Gevaarlijke misverstanden over narcisme

Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:

  1. De narcist kan er niets aan doen

    Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer.  Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van ontoerekeningsvatbaarheid, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.

    De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.

    Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een  voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar schuldige kind.

    Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.

  2. Hij (of zij) bedoelde het niet zo

    Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de narcistische aanval. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.

    Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!

  3. Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft

    Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen: je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen. Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meer liefde tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.

    De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.

    Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige deskundigen, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat het goed genoeg is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas.

  4. Waar onenigheid is, hebben beiden schuld

    De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen normale mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatie wil werken, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebben opgeroepen, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voor koos slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf.

  5. Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen

    De associatie die veel mensen bij een narcist hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe ze normaal en ontwikkeld kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.

    Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.

  6. Door te vergeven kan je de narcist los laten

    Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat niet vergeven je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral een goed mens te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.

    In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in wraak. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten. Loslaten suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet om loslaten. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als een actie, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.

« hoe kom je eruit?

874 gedachten aan “Gevaarlijke misverstanden over narcisme”

  1. Na 14 jaar samenwonen met een narcist, die de goden zij dank mij en onze 3 kinderen verliet en niet andersom want dat was me waarschijnlijk niet gelukt, heb ik veel aan dit nummer gehad:
    I will survive van Gloria Gaynor. 😉
    En inderdaad, alleen mensen die zelf van zeer nabij te maken hebben gehad met een narcist, begriijpen precies wat je bedoelt en wat voor sluipende hel het is geweest.
    Sterkte!
    Sandra.

    Beantwoorden

  2. Hi m,
    Ja, ze zijn daar zo goed in. Dus neem het vooral je zelf niet kwalijk. Ze pakken iedereen in. Wij te goed van vertrouwen, wat zeker een mooie eigenschap is.
    Ik heb er zeker van geleerd. Denk eerst aan mezelf en dan aan een ander. Klinkt bijna narcistisch 😉
    De een keer in de twee weken dat onze dochter naar hem gaat hou ik goed in de gaten. Tuurlijk is dat ontzettend moeilijk. Want je weet gewoon niet waar hij toe in staat is. Je weet alleen je eigen mishandelingen.
    Ik kijk naar haar gedrag. Ze komt echt wel anders terug. Daar maak ik mij zeker zorgen over. Ik bespreek dat dan met mijn familie. Die mij begrijpen, dat is erg fijn. Als bij mij echt de alarmbellen af gaan, wordt het de volgende stap.
    Het contact met hem hou ik zakelijk. Hij zoekt ingangen…. maar dat negeer ik en dat lukt goed. De momenten van woede verwerk ik in mijn eentje door af en toe eens lekker te gillen. Of zo lekker is dat ook niet….ik laat vooral aan hem niks merken. Dat is de beste tactiek staat er in de boeken.
    Het scheelt dat ik zo’n 150 km verder van hem ben gaan wonen. Gevlucht naar mijn zus en een goede advocaat had. Anders was het erg lastig geweest om hieruit te komen. De hulpverlening, veilig thuis en de raad van de kinderbescherming, kan je beter zoveel mogelijk buiten beschouwing houden. Want een narcist pakt ze allemaal in. De slachtoffer….in zijn slachtofferrol.
    Heb mijn leven weer op de rit. Ben er sterker uitgekomen en heb nieuwe contacten/vrienden.
    M, ik zou als ik jou was hem blokkeren, desnoods een andere telefoon, al het contact verbreken en vooral met je eigen leven bezig zijn. Dat van hem laten voor wat het is. Alles wat hij doet, klopt gewoon niet. Het blijft er een met een kronkel.
    Negeren, negeren en nog eens negeren en volhouden. Hij zal allemaal leugens verspreiden….expres om jouw reactie te krijgen. Dus volhouden, geduld en sterk zijn! Focus op jezelf.

    Beantwoorden

  3. Whats in the name , of welke Diagnose word er gesteld ,door wie ? en Hoe, waarom , wanneer, waarmee b.v. welke kennis, onderzoeksmethoden enz. Want de ene diagnose levert meer op dan de andere diagnose. Het is ook geld verdienen, business ,ik noem maar wat kanten. Ik heb allerlei diagnoses gekregen, uit de hoek van persoonlijkheidsstoornissen. (dat was zo intens vernederend, keer op keer ) De laatst is anders, Chronische PTSS. Het is zo ernstig dat ik dit maar langzaam kan begrijpen. (Dus weer overleven)Ik ben altijd de zorgster in dit gezin geweest, heb GGZ hulp voor hun,m`n ouders in hun huis gehaald, Huisartsen geïnformeerd enz. enz.
    Echt iedereen keek weg en liep weg , met een vaag advies dit ook te doen aan mij. Tja… Mijn moeder was slachtoffer (stockholm syndroom of narcistisch slachtoffer syndroom) van /door haar echtgenoot en onze biologische vader. Hij kreeg pas op z`n 82 jaar zijn noemer, “dwangmatige narcist ” (persoonlijkheidsstoornis N.A.O.) opgeplakt. Hij was ook een sadist. Dat gebeurde doordat m`n moeder half verlamd was door een hersenbloeding en in een slecht verpleeghuis verbleef. Hier was zij ook niet veilig en ging zijn destructie gewoon door. Daar was geen tijd voor, geen kennis over, geen oog voor. Het werd niet gezien, al was het wel zichtbaar. Hij kon niets , ja verzorging aannemen. Verder niets.Of hem deze diagnose verteld is weet ik niet . Ze zullen hem wel verteld hebben dat hij depressief was. Bij zijn ontslag ,zgn. gezinsgesprek vroeg een psychiater aan ons 3 kinderen of hij iets prettigs voor ons gedaan had. M`n broer en zus noemde iets. Ik zei dat dat er niet was geweest. Die psychiater vloog fel in de fik, met heftig verwijtende woorden naar mij, haar plannetje (of afgedwongen belofte door en aan die man ?) in duigen . Tja, ik ben getraind om met een psychopaat om te gaan, dat had zij onderschat. Ondoordacht ? ! Dom , dat wel, ik kan je hebben. De audiëntie van de volgende dag sloeg ik af. Moet ik opdraven voor zo`n fout ? Dat is de omgekeerde wereld, riekt naar almacht.
    Mijn moeder heeft zeer zwaar geleden, maar bleef in hem geloven, “hij bedoeld het goed” zei zij. Ik voelde dat zij geen andere keus had, alle vormen van geweld zou hij toepassen als zij niet deed wat hij eiste. En zij moest er voor zorgen dat de kinderen dit ook zo deden vlgs. zijn eisen. ( vergis je niet mijn moeder had een groot moeder hart) Mijn hulpverleners 12 of 15 of nog veel meer , ik weet het niet meer precies, hebben haar ook verder getraumatiseerd, in hun onwetendheid ,of waren ze doof en blind ? ). Van af 1882 heb ik hulp gevraagd en gekregen van de reguliere GGZ. Ik kan helder mijn verhaal vertellen, eerlijk, maar weet niet hoe erg, erg is. Kan er geen waarde aan toevoegen. Die waarden, dat vertellen die hulpverleners mij ook niet. Zo doende haalde ik m`n schouders op, ik heb heel veel ellende gezien al A verpleegkundige.(25 jaar full-time) En in de psychiatrie ken ik na 16 jaar hierin werken ,ook de keuken wel. Respect en gebrek aan kennis en interessen bloeit op vele plaatsen , is mijn ervaring. Best gevaarlijk en eigenlijk niet wijs. Het geeft meer trauma`s , geheel ondoordacht, soms met de beste bedoeling. Tja, bedoelingen, Voortschrijdend inzicht , de consequentie van weten dat hersenen die zich ontwikkelen tot ongeveer 23 jaar. Door trauma`s ,slaag op het hoofd ,stress en hierdoor hersenveranderingen. 1+1= 2 of 4 ? Hoe oud is de foetus of het kindje als er iets ernstigs gebeurd. Word de angst gezien, of is daar geen ruimte voor . enz. enz. enz. En is het wel veilig om je angst te laten zien ? Hoe reageert de maatschappij, de hulpverlener ? Ik maak de hulpverlener aan het lachen, dat vinden ze leuk. Ja ik ben van alles, ook een Klaas Vaak, met een flinke zak strooi zand . Hulpverlener, vraag je eens af waarom ik dat zo vaak herhaal.
    Het zo gezellig voor je maak met grappen, die helemaal niet leuk zijn. Zou dit met jouw onveiligheid te maken hebben. Jouw niet genoemde /eerlijk erkende onwetendheid ? Reken daar maar op. Dus ja ,ik kan veel en speel soms verstoppertje, dan moet je “hard(t)” werken om me te vinden. Maar als je dat lukt, dan kan je heel wat wijzer zijn, met de nadruk op kan , en willen plak ik er ook maar aan vast. Je zal dit zelf moeten doen, Er is geen andere weg. Zo kan het verloren zelf voorzichtig weer boven komen na 64 jaar hard werken. Ik heb nog wel wat voor de boeg, maar zie het licht soms langer dan even ! Ik zal moed blijven houden, u of jij ook ! Doen hoor je bent het waard! Groetjes, Eveline

    Beantwoorden

    1. Eveline, wat herkenbaar! Wat ben jij sterk! Maar ook cynisch geworden.. ik ook hoor.. maar nu ik het beter begrijp.. allemaal.. word ik boos woest, en ook blij.. want.. ik ben niet gek!! Er vallen zoveel rinkelende kwartjes.. dat ik het bijna zelf niet geloven kan.. maar het is echt zo.. echt zo geweest! Soort Stockholmsyndroom.. overleven.. op de raarste manieren.. om geen slaag te krijgen of te worden verrotgescholden, altijd geïsoleerd van anderen, want.. met anderen erbij was mijn moeder de zeer zorgzame moeder.. die zo goed voor mij zorgde.. die er ook niks aan kon doen dat dat kind altijd sip keek.. en nooit happy was… moest je ook bedorven voedsel eten.. werd het je ook letterlijk de strot afgeduwd? Net zo’n gans.. ik mocht zelfs niet kokhalzen..
      Die reflex had ik bedwongen, want bij huisartsonderzoek voor screening logopedische opleiding..( bedenk ik nu! ) kon hij zonder verdoving mijn hele keelgat in.. en de stembanden zien.. dat had hij nog nooit meegemaakt!
      Gvd!
      Excusez le mot!
      Alle trauma’s komen langzaam bovendruppelen..tijd voor therapie.. maar dan wel met een.. die er verstand van heeft! Heb me net aangemeld voor therapie bij narcistische ouders..
      Ik weet alleen niet wat ik met mijn ( enige) zusje moet.. zij is altijd als prinsesje behandeld ( zo leek het) .. maar werd ziek thuisgehouden.. door mijn zoo overbezorgde moeder.. want mijn moeder kon niet alleen zijn ( eigen trauma denk ik) .. maar gebruikte allles.. echt alles om aandacht te krijgen..maakte denk ik mij en zusje ziek.. om weer naar de dokter te kunnen..want.. zo weet ik sinds kort.. daar was mijn moeder verliefd op ( ook totaal verwrongen, dit, als ik er nu bij stilsta..)
      Ach.. nog een lange weg te gaan! Ik ben nu 58 jaar.. maar ik.. laat het allemaal langzaamaan tot me doordringen..
      Veel sterkte, we geven niet op! Voor de kinderen die dit nog dagelijks moeten verduren!
      Liefs, N.

      Beantwoorden

      1. Dag N, toen ik gisterenavond je schrijven las dacht ik…het kan nog erger! Wat jij meegemaakt hebt is nog complexer dan mijn verhaal…doet me denken aan Muchhausen by proxy, waarbij een ouder een kind ziek maakt/houdt, omdat deze er zelf aan wint…bewijzen van goed ouderschap enz. Zo’n zaken kunnen wel dramatisch aflopen! Sommige kinderen maken inderdaad nogal wat mee! Daarom wou ik ook iedereen redden die er te redden viel…werken in de hulpverlening was voor mij ideaal om uitgeblust te geraken…ik heb wat afgestreden…moet wat lachen met mezelf, altijd op kruistocht… Maar eerlijk…als je geen warme buffer gehad hebt blijft het toch moeilijk leven. Zonder dit is het leven soms al verdrietig genoeg. Als mensen beginnen over loslaten zou ik ze bijna een dreun verkopen, alsof je al deze negatieve ervaringen zomaar kan uitwissen uit je herinneringen. Bij mij helpt inderdaad ook de natuur intrekken, muziek en kunst…het blijft echter hard werken om de controle te houden en me niet te verliezen in verdriet en kwaadheid.
        Een warme groet,
        Marleen

        Beantwoorden

        1. Beste Marleen, N, en Eveline,
          Verdelen om te kunnen heersen heb ik zelf ook mee moeten maken. Mijn zus en broer kregen heel andere kansen dan ik. Ik heb autisme en ben daarom ‘gehandicapt’ en zou niet voor mijzelf kunnen zorgen. Heeft me al lang geleden heel veel moeite gekost om überhaupt het huis uit te komen terwijl mijn zus en broer daarin juist gestimuleerd werden. Omstanders noemden dat dan bezorgdheid dat ik dat niet zou redden, binnen de kortste keren. Het contact met mijn familie is helaas nooit meer goed gekomen. Voor sommigen is mijn moeder zo’n beetje een heilige en zij zullen mij altijd opnieuw vragen of ik al anders tegen mijn moeder aan ben gaan kijken. De rest van de familie houdt zich in deze afzijdig, dus dat werd na mijn moeders dood uiteindelijk einde oefening, zeker toen een nicht haar dochter ook nog eens naar mijn moeder ging noemen om haar in ere te kunnen houden. Mijn zus en broer hebben helemaal niets in de gaten, mijn vader kwam er op een keer wel achter. In mijn geval had het een verergerende invloed op mijn autisme. Iemand met autisme kan minder goed tegen druk. Bij Münchhausen by Proxy maakt een psychopate ouder, meestal de moeder, een of meer kinderen bewust ziek om zelf aandacht te kunnen scoren bij behandelaars. Daarbij gaat het om in principe gezonde kinderen. In mijn geval had ik al een stoornis waar dan misbruik van werd gemaakt. Als ik dan wel ergens heen moest vanwege mijn autisme, wat toen nog niet was opgehelderd, had mijn moeder altijd hele verhalen over hoe slecht zij met kinderen konden omgaan en hoe goed zij dat zelf deed. In zo’n rapport heeft weleens gestaan dat mijn moeder de problemen, waar ik tegenaan liep, bagatelliseerde. Om zelf mijn weg te vinden werd een verhaal van tientallen jaren. Aanvankelijk kon ik terecht bij het IKON-pastoraat. Dit bestaat helaas niet meer, is ten prooi gevallen aan de bezuinigingen. Via dit pastoraat vond ik in eerste instantie een therapeute, die zelf ook een gecompliceerd familieverleden gehad bleek te hebben. Met haar heb ik zelfs soms nog contact via de mail. Al eerder had ik contact hierover met iemand die ook pedoseksueel was, in 2002 aan een zelfgekozen dood overleden, op het laatst heb ik nog voor hem gezorgd. Hij bracht mij in contact met spirituele werken van vooral Krishnamurti. Daar leerde ik wel uit hoe ik geestelijk ruimer kon gaan zien. Zonder therapie kwam ik er dus toch niet. Die man die pedo was abonneerde mij ooit op de boekenkrant van Ankh Hermes. Via hun digitale nieuwsbrieven vond ik weer al snel “Destructieve relaties op de schop” van Jan Storms. Via een politieke partij was ik langere tijd betrokken bij een landelijke werkgroep voor/ door mensen met een handicap of chronische ziekte. Ook daarvan heb ik het nodige geleerd, was wel een moeilijke ervaring met later ook weer een psychopaat in de groep wat ik toen nog niet wist. Bij mij ging het immers om discriminatie wegens handicap, vandaar dat ik deze weg koos omdat ik wist dat dit juridisch niet goed geregeld was. Met iets in de hulpverlening te gaan doen liep ik helaas vast op mijn autisme, met destijds eetstoornissen als gevolg. Via een workshop rouwverwerking waar de therapeute me heen stuurde, kwam ik in contact met ook een onderwijskundige die haar eigen praktijk begon en o.a. NLP-cursussen ging geven. Dat heeft me in bredere zin zeker ook geholpen hoe ik beter kon organiseren en communiceren. Probeer zaken ook breder te trekken en zo te voorkomen dat je lot ooit kan gaan samenvallen met het misbruik, waar wij helaas allen in onze opvoeding mee te maken hebben gehad. Dan kom je ook weer in contact met andere mensen waarvan er wellicht enkelen zijn waarmee je weer een stapje verder komt.

    2. Eveline.. wat.. hoe ga jij om met broer en zus? Hebben jullie het erover? Ik ben bezorgd om zus.. maar heb geen echt goede band.. want daar zat mijn moeder tussen..elkaar tegen elkaar op te steuken..nog steeds!
      Hoe doe jij dat?
      Groetjes, N.

      Beantwoorden

      1. Wat mooi dat je dat zegt: ‘voor de kinderen die dit nog iedere dag moeten verduren’. Ik vrees dat het er best veel zijn, in meer of mindere mate… Zo denk ik er ook over. Ieder leven heeft zin. Je moet het zelf in gaan zien: dat je ertoe doet! ❤️

        Beantwoorden

      2. Hoi N ! Dank je wel voor je reageren op m`n bericht !
        Willem, dapper hoe je door zet om trouw te zijn aan je zelf met het maken van keuzen. Veel succes en goeds toegewenst !
        N. antwoord op deze vraag van je is : niet. Toen het kaartenhuis van m`n ouders instortte , door de hersenbloeding /halfzijdige verlamming blijvend van m`n moeder, dec.2000 ging ik intensief voor mijn moeder zorgen in dat verpleegtehuis, 20 tot 60 uur in de week.(een uiterst slecht verpleeghuis/ gebouw !!! Toppunt, een vrouw, middelbare leeftijd ,maatschappelijk werkster (mw.)werkte er aan mee ,dat hij mijn moeder meenam naar hun huis voor zijn perferse dwangmatige seks behoefte. Ik heb haar(mw.) vòòr dit gebeuren ruim geïnformeerd over de wekelijke situatie van deze ouders. Mijn moeder was beoordeeld met weinig ziekte inzicht en was opgenomen in een gesloten P.G. afdeling. Maar haar ‘ja’ op zijn vraag , met die angstige ogen van m`n moeder ,is niet gekeken en is niet gezien, in een 3 persoonsgesprek, ouders+ mw. Hoppa, nog meer trauma`s ! Alles onder het vloerkleed geflikkerd in een christelijk dorp! ) Mijn zorg voor mijn moeder: Ik voelde eindelijk dat ik nu haar dochter kon zijn ! YES !( “lachen” was dat de psycho-loge(n) m`n zgn. thera-put van vrouwen hulpverlening zei dat ik maar 1 X per week naar mam moest gaan. Een invoelend vermogen van een stoeprand na 5 jaar “therapie !” Tja! Boeken wijsheid is 2 D , slechts behang zonder perspectief. Dat voel je. Er volgde een hard grondig nee van mij en daarmee was ook die kous af !) Ik ben en blijf een verpleegkundige(was m`n moeder ook !) De afstand tussen hun huis en dat van mij is 5 km. en in een ander dorp. M`n broer en zus wonen met hun partners en kinderen veel verder weg. Ik was toen al een paar jaar in de WAO zonder kind of partner. Met mijn zus had ik ,in het begin,vaak telefonisch contact maar zij vond mij attitude, lees zorg, verpleging, aanwezigheid ,die echt-ge-noot in de gaten houden en zo nodig en mogelijk blokken enz. overdreven. Later deed zij de voorspelling dat ik “gek” zou worden als ik deze hulp bleef volhouden. (onbegrijpelijk word ook wel gek genoemd, er zijn er veel meer van deze o.a. die DSM.. Gek is wel zo doelgericht en makkelijk, het blokt vrijwel meteen alle communicatie.) Voor haar was deze situatie ook nieuw. Hun eerste kindje was door een geboorte trauma (1985) flink gehandicapt geboren en werd later rolstoel afhankelijk. Vanaf dit jaar was ik 1 X per maand of 6 weken bij hun een weekend om te helpen met deze zorg en de 2 kinderen die hierna zijn gekomen. 16 jaar lang.(ik werkte tot 1997 full time). Hierdoor ging ik nauwelijks meer naar hun toe, ik had geen tijd meer voor hun. Haar houding naar m`n moeder en mij heb ik niet als meelevend ervaren. Met m`n broer heb ik nooit veel contact gehad. Dat hij mij gestoord vond heeft hij wel gezegd. Als ik hun dan om concrete voorbeelden /situaties vroeg kwamen die niet. Dan deed ik weer moeilijk. Tja dat is er weinig te verhelderen met kennis ,een waarom en hoe en enz. Niet willen weten kom je overal tegen ! Maar ja, dat blijft een keuze, waarin iedereen , niet iedereen vrij is, is mijn mening. Mijn moeder is in 2005 overleden, m`n broer en zus kwamen niet, ook al heb ik ze s`avonds gebeld en gezegd wat er die nacht zou gaan gebeuren. M`n zus hoefde ik ook niet te bellen. M`n broer nam midden in de nacht wel de telefoon op en zei een luid “ja” en dat was het dan. Die man, biologische vader is in 2009 overleden. M`n broer en ik waren hierbij aanwezig.
        Hierna hebben we nooit samen besproken hoe hij en ik deze ervaring beleefd hebben , aan elkaar. Ik heb hem vaak hierover opgebeld, maar kreeg geen antwoord op mijn vragen. Ik meen te begrijpen, dat als en zoveel geweld in een gezinssysteem is, er geen ontwikkeling mogelijk is tussen de leden in het leren communiceren. Dit later te leren is ook afhankelijk van je werkomgeving en vorm van werk, persoonlijke mogelijkheden e.d.. In een rol als verpleegkundige moet je communiceren met de hulpvragers, blijk ik er ook nog eens extra talenten voor te hebben gekregen. Dat is erg fijn ! Ik praat erg makkelijk met iedereen en kan goed luisteren. Voor kinderen ben ik vaak een feestje omdat ik nogal creatief ben in het verzinnen van spelletjes .
        Sinds 1 maand ongeveer heb ik het contact met m`n zus opgenomen. Van hun is er geen poging geweest met een vraag of genoemde behoefte naar mij. De voorwaarden die zij stelt zijn me duidelijk. Hoe het zal gaan, zal blijken. Mijn gevoel is dat we elkaar nauwelijks kennen.
        De hele situatie was nog complexer. maar dat laat ik nu buiten beschouwing.
        Weet je N, je kan het altijd proberen, niets ondernemen blijft niets. Misschien hoopt je zus op een opening van jou en durft zij niet met jou contact op te nemen, je weet het niet. Stuur een aardig kaartje met je verzoek om elkaar eens te zien. Dat is lekker neutraal en voorzichtig. Kijken hoe ze reageert. Blijf je zelf trouw, zou ik je willen adviseren. Doe iets met je zorgen om haar. Handel . Doorbreek de cirkel van de herhaling in de generaties . Laat het niet meer gebeuren. We weten hoe het niet moet, niet mag zijn. Er zijn andere wegen. Dat waar jij over droomt kan werkelijkheid worden. Stap voor stap. Ik spreek uit ook deze ervaring.
        Over het mogelijke misbruikt zijn van je zus door je moeder, zou je dit kunnen zien als een onvermogen van je moeder om hulp te vragen. Waarom heeft je moeder zo gehandeld ?(is er iets gebeurd in haar jaren van jong zijn, haar geschiedenis ,in haar huwelijk,waardoor zij geen hulp kon vragen? enz.) Of zij is niet gehoord bij instanties. Zijn er ook geen stappen gezet van uit de school van je zus ? We dateren uit de tijd van ” het gezin als hoeksteen van de samenleving”. CDA tijdperk. Wel, wel, we weten inmiddels hoe de kinderen na de kinderarbeid , naar school gaand toch op allerlei mogelijke manieren misbruikt zijn en worden misbruikt. Dat is een gebrek aan geweten!! Niets minder !. Hoe zou dat nu toch herhaaldelijk zo komen ? Ik zie het zo, onze regering doet het zo voor aan de bevolking. Wegkijken van de werkelijke problemen door ze te ontkennen, Gas Groningen, Jeugdhulpverlening al 25 puinbak, ouderen zorg al 25 jaar puinbak, kindermisbruik in de semenaries R.K. kerk 100 jaar ?,psychiaters en psychologen en meer van dat soort. Wet en regelgeving maken ze, onze regering nog altijd, die tot niets verplicht en niemand verantwoordelijk maakt van zijn weg kijken ,ook al is het de huisarts, de school, de politie, de inspectie, de volksvertegenwoordigers, de burgemeesters enz. De maatschappij, dat is vrijwel altijd “Onze Jan met de pet”, die zijn de mantelzorgers ,de familie,
        , buren enz. moeten dit opknappen. enz. enz. De sappelaars er een klus bij geven. Dat is toch zeer vreemd en de wereld totaal op z`n kop !!!
        Natuurlijk zijn er ook goede hulpverleners e.d., maar mijn ervaring is dat dit zoeken is naar een speld in een hooiberg, ik heb zo`n speld gevonden en ben haar uiterst dankbaar ! Een huisarts ! Een echte !!!
        Ik heb het meeste geleerd van ervaringen opdoen , en ervaren dat dat het niet was wat ik zocht. Zo heb ik gevonden !
        Dat we in een mooi land leven is waar, maar in mijn tijd zeiden andere , in Biafra is het erger, als ik het niet eens was of me kritisch over iets uitsprak. Wat waar was en is waarschijnlijk. Toch zijn dat de dooddoeners die we niet moeten accepteren. Huislijk geweld beschadigd je voor je hele leven. Het komt zeer veel voor, er zijn niet eens getallen ! (Dus geen onderzoek, niet willen weten, dus toch ? !) Het is een klus om hier goed in balans mee om te leren gaan en te leven, na zo`n traumatische start, of herhaling. Het moet voorkomen worden door dat het gezien en aangepakt moet worden. Huisartsen moeten wakker worden ! Hoogste tijd !!Pluspunt wat de VVD en het CDA zou moeten aan staan ? ! het bespaart miljarden zorg kosten. Voor geld lopen die lui toch wel ? En GGZ personeel wat er ook al niet is !!! De bal ligt klaar ,Dames en heren bestuurders, dit kan een schot in een open doel zijn !!!
        N. Veel succes toegewenst , doe het rustig aan, voor alles is een tijd, en misschien tot later. Veel vriendelijke groetjes, Eveline

        Beantwoorden

  4. Nog even N. Gooi je woede er uit, het is terecht, maar hou je zelf wel heel ! Of blijf dicht bij je zelf gevoel. Zelf blijf ik zowel paard als bereider , zo doe ik dat. Of ik ga dansen op lekkere muziek in m`n woning, of ga tegen een dikke boom staan als ik al zo moe ben. Een haptonoom , wel een goede , kan je ook helpen heb ik gehoord zou een gespecialiseerde zoeken. Trauma`s zitten vast in je lichaam, triggers kunnen dat zichtbaar maken, het is fijn als je dan ook de baas over jezelf blijft . Lichaamswerk met deskundigen kan heel effectief zijn, vooral bij traumatiseren die heel jong begon, voordat je kon praten. Groeien doe je beetje bij beetje, lopen ook stap voor stap. Dat heeft tijd nodig. Zo kan je ook kijken naar je een boeiende reis, terug. Ik heb veel altijd als een kans gezien, elke keer weer bij een dip of bergtop. Ook al zag ik die soms niet meer, het moest er zijn en ik was dan even blind, dacht ik. (gaf wat rust ,min of meer) Dat bleek altijd waar te zijn ! Liefs , Eveline

    Beantwoorden

  5. Ik ben zo blij met deze website en de boeken van Iris. Alsof ik eindelijk wakker wordt na ruim 22 jaar onder het strenge regime van mijn narcistische vader geleefd te hebben en toen hij doodging ik vervolgens ook weer met een boel narcisten in aanraking kwam.
    Voor mij was dit normaal en thuiskomen (eng genoeg!). Ik geloofde de soulmate onzin van internet. Voor mij was dit met hen allemaal verbinding en liefde. Ik als verlengstuk van hun ego was mijn identiteit. Dat vond ik heel gewoon en zelfs fijn, ook als ze me uitscholden want dat begreep ik dan. Dat moest dan te maken hebben met iets wat ik had nagelaten. Ik wist niet beter dan dat zij gelijk hadden. Het is walgelijk om pas jaren later tot de ontdekking te komen dat dit natuurlijk helemaal geen liefde was en dat ik ernstig misbruikt en mishandeld ben. Dat zij willens en wetens misbruik maakte van mijn geloof in liefde en het goede in iedereen.
    Ik heb eindelijk goede hulp maar de angst om niet geloofd te worden is nog erg aanwezig. Niemand kan mijn verhaal werkelijk bevestigen, zelfs mijn moeder en zus niet. Men blijft om mij heen roepen dat het toch wel meeviel!? Dat papa toch lief was?! ‘Er waren toch ook leuke dingen!?’ roepen ze dan. Of er wordt ronduit gezegd dat het niet waar is wat ik zeg.
    Dat valt me erg zwaar. Er is al behoorlijk met mijn beoordelingsvermogen gesjoemeld door mijn pa (‘je bent gek’) en dan beginnen zij ook nog eens. En ik maar krijsen vanbinnen. Mijn kaak is zelfs ontwricht van het jarenlange tandenknarsen en inhouden.
    Op deze website kan ik me een beetje gehoord en gezien voelen. Hartelijk dank en ga zo door !

    Beantwoorden

    1. Beste Jane,
      In een narcistisch gezin is er vaak een rolverdeling, er is dan eempn golden child en een zondebok. Goed mogelijk dat jij de zondebok was en de anderen die roepen ‘het viel toch wel mee’ in de categorie golden child vielen. Bij mij was dat ook zo. Mijn vader leeft nog. Mijn jongste zus is degene die altijd werd opgehemeld. Ze werd heel anders behandeld dan wij en zij zei ook wel ‘ er zijn ergere dan hij’. Ik vind van niet. Oh ja, erger kan altijd, maar ik vond t ernstig genoeg om hem nooit meer te willen zien. Het heeft mijn gezondheid gesloopt. Om nog iets van mezelf te redden moet ik vasthouden aan No Contact.
      Onlangs deed mijn vader iets dat mijn jongste zus bijzonder ergerde, hij pestte haar hond en zijn ontkennende reactie na haar afkeurende opmerking heeft haar de ogen geopend. Het grappige is dat ze daarmee in een keer ook milder reageert naar mij. Alsof ze nu eindelijk uit het zieke gezinssysteem is gestapt. Wat goed mogelijk is, maar het voelt voor mij niet in een keer veilig.
      Hij liet heel duidelijk zien hoe onbetrouwbaar hij is, en de schellen vielen haar van de ogen. Bij jouw gezin kan dat niet meer, de anderen zijn je overleden vader gaan romantiseren.
      Ik begrijp dus wel hoe je je voelt, het ondermijnt je zelfvertrouwen. Probeer er uit weg te blijven. Er zijn echt mensen die normaal reageren, ook al ken ik ook de isolatie die voortkomt uit de misplaatste schaamte en schuldgevoelens. Je komt uit het donker en vertrouwt het licht nog niet, vooral omdat je – net als ik- makkelijk de verkeerde mensen hebt vertrouwt. Ook ik blijf op mijn hoede, wat heel eenzaam maakt.
      Sterkte! Marjet.

      Beantwoorden

      1. Laten we doorgaan met onze gevoelens benoemen. Het helpt. Door jullie verhalen leer ik mezelf beter te zien. En die families van ons lijken wel uit een mal gekomen. Ze zijn allemaal gelijk. Echt raar. Al die campagnes tegen eenzaamheid, wat helpt als er achter die deuren en ramen geknakte mensen zitten te treuren om hun verloren kansen, geknakt door juist die mensen ze liefde hadden moeten geven. Familie….

        Beantwoorden

        1. Marjet, ik heb bepaald niet de illusie dat ze bij alle campagnes tegen eenzaamheid maar iets weten van narcistisch misbruik alsmede welke gevolgen dit kan hebben. Sowieso heb je al twee verschillende vormen van eenzaamheid, sociale eenzaamheid en emotionele eenzaamheid, las ik ooit ergens. Sociale eenzaamheid betekent simpelweg onvoldoende sociale contacten, om welke reden dan ook. Bij emotionele eenzaamheid kun je weliswaar genoeg mensen om je heen hebben maar is het punt om mensen te vinden die ook nog iets kunnen snappen van je situatie. Ofwel, aan sociale eenzaamheid valt gemakkelijker wat te doen dan aan emotionele eenzaamheid, waar het hier vooral om gaat. Ongeveer een half jaar geleden had het WMO-loket hier in de gemeente een campagne om geestelijke stoornissen meer zichtbaar de maken in het kader van de Week van de Psychiatrie. Daar heb ik maar eens wel met mijn verhaal op gereageerd en ze heel veel succes gewenst bij het zichtbaar maken daarvan. Toen bleek al snel dat ze er de ballen verstand van hebben en maar iets riepen wat lekker bekt. Er volgde gelukkig nog wel mogelijkheid tot uitleg en ze zouden het ook met collega’s van andere gemeentes hier in de regio delen.
          Regelmatig terugkerende gevoelens van eenzaamheid en verdriet ken ik helaas ook. In mijn geval komt er bovendien nog autisme bij.

        2. Dag Willem, blij ook jou te lezen! Inderdaad, soms lijken ze er de ballen van te snappen, zelfs de psychiater, psycholoog…andere hulpverleners, lijken niet te kunnen begrijpen hoe het komt dat je bent wie je bent, dit zijn althans mijn ervaringen. Dit is het wat mij inderdaad emotioneel eenzaam maakt. Ook tussen mensen voel ik me eenzaam, ik kan de schijn een tijd ophouden…vluchtgedrag overal, werk, vrienden, maatschappij…is me niet vreemd, mijn nu reeds 61-jarige leven zit er vol van. Begrip kan je hiervoor meestal niet krijgen, en uitleg is al vlug teveel om door sommigen beluisterd te moeten worden. Deze eenzaamheid en vooral ook machteloosheid is wat voor mij ontspannen leven moeilijk maakt…vecht-vluchtgedrag, een keuze kon ik nooit maken. Eerst proberen te vechten, en bij tegenkantingen mij in mijn veilige schulp terugtrekken. Ook lijk ik nooit uitgevochten tegen onrecht…en er was er nogal wat toen ik zelf werkte als hulpverlener. Ik kon en kan ook geen gepaste omgang vinden met dominante mensen die vergelijk met mijn vader verdienen. In werksituaties grove agressieve zaken meegemaakt…Complexe ziel geworden door te leven in een ziek systeem, zoals de eerste psychiater het verwoordde, waarbij ik als 20-jarige terecht kwam, behoorlijk depressief. Zo vlug mogelijk breken met deze toestand was zijn advies…ik deed en kon dit niet omdat de liefde en het begrip voor mijn ouders te groot was…met alle gevolgen van dien, mijn vader kon doorgaan tot op het einde! Ik kon ook niet weg omdat de eenzaamheid toen reeds in volle wording was…
          Ik ploeter verder en hoop toch dat het ooit nog een beetje beter kan gaan…
          Warme groet en sterkte aan iedereen!
          Marleen

        3. Beste Willem, Een van de redenen van sociale eenzaamheid is vaak ook het wantrouwen dat slachtoffers van narcisme hebben tegenover andere mensen. In mijn geval is dat in ieder geval wel zo. Ik heb geprobeerd die sociale eenzaamheid te doorbreken door vriendinnen te zoeken, en ook gevonden. Helaas bleek na korte tijd dat ook die vriendinnen uit waren op eigen voordeel, en mij daarvoor wilden gebruiken. Helaas voor hun, maar nog meer voor mij, ik werd ernstig ziek, en dat was voor hun de reden om af te haken. Ik kon niet meer gebruikt worden, had en heb zelf hulp nodig, en dat ging te ver. Sociale eenzaamheid is niet zo makkelijk op te lossen.

        4. Hallo Mieke,
          Je hebt twee verschillende vormen van eenzaamheid, sociale eenzaamheid en emotionele eenzaamheid. Bij sociale eenzaamheid heb je een te klein sociaal netwerk. Dat geldt niet voor emotionele eenzaamheid. Dan ken je genoeg mensen maar is je situatie dusdanig gecompliceerd dat ze er niet of slechts ten dele chocola van kunnen maken. In algemene termen valt aan sociale eenzaamheid méér te doen dan aan de emotionele variant. Wat je aan sociale eenzaamheid kunt doen zal per persoon verschillen. Je afhankelijkheid van hulp of mantelzorg van derden maakt het er zonder meer nog een stuk lastiger op. Met afhakende mensen heb ik zeker ook te maken gehad, mensen die beter dachten te weten wat goed voor mij zou zijn dan ik zelf. Om een sociaal netwerk op te bouwen was voor mij een proces van decennia. Hoop ik lukt het je nog om je in iets anders te kunnen verdiepen dan narcistisch misbruik en je ziekte en op die noemer vervolgens enkele mensen te treffen waarmee je iets méér kunt delen. Het gaat om de kleine stapjes. Ik kan je slechts sterkte wensen in je situatie die lastiger zal zijn dan de mijne op dit moment. Ik heb als bijkomende factor autisme, maar ben gelukkig niet afhankelijk van hulp of mantelzorg van anderen. Helaas hebben we van de overheid steeds minder te verwachten. Op verschillende manieren was dat de laatste dagen weer eens uitgebreid in het nieuws, daklozen, positie en kansen mensen met een handicap… Met z’n allen vooral op Rutte blijven stemmen om dit vooral zo te houden en het gemeenschapsgeld naar de multinationals te laten gaan.

    3. Jane, ik herken heel veel van mijn eigen ervaringen…en gevolgen ervan, in jouw verhaal. Het doet deugd begrip te vinden bij anderen en dit ook te kunnen geven, toch lijk ik moeilijk af te komen van het gevoel van eenzaamheid en verdriet dat regelmatig mijn volwassen leven bedrukt.
      Liefs,
      Marleen

      Beantwoorden

  6. Dankje Marjet. Je bericht steunt me. Ik riep ‘zie je wel, ik ben niet gek!’ toen ik het las.
    Ik heb onlangs besloten even geen contact te hebben met mijn zus, maar nog dagelijks denk ik dat ik overdrijf en dat het me niet zal dienen omdat ik er zo toch niks van leer. Maar door de jaren heen heb ik inmiddels genoeg geleerd. Een grens trekken. Dat is het enige wat helpt tegen de pijn van onbegrepen en miskend worden.
    Ik ben blij voor jou dat jouw zus ook eindelijk iets meer begint te zien van de werkelijkheid die jij allang kende maar waar je nooit in erkend bent.

    Beantwoorden

  7. mag ik even iets met jullie delen? Afgelopen vrijdag ben ik bij een oncoloog geweest. Was doorverwezen omdat ik al een aantal weken pijn in mijn rechterzij had en extreem vermoeid was. De echo heeft uitgewezen dat er “iets” zit maar men kan aan de hand van de echo niet zien wat. Nu moet er dus een CT scan volgen, ik zit te wachten op een oproep daarvoor.
    Dit te weten maakt mij zeer angstig, en die angst wil ik graag delen met de leden van mijn gezin. Mijn ex, een narcist, heeft niet anders gereageerd dan met “beterschap”, ho wrang, mijn zoon, ook narcist, die ik het heb moeten laten weten via mijn schoonzoon , verkiest helemaal niets te laten horen en mijn dochter laat mij weten dat zij geen tijd heeft om mij ergens bij te helpen..
    We hebben het hier wel over mensen die voor anderen dan ik altijd klaar staan en meeleven.
    Het is hard om dit te ervaren. Ik had gehoopt dat ik nog een paar mooie jaren voor de boeg had, na meer dan 40 ellendige jaren, en nu lijkt het er op dat het bijna over is en dan moet ik ook nog ervaren dat ik het helemaal alleen moet doen

    Beantwoorden

  8. Jemig Mieke, hoe is het nu met je?
    Ben zelf net weg uit relatie na 20 jaar. Ben zelf ook bang dat mij niet vele jaren meer gegeven zijn. Lichamelijk gewoon kapot.
    Ik hoop dat er iemand is die je steunt. Helaas is de aandoening vaak ook erfelijk bepaald….. kortom ook van je kinderen kun je een klap na krijgen met een beetje pech.

    Beantwoorden

    1. Hallo Barbara, niet goed vrees ik. Ik heb inmiddels de diagnose gekregen. Longkanker met uitzaaiingen in de rechter bijnier en de lymfeklieren. Een prognose is er nog niet, deze week is er een punctie gedaan. De uitslag daarvan zal in de tweede week van november zijn, waarna ook het behandelplan zal worden besproken. Reactie van mijn ex en mijn zoon heb ik verder niet gehad. Ze zijn nu beiden voor mij onbereikbaar. Mijn dochter heeft wel weer contact met me, maar ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Ze zegt iedere keer weer, min of meer bedekt, dat het wel een hele opgave is voor haar om naar me toe te komen en heeft het er eigenlijk alleen nog maar over dat ik maar zo snel mogelijk naar een verpleeghuis moet. Iets waar ik nog niet aan wil denken, wil toch nog een beetje wat van het leven maken

      Beantwoorden

      1. Lieve Mieke, wat vreselijk…. en dan door je ex en kinderen zo verwaarloosd te worden… Het komt mij voor, maar ja, dat weet ik natuurlijk niet, dat wanneer jij er niet bij bent er op een negatieve manier over jou gesproken wordt, en je ziekte ook negatief wordt gelabeld, als iets dat bij jou hoort. Dat zou een groot onrecht zijn natuurlijk, maar ik zeg t je omdat ik zelf die ervaring heb. Je weet t niet, maar je merkt t aan de reacties, die niet normaal zijn. Ik vind t erg naar voor je. Dat lijkt me niet makkelijk.. maar onthoud dat dit niet van jou is, t komt van de narcistische kant, en slaat niet op jou. Helaas krijg het wel op je bordje. Ik hoop dat je goede hulp krijgt. Heel veel sterkte. Ik hoop dat je kinderen gaan inzien wie je echt bent.

        Beantwoorden

    2. Hallo Mieke,
      Ja, voor je dochter is het zeker een hele opgave als ze er alleen voor komt te staan. Is er iemand in je omgeving te vinden waarmee je dochter de (mantel)zorg voor je kan delen, ook al duurt het, hoop ik voor je, nog even voordat dit echt gaat spelen. Ik kan me zeker voorstellen dat zij hier heel erg tegenop ziet en dit wellicht op een wat ongelukkige manier uit. Wellicht kun je je dochter hiernaar vragen. Ik kan je slechts sterkte toewensen met je situatie.

      Beantwoorden

  9. Lieve mensen,
    Heel graag wil ik onderstaande tekst van paus Johannes Paulus de tweede met jullie delen. Na lang zoeken op internet, onderstaande gevonden, ingelijst en in mijn woonkamer opgehangen. Ik krijg veel positieve reacties hierop.
    Dit gebod wordt tot op de dag van vandaag al jarenlang door mijn narcistvader gebruikt om iedereen er van te overtuigen dat ik geen respect heb voor het gebod. Tot grote vreugde van mijn narcistzus die door deze actie nog beter uit de verf komt. Zij speelt graag de rol van de heilige moeder Theresa. En mijn moeder, de pleitbezorger van deze twee, stimuleert dit met veel plezier.
    Maar………..onderstaande zegt genoeg als reactie op de vele verkeerde interpretaties van dit gebod.
    Iedereen veel sterkte in de eenzame strijd!
    Naam: GRATISSIMAM SANE
    Brief aan de Gezinnen – Bij gelegenheid van het Internationaal Jaar van het Gezin
    Soort: H. Paus Johannes Paulus II – Brief
    Auteur: H. Paus Johannes Paulus II
    Datum: 2 februari 1994
    Het vierde gebod: “Eer uw vader en uw moeder”
    Als het vierde gebod gebiedt dat we eer moeten bewijzen aan onze vader en moeder, dan wordt die eis ook gesteld met het oog op het welzijn van het gezin. Juist daarom echter stelt het eisen aan de ouders zelf. Dit goddelijk voorschrift lijkt te zeggen: “U, ouders, moet u zo gedragen dat u door uw levenswijze de eer (en de liefde) van uw kinderen verdient! Laat het goddelijk gebod dat u geëerd moet worden niet in een moreel vacuüm terecht komen! Uiteindelijk hebben we het dan over wederzijdse eer.

    Beantwoorden

  10. Hoi Suza,
    Uit den treure is dit ook tegen mij gebruikt omdat ik geen relaties onderhield. Bij de Remonstanten heb ik dit weleens het meest misbruikte gebod uit de Bijbel horen noemen. De ayurvedische arts die ik al jaren van tijd tot tijd consulteer, vanwege de gevolgen van het misbruik, zegt eveneens dat dit geen vrijblijvend gebod is voor ouders. Het zegt feitelijk niet dat je eenzijdig aardig voor ze moet zijn indien ze dat absoluut niet voor jou zijn. Omdat het dikwijls wel zo wordt uitgelegd heb ik er wel vele nare situaties en mislukte kansen aan overgehouden. Je vrienden kun je gelukkig zelf uitkiezen…

    Beantwoorden

  11. Om maar gelijk over punt 1 te beginnen. Ja en Nee.
    Een persoonlijkheidsstoornis krijg je niet zomaar. Narcisten kunnen ook slachtoffers zijn, ze worden het o.a. door erfelijkheid, opvoeding, tekortkomingen uit de jeugd. Of juist het tegenovergestelde teveel liefde en aandacht…
    Mijn beste vriend is een narcist maar kan toch echt empatisch zijn, hij leert meer en meer toe te geven aan zijn fouten. Er moet een knopje om bij deze mensen. Als ze inzien dat ze een zwaar belaste rugzak hebben kun je ze stimuleren om langzaam deze rugzak te verlichten. Die beste vriend van mij heeft pas na 40 jaar ontdekt dat zowel zijn vader als zus narcist zijn. Mijn vriend heeft heel veel ellende gehad daarmee vooral emotionele mishandeling. En tekort aan liefde en aandacht, niet vreemd dat hij zelf dan ook narcistisch lijkt te zijn. Maar met de juiste hulp en steun geloof ik dat hij eruit komt. Het zal niet geheel verdwijnen maar hij zal moeten leren wat liefde ontvangen en geven is, omdat hij dat als kind nooit heeft gekend. Zie het als soort heropvoeding. Het is een lange zware weg maar ik vindt dat narcisten niet altijd als “gevaarlijk” neergezet moeten worden, maar eerder kijken naar wat de oorzaak is en daarover praten. Ze praten toch graag over zichzelf doe er je voordeel mee.
    Narcisten zijn ook vaak slachtoffers, zie het beeld hoe de narcist in zijn jonge jaren behandeld is. Leer hem /haar wat empathie is door het zelf te zijn.
    Die vriend van mij heeft mij vreselijk behandeld maar ziet dat nu in, hij is al geruime tijd in therapie en zie echt verschil. En nee het is geen naïviteit, hij doet en reageert normaal niet zoals narcissen doorgaans doen, hij is niet meer onzeker, egoïstisch, ziet zichzelf niet meer als de beste, hij is er nog lang niet maar het begin is er, de erkenning!!
    narcisten hebben hun ego en hun grens 2 hele belangrijke levensbehoeften.
    Dat het niet te helen is, onzin! in de naam van de Heer is alles mogelijk 🙏🏼een narcist moet bevrijding zoeken. Investeer in tijd en gebed en hij of zij komt eruit!!

    Beantwoorden

    1. Beste Patico,
      Ik ben blij voor je, de positieve ervaring die jij met je narcistische vriend hebt, maar erger me er zeer aan dat je deze ervaring met 1 individu over alle narcisten neerlegt. Dat is een fout die wel meer ervaringsdeskundigen maken, de ervaring met de narcist in hun leven is dan leidend voor alle narcisten die er zijn. En in jouw geval, omdat je beste vriend naar zijn eigen gedrag kan kijken en verbetering zoekt, kom je hier even vertellen hoe narcisten ẃerkelijk’ zijn.
      Doe s.v.p. niet of je alwetend bent, want dat ben je niet. En je stelt je in ieder geval niet open voor de talloze slachtofferverhalen die hier op deze website te vinden zijn. Mensen die de meeste gruwelijke dingen hebben meegemaakt met verschillende narcisten in hun leven. Een grote groep narcisten kan niet naar zichzelf kijken en is niet bereid om hulp te zoeken en blijft anderen beschadigen. Dat is de helaas de realiteit. Dat jij met jouw vriend een andere ervaring hebt is fijn voor je, maar geef je niet het recht om de talloze ervaringen van anderen hier te bagatelliseren.
      Je zegt dat een narcist bevrijding moet zoeken, daar heb ik geen oordeel over. Wat ik wel belangrijk vind is dat de talloze slachtoffers die ze maken bevrijd worden en daarin speelt deze website ook een rol. En jouw suggestie dat je een narcist empathie kan leren door zelf heel empathisch naar hem/haar te zijn is heel beschadigend. Het zet veel mensen die al jaren op hun tenen lopen nog dieper vast in de gevangenis die hier zo goed omschreven wordt.
      Yvanka

      Beantwoorden

      2. Yvanka
        Ik begrijp je frustratie echter geeft Patico bepaalde adviezen in mijn ogen doet ze niet of ze al wetend is. Ik vind dat ze deels ook een insteek heeft. Ook nacisten hebben een verleden en als een narcis beried is om zijn verantwoording te nemen vind ik ook dat zij recht hebben op begrip.
        Het is wellicht zo dat wij als slachtoffer veel pijn en trauma’s hebben opgelopen van hun gedrag maar hoe mooi is het niet als er mensen zijn die genoeg van ze houden en tot hun door kunnen dringen en daarmee tips kunnen krijgen om deze narcist te helpen zodat ze geen slachtoffers meer maken. Vind het vervelend te horen dat je zo getriggert word door haar verhaal echter kun je het ook van een andere kant bekijken. Hij doet er iets aan Hij wil verbeteren. Dat is toch juist heel mooi? Ik wou dat ik mijn moeder dat kon laten inzien dat zij haar deel in kon zien en dat zij daardoor minder schade aan breng bij de volgende slachtoffer.
        Ik vind persoonlijk jou reactie erg overtroffen en jammer want idd hij is ook slachtoffer van. Niet alleen jij bent slachtoffer van en begrip op brengen daarvoor is toch wel iets wat ik mis in jou reactie. Iemand compleet aan de kant zetten en afscheren is net zo erg als een narcist zijn die slachtoffers maakt. Ik hoop dat het haar lukt zonder zelf een grotere slachtoffer te worden dat scheeld weer 1 narcist in deze wereld. Vind het dapper dat zij haar verhaal en ervaring deelt en hoop dat ze hiermee toch mensen iets mee kan geven. Hoop dat jij yvanka rust vind en in liefde kan gaan staan ook naar de daders want er zit achter elk mens een verhaal.

        Beantwoorden

  12. Beste Patico,
    Met de reactie van Yvanka ben ik het eens. Een geestelijke stoornis pakt voor iedereen die ermee te maken heeft verschillend uit. Onmogelijk is het niet dat hij op den duur zijn fouten kan inzien. Mogelijk is echter ook dat dit juist zijn masker is waarachter een geheel ander persoon schuil gaat. Ik kan hier niet over oordelen maar wil wel stellen dat reserve in deze zeker op zijn plaats is. Hij kan ook om een reden het gedrag vertonen dat jij graag van hem wilt zien. Daar kunnen mensen met een dergelijke stoornis meesters in zijn. Ik zeg niet dat dit in jouw geval zo is, maar wees wel op je hoede! Wat bedoel je precies met dat hij leert toegeven aan zijn fouten? Dit is voor verschillende uitleggen vatbaar. Er zijn zeker redenen dat hij geworden is zoals hij is. In principe geldt dat voor ieder mens, met of zonder narcistische stoornis. Het blijft op z’n minst de vraag of wat de persoon in kwestie daarover vertelt überhaupt iets te betekenen heeft. Het kunnen ook verhalen zijn die verteld worden omdat ze passen in een situatie en ze daarmee een zeker gevoel willen oproepen bij omstanders. Ofwel reserve is ook hier op z’n plaats. Ook ik heb mensen met een narcistische stoornis meegemaakt die ongelukkig zijn/waren met hun eigen situatie. Echter, dat valt nog niet samen met de verantwoordelijkheid nemen om die gevoelens van ongelukkig zijn te kunnen/willen omzetten in de positieve richting van verandering daarin na te streven. Ik hoop voor je dat je geluk hebt. Dat wil zeker niet zeggen dat dit daarom geldt voor de vele anderen met een vergelijkbare stoornis. Het gehad hebben van een moeder met een narcistische stoornis trekt een blijvende wissel op mijn leven. Vele bezoekers van deze webstek zullen dat in één of andere vorm herkennen.

    Beantwoorden

  13. Hoi Moos,
    Ik reageer hier want dat lukt onder jouw bericht niet.
    Ik ben verbaasd En ook eigenlijk best wel geschokt door je reactie. Kan het zijn dat jij getriggerd bent? Dat kan ik ergens ook wel plaatsen omdat ik je andere reactie op deze pagina ´gevaarlijke misverstanden over narcisme´ gelezen heb. Daar lees ik hoe slecht jij er aan toe bent en hoe jij geleden hebt onder je narcistische moeder, en hoe dit tot op de dag van vandaag nog steeds doorgaat. Mijn hart gaat naar je uit.
    In mijn reactie op Patico geef ik twee keer aan dat ik blij voor haar ben dat haar vriend met narcisme wel in staat is om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn gedrag. Dat is inderdaad mooi. Waar ik echter moeite mee heb is dat zij haar ervaring met een narcist over alle narcisten trekt en ik geloof niet dat ik de enige ben die zo over haar bericht denkt.
    Je zegt dat iemand compleet aan de kant zetten hetzelfde is als narcisten doen. Nou, ik heb haar niet aan de kant gezet, ik heb alleen kritisch gereageerd op haar woorden over álle narcisten.
    Dat je mijn reactie vervolgens gelijk stelt aan wat een narcist die slachtoffers maakt doet, vind ik heel kwetsend. Hier laat ik het verder bij.
    Ik wens jou veel sterkte met je leven,
    Yvanka

    Beantwoorden

    1. En zo gaat het altijd. Het gaat weer over de daders en niet over de slachtoffers…
      Die daders hebben het ‘altijd ergens moeilijk mee gehad, in het verleden maar ook in het heden’. Altijd wordt dat belangrijker dan de gevoelens van slachtoffers…
      Zeer gevaarlijke misverstanden!
      Nooit gebruik ik mijn ervaringen met mensen met een NPS om mijn eigen gedrag goed te praten! Wel snap ik mezelf eindelijk beter waarom het machteloze huilen heftiger kan zijn, of het onbewust er vandoor gaan in een voor mij angstige situatie, enz… Maar de schaamte over mijn reacties is enorm, dus dan ook nog als excuus gebruiken dat komt toch niet in je op?… Niemand is ooit slachtoffer geworden van mijn gedrag en daar ben ik trots op (een beetje).
      Pijnlijk getroffen door het bericht in de pers dat slachtoffers van de jeugdzorg vanaf 1945 ook in de argumenten hebben staan, om in aanmerking te komen voor excuses en geld, dat het ‘opvoeden van hun kinderen bemoeilijkt werd door hun verleden’. Slachtoffers werden daders, daar geloof ik niet in!
      In erfelijk belast zijn wel dus mensen met ‘voelsprieten’ in alle opvoedsituaties probeer jonge kinderen het juiste gedrag aan te leren door ‘wat je niet wilt dat jou geschied doe het ook een ander niet!’
      Succes en sterkte iedereen!
      Groet van Coby

      Beantwoorden

  14. Sinds een maand weet ik(eindelijk), dat mijn moeder een narcist is. Dankzij mijn vriendin, die zei zoek het woord “narcist” eens op! Een wereld ging er voor mij open! Één en al herkenning! Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek! Vanaf mijn hele jonge jaren heb ik veel meegemaakt met haar. Een altijd huilende moeder als ze haar zin niet kreeg. Ik dacht dat ik niet lief was. Deed alles om maar vooral zo lief mogelijk te zijn. Ik werd in een kelderkast opgesloten met het licht uit. Er was een ruimte van 40 cm. en dan een trapje, waar ik dus vanaf kon vallen. Hierdoor heb ik claustrofobie opgelopen. Hoe vaak ik niet op de grond gedrukt werd en sorry moest zeggen en waarvoor?? geen idee! Ik ben een keer aangereden onderweg naar school, maar durfde niet naar huis terug te gaan. Want dan kreeg ik op mijn kop, want m’n kleren waren kapot! Ze had losse handjes. Ik werd o.a. met de mattenklopper geslagen. Vernederd worden was heel normaal. Mijn woorden werden verdraaid. Ik mocht niks. Kinderen om te spelen had ik zat. Maar wel buiten, ik mocht niemand mee nemen naar binnen. Als ik haar nu op dingen wijs van vroeger, dan ben ik gek. Mijn moeder is jaloers op alles en iedereen. Zij heeft altijd gelijk. Manipuleert iedereen. Maakt met iedereen ruzie en zegt dat het altijd aan een ander ligt. Zij doet niets verkeerd(in haar ogen). Liefde heb ik van haar niet veel gekregen of gevoeld. Nu ik dit sinds kort weet, dat wat zij doet een naam heeft, heb ik er allerlei artikelen over gelezen. Alleen maar herkenning. Nu probeer ik zo weinig mogelijk contact met haar te hebben. Ik krijg nu gemiddeld 1x per 2 weken een zeer hatelijk telefoontje en scheld ze me helemaal verrot. Ik blijf stoïcijns. Wat haar woedend maakt! Ze dreigt met van alles. Met zelfmoord en dat ze al haar pillen in gaat nemen. Dat ik nooit bij haar kom! En dat ze dan ook niet meer bij mij komt!(als dat nou eens waar zou zijn) Ik doorzie al haar trucjes in eens. Ik heb vaak aan mezelf getwijfeld of ik gek was. Ze verdraaide alles, dat het leek dat ik lelijk tegen haar deed. Ze vindt zichzelf altijd zielig, zit altijd in de slachtofferrol. Wil overal hulp bij. Wil en kan niks. Ze zoekt altijd een slaafje die alles voor haar doet. En is in en in gemeen. Ze heeft vriendinnen, waar ze altijd kwaad over spreekt! Ze is altijd negatief. Ik heb haar heel vaak gezegd, wat ik niet fijn vind aan haar, dit maakt alles nog veel erger, ze wordt dan woedend. Ze snapt het niet. Vindt zichzelf heel aardig! Ik kies nu voor mezelf!

    Beantwoorden

    1. Heelgoed! Top van die vriendin die je er op gewezen heeft. Nu zijn de schellen van je ogen gevallen. Nu rest je niets anders dan voor jezelf te kiezen, en dat is ook wat Je gaat doen. Je hoeft je moeders litanieën niet meer aan te horen. Je hebt toch nummerherkenning? Gewoon niet opnemen. Als je toch contact wilt houden beperk het dan en beloof jezelf, zodra ze gaat tieren hang je op. Dan komt er opeens iemand aan de deur of heb je een dringende afspraak. Je kunt dat toch niet voorkomen en als je jezelf beschermt wordt ze kwaad. Wij kennende maar al te goed, ik ook, en ik ben op totaal no contact gegaan. Ook daar wordt je weer mee gechanteerd, je zult hitgevoelig krijgen dat t andersom is, dat ze jou mijdt, maar jij weet beter. Je beschermt jezelf en dan kun je gaan Helen, heellangzaam en nooithelemaal maar geloof me, dat is in alle gevallen beter. Je wordt er ziek van, het ondermijnt letterlijk je gezondheid als je doorgaat met een ziek persoon. Narcisme is afschuwelijk en narcisten doen je iets onherstelbaarst aan, tenzij je voor jezelf kiest. En dan nog… Er wordtvaakgezegd dat je als volwassene je ouders niet meer de schuld kunt geven van wat er mis is in je leven maar geloof me, een narcist zal altijd schuld houden aanbouw mentale problemen en zelfs aan je fysieke problemen.
      Wees dan voortaan in vredesnaam je eigen ouder,dat kost stukken minder energie.
      Heel veel sterkte lieve Johanna!
      Marjet

      Beantwoorden

      1. Dank je wel lieve Marjet voor je reactie. Het klopt helemaal wat je zegt! Ik heb nummermelding en ik neem inderdaad al vaak niet op, daar wordt ze echt woest om. Meestal belde ik terug. Nu niet en belt zij nog een keer, ik krijg dan dus eerst een scheldpartij en dan vraagt ze of er wat aan de hand is. Of ze wat gedaan heeft!! Ik ga geen discussie aan, want daar haalt m’n moeder graag haar energie uit! Ik wil het liefst helemaal geen contact meer. Zelf ben ik al 5 maanden niet bij haar thuis geweest, maar ze komt meestal iedere week bij mij. Wat dus heel veel energie kost/kostte. Ik pas op mijn kleinkinderen en ben die dagen thuis. Het liefst komt ze dan uren, ik scherm me daar nu voor af en zeg welk tijdstip ze kan komen en niet langer dan een uur, waar dus weer een ruzie door kwam. En zij iedereen die het maar horen wilde zei dat ik toch thuis ben de hele dag en waarom zij dan niet om 11u kan komen. Ik bepaal nu en ben geen speelbal meer. Alles wat je zegt, is al gaande. Ze begrijpt niet wat er gebeurd! Sinds mijn vader overleden is 4 jaar geleden terroriseert ze haar kinderen. Ze zoekt een slaafje!! Ik heb nog een zus en broer. Mijn broer heeft al bij de psychologe gezeten, mijn zus overweegt het nu. Ik niet. Ik weet NU dat zij NOOIT zal veranderen, dus ben ik mezelf aan het beschermen. Ondertussen ben ik 61. Tijd om voor mezelf te kiezen! Omdat ze dit allemaal niet kent van mij, krijg ik op dit moment alles over me heen. Ik blijf laconiek. Ik herken nu alle trucs en patronen. Ik ben mijn vriendin heel dankbaar voor het openen van mijn ogen. Hartelijke groet, Johanna

        Beantwoorden

        1. Echt goed Johanna, hou je vast aan je eigen overtuiging, je bent goed op weg. Ze vertoont typisch gedrag voor een vrouwelijke narcist. Wat je ook kunt doen inzongen dat je er niet bent wanneer zij komt. Dat kondig je ook aan, als zij zegt dat ze komt en je geeft ook geen alternatief. Laat haar maar tieren, dat is haarstuk ijdel maar jij weet dat je maar een ding hoeft te doen, en dat is je niet meer emotioneel laten manipuleren.
          Het heeft alleen weinig zin om met haar te bespreken wat er aan de hand is, dat het om narcisme gaat. Dat heb je ook niet gedaan als ik je goed heb begrepen.
          Denk om jezelf, om je kinderen en kleinkinderen. Je moeder heeft haar rechten verspeeld. Ze zal op een keer proberen dingen recht te zetten, als ze doorheeft dat haar spel is uitgespeeld, maar trapgat niet in. Narcisten veranderen niet, ze wijzigen alleen hun strategie. De leegte vanbinnen, die je vader altijd vakkundig heeft gevuld voor haar, die moet ze zelf vullen. En dat zal niet gebeuren. Dat kunnen narcisten niet. Het is een ernstige stoornis die bovendien niet of nauwelijks te behandelen is en waarbij de mensen met NPS dat ook niet willen. Ze werken meestal niet mee aan therapie.Integendeel, ze leggen alle ziektelast bij hun omgeving.
          Jammer voor haar, nu je vader er niet meer is is haar spel uit.

        2. Wat je zegt, dat klopt helemaal Marjet! En ik heb veel aan je goede tips! Het helpt me nog meer op de goede weg!
          Ik zal zeker niet tegen haar zeggen, wat ik nu weet. Dan zou ze precies doen wat jij zegt. Haar strategie veranderen.
          Mijn vader was een hele lieve man. Altijd eerlijk en oprecht. Iedereen hield van hem. En iedereen kon bij hem terecht. Dat is ons geluk geweest als kinderen, dat wij niet hetzelfde gedrag vertonen als onze moeder. Hoe hij het 60 jaar heeft gered om met haar om te gaan, dat is een raadsel. Nu alle puzzelstukjes in elkaar vallen wat zij heeft, is dat nu wel mijn vraag. Ze ging altijd huilen als ze haar zin niet kreeg. Tegen het hysterische aan. Verdraaide onze woorden tegen onze vader. Was jaloers op mijn liefdevolle relatie met hem. En nu nog, terwijl hij overleden is. Dus ja ik pas goed op. Wij hebben een hecht gezin, daar geniet ik van. Ook weer een reden voor m’n moeder om jaloers te reageren. De enige keer dat ze lief doet door de telefoon, dat is als zij visite heeft zitten! Dan zegt ze liefje en schatje 😂.
          Maar er is niets oprechts aan haar, dus stink ik daar niet meer in. Haar spel is inderdaad uit! Lieve groet, Johanna

  15. Na bijna 4 jaar kon ik eindelijk loslaten, dacht ik. Helaas nam een dag later een vrouw contact met me op met de vraag of en tot wanneer ik nog contact met hem had, want zij ging namelijk al een jaar close met hem om en gisteren had hij alles opgebiecht…. Ze was razend op hem, stuurde mij berichten over verborgen Narcisme en een link van deze site….
    Hij ging huilend en smekend aan de telefoon en natuurlijk nam ik hem weer terug…..
    3 maanden later had ik weer de kracht om er uit te stappen en stuurde deze vrouw een mail met de woorden je hebt gelijk….
    Ze reageerde direct: wat had hij over haar gezegd wilde ze weten. Toen ik haar dat na een paar keer aandringen vertelde draaide de energie om. Wie dacht ik wel niet dat ik was!? Hij had allang voor haar gekozen en ik was een monster. Gelukkig had hij haar er al voor gewaarschuwd…..
    Zij hebben nu een relatie. Hij doet net of hij niet meer manipuleert en heeft er al voor gezorgd dat ik haar niet meer kan bereiken. Naast mijn eigen pittige proces van herstel vraag ik mij af of je een ander kunt waarschuwen voor een narcist. Het lijkt of iedereen en dus ook deze vrouw zo verblind wordt en dus ook zelf onderuit moet gaan. Wat in dit geval jaren kan gaan duren….

    Beantwoorden

  16. Ik vind ontzettend veel herkenning op deze site, dat doet me goed.
    Ik heb 8 jaar een relatie gehad met iemand die vorig jaar gediagnosticeerd is met oa een narcistische persoonlijkheidsstoornis, en daarnaast ook dwangmatig en vermijdend. En had me tot die tijd altijd afgevraagd hoe het nou kwam dat onze relatie steeds niet leek te “lukken”. Was ook 2 keer bij ‘m weg gegaan en toen toch weer terug getrokken. Heb tussendoor zelf ook therapie gehad voor een angststoornis omdat ik zo bang was geworden om ook maar iets fout te doen, bang voor z’n reactie. M’n vrijheid werd volledig beperkt. Hij is in therapie gegaan voor z’n persoonlijkheidsstoornissen, en dat maakte echt wel verschil, de relatie werd stukje bij beetje makkelijker. Maar ik merkte dat de patronen van vroeger, waar hij op de voorgrond stond en ik totaal niet telde, er zo in waren gesleten, dat die moeilijk te veranderen waren. Dus ik ben uiteindelijk toch definitief bij ‘m weg gegaan, afgelopen januari, waar hij heel boos om was “want dan had hij al die therapie voor niks gedaan”. Een paar weken terug belde zijn moeder me op, met dat het helemaal niet goed met hem gaat, en dat ze mij wilde spreken en anders de crisisopvang zou bellen. Een paar jaar terug had ik d’r gelijk terug gebeld en tot de “redding” gekomen, omdat dat altijd mijn rol was. Maar heb haar bericht dat ik geen rol meer wil hebben in zijn leven, en ik blij ben dat we geen contact meer hebben, en dat voelde als bevrijding. Alsnog heb ik last van al die jaren een relatie gehad te hebben met ‘m, en cijfer ik mezelf nog steeds ontzettend weg, dus ik heb me nu ook weer aangemeld bij de psycholoog om dit allemaal te kunnen verwerken. Maar het gaat nu in ieder geval een stuk beter en ik denk dat het vanaf nu ook alleen maar bergopwaarts blijft gaan.

    Beantwoorden

  17. Als mijn man 3 maanden geleden van de ene dag op de andere onze relatie (met 3 kinderen) verbrak, stortte mijn wereld in. Onbegrijpelijk dat hij ineens zo gevoelloos was. Ik probeerde te praten, mijn duizenden vraagtekens beantwoord te krijgen, maar ik stootte op een muur. Er kwamen systematisch leugens uit, maar deze werden steeds verdraaid zodat het leek alsof ik de schuldige was. Hij loog in mijn gezicht, manipuleerde me, kleineerde me, was dan ineens weer poeslief. Ik werd er gek van. Ik vertrouwde niet meer op mijn intuïtie en twijfelde enorm aan mezelf (want zo slecht kon hij toch niet zijn). Als dan na onderzoek van mijn kant, bleek dat hij mij al jaren bedroog, en hij nog steeds bleef schaamteloos liegen, ben ik beginnen denken dat dit pathologisch moest zijn. Ook vrienden stelden me gerust dat mijn ideeën en gevoelens er wel toe deden, en dat zijn gedrag fout is. Ik ben beginnen lezen en zoeken naar mogelijke verklaringen. Als ik narcisme en NPS tegenkwam, dacht ik: ‘amai, dat zijn mijn verhalen die ik lees. Dat is een bekend fenomeen’. Ik ben dan de puzzelstukken van mijn leven, onze 22 jaren samen beginnen zien. De manipulaties die zich in de loop der jaren voordeden, het ontkennen van dingen waarmee ik hem confronteerde (altijd een uitleg klaar), de manier waarop hij soms met anderen omging, het dubbelleven dat hij had en zo kon verbergen, … Hoe hij zolang er publiek is, de charmante goedlachse man is, graag gezien door iedereen. En hoe hij thuis onverschillig of keihard kon zijn. Hoe ik me soms schaamde voor zijn gedrag en toch lief bleef, want als ik het afkeurde, was hij niet mals voor mij (verkeersregels constant overtreden, iemand grof aanpakken, zichzelf superieur beschouwen,…). Hoe hij soms de kinderen uitschold, ik me daar zo slecht bij voelde, maar niet wist wat te doen (als ik er tegenin ging, was ik slecht want dan ondermijnde ik zijn gezag). Hoe ik hem zie chatten met iemand en hij beweerde voor het werk bezig te zijn en kwaad wordt als ik hem confronteer… Het deed me steeds pijn, maar ik dacht dat het erbij hoorde. Nu ik weet dat NPS bestaat, ben ik opgelucht. Hij kan niet geholpen worden, maar ik wel! Ik hoop dat het mij zal lukken. Intussen ontdekte ik dat hij ook nog een andere vrouw had, in de buurt, waar hij nu bij zit. Ik voelde dit aan, maar hij keek in mijn ogen en beloofde dat hij de waarheid sprak: hij had mij niet voor een vrouw verlaten maar omdat hij geen toekomst zag tussen ons. Niet dus… Nu nog minimaliseert hij alles (het is nog maar pas, hij was daar pas de tweede keer – terwijl ik zelf gezien heb dat hij daar al vaker was). Hij heeft mij steeds behouden als de vrouw waarnaar hij steeds terug kon, ook al had hij op zijn werk enz andere vrouwen. Nu hij in de buurt iemand aan het opeisen is, kan hij dat niet meer met mij combineren en maakt hij een einde aan onze relatie. Maar toch probeert hij nog grip op mijn leven te hebben. Hij wil zijn macht over mij niet helemaal kwijt, denk ik. Ik wil mezelf beschermen door de valkuilen te herkennen. Dat kan, omdat ik nu weet heb van deze problematiek! Een echt gevaar in de maatschappij, naar mijn mening (en ervaring).

    Beantwoorden

  18. Vorig jaar ben ik bij hem weg gebleven nadat hij mij bij mijn haren op straat heeft gesleept. 15 jaar heb ik het vol gehouden ik was mezelf kwijt en ben zelfs hele delen van zijn grens overschreidend gedrag vergeten. Alleen de paniekaanvallen en depressie vertelden mij dat er iets mis was, met mij.

    Nu geniet ik enorm van mijn vrijheid. Heb ik een eigen huis en zie ik de kinderen voor de helft van de tijd. De machteloosheid blokkeert me daar naast ook nog steeds enorm, want hij houd zijn greep op mij doormiddel van het vertragen van het ouderschapsplan. En al lukt het hem niet de hulpverleners om zijn vinger te winden, iedereen blijft lijdzaam toekijken en blijft hem het voordeel van de twijfel geven. Hij wijst alle mediators af of drijft ze tot waanzin, wil geen advocaat omdat hij dat zelf wel aan kan. En wil alleen maar voor de kinderen zorgen omdat het hem in zijn ogen geld bespaart.

    Ik zou graag met iemand van gedachten wisselen over de beste regeling voor de kinderen zodat de narcist zo min mogelijk controle over mijn leven kan uitoefenen.

    Lieve groet aan alle sterke overlevers!!

    Beantwoorden

  19. Herkenbaar, ook ik heb jaren geworsteld met het fenomeen “Vergeven is loslaten”, het zou mij helen en ik zou me weer goed voelen omdat ik “goed”gedaan heb. Voor een jongetje met een katholieke opvoeding natuurlijk allemaal heel belangrijk. Helaas het lukte niet, de boosheid, de teleurstelling in mijn Narciste is en was te groot. Wat mij verteld werd is dat als ik niet zou vergeven ikzelf met wrok en rancune zou blijven rondlopen waar zij dan weer niets van merkt. “Wrok is een beker vergif leegdrinken en hopen dat een ander er last van heeft”. Hier had ik dus een pracht van een Dillema, vergeven kan ik niet maar mijn eigen leven verzieken door met wrok rond te lopen vond ik ook niet echt een prettig idee.
    Uiteindelijk heb ik gekozen voor het Duitse Verzeihen, in de zin van Ich verzeihe dich. Voor mij houd dit in dat de schuld die ze bij mij heeft blijft bestaan maar dat ik er bewust voor kies deze schuld nooit te incasseren. Ik ga er van uit dat deze dame niet veranderd en dus keer op keer in de door haar zelf gekozen valkuil zal vallen en ze nooit echt gelukkig kan en zal zijn omdat het “zwarte gat” in haar te groot is en nooit door iets of iemand gevuld kan worden, hooguit tijdelijk.
    Wat ik wel kan is er voor zorgen dat ik weer gelukkig wordt, door afstand te blijven houden, vriendelijk nee te zeggen op alles wat ze vraagt of doet en haar vrolijk te negeren. Voor mij werkt het.
    Ik wens alle slachtoffers van Narcisme een prettig leven toe en een voorspoedig herstel.
    Bob

    Beantwoorden

  20. Ik lees de verhalen hier met veel interesse. Het geeft me ook een prettig gevoel dat er over het ervaren van narcistisch misbruik open gesprekken plaatsvinden met hoor en wederhoor. Ik denk dat ieder mens wel met narcisten te maken krijgt. Het is zeer waarschijnlijk dat de meeste mensen met invloed op de maatschappij narcist zijn. Zelfs in een welvarend land als Nederland waar we behoorlijk vrij kunnen leven, voel ik dat we vanuit de top ook misleid worden en dat er stiekem vanalles gebeurt, waar vooral de top beter van wordt. We lijken in een schijnwerkelijkheid te leven. Dat mensen voor zichzelf kiezen kan ik wel begrijpen. Ik zeg niet dat dat een goede keuze is maar het lijkt lonend te zijn. Zelf heb ik ook vaak toegegeven aan mijn ingebouwde egoïsme. Ik geloof dat de mens van nature een egoïstische aard heeft. Van nature moet ik een drempeltje over om mezelf niet op de eerste plaats te zetten. Zelfs als ik goede dingen doe voor de ander is er de neiging om het goed vinden van mezelf belangrijker te vinden dan de ander te helpen. Door die bewustwording merk ik wel dat het goed vinden van mezelf wat meer naar de achtergrond verdwijnt. Mijn conclusie is: ik ben helemaal niet zo’n geweldig mens maar ik kan groeien. Daarmee kom ik op vergeving uit. Mijn slechte daden worden mij vergeven. Heb ik dan niet de plicht anderen ook te vergeven? Word je er überhaupt slechter van om anderen te vergeven? Ik denk het niet. Ik ben het er mee eens dat vergeven geen daad is van; dat doe ik en nu is alles afgesloten. Bij grote trauma’s zoals narcistisch misbruik is dat niet mogelijk. Ik denk dat dat geleidelijk aan zeker mogelijk is en dat het je uiteindelijk volledig kan bevrijden van je trauma. Zelf voel ik duidelijk verlichting, dus genezing. Ook denk ik dat dit en ander misbruik te complex is om met oplossingen te komen waar geen speld tussen is te krijgen.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *