer (die niet wil dat ik contact met haar heb) mij geen informatie meer verstrekt, zal ik wel degelijk haar benaderen. Voor jezelf opkomen, wat een oefening weer… : )
    Iedereen veel goeds gewenst voor 2020!
    Liefs,
    Lonne

  8. Zo herkenbaar, je verhaal. Drie en half tot vijf jaar duurde mijn ervaring met een narcistisch persoon in een relatie, die ik na mijn scheiding in 2015 leerde kennen. Wat was ik verliefd op haar. Niet te vatten maar achteraf gezien, haar spel geweest om het te worden. En wat zit je te zoeken wat er toch mis ging tussen ons. Moedeloos na de zoveelste discussies, zoals zij het beschreef. En dan valt het woord narcisme/borderline en dan ga je even googelen. En dan valt alles op zijn plek… Wegwezen en wat een verdriet en gevecht om bij haar uit de buurt te blijven. Het was alsof je van een ballon hebt gehouden die geknapt is. Niks is echt en wat voelde ik mij kwaad, boos, teleurgesteld en wat voelde ik mij eenzaam dat niemand mij snapte in mijn omgeving. Machteloos. En wat zijn er mensen narcistisch. Alsof er nu een antenne op mij zit die veel mensen nu anders bekijkt. Trauma? Ja daar lijkt het wel op. Bijvoorbeeld, gewoon een verhaal over rode kool uit een potje. Ze kon altijd geweldig koken en ik genoot enorm van haar maaltijden. Wel klagen dat ze zich verplicht voelde om te koken, dus voel je je schuldig erover. Zal ik even koken, zei ik dan? Ik kan prima koken voor een man en veel geleerd van mijn moeder en zusje. Dan hebben we een caravan gekocht en ik had die dag gekookt. Trots op mezelf dat ik druk was geweest de hele dag om de caravan op te knappen en een heerlijke maaltijd had gemaakt. Waar heb je die rode kool vandaan? Oooooh wat erugh. Wat vies Henk. Oooh dat bederft mijn hele smaak want ik kan niet tegen die rode kool van het merk Hag. Ik zo nuchter, dan schep je het weg en eet de rest op wat wel smaakt. Eigenlijk heeft ze mijn maaltijd afgekraakt. Elke keer als ik nog hachee eet en er heerlijke rode kool bij wil, komt mij die maaltijd van ons, weer voorbij.

    Verdrietig ben ik erom en boos dat het nog steeds in mijn hoofd zit. Nu weet ik beter want er mankeerde niks aan die rode kool en smaakte het haar zo goed dat ze wel iets moest verzinnen om je te kleineren. Of af te zeiken. En zo ging dat drie, vier a vijf jaar lang. Ze had baarmoederkanker en wat heeft ze daar nog misbruik van gemaakt. Zo erg dat ik bij al haar verhalen vraagtekens zet. Ja ze heeft kanker maar welk verhaal klopt er nog van haar? Daarom duurde het even voor ik echt kon vertrekken. Want een ziek persoon laat ik niet in de steek. Dat ik echt bij haar vertrokken ben, is dat ik per ongeluk haar bekeuring los trok en met goede wil wou betalen. Echter had ze ruim tienduizend euro achterstand op haar zorgverzekering en stond er ineens een deurwaarder (over iets anders) aan de deur. Haar auto werd in beslag genomen… Kortom, wegwezen dacht ik. Ik heb een eigen zaak. Straks komen ze beslag op mij leggen. De caravan maar in en anderhalf jaar geknokt om van haar los te komen. Op Facebook begon ze een lastercampagne. Nepaccounts met de meest pijnlijke dingen erop gezet. Gelukkig kon ik dat de baas worden om ook met een nepaccount de dingen op te slaan. Maar de politie kan er niks mee. Alles zat op het randje. Frustrerend. Geduld moest ik hebben om haar te blijven te negeren. Een lange eenzame strijd.

    Corona maakt het er ook niet makkelijker op. Nog eenzamer voel je je. Maar ik wandel, fiets. Woon tegenwoordig op kamers en heb de caravan als plezier erbij. Mooie omgeving en een fiets geregeld. Langzaamaan herstel ik een beetje maar ik ben er nog lang niet. In contact komen met een vrouw lukt, maar dan? Het lukt mij nog totaal niet om er open voor te staan en wil het ook nog niet. Ja ik mis wat als man zijnde. Helaas is dat nu even niet op te lossen en moet daar maar geduld mee hebben. Komt wel. Nu staat het voorjaar “op de stoep”. Mijn werkzaamheden, caravan, fietsen en nog meer hobby’s.
    Ook mijn Facebook weer aangezet. Blijf mij niet verstoppen voor haar en mijn relatiestatus op ‘heeft relatie’ aangezet haha. Ik wil de narcisten de baas blijven of worden! Advies aan iedereen, blijf ze negeren of niet geïnteresseerd overkomen naar ze. Sterkte allemaal.

    1. Verschrikkelijk Kees! Ik kom net uit een relatie van 22 jaar met een supernarcist tevens seksueel narcist. Het soort narcist dat juist wel emoties voelt en extreem manipulatief is daarin. Ik ben nu 8 maanden verder en ben door een ware hel gegaan. Twee weken geleden liet ik nog 112 komen middels een ambulance zodat ze me in het ziekenhuis konden helpen omdat ik geen adem meer kon halen. Ook heb ik hartfalen gekregen vanwege het vele trappen wat zij deed op mijn hart. Ze heeft me de deur uiteindelijk uit weten te werken en doet net of er niets aan de hand is. Nu moet ik met een team van advocaten alles wat van mij is terug zien te halen, want het huis staat op haar naam, maar is eigenlijk van mij. Ook de manipulatie van de kinderen duurt maar en duurt maar. Al 10 tot 15 jaar seks onthouden onder het mom van geen zin hebben of frigide zijn (maar wel hoop laten houden door mee te lopen in een natuurgeneeskundig traject), maar binnen een maand na vertrek allerlei seks speeltjes kopen en contacten aanhalen met alle, vele ex-vriendjes. Sex-dating sites en alles super heimelijk met 3 telefoons en meerdere nummers. De laatste 5 jaar was dit al gaande en ze is erg goed in het verborgen houden. Een zorgvuldig opgezet plan dat 22 jaar in uitvoering is geweest. Zelfs serieuze doodsverwensingen direct in mijn gezicht. Opeens ook weer dikke maatjes met haar super narcistische vader die ze in 2014 nog had afgezworen. Tijd om coercive control wettelijk strafbaar te maken om de keten van ouder op kind te doorbreken.

  9. Jeetje.. ik herken me echt heel erg in jouw verhaal.. Ik heb ook slechts ruim een half jaar een relatie gehad met een narcist en ik ben het vertrouwen in mezelf en anderen daardoor echt compleet verloren, de pijn is soms zo intens.. soms voel ik dat ik ‘weet’ dat iemand oke is, soms voel ik dat ik ‘weet’ (intuitie) dat ik zelf oke ben.. (want je ziet overal rode vlaggen, bij iedereen, ook bij jezelf).. het is nu 3 jaar geleden, ik heb 2,5 jaar bij een psycholoog gelopen en de psycholoog heeft al 100x gezegd dat ik oke ben en er niets mis is met mij, maar tegelijkertijd ook gedurende de 1e 2 jaar steeds de aandacht terug op mij gebracht heeft wanneer ik begon over de narcist.. ik wilde alleen maar praten over wat me overkomen was, hulp bij het begrijpen wat er precies gebeurde, erkenning voor hoe erg het was wat hij deed… Ik leerde vooral wat mijn eigen punten om aan te werken waren, ik was zo bang dat ik zelf ook niet ‘oke’ ben.. Na 2 jaar bij de psycholoog geopperd dat ik het gevoel had gehad dat het trauma was ‘overgeslagen’ (ze heet 1x gezegd dat ze dacht dat het om een hechtingsstoornis kon gaan, maar is er verder eigenlijk vrijwel niet meer op in gegaan), daarna gaf ze wel aan dat hij ‘psychopatische eigenschappen had’ en tegen psychopathie aan zat wat betreft bepaalde eigenschappen.. Maar enkele maanden later zei ze toch ook weer dat ik hem tot een ‘monster’ had gemaakt.. Huh??

    Want dat was het toch wel dacht ik steeds, ik stelde me toch niet aan…? de narcist-ex zei dat ik een ‘misbruik’ energie om me heen had, of geen ‘vrouwelijke energie’ had, hij zij dat ik ‘wel dood leek’ toen hij me net leerde kennen (ik was wat bleek), hij werd vaak kwaad om de kleinste dingen.. bijvoorbeeld als ik niet enthousiast genoeg praatte aan de telefoon en gooide dan gelijk de hoorn neer (ik was moe van alles en zat op dat moment op mijn werk, maar ik deed echt mijn best) hij werd boos toen ik hem belde omdat hij dat vroeg maar toch weer zij dat het niet hoefde (ik checkte even of ik niet toch kon helpen met wat hij van me vroeg) en dan vervolgens hysterisch boos werd dat ik hem niet moest bellen en de hoorn op de haak gooide en me de hele dag negeerde, of toen een hoop stress had omdat ik mijn auto niet in kwam (ik had 2-3u staan wachten op de ANWB en hij reageerde steeds geïrriteerder toen ik hem gedurende die paar uur een aantal keer belde, en toen ik dat zei werd hij weer kwaad en zei hij ‘ik zie je straks wel’) en vervolgens thuis kwam en hij zei ‘ ik begrijp het wel’, maar toen we vervolgens samen op bed lagen hij mij kwaad van zich af gooide en zei ‘dat ik er dood bij lag’ en dat hij dacht dat er iets met mijn moeder was toen ik in eerste instantie belde en dat hij mij echt niet kon helpen als dat zo was.. dan kon hij er niet voor mij zijn zei hij, hij had al genoeg aan zichzelf (toen ik hem leerde kennen had hij kort daarvoor een burn-out gehad en was vaak nog snel moe)… ligt het nou aan mij denk ik dan? Ik bedoel, ik voel me in deze periode ook vaak niet bepaald goed zacht gezegd, maar ik zou er zeker wel voor een ander zijn als er iets ergs zou zijn (dat doe ik ook), gewoon door te luisteren en te kijken of je ergens kunt helpen en door mijn best te doen diegene te steunen.. ook al voel ik me zelf dan niet goed (ik zou het dan wel heel erg vinden als ik diegene voor mijn gevoel niet genoeg steun kon bieden)..

    of die keren dat hij zo ineens afstandelijk deed.. en als ik dan bang werd en in paniek raakte (eerst werd ik boos of zei ik dat hij me kwetste als hij zo boos reageerde als ik hem wilde vragen of hij hulp nodig had/zijn verhaal aanhoorde maar een beetje moe was en dus onbewust ‘niet enthousiast genoeg reageerde’, of als hij zei dat ik weinig vrouwelijke energie had, maar uiteindelijk raakte ik alleen nog maar in paniek) hij zei vaak ‘dat het van mij’ was of dat hij ‘schrok van mijn angstige reactie’ en negeerde me vervolgens..

    Ohja, en die keer dat ik bang was (inmiddels overspannen) en tegenover hem stond, half huilend, en hij mij met een rare neerbuigende glimlach stond aan te kijken..
    Hij heeft verder een keer gezegd dat hij zichzelf ‘beter’ vond dan mij en ook dat hij een hekel had aan zwakte, huilen vond hij heel erg moeilijk, hij sleurde me mee de straat door toen ik in een winkel na een boze opmerking met tranen in mijn ogen bijna in huilen uitbarste, en meer dingen die ik niet goed op papier en op internet kan zetten..

    Ik ben inmiddels heel snel bang dat andere mensen ‘ook niet oke / gevaarlijk zijn’ wanneer ze iets doen wat mij triggert (beetje nukkig reageren, beetje chagrijnig zijn, oid..) terwijl die mensen het echt niet in hun hoofd zouden halen om me te kleineren met ‘je lijkt wel dood’ of ‘je hebt een misbruik energie’, terwijl die mensen niet de hoorn op de haak zouden gooien en me de rest van de dag zouden negeren als ik ‘niet enthousiast genoeg klonk’, bvb..

    Ook bij mezelf heb ik dat, ik heb mezelf helemaal kapot geanalyseerd en gepiekerd en doodsbang dat er iets ‘mis’ was met mij.. wanneer ik urenlang gepiekerd heb over een trigger en er zelf niet uit kom, niet kan slapen, en dan in paniek raak en bij een ander geruststelling/hulp zoek.. dan voel ik me gerustgesteld maar ook bang dat ik zelf ook een narcist ben, omdat ik een ander belast en omdat ik met mijn paniek anderen op zo’n moment energie kost. Ik vind het vreselijk als ik zie dat een ander verdrietig is.. ik hem een empathie test gedaan en scoorde hoog.. Ik heb verschillende narcisme testen gedaan en scoorde laag.. Maar ik ben zo bang..

  10. Lieve Anne,
    Ik vind je verhaal hartverscheurend, het bewijst maar weer dat een narcist helemaal niet lang een relatie met iemand hoeft te hebben (jou dus in dit geval) om een slagveld achter te laten.
    Alles waar je last van hebt zijn symptomen van die mishandeling. Uit je verhaal over je psycholoog lees ik dat je geen afgestemde hulp hebt gehad. Ga die dus zoeken! Dat raak ik je echt aan, uit de grond van m’n hart. Lees de boeken van Iris Koops, waardoor je gaat begrijpen in welke realiteit je bent betrokken. Daardoor ben je zo slecht over jezelf gaan denken, dat is door het gif dat van hem af kwam.
    Die boeken waren voor mij zo’n belangrijk keerpunt. De begeleiding die ik hierna met een therapeut uit hun netwerk (zie op deze website hoe je de lijst met therapeuten aan kan vragen) deed heeft de puntjes op de i gezet.
    Je bent het waard, aarzel niet langer. Er is een oorzaak voor je angst en daar is iets aan te doen.
    liefs,
    Lara

  11. Zo ontzettend herkenbaar, “dat het juist subtiele opmerkingen waren, non-verbale beledigingen, ongrijpbare leugens, het aantrekken en afstoten, de wisselende signalen en stiltebehandelingen …/ Alles waar de narcist je later van kan beschuldigen zonder onderbouwing of het misbruik maken van een natuurlijke emotie die de narcist verdraaid en misbruikt. getriggerd zijn, flashbacks/dromen/herbelevingen van verleden, de overlapping van de eerdere trauma’s die de narcist subtiel misbruikt of weet dat die het kan misbruiken. Ook ik herken de hulpvragen, nog geen passend plaatje in het hulp zoeken gehad, ondanks dat ik al jaren vecht voor traumatherapie en niet krijg, dan kreeg ik ‘sociale fobie’ waarvan je zeker weet dat het gewoon niet genoeg is, ik snap de onmacht en de ongeloof.
    – Ik hoop dat het inmiddels goed gaat 🙂

  12. Wat herkenbaar en wat verdrietig, allemaal! Die angst dat je zelf een narcist bent, die heb ik ook! Al verzekeren mensen die mij al mijn hele leven kennen dat ik dat echt niet ben. Mijn hele leven is ondersteboven gehaald in mijn relatie met mijn ex. Zoveel onbeschrijfelijke dingen zijn er gebeurd,.. Ik vind het echt knap dat sommigen van jullie er zo’n coherent verhaal van weten te maken want dat lukt mij niet eens. Als ik alle gaslighting, pesterijen, geweld en enz langsga in mijn hoofd dan lijkt het gewoon te absurd en krijg ik het gevoel dat ik gek was/ ben. Het komt er ook zo sluipend in dat je het pas merkt als er een patroon is. Bijvoorbeeld: een keer je vent ziek op bed op je verjaardag, dat kan! Supernaar voor hem. Maar als je op een gegeven moment merkt dat echt al je verjaardagen ver’ziek’t worden en ook andere momenten waarbij jij in de aandacht staat, dan ben je al gauw een paar jaar verder. Ex zei tegen mij nadat ik hem vertelde over mishandeling in mijn jeugd: het is ook gemakkelijk om gemeen tegen jou te zijn. Hij heeft de mishandelingen die ik als jong kind moest ondergaan zelfs tegen me gebruikt: ik snap heel goed dat je vader je sloeg, jij kan mensen het bloed onder hun nagels vandaan halen. Dat maakte me ook heel onzeker: ligt het aan mij? Ik ga de boeken van Iris Koops ook zeker lezen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *