Voor het eerst in contact met mezelf
De coaching heeft me tot nu toe heel veel gebracht. Begrip, steun, inzicht en kracht in dit pijnlijke proces van mezelf weer terugvinden en weer gaan staan voor wie ik ben. Zoals het lijkt ben ik opgevoed door twee narcisten, niet makkelijk en nog steeds ingewikkeld. Voor ik überhaupt zag wat er aan de hand was had ik ook al drie therapeuten gehad en allerlei boeken gelezen. Het boek van Iris was de pijnlijke eye-opener.
Ik heb mijn coach steeds als een liefdevolle zachte kracht ervaren die achter me staat. In het begin deed ik veel een beroep op haar, een paar keer per week, meestal per mail. Dat had ik toen echt nodig om kaas te kunnen maken van alle narcistische aanvallen uit mijn omgeving toen ik aanvoelde dat ik hier niet meer in mee moest gaan. Mijn emotionele rollercoaster waar ik in belandde is heel goed begeleid, door me inzicht te geven in wat er gaande was en me het vertrouwen te geven in mezelf. Nu doe ik minder een beroep op haar, ik heb de afstand van de narcisten in mijn omgeving genomen en ik ga in traumatherapie, ook geregeld door het netwerk.
Wat me ook erg heeft geholpen is dat zo ontzettend wordt gestimuleerd je eigen stuur weer zelf in handen te nemen. De keuze ligt steeds bij mij. Ik vind mijn coach heel professioneel en het is ook heel fijn dat ze ervaringsdeskundige is. Ik voelde me daardoor vrijer, was minder bang beoordeeld te worden. Daardoor voel ik me ook weer mens i.p.v. probleemgeval. De coaching heeft me geholpen vol te houden, daar waar ik eerder steeds weer in de valkuil trapte dat het misschien toch nog beter kon worden. Het is hele heftige problematiek en mijn ervaring is dat alleen een coach of therapeut uit het netwerk de juiste kennis en intensiteit aan begeleiding biedt die hiervoor nodig is om uit het web van de narcist te kunnen stappen en voor jezelf te gaan staan. Want dat is echt heel pittig bij een narcist, heftige angsten en woede kwam ik tegen waar ik niks mee kon en daar had ik echt iemand bij nodig die met me meeliep.
Ik wil deze begeleiding eigenlijk dringend aan iedereen aanbevelen. Ik heb hier heel veel kostbare levenslust en levenstijd mee gewonnen, weg uit het land van de narcisten, weg met overleven, ik ben voor het eerst nu echt aan het leven, in contact met mezelf.
Petra
Ik ben gegroeid als mens
Mijn coach heeft mij geholpen om mijn eigenwaarde terug te krijgen. Na een relatie met een narcist was ik al mijn energie en levenslust kwijt. Na een paar bezoeken aan een hulpverlener die totaal niets begreep van de oorzaak van mijn probleem, ben ik gaan googlen en kwam ik via deze website in contact met een coach uit het netwerk.
Tijdens het kennismakingsgesprek had ik het gevoel dat het klikte en zij mij kon helpen. We spraken af dat ik drie keer naar haar toe zou komen. Het was een zinvolle en leerzame ervaring, waarbij ik inzicht heb gekregen over waarom ik de relatie met een narcist in stand heb gehouden. Ik heb geleerd om door een andere bril naar situaties te kijken. Ik kan mij nu kwetsbaar opstellen zonder dat ik misbruik van mij laat maken. Ik kan oprecht zeggen dat ik ben gegroeid als mens. Mijn coach is professioneel, weet een situatie goed in te schatten, is duidelijk en werkt doelgericht. Haar warme persoonlijkheid en oprechte interesse in mij en mijn situatie zorgden voor een fijne klik en de basis voor een vertrouwensband.
Jet Nieuwenhuis.
Eindelijk meer grip en kracht
Nadat een vriendin opmerkte dat ik wellicht met een narcist te maken had, en ik er meer over ging lezen, viel alles op zijn plek. Helaas veroorzaakte dit ook extreme gevoelens van schuld, verdriet, boosheid en angst voor de toekomst. Ik had toen net mijn relatie verbroken en een kind om voor te zorgen. En uiteraard een ex die op dat moment helemaal los ging met dreigementen en ander narcistisch gedrag.
Het vinden van adequate hulp was niet een, twee, drie voor elkaar. Bij mijn huisarts werd ik van het kastje naar de muur gestuurd en moest ik eerst gesprekken voeren met een praktijkondersteuner die ik erg onprettig vond en me zelfs probeerde over te halen om bij haar relatietherapie te gaan doen. Het heeft bijna vier weken geduurd voordat ik van mijn huisarts een verwijzing kreeg voor een onafhankelijk psycholoog.
In het boek van Iris vond ik antwoorden en herkenning, maar het lezen vergrootte ook mijn angst voor de toekomst. Intussen had ik de lijst met therapeuten van Het Verdwenen Zelf per mail ontvangen. Die heb ik op een rustig moment doorgelezen, gemarkeerd wat ik bij wie prettig vond en het even laten inwerken. Ik vond het heel fijn dat iedere coach en therapeut zich met een duidelijk verhaal voorstelt. Dan weet je tenminste waar je voor kiest en kun je gericht kiezen voor bepaalde kennis, capaciteiten en ervaring. Ook het feit dat de eerste kennismaking kosteloos en zonder verdere verplichting is, vond ik erg prettig. Ik heb er drie gebeld/gemaild en al snel mijn match gevonden.
Mijn herstelcoach heeft me er de eerste paar weken echt enorm doorheen gesleept. Ze was begripvol, wist uit eigen ervaring waar ik doorheen ging en gaf me hele praktische adviezen. Ze heeft me in het begin echt bekrachtigd door adequaat te benoemen wat er speelde en me gerust te stellen en te wijzen op mijn sterke kanten. Ik merkte al vrij snel dat ik meer grip kreeg op mijn angst, slapeloosheid, nachtmerries, boosheid, verdriet en somberheid. In tegenstelling tot een psycholoog via de huisarts kostte het wel geld, maar de hulp was echt veel adequater, sneller en effectiever.
Het contact is heel prettig en warm. We bellen nog steeds op een vast tijdstip in de week. En als het nodig is, staat ze me op andere dagen ook bij, zowel via de mail als telefonisch. Dat zorgt ook voor rust en vertrouwen.
Leonie
Ik ben weer tevoorschijn gekomen
In de periode dat ik totaal vast was gelopen, kwam ik per toeval op de site van “Het Verdwenen Zelf”. Mijn mond viel open van verbazing ‘ik was dus niet gek’. Ik verslond de site en even later ook het werkboek, de herkenning was zo groot. Tegelijkertijd begon ik ook te beseffen dat de impact zoveel groter was dan ik in eerste instantie kon overzien en wilde toegeven.
Om die reden ben ik op zoek gegaan naar een geschikte therapeut die mij stapsgewijs door het diepgaande traject kon leiden. Nooit gedacht dat ik die stap ooit eens zou maken. Maar nu, een klein jaar verder, ben ik zo ontzettend dankbaar voor de hulp die mij hierin wordt geboden. Het feit dat je wordt gezien, dat je er mag zijn.. Dat is zo bevrijdend.
Ik had totaal geen grenzen, de titel van het-verdwenen-zelf was zo typerend, ik wist niet meer wie ik was en óf ik er nog wel was. Altijd werd het omschreven als ‘overdreven’ zijn en ‘aandachttrekkerij’. Maar door de therapie leerde ik dat alle symptomen niets te maken hadden met mijn overdreven reacties of mijn schreeuw om aandacht. Het waren allemaal gevolgen vanuit narcistische mishandeling, waarin je constant op je hoede moest zijn, waarin van je verwacht werd de taal van uitdrukkingen en hints te verstaan, waarin de honger naar moederliefde niet werd gestild, en ‘liefde’ altijd voorwaardelijk was.
Door het traject heb ik geleerd dat het normaal is om grenzen te hebben en aan te geven, en dat onvoorwaardelijke liefde wél bestaat en hierin voorzien kan worden. Ik leer voor het eerst echt te dromen, ik leer dat ik er (weer) mag zijn en er ook daadwerkelijk ben.
Elk mens is een uniek geschapen wezen, en misschien is er, zoals Iris beschrijft, nog maar zo’n klein stukje groen over dat het hopeloos voelt, maar er is altijd hoop! Door hulp van mijn therapeute heb ik zoveel dingen een plaats kunnen geven, ben ik weer tevoorschijn gekomen en leer ik te leven. En dat recht heb jij ook.. “Te mogen zijn zoals je bedoeld bent: Vrij!”
Yvonne
Mijn vangnet en wegwijzer
Nadat ik het boek van Iris gelezen had, wist ik dat hier een vervolg op moest komen. Mijn ogen waren open gegaan, maar ik besefte ook dat ik zonder hulp mijn ogen snel zou sluiten voor de realiteit. Want ogen sluiten en de kop in het zand werkt verzachtend voor de korte termijn pijn.
Stap één was gezet en nu moest ik de volgende stap zetten. Zo kwam ik bij mijn individuele coach terecht. Eindelijk vond ik iemand die niet zei dat ze me begreep, maar waarvan ik voelde dat ze me daadwerkelijk begreep. Mijn coach weet en begrijpt dat het loskomen van een persoon met narcisme haast ondoenlijk is.
Ik wil een weg bewandelen, waarbij mijn einddoel bevrijding is. Emotionele bevrijding. Helaas is dit een hele zware, moeilijke weg met heel veel hindernissen. Telkens als ik, doordat ik het ik het heel zwaar heb een andere weg in wil slaan of er aan denk om terug te keren naar mijn vertrouwde plek, kan ik mijn coach mailen en binnen no time krijg ik reactie terug, waardoor ik het weer helder zie en mijn weg kan vervolgen. Ik word niet door haar aan het handje meegenomen, want ik moet zo zelfstandig en onafhankelijk mogelijk mijn eigen ik weer vinden op de weg naar vrijheid. Op de weg naar mijn einddoel. Mijn coach is het vangnet als ik het even niet meer alleen kan en mijn wegwijzer als ik dreig te verdwalen.
Zonder deze vorm van coaching, zou ik niet staan waar ik nu al ben. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar de wetenschap dat er een vangnet is voor de hele moeilijke momenten geeft mij wel de kracht die ik nodig heb om door te zetten.
Angie
Opvallend, dat het allemaal dames zijn, die hun ervaring hebeen geschreven. Of niet natuurlijk, want blijkbaar zijn er meer mannelijke dan vrouwelijke narcisten. Ik “moet” nog de juiste therapeut(e) vinden; ik sta nog maar aan het begin van het traject.
Hallo Ad,
Ik heb begrepen dat narcisme een overlevingsstrategie is dat in iemands jonge jaren in gang is gezet. Meestal door geestelijke en of lichamelijke mishandeling door een moeder die zelf NPS heeft. De moeder is de meest belangrijke figuur voor een baby-peuter-kleuter. Achter veel mensen met NPS zit dus een moeder met NPS. Er zijn naar mijn idee dus ook veel vrouwen met deze stoornis. Ik denk dat het bij vrouwen vaker onder de radar door gaat. Maar ook dat vrouwen te snel roepen dat hun ex NPS heeft. Ik vind dat schadelijk voor de beeldvorming en het maakt verhalen van lotgenoten steeds ongeloofwaardiger, omdat de term NPS te pas en te onpas wordt rondgestrooid.
Ik heb zelf -tegen wil en dank- intensief te maken gehad met een vrouw die waarschijnlijk (dit heeft een therapeut bevestigd) NPS heeft. Haar stoornis heeft een verwoestende invloed op haar omgeving. Op het eerste gezicht een onschuldig lief vrouwtje. Ze is een kameleon en daarom komt ze weg met haar wandaden. Vrouwelijke NPS -ers zijn niet minder schadelijk dan mannelijke. Afhankelijk van waar ze zich begeeft in het spectrum van deze stoornis. Wat fijn je inmiddels een goede therapeut gevonden hebt. Het spijt me voor je, Ad, dat de betreffende vrouw op jouw pad is gekomen. Succes met het herstellen hiervan!
Beste Inge,
Ik ben weer wie ik werkelijk was. Wat een rijkdom! Ik ben allesbehalve volmaakt, maar wat ik doe, is weer van mij!
Laten we hopen, dat iedereen met zijn of haar eigen woorden dit ook mag en kan zeggen.
Mensen, dat gaat lukken! Alle succes!
ik ook. Ik weet nog niet zo heel erg lang dat mijn vriend een Narcist is en hij zit al bijna drie jaar bij de hulpverlening. Maar dit is de derde instelling al en nu heeft hij weer een conflict met ze en hij is nog steeds niet gediagnosticeerd. Hoewel ik weet dit niet zeker want ik word nergens bij betrokken. Hij wil nu stoppen want hij is niet tevreden zegt hij. Ik ben ongeveer 4 maanden weggeweest en in mijn eigen regio gaan wonen bij een vriend. Voelde me weer mens en dicht bij mijn vrienden. Ik heb waar ik nu weer woon geen vrienden, alleen hem. Ik ben weer terug gegaan omdat ik hem miste en hij mij ook. Ik dacht dus dat ik het toch mis had. We wonen allebei op een kamer in een aparte wijk. Met dezelfde huisbaas. Omdat we teveel overlast veroorzaakte. Hoewel hij deed dit. Hij heeft de agressieve vorm. Agressie speelt er niet veel meer. Maar nu gaat het op een nog gemenere manier. Die ik ook niet kan bewijzen omdat het zo geraffineerd gaat dat ik soms denk dat ik gek aan het worden ben. Ik ben er weer ingetrapt. Na inmiddels vijf jaar met hem een relatie te hebben en er in die tussentijd heel veel gebeurd is maar ik geen kans krijg om deze trauma’s een plekje te geven omdat ik voortdurend bezig ben goedkeuring en liefde te krijgen. Maar mijn moeder die 2 jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd waar wij bij waren, krijg ik niet verwerkt omdat hij t woordje troosten niet kent.En ik vaak afgekapt word als ik probeer hier een gesprek over aan te gaan. Ik word nooit echt serieus genomen. voel me vaak verdrietig als ik dan probeer uit te leggen dat ik zo niet meer verder kan. Ik heb altijd het gevoel dat ik me aanstel en hij zegt regelmatig dat ik verslaafd ben aan drama’s. Ik ben altijd een hele optimistische sterke vrouw geweest. Nu, nu voel ik me eenzaam in een klein kamertje ver weg van mijn vrienden radeloos en weet niet meer wat ik voel en denk en wat ik nu moet doen. Ik heb hulp maar niet voor dit. Ik heb hulp omdat ik ondertussen aan middelen verslaafd geraakt ben omdat ik zo depressief begon te worden en alles aan mezelf verweet. Nu weet ik na een jaar lang mezelf te verdiepen in deze stoornis dat ik het voor 99% bij het goede eind heb. Dus de beslissing moet gemaakt worden want idd, ik ben nu snel geneigd tsteeds maar weer terug te gaan omdat ik geen sociale contakten heb waar ik nu woon en het anderhalf tot 2 uur met de trein reizen is. En dit maakt dat ik me zo eenzaam en ellendig voel en nergens met mijn gevoelens naar toe kan. Mijn vrienden weten niet dat hij een narsist is. En ik weet niet waar ik terecht kan hiermee en dat ik hulp kan krijgen. Want ik kan het niet zelf betalen
Beste Sylvia,
Het is pijnlijk om te lezen hoe klem je zit. Wat dapper dat je hier je verhaal hebt gedaan. Ik raad je aan om hulp te zoeken; veel therapeuten uit ons netwerk worden vergoed vanuit de aanvullende verzekering. Via de coachingsinformatie kun je hun profielen bekijken, en op hun websites staat de informatie over de vergoeding. Begeleiding via mail, telefoon en skype kan ook.
Het is belangrijk dat je uit deze situatie komt. Ik wens je veel sterkte,
Susan Veenstra
lieve Sylvia,
ik lees je verhaal en ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat. Heb je hulp gezocht en gekregen? heb je toch met vrienden gepraat? het is nu 1,5 jaar geleden dat je deze reactie geplaatst hebt.
Hallo Ad
Ik ben een man en heb vanaf 1974 te maken gehad met een narcistische vrouw.
Dit heeft geduurd tot december 2017.
Hete klopt mijn ex had het ook een masker naar de buiten wereld. Maar binnen zette ze hem af. Vanaf 1990 werd het steeds erger. Maar ik was al zo angstig voor haar uitvallen en straffen zeg maar. Dat ik niet beter wist.
Toen we gingen scheiden dacht ik dat het over was. Maar nee. Haar moeder wist niets van de scheiding. Want als zij jarig was had ze geen vervoer en vroeg dan of ik haar wou brengen.
Maar dat was pas in haar laatste levensjaren. Want daarvoor had ze nauwelijks contact met haar moeder.
Toen zij overleed stond op haar kist. Dag moeders kind. Haar moeder die nog leeft weet niets van haar dood. Maar ze moesten is weten wat ze gedaan hebben.
DAG MOEDERS KIND.
Groetjes Willem
Beste mensen, ik heb het boek besteld er staat zoveel herkenning. Ik heb een tip van een kennis gekregen over het verdwenen zelf…ik kan niet stoppen met lezen op deze site..ik heb 2 relaties gehad met wat ik vermoed narcisten, ik werd op een gegeven moment getuurd door hem dat hij op 400 km afstand was, via app had hij mij al in zijn macht, alles deed ik “fout” gespuugd in mijn gezicht en later zei hij “kun je niet tegen een grapje” dit is het topje van de ijsberg…deze man ging zooo over mijn grenzen heen en nu dat ik 1 x mijn grenzen goed aangaf heeft hij mij fysiek mishandeld nu zit hij in detentie en is er een rechtszaak geweest..en nog geeft hij mij mede de schuld..het stond in de krant zijn verweer..ook vermelden derden op de site van de krant waar 2 vechten zijn er 2 schuld…ik ben boos verdrietig en twijfel heel erg aan mijzelf..paranoia met andere mensen en ik moet mezelf dwingen naar buiten te gaan..doe vrijwilligerswerk om maar dat stukje dat ik nog heb te “redden” …ik heb ptss ben nu in behandeling daarvoor ik zal mijn hulpverlener naar deze site verwijzen en ik ga het boek bestellen een lichtpuntje in deze nu nog duistere wereld van mij…
Ik heb de juiste therapeute gevonden en zij heeft mij bevestigd, van wat ik zelf al had vastgesteld. Ik voelde me bevrijd, toen ik kon zeggen: “Het ligt niet aan mij. Ik heb geen schuld! Ik ben 21 jaar besodemieterd! Ik was 21 jaar een partij geweest en ik wilde een onafhankelijk iemand, die zijn of haar licht hier eens over zou laten schijnen. Ik kreeg de bevestiging: mijn ex heeft een narcistische psychopathische persoonlijkheidsstoornis. Ik voelde me opgelucht en verdrietig. ik had 21 jaar vergooid, na al die andere vreselijke jaren. Het werd uithuilen en de moed weer oppakken, om positief verder te gaan. Ik heb nog maar een paar jaar te gaan en dit waren de zwaarste jaren. “Tropenjaren” zou ik haast willen zeggen. Het roept heel veel.vragen op, zoals; waarom heb ik dit niet gezien? Ik heb het wel gezien, maar ik dacht dat het aan mij lag! Op de dag van mijn huwelijk had ik al moeten scheiden! Het zijn allemaal zaken, die veel energie kosten en niet meer adequaat zijn. Krachten bundelen en genieten van mijn kleinkinderen en mijn kinderen met hun partners. Het leven kan zo mooi zijn. Ik wil dat weer inhoud geven en genieten. Mijn therapeute uit het netwerk; bedankt!
Beste Ad,
Wat me treft is dat je, precies als ik, 21 jaar lang hebt geleden onder een narcistische partner. Hoe is het mogelijk dat het ook bij jou zo lang geduurd heeft voordat je begreep wat er aan de hand was! Je zegt dat je 21 jaar hebt ‘vergooid’. Dat denk ik zelf ook weleens. Maar ik heb er ook van geleerd. Ik geloof ook niet dat ik verbitterd ben. Het is alleen zo jammer en zo spijtig van alle vergeefse energie die je erin hebt gestoken. Zelf was ik na die 21 jaar volstrekt murw en belandde met een burnout in de ziektewet. Nu krijg ik sinds 3 jaar AOW maar ik span me in erbij te blijven werken omdat ik niet veel pensioen heb kunnen opbouwen. Van mijn ex heb ik financieel niets te verwachten. Ik vind het leven sinds ik weer alleen ben met de dag mooier en fijner worden, maar helaas krijg ik mijn oude vitaliteit en energie nooit meer terug.
Ik wens je sterkte en nog een flink aantal mooie jaren!
Trudy
Precies Ad, ik zeg dat ook zo vaak, hou eens op met ellende te maken , we hebben mooie leuke kinderen, het leven kan zo mooi zijn.
De mooiste dag van je leven is de dag, waarop je besluit dat jouw leven van jou is!
Wakker geworden
Het voelt alsof ik wakker ben geworden. Al die jaren (25) heb ik niet gezien wie hij werkelijk was. Ik had last van hem, ik ging door diepe dalen, ik begreep niets meer van de liefde en altijd bleef ik in de duisternis zitten. Veel ruzies, veel onbegrip, hatelijke opmerkingen, paranoia gedrag, er alleen voor staan, achterdocht, controlegedrag, klein gehouden, geen financieel vrijheid, dwang alles heb ik meegemaakt met de narcist. Tot dat ik wakker werd, ging lezen, het werkboek heb besteld en gelezen, op internet gespeurd, alle stukjes vielen op hun plaats. wat ben ik geschrokken. Ik wist niet dat het bestond, laat staan dat mijn man er een was. Ik ben blij dat ik nu weet wat er aan de hand is en was. Ik ben niet gek. Nu ik wakker ben zie ik alles zo helder. Ik probeer mezelf los te weken. Ik hoop dat hij mij ooit los laat. Het beste is als hij gaat, want dat vertrekt hij blij en hoeft hij geen slachtoffer te spelen. Ik blijf totdat de kinderen de deur uit zijn. Ik durf niet eerder, want dan moeten de kinderen misschien ook bij hem (alleen) zijn. De rillingen lopen door mijn lijf nu ik wakker ben, hoe is het mogelijk dat je zo lang blind bent geweest. Ik noem het coma, ik heb jaren in coma gelegen en ben nu wakker. Ik zie alles door mij eigen ogen, niet meer door die van hem. Nu nog op zoek naar een therapeut zonder dat hij het merkt….. Christina
Sterkte meid! Ik herken wat je zegt… Ik zit middenin dit traject, maar weet niet wat wijsheid is. Mijn kids zijn heel erg happy met hun vader, maar ik niet meer zo en twijfl aan alles. Ze zijn 9 en 11 maar ik ga er aan onderdoor. Burnout, niet meer slapen, antidepressiva etc. Dit moet stoppen maar zelf kan ik heel slecht tegen alleen zijn, eenzaamheid etc. Dus daar moet ik echt doorheen proberen. Ik ben inmiddels ook bij een coach uit het netwerk, en tegelijkertijd bij een GGZ instituut vanwege gediagnostiseerde angststoornis.
ja idd een therapeut zonder dat hij dit merkt. Ik ben ook nog in deze relatie en ben er ook nog niet lang achter dat hij dus narsis is en psychopaat. ik heb zo veel gepikt van hem en ben jarenlang alleen maar vernederd en vraag me af waarom ik dit allemaal heb toegelaten.
Een lief woordje en ik smolt weer. Ik ben ondertussen een wrak en weet niet goed meer wat ik moet doen. mijn omgeving weet niet wat hij heeft. Ik praat er niet over. Ze begrijpen het niet. Ze zijn ook boos dat ik nog steeds bij hem ben en me zo laat behandelen. Maar ze zijn het nu ook moe. Ik hoef niet meer aan te kloppen omdat ze geloven dat ik dit zelf iedere keer toelaat en terug ga. Maar zo makkelijk is het niet.
Christina, ik wens je heel veel wijsheid en sterkte!
Ik lig in scheiding van een narcist na bijna 15 jaar huwelijk. Ik zag natuurlijk gedragingen in de loop van de jaren maar kon het niet plaatsen. Op vrijdagavond was hij afschuwelijk in zijn gedrag en zaterdag geen vuiltje aan de lucht. Enfin….te veel om op te noemen. Wat ik deed was niet belangrijk. Hij was en is belangrijk. Nu tijdens de scheiding blijkt hij allerlei verhalen verteld te hebben die totaal omgedraaid zijn. Geen verantwoordelijk nemen. Geen interesses, parentificatie, lui, alles kortstondig dus even leuk. Geen plezier in het leven, depressief, veel drinken, niet mee eten met gezin eerst drinken en pas ‘s avonds laat eten. Is nu heftig maar houd hoop op de toekomst.
Dag Marjan,
In scheiding liggen is moeilijk. Hopelijk is het spoedig achter de rug en dan moet je herstellen. Narcisten hebben maar een belang en dat is hun eigen belang! Als de scheiding geklaard is, kan en moet jij aan de slag. Een wederopstanding van jezelf, want dat zal wel een flinke knauw hebben gekregen. Ik weet niet of er kinderen in het spel zijn, maar afhankelijk van hun leeftijd, is ook daar zorg op,maat nodig. Voor kinderen is een scheiding veel erger vind ik.
Heel veel sterkte en wees wijs, ga op tijd naar professionele hulp. Het gaat je goed! Succes!
Interne geneeskunde.
Ik kom bij bijna alle specialisten in het ziekenhuis en dus ook bij de internist. Vorig weekend was ik ziek, letterlijk doodziek en ik had niet gedacht vandaag of ooit nog iets te schrijven. Ik heb twee dagen liggen baden in het zweet en heb niemands hulp ingeroepen. Ik dacht dat het einde nabij was. Wat doet mij nu, een week later verbazen? Ik ben niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk helemaal hersteld en ben niet meer bezig met het verleden. Ik vraag me niet af, hoe dit kan, maar door dat enorme zweten, ben ik volgens mij heel veel kwade stoffen kwijt geraakt.
De lezer kan er niets mee, maar het geeft enkel aan, dat je lichaam blijkbaar een eigen interne geneeskunde heeft. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Hoop doet leven!
Ik herken dit enorm
Zweten zweten zweten opeens werd ik sterk en besloot mij niet meer als slachtoffer te gedragen, de touwtjes in handen te nemen. Nu vecht ik terug.
God Bless.
Blijkbaar zijn er net zoveel mannelijke als vrouwelijke narcisten is uit onderzoek gebleken.
Ik zit zo vast, het lijkt wel of ik me er constant van probeer te overtuigen dat ik niet samenwoon met een narcist. Want hij kan me dit toch niet bewust aandoen. Ik ben nu onder behandeling voor een Postpartum Depressie. Dit was al een hele stap voor mij, hulp vragen. Maar ik kom niet echt veel verder met de therapie, omdat ik hem wil beschermen, ik wil niet slecht over hem praten. Want hij is toch ook best lief??? Toch???
Heel eerlijk, hij gaat al jaren vreemd. Stond ingeschreven bij sex en datingsites. Heeft hier veel geld aan uitgegeven. En altijd overtuigde hij me ervan dat het aan mij lag, of dat het niet zo was als ik het zag. Je weet toch dat ik van je hou, wanneer zou ik hier tijd voor moeten hebben?
In de zwangerschap van ons tweede kindje werd ik gestalkt door 1 van zijn minnaressen. Maar de hele zwangerschap heeft hij mij belogen, en gezegd dat ik niet zo raar moest doen, want hij had heus niet afgesproken met iemand. Hij was het slachtoffer van een ex die hem maar niet kon loslaten, en verhalen verzond om ons uit elkaar te halen. Ik geloofde het ook altijd, ik voel me zo dom.
Na de geboorte was voor mij de maat vol. Ik kwam bij toeval in zijn telefoon, en vond de bevestiging van wat ik aldie tijd al wist. Ik heb hem de deur uitgezet, maar hij was binnen een dag al terug. Hij gaf aan dat hij me niet kwijt wou. Dat hij een probleem had en daarvoor hulp zou gaan zoeken. Hij is nu in behandeling voor een sexverslaving. Maar heel eerlijk betwijfel ik of hij dit wel heeft in niet NPS. Hij toont totaal geen berouw, is niet geïnteresseerd in mijn behandeling voor De depressie. Zeurt constant over sex, dat hij niet genoeg krijgt.
Hij had nu 2 wkn vakantie, en ik heb zijn gedrag en ook die van mijn geobserveerd. En merk dat tijd alles om hem draait. Ik doe alles thuis, maar het is nooit genoeg. Ik loop op mijn tenen,denk altijd een paar stappen in voren. Omdat alles perfect geregeld moet worden. Alles moet klaar liggen voor hem, mag niets vergeten. Ik word langzaam gek. Ik snap niet waarom ik de stap niet durf te nemen. Waarom ik altijd maar denk,wanneer ik iets beter mijn best doe of hem met meer liefde ontvang, dat het dan wel goed komt. Waarom ben iknier boos, hij heeft me jaren bedrogen, bespeeld, gedaan alsof ik dom was. Waarom blijf ik nog???
Dag Djen,
Ik herken zoveel in je verhaal, dat t me weer raakt……. Ik ben sinds kort na 30 jaar huwelijk gescheiden van mijn (wat ik nu sinds een half jaar weet) narcistische en misschien ook wel psychopatische ex.echtgenoot. Via een goede vriendin heb ik een half jaar geleden het boek ontvangen en ben het toen op een “veilige plek”gaan lezen. De schellen vielen me van de ogen en ik werd ook echt bang….
Eind 2017 besloot ik dat t genoeg was. Hij heeft 30 jaar lang een dubbelleven geleidt, vol pathologie, stelselmatig liegen….ook over sexcites bezoek, (zei dat t vast een van de kinderen was, ja, dat krijg je op internet met al die spam,,,,,,) Ik geloofde hem gewoon!!! Hoe bizar eigenlijk….. We hadden als gezin al het nodige meegemaakt. Een faillisement van zijn bedrijf, financieel hulp van familie, vrienden omdat we afgewezen werden voor de schuldhulpverlening en ik maar denken dat door stug door te gaan, opnieuw te beginnen in een andere stad, zuinig leven, ondertussen aflossen we het wel gingen redden samen..Ik was huidcoach en energetisch therapeut, maar kon door alle stress en iedere keer weer verhuizen (6 x in 5 jaar) niet meer werken, werd ziek, zelf zo dat mijn huid, mijn reclamebord zo kapot ging van de stress…. Ik zag er rood en gevlekt uit, iedere dag pijn en jeuk, Ik maar denken dat t aan mij lag, overgang, stressgevoelig (zei hij altijd ook naar de buitenwereld)… Tot eind 2016 bleek dat hij een dubbelleven geleidt had en gokverslaafd was. Alles was weg….. 1 grote luchtbel…..nog snel opname in afkickkliniek geregeld want ja, iemand verdiend toch een 2e kans……De schuldenlijst was torenhoog…..
Dan erachter komen dat het hele vermogen van mijn ouders weg is…….De verslaving was een masker van zijn echte probleem, zijn persoonlijkheidsstoornis….
Ik zit nu op een “veilige”plek en begin nu aan mijn herstelplan en t terugvinden van mijzelf…
Misschien heb je inmiddels de stap gezet….. Ik wens je kracht en wijsheid.
Ja, dat vraag ik me ook af: waarom blijf je nog? Dit is geen leven, dit is kapot gaan! Voor de kinderen vreselijk, voor jou na verloop van tijd het mooiste wat je is overkomen. Stop met die relatie! Ga naar een goede therapeut en aan de slag. Ik zal niet zeggen; elke seconde telt, maar de noodzaak is duidelijk aanwezig. Kom, vooruit en vindt jezelf weer terug! Beste Djen, hiermee red je ook je kinderen! Geen tijd te verliezen! Alleen kun je dat niet. Wat is de huidige situatie, wat wil je bereiken, wat moet er volgens jou gebeuren en hoe denk je daar te komen? Zet dat op papier en het begin is gemaakt. Heel veel succes en sterkte.
Goedendag, ik lees van iedereen over hun narcistisch partner. Ik heb het ook allemaal meegemaakt en ben er al ook 17 jaar van gescheiden. Graag zou ik reacties krijgen van mensen waarvan ook de kinderen dezelfde trekken hebben als hun vader. Ik heb twee zoons (17 jaar en 20 jaar) die nu mijn leven beheersen.
Elvira
hoi Elvira, ga anders even naar de site van een de narcist ontmaskerd, daar is een forum en daar zitten allemaal mensen met ervaring. Sterkte, ik weet ook nog niet hoe ik het aan ga pakken met mijn kinderen die zijn 10 en 13 en bij de oudste zie ik ook al wat trekken.
Goedendag, ik herken je zorgen. Ik heb 4 kinderen, waarvan er bij 3 inmiddels de bubble geknapt is….. Bij de jongste van bijna 18 nog niet, maar woont bij zijn vader. Hij zet m nog steeds op dat voetstuk…en vertoond hetzelfde gedrag…..Ik blijf waakzaam, met pijn in mijn hart….meer kan ik niet doen…..Ik wens je veel wijsheid toe…..
Carla.
Kom op deze site nu ik al 56 jaar rondloop met de gevolgen van psychische en emotionele mishandeling door mijn moeder vanaf mijn geboorte tot ik op 17 jarige leeftijd het ouderlijk huis ontvlucht ben. Er reste maar 1 verlangen: onzichtbaar zijn.
Mijn leven en streven is geblokkeerd. Misschien ligt hier een weg naar bevrijding.
Kies voor jouw Zelf en laat alle verwachtingen los wat je moeder betreft.
Mijn moeder is een verborgen narciste en wat ik ook deed en of doe het was en is nooit genoeg.
Zodra jij je realiseert dat jij je eigen leven vorm kan geven zonder te worden gehinderd door valse verwachtingen tav je moeder zul je los van haar komen en opent de weg zich voor je.
Sterkte het komt goed echt.
Hou van je Zelf en koester je Zelf dan ben je werkelijk vrij en gaat het leven weer stromen
Beste Ruud, ik ben eveneens 50+ en ben als enig kind met een narcistische moeder opgegroeid. Aan mijn vader had ik niets. Mijn ouders scheidden en hij liet zich niet meer zien. Op mijn 18e zette mijn moeder me het huis uit omdat ik weigerde de relatie met mijn toenmalige vriend te verbreken. Ze had me geen groter plezier kunnen doen.
Pas enkele jaren geleden werd de diagnose narcisme bij haar gesteld. Ik wist niet wat het was, maar toen ik ging googlen kreeg ik de antwoorden die ik al jaren zocht.
Tot overmaat van ramp heb ik zelf het syndroom van Asperger (ook pas recent vastgesteld). Ik dacht dat ik het verleden achter me had gelaten, maar niets is minder waar. Een maatschappelijk werker wees me op het boek van Iris Koops. Ik heb het besteld want ik kan niet langer doen alsof ik mezelf wel red.
Ik wil leven in plaats van óverleven.
Ik wens jou en alle anderen hier veel moed en sterkte op de weg naar herstel.
Mijn jeugd was verschrikkelijk vernietigend en ik kwam daar zwaar gehavend uit tevoorschijn. In reactie op mijn narcistische moeder en haar verstikkende, eisende symbiose pleaste ik en cijferde mijn hele zelf letterlijk weg. Letterlijk door dissociatie. Mijn baby en kind trauma veroorzaakt door mijn monster van een moeder ligt nog altijd afgespleten opgeslagen in mijn geheugen.
Als klein kind kon ik alleen maar ondergaan. Als puber probeerde ik aan de bel te trekken, maar mijn in-de-thuissituatie monsterlijk kleinerende en verwaarlozende en mishandelende moeder toonde zich in de buitenwereld toegewijd en charmant en bestempelde mij als haar moeilijke dochter waar ze zich geen raad mee wist en waar ze slachtoffer van was. Hulpverleners lieten mij ongezien en ongehoord en troostten mijn moeder. Mij werd opgedragen een beter kind voor mijn moeder te zijn. Als ik wegliep, nadat mijn kinder psyche tot op het bot kapot geschreeuwd was, bracht de politie me weer thuis en sommeerde mij bij mijn moeder te blijven waar ik hoorde en sprak met mijn moeder die zich zielig voordeed en de aandacht van de heren agent opslurpte.
Snakkend naar liefde liep ik met 14 jaar naief in de armen van de buurman die vertelde mij lief te hebben en de kleren van mijn lijf scheurde om zijn walgelijke, perverse seksfantasieen aan me op te dringen. De dag dat het misbruik na meer dan een jaar aan het licht kwam, belde mijn moeder de politie, huilde in haar theatrale uitblinkendheid: ”Haal die rotmeid op, ik weet het niet meer”. De agenten kwamen, voerden me af in een politie auto en even later zat ik in een heuse cel met camerabewaking en betonnen bed. Ik had niets gedaan. Ik had troost en redding nodig, maar men was alleen met mijn moeder bezig en mijn moeder wist altijd voor elkaar te krijgen dat zij slachtoffer van mij was.
Na mijn helse jeugd volgde veel trauma, want ik was een makkelijk slachtoffer voor iedereen. Ik snakte naar liefde en erkenning, naar mogen bestaan en wilde daar iedere prijs voor betalen. Uit wanhoop. En slechte mensen lieten me die prijs betalen en gaven geen liefde.
Ik heb nooit kunnen begrijpen wat mijn moeder mankeerde. Tot ik het boek ”Moeder, moeder” las waarin een moeder haar gezin echt letterlijk precies exact ten gronde richt als mijn moeder deed. De psycholoog in het boek vertelde de dochter wat haar moeder mankeerde: narcisme. En toen begreep ik het.
Dat was vandaag.
Alle en alle en alle kwartjes vallen op de precies passende plaats.
Ik lees zojuist Iris haar verhaal bij de foto. Ik lees over een heel kwetsbaar uitgestoken hand en dat prille groen wat zo voorzichtig aftast of er ruimte is, mag zijn.
En ik zou mevrouw Iris wel willen toeroepen, huilend: Niemand heeft ooit zo mijn kwetsbaarheid verwoord. Zo pril en voorzichtig is mijn blik de wereld in. Ik vermijd alles en ben van alles en vooral iedereen bang. Ik leef sociaal geissoleerd.
Ik ben trauma therapie aangegaan. En de therapie is in theorie de matchende therapie. Want ik loop over van trauma. Maar deze therapie en de therapeut zijn precies dat: gericht op trauma. Niet op trauma door een narcistische moeder.
Eigenlijk gaat het veelal om incest trauma door een familielid of bekende in de vroege kindertijd. dat betekent dat er dan altijd wel een compenserende andere verzorgende of steunende ander is en het seksuele trauma onbevattelijk en onmenselijk zwaar is, maar dat er ergens nog liefde was.
Mijn moeder beukte alle sociale contacten de wereld uit en vernietigde mijn zelfbeeld met krenking en vernedering, ze fietste wekelijks weg schreeuwend dat ze zich van kant ging maken omdat ik, haar dochter van 4,6 etc haar kapot maakte door bijv mijn ”klere gejank”. En ze zou me op straat dumpen want zo n klerekind als ik was verdiende dat en dan zou ik er wel achterkomen hoe dood en doodgoed ze voor me was.
Mijn trauma therapeut heeft toen ik smeekte of hij meer voorzichtig met me om wilde gaan letterlijk gezegd: ”Nee, dat hoort bij de therapie. ik ga niet voorzichtig zijn. ik ga niet mee in jouw vermijden”. Ik snap die theorie, maar waarschijnlijk snapt iemand die snapt wat een narcist aanricht, dat niet voorzichtig zijn nieuw trauma geeft. In dit geval de therapie.
Dat is dan ook wat er gebeurd is.
Ik ben al een paar maanden zo goed als niet naar therapie gegaan, omdat ik doodsbang ben voor mijn therapeut en deze niet luistert naar mijn uitleg daarover. Wel draagt hij mij op dat ik toch gewoon moet komen, dat het in therapie allemaal moet besproken worden. Ik heb via mail heel netjes en goed verwoord dat hij mijn trauma van verwaarlozing triggert omdat ik alleen op zijn voorwaarden ”hulp” krijg. Hij herhaalt slechts alleen steeds dat ik moet komen en dat durf ik niet meer.
Iris haar stukje tekst bij het kleine stukje groen laat me huilen en in elkaar krimpen van pijn. Want ik ben zo zo zo zo zo stuk dat alleen al mijn ooglid iets omhoog doen een prestatie is en het verdient om met heel veel voorzichtigheid gezien te worden.
Ik ben helemaal vast gelopen.
Lieve anoniem,
Ik hoop dat je dit bericht leest. Ik ben geraakt door wat je schrijft (net als dat jij geraakt bent door mijn tekst). Wat heb jij veel moeten doorstaan en wat een moed toon je, ook door er hier over te schrijven. Het belangrijkste wat ik nu wil zeggen is; stop helemaal bij die therapeut. Je voelt het goed aan! Hij respecteert je grenzen niet, en het is juist zo knap dat je deze aangeeft.
Je hebt heel veel meegemaakt en bent beschadigd. Die kwetsbaarheid is er. Daarom verdien je mensen om je heen die zich afstemmen op jou.
Ik wil je van harte aanraden om mijn boek te bestellen en de coachingsinformatie aan te vragen, voor een therapeut die gespecialiseerd is in deze vorm van mishandeling.
Je kunt hier uitkomen, echt waar.
Veel sterkte! Weet dat je niet alleen bent.
lieve groet,
Iris
Oh…. Als je eens wist hoe ik onmiddellijk in huilen uitbarst.
De therapeut heeft bij alles wat ik zeg, als ik voorzichtig voor mijzelf opkom, steeds antwoorden klaar. Zo heb ik geprobeerd om met een andere therapeut en ook een spv-er te kunnen spreken over wat ik nodig heb, wat averechts werkt bij mij. Mijn therapeut heeft al zijn collega’s opgedragen niet op mijn mail te reageren, want hij wil het zelf met mij in de therapie aanpakken. Dat is in beginsel en in theorie een logisch verhaal, maar hij luistert niet naar me, past niets aan en blijft op de oude voet doorgaan en ik blijf van crisis naar crisis gaan. Overigens zegt hij wel altijd dat hij het begrijpt en gaat veranderen. Ik word knettergek van zijn het ene zeggen en het andere doen / of juist niets doen, want het is precies waar ik in groot gebracht ben.
Als ik hem iets toeschrijf, labelt hij dat als ”Je maakt een dader van mij” en dat hoort bij mensen met DIS, die maken van iedereen daders vanuit die stoornis, dat staat ook in de literatuur. En ook dat neem ik serieus, maar ik ben het goed nagegaan bij mijzelf en er is toch echt een verschil tussen vanuit afweer en beschadiging daders van mensen maken omdat ze trauma triggeren en je dus denkt dat ze trauma veroorzaken wat niet zo is; en mensen die niet met je omgaan op een manier die je verdraagt en je veilig laat voelen.
Een klein kinddeel van mij heeft het bijv nodig als ze iets doormaakt dat ze op de grond zit, de grond is voor haar honderd keer veiliger en vertrouwder dan een stoel waar ik als een volwassene in moet zitten bijna recht tegenover de therapeut wat ook nog eens oogcontact meebrengt en een houding van mijn lichaam die dit kleine deel als onnatuurlijk ervaart. Mijn therapeut zei tegen dat kleine deel: ”Kun je asjeblieft op de stoel gaan zitten, want ik voel me boven je staan als jij op de grond zit en dat wil ik niet en ik kan niet op de grond gaan zitten want ik heb last van mijn knieen”.
Mijn kleine deel verschijnt niet meer in therapie en mijn therapeut zegt tegen mij dat het noodzakelijk is dat ik dat deel laat komen, want hij wil ermee in gesprek.
Ik ben in het hier en nu een vrolijke, levenskustige vrouw met een echt fijn hier en nu leven. De hel is mijn verleden en helaas herbeleef ik door triggers die iedere dag. Maar ik ben niet suicidaal, ik wil heel heel graag leven. Ik heb in mijn jonge vrouwenleven 3x een zelfmoordpoging gedaan en dat was allemaal in een levensfase waarin ik trauma na trauma op mijn bord kreeg en stond te tollen op mijn benen.
Ik heb tussen die eerdere pogingen en mijn recente poging meer dan 12 jaar nooit een poging gedaan.
Mijn recente poging (nu een dik jaar terug) vond plaats direct na een sessie met mijn therapeut. Ik was juist in de sessie. Hij had verteld dat zijn telefoon kon gaan voor zijn andere baan, waar een medewerker een client in een doorbraak had en die kon dus bellen en het had te maken met dat die client eventueel suicidaal kon zijn of dat was en ook daarin kon doorslaan oid. Hij zei dat hij die telefoon op moest nemen. Zijn telefoon ging. Hij nam die op, vroeg of hij terug kon bellen. Ik hoorde de ander zeggen dat het niet zo was en hij liep weg. Uit de sessie, zonder iets te zeggen. Zonder te zeggen wanneer hij terug zou zijn en de bevestiging dat hij terug zou komen. Ik ben een client in een sessie heel zware traumaverwerkingstherapie, waar ik met waanzinnig veel moed mijn delen betrek en trauma ophaal en gevoel daarbij en ik dus tegen herbeleven aanzit. En de therapeut neemt even een telefoon aan en loopt weg en ik zit daar zonder te weten wat er gebeurt, waar mijn therapeut is, wanneer hij terug zal komen, middenin mijn trauma. Met mijn traumainhoud van een narcistische moeder die mijn jeugd lang wegfietste om zich van kant te maken.
Ik ben volledig dicht geslagen. De therapeut liet me gewoon weggaan. Ik heb de hele weg naar huis ge smst dat ik het niet trok en dood zou gaan. Mijn therapeut reageerde niet. 2 uur lang niet. Thuis heb ik alle pillen die er waren geslikt, want ik kon de pijn niet meer reguleren.
Ik heb een collega van hem gemaild dat ik de pijn niet aankon en pillen had geslikt. Zijn collega stuurde een mail aan mijn therapeut en cc aan mij: ”Je moet bellen. Dit klinkt niet goed” en toen belde hij. Ik was al bijna knock out. Hij heeft staan schreeuwen van wanhoop (vertelde hij later): ”Blijf wakker, blijf tegen me praten” en ik moest de deur openzetten, want hij had een ambulance gebeld. Die kwamen. Mijn maag werd leeg gepomt, dat duurde tot middernacht en ik moest zelfs een nacht blijven omdat mijn organen gecheckt moesten worden.
Mijn therapeut heeft aangepast dat hij tijdens een sessie met een client nooit meer telefoon laat overgaan en niet bereikbaar is voor anderen.
Hij heeft excuus gemaakt en zei dat hij hier heel erg door geschrokken is. Overigens waren zijn eerste woorden de volgende sessie: ”Ik ben eigenlijk best trots want ik had toen familieweekend en ik heb het goed los kunnen laten”.
Ik lag tijdens zijn familieweekend in een ziekenhuisbed mijn organen te laten bijkomen van dodelijk gif met een mentaal bestaan dat ik niet aankon.
En alles wat ik anders wil omdat ik dat niet kan is vermijden in zijn beleving. Maar vermijden is uit de weg gaan omdat je het liever (heel veel liever) niet aangaat en bang bent. Niet kunnen is dat je een grens aangeeft dat als je het wel doet je niet overweg zult kunnen met de gevolgen.
Ik ben al 4 jaar in therapie bij deze man, dus ik denk niet dat ik vermijd. Vermijden zou zijn als ik na 3 maanden zou hebben gezegd ”jij roept iets op dus ik ben weg”.
Mijn man heeft diverse keren met de therapeut gebeld en uitgelegd wat ik allemaal zelf ook utlegde en ook aan gegeven dat hij mijn crisis en wat ik doormaak allemaal njet herkent: ”Mijn vrouw kan heel veel aan en natuurlijk komt er veel los door therapie maar mijn vrouw is aan de lopende band in crisis waar ze levenslang nog nooit in heeft gezeten. Je forceert, je overvraagt haar” en ook mijn man concludeert: ”Het heeft geen zin om met je therapeut te bellen, hij luistert gewoon niet. Hij neemt alleen wat hijzelf denkt als richting”.
Maar ook tegen mijn man spreekt hij vol begrip en belofte om het voortaan anders te doen, want nooit gebeurt.
Ik schrijf een belachelijk epistel over de therapeut, terwijl hij slechts mijn therapeut is en dit niets is bij de ellende die ik door mijn moeder in mijn ziel meedraag. Maar ik ben er vol van omdat ik snak naar hulp en mogen bestaan en dit traumacentrum en deze therapeut me behandeling beloofden op basis van wie ik ben en wat ik zo nodig heb en dat is een herhaling van wat mijn moeder beloofde te zijn: een moeder die me zou liefhebben en laten ontwikkelen.
Ik wil met dit hele epistel van de daken roepen: Dank je wel ontzettend verschrikkelijk enorm Iris dat je erkent dat de therapeut niet goed uitwerkt en aansluit bij mij.
hijzelf noemt namenlijk alles steeds: ”dat hoort bij de stoornis en bij de therapie”.
Ik heb gisteren huilend met mijn man delen van deze site door genomen en gehuild hoe exact alles precies mijn verhaal is en hoe ik nu pas snap wat mijn moeder deed en waarom ik ben zoals ik ben. Over mijn therapie zei ik tegen mijn man: ”Ik moet van de therapeut steeds mijn delen betrekken bij de therapie en nagaan wat ze doormaken en leren voor de delen te zorgen, maar ik stagneer daar steeds omdat ikzelf nog helemaal in deze bovenliggende behoefte opga. Die van begrijpen wat mijn moeder was, wat ze deed en de erkenning dat ik daarom in elkaar steek zoals ik doe. Niet kwa mijn delen, maar kwa angst en vermijden, terugtrekken en overgevoeligheid en alles. ” En mijn man zei dat dat precies is wat hij herkent waar ik altijd mee bezig ben. Ik heb tientallen keren tegen mijn therapeut gezegd: ”Ik begrijp gewoon niet wat mijn moeder mankeerde en waarom ik kapot moest en waarom mijn broer zo anders behandeld werd door haar en waarom mijn vader zo passief was en uiteindelijk zelfmoord pleegde”. En mijn therapeut deed er niets mee. Want ik moet met mijn delen aan de bak.
Ik zal zeker het boek bestellen en mijn weg zoeken! Ik weet zeker en voel (die dingen liggen bij mij gescheiden) dat ik nu de route heb gevonden die heling kan brengen en ik ben een ijzersterk mens, ik kan dat. Wat ik niet kan is mijn huidige inadequate, beschadigende (vanuit overvraging en niet grenzen accepteren) therapie.
Heel heel erg bedankt voor al je kennis en die beschikbaar maken en je erkenning en dit kleine plekje op internet waar mijn bestaan voor het allereerst in mijn leven gezien is. Dank je wel ontzettend van een huilend van geluk iemand.
Hoi anoniem,
Je hoeft niet verder met deze therapeut. Je mag gaan.
Je hebt te maken met delen in jezelf, oftewel structurele dissociatie, en een therapeut die hiermee werkt moet hier goed in onderlegd zijn. Het luistert heel nauw. Op zich ben ik blij dat je inzicht hebt in je delen, want veel ernstig getraumatiseerde mensen weten nog niets over stucturele dissociatie, terwijl dit vrij vaak speelt. Daarom ga ik hier in mijn nieuwe boek ook uitgebreid op in. Dit boek is echt een vervolg op het werkboek, dus lees dat eerst als je wil.
Ik lees met geschokte verbazing hoe je therapeut omgaat met je signalen en over je grenzen blijft gaan. Omdat je slachtoffer bent van narcistische mishandeling kun je hierdoor extra worden gehertraumatiseerd en dat is volgens mij ook gaande. Via het contactformulier kun je verder advies vragen over jouw specifieke situatie..
Nogmaals veel sterkte, denk goed om jezelf!
Iris
Lieve Anoniem,
Ik lees vandaag pas je stuk hierboven en het raakt me diep. Wat een sterke vrouw ben jij! Ik hoop dat je inmiddels weet wat narcisme inhoudt, hoe je moeder je in haar macht had en dat jij, wát je ook deed en hoe je je ook in allerlei bochten wrong om haar tegemoet te komen en je steeds maar bleef zitten met het akelige gevoel dat het nooit genoeg was, jij hier he-le-maal niets aan kon doen. Daar moet je je eerst volledig van bewust zijn. En dat is een onvoorstelbare pijnlijke gewaarwording, maar als je het gaat inzien ook een warm liefdevol gevoel naar je zelf. Het ligt niet aan jou! Zo fijn om dat te zien en bevestigd te krijgen. Je pijnigt jezelf niet langer, omdat je weet dat het niet je eigen schuld is. Je deed alles wat je deed uit liefde. Als je die shock te boven bent ga je werken aan jezelf. Met alle liefde voor je zelf, want dat heb je in je, héél veel liefde. Die is nu voor jezelf en voor de mensen om je heen die je niet manipuleren, die oprecht lief zijn voor je.
En dan het verhaal van je therapeut. O, dat raakt me nóg meer. Een therapeut met oogkleppen en een kil hart. Een narcist misschien? Of gewoon een vastgeroeste werknemer? Als ik jouw verhaal hier lees lees ik een hele warme empathische lieve vrouw en ik hoop zó dat het goed met je gaat en je nu wel de juiste hulpverlener gevonden hebt!
Liefs, M
Lieve m,
Wat fijn en lief om je woorden te lezen!
Het gaat slechter dan ooit in mijn leven. Was ik mijn jonge leven lang een sterke overlever die vocht voor haar toekomst omdat ik hoopte dat mijn verleden de hel was en de toekomst van mij, inmiddels ben ik alle hoop en geloof kwijt. Er is geen hulp voor mij, niemand kan mij aan, niemand wil het begrijpen en opgegeven leef ik onzichtbaar, geissoleerd in mijn huis. Ik leef nog voor mijn 2 hondjes, waarvan er 1 onlangs overleden is. Het zijn mijn kindjes, mijn alles, de reden om adem te halen. Ik heb mijn beestje begraven en heb er nog 1.
Lieve Anoniem,
Ik las net je berichtje elders op de site dat je de boeken van Iris gaat bestellen. Daar ben ik zó blij mee!! Ik kan het je niet uitleggen, maar jouw berichtjes zitten zo vol liefde. Ik voel jouw oprechtheid, jouw empathie en je liefde door je woorden die je schrijft en hoe je schrijft. Ik moet er echt om huilen. Ik gun het je zo en ik weet dat het kan. Ik ben je voorgegaan en kom van net zo ver als jij.
Dan ben je ook nog een dierenvriend, daar raak je me ook nog eens mee.
Ik zal hier regelmatig kijken hoe het met je gaat.
Liefs, M
Jeetje … wat lief… wat ongelooflijk dat je mijn hart kan voelen. Wat fijn dat iemand mijn proces ‘volgt’… zooo …. who…. dit ken ik niet… ik ken niet opgemerkt worden, links liggen en uit gekotst worden. Ik ben ook heel sociaal onhandig.
Althans bij sociaal gladde mensen en nepperds enzo…
Maar:morgen komen de boeken!
Ik ga ze eerst alleen bewonderen en neerzetten en heel voorzichtig steeds erin lezen, een stukje.
Kan zijn dat mijn deel dat info slurpt het toch forceert.
Ik hoop je nog vaak te spreken M!
Enkele jaren geleden ben ik na 27 jaar getrouwd te zijn geweest gescheiden. Voordat we trouwden had ik een zeer moeilijke jeugd gehad. Mijn moeder was op zijn zachts gezegd gestoord en aan mijn vader had ik niets. Gelukkig waren er veel mensen die naar mij omkeken, dat heeft veel goedgemaakt. In mijn huwelijk had ik altijd het gevoel er alleen voor te staan. Ik werd lichamelijk steeds zieker. Mijn toenmaliger partner kreeg bij een neuropsycholoog onderzoeken en daaruit kwam de diagnose: zeer hoog begaafd en het syndroom van asperger.
Ik wist toen dat het nooit beter zou worden tussen ons, en het verklaarde voor mij het eenzame gevoel die ik altijd had gevoeld, en besloot te scheiden. We woonden heel mooi en vrij, hadden geen ruzie, daarom besloten we om van één huis twee huisjes te gaan maken. Dat ging jaren goed. Vaak kwam hij s’avonds even koffie drinken of eten.
Sinds een jaar heeft hij een vriendin. De eerste keer dat ik haar sprak vertelde ze me dat ze hoopte dat ik in een sloot zou vallen en op de bodem zou verzuipen. Mijn ex vertelde later daarop dat zij een hekel aan exen heeft, vandaar. Later verscheen er op haar Facebook (mijn kinderen zijn met haar ” bevriend” ) een verhaal over een heks van een ex……enz. Dat was ik dus. Ik ben heel wat gewend, maar dit voelt niet goed.
Ik heb mijn ex nog nooit iets aangedaan, en haar zeker niet. Wat ik van haar weet, leeft ze met heel veel mensen in onmin. Stom genoeg voel ik me onderhand behoorlijk naar hieronder. Vanavond ben ik naar mijn ex toegelopen en gezegd dat ik het niet begrijp dat hij een vriendin in huis haalt die mij zo behandeld. Daarop zegt hij dan weer dat hij ook niet weet hoe hij met de situatie om moet gaan. Voor nu heb ik mijn grenzen aangegeven en laten weten dat hij maar op zichzelf moet blijven, en hier niet meer iedere keer heen moet lopen.
Ik heb laatst een gesprek gehad met een deskundige. Die wist te vertellen dat die vriendin van mijn ex narsistisch moet zijn en raden mij het boek ” Het verdwenen zelf’ aan. Ik heb het gelezen en nu pas weet ik na 50 jaar dat mijn moeder dit ook moet hebben gehad. Ik heb niet snel medeleiden met mezelf, maar soms overvalt me wel het gevoel van ” shit” …. Ik werk zelf als verpleegkundige in de thuiszorg, probeer altijd iedereen te helpen, maar op wie kan ik bouwen?
Morgen is er weer een nieuwe dag, zie die met vertrouwen tegemoet, maar dit even op mijn iPad wegschrijven is ook wel een keer fijn.
Pfffff…..mijn zus en ik zijn eindelijk uit onszelf op het idee gekomen dat ons vader een narcist is en ons moeder een zwak begaafde vrouw die naar zijn pijpen danst(te).
Toch wist ik het altijd al maar had er geen term voor. Ik nam mijn 7jarige jongere zus in bescherming en nadat ik thuis weg ging nam ik ze elk weekend in mijn huis. Om de horror te mijden die ze thuis meemaakte.
We zijn beiden zwaar getekend. We weten ook beiden niet hoe we met hem en haar moeten omgaan. We vervallen zelf van de ene rol in de andere: dan weer proberen pletsen en andere keren opstandig. Soms ons isoleren en ik voel ook dat ik me eenzaam voel. Mijn zus is 36 en heeft 3 kids en een goeie man. Ikzelf ben alleen en had vele misbruik-relaties. Was ook hulpverleenster dus degene met het grote hart. Ik maakte zus wijs dat we best konden leren begrijpen dat hij gewoon een stoornis heeft. Maar na alles te lezen nu weet ik dat dat niet de goeie oplossing is.
Ik wil gelukkig worden en de rest van mijn jaren niet in isolement leven.
Zus en ik vergelijken ons altijd met Anna en Elsa van Frozen. Waarin ik de sterke Elsa ben en Anna het liefdevolle meisje met haar vriend. Ze waren ook aangewezen op elkaar. Ook dit is wss geen gezonde verstandhouding aangezien mijn zuster beroep doet op mij maar omgekeerd niet. Ik doe maar één ding nog steeds: geven.
Nu ik al 7 jaren chronisch ziek ben is er weinig meer te geven. En toch doe ik het nog. Zonder dat voel ik me niet bestaan.
Enige therapie lijkt me toch wel aangewezen voor mezelf. Zoals ik lees is dit het begin: jezelf helen.
Beste iedereen
Ik las net een stukje van Agneta. Dat haar emotionele misbruik 3 jaar heeft geduurd. Mooi dat ze er bijtijds is achtergekomen.
Mijn begon in 1974 en eindigte in december 2017. Ondaks dat ik van haar 13 jaar gescheiden was. Maar ik durfde nooit geen weer woord te geven. Eigenlijk had ik de dag na mijn trouwen weer moeten gaan scheiden. Na het feest naar huis zij ging slapen en ik die juist minimaal 2 biertjes op had, had gehoopt op iets heel anders. Natuurlijk kan ze moe zijn geweest en dat de dag lang geduurd heeft. Maar in de komende week was het ook niets. Zij ging op de eerste maandag weer werken en ze had ook avond dienst.
Heel laat kwam zij thuis. Met ja we zijn wat gaan drinken. Met collega’s. Maar dat werd elke maandagavond.
Ik had gewoon zoiets ja dat is goed toch.
Maar als ik het deed werd ze boos. Waar blijf je nou was het. Als ik toen verdwenenzelf had gelezen. Dan had ik het misschien door gehad.
Zo kreeg ik opgegeven moment een motor ongeluk. Dat met revalidatie iets meer dan anderhalf jaar duurde. Ik lag op een ziekenhuisbed in de huiskamer en zij in de slaapkamer dus. Merkte steeds dat ze later thuis kwam. Maar ze had altijd wel een smoesje. Anderhalf jaar en ze is nog nooit bij mij geweest. Wel begon het toen altojd van ik moet niet zeuren
Dat ik weer een beetje kon staan. Werd het weer heel laat. Dus ik ging kijken door het raam. Het was donker omdat de lichtknop aan de andere kant van de kamer was en toen ik keek zag ik haar zitten haar collega met zijn handen om haar borsten meer heb ik niet gezien want ik ging op mijn bed liggen. Maar toen ze eindelijk boven kwam zei ik zo jullie hebben lang in de auto gezeten.
Ze was niet eens geschokt. Nee haar antwoord was ‘ja zo zielig hij is van zijn vrouw af’.
Toen ik het wilde zeggen was ze mij al voor. ‘Ach ik heb hem alleen een zoentje gegeven’. En ik trapte er in.
Maar nu werd ze ook terughoudend.
Ik sliep meestal op de bank omdat ik woelde en zij moest werken de volgende dag. Maar ik ook.
Ik kwam in haar narcistiesche betovering.
Altijd maar mij kleineren. Als ik een bloemetje meenam. O dan wilde ik wat. En uiteindelijk moest ik ze in water zetten. En zij vertellen dat ze nooit wat kreeg.
Ook de band met mijn ouders ging eraan. Daar wilde ze niet heen. Ook haar eigen familie.
Ging ik naar mijn vrienden was het altijd o moet je weer weg.
Mijn hengelsport clubje ging eraan ook mijn motorclub.
Vrienden keamen nauwelijks meer. En dan maar zeggen waarom ga je niet naar je vrienden. Ja die zijn er niet meer.
Alles wat ik deed werd neergehaald.
Behalve als zij aan haar trekken moest komen. Kom je zo boven maar wel snel. Nou na een massage zei ze wel eens ik ga nu slapen en dan moct ik weer gaan als ik tegen sprak zei ze het gaat maar om een ding bij jou.
Nou ben eerlijk ik ben nooit vreemd geweest en na mijn scheiding toen ik een vriendin kreeg en zij vroeg of ik bleef. Ging ik uiteindelijk weg was gewoon bang. Zij had mij angstig gemaakt voor vrouwen en dat heb ik nog steeds. Nog steeds durf ik niet een relatie aan ben gewoon bang dat het mij weer overkomt. Of dat ik een nul in bed ben. En soms tegen anderen zat ze mij op te hemelen soms lees het goed.
Zij zelf heeft veel banen gehad in het begin van ons huwelijk via uitzendbureau’s maar ze werkte daar altijd en soms ook werd ze aangenomen. Ik vraag me nu af het hoe en waarom.
Helaas kan ik dat niet meer.
Ik had ook een brief, had ik die maar eens opgestuurd.
Maar vandaag is er iets gebeurd en ik heb van mij af gebeten. Mijn buurvrouw boven mij. Waar ik eigenlijk geen contact mee heb. Omdat ik er geen goed gevoel bij heb. Had haar was voor mijn raam gehangen van de huiskamer. Dus ik vroeg of ze het weg wilde halen.
Toen begon ze we wonen in een flat MAN.
En dat was net het verkeerde woord wat ik niet wilde horen. Met andere woorden zit niet zeiken en ik doe wat ik doe.
Maar dat woord MAN kwam weer wat naar boven. Ik heb een naam en ik ben een mens.
Ik was er zo van geschrokken dat ik huilend in de auto heb gezeten. Ik ben alleen en heb eigenlijk niemand om erover te praten. Maar ik denk wel nu dat ik iets heb overwonnen. Van mij af te bijten hoe moeilijk dat ook is. Want hoewel ik een man ben zoveel jaar misbruik maakt je heel klein. Ik lees gelukkig hier toch wel dat mensen er toch tijdig achterkomen.
Ik ben eerlijk ik durfde niet meer toen het bezig was. Zelfs toen we gescheiden waren wist ze mij te vinden. En ik zei altijd maar ja. En daar ging ik weer. Viel weer in het gat van haar web.
Nee een echte relatie heb ik nooit meer gehad. Ik heb het geprobeert maar na een paar keer zei ik altijd dat het niet ging. En ja ook viel ik voor een narcistische vrouw. Maar daar heb je een weerstand voor gekregen een zesde zintuig misschien.
Naruurlijk praat ik met vrouwen zeker weten vind vrouwen gewoon leuk maar ze moeten op afstand blijven. Gisteren gaf een vrouw mij een knuffel ik heb er gewoon zoiets bij van dat doe je maar een keer.
Maar toch blijf ik erbij dat je heel gauw merkt of een vrouw/man zeg ik nu narcistische trekjes heeft. Je krijgt een soort afweer mechanisme.
Maar ik heb het nu afgeschreven van me van wat er vanochtend is gebeurd. Gelukkig vind iedereen met wie ik nu kontakt heb prettig in omgang. Maar toch blijf ik afstand houden.
Nee op mijn hoede. Haha
Ik stop nu want ik krijg het nooit allemaal geschreven. Ik wens iedereen toch heel veel sterkte
En tegen mannen kom op want het overkomt ons ook.
Groetjes Willem