Brief aan mijn vader

Dit is een gastcolumn van Madelief

Lieve papa,

Je bent er al meer dan een jaar niet meer. Ik bedenk een symbool voor je. Het is een mondharmonica.

Ik denk dat je je gelukkigste momenten hebt geleefd als je je mondharmonica en wat publiek had. Wat vond je het fijn als iedereen meezong met je malle liedjes van ‘In die roeidriem’ en ‘O ratten en muizen’!

Ik denk dat je vooral een zwaar leven hebt gehad papa. Vanaf het moment dat ma zwanger werd van Anthonie. Je moest wel aan haar eisen voldoen. Ik denk dat je enorm op je tenen hebt gelopen. Om te voldoen aan hoe haar ideale plaatje van haar werkelijkheid eruit zag.

Niet zo vreemd dat je overspannen en depressief werd, ook werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Voor mij was je een lieve papa. Maar ik heb altijd gehoord dat je een slechte, luie man was. Ik heb haar geloofd. Ze vertelde het als de Waarheid.

Later, veel later, kregen wij samen een fijn contact, als zij niet in de buurt was. Je had echt verdriet als ik verdrietig was, je huilde met me mee. Je stelde me eerlijke vragen en luisterde echt naar me. Het spijt me dat het zo is gelopen.

Ik vind het kostbaar dat ik in je laatste uren nog bij je was, voor je heb kunnen zingen, dat we nog even samen waren, zonder haar.

Ik had je een blijer en vrijer leven gegund. Ik ga dat nu wel leven, zonder de verstikkende eisende moeder.

Wat knap van je dat je haar altijd hoog hebt gehouden, het enige wat je soms zei was: ‘laat haar maar, het is nu eenmaal een moeilijke vrouw’. Je was een zachtaardige man, ging conflicten uit de weg. Hoog sensitief zouden we nu zeggen. Niet opgewassen tegen de snoeiharde woorden en de eisen die aan je gesteld werden.

Een veel te heftig leven voor je, met drie moeilijke zonen, mij als vluchtende dochter en Esther als jongste, het was je teveel. Je MOEST een christelijk leven leiden, op haar manier, vooral voor de buitenwereld. Er viel niet te kiezen, het werd je door de strot geduwd. Ik denk dat je God als redder bent gaan omarmen en dat je Zijn hulp in je leven en zeker in je huwelijk heel hard nodig had. Dat heeft ze dan toch maar voor elkaar gekregen, blij voor je dat je hem als Helper hebt gevonden, hoewel zij daarvoor de credits wil.

Alles is je ontzegd: sport kijken, je landje, je borreltje, je shaggie, je eigen ik , je eigen mening, je ideeën, je waardigheid. Niets bleef er van je over, ‘Ja mam, goed mam’. Een slaaf ben je van haar geworden, van mevrouw de koningin zelf, zoals je haar noemde. Ontegenzeglijk heb je van haar gehouden, vreemd eigenlijk, maar een andere keus had je niet.

Ik hoop en weet dat je nu rust hebt . Voor mij heb je het goed gedaan, ik hou van je en ben trots op je.

Liefs, Madelief

18 gedachten aan “Brief aan mijn vader”

  1. Slik! Deze brief beschouw ik als een eerbetoon aan mijn eigen lieve, stille en vernederde vader, ik mis hem nog elke dag! Bedankt voor deze mooie woorden!

  2. Oh, hoe herkenbaar. Mijn vader (89) gaat nog steeds gebukt onder het juk van mijn moeder, die samen met flying monkey zoon en zijn vrouw, alles bepaalt. Zo triest …

  3. Deze brief had ik zo naar mijn moeder kunnen schrijven. Knap beschreven! Ja, als ik toen had geweten, wat ik nu weet door ook beleving met mijn ex, dan had ik destijds mijn moeder geadviseerd en had ik eerder het huis verlaten en nu was ik er, ter bescherming als oudste van de kinderen voor mijn moeder. Soms zou je het leven tweemaal moeten kunnen doen. Sterkte!

  4. Lieve Madelief, ik moest huilen toen ik je verhaal las. Vooral dat van: de koningin, dat herken ik zo! Ook mijn moeder is zo ‘n type, mijn oh zo goede zachtaardige vader kon ook niet tegen haar op, en toch droeg hij haar op handen. Mijn vader is al 10 jaar overleden, zijn foto hangt hier in de woonkamer, en ik praat daar af en toe tegen. Mijn moeder leeft nog, is 92 jaar, maar haar foto zal ik hier niet ophangen, ik wil nooit meer iets met haar te maken hebben, net als met de rest van de familie, allen vliegende apen in dienst van haar. Ontroerend om van jou over je vader te lezen: je hebt het goed gedaan. Mooi verwoord Madelief!

  5. Mooi zeg… zo denk ik nogal eens na wat ik ga zeggen bij een (ooit) uitvaart van mijn bizarre weduwemoeder. Een groot compliment voor jou dat je zo jezelf bent, en zo hartstochtelijk schijft over vader, verbinding gekregen hebt met hem. Ontzettend mooi en diep. Dank je wel,

  6. Hoi Madelief, Een mooi eerbetoon. Ik ben blij om te lezen dat jij intelligent genoeg was als kind om alles te doorzien. En te snappen hoe jouw moeder het spel heeft gespeeld. En dat je wel de kracht hebt hervonden je autonome zelf te hervinden. Wat anderen uit jouw gezin voor keuzen maken: Veroordeel hen daar maar niet te hard om; Narcisten en nog erger de stille psychopaten zijn verdraait goed om sommige kwetsbare mensen zo te bespelen dat ze het niet eens doorhebben dat ze worden uitgespeeld en in hun web zitten.Eens komt de dag dat ze de waarheid gaan ontdekken. Als ze oud zijn en zien dat jij wel een gelukkig leven hebt geleidt als authentiek mens, die dichtbij zichzelf kon blijven. Ik wens jou heel veel kracht toe.

  7. Heel knap Madelief dat jij zag wie jou werkelijke vader was en dat hij de slaaf was van een ” moeilijke vrouw” mooier gezegd dan een narcistische vrouw. Mooi dat jullie onvoorwaardelijk van elkaar hebben mogen houden en jij de liefdevolle oprechte vader zag wie hij werkelijk was.Sterkte met het verlies en weet dat er weer een hele mooie ster rijst aan de hemel. Warme knuffel voor jou!

  8. dag Madelief, heel erg mooi geschreven en vooral erg herkenbaar – m’n overleden zachtaardige papa (die zoveel verborgen heeft gehouden) zit heel diep in mij, m’n overleden narcistische mama niet…Van beiden heb ik veel geleerd in dit leven. Heel dapper van jou, alle moed !

  9. Lieve mama,
    Wat erg dat jij je altijd zo minderwaardig en slecht hebt gevoeld, innerlijk zo in en in triest en hulpeloos dat je anderen wel moest vernederen om jezelf maar voor 1 seconde een klein stukje beter te voelen. Wat ontzettend erg dat jou baby-tijd zo ongelooflijk hard was dat dit de spiegel van het resultaat is in je eigen gezin. Dat je alles en iedereen om je heen kapot maakte, iedereen van je waarachtige zelf vervreemde omdat je zelf geen contact had met dit deel en ook nooit meer zou krijgen in dit leven. Alles wat je aanraakte maakte je kapot, terwijl je zo’n behoefte had aan een arm om je heen en liefde. Ik hoop dat wedergeboorte bestaat en jij ooit een liefdevolle moeder zal krijgen waar je liefdevol gespiegeld zal worden zodat jij op jou beurt je eigen kinderen liefdevol kan spiegelen en zij jou liefdevol terug spiegelen. En ja, zo is het leven. Haar babytijd kun je niet terugdraaien. Wie is hier de schuldige? Het leven zelf is de schuldige. Het leven zoals het is. Net zo gruwelijk als mooi. Waarom zijn de bananen krom, waarom? Ik kan het mezelf eeuwig af blijven vragen. Maar wat is dat is.

  10. Lieve Madelief,
    Ik was even stil van jouw verhaal. Geraakt door de oprechte liefde tussen ouders en kinderen.
    Tegelijk werpt het een pijnlijke blik op mijn eigen leegte.
    Alhoewel mijn vader narcistische en zelfs psychopathische trekken had, vermoed ik toch dat ook hij het leven door zijn strot geduwd kreeg door mijn moeder.
    Net als dat zij bij mij deed. En toen ik me dat realiseerde voelde ook ik me een slaaf, een lijfeigene…
    Ik wens jou dat blije en vrije leven toe met ruimte om te ademen, te leven en gewoon te zijn!
    En ik hoop dat ik zo vrij mag zijn om te zeggen dat ik denk dat jouw vader heel ontroerd en trots zou zijn geweest met dit monumentje wat je hier voor hem heb neergezet.
    Liefs,
    Sophia

  11. PS: En nee, ik ben niet zo’n spiritueel zweefei dat alles goedpraat. Ook ik heb het contact met mijn ouders en enige broer volledig verbroken. Bij deze generatie stoppen de ernstige mishandelingen. Wel kan ik voelen dat er geen schuldige is. Het leven zelf is schuldig. Het is zoals het is, niemand heeft dit gewild, zeker ook de narcist niet. En boos op het leven dat gruwelijk en mooi is wil ik niet blijven. In die zin probeer ik realistisch te zijn en het leven te leven zoals het zich voordoet. Oneindig mooi en oneerlijk tegelijkertijd.

    1. Lena,
      Graag zou ik een reactie willen geven op je open brief.
      Het is mooi dat je zo open van je afschrijft en je gevoelens erkend in wat het narcisme van je moeder heeft aangericht.
      Tegenover haar aangerichte diepe schade spiegel je dat er eigenlijk geen schuldige is dan het leven zelf.
      Aan ene kant ervaar ik het dat het makkelijk is de verantwoording te laten schieten zodat er geen echte dader in de narcist zit. Het wegwuiven met een zwaai van onschuld dat ze er niets aan kan doen omdat het leven daar zelf schuldig aan is, geeft haar zoals ik het voel een vrijbrief. Dat er niets aan veranderd kan worden is begrijpelijk voor mij, je kan een jeugdig leven vol narcistische treets niet meer ongedaan maken.
      Maar mijne inziens, een narcist weet heel goed wat ze doen en ze denken daar heel lang en diep over na, hoe ze hun verworven tactieken en winsten weer kunnen uitspelen om een mensen hart of kinderhartje expres diep te kwetsen? Ze zijn gewiekst en berekenend en voorbereid om hun volgende slachtoffer te groomen.
      Ervaar jij het innerlijk zo, dat het leven nu eenmaal straft.
      Dat zij niet verantwoordelijk gehouden hoeft te worden voor haar bewuste opzettelijke krenkingen omdat ze nu eenmaal zo door het leven is gemaakt.
      Geloof jij echt dat een narcist zo is gemaakt door iemand anders of mag de deur op een kiertje waarin ruimte kan ontstaan om te ontdekken dat het misschien geen reden nodig heeft en dat je narcisme al terug ziet in kinderen van twee jaar die hun ouders tot waanzin kunnen drijven. Soms zijn kinderen teveel verwend en spelen ze daarom de narcistenkaart. Niet iedere narcist is een slachtoffer geweest.
      Ik wil je zeker geen oncomfortabel gevoel geven, je prikkelde mijn aandacht met je verhaal.
      Het is jou recht om narcisme zo op deze wijze te ervaren.
      Ik Proefde bij het lezen van je gevoelens in je verhaal een soort teleurstelling, die een soort bezem vormt waarmee de acties worden weggeveegd onder het matje van….laat maar…het is onoverwinnelijk.
      Ik hoop dat ik ongelijk heb en dat je ervaart dat je het leven kunt liefhebben en bijsturen als het pijn doet of als er een ongewenst iets in verschijnt, dat gun ik je met heel mijn hart. Dank je voor je open brief aan je moeder.
      Lisia

      1. Beste Lisia,
        Je reactie vind ik heel treffend! Op het gegeven dat wat je overkomt ligt aan het leven zelf, vind ik ook een hele gevaarlijke….
        Dit hield mijn gedachten gevangen als kind omdat ik het zielig vond dat mijn vader zoveel tekort was gekomen in zijn jeugd en bijna 30 jaar gevangen bij mijn ex- man omdat ik wist wat mijn ex- schoonouders met hem hadden uitgehaald. Ik vond het zielig en verklaarde hun ( van vader en ex),Narcistische gedrag daarmee. Waardoor ik er vooral op gericht was om hun leven zo aangenaam mogelijk te maken wat natuurlijk niet te doen was want het was nooit goed. Wat ik niet allemaal de eerste 50 jaar van mijn leven uit de kast getrokken heb ten koste van mezelf! Nog steeds voelt het vreemd om het woord als ‘ mezelf ‘ uit te spreken. In mijn oren klinkt zo’n woord egoïstisch en misplaatst.

  12. Lieve Madelief,
    Wat een ontzettend mooi eerbetoon.
    Ik heb met tranen in mijn ogen en kippenvel over mijn hele lichaam jouw verhaal zitten lezen.
    Mijn vader heeft – mede door mijn narcistische moeder – zelf het leven verlaten toen ik 19 was. Hij heeft nooit mijn man, mijn kinderen gekend en zij helaas mijn vader niet. Ik heb jammer genoeg nog steeds te maken met een moeder die alles en iedereen (dus ook mijn man en kinderen) tegen mij probeert op te stoken.
    Dan denk ik aan mijn vader…hij heeft de strijd misschien voortijdig opgegeven…maar ik zal doorvechten: de mensen zullen zien dat mevrouw een ‘nep’ glimlach draagt..
    Maar wat fijn voor jou dat jij de werkelijkheid nog “op tijd” heb kunnen zien.
    Koester die mooie momenten met je vader en kijk naar jouw toekomst !
    Jij bent het waard; dát wist jouw vader.
    Heel veel sterkte !!
    Liefs,
    Karin

  13. Ik kreeg een naar gevoel in mijn maag bij het lezen van dit verhaal. Mijn kinderen zijn nog steeds boos op mij. Boos omdat ik weg ging en de vier eenheid van ons gezin verbrak. Boos omdat ik degene was die na 26 jaar de benen nam. Boos omdat zij nu door mij niet meer geloven in de liefde en aangeven geen relatie te durven aangaan noch aan kinderen krijgen willen denken. “Mam je bent een actrice en gestoord”. “Je hebt toch zo een verschrikkelijk kut leven met mijn vader gehad he? Aansteller”
    Ze zijn inmiddels volwassen maar zien nog niet het aandeel van hun vader. Hij ontkend de lichamelijke mishandeling want ze waren er nooit bij dus zijn er geen getuige van. De geestelijke mishandeling is iets wat ik mijn hoofd verzin.
    Ergens hoop ik dat zij mijn pijn zullen zien voor ik ga, gewoon omdat ik dat beetje begrip graag zou willen hebben. Misschien zelfzuchtig I don’t know. Ik vraag me vaak af welke lessen zij zullen krijgen in dit leven om uiteindelijk dan toch te zien hoe manipulatief hun vader was en is. Het is moeilijk een plek te geven. Hij is grappig, behulpzaam voor een ieder en ik durf ook echt te zeggen dat hij geen slechte man is. Hij deed slecht in de vorm van mij lichamelijk iets aandoen. Ik denk dat dat manipulatieve meegegeven is in zijn opvoeding en hij dit niet eens door heeft. Hoe dan ook, ik ben heel blij dat je je vader nog hebt gekend zoals hij was en dat hij niet de persoon was die jouw moeder van hem maakte.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *