Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral eengoed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
| « hoe kom je eruit? |
Goed artikel. Jarenlang (14 jaren!) heb ik nog nachtmerries gehad over mijn narcistische ex. Tot ik op een keer dacht: ik moet eens goed kwaad worden op hem en zijn handelwijze. Sindsdien geen nachtmerries meer. Al die tijd had ik dus mijn woede onderdrukt.
Zoveel herkenbare dingen. Ik heb nu sinds 6 weken geen contact meer met mijn narcistische ouders. Mijn dochtertje is 14 januari geopereerd aan haar gehemelte. Ze had schisis. Mijn ouders hadden geen zin om te komen. Ze deden wel alsof door te doen dat ze alleen tijd hadden op de dag dat mijn beste vriendin er was, een paar dagen van te voren. Nadat mijn vriend openbaar op facebook gezet had dat elke steun van hen ontbrak, barstte de bom. Dat was natuurlijk het ergste wat hen aangedaan kon worden. Op de dag dat mijn dochtertje geopereerd werd belde mijn moeder me en begon over onterven. Ik ben blij dat er geen contact meer is, maar ben wel bang voor een wraakactie van mijn ouders. Want het gaat goed met ons, en dat zien zij liever niet zo.
Ik zit nu in een fase dat ik langzaam begin te begrijpen dat ik ben op gegroeid met een gespleten loyaliteit, ik moest toen ik net vijf was kiezen bij wie ik wilde wonen als papa en mama allebei apart woonde. Ik koos voor mijn moeder omdat zij altijd thuis was en pa werkte. Er was een bezoekregeling getroffen na een vechtscheiding van 2 jaar…ik hield veel van mijn vader en was blij als ik naar hem toemocht. Mijn ouders woonden toen nog in dezelfde stad, vanaf mijn 9de ben ik met mijn moeder mee verhuisd 120 km verder. Vanaf die tijd kon ik alleen 1 keer per 14 dagen een weekend naar mijn vader, hij haalde mij op en bracht mij ook weer thuis. Ik was net tien jaar toen mijn vader begon met hele nare opmerkingen over mijn moeder bv als ik haar voor de auto krijg dan rij ik haar dood al loopt ze op het zebrapad, hij hoopte dat mijn moeder tijdens een zware operatie zou overlijden op de tafel zodat hij ernaast op een kratje bier op kon drinken. Ik heb een keer nadat er weer een peloton aan opmerkingen werden gemaakt letterlijk moeten overgeven. Hij zei ook vaak dat als ik niet bij mijn moeder was blijven wonen niet z’on achterbaks kind was geworden….dit deed mij veel pijn en verdriet omdat ik dit niet durfde te delen met mijn moeder of iemand, ik was bang dat het haar ook pijn ging doen en ik schaamde ergens ook. Omdat ik heel veel wantrouwen heb in mensen en mij dat belemmerd in leven en relatie ben ik gaan zoeken en vond informatie. Ik begin nu te begrijpen waarom bepaalde dingen gebeurt zijn en dat ik daar niks aan kan doen, niet mijn schuld. Ik begrijp nu ook waar ondanks dat ik mij misbruikt voel door mijn vader toch altijd hoopte op beter contact. Dat heeft blijkbaar met de loyaliteit te maken waar je mee geboren wordt….ik heb uiteindelijk het contact met mijn vader verbroken omdat ik elke keer weer teleurgesteld raakte als bleek dat hij weer verviel in nare opmerkingen en onderwatersteken. Vorig jaar is hij overleden, ik had de kans om hem voor zijn overlijden te zien, hij lag in het ziekenhuis. Dit werd mij medegedeeld door een stiefbroer. Ik heb lang nagedacht en twijfelde zwaar en ergens had ik geen zin in een confrontatie, hij is 1.5 dag later overleden. Ik heb na twijfel wel besloten om naar de uitvaart te gaan omdat er toch ergens weer iets in mij zei dat dat moest….waarschijnlijk de loyaliteit. Jammer dat je verleden een zeer grote invloed kan hebben op je huidige leven
hallo,,mooi dat er zulke sites zijn zoals deze ,alleen jammer dat er ook een keerzijde aanhangt,
mijn verhaal, 8 maanden geleden werd onze zoon geboren na een moeilijke start ging het allemaal goed, me vrouw moest wel meer tijd aan onze jongste besteden ivm borstvoeding en dat soort dingen ,we hebben ook nog een dochter van 2en half die ook veel van haar tijd vraag,,in die periode werd ik wat vergeten wat ook logisch is maar ik zat zelf ook met wat dingen qwa baan waar ik me niet lekker mee bij voelde, familie wat niet echt lekker meer liep en dat soort dingen ,dus ik had me deel aandacht nodig ,ik heb dit een paar keer aangegeven van lieverd ik zou graag wat aandacht willen want ik mis ons een beetje en ik snap dat jij vol zit met hormonen en bezig ben met kids maar mijn hormonen gaan gewoon door ,ik moest maar begrijpen dat ze druk was ,,ik gaf vaak aan dat ik liefde en positieve aandacht en warmte miste en dat echt nodig had ,maar daar kwam niks van dus ik werd daar erg onzeker van want tja ik ben gek op der en lijkt wel of haar liefde minder werd ,dus ik begon meer met zeuren en vragen van aandacht en liefde maar weinig werd eraan gedaan ,we kregen steeds meer ruzie die steeds veller werden. ik heb in die ruzies vaak gezegd dat ik er mee ging kappen ik werd steeds onzekerder ik mocht der niet meer knuffelen niks meer ,dus ik werd nog onzekerder ze had haar code van der telefoon veranderd want volgens haar controleerde ik haar wat dus echt niet zo was ,maar goed t werd steeds gekker en t ging zo niet meer dus ik zei nog vaker ik ga weg ,wat een klote leven zei ik dan ook werd de sex steeds slechter ( logisch ) en ook daar gaf ik mijn mening op,en tijdens die ruzie zeg je dingen waar je spijt van krijg ,van beide kanten ,uit eindelijk was het zo dat ik boodschappen ging doen en toen ik terug kwam er 2 vriendinnen waren en ik werd vriendelijk verzocht t huis te verlaten want ze was stuk ,ik had haar emotioneel stuk gemaakt door mijn gezeik en gezeur dat ik liefde te kort kwam.
ik was vol van verdriet en smeekte dit niet te doen want ik had de laaste week toch weer de hoop gekregen dat t allemaal wel goed kwam,( de vrijdag voor de breuk waren we nog bij een relatietherapeut geweest op mijn aandringen en we waren een team zei ze )
maar nee ik kon gaan en er werd gezegd dat ik een narcist was ,ik wist niet eens wat t echt was na alles gelezen te hebben ben ik zo geschrokken wat daar staat ben ik niet dacht ik ,ja tuurlijk scheld ik in een ruzie zij ook enzo vele tuurlijk heb ik weleens gezegd snap je dat nou echt niet ,maar kleineren of overheersen nooit ,,nu wil niemand meer praten met mij want ik ben de narcist de man die haar stuk maakte ,omdat ik om liefde,vroeg,en is dat zo raar in een relatie ,tuurlijk had ik het anders moeten doen maar dat is altijd achteraf ,zovaak heb ik gezegd we moeten praten steek je kop niet in het zand ,dan werd er gezegd laten we nu eerst leuk doen en lief dan kom t wel goed, ik doe alles wat ze van me vraag toen ik weg ging ,ik laat der met rust ik app niet ik bel niet ik vraag via via hoe het met kinderen is , dat zij er boven op kom is voor mij het belangrijkste ,nu ben ik bij een vriend , ik loop nu bij een psycholoog want ik zag niet over zulke beschuldigingen heen dat ik een stempel hebt gekregen,en daardoor veel vrienden kwijt raakte ,er zijn verschillende gesprekken geweest nu en testen maar alles is gewoon dik in orde , uiteraard heb ook wat dingen die diep zitten en waar ik nu mee bezig ben ,maar alles zal goed komen met me want ik ben een positief iemand maar wat ik hiermee wil zeggen kijk uit met mensen een stempel te geven. want je kan er ook naast zitten.
iedereen heel veel sterkte
Beste Jan,
Als er een kind geboren wordt verandert er zoveel in het leven. In jouw leven en in het leven van je partner. Soms weet je van te voren niet hoe je zal gaan reageren. Als vrouw ben je bezig met je pasgeborene. Als partner probeer je aan te voelen wat je kunt doen en waar de behoeftes liggen van je nieuwe rol. Blijkbaar is dat bij de eerste dochter toch allemaal goed gekomen. En nu bij de tweede zitten jullie in problemen.
Of de beschuldigingen recht of links om kloppen of helemaal niet, is niet het belangrijkste. Zo te lezen hebben jullie beide dingen gezegd die niet handig zijn, maar in de emotie naar voren komen.
Je vrouw lijkt er nu een punt achter te willen zetten en je direct een sticker op te plakken als zijnde narcist.
Hoe dan ook moet er een gesprek komen om uit te zoeken of er nog sprake is van liefde. En is er alleen sprake van elkaar de schuld geven, is er ook bereidheid om naar jezelf te kijken. Dus toegeven wat je zelf niet handig hebt gedaan.
Ben jij hier toe bereid? Is zij hier ook toe bereid?
Aansturen op een gesprek lijkt me de beste optie. Jezelf in je kwetsbaarheid te laten zien en als je van haar houdt, dit te zeggen tegen haar.
Daar gaat het om. Een stempel plakken is makkelijk. Er achter komen hoe het zover heeft kunnen komen en er over te praten wat er allemaal van binnen gebeurt is allicht niet simpel. Dan kan ze wellicht de sticker weer verwijderen.
Ik hoop dat dit op jullie van toepassing is. Zo niet, dan is dit heel schrijnend. Wij zijn er zeker mee bekend dat de rollen soms worden omgedraaid, en degene die dit niet verdient het stempel narcist krijgt. Hoe dit bij jullie zit kan ik niet beoordelen, maar ik hoop van harte dat er een oplossing komt.
Succes en sterkte ermee,
Susan Veenstra
Fantastische site en teksten! Zeer krachtig. Vooral ook het ‘andere geluid’ wat er hier te horen is over ‘vergeving’. Geweldig! Kan ook bijna niet anders denk ik dan, want het is beleefd en doorleefd (en niet in een paar jaartjes opleiding..) door deze persoon zélf, daar kan (meestal) geen therapeut, zonder deze ervaring, tegenop.
Hoi.
Ik heb inmiddels therapie van iemand die ook een narcistische moeder heeft.
De kletst zoveel gemakkelijk dan iemand die dit niet ervaren heeft. Af en toe verteld ze uit haar eigen leven bepaalde levens ervaringen. Zo zei ze dat haar moeder altijd vertelde dat ze in het middelpunt van belangstelling stond op feestjes.. En dat dit bij haar nooit zo was, zodat ze dacht dat er iets aan haar mankeerde. In werkelijkheid vertelde mams natuurlijk een fantasieverhaal. Ik dacht toen meteen aan het feit dat mijn moeder vertelde dat ze altijd de vriendinnen in de rij voor haar had staan. Terwijl ik eenzaam op mijn kamertje zat te bedenken waarom dit bij mij niet gebeurde.
Echte levenservaringen kunnen je dus verder helpen als die ” hokjestherapeuten” door het inzicht wat ze hebben.
Vergeving gaat niet over de ander. Het gaat erom dat je jezelf vergeeft, dat heelt. Want daar zit meestal het probleem:”Hoe heb ik het zover laten komen?/Waarom bleef ik zolang?/Hoe heb ik mijn kinderen hier zolang in kunnen laten leven? etc etc
dank voor je teksten, zeer herkenbaar…
ikzelf heb een lang verhaal wat ik kort wil houden. Na 6 jaar van werken aan mezelf, nadat mijn relatie met een man met een narcistische en autistische inslag werd beëindigd (6 jr geleden dus door hem, en daar toen ook op heb gewacht, als ik dat was geweest dan was de ‘hel’ uitgebroken) ben ik sinds een paar maanden pas echt eindelíjk vrij!
en waarom? omdat ik het hem na jaren en zelfs face to face kon zeggen (het ‘lot’ bepaalde dat na jaren, ik in die gelegenheid kwam) dat ik het hem heb vergeven. En dat wil niet zeggen dat ik wat hij mij heeft aangedaan(en ik geïndoctrineerd toeliet) op enige manier goedpraat, dat nooit!!! laat dat heel duidelijk zijn!
het vergeven zit hem in dat je het verleden kan laten rusten en laten voor wat het is, niet langer de behoefte voelt om alle verwijten op te rakelen, er een ‘rust’ komt in je hart, de lessen eruit kan leren en deze periode ook op die manier kan bezien. dat Ik het niet langer met me mee hoef te slepen, dat ik het niet langer meer van invloed laat zijn op de keuzes die ik nu maak. Het is goed zo en ik kan weer verder ‘ademen’ en dat had ik niet gekund met een hart vol wrok… vergeving is een groot goed, mits je het op een manier doorleeft wat goed is voor jezelf…en wie je liefhebt
Hoi, ik vraag me af of mijn man een narcist is. We zijn inmiddels 15 jaar samen, waarvan 11 jaar getrouwd.
Tot aan ons huwelijk was hij een echte schat. Een lieverd met een stoer voorkomen. Ikzelf ben een persoon die niet conflictmijdend is en wel van kibbelen hou. In het begin vond hij dit schattig, maar later ervoer hij dit als irritant (wat het ook is). Ik kan nogal een big issue maken van zaken als dat spullen niet op hun plek liggen, het huis niet opgeruimd is, dat hij niet op tijd thuis is met eten, dat hij zijn zwarte broek niet in de wasmand voor zwart heeft gedaan en zijn overhemd niet in de mand voor gekleurde was, etc. Typisch huiselijke zaken dus.
Hij daarentegen is een notoire leugenaar. In het begin loog hij niet tegen mij, maar naarmate ons huwelijk vorderde en wij ook met tegenslagen te maken kregen (het overkwam ons allebei) begon hij ook tegen mij te liegen. Steeds meer heb ik het gevoel dat hij in zijn eigen leugens gelooft. Hij heeft ook altijd overal een antwoord op. Meteen, zonder na te denken. Vaak stel ik een vraag en doet hij alsof zijn neus bloed. Dan legt hij de vraag bij mij terug. “over welke keer heb je het”, ‘waar gingen we heen dan en wanneer had je het gezegd”.
Mijn man heeft een eigen bedrijf en heeft tijdens de crisis behoorlijk rake klappen gekregen (financieel). Mijn mening hierover is dat hij ondoordachte keuzes heeft gemaakt en teveel risico heeft genomen. In de eerste jaren vroeg hij altijd om mijn mening, maar deed hij in de praktijk altijd zijn eigen ding. Dit heeft een aantal keren verkeerd uitgepakt, waardoor ik heel boos op hem ben geworden. In de tussentijd hebben we kinderen gekregen en eigenlijk heb ik vanaf dat moment aangegeven niet meer met zijn bedrijf te bemoeien en erover te willen adviseren. Hij heeft het heel moeilijk gehad dit te accepteren, maar is nu uiteindelijk wel zover. Hij kan geen conflicten oplossen door erover te praten. Hij loopt altijd of weg of wordt agressief als ik te lang doorga. Ik kan namelijk niet tegen onrecht en ga net zo lang door tot hij reageert…meestal dus de verkeerde reactie.
Hij heeft ons veel financiële schade berokkent en zit van de ene rechtszaak in de andere.Ik merk dat hij de schuld vaak bij een ander neerlegt. Het is of omdat ik hem n iet meer steun, of de tegenpartij hem bedondert, of dat hij de verkeerde mensen vertrouwd, maar nooit ligt het aan hem.
Regelmatig geef ik aan van hem te willen scheiden, maar hij gaat niet weg. Heeft geen enkel gevoel voor trots of enige vorm van eigenwaarde. Zie totaal geen ruggengraat bij hem.
Ik ben zelf iemand die achter haar standpunt blijft staan (tenzij je me overtuigd) en graag het gesprek aangaat. Indien dit niet lukt wordt ik temperamentvol en ga ik schreeuwen. Eigenlijk alleen maar omdat ik me bedonderd voel. Hij was zo een andere man voordat we trouwden dan de mislukkeling waar ik nu mee ben.
Ik weet dat ik door mijn directe benadering en scherpe tong ook een grote rol in het geheel heb. Ben nooit echt weggegaan en blijf financieel wel de shit achter hem opruimen door de hypotheek enzo te betalen. Ik gedraag me offensief naar hem toe en laat geen gelegenheid benut hem te weten hoe hij mislukt is als echtgenoot en vader. We hebben dus een negatieve wissel op elkaar.
Lang verhaal kort: hij liegt, neemt geen verantwoordelijkheid, is niet netjes/charmant/schoon, wel een sociaal persoon, maar kan ook gewoon telefoontjes negeren als hij weet dat het een moeilijk gesprek wordt (struisvogelpolitiek), als ik lief ben is hij nóg liever (maar door zijn fouten kan ik het niet meer opbrengen lief/aardig/leuk te zijn), zijn zakelijke mislukkingen zijn de schuld van een ander en het gaat altijd goedkomen. Uiteraard komt het niet goed, maar is hij een ravage.
Mijn rol: ik ben mezelf aan het herpakken en ipv mijn energie te steken in ruzie en hopen op een happy ending (in mijn hoofd kan ik niet accepteren dat het perfecte plaatje volledig mislukt is, dit raakt mijn trots). Win momenteel informatie in over narcisme en wil daarmee in therapie. Op krachten komen en de scheiding aanvragen. Dit gaat uitmonden in een vechtscheiding en daarom moet ik echt sterk zijn.
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind werkelijk wel dat je geen spaan van hem heel laat. Je noemt hem een mislukkeling, zowel op zakelijk vlak (wat best logisch is in deze crisistijd, als ondernemer moet je nu eenmaal risico’s durven nemen, vervelend als dit fout afloopt) of als echtgenoot, maar nog erger als vader. Ik vind dat behoorlijk kwetsend, als ik dit zou lezen als partner. Het is lastig om in te schatten van achter een pc of iemand narcist is. Ik herken jouw man hier echter niet zo 1,2,3 in. Ik zie een narcist juist als iemand met heel veel ruggegraat en die juist de conflicten op zoekt. Wanneer je je kinderen hun vader als mislukkeling afschildert, ontneem je hun ook hun vader. Ik weet niet hoe oud ze zijn, maar er komt een tijd dat ze jou dat kwalijk gaan nemen en het de omgekeerde wereld word als wat je nu zelf denkt. Geloof me, uit ervaring weet ik dat je dat niet moet willen. Wil je scheiden, dan ga je toch zelf weg en begin je opnieuw met je kinderen. Probeer hoe goed en kwaad het ook kan, je conflicten in te dimmen, al is het maar omwille van de kinderen, als ze 18 zijn, ben je er van af.
Ik wilde eerst niet reageren, maar ik zie dit verhaal steeds en krijg het toch op mn hart. Sterkte ermee!
ik realiseer me dat ik het verhaal alleen van jouw kant hoor, maar alleen afgaande op deze tekst, voel ik veel medelijden met je man. Als je man maar vaak genoeg te horen krijgt dat hij een zwakkeling, een mislukkeling zonder enige eigenwaarde en ruggengraat is, gaat hij het op den duur vanzelf geloven. dit is nu precies wat narcisten ook doen: je tot het bot afkraken en zichzelf ophemelen (eyecatcher?). ik hoop dat je al deze dingen niet daadwerkelijk tegen hem zegt, want dat zou geestelijke mishandeling zijn.
Ik wil mijn ex ook niet vergeven wat hij mij heeft aangedaan. Hij vind zijn eigen gedrag nog steeds heel normaal. Alles wat er is gebeurd komt doordat ik een reactie bij hem heb uitgelokt zegt hij. Alles is mijn schuld. Ik hoor hem altijd zeggen jij, jij, jij….. Hij vind zichzelf het grootste slachtoffer. Dus ik ga hem niet vergeven. Ik zou niet weten waarom. Ik zit in de financiële ellende Door hem. En ja er zijn mensen die vinden dat de communicatie tussen mijn ex en mij beter moet vanwege de kinderen. Zoals jeugd en gezinsteam. Maar ik weiger. Ik wil juist zo min mogelijk communicatie. Ik heb er geen behoefte aan. Ik stop mijn energie liever in mijn eigen toekomst. En wil de ellende die hij heeft veroorzaakt zo snel mogelijk vergeten. En weet je… het geeft mij een goed gevoel. Ik heb de beslissing genomen om hem niet te vergeven. En ik blijf daar bij. Niemand praat mij daar vanaf. Ik neem tegenwoordig mijn eigen beslissingen. Ik leef niet meer zoals ik heb geleefd met mijn ex.
Een zeer wijs besluit!!! Veel sterkte !!
Heel herkenbaar! Ik heb na een relatie van 13 jaar moeten vluchten, ik heb mijn hond meegenomen. Hij heeft nog 2,5 maand in mijn woning geleefd, toen hij weg was bleek dat hij mijn inboedel voor 90% had meegenomen. Alle achterstanden qua finacien komen op mij neer, geen EUR krijg ik van hem. Gelukkig heb ik het inmiddels bijna op de rit. Zijn geestelijke mishandeling, zijn fysieke mishandeling kwam door mijn reactie… Inmiddels heeft hij allang weer een vriendin en dan zou je denken “zo daar ben ik vanaf” Maar tegendeel is waar nar mij bedreigd te hebben, gestalkd te hebben heb ik aangifte gedaan. Uiteindelijk heeft OM en Politierechter een uitspraak gedaan, uiteraard is hij daar tegen in beroep gegaan. Tot over maat van ramp heeft hij mij gedagvaard omdat hij mijn hond terug wil hebben, het was zijn maatje, hij zorgde voor de hond (in zijn beleving) Werkelijkheid is dat hij niet voor de hond wilde zorgen, de hond heeft angst voor hem door zijn agressieve gedrag en hij schroomde niet om ook de hond aan te pakken. Dan te bedenken dat hij een zoon heeft bij zijn ex die hij altijd onder druk heeft gezet, hem de vreselijkste ziektes gewenst heeft en nu is het zover dat ook zijn zoon nooit meer iets met zijn vader te maken wil hebben. Hij ondervindt nog dagelijks last van de brokstukken die zijn vader veroorzaakt. Ik heb geloofd dat de tranen van mijn ex oprecht waren, dat zijn houden van oprecht was, nu weet ik dat het alleen maar spel was om dingen voor elkaar te krijgen. Nee, begrijpen doe ik hem niet en daarom kan ook ik hem niet vergeven!
Goedemorgen allemaal,
Heb 10 jaar een relatie gehad met een narcist. Ik herken heel veel van mezelf in t verhaal van Isabel, alleen ben ik helaas weer terug bij af. Hebben samen een zoon van bijna 10, die hem erg mist. Ik wil hem ook niet meer terug, en hij mij ook niet meer want inmiddels heeft hij alweer een ander. Hij verwaarloost t contact met hem, en ik ben de gestoorde ex die jaloers is, om dat ik de boel zou dwarsbomen! Ik wil die man nooit meer terug, maar ben nu wel depressief, en nog veel meer problemen. Hij heeft 2 weken geleden m’n deur ingeslagen en mij bedreigd, omdat ik z’n kind bij hem vandaan houdt, zegt hij! En watij pijn doet is dat iedereen zijn kant kiest, zelfs m’n zogenaamde vrienden, die zeggen dat hij echt vanij hield. Deze man is niet in staat om lief te hebben, slaat zelfs z’n moeder in elkaar! Nu heeft hij z’n nieuwe vriendin ook voor z’n karretje weten te spannen, die mij Appte over de omgangsregeling van onze zoon! Ik heb die vrouw nog nooit gezien…. Hij laat haar t regelen. Ik ben hier niet van gediend. Heb hun beiden geblokkeerd, en hoef geen contact meer. Mijn zoon en ik redden ons wel!
Als laatst wil ik iedereen bedanken voor alle nare, maar ook
Inspirerende verhalen, en wens jullie allen t beste in de toekomst! Gr Ilse
Goh, alsof ik gedeeltelijk mijn eigen verhaal zit te lezen.
Mijn ex speelt alles via instanties. Daar is hij de perfecte vader, zet zich zo hard in, werkt zo goed mee met alles. Hij heeft de gehele scheiding (en nog) er alles aan gedaan om tegen te werken. Zo kreeg ik een mail waarin hij me “de liefde verklaarde” en volgende dag kreeg ik een mail waarin ik met de grond gelijk gemaakt werd. Het was allemaal mijn schuld, ik ben verantwoordelijk, ik zou mezelf moeten schamen als ik voor de spiegel sta, ik maak m’n kinderen kapot.
Sindskort heeft hij een nieuwe vriendin en zij heeft melding gemaakt bij het AMK.
De informatie die mij ten gehore kwam, kan niet anders dan van hem afkomen, want het betreft zelfs informatie die voor zijn tijd was en wat hij enkel van horen/zeggen heeft tijdens ons huwelijk.
Hij gaat zo ver dat de oudste niets meer met me te maken wil hebben. Ik geen tussentijds contact meer mag hebben met m’n dochter, die ik een mobieltje had gegeven om met haar te kunnen appen doordeweeks.
Ik moet alles naar hem aanpassen zoals vakanties.
Hij gaat nu een rechtzaak beginnen om de twee jongste kinderen bij me weg te halen en wil er alles aan doen om me uit de ouderlijke macht te laten zetten.
Hierbij werkt zijn nieuwe vriendin in alles mee en ziet zichzelf als “de nieuwe moeder” en was na een maand relatie al geheel in deze rol gesprongen. Want ik was incapabel om voor de kinderen te zorgen.
Ik ga langzaam aan kapot mentaal gezien.
ik had de hoop dat ik verlost was van de ellende, van het gevoel van minderwaardig zijn, ik had hoop mezelf te kunnen hervinden, maar in plaats daarvan ben ik mezelf constant aan het verdedigen. Zelfs mijn ouders hebben tot enige tijd terug nog aan zijn kant gestaan.
Maar zien nu ook in dat waar hij mee bezig is niet klopt en de leugens die hij verkondigt.
Ik heb spijt, zo ontzettend veel spijt dat ik die man ooit heb toegelaten in m’n leven.
En ik heb spijt dat mijn kinderen die man vader moeten noemen.
Het liefst zou ik naar de andere kant van de wereld gaan, zo ver mogelijk weg van hem, maar dat kan ik niet.
Ik heb zelfs met ideeën rondgelopen om mezelf en m’n kinderen van het leven te beroven, omdat dat de enige uitweg leek, de enige manier om van hem af te komen.
En niemand die me echt kan/wil helpen…
Ik heb het gevoel dat ik langzaam aan kapot ga en weet niet wat ik nog kan doen.
Inderdaad geen jeugdzorg erbij want die geloven toch alleen hem. Die goedgemanierde papa die zn kinderen zo mist. Voor je het weet gaat de mishandeling verder ten koste van jou en de kinderen.
Wat een herkenning. Na 10 jaar relatie waarvan 5 jaar getrouwd eindelijk los gekomen van mijn ex. Een ex waarvan ik vermoed dat hij narcistisch is. We zijn nu 8 jaar verder. In deze jaren heeft hij me zowel geestelijk als financieel ten gronde gericht.
Is er sinds vorig jaar een ots voor de kinderen en wordt er door mijn ex richting de kinderen alleen maar slechte dingen over mij gezegd en als toppunt..als ik komend weekend de kinderen niet breng hij ze met de politie komt halen. Nu heeft hij het zover dat zelfs de kinderen doodsangsten uitstaan.
Iemand tips?
Beste Hulpeloos,
Had ik maar tips, dat zo nog eens fijn zijn. Het is een verschrikkelijke toestand waar je in zit. Het is ongelofelijk, dat dit echt gebeurt. Je kan er niet bij dat dit jouw werkelijkheid is en zo je kinderen ziet ver-angsten. Ze zijn beschadigd en getraumatiseerd. Als je hier te veel over gaat nadenken, word je steeds dieper in de val getrokken. En het helpt niet. Voor jou niet en voor de kinderen niet.
Je hoop dat het ooit beter wordt. En tegelijkertijd weet je niet óf het beter wordt. Dit is moeilijk te hanteren. De tijd zal het leren, en in die tijd hoef je niet lijdzaam af te wachten. Je kunt doorgaan met je leven of wat er van over is. Om er zelf iets van te maken, zodat mocht de situatie zich voordoen of de situatie verandert, dat je geen schim bent van jezelf, maar een vrouw die rechtop staat. Ik wens je alle kracht die je nodig hebt.
Susan Veenstra
Wat goed van je! Het verhaal wat je beschreef is identiek aan die van mij, ook ik wil geen contact met mijn ex, een bewuste keuze juist omwille van de kinderen.
Ik snap je helemaal Isabel. Loslaten is ook al zo’n moeilijk woord, vergeven ook.
wat hierboven staat is heel herkenbaar. Ik heb ook kinderen, waarbij 2 op vrijwillige basis vanwege grote psychiatrische problematiek uit huis geplaatst. Steeds weer word ik van alles beticht, en moet ik kunnen overleggen. Beide jongens hebben daarom zo meteen een voogd. Steeds weer word ik , omdat hij verbaal sterk is en een hoge positie heeft beschuldigd van allerlei dingen die ik zou doen, of hebben gezegd. Deze hulpverleners eisen van mij dat ik steeds moet overleggen, en verklaren mij daarom psychiatrisch. Wat trouwens door een psycholoog ontkent wordt. Hoe kan ik daarmee omgaan..Steeds weer speelt het hetzelfde spel..Hij beinvloed de mensen eromheen, waardoor ze op een bepaalde manier naar mij gaan kijken, en mij op bepaalde manier gaan benaderen, waardoor ik mij terugtrek, want ik wil dit gedoe niet meer…ik wil eindelijk gewoon rustig leven.
Gelukkig word ik op het werk wel gewaardeerd zodat ik , al kan ik zakken door het verdriet, toch steeds weer in balans kom.
Erg goeie site. Dank voor alle info. Ik herken veel. Wel 1 ding over vergeven wat ik persoonlijk iets anders zie: het grote misverstand over vergeven is dat je dat voor de ander doet en dat je diens gedrag ermee goedkeurt. Maar dat is zeker niet het geval. Vergeven is het jezelf bevrijden van de bakstenen die een ander in jouw rugzak heeft gestopt. Je doet het dus allereerst voor jezelf. Vaak wordt het helderder als je het omkeert: Niet-vergeven is als het drinken van gif, in de hoop dat de ander er ziek van wordt…
Groetjes,
Janneke
Ben het met je eens Janneke, ikzelf gebruik hiervoor de ho’oponopono techniek voor. Daarmee heel ik juist mijzelf.
Groetjes Patricia
Hoi Janneke,
Bedankt voor je reactie, hier wil ik graag even persoonlijk op reageren.
In veel therapieen en benaderingen wordt vergeven gehanteerd in relatie tot de ander. Dus aan het slachtoffer wordt opgelegd om de dader te vergeven, om iets goeds te doen en zelf “niet meer vast te zitten in wrok”. Vaak woorden hier ook woorden bij gebruikt als “niet over de ander mogen oordelen”, etc.
Deze woorden dragen niet alleen bij aan het misverstand wat vergeving nu eigenlijk is, maar werken ook hertraumatiserend, zeker binnen de context van narcistische mishandeling. Wanneer de dader geen enkel berouw toont, en het slachtoffer diegene is die “goed” moet zijn, dan krijgt dit slachtoffer opnieuw de verantwoordelijkheid voor de mishandeling, en wordt ook nog eens veroordeeld. Niet mogen oordelen, de vaststelling dat je “vast zit in wrok”, of “liever aan woede vasthoudt”, zijn namelijk veroordelingen. Ik licht in mijn werkboek dit standpunt verder toe.
Helen is gericht op jezelf. Zoals ik in bovenstaand stuk al zeg: het gaat om de relatie met jezelf. Als een slachtoffer ervoor kiest om niet dit opgelegde ritueel van vergeving (het vrijstellen van de dader) uit te voeren, dan heeft dit niets te maken met gif drinken. Juist niet. Je kunt past helen als erkend wordt welk gif je is toegediend door de narcist of psychopaat.
Als vergeving wordt ingebracht zoals jij het zegt, dan is dit iets van het slachtoffer zelf, en voor zichzelf. Dat voelt heel anders. Helaas wordt het vaak op een andere manier gehanteerd, dogmatisch bijna, en dan wordt het slachtoffer opnieuw vastgezet.
Er is dus een essentieel verschil in betekenisgeving.
Iris
Ik ben het volstrekt eens met Iris. Eindelijk iemand die dit dogma van vergeving eens doorbreekt. Vergeving en het idee dat er ‘begrip’ voor de dader zou moeten worden opgebracht brengt je terug naar een status van machteloosheid waarin je met je verdriet en woede dus geen kant op kan. En dan wordt je dus weer van binnenuit opgevreten. Die boosheid moet ergens heen, ergens op gericht worden, moet naar buiten. Je mag boos zijn op de dader. Zo hoort dat. Tenslotte heeft die figuur misdadige dingen gedaan. Boosheid geeft energie om voortaan alle energie eens in jezelf en je eigen nieuwe leven te steken.
Ik ben het geheel met je eens; ik ben ook in aanraking gekomen met een narcistisch persoon, waarvan ik wist dat ik die per direct op afstand moest houden.
Ik ben nl. goed in analyseren van gedragingen van mensen en kan hier snel m’n conclusie uit halen.
Iemand anders in mijn directe omgeving wilde mij dus even vertellen dat ik juist geduld en empathie moest kunnen opbrengen voor deze narcist, want het zou geheel buiten de schuld van deze persoon zelf vallen, dat zouden nl. de psychologen zeggen waar de betreffende persoon met narcistische trekken onder behandeling is.
Ik heb gereageerd met het feit dat psychologen ook maar mensen zijn en er feitelijk vaker naast zitten dan eens en vooral niet per definitie feitelijke doorslaggevende waarheid verkondigen.
Hoewel ze zich in specifieke onderwerpen kunnen hebben verdiept, dit zegt uiteindelijk nog niet dat ze het per definitie weten.
Sterker, dergelijke psychologen hebben zich vaak een status aangemeten het vanzelf wel te weten en deze houding is vaak zichtbaar bij psychologen in het algemeen.
En wat ik aangenaam vind om te lezen in bovenstaand stukje, is dat de persoon met ervaring het beter weet te verwoorden en het beter kan analyseren dan welke persoon ook.
Chapeau!
Ha Iris,
Dankjewel voor het delen van je inzichten. De herkenning is pijnlijk, maar ik heb ‘t gevoel dat wat je schrijft klopt. En dat geeft me hoop.
Zeer informatieve site, heel herkenbaar ook. Resoneert sterk met mijn eigen ervaringen.
De enige weg om hier inderdaad uit te komen is de weg naar je ware Zelf. Hiermee ontstijg je de ander en win je je zelfvertrouwen weer terug. Je hebt niets verkeerds gedaan…
Blij dat ik jullie gevonden heb.Wat een herkenning!
Ben zelf het kind van een narcist (moeder) en heb al ruim 30 jaar geen contact meer met haar.
Nu ben ik zelf 61 jaar en nog steeds laat ze me niet met rust. Ik negeer alles en gooi het gelijk weg als ik weet waar het vandaan komt.
Vergeven zal ik haar niet,eerlijk ik haat haar !
Het is wel moeilijk om ermee te leven want ze heeft zoveel kapot .
Ik hoop dat er wel een soort van rust komt als ze dood gaat.
Eigenlijk vreemd om te zeggen maar ik zal opgelucht zijn als ze er niet meer is.
Ik ben op 14 februari (valentijnsdag) met een telefoontje gedumpt door mijn partner met NPS. En dat na 5,5 turbulente jaren waarin veel diepte- maar zeker ook veel hoogtepunten waren. Twee jaar geleden heeft hij me 6 weken gedumpt voor een andere vrouw, maar we hadden toch nog steeds contact, zij het kortaf van zijn kant. Daarna is het twee jaar goed gegaan behalve zijn walgelijke gedrag met drank op. Nu heeft hij me op een totaal onverwacht moment gedumpt en meteen accuut geblokkeerd op alle manieren van contact. Ik was eerst in een shock, maar kon hem helemaal niks meer vragen. Nu zit ik in een diepe fase van rouw en verdriet, zie het leven niet meer zitten. Zo moeilijk om te aanvaarden dat hij zijn bedje al lang bij een nieuwe vrouw gespreid had en dat ze het nu “geweldig” hebben samen. Ik heb de fout gemaakt om hem toch een paar keer op te zoeken en dan herken ik de man niet meer, waar ik 5,5 jaar een relatie mee heb gehad. Word echt machteloos als ik alle informatie over NPS lees. Ik ben zo dicht bij zijn zwarte kant geweest, wellicht te dicht. Ben gelukkig mijn eigen ding blijven doen en daar was hij stik jaloers op. Maar nu voel ik gebroken. Volgens mijn psychiater bestaat de kans dat hij best weet “dat ik nog gevoel voor hem heb” en dat hij mij “achter de hand” zal houden, of erger nog; een tweede keer terugkomt. Ik ben door zoveel mensen gewaarschuwd en heb hem altijd het voordeel van de twijfel gegeven, maar hij maakt me hiermee kapot. Ik kan hem nu na bijna 3 maanden haat van zijn kant en kwetsuren en openlijk vreemd gaan nog verschrikkelijk missen en niet boos op hem worden. Dus van de ene kant ben ik bang dat hij zich weer meldt, van de andere kant wil ik niets liever alhoewel ik weet dat een derde keer mij helemaal kapot zal maken…. Hij zit ook nog in mijn sociale circuit… ik heb angsten en bijna straatvrees, ontloop hem van alle kanten, maar ga wel controleren of zijn auto voor de deur staat. Dit maakt me knettergek! Nu hij een slachtoffer heeft gevonden in een andere plaats (hier kennen ze hem al), zal hij daar dan een nieuw leven op bouwen? Loop ik het risico dat hij mij nog een keer benaderd of ben ik voor eeuwig en altijd gedumpt? Ik heb het boek van Iris gisteren besteld en ik hoop dat dit mij wat verlichting brengt in mijn leven, dat ik weer uit het zeer diepe zwarte gat kan komen…..
Beste Ine,
Je weet helemaal niet waaraan je toe bent, óf hij nou nog wel een keer óf niet meer terug komt. Je bent radeloos en aan het wachten en je weet niet waarop. JHet is behoorlijk lastig en ernstig dat het je zo in beslag neemt. Het neemt alles weg, je energie, je hoop en je zekerheid. Alle aandacht die je voor hem hebt, gaat ten koste van jezelf. Steeds weer. Als je aan hem denkt en als je probeer niet aan hem te denken, denk je je toch weer aan hem. Het wordt een gewoonte, een destructieve gewoonte. En het brengt je al verder van je eigen leven. Jouw leven lijkt wel van hem en hij weet dat ( op één of andere manier).
Hoe moeilijk het ook is, stop je gedachten over hem. ( dan denk je weer aan hem….) denk vervolgens: maar eerst IK. Eerst mijn leven. Eerst zorgen voor mijzelf.
Jouw systeem “resetten” gaat enorm moeizaam. Dus je zal heel wat kracht, energie nodig hebben voor jezelf om weer zelf te bestaan.
Het zal met veel vallen en weer opstaan lukken. Wees bereid te onderzoeken ( alleen of met behulp van één van onze coaches of therapeuten) hoe dit moet. Het boek van Iris zal je hier ook zeker in helpen! Ik wens je heel veel sterkte,
Susan Veenstra
Beste Ine,
Ik heb een soortgelijke ervaring met mijn 2de vriendin. Ik begrijp maar al te goed hoe moeilijk je het hebt.
Mensen met NPS zijn maar op één ding uit en dat is het bevredigen van hun eigen verlangens.
Mensen met een sterk ontwikkeld geweten houden zich altijd vast aan hun verworven normen en waarden.
Bij mensen met NPS heeft het verlangen en het inwilligen daarvan de absolute voorkeur. Hun normen en waarden zijn zéér flexibel en worden constant aangepast om hun verlangens te ondersteunen. Niet om ze af te blokken of in te dijken. Dat willen zij niet. Hun vrijheid van handelen is heilig voor hen, (maar dat zullen ze meestal verzwijgen voor jou en een schapenvacht over hun persoonlijkheid trekken om niet door de mand te vallen) ongeacht of zij daar anderen schade mee zullen berokkenen.
Wanneer hun fantasieën opspelen dan moeten die ingewilligd worden, op een slaafse manier. En dat is het ook. Zij zijn slaaf van hun lagere zelf. Het hogere, wat wordt ngefluisterd via hun geweten kennen zij totaal niet of slechts in zeer geringe mate. Zij zijn daar niet mee verbonden en begrijpen dat totaal niet. Zij begrijpen niet dat als je een bepaalde kans krijgt voorgeschoteld dat je daar ook ‘nee’ tegen kan zeggen. Als ze met een ‘ja’ een geliefde pijn zouden doen als die dat uiteindelijk zou weten.
Mijn ex-stiefmoeder was destijds ook zo, mijn eerste vriendin eigenlijk ook en mijn tweede helemaal, al hou ik nog steeds zielsveel van haar. Soms zeggen die mensen dingen, geven ze opmerkingen, waarvan iemand die een sterk geweten heeft zijn haren van gaan recht staan. Als je ooit zo een uitspraken tegenkomt bij mensen zou er eigenlijk al een alarmbel moeten afgaan. Die dingen zou je zeker niet onder de mat moeten vegen. Hecht daar belang aan. Het zijn voortekenen voor wat je ooit met zo een mensen zou kunnen overkomen.
Aan de hand van je getuigenis kan ik opmaken dat je zelf met een vrij onschuldige blik naar het leven kijkt en nu pas begint te beseffen wat er zich werkelijk nog allemaal afspeelt. Hou vast aan je eigen onschuld maar durf de verdorvenheid van anderen onder ogen te zien.
Je vraagt je af of jouw ex-vriend nu met die andere gelukkig gaat zijn. En het doet jou pijn dat zij het nu zo “geweldig” hebben. Dat is maar schijn. In de Werkelijkheid is dat niet zo, als je mij op die manier kan begrijpen. Ze houden elkaar voor de gek. Ze zijn de marionetten van hun zelfzucht in het theater van het leven en denken dat het echt is.
Beste Ine troost je met de volgende gedachte :
‘Mensen met NPS zijn niet verbonden met hun Zelf. Zij kennen dat niet. Dat is de allereerste en meest belangrijke voorwaarde vooraleer je jezelf met iemand anders kan verbinden. Zij gaan wel relaties aan maar geen ‘verbondenheid’.
Vooraleer ze ooit met een ander verbondenheid kunnen aangaan moeten ze dat eerst met hun Zelf aangaan. En die confrontatie is de aller-moeilijkste die je ooit kan tegenkomen. Ik spreek uit ervaring. Op dat moment wordt je geconfronteerd met de Onschuld van jouw Zelf en wordt alles wat je ooit hebt gedacht, gezegd en gedaan, en wat de gevolgen daarvan zijn geweest voor jezelf en voor anderen tegen het Licht van die Onschuld gehouden. En dan mag je dat zelf in persoon beleven.
Ik kan je verzekeren dat er leukere dingen zijn. De pijn die je een ander hebt aangedaan zal de jouwe zijn op dat moment. Als je dan de keuze maakt om zowel op het vlak van je woorden, daden als gedachten volledige onschuld te willlen nastreven voor de rest van je leven dan pas maak je echt verbondenheid met je Zelf en ben je in staat om in volledige verbondenheid met de ander te gaan. Dan verbind je jezelf vanuit je Hart en is dat niet enkel voor dit leven maar voor altijd…
Mensen met NPS gaan verschillende relaties aan maar vanuit ‘zelf’zucht, omdat het spannend is, omdat het nieuw is, omdat ze het vorige beu zijn, vanwege betere financiële condities, omdat de ‘liefde’ zogezegd op is of voorbij is.’
Voor mensen die verbonden zijn met hun Zelf kan dat niet meer gebeuren. Die zijn Liefde, dat kan nooit meer voorbij gaan, die laten dat nooit meer voorbij gaan.
Ook al hou je nog zoveel van jouw vriend (ex-vriend) en wil je hem nog zo graag terug. Hij zal zichzelf nooit met die andere vrouw kunnen verbinden. Nooit. Maar ook niet met jou als hij weer wil terugkomen. Dat is enkel maar tijdelijk totdat ze het weer beu zijn.
Zolang hij het voorgaande niet ondergaat zal hij zich nooit echt met iemand kunnen verbinden. Niet met die nieuwe, maar ook niet met jou, hoe hard en pijnlijk dit ook moge klinken voor jou nu.
Ik spreek uit ervaring. Ik heb mijn ex-vriendin, die ik nog steeds ontzettend graag zie verschillende keren laten terugkomen. Op 1 moment weet ik dat ze zich echt wilde herpakken en had ik echt hoop. Maar ze is hervallen… met alle rampzalige gevolgen van dien voor mijn eigen gevoelens. Afschuwelijk de pijn en het verdriet… Ik zit er nog mee, dagelijks.
Ik hoop ook dat zij ooit nog terugkomt want in wezen is haar Ziel wondermooi. Maar ik zal haar nooit meer in mijn leven toelaten als ik het Licht van haar Ziel niet in haar bewustzijn kan waarnemen. Als ik niet kan waarnemen dat zij zich voorgoed met haar Zelf heeft verbonden.
De laatste keer dat ze probeerde terug te komen heb ik het geweigerd, met zeer veel pijn in mijn hart, omdat ik wist dat ze mij zou gaan proberen te manipuleren, beliegen, bedriegen, de werkelijke waarheid verzwijgen. Die ging ze normaal voordien al opbiechten maar was ze beginnen ontkennen.
Zolang zij geen respect hebben voor hun Zelf, en het geweten dat daaruit voortvloeit, hebben ze zeker totaal geen respect voor jou…Dan gebruiken ze jou en maken ze jou, jouw gevoelswereld en jouw zijn gewoon kapot door wat hun egoïstische verlangens hen ingeven.
Vergeet dat niet beste Ine…Nog heel veel sterkte in het verwerken van alles…
Marc, en anderen op dit forum, dank jullie wel voor de reacties. Ik herken zo veel in wat Marc beschrijft. De narcist in mijn leven kwam onlangs weer terug, nadat ik maandenlang geen contact meer met hem had gehad en aan mijn herstel had gewerkt. Ik heb het een kans gegeven, helaas. Maar een keer een duidelijke grens stellen, en dat ook nog (hsp’er als ik ben) met liefde en respect, en hij is woedend. Nu negeert hij me, antwoordt niet meer. Dat is niet eerder zo geweest, niet op deze manier. En hoewel ik weet dat ik hem beter kwijt dan rijk kan zijn, is het zo pijnlijk. Je wilt zo graag iets goeds met iemand en hij is totaal niet bereid om serieus in het contact te investeren. Hij handelt nog meer dan vroeger inderdaad vanuit egoïsme. Ik ben sterker geworden, want ik kan nu grenzen stellen, en dit is dus het gevolg.
Het is heel moeilijk te begrijpen en ook snap ik soms niet hoe ik er nog zo veel pijn van kan hebben. Ik weet toch hoe hij is? Hij kon zich eerder echter ook gevoelvol tonen, begripvol, geduldig.
Het is verwarrend, aan de ene kant ken ik zijn gemanipuleer en het liegen en bedriegen – die dingen zijn er niet minder op geworden. Aan de andere kant zoek ik, zocht ik toch nog naar zijn mooie eigenschappen, naar de waarheid, naar een manier om een eerlijke vriendschap met hem te hebben. Maar dat moet van twee kanten komen, en dat lijkt niet mogelijk te zijn.
Het is goed om te lezen hoe anderen met dit soort dingen omgaan. Dank jullie wel!
Wat een mooie tekst! Bedankt voor het delen!
Dank je wel Marc, voor je heldere uiteenzetting!
Ine, helaas komen ze vaak terug ik ben er 3x in getrapt maar het zijn wittebroodsweken en dan komen ze sterker en heftiger terug als daarvoor. Je moet het namelijk ook weer goedmaken dat je was ontsnapt en daar zal hij je voor laten boeten zodra je weer veilig voeld…. GA NOOIT MEER TERUG en vind je zelf weer terug sterkte
Hoi iris,
Het is exact wat ze willen. Je hopeloos en machteloos laten voelen. Je denkt dag hij een geweldig leven tegemoet gaat maar karma zal op een gegeven moment toeslaan. je kunt je geluk niet op iemand anders ongeluk bouwen. Ook daar zal hij zich op de zelfde manier gedragen. Dat is een vaststaand gegeven. Niets is wat het lijkt. Wapen jezelf tegen zijn terugkomst. En wijs hem de deur of blokkeer alles. Het zal nooit beter worden. Ik heb een relatie van 30 jaar achter de rug en dat heeft me op een haar na mijn leven gekost. Sterkte. R
Mijn vader vergeven voor wat hij heeft aangericht? Dat is een moeilijke.. Onder het motto: “hij kan er niets aan doen want hij is ziek”, heb ik mezelf een hele tijd wijsgemaakt dat ik hem kon vergeven. Ik heb het mezelf wijsgemaakt omdat ik zo graag verder wilde met mijn leven en mijn herstel een duwtje in de juiste richting wilde geven.. “Hij kan er niks aan doen” is inmiddels geworden “hij wil er niks aan doen”. Hem vergeven? Nee, dank je! Hij heeft ooit zijn excuses aangeboden voor zijn gedrag en zijn verhouding met mijn moeder na de scheiding. Ik kon het niet geloven! Drie dagen lang heb ik dat gesprek en zijn excuses als een film in mijn hoofd laten afspelen. Het was zo onwerkelijk dat ik het pas na de derde dag kon delen met mijn partner! Ik dacht dat ik het had gedroomd maar dat was niet zo! Mijn vader had echt zijn excuses aangeboden! Zo blij als een kind met een nieuw speelgoedje was ik! Eindelijk was het moment daar waar ik al zooooo lang op zat te wachten, te hopen, naar te verlangen, waar ik van droomde. Erkenning voor mijn lijden! Ik kon weer verder met mijn leven en met hem! De weken na ons verwarmende gesprek, merkte ik op dat zijn gedrag tegenover mij niet veranderde.. Zijn opmerkingen, vernederingen en afbrekende commentaren waten er gewoon weer alsof ze nooit weggeweest waten! Maar ons gesprek dan? En de excuses? Had ik het dan toch gedroomd?? Ik begon weer aan mezelf te twijfelen, voelde me verward en in de steek gelaten. De depressies staken weer de kop op, veel huilen, veel slapen, nergens zin voor, niks had nog betekenis voor mij. Ik heb nog een jaar volgehouden en wekelijks op bezoek geweest bij hem. Elke keer ik bij hem geweest was, weende ik de ganse rit naar huis. Gebroken, gekwetst, uitlachen en bespot. Ik was niks waard, ik stelde niks voor, ik had een waardeloos leven, enz… Ik kreeg het allemaal op de ene of andere manier van hem te horen en ik geloofde hem! Ik wilde zo erg hard aanvaard worden, dat ik nog beter mijn best deed, nog voorzichtiger was met wat ik vertelde, nog nog nog en meer meer meer..
Twee jaar geleden heb ik met hem gebroken. (Hij vertelt natuurlijk een heel ander verhaal! Ik mag bij hem niet meer langskomen omdat ik zou blijven eten maar uiteindelijk ben vertrokken zonder mee te eten. Hij had dus teveel eten voorzien en hij heeft wat moeten weggooien. Daarom is hij boos op mij. Ik ben terug welkom wanneer ik mijn excuses heb aangeboden!!! Kan je dat nu geloven!! Omgekeerde wereld!!)
Tot op de dag van vandaag, heb ik nog steeds geen idee waarom hij zijn excuses aangeboden heeft. Ik heb geen idee in welk ziek spelletje of toneelstukje hij mij heeft willen betrekken. Ik speel alvast niet meer mee!
Hem vergeven?? Nooit!!! Hij zou gestraft moeten worden voor emotionele verwaarlozing en mishandeling!!
Het mezelf vergeven dat ik dit alles zo lang heb “gepikt” is al moeilijk genoeg! Het mezelf vergeven dat ik zoveel tijd van mijn leven heb gespendeerd aan nog beter, nog meer is al moeilijk genoeg!
Het is al moeilijk genoeg om oprechte excuses te aanvaarden van anderen in mijn omgeving. Het is al moeilijk genoeg om voor het eerst in mijn leven “liefde” te ervaren en te aanvaarden dat niet alle mannen “slecht” zijn. Het is al moeilijk genoeg om recht te krabbelen uit de brokstukken die mijn vader me heeft achter gelaten. Hem vergeven?? Ik denk het niet! Hij lost zijn problemen maar zelf op!
Ben ik wraakzuchtig? Ja, misschien wel! De beste wraak die ik me kan bedenken is een zo goed mogelijk leven voor mezelf opbouwen waar hij geen deel van uitmaakt!
Ik studeer voor opvoedster, ik werk met daklozen en mensen met psychische moeilijkheden en/of verslavingen. Klinkt mss vreemd maar ik voel me “thuis” bij deze mensen. Ik begrijp waar hun trauma’s en moeilijkheden. Ik zie waarom mensen gebruiken om te vergeten. Ik ben dankbaar dat ik nooit in hun schoenen heb gestaan maar ik begrijp waarom…
Mijn wraak: afstuderen (ik was er te dom voor!) en werken met een doelgroep die me op het lijf geschreven is ( ik was nergens goed voor, waardeloos) en ik heb de liefde van mijn leven ontmoet! Een man die me ondersteunt in alles wat ik doe, een man die me leert met mijn gevoelens om te gaan, een man die me laat groeien en openbloeien, een man die me leert wat liefde is…
De narcist die om vergeving vraagt?
Complete onzin en misleiding!
Wanneer iemand om vergeving vraagt is de intentie dat je beseft dat je de ander iets aangedaan hebt waardoor die ander pijn heeft.
Daarbij is vergeving vragen op de ander gericht,op zijn of haar welzijn.
Een narcist beseft totaal niet wat hij een ander heeft aangedaan.
Zijn vergeving vragen is ik-gericht,bedoeld om je te paaien.
Niet om jou pijn te verzachten,maar om de gevolgen van zijn misdaad voor hem zelf te verzachten.
De narcist wil je weer in verwarring brengen,in zijn doolhof dolend zodat hij zelf weer gewoon zijn gang kan gaan.
Een narcist geniet m.i. van het leed dat hij je zeer bewust aandoet. Het kan hem niets schelen hoe jij je voelt, als zijn behoefte naar leedvermaak maar bevredigd wordt. Het gaat alleen maar om te winnen van mensen die zijn zoals zijzelf willen zijn maar nooit zullen worden. Jaloezie, wantrouwen, minachting is wat hun drijft.
Wauw! Wat herkenbaar! Behalve dan dat mijn hoofd opvoeder mijn narcistische moeder was.
Zelf gelukkig worden is idd de beste oplossing! Vergeving is een keuze maar geen vereiste voor een gelukkig leven al helpt het wel.. voor mij in ieder geval.. fijn dat je iemand gevonden hebt die je begrijpt en accepteert voor wie je bent.
Mijn moeder bood haar excuses aan om vervolgens verder te gaan met de vernederingen.. Ik besefte echter dat ze het niet helpen kon en bleef zo bij mijn eigen geluk. Het geluk wat ik al had opgebouwd zonder haar.
Ik begrijp dat dat erg moeilijk is en het heeft mij 37 jaar gekost enigszins te realiseren. Maar de woorden van manipulatie zijn echter alleen woorden en niet meer dan dat… jijzelf geeft er emotie aan omdat je ergens nog geeft om wat diegene zegt/denkt. Zodra je weet dat diegene een lege huls is van zijn/haar bestaan kun je de woorden zien als gebakken lucht en kun je het op die wijze toepassen in je gevoelsleven. Dit is absoluut niet zo makkelijk als het klinkt aangezien het hier gaat om een opvoeder/rolmodel. Als je het voor elkaar krijgt dit wel te doen voel je de vrijheid waarnaar je verlangt. Niet meer de woorden van deze kwelgeest die je dagelijks per ongeluk on je eigen hoofd afspeelt. Daarmee ben je je eigen kwelgeest daar waar de echte kwelgeest allang weg is.
Ik wens je het allerbeste met alles wat je verlangd voor jezelf en je geliefden.
Groet, Nikie
Beste,
Wat ik heb geleerd uit een narcistische relatie is dat het donkere duistere ook in mijzelf zit en ik er door het enorm intensieve slopende contact en door te spiegelen mee om heb leren gaan: onderzoek heb gepleegd aan mijn normen en waarden heb gesleuteld:
wat is van mij en wat is aangeleerd. Ik vind het een enorme uitdaging maar ook behoorlijk op het randje. Ben dicht bij de oerdrift van het leven gekomen, het vuur. Het heeft me doen beseffen hoe primitief we nog kunnen zijn en waar de kracht van creativiteit huist en onze angsten.
Beste Gerda,
Die duistere kant schuilt in ieder van ons. Het is gewoon de vraag of die ooit getriggerd wordt. En dan is er nog steeds de keuze of je ervoor kiest of niet om die duistere kant tot uiting te laten komen. Het aller-duisterste schuilt in ons maar ook het meest verheven Goddelijke.
Het probleem is dat het overgrote deel van de mensheid niet kan geloven dat ze in Werkelijkheid zo mooi en Goddelijk zijn waardoor ze kiezen voor een versie van henzelf die beter past bij het algemeen aanvaardde beeld over mens-zijn.
Daardoor doen miljoenen en zelfs miljarden mensen zichzelf tekort in hun zelfbeeld.
Met als gevolg dat zij handelen vanuit een verlaagd bewustzijn tegenover wat zij zouden kunnen zijn.
Daardoor lijden ook anderen daaronder omdat zij daardoor ook behandeld worden vanuit dat lagere bewustzijn.
Bij mensen met een hoge mate van narcisme ontbreekt dit bewustzijn van het Goddelijke in zichzelf, en het handelen ernaar, nog veel erger dan bij een ‘doorsnee’ mens met alle desastreuze gevolgen daarvan.
Mensen met NPS laten vaak niets meer heel van jouw waardigheid als mens-zijn. Laat staan van jouw Goddelijkheid…
Ik wil dit bewustzijn zoveel mogelijk verspreiden opdat iedereen zich ooit van deze Schoonheid in zichzelf bewust zou gaan worden en voor altijd naar die Goddelijkheid zou gaan handelen.
Je hebt altijd die keuze om daarnaar te handelen, je dient alleen te leren en durven geloven dat je dat werkelijk bent.
Jij bent eerlijk tegenover jezelf en dat is al de allereerste voorwaarde om van het duistere weg te geraken.
Marc
Dag Marc,
De duistere kant van onszelf bestaat in het Licht: zo ervaar ik dat als de waardigheid in mijzelf,
De duistere kant vraagt om sublimatie en training van de mens om zichzelf te kunnen hanteren in situaties die duisternis triggeren. De empathie die je voelt voor een mens of het nu een narcist is of ‘doorsnee’mens is die van je verworven vaardigheden op dat vlak. Het herkennen van mensen die noodlijdend zijn en jou ‘gebruiken’om hun nood op te lossen is van belang en het gewaar zijn van je eigen noodlijden idem. In contact met de mens hoe deze ook maar is kunnen we leren. Niet wanneer we ons afhankelijk maken of dat al zijn zoals kinderen van hun ouders of leraren e.d
In mijn betoog pleit ik voor de dissonanten in het leven: leren van situaties, zelf de regie houden afstand houden maar ook durven ‘opgaan’wanneer het wel goed voelt. We zijn mensen en kunnen van elke bijzonderheid leren.
Door de duisternis niet te veroordelen maar er mee om te gaan en het je Licht te geven kun je groeien, denk ik Ik ben het aangegaan en heb een bijzondere tijd ervaren..door een soort Middeleeuwen in mijn leeftijd gegaan: kwam op het juiste moment en leerde me hoe en wat werkelijk houden van is. een narcist is enkel een spiegel maar jij bent dat ook voor hem en hij laat je zien hoe je met jezelf omgaat: waar je belangen zijn, maar blijf zelf de regie houden en zeker met kinderen: die mogen niet de dupe worden. Gerda
Hoi, ik heb eindelijk na de jaar door gezet had vorg jaar veel hulp van jullie gekregen wij als vrouwen moeten bij mekaar blijven want de door zetting erna geeft ons weer de kracht om te lachen xxx mel
Eens met alles wat in het artikel staat en zeer goed dat het geschreven is! Ik kan me nog goed herinneren hoe ik wekenlang kwaad was en misselijk toen er nog meer empathie van me werd gevraagd. Me werd gevraagd in te leven in de noden van de ander. Als er iemand door en door van op de hoogte was en zich inleefde jarenlang dan was ik het wel. Kan me inmiddels in de hele wereld inleven en wie leeft zich in in mij? Precies ook helemaal niemand. En dan opnieuw gevraagd worden om je in te leven.. te begrijpen.. bla bla bla, als ik er nog over na denk word ik opnieuw misselijk. Zodra ik denk dat ik met iemand te maken heb met narcisme dan laat ik alles vallen wat ik normaal wel zou hebben voor mensen en loop ik weg en keer niet om en ga nergens over in discussie. En ja daarvan vallen monden open van verbazing dat ik zoveel hardheid in me heb, want narcisten zijn goed de omgeving te manipuleren en vervolgens krijg je het via de omgeving nog een keer terug dat je te hard bent en je moet inleven en die arme man/vrouw.. bla bla bla. Het heeft overigens weinig met hardheid te maken maar alles met eigenliefde.
Het erge eraan is dat de meest aardige mensen naar je toekomen om je dit even flink kwalijk te gaan nemen ook nog. Je moet sterk zijn en desnoods de hele groep/wijk/familie/vriendenkring laten vallen en niet omkeren. Zij kunnen er niks aan doen, want ze zien oprecht niet wat er aan de hand is.. maar een narcist is als een olievlek in de zee.. ze verspreidt en infecteert alles en iedereen waarmee ze in aanraking komen.
Precies zoals het is!
Zo is het ook bij mij gegaan.
Zelf zo’n verlangen hebben naar het goed hebben met elkaar,en ondertussen lig je op de slachtbank.
Een olievlek,ja dat heb je goed beschreven!
Waaronder jijzelf stikt als je niet snel helder water opzoekt.
Om dan dat de ontdekking te komen dat je totaal geïsoleerd bent geraakt,en alleen jezelf nog over hebt.
Om dan te gaan leren dat dat genoeg is…
Lilian
Dat is echt zo waar . Elke dag loop ik er bijna tegen aan . Zo frustrerend.
Hij is zo zielig. Maar uitleggen hoe jij je voelt lijkt wel niet te doen
Haha… zo is dat inderdaad! Je moet eens iemand iets proberen uit te leggen over een narcist, je krijgt het deksel op de neus. En ik doe sinds kort net hetzelfde: als ik ook maar iets bij iemand bespeur van narcisme, blok ik alles af. Gedaan. Hard? Misschien, maar volgens mij zijn dit dan zelf mensen die een afwijkende vorm van narcisme in hun karakter hebben.
Ikzelf ben opgegroeid in een gezin met narcistische ouders, en de man waar ik 15 jaar bij was is eigenlijk ook een narcist. Deze ontdekking deed ik gisteren, na het wéér opnieuw lezen hoe narcisten te werk gaan en nu viel eindelijk het eurotje… De dochter is hier jammer genoeg de grote dupe van en doet net hetzelfde als haar vader en oma (mijn narcistmoeder dus). Het is haar als voorbeeld gegeven. De relaties die ik nadien heb gehad: idem. Als je opgroeit met narcistische ouders, is het inderdaad logisch dat je in je volwassen leven ook narcisten aantrekt. Dat voelt veilig, vertrouwd,… je bent gewoon heel hard mismeesterd maar je kent het wel. Weet niet beter.
Dus nu eindelijk àlle puzzelstukjes in elkaar passen kan ik aan mezelf werken. En aan een kant voelt dit goed, aan een andere kant voelt dit verschrikkelijk. Zoveel verloren jaren. Jaren dat je jezelf in vraag stelt, twijfelt, je minder voelt dan anderen,… Nu moet ik leren om zaken zoals oa liefde anders te zien, moet ik leren anders te reageren in bepaalde situaties en nog zoveel meer…. Ik moet nu emotioneel volwassen worden, is alleen de vraag hoe ik dit het beste aanpak. Ook wat betreft mijn dochter. Deze circel moet doorbroken worden! Ik zal deze circel doorbreken, ik heb er genoeg pijn en tranen van gehad. Nu ga ik eens aan mezelf en mijn dochter denken!
Kunnen jullie tips geven?
Bedankt alvast!