Dit is een gastcolumn van Martin
Inmiddels heb ik veel schrijnende verhalen van lotgenoten gelezen en elke keer gaan daarbij mijn gedachten terug naar het verleden. Nu ‘pas’ anderhalf jaar verder worstel ik nog steeds met mezelf. Soms gaat het goed, dan weer zit ik met twijfels en verdriet en kom ik tot de conclusie dat ik er nog steeds niet ben.
Al heb ik inmiddels veel gelezen over het fenomeen narcisme, toch wil het nog steeds niet ‘landen’. Nog steeds kan ik maar niet bevatten hoe diep de destructieve invloed van een (verborgen) narcist in een menselijk brein ingrijpt. Jarenlang meebewegen en verdragen om een relatie in stand te houden gaat zich nestelen in alle vezels van je lijf. Het was overigens een relatie die ook best veel moois te bieden had (onder andere door mijn eigen initiatieven!) waardoor het dragelijk was. Maar nadat ik de deur achter me had dichtgetrokken en letterlijk alles achter me had gelaten was het aanvankelijk stil ‘aan de overkant’. Mijn kennis over de narcist bleek echter uit te komen. Was ze eerst nog met stomheid geslagen en waarschijnlijk oprecht verbijsterd dat ik nu echt weg was, het duurde niet lang voordat het ‘gevecht’ begon en zij zich als het slachtoffer begon te gedragen.
Iedereen uit onze kennissenkring moest weten hoe ik haar zo verlaten en vernederd had. Zij was altijd zo goed en zorgzaam voor me geweest! En ja, vanzelfsprekend wist zij al die mensen zo te manipuleren dat zij geloofd werd en als het slachtoffer werd gezien. Heel goede vrienden lieten mij als een baksteen vallen. Zij vroegen zich kennelijk niet af wat er nou werkelijk aan de hand is als je na bijna 40 jaar jaar uit een huwelijk stapt. Het bekende verhaal van ‘achter de voordeur’; niemand die jouw verhaal gelooft. ‘Waarom ben je er niet eerder uitgestapt’ en ‘waar twee kijven…..’ Heel triest allemaal, juist omdat je je zo ongekend en onmachtig, zo eenzaam en verlaten voelt.
Ik ben op zoek gegaan naar een advocaat die bekend was met narcisme, want ik wist wie mijn tegenstander was. Mijn advies aan iedereen: ga niet met een mediator aan de gang als je van een narcist wilt scheiden want ook die wordt gemanipuleerd als ze de kans krijgen.
Ik heb mijn plek inmiddels gevonden maar ik zit nog steeds in een rouwproces. Zo’n heel lange relatie met een narcist maakt het moeilijk om los te komen en om de draad weer op te pakken. Daar heb je hulp bij nodig. Praten met familie en vrienden die je kunt vertrouwen, het bijhouden van een dagboek waarin je de dingen van je af kan schrijven, of het bijwonen van een workshop over dit fenomeen met lotgenoten geeft ook steun en inzicht. Ook heb ik iemand uit het netwerk van therapeuten van het ‘Verdwenen Zelf’ benaderd, dit zijn deskundigen die duidelijk bekend zijn met de gevolgen van narcistische mishandeling. Ik ben van mening dat velen van ons adequate hulp nodig hebben. Er is zoveel beschadigd in ons dat we onvoldoende in staat zijn om zonder kleerscheuren uit deze traumatische toestand te komen.
Onderschat het niet! Om dat te illustreren nog het volgende. Was ik eerst de ‘dader’ en de man die haar leven helemaal kapot had gemaakt (waarover ik veel kwaadaardige mailtjes kreeg), nu kreeg ik een mailtje waarin ze schreef dat ze mij niet los kan laten, dat ze in een rouwproces zit, zich altijd heel intens verbonden met mij gevoeld heeft en me altijd trouw is gebleven. Tussen deze mooie regels las ik verdriet, eenzaamheid, angst en het gemis aan iemand die kennelijk toch niet zo beroerd was geweest.
Een narcist kan niet tegen alleen zijn, heeft iemand nodig om z’n onechte zelf bevestigd te krijgen, is altijd op zoek naar macht en controle om de innerlijke leegte op te vullen. Ik wil maar zeggen, wees op je hoede, het is een bekend fenomeen dat ze toch proberen om je weer te paaien en energie uit je te halen.
Dit is zo herkenbaar,
Zelf ben ik 36 jaar getrouwd geweest en 4 jaar vechtscheiding.
Ben door SIMILES, een lotgenoten contact heel goed opgevangen geweest!
Maar na negen jaar alleen te zijn, zijn de wonden nog altijd niet genezen en heb ik nog altijd nachtmerries van die 36 jaar…
Maar heb een mooie vriendenkring opgebouwd en ben ik best wel gelukkig!
Groetjes
Els
Hallo Martin wat een herkenning.
Ik heb 28 jaar een relatie gehad met een narcistische partner. Ik heb nooit geweten dat zijn gedrag een narcistische persoonlijkheidsstoornis
was totdat een psycholoog dat bevestigde. Ik ben sinds juli 2019 alleen gaan wonen. Jouw verhaal klopt. Ook ik heb slechte ervaringen met een mediator. Mijn nu ex-partner bespeelde haar totdat hij haar aanviel en ze stopte. De scheiding is uiteindelijk door een financieel adviseur gedaan die ook een advocaat kon inschakelen. Ook ik zit met pijn en verdriet en hoe ik al die woedeaanvallen heb doorstaan, ik snap het niet. Voor de buitenwereld was hij de aardige man. Ik word er nu op aangekeken dat ik een zieke man in de steek heb gelaten. Er is nu bij mijn ex-man ook front temporale dementie vastgesteld. Ik heb verschillende therapieën gevolgd maar kom niet verder. Ga mij weer opnieuw oriënteren. Het is en blijft moeilijk. Jij ook veel sterkte.
Lieve man,
Wat is het wéér herkenbaar!!
Dit is precies wat erg gebeurd.
Het zijn zieke en verknipte wezens.
Twijfel niet aan jezelf!!
Lieve groet.
Hoi Martin, wat goed geschreven en ongelooflijk herkenbaar.
Die eenzaamheid ook wanneer jij als de dader wordt afgeschilderd, ken ik maar al te goed. Dat werkelijk nooit iemand aan je vraagt wat er achter de voordeur heeft plaatsgevonden is erg pijnlijk. En ook krijg je nooit meer de kans om dat stukje uit te leggen. Een gevoel van: ze komen er weer mee weg.
Lieve Martin,
Ik lees zoveel herkenbare dingen. Pas toen het voorbij was zag ik wat hij mij jaren aan deed, ik voelde dat er iets niet klopte maar kon er geen vinger op leggen. Nu ik weg ben, doorzie ik zijn manier van communiceren, of wel zijn wil opleggen. Ik trap er niet meer in. Het is een zware strijd met de kinderen die hij als pion gebruikt… triest dat iemand zo gevoelloos en zonder geweten kan zijn. En dat ik daar van gehouden heb en 20 jaar getrouwd mee ben geweest… en nooit door gehad heb… ongelooflijk…😢
Deze week luisterde ik naar de podcast van Het Museum vd Geest / op Spotify / van Mark Mieras. Aanrader. Ik heb het daarna uitgeschreven en er ging serieus een wereld voor mij open ivm mijn verhaal, fascinaties en creativiteit, dat wat geen ‘samen’ kende. De leegte van de narcist en de creatieveling die ik ben, ik surfde op mijn creatieve onuitputtelijke golf en daar surfte de ander op mee, maar als ik even rust in plande en de golf even minder was, was er niets om op mee te surfen, daar wrikte de schoen… en daar werd de persoon in kwestie lastig van, ik moest van alles… ik heb dit nu 3x meegemaakt, 3 relaties… 2 openlijk en de 3e zo ontiegelijk sneaky en verborgen… dat ik er koud van geworden ben, en nu zie ik steeds beter wat er gebeurde. Het toneelstuk is niet vol te houden voor hen. Ik ga mijn verhaal weer rustig oppakken als ik door de pijn en het enorme gemis / amputatie heen ben…. langzaam word ik weer blij, omdat ik doe waar ik blij van (kan) word(t)(den). Maar ik snap het hierboven geschreven verhaal als geen ander. De twijfel aan jezelf, maar ik. En sterk, en kom hier uit! Coaching en veel schrijven en praten! Sterkte allen!
Hoi Martin,
Ook voor mij geldt dat het zo herkenbaar is. Na huwelijk van 25 jaar ben ik weggegaan en woon sinds 9 maanden op mijzelf. Hetgeen een prachtig begin is. Nu proberen de scheiding in gang te zetten maar dit gaat nog wel een dingetje worden… Knap dat je dit zo mooi verwoord heb. Het geeft toch een steuntje in de rug.
Zeer herkenbaar. Ik ben pas 7 jaar weg bij mijn ex maar elke keer verbaas ik me over wat er gebeurd is in de tijd dat ik bij hem was. Alsof ik, ik niet meer was. En dat klopt. Ik was mezelf helemaal verloren. Door lotgenoten heb ik het ‘verwerkt’ maar er is altijd een stemmetje in mij wat mij tegenhoud. Nu ook weer een man leren kennen maar ik durf niet. Te bang dat zijn mooie woorden niet kloppen. Hij heeft mijn zienswijze op mensen en vooral mannen voorgoed veranderd. Wel kan ik zeggen: ik ben er weer, alleen met een rugzak en altijd op mijn hoede.
Elk jaar vier ik mijn vrijheid.
Ik zat 24 jaar in een huwelijk met een narcist. Een bewogen man buiten de deur. Een tiran achter de voordeur. De gemeente bood hulp in de vorm van een mediator. We hadden ook ieder een advocaat. Het werd een regelrechte hel waarbij de mediator idd volledig in de ban van mijn ex was.
Het ligt nu bijna 1,5 jaar achter me gelukkig. Hij is hertrouwd. Ik wens haar sterkte.
Lieve lotgenoten,
Het voelt goed om elkaar op deze wijze te kunnen benaderen en steun te geven. Wij allemaal hebben schade opgelopen in een relatie waarvan achteraf bleek dat het niet om ware liefde ging maar om macht en eigen belang. Zo frustrerend om dan achter te blijven met verdriet en pijn omdat we dachten dat wij het goed deden. En steeds maar blijven hopen dat ‘die ander’ misschien eens normaal kon gaan denken en doen. We hebben echter in een illusie geleefd met iemand waar we van hielden maar die iemand leefde in een hele andere gedachtewereld. Zo sluw, zo doortrapt en geraffineerd in staat om het leven van een ander te manipuleren en langzaam maar zeker kapot te krijgen. Het blijft ons maar bezighouden waarom iemand zo in elkaar steekt maar we zullen het nooit weten omdat ze het zelf niet weten en hun stoornis helemaal niet zien! Wij lopen tot aan het eind van ons bestaan met een rugzak rond en ik vrees dat de wond in ons nooit helemaal zal verdwijnen. Groet Martin
Hallo Martin,
Ja ik herken helemaal wat je vertelt. Zelf was ik 12 jaar bij een narcist en we hebben twee kinderen. Hoe is het toch mogelijk dat ik dacht dat ik een normaal huwelijk had, terwijl mijn gevoel eigenlijk altijd zei ‘er klopt hier iets niet? ‘. Ik keek met jaloezie naar stellen die veel leuke dingen samen deden. Mijn ex trok zich veel weg uit situaties, ging op de bank liggen of op bed liggen. En hij zat veel achter de computer, waar ik niks van mocht zeggen want hij deed ‘belangrijke dingen voor het gezin’. Uiteindelijk blijkt dat hij me 10 jaar lang bestolen heeft van geld. Zijn hardvochtige gedrag, de gewetenloosheid, daar ben ik nog steeds kapot van. En nu zit ik in een eindeloze strijd over omgangsregelingen en verdeling van goederen. Veel sterkte toegewenst.
35 jaar samen waarvan 30 jaar getrouwd geweest met een narcist… geweten dat er iets absoluut niet klopte in ons huwelijk maar wist niet wat. Toen ik van hem ging scheiden kreeg ik van de psycholoog te horen waarom ik me zo’n waardeloos wrak voelde. Alle puzzelstukjes pasten inene in elkaar. Ik voelde me zo uitgeput en moegestreden dat ik aan de rand van de afgrond heb gestaan maar kon m’n kinderen toch niet in de steek laten. Ik ben nu 5 jaar verder… heb m’n leven aardig op de rit. Ben weer gelukkig maar toch komen er nog steeds momenten dat ik hem weer hoor zeggen dat ik te stom en te dom ben… als ik iets moet oplossen, en pas geleden toen iemand mij haar schuld in mijn schoenen wilde schuiven zei ik: toe maar, ik heb een brede rug! Dat heb ik 5 jaar geleden voor t laatst gezegd… ‘t maakte me heel erg boos en verdrietig en daar had ik echt een paar dagen last van… ‘t was zeker de laatste 10 jaar huwelijk mijn stopwoordje. Ik moet er ook niet aan denken aan een relatie, zou steeds bang zijn dat ik er weer intrap en of de relatie met zoveel achterdocht aangaan… laat mij maar lekker alleen. Gelukkig had ik met mijn scheiding voor mediation gekozen en zij bleek mijn man haarfijn door te hebben. Ze heeft ervoor gezorgd dat alles eerlijk werd verdeeld… vrienden en familie hadden we sowieso niet meer. Hij had ze al jaren terug zachtjes de deur gewezen. M’n familie heb ik inmiddels terug… m’n vrienden zijn nieuw. Ik wens je veel succes met ‘t verwerken van al wat jou is aangedaan en schroom niet hulp te zoeken bij een goede psycholoog. Naast deze pagina en de boeken van Iris een heel goed idee om jezelf weer te leren kennen.
Ik had een mediator en een advocaat achter mij staan, die mijn ex feilloos doorhadden. Ik denk dat ik in mijn handen mag knijpen van geluk hierom.
12/13 jaar heeft hij er veel aan gedaan om mij kapot te maken, toen ik er na een dieptepunt uitstapte, was er opluchting. Waarom heb ik dit allemaal gepikt, geaccepteerd? Waarom heeft hij ons dit aangedaan? Hij is ziek en toch blijft het onbegrijpelijk.
Even dacht ik dat we normaal konden scheiden, toen mijn ex door had dat ik door zou zetten en het echt meende… werd de hel over mij uitgeworpen.
Ik ben meermaals gevlucht met de kinderen, bedreigt, stelselmatig geïntimideerd, gestalkt, openbaar belachelijk gemaakt en zo ook op social media, opgelicht, instanties heeft hij op mij afgestuurd. Rechtszaken en ik kon na ruim 4/5 jaar tegenwerking en ellende pas mijn scheiding afronden.
Lieve allemaal, 9 jaar met een narcist getrouwd geweest totdat hij alles kapot had gemaakt. Twee kinderen van hem die dit syndroom ook hebben, het is een ramp. Ik ben nu met een hele lieve man getrouwd, die ondertussen helemaal gek wordt van mijn gezeur, ik kan en wil het niet opgeven met mijn dochter… zij is in het occulte op zoek naar zichzelf en vergeet dat ze een leuke creatieve moeder heeft die van haar houd en haar dochter mist…
Niemad weet hoeveel verdriet er achter de voordeur is. 11 zware jaren, waarin ik in de goot werd gesmeten en de andere helft werd geholpen en gesteund. Ik ben er… maar hij is terug bij af. Het is voorbij, nu is het achter zijn eigen voordeur. Dochters, zonen, familie, vrienden, ze moeten er zelf achter komen, het zelf ontdekken. Het komt goed geloof me… maar het is lange lange weg. Eens was je blind, maar nu zie je.
Mooi dit artikel dank je wel. Ik neem het andere mensen niet meer kwalijk dat ze hem geloven. Ik ben er zelf immers ook ingetrapt in deze praatjes dus kan ik het een ander niet verwijten en dat troost mij. Tegen mensen die ik niet vertrouw zeg ik dat ik niet over hem wil praten. Zo en met therapie van Richèlle van het verdwenen zelf heb ik een veiliger leven voor mezelf opgebouwd.
Dag Martin,
Wat kan jij je goed verwoorden en hoe fijn dat jij tot inzicht bent gekomen waar het allemaal aan lag. Het blijft moeilijk verteerbaar wanneer die schellen van je ogen vallen en je met die koude waarheid wordt geconfronteerd. Na 9 jaar worstel ik nog steeds met die 18 jaar dat ik op eieren heb moeten lopen. Want oh wat doet dat afbreuk aan je zelfvertrouwen en je hele zijn. Eigenlijk zijn wij allen juist bikkels dat wij al die jaren staande zijn gebleven, het zegt dus ook iets over onze oerkracht, doorzettingsvermogen en flexibiliteit. Eigenschappen welke toen onze valkuilen waren, maar die ons nu helpen hier bovenop te komen… Ik wens jou en iedereen die uit deze beerput kruipt heel veel kracht en een geloven in jezelf!
Beste Mootje,
Heel treffend zoals jij aangeeft dat wij, als de echte slachtoffers, ons staande hebben kunnen houden in de relaties waarin we hebben gezeten, soms tegen beter weten in. Je hebt gelijk dat we kennelijk heel veel kracht hebben/hadden om te ondergaan en te accepteren wat ons aangedaan is en te vaak om de goede lieve vrede te bewaren of omwille van de kinderen zijn doorgegaan.
Het doet me altijd opnieuw weer goed, wanneer ik de reacties zie van de nodige andere vrouwen/mannen die zoveel jaren lang in een dergelijke relatie hebben gezeten. Bij mij was dat 30 jaar. Toen ik tegen hem zei: “Deze ziel wil groeien, en dat kan met jou samen niet”, zei hij aanvankelijk: “Och, dat heb je al zo vaak gezegd, dat doe je toch niet”. Totdat hij zag dat het mij dit keer menens was, toen was het wekenlang tranen met tuiten huilen. Maar mijn besluit stond vast. Op dat moment had ik totaal niet door, dat ik te maken had met een verborgen narcist. Zelf uit de hulpverlening komende, dacht ik wat te weten over narcisme, maar dat was een minimaal klein beetje. Inmiddels ben ik alweer vier jaar verder en ben ook bezig met het schrijven van een boek, deels autobiografisch. Hij weet dat en schijt bagger. Ook nu nog meent hij het zich te kunnen permitteren om te eisen om vooraf inzage in de tekst te hebben. Om te kijken wat/of er over hem geschreven wordt. Maar inmiddels heb ik mijzelf alweer aardig teruggevonden. Ook met de hulp van Het Verdwenen Zelf. Hij krijgt mij niet meer zo gek. Ik ben een HSP’er maar waak er steeds meer over om niet met mij te laten sollen. Het verslavingsthema wat er toch ook in dit soort relaties zit, vind ik niet gemakkelijk. Ook bij mij zit de schrik voor een nieuwe relatie er behoorlijk in. Het woord NOOIT heb ik uit mijn woordenboek gegumd, maar hij zal van goede huizen moeten komen wil ik een relatie opnieuw aangaan. Ik heb totaal niet in de gaten gehad hoezeer deze relatie mij beschadigt heeft, tot ik eruit stapte. Hij is inmiddels alweer onder de pannen met een nieuw slachtoffer. Ook zij denkt dat ze een lot uit de loterij heeft… zoals ik dat ook dacht. En ook zij wil (net als ik destijds) alle waarschuwingen niet horen. Het alleen wonen bevalt me buiten verwachting goed. Ik heb een rijk gevuld leven met fijne vrienden en vriendinnen. Toch vraag ik me ook wel eens af, óf en wanneer de wond die er ook nog van binnen zit, geheeld zal zijn. Daar had niemand me op voor kunnen bereiden, op het verlies van mijn eigen identiteit. Langzaam maar zeker word ik steeds weer authentieker. Door in therapie te gaan, deel te nemen aan lotgenotengroepen van Het Verdwenen Zelf, veel over dit thema te lezen en uiteindelijk ook nog een cursusdag voor professionals te volgen ben ik stevig vooruit gekomen. Ik zou ook niet weten, hoe ik het zonder al die hulp had moeten doen. Ik wens iedereen heel veel sterkte met hun proces.
Dank voor al het geschrevene. Over mij. Verstandelijk begin ik te bevatten dat het niet mijn schuld is en dat er altijd mensen zijn die er op uit zijn je te vernederen tot je helemaal niets meer bent. Ik noem die mensen sadisten. Omdat ze ervan genieten. En zich “machtig” voelen. Ze boven jou voelen staan. IK HEB ER GENOEEG VAN! Na een onveilige jeugd waar ik uit weg vluchtte was ik een welwillende prooi voor mishandelende mannen. Maar ik kon nergens heen. Ook toen ik later alleenstaande moeder was ik niemand. Ik kon mijn dochter niet de baas (wat een rare omschrijving he) en gaf haar in alles toe alleen maar omdat ik me schuldig voelde toen er een broertje kwam die ziek was en zij de volle aandacht van haar moeder kwijt was. Dat resulteerde erin dat zij een narcistisch persoonlijkheid was. Al heel vroeg ging zij over tot liegen, chanteren, negatieve aandacht vragen, manipuleren. En ik gaf haar steeds toe. Deels omdat ik anders het zgn. niet waard was mijn kleinzoon te zien. Etc. Ik heb toen besloten dat ik daar alles voor over had. Dus de nachtmerrie duurde voort. Het ziekelijke van narcisme werd me laatst pas helemaal duidelijk door iets wat ze mij opdroeg wat ik moest doen en ik zeer vernederend vond. Ik heb veel plezier met mijn kleinzoon gehad. Hij is nu groot en is goed bezig. Ik kan nu met een gerust hart aan mezelf werken. Ik heb nu hulpverlening die met mij aan mijn grenzen werkt. Maar God wat is dat moeilijk voor te stellen. Grenzen? Wat zijn dat? Ik begin het nu pas allemaal te bevatten. Dat ik een keuze heb. Om mijn leven in te vullen zoals ik het wil. En dat ik er als mens mag zijn op deze wereld. Ik moet nog afkomen van die vreselijke angst voor straf etc. maar ik kom er wel. Omdat ik dat wil.
Hallo, ik ben 48 jaar in een relatie met een narcist, pas een jaar terug heb ik dat echt beseft. Je leeft in een cocon, een negatieve cocon, je hele ik is weg. Ik ken mezelf niet, weet niet wat ik wil, wat ik kan, alles is een enorme uitdaging. Machteloosheid is alles wat mijn leven op dit ogenblik overheerst. Niets lukt, alles loopt verkeerd, mijn omgeving helpt me, maar door mijn hele leven in negativiteit doorgebracht te hebben is er geen plaats voor een sprankeltje licht. Ik sta nog maar aan het begin om mijn leven terug op te pakken en alles lijkt tegen te vallen. Hoe kon ik zo in die kooi blijven zitten. Nu zie ik nog dat als enig vertrouwde, dat ken ik, daar heb ik me tegen gewapend, maar hoe haal ik dat weg? Veel onbeantwoorde vragen. Ik heb de boeken van Iris en die geven mij heel veel inzicht, maar de pijn is ondraaglijk, genoeg die pijn te laten ophouden en terug naar de vertrouwde pijn te gaan.
Beste Monik,
Ik weet precies hoe jij je voelt, volkomen leeg en uitgeput, geen enkel perspectief waaraan je steun en kracht kan ontlenen. Dat jouw enige baken de pijn is die je nu kent is dan ook heel begrijpelijk. Maar je bent beschadigd en niet meer in staat om rationeel te denken want je bent afhankelijk gemaakt en geworden tot een prooi in een kleverig web! Je zult de pijn en het verdriet moeten ondergaan want dit gif zit diep in je vezels. Lees telkens opnieuw de hoofdstukken in het boek van Iris die voor jouw situatie het meest van toepassing zijn. Blijf lezen en je realiseren wat er met jou en jouw brein gebeurd is. Probeer toch te ontdekken dat je nu vrij bent en zoek mensen in jouw omgeving die je vertrouwd en waarmee je kunt praten. Als het mogelijk is zoek dan hulp bij een therapeut die aangesloten is bij de groep van Het Verdwenen Zelf en/of ga naar een workshop om met lotgenoten je ervaringen te delen. Het lijkt nu alsof je hier nooit meer uitkomt maar probeer jezelf op die manier weer bij elkaar te rapen en ga stapje voor stapje aan jezelf werken om los te komen uit deze ellende. Het gaat lukken maar morgen nog niet…! Succes en weet dat ‘wij’ lotgenoten allemaal weten hoe het voelt en aan je denken!