Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral eengoed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
| « hoe kom je eruit? |
Ik leef al 30 jaar met zo,n iemand de zware rugzak meedragen met kwijtschelding al jaren ,wat een domoor was ik toch
En nu de echtscheiding dan maar doorzetten. als een gebruiksvoorwerp leven heb ik geen zin meer in
Dappere beslissing, ik wens je heel veel kracht. Houd vol en zet door, want zo iemand kan het je moeilijk gaan maken en vooral ook ineens heel charmant en lief gaan doen waardoor het moeilijk is niet te bezwijken. Ik kan zelf alleen maar zeggen dat ik na mijn scheiding llangzamerhand pas echt ging zien hoe erg het was, en nu, twee jaar later, zoooo opgelucht ben! Als herboren! Dat wens ik jou ook toe!
Hoe hoogleraar, James Fallon, ontdekt dat hij een psychopathisch brein heeft. Hij schreef er een boek over: “De psychopaat in mij”.
Uit Amerikaanse studies blijkt dat tekorten in de hersenen wel degelijk een rol spelen bij het ontstaan van psychopathie.
In 2005 legt de Amerikaanse hoogleraar psychiatrie James Fallon de laatste hand aan een artikel over psychopathische moordenaars. Al meer dan tien jaar analyseert hij hersenscans van gewelddadige mannen en hij heeft een overeenkomst ontdekt: op alle scans ziet hij een lage activiteit in de hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor zelfbeheersing en empathie.
Als het artikel af is, bestudeert hij de hersenscans van Alzheimerpatiënten, waaronder die van een controlegroep: zijn eigen familie. Bij de laatste scan schrikt hij. De scan lijkt sprekend op die van de psychopathische moordenaars waarover hij net heeft geschreven. Maar de scan is van hemzelf. Hij lacht om zijn ontdekking. Hij een psychopaat? Dat kan niet waar zijn.
Hij staat helemaal op scherp wanneer uit een stamboomonderzoek blijkt dat in zijn familie het ‘krijgersgen’ voorkomt: zijn voorvaderen zijn moordenaars en vrouwenverlaters. Aan familie, vrienden en collega’s vraagt hij wat ze van hem vinden. Je bent oppervlakkig, koelbloedig, charmant, gehaaid en onbetrouwbaar, zeggen ze. En egocentrisch, schaamteloos en manipulatief.
‘Het drong tot me door dat ik emotioneel vaak niet echt contact met mensen maak’, schrijft hij, ‘en niet onderken welke uitwerking mijn gedrag op hen heeft.’ Hij ziet nog meer duistere kanten van zichzelf: hij heeft een neus voor zwakheden van mensen en brengt anderen geregeld in gevaarlijke situaties, louter om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Bovendien is hij wraaklustig.
De ontdekkingsreis van de hoogleraar leidt tot een theorie over psychopaten, die ook steunt op opvoeding en ontwikkeling. Dat hij niet gewelddadig is, verklaart Fallon uit het feit dat hij is opgegroeid in een hecht en warm gezin, met een wijze moeder en een liefhebbende vader. Vrijwel alle gewelddadige psychopaten zijn in hun jeugd mishandeld en verwaarloosd.
Zijn zoektocht levert hem een nieuw inzicht op. ‘Een goede opvoeding kan de waardeloze kaarten die de natuur je bij de geboorte heeft toebedeeld volledig compenseren’, maar dan moeten we de kleine psychopaatjes wel zo vroeg mogelijk opsporen en goed behandelen.
Goed stuk, dank je wel! Ik heb ook een relatie gehad met een narcist/ psychopaat. Schaamte en schuldgevoel zijn essentieel voor omgang met de ander, beide eigenschappen mist deze man. Betreft “vergeving” is het mij simpelweg nooit gelukt hem te vergeven en hij verdient het ook niet. Nauwelijks heb ik mijzelf kunnen vergeven dat ik zo stom ben geweest hem toe te laten in mijn hart en mijn gezin. Mijn zoon heeft nu, na 5 jaar, nog steeds levendige verhalen over hem. Ik had hem die ervaring liever bespaart.
IDD het VERGEVEN … NOOIT vergeven want ik heb geleerd dat woede toch altijd nog beter is dan depressie, ook al is het onvermijdelijk dat je in een depressie zal belanden aangezien ze ook JOUW identiteit wegnemen en je kapot hebben gemaakt en je geisoleerd. Ik zal NOOIT vergeven ook omdat als ik zou vergeven ik misschien wel op nieuw in zijn gedoe trap of een nieuwe narcist tegenkom. Ik heb zoveel discussies met famillie en vrienden ook over dat ik het moeten zien aan komen en ook met de politie die denkt dat als twee kijven twee schuld… Maar de politie die hem nu gaat horen vanwege bedreigingen en mishandeling heb ik duidelijk gemaakt dat mijn scheiding niet de oorzaak is van zijn aggressieve gedrag nee het is andersom. Ik heb de recherche op het hart gedrukt dat hij een patient is en ik daarom wilde scheiden, Ik héb de narcist in behandeling gekregen (nu gaan mensen vragen HOE ik dat voorelkaar heb gekregen en dat wil ik best uitleggen) MAAR het is niet zo dat je dan uit de problemen bent als partner!!! Ga gewoon weg verlaat ze.. Zit je er midden in? zorg dat je contact houdt met je omstanders en informeer ze zo vaak mogelijk en discreet over wat hij doet dagelijks zodat ze gaan zien aankomen dat je bij hem weggaat en waarom, en dat ze doorkrijgen dat hij gek is, want later gaat hij ze namelijk bestoken met roddels over jou.. bereidt ze voor en behoudt kontakt met ze. Ga naar je huisarts.
Een narcist daar kan je niet mee leven, 80% van tbspatienten hebben NPS (narcisme) zegt dat genoeg? En dat zijn de wat minder slimmen die daar zitten, want de meeste narcisten zijn slim en die zijn nog erger dan de ergste TBS’ERS… Dit zuig ik niet uit mijn duim dit he ik van een arts die 15 jaar in die klinieken werkte…
Hou vast aan die woede laat het niet je hele dag vullen ntlk ga leuke dingen doen die met “leven”te maken hebben iets wat je al die tijd ontnomen was…
Dit is een mooi artikel vind ik. Sinds 2,5 maand ben ik nu bekend met narcisme, en dankzij een ned. forum heb ik meer bijgeleerd, dan welke arts mij ooit heeft kunnen vertellen. Zelf voel ik nu, dat ik na 10mnd “NO CONTACT” de narcist nu kan vergeven. MAAR dat houdt niet in dat ik ooit weer contact wil, tenzij hij totaal geneest van narcisme. DUS mij verteld dat het allemaal zijn schuld was EN altijd is geweest. Maar zal niet snel gebeuren omdat hen probleem juist is, dat ze zichzelf als perfect zien. OOK houdt vergeving niet in voor mij, dat ik alle pijnlijke trauma’s verwerkt heb, of kwijt ben. Daarom pas weer contact ALLEEN als de narcist totaal genezen is. Anders gaat het ten koste van mijn genezingsproces.
Pffff vergeven…ik weet het niet. Ik heb twaalf jaar een relatie gehad met een spiritueel narcist. Een man waar iedereen dol op is, die altijd klaar staat om te helpen. Vooral als het om gevoelige vrouwen gaat. Hij weet meteen de vinger op de gevoelige plek te leggen en heeft het altijd over een diep herkennen. Mijn narcist is de laatste vier jaar van onze twaalfjarige relatie, met zes vrouwen vreemdgegaan. Met deze vrouwen kwam er ook seksualiteit bij……daarnaast ook nog een aantal vrouwen waar dat nog niet is gebeurd maar waar hij wel mee in relatie is. De vrouwen hebben bijna altijd een probleem op dat gebied en mijn ex wist ze wel te helpen daarmee. Dat was ook zijn excuus naar mij toe. Vrouwen zijn ook altijd mooi en jong….zijn excuus daarvoor was dat die vrouwen meestal alleen beoordeeld worden op hun uiterlijk door mannen maar niet wie zij werkelijk zijn.
ik wilde nog geloven dat het een fase was waar hij in zat. Maar de vrouwen bleven maar komen en nog steeds. Ik ben zo ontzettend aan mezelf gaan twijfelen. Hij vond mij egoistisch omdat ik volgens hem al zijn aandacht wilde. Ik was immers toch niet de enige vrouw op de wereld? In het “spirituele wereldje” waar we ons begaven, wordt hij gezien als een soort halfgod. Ik zie wat dat met hem doet. Heb vaak genoeg laten blijken dat ik walg van zijn gedrag maar dat had altijd een averechts effect. En nog steeds wijs ik hem op zijn, voor mij niet kloppende, gedrag. Hier moet ik mee stoppen. Onze relatie is vorig jaar beeindigd toen hij bleef hangen bij een jonge meid waar hij ook iets mee uit moet wisselen, iets wat al speelt sinds vorige levens. Ik zie hem nog vaak. Elke keer dat we elkaar zien voel ik pijn maar uiteindelijk hebben we het dan leuk. Hij koop ook af en toe nog kadootjes voor me en we lachen wat af. Hij laat ook nog steeds weten dat ik een belangrijke plaats in zijn leven inneem en dat zijn huidige relatie dat moet accepteren. Hij laat ook weten dat wij misschien ooit nog weer samen komen. Ik ben hier supergevoelig voor. Elke dag voer ik nog diepe discussies met mezelf, voel ik boosheid en afkeer. Maar toch blijf ik hem opzoeken. Ik baal ook van mijn gedrag want het houd me vast. Ik sta ook niet open voor een eventuele andere relatie terwijl ik dat dolgraag wil. Ik denk dat ik hem wel kan vergeven, mits hij gaat inzien wat er speelt. En dat gaat nooit gebeuren. Daar is hij te arrogant voor en gelooft hij teveel in zijn goede ZELF.
Mijn moeder is een narcist. En ik heb met haar gebroken en daardoor dus ook met de rest van mijn familie. Mijn zus, mijn broer, mijn vader, enzovoort. Als ik zei tegen mijn moeder wat ik niet fijn vond zei ze dat ik overgevoelig ben, dat zegt nu de hele familie. Ook zei ze weleens dat mijn zus dat helemaal niet erg vond, dus het lag aan mij. Mijn broer is altijd het schatje geweest en ze deed alles voor hem, mijn zus doet alles wat zij wil. Dat deed ik vroeger ook, maar het was nooit goed genoeg. Ik ben de oudste en ik was een grote teleurstelling. Ze zei dat ze helemaal klaar was om te doen wat ze wilde en toen kwam ik, dus alles is mijn schuld. Waarom kan ze wel goed omgaan met mijn broer en zus?
Er wordt gezegd het is toch je moeder en je kunt het contact toch niet verbreken. Maar ik weet wat voor rust het brengt.
Ik geloof echt dat mijn moeder misschien niet door had wat ze deed en dat het zo zou kunnen zijn dat ik hetzelfde doe bij mijn kinderen. Zij deed dit toch niet bewust, dus dan kan het zijn dat ik me er ook niet van bewust ben. Ik vraag het vaak aan mijn man, hij zegt dat ik niet ben zoals mijn moeder, maar toch twijfel ik.
Ik ben kapot en ik heb al heel veel geheeld,maar helemaal heel wordt het niet. Het is net als het lijmen van een gebroken vaas, je blijft de scheurtjes en oneffenheden zien.
Ik heb goed contact met mijn schoonouders, maar het zullen nooit mijn ouders worden, en dat mis ik.
Ik mis mensen (ouders) die mij het belangrijkste vinden, die mij voorop stellen zoals ouders dat doen. Mijn man heeft mij gelukkig geleerd dat het tonen van liefde,je open stellen voor een ander niet gevaarlijk is en dat je er niet op gepakt wordt. Zo kan ik me weer openstellen, maar ik kijk nog altijd de kat uit de boom en ben en blijf voorzichtig.
Wat maak je me blij met je stukje over vergeving….. Ik kan mijn man niet vergeven dat hij narcist is en er niets aan heeft gedaan uit liefde voor mij en zijn kinderen… Hij roept continu dat hij van ons houd en heeft dat enkel laten zien in materie….ook meteen mooi zichtbaar voor de buitenwereld! Ik heb besloten hem niet meer te vergeven. Dit uit liefde voor mezelf en om mezelf te kunnen beschermen tegen zijn web van verleiding.
Wel is vergeven Idd gezond. Daar doe ik dus wel wat mee.
Alleen om mezelf te helpen niet te lang te hangen op de plek van slachtoffer.
Ik vergeef mezelf dus dat ik erin getrapt ben en vergeef mezelf dat ik niet langer met hem getrouwd kan zijn. En ik vergeef mezelf dat ik hem in zijn eigen shitzooi achterlaat terwijl ik zelf gelukkig ga worden…… Dat kan ik elk slachtoffer van een narcist nl wel aanraden.
Mezelf vergeven vind ik nog het moeilijkst omdat ik zo dom ben geweest om drie keer bij hem terug te gaan.
Ik ben bij toeval hier terecht gekomen, maar wat akelig om eigenlijk heel veel dingen uit je eigen leven te lezen….bij mij was het mijn moeder, en ja leg het maar uit aan andere mensen, nee dat kan niet, onmogelijk zo’n leuke vrouw die is zo niet, zal het dan toch aan mezelf liggen? ik kwam er eigenlijk pas 3 jaar geleden achter, het voelde ineens alsof ik gehersenspoeld werd, of eigenlijk een heel ander persoon was als ik met mijn moeder samen was waar dan ook.
mijn zusje zei ooit eens tegen mij : ik ben verder als jou jij ziet het niet….ik heb het nooit begrepen wat ze bedoelde, tot die middag 3 jaar geleden, het leekt of er ineens iets knapte en ik ging aan het denken…. mijn zus waar ik 4 jaar ook geen contact mee heb gehad door toedoen van haar, een brief geschreven, en samen hebben we veel gepraat, ze adviseerde mij om naar een psycholoog te gaan en mijn verhaal te doen…zij had dat ook gedaan, daar werd alles bevestigd hij begreep niet dat wij er heelhuids nou ja heelhuids maar in ieder geval nog redelijk uit waren gekomen…dat kon alleen maar door te breken met onze ouders.
naar veel dreigmails en brieven van haar werd het een vreselijke tijd, ze zag haar kleinkinderen niet meer het werd natuurlijk een groot drama, 2 jaar geleden heeft ze een zelfmoordpoging gedaan, nou eigenlijk ook weer niet want ze had eigenlijk niet zoveel ingenomen, in het ziekenhuis zeiden ze dat ze de volgende morgen gewoon wakker was geworden, maar ze stond weer even in de belangstelling, en daar gaat het toch om.
onze vader werd vaak ingezet als boodschappen jongen van berichtjes en brieven, en doet al zo lang ze getrouwd zijn precies wat zij wil..de eerste man die je als kind in je leven tegen komt je vader, blijkt al direct een persoon te zijn die je niet kunt vertrouwen, heel mooi met mijn zusje en mij mee praten, en vervolgens als zij erachter kwam zeggen dat wij liegen hij zegt zoiets niet, en dat onze hele jeugd lang.
maar ook de kleine dingen die je meemaakt elke dag te horen krijgen dat je eruit ziet als een schooier, en elke dag dankbaar zijn voor alles wat ze voor je doen.
je schuldig voelen ook al ben je niet schuld.
ik vecht iedere dag nog tegen mijn gevoelens, ik heb 2 schatten van kinderen die ik leer knuffelen en sorry zeggen en ik hou van jou, want een knuffel hebben wij nooit gekregen laat staan een compliment!
Beschadig ben ik zeker heel erg, maar de vrijheid en rust die ik heb nu ik geen contact meer heb, en mag mijn eigen dingen doen zonder commentaar is al een heel goed begin voor mij..
Maar de mensen om me heen begrijpen het niet, die blijven zeggen het zijn toch je ouders, en ja dan ga ik weer twijfelen ben ik zo hard, denk ik teveel aan mijn verdwenen zelf.
Hoi Carmen,
Krijg kippenvel van jouw stukje tekst want precies dezelfde woorden die jouw zusje tegen jouw zei heb ik nu alweer 2 jaar geleden tegen mijn zusje gezegd. Zij ziet het nog steeds niet of beter gezegd ze wil het niet zien en dat snap ik ook want het is heel erg zwaar om een tsunami aan inzichten te moeten verwerken en te beseffen dat alles waar je altijd in geloofd hebt niks meer is dan een illusie. En dat dat heel pijnlijk is en effect heeft op alle aspecten in je leven is soms heel moeilijk om mee om te gaan. Ik heb ook geen contact meer met mijn moeder en mijn zusje maar ik weet zeker dat er op een dag een moment komt dat zij er ook niet meer om heen kan. Ik ben zelf ook in therapie geweest en dan wordt alles alleen nog maar meer duidelijk hoeveel er eigenlijk wel niet mis was en niet klopte. Wat je altijd al voelde maar nooit precies je vinger op kon leggen. En altijd maar dat eeuwige schuldgevoel van dat je uberhaubt bestaat. Ik denk dat het zo’n complexe vorm is van mishandeling en hersenspoeling dat de mensen die dat niet kennen of hebben gekend in hun leven (en gelukkig maar voor hun) het ook in mindere mate zullen begrijpen waarom jij het contact hebt verbroken. Het valt ook niet uit te leggen want dat gaat het verstand van een normaal gezond mens volledig te boven. Zelfs al heb je nog zo’n goed inlevingsvermogen als je vanaf je jeugd niet beter weet ben je kansloos tegenover een narcist. Misschien oppervlakkigheid of onwetendheid van mensen die je hierop veroordelen dat je het contact hebt verbroken. Maar luister vooral naar eigen gevoel. Ik heb ook mijn momenten dat ik het heel erg vind geen familie meer te hebben zeker rond feestdagen of momenten die je het liefst zou willen delen met de mensen die je je hele leven kent je familie. Maar eigenlijk is het iets missen wat je nooit hebt gehad want als je je nu voorstelt dat je gezellig een kop thee zit te drinken met je moeder moet je toch eerlijk zijn en beseffen dat die gezellige kop thee er nooit is geweest en er ook nooit zal zijn. Het is een kop thee met een hele nare bijsmaak die zelf nog goed te proeven is als je in de auto zit naar huis en misschien nog wel een paar dagen later want jij weet het net zo goed als ik daar zal ze wel voor zorgen. Het is cru maar het is een geschenk dat zij niet meer in je leven is. En gelukkig ook niet in dat van jouw kinderen want zo’n doortrapte oma hebben ze helemaal niks aan en zou alleen maar een gevaar zijn voor hun en voor jou. Je bent niet alleen en gelukkig kun je het jouw kinderen wel geven wat jij nooit hebt gekregen en dat vind ik heel goed van je! Je hebt in ieder geval het perfecte voorbeeld meegekregen van hoe het niet moet. Dus als je weer een keer een minder moment hebt tijdens een kerstaflevering van All you need is love met happy gezinnen of als iemand jou veroordeeld op dat je geen contact meer met haar hebt. Denk dan dat je het juiste hebt gedaan en precies voor jou nu eigen happy family! Zet hem op je bent op de goede weg en daar heeft ze je altijd vanaf proberen te houden. Jouw geluk is haar ongeluk hoe triest dat ook mag zijn.
Groetjes Merel.
Lieve Merel,
ik kon alleen maar huilen na het lezen van je bericht, dankjewel dit geeft pas kracht en hoop dat het ooit goedkomt!
Ik vind dat Carmen en in het vervolg Merel heel duidelijk omschreven hebben wat ik nu ook voel op mijn 41e !! nadat het kwartje nu zo’n 4 jaar geleden gevallen is. Samen met mijn man, over mijn moeder.
Wat bij mij hoofdpunten zijn, zijn: – Ongeloof dat ik dat heb meegemaakt en zij zo IS en dan eigenlijk wel altijd als kind in mijn onderbuik gevoeld heb dat het vreemd was maar nooit de vinger op de juiste plek hebben kunnen leggen. – Je beseffen dat vroeger eigenlijk alles direct en indirect om haar en haar in het middelpunt staan draaide. – Waarom de mensen om ons heen, die het zeer waarschijnlijk gezien sommige opmerkingen en gedragingen wisten, niks deden. – Dat je geen familie hebt (geen contact meer) voor jezelf en ook de kids. – Dat het moeilijk is om jezelf ervan overtuigd te houden dat het voor jezelf (gezien het resultaat) en de kids beter is bij ze weg te blijven. (Na een tijdje begint, als je bent ingepalmd, de ellende weer voor af aan.) – En met als topper, het niet KUNNEN begrijpen omdat ik zelf niet zo ben.
Hoi Carmen,
Ik herken zoveel in wat jij schrijft over je moeder. Ik heb sinds vorig jaar het contact met mijn moeder verbroken. Wat voor mij nog de enige manier was om mijn eigen welzijn te redden. En toch voel ik mij schuldig. Vooral uit onbegrip van de omgeving:” Het is toch je moeder”. En door jarenlang gehersenspoeld te zijn en te leven in dienst van je moeder voelt het als “onnatuurlijk”. Terwijl ik weet dat het onnatuurlijk is om opgevoed te worden door een narcistische moeder. Zelfs op afstand lijkt ze dus nog de macht te hebben over mij. Hoe leg je dit uit aan de omgeving die alleen maar haar beste kant zien. Bij hen profileert zij zich immers als wereld beste moeder en dat maakt mij dus de ondankbare dochter.
Ik heb het idee dat jij ook op tijd voor jezelf gekozen hebt, want narcisme verstrekt alleen maar met de jaren.
Het doet me goed om te lezen dat jij je kinderen wel liefhebt en dit ook laat blijken. Je mag trots zijn op jezelf. Je kiest voor een leven waar liefde mogelijk is en geen schande. Je mag jezelf ook lief hebben. Ook als je dagen hebt dat je het even niet zit zitten en je schuldig voelt. Je hebt er goed aan gedaan! Jij bent niet je moeder niet!
Hallo Lonneke,
ja ik herken het …het eeuwige schuldgevoel, ik ben bang dat dat toch wel altijd een beetje blijft, of in ieder geval bepaalde momenten, ik heb het zeker niet meer zoals een jaar geleden, wat dat betreft heeft ze teveel kapot gemaakt, en bij mij is het besef zo zeker geworden..en dat niet meer gehersenspoeld worden voelt zoooo vrij niet normaal, ook je eigen beslissingen nemen zonder dat altijd negatieve commentaar… heerlijk !!!
en bij mij de twee allerbelangrijkste redenen zijn dat mijn kinderen er niet meer komen en ik heb mijn zus terug na jaren, dat probeerde ze altijd kapot te maken, of het jaloezie is denk het bijna zeker van wel…maar onze band is nu zo sterk geworden dat is geweldig… Maar ik ben er nog lang niet, en idd de reacties van buiten is altijd negatief het enigste wat ze zeggen is dat bekende zinnetje: is toch je moeder, ik kan het nog niet meer horen, ga ook niet meer in discussie.. ik steek de energie wel in mijn familie die ik nog heb, ik hoop voor jou dat je er ook sterker in wordt en bij je beslissing blijft eens is het op en moet je voor jezelf kiezen, ik ben blij dat je dat hebt ingezien…… heel veel sterkte en geluk voor jou want dat verdien je..
groetjes Carmen
Hallo carmen ik heb 10 jaar geleden gebroken met mijn ouders….Ik heb er nog geen dag spijt van gehad. Altijd dat negatieve nooit 1 positief ding gehoord van mijn moeder. helaas heeft mijn zus voor haar gekozen en ik weet sinds een week dat mijn oudste kind deze stoornis ook heeft dit is mijn kind en dat is zwaar heel zwaar.
Hoi,
Tjonge, wat herkenbare verhalen.
Ook ik denk een narcistische moeder te hebben, alles valt op z’n plek nu. Ruim 1 jaar geleden verbrak ik het contact, maar denk je dat ze hiermee akkoord gaat? welnee, ze stalkt me telkens weer met andere dingen op subtiele wijze, of hatelijke mailtjes, of via familie die denkt dat ze zichzelf wat aan gaat doen. Dit is uiteraard allemaal mijn schuld, ik kan het toch wel weer goed maken? (hoezo? voor iets wat ik niet deed??) Het zuigt me helemaal leeg, ze heeft m’n broer al tegen me op gezet, dus die is nu ook boos op me (manipuleert overigens ook), Maar ik heb 2 kinderen waaronder een dochter van 16, dit is het lastige, die probeert ze nu te manipuleren en in te palmen. Heb haar al gezegd dat ze er niet naar toe moet gaan, maar ze liegt erover en gaat er stiekem heen. met alle gevolgen van dien.
Telkens vind ze weer een nieuwe ingang, word er helemaal mal van, heb soms de naarste gedachten om haar vh balkon te pleuren, dan zou ik eindelijk van haar verlost zijn.
Maar ja, dat is natuurlijk wel een hele nare gedachte. maar word er zo uitgeput van…Je voelt je vooral (vooral sinds mn broer lekker mee doet) zo alleen staan, want wie verwacht zoiets nu, van zo’n “warme, keurige, kuise vrouw”. jaja, mijn ogen zijn in ieder geval wel geopend nu (wel wat laat, ben nu 44 jr).
Ik sta te trillen op mn benen kan wel janken zo herkenbaar….het lijkt mijn verhaal wel. Altijd wek twijfels gehad maar sinds twee weken weet ik het zeker. ik ben een dochter van een moeder met narcisme…heb nog een lange weg te gaan lees ik hier
Vergeven kan verward worden met straf.
Ik voel dat leren en keuzes maken met wil te maken heeft, verantwoordelijk zijn voor wat jij wilt voelen en wat niet.
Uit patronen stappen die je niet niet nodig hebt.
Ik zit ook al 14 jaar in een relatie met een narcist! Ik ben d’r net twee wkn achter dat hij op en top narcist is en dat maakt ook dat ik erg geschrokken ben. Wij hebben samen twee kinderen, waar ik ook aan zie dat ze niet weten wanneer hun vader boos, chagrijnig of blij is. Het is iedere keer weer afwachten hoe zijn pet staat. Kan namelijk op ieder moment van de dag anders worden. Mijn kinderen kennen ook weinig genegenheid met hun vader, hoe ouder ze worden hoe minder de aandacht wordt! Zolang ze klein zijn tot een jaar of 3 kan ie d’r nog wel mee omgaan, maar daarna verliest hij snel z’n geduld en mogen ze niet te druk zijn. Ook speelt ie bij andere de ideaale man/vader terwijl hij thuis helemaal niet zo leuk en gezellig is. Zelf wil ik nu uit deze relatie stappen, wel dat iets is wat ik al twee jaar wil! Met de narcistische uitbarstingen wil ik gwn dat ie weggaat, alleen laat ie zich niet zomaar de deur wijzen. Dit gaat meestal gepaard met heel veel dreigementen, hier word ik iedere keer weer bang van en druip dan maar weer af met de staart tussen m’n benen. Hij heeft mij ook wel eens lichamelijk iets aangedaan, en dat maakt dat ik bang voor ben! En dat weet hij maar als te goed. Hij kan ook echt tegen me zeggen weet niet waarom je bang voor me ben. Ik wil dt mijn kinderen niet meer iedere dag met hun vader te maken hebben omdat ze dan veelste veel op hun tenen moeten lopen. Maar nu moet ik eerst een man m’n huis uit krijgen die zeker niet vrijwillig zal weggaan omdat ie daar te trots voor is, hij zal het zien als afwijzing en zal dat zeker niet van mij accepteren. Politie is d’r ook al een keer aan te pas gekomen, maar die pakt ie zo in dat een agent tegen mij zei dat ik het misschien ook allemaal niet op een rijtje had en vond mij ook niet zo’n goeie moeder, omdat ik het gesprek voerde met mijn kind in m’n arm, die mijn partner een half uur daarvoor mee wilde nemen tegen mijn wil in ( ik heb alleen de voogdij over de kinderen). Toen brak m’n klomp, straks kom ik door dit hele gedoe nog in een bepaald traject terecht, en zou ik onder toezicht geplaatst worden door zijn toe doen. Het enige wat ik constant tegen mezelf zeg is dat ik het allemaal goed Zie wat er gebeurt en dat ik zeker geen slecht mens ben, al zegt hij dat vaak genoeg tegen mijn dat ik een slet, hoer heks ben, als ie weer eens boos is op iets wat hij zelf veroorzaakt heeft. Hoop dat iemand mij de juiste weg en tools kan geven om weer een eigen leven te kunnen leven met m’n kinderen, zonder dat we ons iedere dag moeten aanpassen aan iemand die altijd maar aan zich zelf denk.
Nelleke heeft gelijk! Is het noodzakelijk dat je in dit huis blijft? Kun je ergens anders terecht met je kinderen?
Zelf ben ik ong. 6 jaar geleden letterlijk weggevlucht met mijn zoon. Ik heb mijn huis en de meeste spullen achter gelaten. Het welzijn en de rust van mijn zoon en mij heb ik op de eerste plaats gezet. Ik stond op het punt om compleet kapot gemaakt te worden en ja … wat zou er dan van mijn zoon terecht komen? Ik heb voor mijn kind gekozen! De rest is maar materieel en dus bijzaak.
Zorg er idd voor dat je alles goed voorbereid. Belangrijke papieren, foto’s, mails, adressen, paspoorten, pinpassen en persoonlijke spullen … maak kopiën etc.
Ik heb vantevoren het één en ander bij iemand in bewaring gegeven, zodat ik zeker wist dat mijn ex het niet kon verstoppen. Het was maar goed ook, want de dag dat ik ben weggevlucht, zaten er ‘s avonds andere sloten op ons huis!
Je zegt al dat jij het ouderlijk gezag hebt. Wees blij, het scheelt je een hoop ellende.
Ook na je vertrek komt er een hoop ellende op je af, maar je kinderen en jij kunnen wel een eigen leven leiden!
Ik heb nog geen seconde spijt dat ik ben weggevlucht, ook al heb ik mijn huis en mijn spullen achter gelaten. Wij hoeven niet meer bang te zijn en op onze tenen te lopen …
Als mijn ex nu voor mijn deur staat te tieren, gooi ik zo de deur voor zijn neus dicht!!!
Hij kan normaal tegen ons praten en anders maar niet!
Omwille van jezelf en zeker ook je kinderen WEGWEZEN. Heb ook zo’n vader gehad en ben zo ernstig beschadigd dat ik nu op mijn 65 ste al vier jaar in therapie ben na een hele lange en ellendige tijd. Mijn moeder had de moed moeten opbrengen om de kinderen op te pakken en weg te gaan. Volg je moederinstinct en wacht niet tot hij vertrekt maar vertrek zelf. Zoek en regel hulp.
Beste Schok,
Hoe heb jij het eigenlijk aangepakt met de rechtszaken over de omgangsregeling en gezag? Is het jou gelukt om zowel jouw advocaat, de rechter en de instanties zoals Jeugdzorg en Raad van Kinderbescherming te overtuigen dat de vader een narcist/psychopaat is?
Ik zou dat heel graag willen weten. Want de vader van mijn zoontje (narcistische psychopaat) werd eerst in de eerste zitting doorprikt met de vraag; “waarom zijn jullie twee uit elkaar” Daar kon hij geen antwoord op geven, en zei letterlijk “weet ik niet”. Bij de opvolgende zitting was het ineens een liefdevolle vader (zo staat in de vonnis)!
Zowel de instanties Jeugdzorg Amsterdam als Raad van Kinderbescherming geloven zijn theatrale acts en mooie woorden. Met beide instanties heb ik al vele uren gediscussieerd over of de blootstelling van een gezonde tweejarige aan een narcistische psychopaat wel een verstandige keuze is. Mijn zoontje komt nu al na elke contactmoment (van momenteel 6,5 uur) uitgeblust terug. Ook leert hij nu al op alles sorry zeggen. Als hij terugkomt durft hij pas twee dagen later weer spontaan te spelen en praten en wordt hij dan pas weer levendig. jouw kinderen zijn iets ouder. Gaat het ook zo bij jou?
Ik ben niet deskundig, maar heb weleens gelezen… ( en misschien wel iets van Iris) dat áls je weg wil bij iemand met narcisme, je NIETS moet laten merken, alles in stilte moet voorbereiden, en zorgen dat je buiten zijn bereik bent en je veilig bent. Dus niet van te voren zeggen dat je het van plan bent….
Hoi Nelleke en anderen,
Dat zeg ik inderdaad, in mijn boek, waarin ik het ook uitgebreid uitleg. Ik raad een ieder in deze situatie dan ook aan om mijn boek te bestellen. Daar ga ik uitgebreid in op hoe je de breuk het beste in kan zetten, opdat je er met zo min mogelijk kleerscheuren uitkomt.
Belangrijke toevoeging Nelleke, bedankt voor jouw zorgvuldige reactie!
Iris
Hai Schok!
Wat een toepasselijke naam want jouw verhaal kwam als een schok van herkenning binnen!
Mijn ex is precies hetzelfde! Wat jij schrijft over de kinderen die nooit weten hoe zijn pet zal staan. Het geen genegenheid naar hem tonen terwijl ze mij platknuffelen. Het jou aanpraten dat jij slecht bent en niet goed voor de kinderen zorgt terwijl hij er amper naar om kijkt!
We zijn nu een half jaar bij hem weg enhet enige wat hem bezig houdt is hoe hij wraak op mij kan nemen. Dat hij de kinderen dupeert interesseert hem niets.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht!
Ik heb 17 lange jaren een relatie gehad met een narcist, we hebben samen 3 prachtige kinderen. 3 jaar geleden heb ik de kracht gevonden om met hem te breken. We hebben echter door omstandigheden nog een érg lang jaar onder 1 dak gewoond. Een hel.
Nu 2 jaren verder blijkt alles nog een strijd. Hij voelde zich gekrenkt door mij, had nooit verwacht dat ík ooit de stap zou nemen die ik genomen had. Talloze keren had hij gezegd dat ik niks was zonder hem, dat ik juist door hem een goed leven had. Hij isoleerde mij van alles en iedereen.
Dus het gevecht, de leugens en de aanvallen duren voort. Hij kent mij erg goed en weet wat mijn zwakke punten zijn.. O.a. mijn kinderen, mijn slechte zelfbeeld en vooral weet hij dat ik moe ben, moe van mijn relatie met hem.
Ik stop het weg, zoals alles in mijn leven, het is voorbij, toch?
Maar nu nog, als ik hem zie of hoor,.. ik word weer net zo klein als toen ik bij hem was..
Mensen om me heen begrijpen dit niet. Dit valt toch ook niet te begrijpen..
Zelfs ik vraag me nog steeds af ‘waarom?’
Omdat Marlies die Narcistische geestelijke mishandeling van ervoor nog in je systeem zit en daarom voel je zoals jij zegt je klein of misschien wel zenuwachtig of nerveus en dat is een teken van beschadiging ….je eigenwaarde is aangetast omdat ze zo sluw zijn hierin en wellicht weet een narcist niet beter …ik heb 6 jaar een relatie gehad met de vader van mijn kinderen die nu bijna 14 en 15 zijn Ik heb ze alleen opgevoedt ook met veel geschreeuw en weinig wol van zijn kant omtrent Kinderalimentatie en meer onzin . als je zorgt dat je financieel onafhankelijk kan zijn vwb je kinderen is het prima ….negeer die scheldpartijen en negeer hem dat is het beste wat je kunt doen hoe moeilijk ook .pas als je op een afstand naar zo’n persoon kunt kijken kun je tijd vinden jezelf weer proberen te worden ..alles komt goed zet m op ..schuldgevoel is waar ze op uit zijn na een scheiding en kwaad zaaien
succes nogmaals.
n.b elk contact moet daarom met een Narcist worden verbroken anders blijf je in zijn /haar ban
Beste Marlies,
We zijn inmiddels een ruim 4 maanden verder, ik hoop van harte dat je inmiddels al goede hulp en begrip hebt gekregen! Ik wilde je toch schrijven..
Je bent 17 jaar lang geprogrammeerd om op een bepaalde manier te reageren, het is lastig om in je eentje automatische reacties te stoppen en bij jezelf te blijven.
Je schrijft ook dat je dingen wegstopt.. Helaas komen die in een stukje geheugen waar je normaal niet gemakkelijk bij komt, totdat er iets gebeurd waardoor je herinneringen boven komen, een narcistische aanval bij voorbeeld.
Terwijl je je even ervoor nog prima voelde, zak je door een mailtje of telefoontje met de narcist in een diep zwart gat, je kunt je ineens nietig, onwaardig en doodsbang voelen, misschien voelt het op dat moment wel zo erg dat je het liefste dan en daar dood wilt vallen. Er is een woord voor, het heet Trauma..
Misschien klinkt het nu wel veel te ernstig, trauma, dat hebben mensen die in een oorlog hebben gezeten, of een vreselijk ongeluk hebben meegemaakt.. Zo dacht ik ook hoor!
Maar de hersenen volgen precies dezelfde werkwijze, er gebeurd iets dat de hersenen op dat moment niet kunnen verwerken, het is te ongelooflijk, te schokkend en te complex.
De bedoeling is kortsluiting te voorkomen en het later, stukje voor stukje op te halen (herbeleven) en op te slaan als ‘normaal’ geheugen.. De informatie zal geen leuke herinnering zijn maar je zult hem kunnen ophalen zonder de diepe zwarte gevoelens die er nu bij gepaard gaan.
Mensen die elke dag weer opnieuw zulke kwetsende, ongelooflijk verdraaide en oneerlijke gebeurtenissen moeten verwerken stapelen dat bijna automatisch op in dit stukje ‘noodgeheugen’ om niet overspoeld te worden met nare herinneringen, om dóór te kunnen leven. Zelfs als ze ontsnapt zijn en een eigen leven leiden is het moeilijk dit overlevingsmechanisme te stoppen.. heel begrijpelijk… zeker als de narcist jou niet wilt loslaten en je dus elke keer weer een nare ervaring weg moet stoppen..
Allereerst is er de omgeving, die ziet jou meestal niet als getraumatiseerd.
En jij zelf ook niet.. want je bent geprogrammeerd vooral je eigen gevoelens en instinct niet te vertrouwen.. Het programma doorbreken, daar mag je best hulp bij vragen!
Je bent het waard niet elke keer als de narcist contact opneemt in een zwart gat te zakken. En ook als je de narcist nooit meer ziet dan moeten die herinneringen en gevoelens ontkracht worden, anders loop je het gevaar dat een andere narcist ze aanspreekt..
Wij hebben wel een soort slachtofferhulp voor deze vaak ongeziene slachtoffers. Steunpunt huiselijk geweld heeft over het algemeen zeer goed opgeleide mensen met wie je kunt praten als je aan het begin van je ontsnapping staat. Maar het zijn geen psychologen en ze zullen je dan ook aanraden professionele hulp te zoeken als je er eenmaal ‘uit bent’
Zelf heb ik een aardige weg bewandeld voordat ik de juiste hulp heb ontvangen. Ik moest vanwege de omgang van mijn 3 kinderen met hun vader steeds weer het contact aangaan.
Het voelde alsof ik dat huis nooit had verlaten!
Ik heb samen met een geweldige therapeute mij door EMDR geworsteld, anderen hadden meer baat bij praten of tekenen. Welke vorm je ook kiest om dat zwarte gat in het licht te zetten kun je zelf het beste overleggen met een therapeut..
Belangrijk is dat je therapie de confrontatie aangaat, hoe moeilijk ook, met de belangrijkste herinneringen zodat je ze kunt verwerken. Nog belangrijker is dat de therapeute je angst, waardeloosheidsgevoelens, gevoelens van onmacht erkend en bevestigd dat de manier waarop jij behandeld bent niet normaal is! Daarna pas verwerk je de herinnering en besef je dat het gebeurd is en nu geen macht meer over je heeft..
Daarna zul je merken dat je tegenover de narcist steeds beter grenzen kunt stellen, niet direct antwoord geven, bij jezelf blijven.. omdat je niet meer wordt overspoeld door een alles verstikkend zwart gevoel. Het is echt niet makkelijk, en je zult er aan moeten blijven werken, en soms gaat het eens mis, wees lief en vergevingsgezind naar jezelf.. heel veel succes op de weg terug naar jezelf!!
Nou Marlies, daar ben ik nou ook bang voor dat m’n leven straks zonder hem een angstig leven wordt waar ik nog steeda bang zal zijn! Ik heb soms zoiets van ik kan hem beter in m’n vizier houden dan op een afstand waar hij mij iedere keer weet kan verrassen! Ik weet dat ik ook de stap moet zetten om weg te gaan, maar dat kan met een narcist niet over 1 nacht ijs. Dat moet je inderdaad goed plannen. Want anders kan het allemaal nog wel eens heel akelig worden. Ga nu met een therapeut praten en hoop dat ik daardoor sterker en krachtiger wordt om deze stap te zetten. Gr schok
Hoi
Ik raad jullie, en alle slachtoffers die in een vergelijkbare situatie zitten, echt aan om mijn boek te bestellen. In mijn boek ga ik heel concreet in op hoe je de breuk (goed voorbereid) door kan zetten en hoe je hier zo veilig mogelijk uitkomt. Ook wordt de weg naar herstel uitgebreid door mij behandeld. Daarnaast is er via het netwerk hulp mogelijk van coaches en therapeuten, die heel goed weten waar jullie doorgaan. Jullie staan er niet alleen voor!
Sterkte,
Iris
Dit klinkt zo lief hé. Iris je geeft zoveel steun aan anderen. Wat knap en dapper dat je anderen zo wilt helpen. Want hiervoor blijf je geconfronteerd met mensen die dit leed mee maken. Kennissen zeiden dat ik het gedeelte narcisme moest loslaten en nu uitsluitend aan mezelf moet werken. Even geloofde ik hun maar ik moet juist eerst werken door middel van jou boek om het te verwerken toch?
Hoi,
Met alle respect, maar hoe moet je als slachtoffer van narcistische mishandeling “aan jezelf werken” als je het niet over narcisme mag hebben? Het gaat er juist om dat je de pathologie die je over je kreeg uitgestort weer terug legt waar die hoort, bij de narcist of psychopaat in kwestie. En “loslaten” is al helemaal een term waarvan ik de kriebels krijg; je werd als slachtoffer met het meest gestoorde gedrag geconfronteerd, en je moet de impact daarvan maar even “loslaten”? Lieve Puissant, zo werkt het niet. Jij hebt jouw proces, doe het op een manier die jij prettig vindt. Mijn boek kan hierin een belangrijke rol spelen, maar bijvoorbeeld ook een coach of therapeut die het echt begrijpt (zie webpagina “hulp”). Ik zie bijvoorbeeld talloze slachtoffers jaar in jaar uit bij een therapeut blijven die hen niet begrijpt, en ook maant om “gewoon los te laten”. Om dit te verwerken heb je efficiënte hulp nodig van iemand die het echt begrijpt. En vertrouw in je proces vooral op jezelf!
Iris
Beste Schok,
Je verhaal komt zo bekend voor. Ik ben nu 2 jaar vrij na 7 jaar getrouwd te zijn geweest met een narcist met alle consequenties van dien. Ik heb ook kinderen van hem en was echter door de jaren heen ook financeel afhankelijk van hem geworden, dus weggaan was echt een opstakkel. Wij weten allemaal hoe dat gaat(leven met een narcist), dus verdere detaiiles zijn echter niet nodig geloof ik. Ik heb alles geprobeerd om hem te helpen, maar toen ik zag dat het geen nut had en hoe mijn kinderen gingen erdoor lijden op gegeven moment negatief beinvloed werden en hoe wij dagelijks in angst en onrust moesten leven draaide de knop om. Ook ik werd naast geestelijk ook fysiek mishandeld door hem, maar toen genoeg genoeg werd verdween de angst ook. Dame ik ben geen deskundige. Maar ik ben van overtuigd dat wanneer de angst dat je voor hem heb verdwijnd, is dat je eerste stap naar vrijheid. Blijven betekend immers gevangen zijn en langzaam dood gaan niet is erger dan dat! Narcisten kunnen gevaarlijk zijn dat is waar en die constante gedachte van wat hij jou niet aanzou kunnen aandoen is een marteling, maar de vraag is dan, doet hij jou en kinderen op dit moment al niet dageijks iets aan? Kies voor je kinderen en jezelf jullie verdienen een betere leven, vooral nadat je alles al heb geprobeerd. Het ziet er misschien angstig, onmogelijk en hulpeloos uit op dit moment, maar eenmaal uit, dan zal je zien dat het maar een mirrage was, zodra je er doorheen drukt verdwijnt het. Je zal je dan ook afvragen en verbaast staan waarom je het niet eerder heb gedaan. Hij zal overal je naam en reputatie door de modder slepen, maar ja, je rust en die van de kindereb zal je wel hebben en dat is priceless geloof mij. Geef hem geen aandacht meer, lach wanneer hij verwacht dat je gaat huilen, doe precies het tegenovergestelde van wat hij verwacht/verlangt/wil, verlies je controle niet(in zijn aanwezichheid), ga niet op in discussies, zing, kleed je netjes, verzorg jezelf, ruik lekker, ga uit geniet samen met de kids, bel vrienden, geniet van je leven vooral in zijn aanwezigheid, zo dismantel je hem en keer het spelletje tegen hem. Zodoende ga je merken dat je steeds sterker en sterker gaat worden en hij en zijn invloed zwaker en zwakker en zo strijd je het en komje langzaam maar zeker beetje bij beetje vrij. Werkelijkheid is dat hij echt banger voor je is is van binnen dat hij laat zien, ook is hij in het echt superbang voor de politie(zijn reputiatie mocht hij opepakt worden). Dus als hij iets doe bel de politie in zijn nabijiheid en doe aangifte, straks zal je het nodig hebben bij instanties dus bel zo vaak als dat nodig is. Hij zal ook daar over jou gaan liegen en jou afschilderen als slechte moeder, maar die aangiftes zullen je helpen. Wat ik ook heb gedaan is alle zielige het spijt mij zo, vergeef mij aub mails met alle belijdenissen netjes verzammeld en opgeslagen in een speciale map. Toen hij aan de rechtbank en raad van de kinderbescherming leugens over mij ging versprijden, heb ik alles netjes naar hen doorgemaild. Verzammel zoveel bewijsmogelijk in stilte zou ik zeggen en weet dat hij dat ook doet. Verslaat hem met zijn eigen spelletjes, maar laat hem niks merken 😉 . Vertel hem ook niet wat jij mee bezig bent ook je zorgen, problemen en verdriet niet want hij verzammelt informatie om later tegen jou te gebruiken! De waarheid is dat de kans groot zal zijn dat jij net als ik te maken zal krijgen met die instanties als je hem verlaat, maar wees niet bang hiervoor want hij zal door de mand vallen en ze zullen jou helpen. Wees niet bang dame! De waarheid is dan ook dat ik dit nooit had kunnen doen als de Here God mij de wijsheid, kracht, genade, gunst en bescherming niet had geven. Vandaar dat mijn advies is dan ook betrek God hierin en vraag Hem voor hulp en hij zal jou en je kinderen zeker beschermen en bevrijden. Hij zal voor je vechten, heeft Hij ook voor mij gedaan en vandaag lijden wij een 180 graden veranderde leven en dat wens ik ook voor jullie en ook voor een ieder hier. Niks zal je overkomen als je besluit om weg te gaan, bereid je goed voor en daarna ren en kijk niet meer om gebeuren wat gebeuren zal dame erger dan dit wordt het toch niet! Mijn narcist is banger van mij dan ik van hem nu dat ik sterker ben. Alle negatieve wat hij probeerd werkt averechts tegen hemzelf. Ik overwin hem door rustig te blijven en hem compleet te negeren ondanks alles wat hij doet, en hem compleet te uit mijn leven en gedachte te banen. Het is net alsof hij is gestopt met bestaan,
Een vriend van mij heeft in de periode na mijn scheiding eens tegen mij gezegd: Keer die man voorgoed de rug toe. Ik schoot in de paniek en zei dat dat niet kon. Wist toen nog niet wat er eigenlijk aan de hand was. Hij zei toen: Tenzij hij je een mes in de rug steekt. Maar dat DOET hij ook, riep ik wanhopig. En dat was ook zo, en het mes was er al, in de vorm van een kind dat volkomen onterecht bij hem zit. Mensen geloven je niet, het is ook zo wreed en sadistisch, ze kunnen er gewoon met hun hoofd niet bij dat iemand zo kan doen. En echt hem uit je systeem krijgen duurt wel even in mijn ervaring, ik wil je niet bang maken om te doen wat je heel goed weet dat je moet doen. Maar de eerste jaren na mijn definitieve breuk waren wel zwaar, omdat ik soms letterlijk zijn stem hoorde schreeuwen in mijn hoofd, ik bekeek alles nog door zijn bril, ik had het gevoel dat hij me bekeek, ik had hem volkomen geinternaliseerd. Ik hoop dat je een goede therapeut vindt, dan gaat het wat sneller denk ik, dit is al tien jaar geleden bij mij. Maar uiteindelijk vecht je je hoe dan ook vrij van de angst en dan ontdek je ineens weer wat je aan het leven bindt en hoe je ervan kunt genieten. En ik vind het jammer achteraf dat ik zelf wel contimu open kaart heb gespeeld met hem, dat is die vervloekte integriteit, ik wilde een open mens blijven. Maar ik denk dat Iris gelijk heeft om te adviseren om dit in het geheim goed te plannen en uit te voeren. En er rekening mee houden dat narcistische muisjes hele lange staartjes kunnen hebben. Maar zet door! Je bent goed bezig.
Lotte
herkenbaar dat je hem liever in het vizier houdt…. uiteindelijk werd dat bij mij onhoudbaar toch… het is onvermijdelijk dat je vroeg of laat buj hem,weg moet. liever goed gepland en snel, dan dat de lethargie toeslaat en je te lang blijft… ik wens je sterkte toe,
Oef,met tranen in mijn ogen …..wat ben ik blij dat ik hier terecht ben gekomen,wat een verademing.
Een huisarts die er niets van begreep,een therapeut die er geen barst van snapte me zelfs de telefoon in de hand drukte en zei…hier doe je mond eens los..bel hem op(gelukkig niet gedaan),via de spirituele weg hulp gezocht in al mijn hopeloze zoeken, inderdaad …vergeven en ze een lichtje sturen want de wereld had liefde nodig….vreselijk gaan twijfelen aan me zelf,nog een therapeut die zei toen ik vertelde dat ik mijn eigen blije zelf was kwijtgeraakt alleen maar zei: dat was toen ,mensen moeten niet meer terug naar wie ze waren.,je moet gewoon loslaten…..hopeloos,ziek van ellende,10 kilo lichter en bijna niet meer op mijn benen kunnen staan, angst om de deur uit te gaan ,steeds verder het moeras in,en een zelfvertrouwen waar niet veel van over was..en het gevoel van niet begrepen worden.
Nu op eigen kracht weer langzaam aan het opkrabbelen en daar wil ik maar trots op zijn, ik kom er vast wel weer bovenop,maar achteraf gezien was de weg met goede hulp anders geweest.
Dank je wel voor je duidelijke site.
Marion
narcisme is zo onbekend bij therapeuten het is dramatisch… ik heb volleerde psychiaters meegemaakt die zich volledig lieten inpalmen door mijn narc ex… hele afdelingen in klinieken in,zijn toneelspel zien trappen… het zijn geniale psychopaten en daarom moet je goed ingelicht begeleid en voorbereid zijn, wil je je losmaken van deze ook juridisch slimme wraakzuchtige monsters… blijven is nooit een optie, want vroeg of laat moet je wel weg..alleen omdat je bij de pinken moet zijn..liever eerder dan later wanneer je helemaal leeggezogen bent kan je jezelf niet meer adequaat beschermen…knuffel voor jullie.
Hallo allemaal,
Tien jaar na de scheiding van ‘mijn’ narcist ontmoet ik weer een nieuwe problematische man. Mijn ex was alcoholist en deze is ook al jaren bezig met afkicken, wat hij ook met motivatie en inzet doet. Maar… Het draait weer allemaal om hem en er gaan bij mij, terecht of niet terecht, een heleboel alarmbellen af. Komt het door de drank of stink ik er nu weer in? Iedereen vond en vindt dat de alcohol het hele probleem was, maar dat is niet zo, hij was klassiek psychopathisch narcist, zoals ik hier al eerder heb omschreven toen ik de site nog maar net kende.
Het is nu drie maanden bezig en dit is waar ik tegenaan loop dat me net zo doet voelen als de eerste keer:
Geen enkel respect voor grote en kleine afspraken, doodleuk uren te laat komen en dan klagen dat ik altijd maar zijk. Inmiddels weet ik dat ik NIET zijk omdat ik gewoon geen zijkerd ben, dat is me na mijn scheiding wel duidelijk geworden. Excuse my French, maar dit is een gevaarlijke vorm van psychische manipulatie die ook wel ‘gaslighting’ wordt genoemd: Iemand het gevoel geven dat het aan haar ligt, dat ze ze ziet vliegen en dat ZIJN realiteit de enige echte is. Heel gevaartlijk en verraderlijk, op een gegeven moment twijfel je aan zo ongeveer alles wie je bent, denkt, en voelt.
Egocentrisme: ZIJN problemen gaan voor, als ik iets heb, is hij meteen vertrokken. Hij wil er niet over praten, hij steunt me niet als ik eens op mijn bek ga, hij is op geen enkele m,anier zorgzaam of empathisch, meneer ‘heeft geen zin.’ Bevestiging wordt maar mondjesmaat gegeven en gaat meestal over seks. Wel constant commentaar en kritiek.
Dominantie en bezitterigheid. Ik moet helemaal van hem zijn, terwijl hij me constant aantrekt en afstoot, het steeds weer uitmaakt, me van zich aftrapt als het hem uitkomt. Hij commandeert zoals je een hond doet, hij heeft altijd gelijk en ik moet alles precies zo doen als hij wil.
Heeft een moeilijke jeugd gehad en voert dat als reden aan, tenminste, als er niemand anders is om de schuld te geven, gaat zielig doen als hij de aandacht niet krijgt of echt niet meer onder zijn gedrag uitkan.
Gebrekkige impulscontrole, leeft zichzelf uit in drank en jegens zijn omgeving, zonder zelfs maar op het idee te komen dat dit nadelig of schadelijk is voor de ander.
Uiterst welbespraakt en charmant.
Ik voel me niet geliefd en emotioneel verwaarloosd, schuldig, minderwaardig, in mijn gezicht geslagen.
En dat komt dan allemaal door de drank? Hij doet zo als hij nuchter is, aangeschoten of zwaar beneveld, niks niet het komt door de drank, er is iets met hem aan de hand. Het gekke is dat hij in de verslavingszorg uitgebreid is onderzocht op psychiatrische problematiek en dat daar geen PS is vastgesteld. Maar ik zie toch wel uitgebreide trekken van narcisme en ook het extreem impulsgedrag wat bij borderline hoort. Het zal wel een mix zijn.
Wat is jullie mening hierover?
Lotte
Aan Lotte,
Moeilijk te zeggen. Je noemt zo wel een aatal punten, die je zijn opgevallen, maar om hieruit op te maken of je met een narcist te maken hebt of niet … moeilijk.
Het kan best zijn dat hij narcistische trekjes heeft.
Aan de andere kant, wat maakt het uit? Je kunt je beter afvragen of je zo behandeld wilt worden. Uit je schrijven proef ik dat je dat niet wilt.
Zo te lezen is hij al uitgebreid onderzocht en is er geprobeerd hem te helpen. Je kunt je afvragen óf hij nog veranderd! En zo niet, wil je dan je leven verder met hem doorbrengen?
Volgens mij sta je nu in tweestrijd. Blijf je bij hem of verlaat je hem.
Dat antwoord kun je alleen zelf geven. Je bent meer waard dan zo door hem behandeld te worden. Maar alleen jij kan voor jezelf kiezen.
Vraag jezelf maar wat JIJ wilt!
Hoi Syl.
Dank je wel voor je reactie! Ik weet wat lotgenoten voor elkaar kunnen betekenen. Ik zat inderdaad in tweestrijd, maar heb toch besloten om nu nadat hij het voor de vierde keer heeft uitgemaakt nu toch echt de deur dicht te laten qua relatie. Niet eenvoudig, zoals we al weten.
Je schrijft dat het niet uit hoeft maken of hij deze stoornis heeft; ik heb wel op basis van mijn vermoedens van narcisme deze beslissing genomen. En het maakt wel uit, stoppen met een narcist begint bij het besef van de pathologie van de dader, zoals Iris ook terecht adviseert, als de eerste stap naar herstel van het misbruik. en als manier om dit soort problematiek voor te zijn en te mijden in toekomstige relaties, want je komt ze onherroepelijk tegen en dan is het wel van belang. Ik wil dit niet meer in mijn leven hebben, ik zit al met een borderlinemoeder en een narcistisch psychopatische ex die ook nog voor mijn kind zorgt. Ik kan zo ongeveer alles handelen qua psychopathologie, met schizofrenen heb ik weinig moeite bijvoorbeeld en zijn drankgebruik vind ik veel minder erg. Maar ik heb door schade en schande geleerd dat ik mensen met persoonlijkhheidsstoornissen uit de buurt of op een afstand moet houden en dan is een beetje privediagnostiek en een narcisme-bewuste houding geen overbodige luxe.Vandaar dus. Maar ik vind het wel jammer.
x Lotte
Hoi Lotte,
Ik heb je bericht nog eens goed gelezen en op basis hiervan herzie ik mijn reactie. Wat ik vind? Dat je je zo snel mogelijk uit de voeten moet maken bij deze man. Je beschrijft het zelf allemaal heel duidelijk en weet volgens mij ook dat deze relatie puur destructief is. Dat verdien jij niet. Iemands gedrag kan niet aan alcoholmisbruik worden gekoppeld, als dit gedrag er ook is als diegene nuchter is. Ik verbaas mij erover dat je dit terug krijgt uit je omgeving. Het typerende van het destructieve gedrag van een alcoholist is dat dit zo direct te koppelen is aan teveel drinken; jouw partner vertoont zijn gedrag consequent. Het zal enkel nog verergerd worden door de alcohol. Maar de basis van hoe hij met jou omgaat ligt vermoedelijk in persoonlijkheidspathologie. Verbreek deze relatie! Je probeert immers uit het land van de duisternis te komen, en je zit er nu weer even middenin.
Geloof in jezelf, want je bent een sterke vrouw.
Iris
Hoi Iris,
Tof dat je meteen reageert, je had me inderdaad niet helemaal goed begrepen. Ik vind ook dat deze man narcistisch lijkt. Hij belde me vandaag ineens op na twee weken rust, nu met een verhaal over verzachtende omstandigheden. Dat hoort bij de drank, leven met smoezen. Alcoholisten kunnen ook liegen dat het gedrukt staat. Ik heb hem tewoord gestaan, maar wel duidelijk gemaakt dat ik fors afstand heb genomen en dat het niet vanzelfsprekend is dat ik zijn gedrag of zijn toenaderingspogingen accepteer en honoreer. Weet je wat ik ineens dacht na dat gesprekje? Narcisten hebben gewoon een defecte gewetensfunctie (zoals ik met narcistische ex nummer 1 al had vastgesteld), en waar je volgens mij ook op moet letten bij het signaleren van narcisme is dat deze mensen nooit hun excuus aanbieden. Dus doe de test en eis excuus, kijken wat er gebeurt. Ik zit ook maar wat te verzinnen hoor, maar ik merk wel dat ik in het algemeen heb geleerd om mensen met persoonlijkheidsproblematiek beter te weren, gewoon door mijn gedrag te veranderen en mensen toch wat aan de tand te voelen. Het is ook gewoon slecht te zien, dat is de hele bedoeling van het spelletje dat ik de narcisitische kluwen noem en dat is voor de buitenwereld nauwelijks te merken.
Wat mij zorgen baart is dat ik eigenlijk al wist dat narcist nr. 1 narcistisch was, dat heb ik allemaal netjes in de boeken geleerd tijdens mijn studie psycho-analyse. IK heb het ook gezien, ik had alleen geen benul dat dit destructief was. En nu heb ik het over jouw missie: Veel therapeuten hanteren nog steeds de amorele inslag die Freud in de psychologie heeft gebracht en die in wezen immoreel is, alles begrijpen is niet alles vergeven en dat dit soort mensen gevaarlijk zijn wordt je niet geleerd, niet door de professor en ook niet door de hulpverlener die je wanhopig om houvast vraagt. Want dat is belangrijk, houvast krijgen aan jezelf in plaats van gehersenspoeld en heen en weer geslingerd te worden. Blijven staan waar je staat, wat er ook wordt gezegd of gebruld.
Maar dit amorele aspect van de insteek van de gemiddelde psycho-therapeut is levensgevaarlijk. Over mensen die als kind seksueel misbruikt zijn, is dit al veel langer bekend, maar ook eigenlijk nog vrij recent in de jaren zestig en zeventig in het kielzog van de vrouwenbeweging. Maar miljoenen vrouwen zijn het slachtoffer geweest van therapeuten die hun werkelijke misbruik leren te zien als een uitvloeisel van het Oedipuscomplex: Een onbewust verlangen van het kind om gemeenschap te hebben met de ouder wat zich uit in dromen en fantasie.
We zijn ons langzaam bewust aan het worden dat ook wij slachtoffers zijn die een stem moeten hebben en recht op hulp hebben. De vernietigende en moreel verwerpelijke kracht van woorden en manipulatie moet erkend worden door politie, maatschappelijk werk, psychiaters, psychologen en uiteindelijk wellicht een keer de maatschappij en de politiek. Het lijkt mij belangrijk als wij daarbij leren, niet alleen wat narcisme is en aanricht, maar ook kijken naar degenen die ons voorgingen en kindermisbruik aan de kaak hebben gesteld. Een harde strijd, maar in die contreien is veel succes geboekt en het is nu een onderwerp dat in de krant komt.
Ik doe wel mee, hoor. Heb me 25 jaar ingezet voor mensen met mijn aandoeningen (PTSS en bipolair) , de vrouwenbeweging, de homo-lesbische beweging, de vakbeweging, de zwarte beweging, het is een rode draad in mijn leven en nu zijn wij eens een keer aan de beurt.
Lotte