Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral eengoed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
| « hoe kom je eruit? |
Helemaal mee eens,iemand die duidelijk lijdt aan narcisme,verwoest niet alleen zijn/haar eigen leven maar ook van de betrokkenen en dan juist diegene die het dichtst bij hem of haar staan,zoals de echtgenote,wat waar is is dat iemand die aan narcisme lijdt,de één wel goed behandeld en de ander niet,dat is selectief,het is maar net hoe het hem of haar uitkomt,alle handelingen gebeuren uit eigenbelang en dat lijkt op egoïsme,dat is het ook,zelfs als dit gedrag een ‘ziektebeeld’ is,dan nog is de persoon in kwestie verantwoordelijk,hulp aanvaarden is het beste voor de ‘patient’ die aan narcisme lijst,omdat hij/zij een beter leven verdient,daar zijn therapieën voor,ik geloof ook in het aanleren van nieuwe vaardigheden,stap voor stap en het negatieve gedrag en denken omzetten in positief gedrag,klinkt simpel,maar zo eenvoudig is het ook,het zal een intensieve en lange weg zijn,maar dat verdient zo iemand en is noodzakelijk,niet alleen voor de ‘ patient’ in kwestie maar ook voor de samenleving,niemand is alleen maar goed of slecht!
Hope
Hier zit voor mij de grootste pijn ondanks dat mijn zelf niet meer verdwenen is (de meeste tijd) hangt er altijd ‘iets’ in de lucht…
Pas wanneer de daders ontmaskerd zouden worden en verplicht ‘hulp’ zouden moeten aanvaarden krijgt het slachtoffer erkenning en stopt de angst voor het ‘iets’.
Ook stopt het maken van nieuwe slachtoffers.
Neem van mij aan dat mijn daders alleen maar slecht zijn!
Coby
Ik heb het zo aangepakt bij mijn ex – wederhelft,dat ik hem.al vrij snel betrapte op leugens,veroordelend gedrag naar anderen,wie dan ook en de meeste mensen deugden/deugen niet in de ogen van mijn ex….ik heb vanaf het moment dat hij een totaal ander persoonlijkheid begon te worden,hem meteen gezegd dat ik mijn reserve”s had ten aanzien van mijn vertrouwen in hem,dus heb ik gaande weg zijn karakter geanalyseerd en was verbaasd over zijn snelle switch van de ene persoonlijkheid,naar de andere,in die zin dat hij zich steeds aanpaste aan de situatie,mensen en omstandigheden en dat razendsnel,tot ik zag; jij hebt geen identiteit…gaandeweg zag ik ook hoe hij dagelijks tegen zichzelf ‘aanliep’ zo heftig dat het mij pijn deed,zo van; Je zal dat maar hebben,hoe vermoeiend moet dat zijn!
Liegen en bedriegen;
Er zijn niet veel mensen die niét liegen..van een ‘leugentje om bestwil’ t/m
liegen en bedriegen als het zo uitkomt,alleen bij mensen met een bepaalde persoonlijkheidsstoornis,zoals borderline en het NPS in ernstige mate,liegen en verdraaien vaak de boel om te overleven,zij kunnen niet anders,dat neemt echter niet weg dat zij niet gewezen mogen worden op hun gedrag,als dit beschadigend is voor hun zelf of hun omgeving ten aanzien van hun verantwoording (doe dat nooit in veroordelende woorden,die benadering zal niet helpen,niet het gewenste resultaat geven)
Ik lees dat zo iemand met een ernstige vorm van Narcisme niet uit je ‘kop’ te krijgen is en ja….het heeft iets fascinerend,we hebben ook te maken met een zeer complexe persoonlijkheid,die ook mooie kanten heeft(anders was je immers niet verliefd geworden en/of getrouwd/relatie met de persoon in kwestie,alleen….blijf niét langer dan noodzakelijk is bij zo iemand want 1) het sloopt je en 2) je kunt op afstand misschien nog iets voor je ex betekenen,maar dan wel met de noodzakelijk afstand,zowel fysiek,als psychisch in je hoofd dus!
Jarenlang bij zo iemand blijven is géén optie!!!! Niet om je kinderen,of om het maar vol te houden bij hem/haar ,want het komt toch – hopelijk – ooit wel een keer goed? Nee!!! Het is ‘ pappen en nathouden’
Iemand met zo’n ernstig verstoord zelfbeeld en wereldbeeld(zij leven vaak in een soort eigen gecreëerde,fantasie wereld) hebben echt hulp nodig! Met een vaste hand richting hulpverlening leiden(duwen en trekken helpt niet) en….bidden,dat help mij,om alles in perspectief te blijven zien,de dingen te kunnen relativeren,accepteren dat het is zoals het is – we leven in een wereld,ook onze eigen maatschapopij die ‘verstoord’ is geraakt,zo plakken we mensen het ‘ etiket’ op als gestoord zijnde,dat betekent niet dat zo iemand niet te helpen is,niet genezen kan worden,of zodanig kunnen functioneren dat het leven niet alleen voor henzelf maar ook voor hun omgeving aanvaardbaar en hanteerbaar wordt,want het lijkt me een verschrikking om zo te moeten leven en dat is het ook!.zo iemand dan toch bijstaan,zei het op – gepaste – afstand is mogelijk,de sleutelwoorden zijn ; Liefde,verantwoording en respect (iets wat bij mensen die ‘behept ‘ zijn met bepaalde ernstige persooblijkheidstoornis vaak niet hebben,maar dat wel op gewezen mogen worden(wat jij niet wil dat jou geschied doe dat ook een ander niet,dan komt het toch neer op respect en oprecht zijn,wees zelf ook oprecht,ga hem niet behandelen zoals hij jou behandeld,hij is ziek(psychisch) jij niet!….
Nieuwe vaardigheden aanleren;
deze mensen moeten als het ware ‘ gereset’ worden,opnieuw geprogammeerd,daar zijn therapieën voor,maar ook gewoon in het dagelijks leven en het menselijk verkeer dat is een opgave,er wel wat aan te doen er is hulp!
Hope
Ik geloof niet dat iemand met een NPS kan herstellen, of normaal kan leren functioneren. Dat zit te diep. Kies voor jezelf. Get the hell out of there. Ik snap dat je gevoelens je er toe brengen hoop te hebben en het beste voor hem te willen, maar dat is helaas een illusie.
Het lijkt mij dat er meer aan ten grondslag ligt, een aangeboren gebrek aan empathie, dat is een heftige stoornis die de omgeving enorm veel kwaad berokkent.
Nee, laat dat los, dat gaat niet gebeuren. Richt je energie op jezelf en op het terugvinden van je verloren zelf. Dat kost heel veel moeite maar dat ben je jezelf en je omgeving verschuldigd. Een narcist is een zwart gat die energie opzuigt.
Dat is mijn ervaring.
Sorry Hope,
Lees deze site en de boeken van Iris nog eens goed aub.
Gevaarlijke misverstanden over narcisme…
Mijn daders gaan over lijken en zullen er nooit mee zitten.
‘Wat jij niet wilt dat jou geschied, enz’ overkomt hen niet, er is geen of nauwelijks een geweten. Een ander heeft het gedaan, enz.
Onvoorstelbaar maar waar helaas!
Coby
Ik had een uitgebreide reactie Coby die ben ik nu kwijt en kan ‘m.dus niet versturen ik zal nog een poging doen
Sterkte en alle begrip voor jou gevoelens/emoties en ervaringen
Hope
Dank je wel Hope! Het is fijn om hier mensen te ontmoeten die mij begrijpen.
Als (ex)partner van heb ik geen ervaring maar heb wel te maken (gehad) met partners van de daders. Al overkomt hen de ergste dingen, zij zijn uiteindelijk degenen die hun excuus aanbieden aan de dader of zelfs mee gaan naar het politiebureau om aangifte te doen tegen het slachtoffer… en dan gaan op het politiebureau alle gevaarlijke misverstanden over narcisme in werking…
Dus is het onze plicht om kennis over NPS te verspreiden!
Uitleggen doe ik zelden, leen mijn boeken van Iris uit en noem deze site.
Iedereen sterkte, liefs van Coby
Lieve mensen
In elk verhaal zit een vast patroon.
Dit is mij ook overkomen boeken kun je er over schrijven. Eigenlijk leer je ook je eigen zwakheden inzien als de relatie op de klippen loopt.
Het begrip van mede lot genoten geeft inzicht en begrip. En geef je kracht voor eigen herstel. We hebben allemaal ook hele mooie momenten gekent ondanks alle pijn. Zie het als verrijking van je eigen ik als je verlost bent van zeer moeilijke periode.
‘What doesn’t kill you it makes you stronger’. Deze woorden hebben mij kracht gegeven voor herstel de sleutel naar de deur van je eigen ik. Dat heb je tenslotte in je eigen hand.
Leer Droom Werk met plezier. Reis zo veel als je kan.
Gelukkig zijn is persoonlijk en heeft niks te maken met iemand anders.
Als je teleurgesteld bent in de ander
Straf de ander niet mensen zijn verschillend
Verlies je eigen bekwaamheid niet om te geloven om te vertrouwen en om lief te hebben.
Tenslotte wens ik iedereen veel kracht om weer terug te gaan naar je eigen ik.
Ik ga heel simpel zijn! Alles wat ik hier lees en zie en aantref van slachtoffers. Dus om het heel kort samen te vatten. Ik ben echt door alle emo fases heen gegaan. Als ik dat wijf (moeder) vandaag tegen zou komen, trek ik haar kop van de romp! Ik was altijd heel bang en heeeeeel angstig en etc. Ben gepest en vernederd verwaarloosd etc. Alles waardoor ik heb moeten lijden en wat me is overkomen is puur haar schuld. Mijn vader door haar kwijtgeraakt. Die ging uit ellende weg bij haar. Ze mag sterven en dan spuug ik nog op haar graf ook.
Quote: Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meer “liefde” tonen.
Quote: Het advies van “deskundigen”, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat het “goed genoeg” is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn.
Zo treffend beschreven deze zinnen. Juist als slachtoffer heb je een buitengewoon vermogen tot liefde, empathie en inlevingsvermogen getoond. Ook in mijn geval kan ik dergelijke adviezen of suggesties niet horen of zien, ik spring er van uit mijn vel.
Ik ben opgegroeid met een narcistische opvoeder en ben er gelukkig letterlijk ervandaan weten weg te lopen. Tegenwoordig als ik denk met een narcist te maken te hebben dan trek ik alle stekkers uit het contact en ben ik niet meer te verwurmen. Vaak zie je dat mensen in de omgeving dit gedrag van mij totaal niet hadden verwacht omdat ze me niet zo kennen. Ik zou willen zeggen tegen diezelfde omgeving: zie dat maar als een groot alarmsignaal. Het maakt me ook niet meer uit of iemand wel of niet narcist is, wanneer ik dezelfde manipulatie technieken gespeeld zie, is dat voor mij voldoende. En dat is wat iedereen zou moeten doen, overal. Stoppen met meegaan in dit belachelijke spel dat narcisten spelen.
Ik heb geen liefde voor een narcist en het zal er ook nooit komen. Ik heb helemaal niets voor een narcist. Dat kan ook niet, want een narcist is in de kern ook niets.
Quote: Door te vergeven kan je de narcist “los laten”
Nu vind ik dit hele bovenstaande stuk echt heel erg fijn om te lezen, maar over dit stukje wil ik zeggen dat ik het zo herkenbaar vind. Juist door het idee te hebben dat ik moest vergeven of lief hebben of.. hield me nog langer gevangen met mijn blik op de situatie met de narcist en van mezelf vandaan. Waarom moet je als slachtoffer het eerst ondergaan, vervolgens overal de verantwoordelijkheid voor nemen, en last but not least: vergeven en lief hebben? In mijn oren klinkt zoiets volkomen belachelijk. Bovendien komt het slachtoffer nergens in het bovenstaande aan bot en gaat het nog steeds om.. ja precies: de narcist.
Als slachtoffer had ik het nodig dat mensen mijn kant van het verhaal wilde horen en begrijpen. Maar in plaats daarvan kreeg ik mensen die al een standpunt in hadden genomen (die van de narcist) en bij mij verhaal kwamen halen. Ieder woord dat ik nog zei maakte niets meer uit. Wat ik nodig had gehad als slachtoffer was iets meer het voordeel van de twijfel en een klein beetje empathie. Waarom er altijd bakken van gingen naar de narcist en er niets overbleef voor mij is mij nog steeds niet duidelijk.
Maar wat ik nodig had als slachtoffer is dat mijn stem gehoord zou worden, precies het geen wat een narcist heeft gesmoord in zijn onophoudelijke poging altijd alles te smoren.
Soms gebeuren er zulke gruwelijke dingen, daar is geen liefde meer of loslaten mogelijk. Hoe kon ik loslaten wanneer ik elke dag werd geconfronteerd met de gevolgen van dit misbruik in mijn leven en ik op geen enkele manier hulp kreeg? Sterker nog de narcist kreeg het nog voor elkaar een hele meute aan mensen te mobiliseren om me nog verder erin te trappen. Ik zal mijn narcist nooit iets vergeven als dat inhoud dat het haar ontslaat van haar eigen verantwoordelijk. Ik zal tevens omstanders en medeplichtigen niets vergeven als dat inhoud dat ze hun eigen verantwoordelijkheid niet zelf dragen. Ik leg alles terug bij henzelf, wat van henzelf is mogen ze fijn zelf opruimen. Ik moest mijn eigen slachtofferschap dragen en al die shit van al die mensen daarbij? Sorry maar vind men het heel erg gek als ik daarvoor pas?
Je hebt helemaal gelijk. Maar dat zul je niet vaak krijgen omdat een narcist altijd zijn eigen pr uiterst goed verzorgt. Zo krijgt ze (in jouw geval) altijd een betere pers. Iedereen vind haar zielig en ziet jou als de slechterik als zij je voor is geweest met boosaardige verhalen.
Als je daar tegenin gaat vererger je het alleen maar.
Heel nasr, maar zo werkt t.
Je hoeft niet te vergeven, dat inzicht van Iris heeft mij ook enorm geholpen. Ik heb ook een psychologe die me steeds steunt en zegt niet te trappen in de zoete broodjes die ze bakken. Verwacht niks, zegt ze, er valt daar niets te halen. Dat is alleen een valstrik…
Bij mij gaat het om mijn ouders. Ingewikkeld en op een andere manier pijnlijk, maar van een partner dat is toch wel heel akelig.
Dag Marjet,
Of het nu een partner is of je ouders die narcistisch zijn, het zal allebei erg moeilijk zijn. De situaties zijn ook niet goed te vergelijken denk ik.
Gelijk hebben of gelijk krijgen. Gelukkig voor mij heb ik niet zo een sterke behoefte om gelijk te krijgen als een narcist dat heeft.
Inderdaad, er valt niets te halen. Ze hebben in hun optiek altijd gelijk. In mijn geval gaat het om mijn ex partner. Nu heeft hij weer iets nieuw gevonden om zijn gelijk te halen. Namelijk respect. Dat zouden we wederzijds moeten hebben. Maar waar was zijn respect toen hij me ongevraagd bij mijn borsten greep omdat hij zijn zin niet kreeg? Waar was zijn respect toen hij enkele dagen voor mijn vertrek met het voorstel met hem naar bed te gaan? En dat terwijl hij in 20 jaar niet meer naar me omgekeken had? Waar was hij, eerder in de relatie, toen ik toonde met een kind dat een grote achterstand in ontwikkeling had? Waar was zijn respect toen hij willens en wetens het bedrijfje wat wij toen hadden naar de kelder liet gaan, “vergat” het mij te vertellen en nadat ik er toch achter kwam mij voor hem de kolen uit het vuur liet halen? Hoeveel respect toonde hij door mij steeds maar weer beloftes te doen die toch nooit nagekomen werden? En nu verwacht hij van mij dat ik voor hem respect heb. Nou echt niet!
Dag Mieke,
Ik hoop voor jou dat je vrede in jezelf mag vinden. Je hoeft ook niemand te respecteren die jou niet respecteert. Soms lijkt het net alsof ze het conflict zelf zo fijn vinden. Ze zoeken steeds wel iets anders om over een conflict te maken. Het helpt wanneer je daarachter bent.
Sinds drie jaar weet ik wat narcisme is. Vroeger dacht ik dat narcisten ongevaarlijke types waren die de hele dag in de spiegel keken.
Nu weet ik wel beter! En ben na diepgaande bestudering van het verschijnsel narcist tevens tot de conclusie gekomen dat ik ze helaas aantrek als vliegen op stroop!
Hoe komt dat? Ik lieg niet, bedrieg niet, dwing niet, maar laat me ook niet dwingen. Geen enkele behoefte de ander te verbeteren, noch ontvankelijk voor moralisme. Ben `n bescheiden mens, maar assertief genoeg om voor mezelf op te komen als ik me onheus bejegend voel. Zodat de narcist zich pijnlijk in me vergist.
Want Narcissus ter plekke zal altijd primair zijn of haar omgeving scannen op elementen die zijn of haar bestaansrecht in twijfel zouden kunnen trekken.
Dit betekent dan ook dat ik stéévast binnen de kortste tijd ruzie krijg met zelfverklaarde autoriteiten en grote ego’s die mij zien als bedreiging voor hun plek in de omgeving waarin ik ook, toevallig of niet, figureer! Story of my life!
Het is omdat ik de absolute tegenpool ben van ter plekke populaire narcisten, die ten onrechte, door hun `Umwelt’ ook nog worden gezien als zg. `sterke persoonlijkheden’. (haha)
Dat kostte me een aantal werkkringen en een paar relaties.
Een narcist hééft en krijgt per definitie gelijk! Dat mag je onrechtvaardig vinden, maar daar kun je het als empathisch, naar ethiek en oprechtheid strevend mens nooit van winnen!
Elk tegengas jouwerzijds wordt geïnterpreteerd als vijandelijkheid; en een perfecte narcist weet daar de omgeving moeiteloos van te overtuigen.
Nu ben ik er klaar mee, ze komen niet meer binnen, al kost dat soms best nog wel energie.
(ben ook wel wat jaloers op mensen die nooit met narcisten te maken hebben, `k denk dan al gauw dat het aan mijn dwarse instelling ligt dat ik ze aantrek)
Ik denk ook dat een narcist niet van nature een onmens is: in zijn of haar benauwende optiek ben jij dat als ze hun zin niet krijgen. Daarom zie ik NPS dan ook als een zéér ernstige gedragsstoornis, helaas onbehandelbaar, omdat de patient de wereld op zijn kop zet door zijn `tegenstander’ voor gek te verklaren, zodanig dat zelfs hulpverleners niet hun vingers en reputatie eraan willen branden!
Zodat narcisme het nieuwe normaal lijkt te zijn geworden.
Tot slot, het valt me op dat vooral in Nederland narcisten tegenwoordig overal mee wegkomen, het lijkt of het verschijnsel hier weliger tiert dan elders.
Hoe dat kan is een ander verhaal, dat heeft te maken met ons sociaal-cultureel systeem dat m.i. de afgelopen dertig jaar is doorgeslagen naar het recht van de grote schreeuwers, mooipraters en dramaqueens.
Eens stonden Nederlanders bekend als nuchter volk, helaas laten mainstream media en social media een ophemeling zien van het grote gelijk van de narcist. Vroeger noemden we die gewoon een egoïst, en werd die van alle kanten gecorrigeerd door de omgeving. Nu niet meer dus ook hierin de wereld op z’n kop.
Beste Harold, het is niet alleen in Nederland dat narcisten overal mee weg komen, hoe erg het ook is, maar kijk ook eens naar een paar van de zogenaamde wereldleiders, Kim Yung-un, Poetin, maar vooral Trump. Die laatste is wel zo overduidelijk een narcist, prijst iedereen Die het met hem eens is maar heeft helaas de macht om tegenstrevers volledig te gronde te richten. Neem nou maar eens zijn bijna ziekelijke behoefte zich via Twitter te uiten met de meest stompzinnige opmerkingen. Maar het meest opvallend zijn wel zijn beslissingen, genomen tot meerdere eer en glorie van zichzelf, maar met een groot gevaar voor de economie en niet op de laatste plaats voor de wereldvrede. Als ik nu zie dat “mijn” narcist al die jaren dat ik met hem samen was bezig is geweest de vrede binnen ons gezin te verzieken, dan wordt ik doodsbang iedere keer dat ik die Trump bezig hoor,
Hoi Mieke,
Je hebt helemaal gelijk.`k Wou het niet noemen, om de politiek er buiten te laten, maar Trump is inderdaad een levensgevaarlijke Oppernarcist, die Europa onder zijn plak wil.
En narcisten zijn ook zeker de andere door jou genoemde, plus uiteraard Erdogan, Nethanyahu, Duterte en een paar leiders in Oost-Europa zoals in Polen, Hongarije.
Ik doelde ook meer op binnenlandse narcistische verschijnselen als Baudet en Wilders die in ons democratische klimaat helaas een tweespalt weten te bewerkstelligen door ons politieke debat te vergiftigen met drogredenen en valse argumenten.
Zodat streven naar waarheidsvinding en zuiverheid in politieke besluitvorming steeds meer onder druk komt te staan. En derhalve de publieke opinie ook op lokaal niveau vertroebelt.
Waardoor het gelijk van de in de directe omgeving ter plekke aanwezige narcist, op bv. de werkvloer en in relaties, steeds meer wordt getolereerd, toegejuicht zelfs, in onze Nederlandse samenleving, uit lijfsbehoud, bestaans(on)zekerheid, of uit angst om om te vervreemden van zijn of haar sociale peergroep.
Niemand wil ruzie met een narcist, dat wordt ook afgeraden. Ze individueel willen corrigeren helpt trouwens niet, want daarvoor heb je een genoeg met jou sympathiserende achterban nodig.
Ik blijf als optimist hopen op een groeiende beweging tegen dominant-narcistisch populisme waarin pathologische leugenaars, gaslighters, manipulators en volksmenners geen bestaansrecht meer krijgen.
En succes met je opstelling, want een narcist mag never nooit respect verdienen!
Heb onwijs veel aan deze informatie.. probeer al een half jaar los te komen van een narcist mijn ex die nu over is gegaan tot stalking. Kan mijzelf erg terug vinden in alles. Hoop mijzelf snel weer terug te vinden!
Wat een eye opener, dat stuk over vergeving. Als christen kwam ik bij het christelijke pastoraat voor een hulpvraag. Toen ik uit huis was (gezet door mijn narcistische vader) was de eerste en enige vraag ‘Heb jij je vader wel vergeven?’. Ja. Dat had ik gedaan. Maar daarmee was het voor mij niet af. Ik kreeg te horen dat ik het verkeerd deed in het leven en dat ik anderen teleurstelde daarmee. Toen ik door mijn echtgenoot narcistisch werd mishandeld was het laatste wat ik wilde het pastoraat weer inschakelen. Dus bleef ik dobberen. Vergeven waarna het vergeten is, is in mijn ogen een mooie geestelijke dooddoener. Goed om nu te zien dat het idd niet zo werkt. dacht serieus 31 jaar lang dat het aan mij lag.
Verstandelijk vergeven is 1 ding Monique, met je hart vergeven, lukt niet zomaar, vergeten doe je nooit en verzoening is weer iets heel anders.
Bij mij is een verzoening met mijn narcistische moeder als Christenzijnde praktisch uitgesloten. Dat stukje verantwoording nemen, wat hierboven genoemd is, ontbreekt gewoon. Bovendien vind ik haar voor mijn eigenwaarde niet veilig genoeg om omgang met haar te hebben.
Hoeveel mensen ik hierdoor wel niet op mijn dak heb gehad ?( en nog steeds)
Dit blijft een lastige kwestie. Want hierdoor ben ik geen goede Christen natuurlijk (wat een flauwekul). Ervaar jij dit ook?
Marjolein
Wat zijn narcisten toch voorspelbaar en inwisselbaar in hun slechtheid. Ook mijn vader zette ons systematisch het huis uit, alle vier, een voor een.
En die vergeving, ik ben blij met dit stuk van Iris omdat dat gevoel maar niet komen wil en je weer in dezelfde eeuwige reflex schiet, dan moet het wel waar zijn dat ik het ben die slecht is, wat niet zo is natuurlijk.
Je hoeft iemand niet te vergeven of zelfs lief te hebben die zelf niet in staat is tot vergeven of liefhebben, wiens eigenbelang de enige maat der dingen is. En wat me misschien nog wel meer schokte: dat mijn moeder dat accepteerde als onoverkomelijk.
Zo heb je niet alleen een narcistische vader maar in feite narcistische ouders.
En nooit in je hele leven zul je het gevoel kennen waarin anderen zich kunnen koesteren: de onvoorwaardelijke liefde van je ouders. Geen steun, geen begrip, en dan sta je behoorlijk in de kou. Dan ga je geloven dat je geen liefde waard bent. En dat is de grootste schade, het grootste kwaad dat je is aangedaan.
De enige waarde van het christendom ligt in zo’n trauma dan in de liefde van God die sommigen kunnen voelen in plaats van die van hun falende ouders.
Ik zoek het in een poging tot eigenliefde, in het besef dat ieder mens waarde heeft, en in het onder ogen zien van mijn pijn. En in het besef dat Iris ons inprent: Het is niet jouw schuld.
Vergeven is passend als de aanstichter van ellende beseft wat zijn acties teweeg hebben gebracht en dat oprecht met je deelt. Dan pas kan je zeggen: ik vergeef het je omdat ik nu weet dat je zelf ingezien hebt dat je mis gehandeld hebt.
Dat is een mooi inzicht. Het gaat bijna altijd op, helaas niet met een pathologische narcist. Aangezien deze alleen cognitief empatisch is kan hij of zij het begrip wel tonen maar niet voelen. Dat maakt ze manipulatief. Ik zou excuses en medeleven van een narcist wel aanvaarden, uit beleefdheid, maar ik zou het nooit geloven. Ik verwacht niet dat zijn gedrag daardoor verandert en ik zou mijn gedrag er zeker niet door veranderen. Ik zou contact blijven mijden.
Het medeleven dat de narcist hiermee beoogt te scoren is alleen voor hem/haarzelf bedoeld. Ik weiger nog langer mee te werken aan de egotrips van narcisten.
Trap niet in die valkuil.
Voor het oog van de wereld kun je dat niet openlijk doen. En je roept er een narcistische woede mee op die in de ogen van argelozen gerechtvaardigd lijkt.
Één ding heb ik het laatste jaar wel geleerd en dat is dat een narcist nooit zal inzien wat zijn acties teweeg gebracht hebben en oprechtheid is een woord dat hij alleen kent van horen zeggen. Dus vergeven? Moet ik mijn ex vergeven dat hij mij en onze kinderen ruim 40 jaar lang gebruikt heeft om er zelf beter van te worden? Moet ik hem vergeven dat hij zo gemanipuleerd heeft dat er nu niemand meer is voor mij, dat iedereen heeft afgehaakt met als gevolg dat ik nu eenzaam op mijn flatje zit en mijn enige contact nog bestaat via de sociale media met mensen die mij verder onbekend zijn? Nee! Dat vergeef ik hem nooit! Hij is degene die door zijn onvolwassen gedrag mij in deze situatie gebracht heeft en als ik hem daar mee wil confronteren geeft hij niet thuis. De enige reactie die ik krijg is “Ik wil niet” . Let wel! Hij is 70, geen 7. Ik wil niet is iets wat kinderen zeggen.
Als het op vergeven aan komt is het eerder zo dat ik mezelf moet leren vergeven voor de stommiteit die ik heb uitgehaald door zo lang te blijven en steeds te hopen dat het ooit tot hem door zou dringen dat zijn gedrag niet normaal is.
Hoewel, als ik eerder besloten had om weg te gaan, lees zo’n 30 jaar geleden, dan was hij van de radar verdwenen en had mij laten zitten met een door hem veroorzaakte schuld van 1,5 ton. Dat was wat mijn therapeute me laatst duidelijk maakte en waar ze ook gelijk in had.
Aan die therapie heb ik wel veel gehad, maar helaas kan zij ook dat knopje in mijn hoofd niet omdraaien en zal ik voor de rest van mijn leven moeten dealen met de tegenstrijdige gevoelens die ik heb
Mijn schoondochter is kwaadaardig
Ik heb een schoondochter uit Mexico die kwaadaardig is. Zo heeft ze mijn zoon van 23 volledig ingepalmt.
Ze leerden elkaar vijf jaar geleden via internet kennen. Op een gegeven moment kwam ze als au-pair naar Nederland. Hier heeft ze van 3 van de 4 gezinnen ontslag gekregen omdat ze veels te lui is. Ze manipuleert, liegt en bedriegt.
Zo is ze zwanger geworden na eerst abortus te hebben gepleegd omdat mijn zoon eerst zijn leven op regel wilde. Dus achter zijn rug om. Daarna heeft ze hem een jaar lang onder valse voorwendselen meegetroggeld naar Mexico. Ze hadden zgn een ranch en er was volop werk. Niet dus. Mijn zoon kwam terecht in een ghetto en kon zelfs niet alleen de straat op omdat het er té gevaarlijk was. Met hulp van een vriend kon hij terugkomen naar Nederland. Kompleet uitgemergeld. De dokter had zelfs gezegd dat het lichaam de vitale functies al beschermde en het niet veel langer had moeten duren! Nu is ze terug in Nederland. Ik had ermee ingsttemd omdat mijn zoon graag zijn zoontje weer wilde zien. (mijn zoon woonde bij mij). Echter na een maand liep het zo gigantisch uit de hand dat ik ze de toegang tot mijn woning heb ontzegd. Ze had nl. mijn fb aangemeld op haar tel. en alle gesprekken met mij en mijn dochters gekopieerd. Dit ging over de opvoeding van haar zoontje die ze niet de baas kan. Zij liet alles maar toe wat hij deed en ik mocht er niks van zeggen. Het kindje is overigens 2 jaar. Hij vernielde spullen, terroriseerde mijn huisdieren, sloeg mijn andere kleinkinderen die doodsbang voor hem waren, en zij liet alles maar toe. Als ik er wat van zei was het ruzie. Als zij er niet bij was was het een heel lief jochie. De druppel was dat mijn zoon zei dat wíj manipuleerden en alles logen. Daar kwam het verhaal van het fb (die ze had aangemeld op haar eigen tel.) nog bij Ze probeerde ijskoud weer mijn tel. te kraken, maar dankzij mijn indringersselvie had ik bewijs. Ik had er genoeg van en heb ze op straat gezet. Mijn zoon heeft in een ggz instelling gezeten en vorig jaar had ie de politie bedreigd en was in een dwangbuis afgevoerd. Het rare is dat ik totaal geen last van hem heb als zij er niet is. Sterker nog: wij hebben dan een hele goede band. Zij heeft hem volkomen in de tang en ik weet me geen raad meer. Ze maakte foto’s en filmpjes van alles wat we deden en zeiden. Dit is toch niet normaal gedrag? Momenteel is het kontakt verbroken want met zo iemand kan ik niet in één huis leven. Ik vind het triest voor de kleine jongen. Die zie ik niet meer. Door instanties zijn ze nu ergens ondergebracht en sindsdien heb ik geen kontakt meer. Ik zie de toekomst voor mijn zoon erg somber in. Maar wat kan ik doen? En bestaat er ook een naam voor iemand met zo’n gedrag? Graag reakties!
het gaat hier allemaal over partner relaties,maar wat als het je kind is? hoe ga je daar mee om
Ik heb 2 dochters…waarvan de oudste volgende maand 29 wordt en de jongste is 14. V.a. dag 1 dat ik vertelde zwanger te zijn ( ze komen uit dezelfde huwelijk en dus zelfde vader) wou ijn oudste niets te maken hebben met de zwangerschap en heeft hekel aan haar ( lieve) zusje. We hebben veel ellende meegemaakt tijdens mijn oudste haar pubertijd en soms lijkt t wel alsof ze geen gevoel heeft. Ik denk dat ik mijn best heb gedaan in de opvoeding, en ze heeft 1 x gezegd dat ze een geweldige gelukkige jeugd heeft gehad, maar alles ging mis in de pubertijd. Ze is alleen maar jaloers op haar zusje ( nog steeds) en kleineert haar graag. Ze verteld anderen dat ze niets met mij te maken wil hebben…en na veel verdriet , is er weer iets contact na een paar jaar…Miss. heb ik haar wel te verwend? Wat heb jij meegemaakt als ik vragen mag Andrea?
ik heb een zoon van 26 en van bij de geboorte voelde ik dat hij anders was dan mijn andere kinderen.hij hield er niet van om opgepakt te worden of knuffelen ,koesteren,hij duwde zichzelf van mij af.hij vermeed oogcontact,doet hij trouwens nog.vanaf zijn drie jaar hebben wij verschillende testen laten doen en daar kwam dan uit dat hij adhd had,daarna was het asperger(hij heeft een hoog I.Q uiteindelijk hebben ze het op autismespectrum syndroom gehouden.hij heeft nooit echt meegedraaid in het gezin en voelde zich zowat verheven boven zijn zussen.hij heeft op verschillende scholen gezeten waar het nooit echt goed ging,dat kwam voornamelijk omdat leerkrachten geen rekening hielden met zijn autisme,hij was immers verstandig volgens hen en had geen begeleiding nodig.hij heeft ook enkele jaren op internaat gezeten en dat was zijn beste periode,regelmaat en structuur was goed voor hem,hij voelde zich daar ook goed.toen hij 18 was is hij weer voltijds thuis komen wonen wat van de ene in de andere crisis liep.hij wou enkel nog in zijn kamer met de computer bezig zijn.als hij zijn zin niet kreeg was het huis te klein.we zijn toen begeleiding voor hem gaan zoeken.we hadden de begeleiding gevraagd om voor hem een soort tehuis(beschermd alleen wonen) te zoeken zodat hij daar de structuur en de regelmaat van het internaat zou hebben.na een tijdje ondervonden wij dat hij ons afschilderde als waren wij de oorzaak van alles wat er in zijn leven was misgegaan..hij is dan alleen gaan wonen wat er in resulteerde dat hij de wet overtreden heeft en hij vrij gelaten is onder voorwaarden,aan die voorwaarden heeft hij zich ook niet gehouden en nu zit hij vast.al die tijd ben ik hem blijven steunen en blijven helpen.nu ondervond ik weer dat hij ons bij de psychiatrische dienst weer afschilderde als de oorzaak van wat er nu allemaal weer verkeerd gaat in zijn leven.Naar buiten toe is hij een heel sympathiek en een toffe gast.Hij zegt ook wel regelmatig tegen mij en dit al sinds hij nog jong was,dat ik hem verkeerd heb grootgebracht en dat ik er geen verstand van had om met hem om te gaan. Hij schildert mij af als een simpele ziel die niet weet waar ze mee bezig is.Hij is een meester in het manipuleren .Ik denk dat het tijd is dat ik hem loslaat en hem zijn eigen pad laat gaan al is dit niet zo gemakkelijk maar als ik blijf proberen om hem te helpen help ik alleen mij zelf omlaag en dat is een kant die ik niet meer wil uitgaan.