Hoe kom je er uit?

Je kunt ontsnappen uit de gevangenis waar je door narcistische mishandeling toe veroordeeld wordt. Er is een weg naar buiten, terug naar jezelf en de wereld. Maar in mijn ervaring luistert het nauw. Daarom ga ik later in op de vele misverstanden die er over narcisme en aanverwante pathologie als psychopathie bestaat.

Welke stappen kun je maken om los te komen uit de greep van narcistische mishandeling?

  1. Leg de verantwoordelijkheid terug waar die altijd al hoorde

    Erken met wie je te maken hebt en neem rigoureus afstand! In veel bronnen wordt No Contact aanbevolen, maar soms is het niet zo simpel. In sommige gevallen zul je toch een bepaalde relatie moeten onderhouden, bijvoorbeeld  als jullie samen kinderen hebben of als het om een familielid gaat waarmee je contact wil houden. Neem dan toch zoveel mogelijk afstand. Dat gaat vanzelf gebeuren als je de volgende stappen volgt, maar eerst moet het besef landen dat je met een narcist te maken had (hebt), en dat dat diepe sporen heeft nagelaten. Heling kost tijd. Hoe langer de relatie geduurd heeft, des te moeilijker het proces. Maar er is licht aan het eind van de tunnel.

  2. Informeer je zelf

    Als je zeker weet dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, lees dan zoveel mogelijk. Er is goede informatie te vinden. Je zult zelf merken welke inzichten resoneren met je gevoel. Toen ik ging lezen over narcisme, vooral op blogs van ervaringsdeskundigen, vond ik zo veel gedrag terug dat exact zo tegen mij was ingezet. Eindelijk kreeg ik houvast. Weten dat je niet de enige bent is enorm heilzaam.

  3. Leer jezelf weer te vertrouwen

    De kern van deze mishandeling is dat jou het gevoel wordt gegeven dat je gek bent. Iemand die zichzelf niet meer vertrouwt, is een gewillige prooi. Je bent van je eigen waarneming afgehaald, want het was niet zo, je beeldde je maar wat in, etc. Veel slachtoffers hebben geen enkel vertrouwen meer in wat ze voelen of denken. Alles wat je inbrengt, werd immers omgedraaid. Het is nu zaak dat je jezelf weer voorop gaat stellen. Wie ben je, wat wil je, wat voel je? Probeer jezelf als het ware te (her)ontdekken: van welke muziek houd je het meest, van welk eten, van welke film? Probeer te bewegen, omdat je daardoor letterlijk weer in je eigen kracht komt. En neem vooral alles wat je ervaart serieus. Onderzoek het, zonder oordeel. Je hoeft geen censuur meer toe te passen, je laat je niet meer tegen jezelf uitspelen.

  4. Zoek een goede therapeut

    Omdat je te maken hebt gehad met ernstige mishandeling, raad ik je aan hier professionele hulp bij te zoeken. Deze therapeut moet in ieder geval kennis hebben van trauma en de gevolgen van psychische mishandeling. Het allerbelangrijkste is dat de therapeut de verantwoordelijkheid legt waar deze hoort; namelijk bij de dader. Dit is in de context van narcistische mishandeling heel belangrijk, juist omdat je het altijd bij jezelf en jouw houding moest zoeken. Elke hulpverlener kan zeggen verstand te hebben van narcisme, maar of dat echt zo is moet o.a. blijken uit zijn of haar reactie op jouw verhaal. Mijn advies: als de therapeut met een van de zes misverstanden aan komt zetten tijdens de therapie, dan moet je je afvragen of je op de goede plek zit. Het moet niet zo zijn dat jij de therapeut moet opleiden over narcistische mishandeling, in plaats van omgekeerd.

  5. Zorg voor een klein netwerk van mensen die je steunen

    Er zijn niet veel mensen die weten hoe beschadigd je kan raken door narcistische mishandeling. Helaas kan dit onbegrip reacties opleveren die je nog verder in de duisternis brengen. Wees daarom voorzichtig naar wie je toe gaat, want niet alle mensen om je heen – omstanders – zullen je kunnen of willen begrijpen.  Het komt vaak voor dat omstanders zich op glad ijs begeven, door te suggereren dat zij er Beter mee zouden omgaan. Vanuit een misplaatste superioriteit wordt dan gesuggereerd dat zij meer begrip hadden gehad, niet zo boos zouden zijn op de dader (want die kan er toch niets aan doen). Ik heb zelf erg onder dit soort reacties geleden. Weet dat je niet de enige bent; veel slachtoffers vertellen hoe vaak ze veroordeeld werden. Wat je zoekt is begrip, en wat je krijgt is afwijzing. Realiseer je dat dergelijke omstanders het niet kennen, of niet willen kennen, en bedenk op tijd dit is niet de juiste persoon om steun bij te zoeken. Er zijn mensen die je wel kunnen steunen, door dat ze het zelf ervaren hebben of zich toch open kunnen stellen voor jouw ervaring. Zeker voor moeilijke momenten is het heel belangrijk zo iemand in de buurt te hebben, die je kan bellen of even kan zien.

  6. Neem alles wat je ervaart serieus, vooral je boosheid

    Narcistische mishandeling heeft je volledig van jezelf afgehaald, en jezelf terugkrijgen doe je door te ervaren. Dit gaat nog niet zo makkelijk, omdat je zo lang hebt gehoord dat het Overdreven was wat je voelde, dat je geen Recht had op die gevoelens, of weer zo met Jezelf bezig was. Bedenk dat volgens de narcist de enige die aandacht en gevoelens waard is, de narcist zelf is.

    Ik zat met veel boosheid. Veel spiritueel getinte therapieën of boeken vertelden mij dat het voelen van die woede mij niet zou helen, dat ik dan enkel in de weerstand zat. In de context van narcistische mishandeling is het mogen ervaren van boosheid juist essentieel. Je hebt je nooit mogen verzetten, er werd sluipend maar systematisch over je grenzen gegaan, natuurlijk word je daar razend van. Veel slachtoffers hebben hun woede zo lang moeten onderdrukken, dat deze zich naar binnen keert en zich omzet in apathie en suïcidale gedachtes. Juist in het ervaren van je grenzen zit je gevoel van waardigheid. Vindt een therapeut die dat begrijpt, die je weer in contact brengt met jezelf. Onder die woede zit namelijk de enorme pijn, is mijn ervaring. Toen ik eindelijk een gespecialiseerde therapeut vond die geschokt al mijn ervaringen had aangehoord en mijn woede begreep, bleek die fase helemaal niet zo lang te duren. Nu die boosheid er gewoon mocht zijn, kwam ik al snel in de laag eronder: de pijn en rouw over wat me was aangedaan.

  7. Ervaar het leven buiten het land van de duisternis

    Binnen de langdurige invloedssfeer van narcistische mensen kom je vroeg of laat in een existentiële crisis terecht, omdat je zo wordt uitgedaagd in je geloof in de wereld en de mensheid, dat je het op een gegeven moment echt niet meer weet. Je redding is het ervaren van de realiteit en hoe de wereld bedoeld is te zijn. Het is mijn overtuiging dat je – zeker om uit de narcistische invloed te komen – de normale kaders als het ware weer aangeleerd moet krijgen. Met normale kaders bedoel ik: het normale leven. De realiteit is genezend. Andere mensen die in de realiteit staan zijn genezend.

Ik ga in mijn boeken nog veel uitgebreider in op wat je doen kunt om te helen.

« eenmaal ontsnapt, verzamel de brokstukken gevaarlijke misverstanden over narcisme »

260 gedachten aan “Hoe kom je er uit?”

  1. Hoe ga je om als ouder met een narcistisch kind? Het contact heeft hij recent verbroken en ik heb ondanks alles wat ik met hem heb meegemaakt een gat in mijn hart. Want hoe gek het ook klinkt, het blijft je kind, ondanks dat hij willens en wetens mij en het gezin keihard heeft geraakt. Ooit staat hij voor mijn deur, omdat hij mij/ons nodig heeft. Nu ben ik murw en lamgeslagen, omdat wat hij heeft gezegd over wat wij hem hebben aangedaan. En inderdaad, je twijfelt aan jezelf. Waar ben ik tekort geschoten? Waar is het misgegaan? Keuzes om dingen te laten passeren, omdat het op dat moment het beste leek voor ons gezin. Ons laten schofferen en kwetsen. Is hij te weinig begrensd? Ligt het daaraan? Ik weet het oprecht niet meer. Het idee nooit meer deel uit te maken van zijn leven voelt nu als een gemis. Want ik kan het houden van hem niet zomaar stoppen. Ik weet het niet meer.

    1. Wat herkenbaar, ik zou graag willen dat ik hier een antwoord op kon geven. Iets andere situatie, mijn zoon is op 19 jarige leeftijd uit huis gegaan op moment dat hij een vaste baan had. Hij wist dat ik de relatie met zijn narcistische vader wilde gaan verbreken en dat kon ik doen omdat ik zelf voltijds kon gaan werken en financieel onafhankelijk was geworden. Net nadat ik het huis uit ben gegaan is zoon terug gekomen naar ouderlijk huis omdat het zelfstandig en alleen wonen niet lukte. Nu eist hij van mij dat ik terug kom en zoals een goed moeder behoort te doen weer voor het gezin ga zorgen. Voor alles en iedereen regel, huishouden doe alsof het een hotel is. Bij mijn zoon merk ik nu pas dat ook hij dezelfde trekken heeft als zijn vader. Ook ik vraag me nu af waar heb ik het fout gedaan en hoe nu verder. Zoon is in ouderlijk huis niet te genieten, doet zijn werk maar verder is thuis niets goed. Bij mij wonen wil hij ook niet en hulp accepteren is niet bespreekbaar. Er is maar 1 oplossing; ik moet terug komen en dat is precies wat ik niet meer kan. Maar begin inmiddels redelijk radeloos te worden omdat ik eigenlijk de echtscheiding in gang wil gaan zetten……… als ik op een of andere wijze er uit weet te komen zal ik het hier delen.

      1. Hou aub vol en geef niet (meer) toe … ze zijn zo geweldig vinden ze zelf, dan moeten ze ook maar voor zichzelf kunnen zorgen nu. Je bent nu al een stapje ver, keer niet meer terug of alles begint van voor af aan … Veel sterkte en moed

      2. Het ligt niet aan jou en hoe meer je toegeeft hoe zwakker jij wordt en hoe meer hij denkt dat hij gelijk heeft. Hoewel je als moeder altijd denkt dat het jouw schuld is, is dat niet het geval. Onze rol is kleiner dan we denken en hoe kleiner we onszelf maken hoe groter een ander wordt. Met argusogen kijk ik naar mijn zoon en hoop ik dat het goed komt met hem, ook ik voel me schuldig maar diep in mezelf weet ik dat gegeven heb wat ik kan. En enkel door me op mezelf te richten en sterk te zijn, dienstbaar in mijn werk voor anderen te zijn, richt ik me op, krijg ik terug wat ik verdien en geef ik aan een ander die het kan ontvangen. Ik denk vaak dat ik alleen ben maar op deze website zie ik dat dat niet het geval is. Veel succes, blijf in jezelf geloven en omring je met mensen die dat ook doen!

    2. Beste,
      Zit nu in de zelfde situatie als jij, heb een volwassen zoon van bijna 32 jaar en heeft ADHD dus gedroeg hij als kind anders dan andere kinderen. De dokters zeiden me dat dit heel normaal was bij kinderen met ADHD maar in de gaten moest gehouden worden, dat hebben we ook gedaan veel naar psychologen geweest als er te veel veranderingen in zijn omgeving kamen en er niet mee kon omgaan en dit hielp ook. We hadden alles onder controle zolang hij nog thuis woonde en niet volwassen was, hij was ‘hulpzaam’, goedgezind, lief, sociaal enz. Maar had ook zijn momenten dat hij anders kon zijn, vechten op school, zijn zus lastig vallen en de baas spelen over haar. Daarvoor ook hulp gezocht bij de psychologen en pediaters. Maar van de moment dat hij volwassen was en hem moesten loslaten om zijn eigen leven op te bouwen en te ontdekken liep het mis. Hij heeft al een relatie die stuk gelopen is waar hij ook een zoontje uit heeft en niet meer mag zien, door dat hij opnieuw een nieuwe relatie had met iemand en ook er ook een is van hem. Ze heeft hem misbruikt en hem volledig in de verkeerde richting laten lopen, haar weg die ze liep was drugs. Nu zijn huis verkocht is en al zijn spaargeld er door is, dan ook zijn eigen zaak als schilder decorateur failliet verklaard is en geen inkomen meer, heeft ze hem op straat gezet zonder nog iets op zak te hebben, alleen maar schulden. Hij is nu zo beschaamd tegenover ons en zijn hele familie van wat hij ons maar altijd verweet en niet wou inzien dat hij verkeerd bezig was dat hij ons allemaal heeft laten vallen en bij de verkeerde mensen terecht is gekomen. En zo zitten we nu met het zelfde groot probleem als wat jij schrijft: radeloos, moedeloos en in onwetendheid waar hij uithangt, en gebroken van verdriet. Als ik je verhaal lees voelde ik juist hetzelfde als jij en kunnen we hetzelfde schrijven. We zitten in dezelfde situatie en vinden nergens hulp, hebben alles geprobeerd, sociale diensten, psychologen om mee te gaan praten om hulp te krijgen of raad maar. Het duurt lang voor je bij iemand kan gaan en dan moet er nog eerst een massa papieren in orde gebracht worden dan pas kan je gaan om te praten en hoor je dan ‘we kunnen luisteren naar je verhaal maar niets doen voor jullie.’ Hij is volwassen en moet zijn verantwoordelijkheid voor zijn problemen zelf oplossen en hulp zoeken en hem loslaten. En daar sta je dan!

    3. Laat alles op je afkomen komt hij, goed komt hij niet ook goed, maar als hij komt is daar de deur, ik weet dat dit heel moeilijk is om dit onder ogen te zien, maar er is geen oplossing, ik heb voor mezelf bedacht van een herdershond geen poedel maken en andersom. Sterkte.

    4. Je bericht is al even geleden, maar toch nog een reactie van mijn kant. Ik herken je gevoel, van houden van en murw, je laten uitschelden/slaan/schoppen en tot het in je armen sluiten van je kind(eren).
      Ik ben 3,5 jaar geleden gescheiden van een narcist met ADHD, 3 kinderen waarvan 1 met ADD en 1 met ADHD en ODD. Aantrekken, afstoten, puntje bij paaltje ben ik een waardeloze moeder en gaan ze voor hun vader, alledrie met in meer of mindere mate trekken van hun vader. Het is zo zwaar, non stop laat ik over mijn grenzen gaan, omdat ik niet wil dat het escaleert (alweer) en mijn kids niet wil verliezen. Precies wat jij zegt; het zijn je kinderen en ik kan ook niet stoppen met van ze houden. Weet het net als jij ook niet meer. Ben en kan en wil niets zonder de 3.

      1. Ik vind het fijn dat jullie dit hebben neergezet. Ik heb ook te maken gehad met een maatschappelijk narcisme hulpverleenster met ADHD, vond het moeilijk om te innemen omdat impulsen erbij hoort. Maar volgens mij heeft ze ook niet leren omgaan met haar ADHD, ze deed alles nog maar gewoon. Al snel een traumaband ontwikkeld. Medelijden over dat ze als tiener een pester is geweest en daar zo spijt van had (meer ook niet), het overspoelen met cadeaus, kleineren/vernederen, geen wederzijds gesprek, opgefokt/haast schreeuwerig reageren (zelfs na 4 maanden stilte), die pestsneren had ze nog steeds en wanneer ik haar op daar op wees kreeg ik de stiltebehandeling. Ik wou haar ADHD niet neerhalen dus hield daar rekening mee maar ze hield niet rekening met mijn langzame verwerking. Ze kraste ook zomaar hulpvragen door en smeet zomaar met andere clienten waar ze zelfs na mijn kritiek gewoon weer deed, ze misbruikte hen om gelijk te halen. Het is voor mij een heel getouwtrek geweest binnenin maar ben nu tot conclusie dat ik niet gek ben, 1 impuls maar je hebt ook keuzes die je maakt en dat is niet monddood maken van een client en blijvend ‘achter de rug om’ praten, dat ging maandenlang door en dat is geen impuls meer maar een keuze. Ze droeg geen verantwoordelijkheid in de keuzes die ze moest maken van andere professionelen ook en alles ging ook zo subtiel, heb ook het gevoel dat ze haar ADHD enigzins misbruikt maar kan daar de vinger niet op leggen. Maar er wordt te weinig op gereageerd waar ik nu wel de dupe van ben door secundaire victimisaties/traumatisereingen.

      2. Dankje Heleen! Inmiddels ben ik anderhalf jaar verder en naast twee heel vervelende reacties van mijn zoon op een poging mijnerzijds contact te leggen, hem niet meer gezien. Soms kan ik er mee omgaan en houd ik mij voor dat hij een stoornis heeft. Hij kan niet anders. Dat helpt af en toe. Helaas overheerst de pijn en het verdriet.
        Bijzonder dat wanneer je het het hards nodig hebt, er iemand is die je begrijpt.
        Dank!

  2. Het feit dat een kind zo bepalend kan zijn. Ga echt door met je eigen plan! Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn leven ook al wil hij dit jou wel laten geloven. Hoe herkenbaar. Twijfel niet aan jezelf! Op deze site staat dat narcisten dit tot een kunst hebben verheven. Je laten afvragen of je het wel goed hebt gedaan. Ga voor je eigen geluk, want daar heb je recht op!

    1. Mijn eerste reactie was niet compleet, ik heb ook zo iemand om mij heen en ik denk kom je, goed, kom je niet ook goed maar als je komt, met respect anders is daar de deur, wordt daar geen gehoor aan gegeven, schaam je niet om om hulp te bellen. Ze zijn zo en blijven zo en dat is het trieste daaraan. er is geen oplossing voor.

  3. Ik ben reeds bijna 12 jaar gescheiden na een huwelijk van 20 jaar met een narcist. Uiteindelijk is het met veel vallen en opstaan en mezelf opzij zetten nog wel redelijk goed gekomen met mij, al durf ik een nieuwe relatie niet aan en zie ik bij mijn twee volwassen kinderen ook teveel argwaan naar anderen toe helaas… en dat is zeker niet niks. Helaas wordt ik nu weer met een narcist pur sang geconfronteerd nu ik mijn huis verkocht heb. Hij beschuldigt me van verborgen gebreken, eist voor alles nog wat schadevergoedingen, hij liegt er vrolijk op los of verzwijgt wat hij zelf overeen gekomen is… maakt mij in zijn brieven belachelijk… het is om gek van te worden. Er zijn inmiddels advocaten mee bezig maar ik vrees dat we dit met zo’n narcist nooit opgelost krijgen. Hij wil altijd meer, er komen altijd dingen bij en hij is overtuigt van zijn gelijk. Ik ben bang dat de advocaten hem boos gaan maken, maar ik wil ook niet toegeven. Ik weet niet hoe ik hier ooit vanaf zal geraken! Wat een hel dat dit nu net weer zo iemand moet zijn…

    1. Die etter maakt zichzelf groter dan hij is. Wordt onverschillig en kijk hoe je zo snel mogelijk van hem af kunt komen. Beschuldigingen beantwoord je met: nou en? Dan komt er maar een rechter aan te pas.

  4. Ik heb een dochter van 5j met een narcist. Ik ben al 2 jaar en half op zoek achter antwoorden na dat hij in de gevangenis geraakte. De volgende relatie die ik kreeg heeft het wat erger gemaakt tot ik zelf door had dat dit door mij veel te maken had, door dat ik niets van liefde en gevoel had en eigenlijk alles ervaarde zoals beschreven. Tenslotte heb ik nu relatie met een heel lieve man maar die begrijpt me niet. Dit kan ik hem niet kwalijk nemen. We zijn verhuist en ik ben zo dankbaar dat ik uit het huis waar ik de hel heb meegemaakt ben geraakt. Nu dat ik net verhuist ben kreeg ik te horen van de papa van mijn dochter dat hij halve vrijheid kreeg, is gaan werken en naar de gevangenis terug. Net ik dacht te genezen ben ik helemaal terug van waar ik was, ik ben de controle weer helemaal kwijt. Nu hij ook uren vrij krijgt in het wiekend eist hij bezoek van zijn dochter, ik kan het niet zonder dat er begeleiding bij is, want ik kan er zoals hij wilde erbij zijn de eerste momenten, nu probeert hij op alle manipulatieve manieren zijn doel te bereiken, ik weet gewoon niet wat te doen en heb echt zoveel angst, ik heb dit boek besteld en hoop er echt uit te komen.

    1. Ik begrijp die angst. Ik heb in een soortgelijke positie gezeten. Zoek hulp bij een organisatie als Veilig Thuis. Zij kunnen veel voor je betekenen. Zij kijken goed met je samen hoe jouw kind zo veilig mogelijk kan opgroeien en doen dit in overleg met jou. Zet er een derde persoon van zo’n organisatie bij in gesprek met jouw ex. Dan sta je er niet alleen voor. Bij de praktijkondersteuner van de huisarts kun je geheel vergoed psychische hulp krijgen. Ik heb daar zeer veel aan gehad. Ga voor jezelf opkomen, leer jezelf te vertrouwen. Luister altijd naar je emoties! Wat je angst betreft: jouw ex staat niet boven jou.

      1. Helaas hebben wij een andere ervaring met veilig thuis etc….
        De dader is heeft narcist ische neigingen
        wordt door hulpverleners niet herkent
        Hij manipuleert ze gewoon
        Slachtoffers zitten nu op alle kosten van grootouders bij hun in huis
        Niemand gaat hierin ondersteunen
        Hij manupileert nu ook zijn advocaat

        1. Bij dat soort organisaties werken vaak ook narcisten. Ook in andere “hulpverlenings” posities zijn ze vaak te vinden. Dichtbij het lijden van anderen geeft hen genot en het feit dat ze de macht die ze in dergelijke posities hebben kunnen misbruiken, maakt dat juist deze functies een aantrekking heeft tot narcisten

        2. Ja en dit is het gevaar. Zelfs als je de waarheid vertelt kun je gestraft worden, niet rekening houdend dat je slachtoffer bent. Vooral als je in deze sfeer van hulpverlenings instanties zit. De hulpverlener pakt macht en blokkeert je, kan je vertellen dat je gedrag niet past en zo is het eenzijdig en kom je nergens meer door omdat dit ook vals geschetst wordt naar anderen. Dat je jaren al te maken hebt met gaslighting en pestsferen en zelfs vertelt over flying monkeys wordt niet meegenomen. In combinatie met ‘reactieve mishandeling’ die anderen dus ook slikken en je dus letterlijk meermaals geprikt/gepord wordt en dan reageert op die mishandeling, door dit dus echt gestraft kan worden omdat hulpverleners geloofd worden en jij niet.

  5. Wie kan me helpen in hoe ik omga met de continue aanvallen die ik ontvang? Ik heb inmiddels helder waar de verantwoordelijkheid ligt, dat er niks van klopt. Ik ontvang eisen tot schuldbekenning, boetedoening en compensatie of goedmaken voor dingen waar ik niks verkeerd heb gedaan.

    Ik weet dat het niet klopt, en ben toch de hele dag daarna bezig met nadenken wat te doen of te zeggen, of ik wel of niet moet reageren. Als ik niet reageer, grijpt hij dat aan als fout. Als ik wel mijn grens aangeef is het niet goed en neemt de woede alleen maar toe. Dan bedenk ik, ik moet niet bezig zijn met het effect op hem, maar gewoon opkomen voor mezelf. Alleen dat is ook niet altijd in mijn belang, mijn gelijk halen, of mijn grens herhalen en benoemen als het praktisch niks oplevert. Ik heb ook belang bij pick my battles en grenzen trekken als er feitelijk gevolgen aan zitten die mij schaden. Nu zijn het alleen woorden en beschuldigingen. En ik HOEF daar eigenlijk niks mee.

    Toch kan ik de rust daarin niet vinden. Ik voel toch grote machteloosheid omdat het voelt alsof ik over me heen laat lopen als ik niet gas terug geef. En ook ben ik bezig met hoe hij mijn niet reageren dan vervolgens weer verdraaid naar de buitenwereld, dat ik nooit reageer. Ook al weet ik dat het niet klopt. Ik kan er niet gewoon mee ‘zijn’.

    Wie heeft advies?

    1. Wat ik op een gegeven moment besefte, is dat een narcist is als mr. Smith uit The Matrix. Mr.Smith is een virus in een geprogrammeerde wereld die door te manipuleren je overneemt. Je ziet een ander personage waarbij de manipulatie is gelukt veranderen in een mr. Smith. Uiteindelijk wemelt het van de mr. Smiths. Jouw narcist probeert jou weer over te nemen. Door te manipuleren zodat hij jou volledig in zijn macht heeft en jij gaat worden zoals hij. Dan is hij nog groter dan als hij in zijn eentje zichzelf is. Dan zijn er twee mensen of liefst nog meer die hem zijn! Net als mr. Smith. Wat jouw aanvallende narcist nu probeert, is jou proberen te doen veranderen in hem. Dus, wat moet je doen om te voorkomen dat hij je overneemt? Wees jezelf. Spreek de waarheid door feiten te benoemen (als je maar lang genoeg aan zijn kop zeurt hoe het echt zit, vlucht hij weg omdat hij niet wil dat leugens van hem worden ontmaskerd), toon je emoties (is hij allergisch voor) en zeg het wanneer hij liegt door simpel te zeggen: je liegt. Prent in je hoofd: ik moet voor mijzelf opkomen. Dat is vanaf nu je doel. Verweer jezelf door te laten zien wie jij bent. Daarmee blokkeer je het doel, jou overnemen. Door jezelf te blijven lukt dat hem niet meer.

    2. Hoi Anoniem,
      Ik ga ervan uit dat je niet onder een dak woont met die kwal. Ik heb het volgende gedaan: na de scheiding heb ik hem volledig genegeerd. Ik sprak hem alleen via de telefoon als het om de kinderen ging. En als hij tijdens die gesprekken het gesprek een andere wending wilde geven, dan verbrak ik de verbinding, en ja, ik wist het, dan werd hij nog bozer! Maar dat was zijn probleem, niet die van mij! Op zijn emails reageerde ik niet. Hij wist dat hij bij mij niet naar binnen kon. Mijn huis was net een fort, hahaha. Wat ik wil zeggen is, het ligt niet aan jou! Hij projecteert zijn ellende, zijn frustraties op jou, zoals hij dat altijd deed. Laat het bij hem liggen. Omdat ik twee kinderen heb zal ik nooit van hem af komen. Nog altijd probeert hij het met lange tussenperiodes. Ik lach er om en denk: jongen get a life! En ga over tot de orde van de dag. Ik wens je veel sterkte!

    3. Brieven zelf niet opmaken. Als het enigszins kan uitbesteden. Beter nog dat iemand dit voor je bewaard, meer heeft diegene niet te doen. Dat het uit je huis is, zo’n brief werkt als een bombrief, ongelezen of gelezen. Dan zal naar verwachting de frequentie toe nemen. En/of er wordt een ander communicatiemiddel aangeboord. Jezelf beschermen, om deze laster op te vangen. Goed naar je lijf luisteren, noteren voor jezelf hoe je voelt bij zo’n brief, en voor jezelf een mantra erbij zeggen zoals: ik ben veilig, ik ben de baas over mijn leven. En versterk je netwerk, verdeel je last. Want het doel is een reactie van je. Zorg extra goed voor jezelf, en heb als doel, ik ben aan het ontgiftigen, ik ben in herstel, mijn leven wordt alleen maar beter en dat is een belofte die aan jezelf moet maken. En stel voor jezelf regels op, dat voelt misschien raar, maar zoals bijvoorbeeld: ik laat me door niemand uitschelden, als er tegen me geschreeuwd wordt dan staak ik het gesprek. Normen zetten. En oefen dit maar met een vriendin, heb daar gewoon met elkaar over. Dus aan twee zijden werken: beschermen en diegene waar je ooit een relatie mee had anoniem maken, niet de waarde geven als partner, of vriend, zelfs niet als ex. De hele betekenis daarvan wat het had moeten zijn en hoe je met elkaar moet omgaan is door toedoen van aanvallen op je compleet waardeloos gemaakt en blokken, en herstel en krachtiger worden, de groei. En accepteren dat het een proces is, soms wil je zo dolgraag daar al zijn, maar het is weer opnieuw leren vertrouwen, want daar zit het letsel.

    4. Hey,
      Ik heb net hetzelfde. Mijn man roept. Klinkt niet erg. Maar elke dag krijg ik te horen dat ik iets verkeerd doe. Ik heb alles gedaan om dit te voorkomen: op mijn strepen staan, heel lief zijn, signalen oppikken. Niets werkt. Ik moet het ondergaan. Mijn kinderen moeten het ondergaan. Dat is wat hij wil. Hij wou me doen geloven dat ik niemand heb. Maar weet je? Ik heb beginnen praten. Het uitgelegd. Alles heel objectief genoteerd. Na een tijdje dacht ik dat dit gewoon het getrouwd leven was. Maar dat is niet zo. Geloof in jezelf! En praat! Blijf het uitleggen aan anderen. Ik zit momenteel in een scheiding. Het blijft moeilijk want we wonen nog samen. Maar ik heb hoop. Mensen geloven mij. En dat was zo belangrijk voor mij. Ik dacht dat ik gek was….
      Ik wens jullie allen veel sterkte!

  6. Vier jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend waar ik heel gelukkig mee ben. Zijn familie leek ook heel gezellig en warm (groot gezin van 6 kinderen) dus wij kwamen er vaak over de vloer. Er was één schoonzus die echter wel veel aandacht altijd vroeg en waarbij alles naar haar zin moest anders ging ze alles afzeiken en vervelend tegen anderen doen. Op dat moment had ik nog niet door dat ze een narcist was.

    Na een paar maanden vertelde zijn oudste broer dat hij onvruchtbaar was en vroeg zijn vriendin aan mijn vriend of hij sperma wilde afstaan omdat hij de knapste en slimste broer was. Hij heeft daar uiteindelijk zelf nee tegen gezegd waarna zij tegen hem uitviel dat ze er altijd voor hem was, dat hij sinds dat hij met mij is totaal is veranderd, en dat ze niet begreep hoe hij haar dit aan kon doen omdat ze dacht zulke goede vrienden te zijn etc. Daarna begon het gezeik pas echt. Ze begon te roddelen over mij tegen andere familieleden dat mijn vriend beter terug kon gaan naar zijn ex vriendin – wat tevens haar beste vriendin is – want zij zou veel beter voor hem zijn, dat ik niet goed voor hem ben en dat ze hoopte dat hij snel zou inzien dat ik niet bij hem paste etc. Uiteindelijk zei ze het ook recht in ons gezicht waarna mijn vriend haar boos had opgebeld dat ze moet stoppen met al het geroddel en gehaat. Hierna is ze naar mijn schoonouders gereden om te vertellen hoe verschrikkelijk het is dat ze zo werd aangesproken en stuurde ze mij een bericht (zonder excuus) met daarin de mededeling dat ze zulke opmerkingen nooit zou maken omdat ze mij blijkbaar toch wel gezellig vond en hoe ik het in mijn hoofd kon halen om zo op mijn vriend in te praten want ze waren echter goede vrienden (ze zien en spreken elkaar nooit). Hierna spraken we af normaal tegen elkaar te doen iets wat zij graag wilde, maar wat vanaf haar kant niet is gelukt. Een jaar ging voorbij waarin ik mijn mond hield wat zij graag wilde, maar ondertussen plande ze dingen waar ik niet aanwezig kon zijn wat ze wist, verergerde het roddelen over mij tegen anderen waaronder dat ik de broers uit elkaar wilden drijven door haar zwart te maken, heeft ze spullen van mij kapot gemaakt met de grap dat ze dat per ongeluk deed, en was mijn familie meerdere keren niet welkom maar die van haar natuurlijk wel. Mijn vriend zag dat ik er kapot aan ging en heeft vervolgens aan zijn ouders gevraagd wat we het beste konden doen. Zij zouden met haar gaan praten maar hebben dat niet gedaan, wellicht omdat ze niet durfde omdat ze nu ondertussen een kind had van een andere broer en vaak zei dat ze zou vertrekken naar het buitenland als er iets zou gebeuren. Ik heb daarna een bericht gestuurd dat ik afstand van de familie zou nemen zolang zij zich niet aanpast omdat het veel verdriet geeft. Mijn vriend is later nog met haar in gesprek geweest waar vooral veel gehuild werd hoe erg het was wat haar werd aangedaan en dat niemand rekening met haar hield en hoe boos ze was over mijn bericht. Hierna zou ze contact met mij opnemen wat ze niet heeft gedaan totdat mijn schoonmoeder vroeg om dat toch te doen want ze wilde graAg dat iedereen weer langs zou komen. In het bericht dat naar mijn vriend werd gestuurd maar naar mij was geadresseerd (raar want ze heeft mijn nummer) stond vrijwel dat ze geen respect meer voor mij heeft en alleen met de hele familie rond de tafel zou willen gaan omdat ik onredelijk handel, ze niet meer praat over dat mijn vriend naar haar beste vriendin terug moet gaan, en het niet gelijk zeg (iets wat we hadden afgesproken) of we zouden weer moeten doen alsof er niks is gebeurd en met zwijgen als er wat wordt gezegd omdat ze dat niet zo bedoelt en ik alleen maar slechte dingen in alles zie. Ik vroeg haar vervolgens om even te (video)bellen zodat ik het beter kon uitleggen en dat als we de hele familie weer zien het dan al uitgesproken zou zijn. Hierna kreeg ik een lijst van verwijten toegestuurd (wat ik nog steeds niet begrijp want ik vroeg alleen maar om te bellen) en dat de hele familie achter haar staat en weet wat ik stuur. Ik reageerde dat ik niet op die dingen inging en dat liever persoonlijk zou willen bespreken en anders met een buitenstaander erbij. Een week aan ontvangen verwijten ging voorbij waarna ik besloot weer afstand te nemen omdat het overduidelijk was dat ze het niet wilde oplossen. Vervolgens heeft mijn schoonmoeder mijn vriend opgebeld met dezelfde verwijten en hoe erg ik de familie kapot maak en dat ze het niet zo bedoelt dus dat ik maar gewoon weet moet komen. Ondanks dat mijn schoonvader zei dat het misschien anders ligt en dat ik wel eens gelijk kan hebben, bleef ze doorgaan. Ik kreeg tijdens het gesprek een paniekaanval wat ik nog nooit eerder had gekregen en ben ik weggelopen. Vervolgens wilde mijn schoonmoeder haar excuses aanbieden maar begon het hele rijtje weer opnieuw met hoe ik de broers en de familie kapot wil maken, terwijl ik dus alleen maar vroeg om te bellen? Tot op heden is het niet opgelost en heb ik gezegd dat ik afstand hou. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en vraag mij af of dit wel de juiste oplossing is. Sommige vrienden zeggen dat ik keihard de confrontatie moet aangaan maar ik heb hier twijfels over. De familie wil nu graag dat ik weer kom want “het is nu wel weer goed toch”. Hebben jullie advies?

    1. Beste Angela, heel vervelend dit, ernstig wat er gebeurt ook. Ik denk dat je veel kan hebben aan de boeken van Iris Koops (verkrijgbaar via deze site). Ze gaat in beide boeken in op hoe je omgang hebt met narcistische gezinnen / gezinsleden. Ze gaat in op hoe je de omgang neutraal of op afstand kan houden en hoe je ervoor zorgt dat je er zelf niet teveel onder te lijden hebt. Mocht het nodig of nuttig zijn, kan je ook gesprekken voeren met coaches of therapeuten in ons netwerk.

    2. Wat een toestand zeg, bizar inderdaad. Alles met een narcist is bizar eigenlijk. Zelfs als doe je helemaal niks is het toch weer een rede om je te ergens van te beschuldigen. Toch als ik je hele verhaal lees denk ik dat je best helder ziet wat er speelt en zijn ook je reacties daarop best reëel. Je hebt nu afstand genomen en dat geeft neem ik aan toch wat rust, ondanks dat het verdrietig is dat je familie dan niet meer ziet.
      Het kan heel goed zijn dat wanneer jij uit beeld bent (narcisten zijn onverbeterlijk) dat haar stoornis zichtbaarder wordt voor de familie, want ergens moet toch haar drama gecreëerd worden en haar energie uit gehaald en getrokken worden waarin ze weer een slachtoffer kan zijn. Als jij het niet bent is het een ander. Soms duurt het lang voordat mensen een patroon gaan herkennen, tot die tijd zorg je beter goed voor je zelf en je directe relaties, tracht je zo goed mogelijk harmonie te bewaren en te creëren voor je zelf en je relatie.

  7. Hallo,

    ik ben meer informatie over dit onderwerp aan het zoeken omdat mijn schoonzus in de hel is beland. Ze heeft sinds een aantal jaren een relatie met een man die we altijd al wel wat speciaal (en ook niet zo gemakkelijk) vonden, maar ik begin nu pas te beseffen met wat voor iemand we te maken hebben. We hadden altijd een hele goede band met mijn schoonzus (zus van mijn man) en nu glipt ze tussen onze vingers weg. Ze geraakt hoe langer hoe meer geïsoleerd en de conflicten worden groter en alsmaar moeilijker op te lossen. Die conflicten worden door hem gecreëerd, we kunnen nauwelijks nog rechtstreeks met haar praten, hij heeft zichzelf centraal gezet en zij lijkt dat te aanvaarden. Hun zoon is 7 maanden geleden geboren, dat is een kantelpunt geweest. Sindsdien is elke vorm van contact moeilijker geworden. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar denk dat ze zelf nog niet beseft in welke onmogelijke situatie ze is beland. Het is zo ontzettend pijnlijk, het lijkt alsof we niet meer tot haar kunnen doordringen en ze helemaal vergeten is hoe we met elkaar omgingen voor die man er was. Lezen over narcistische persoonlijkheden, doet veel op zijn plaats vallen, maar het maakt me radeloos. Wat kunnen we doen? Ik zou willen dat ik haar er uit kan bevrijden, maar dat kan natuurlijk niet zomaar. Het is ook zo delicaat, ik heb met elke (zeldzame) communicatie de angst dat we iets verkeerd zouden zeggen waardoor de band helemaal opgeblazen zou worden. We willen er kunnen zijn voor haar, maar weten niet meer hoe we daar invulling aan moeten geven.

    1. Beste Anna B,
      Het lezen van jouw noodkreet laat opnieuw alarmbellen rinkelen. De onmacht die je omschrijft is zo herkenbaar. Wat ik tussen de regels door lees is, dat jouw schoonzus wellicht met iemand leeft die psychopathisch narcistische trekken vertoont. Het blijft elke keer weer speculeren wat er mis is met dergelijke types maar de paar patronen die je beschrijft (isoleren, contact verbreken, woordenwisselingen e.d.) lijken de stoornis te bevestigen. Hopelijk heeft jouw schoonzus een goede (vertrouwelijke) relatie met de huisarts. Dat lijkt mij de eerste stap die ze zou kunnen zetten en daar haar thuissituatie te omschrijven met bij voorkeur de praktijkondersteuner (mits deze kan doorgronden wat er gaande is). Haar angst om grenzen te stellen en zich te verweren is precies de wurggreep waarin ze terechtgekomen is. Ook het ongeloof hoe een partner zich zo tegen je kan keren wil (nog) niet bij haar doordringen. Ze moet zich niet laten verleiden om ‘in gesprek’ te gaan met haar partner als de hulpverlener dit bijvoorbeeld adviseert want dat is een doodlopende weg, er valt met een narcist simpelweg niet te praten. ‘Zij is het probleem’ (zoek elders de documentaire op deze site op onder dezelfde naam) in zijn ogen, alles wordt verdraaid en geprojecteerd. Triest dat zij net een kindje hebben want daarmee is je schoonzus nog kwetsbaarder en afhankelijker gemaakt. Als ze ook nog financieel van hem afhankelijk is, dan wordt het nog ingewikkelder. Wij lotgenoten weten maar al te goed hoe schrijnend deze situatie is. Jouw schoonzus zit in een dilemma (net zoals jullie) en zal vroeg of laat een keuze moeten maken om te voorkomen dat haar leven langzaamaan geruïneerd wordt. Hulp zoeken zal argwaan bij hem oproepen want de controle over haar zal toenemen. Probeer zelf om voor haar wegen te zoeken die haar kunnen helpen om t.z.t. weg te komen uit deze relatie. Het wordt gegarandeerd een strijd en bereidt je daar op voor! Helaas geen opbeurend verhaal wat ik je vertel maar het is een harde realiteit binnen de narcistische wereld. Koop om te beginnen de twee boeken van Iris Koops en lees daar hoe je uit een dergelijke situatie moet zien te komen. Ook het boek van Jan Storms, ‘Destructieve relaties op de schop’, is een aanrader. Sterkte en succes. Martin

  8. Hoe kom je ooit los van een narcistische ex als hij de vader is van je kinderen? Via de kinderen blijft hij me manipuleren, controleren, isoleren,… ik ging weg in de hoop dat dit zou stoppen maar het is exact hetzelfde als in het huwelijk. Alleen moet ik nu mijn lichaam niet meer ter beschikking stellen… Heel het dorp is tegen me opgezet. Hij steekt een stokje voor elk contact. In ben hopeloos. Zou zo graag naar een ander land verhuizen. Soms lijkt, rationeel gezien, zelfmoord een oplossing. Want dit stopt nooit. Ik zit gevangen. Al 25j.

    1. Beste Leen,

      Wat heftig voor je. Het is soms echt niet te geloven dat dit kan gebeuren en toch gebeurt het. Velen zullen zich herkennen in wat je beschrijft, het komt helaas echt vaak voor en de gevolgen zijn zo ernstig. Heel veel sterkte gewenst! Voor als je steun nodig hebt: we hebben workshops waarin er ook lotgenotencontact is. En we hebben coaches en therapeuten die je misschien verder kunnen helpen, zij hebben echt kennis en ervaring met de gevolgen van narcistische mishandeling: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/.

      Hartelijke groeten,
      Tako

  9. Hallo iedereen … ik ben blij dat zoveel mensen hun ervaringen hier delen. Want dat is zo een grote hulp bij het herkennen van je eigen situatie en vooral hulp bij het aanvaarden en beseffen dat iedere minuut uur dag maand pure tijdverspilling is. Weet dat het nooit gaat beteren en dat het niet aan jou ligt en dat jij ook niet gaat lukken om hem (de narcist) tot inzicht te brengen. Ik heb jaren geprobeerd om hem met hand en tand en zwart op wit te laten inzien dat het niet zo was zoals hij het zag maar helaas… zelfs dan niet. Ik werd knettergek van koste zoveel verloren energie dat je uiteindelijk moet opgeven.
    Dus bespaar jezelf dat leed en kap er mee hoe sneller hoe beter. Vanaf dat moment voel je jezelf ook sterker en rustiger worden. Loslaten en mee kappen geeft echt bevrijdend gevoel. En wees altijd op je hoede want voor je het beseft zit je terug in zo’n relatie met een narcist zoals ik nu voorheb. Nu pas is het doorgedrongen dat mijn huidige vriend perfect in het narcistisch plaatje past. Ik vind het eigenlijk heel bizar dat ik dat niet eerder heb beseft want het is echt zo overduidelijk. Maar dat is juist de valkuil van de narcist die maken je blind en spelen het zo goed dat je niets doorhebt en alles maar ondergaat… En al is het de 2de keer dat ik meemaak, de pijn is hetzelfde, een emotionele puinhoop van kwetsen vernederingen verwijten ruzie minderwaardigheidsgevoel etc etc…. Dus blijf ALERT en MOEDIG.

  10. Goedemorgen,

    Na 20 jaar huwelijk ben ik, 4 jaar geleden, met 3 kinderen vertrokken bij hun vader. Toen nog niet wetende dat er narcisme in het spel was maar wel dat hij een emotieregulatie probleem had. Destijds was er al 4 jaar hulpverlening voor de opvoeding van vader betrokken. Een half jaar na de scheiding en de start van de omgangsregeling heeft de hulpverlening (vrijwillig kader) ingegrepen, is de afgesproken omgang stop gezet en is er na 9 maanden een nieuwe omgang afgesproken (maandelijks 3 uur omgang onder professionele begeleiding). Deze regeling is (klaarblijkelijk bij hoge uitzondering) tot het 12de jaar van de oudste 2 vastgelegd. So far so good.

    Maar nu therapie. We komen met therapie ook niet verder. Er zijn vorige jaar 2 instanties afgehaakt want toen was nog niet duidelijk dat het narcisme was en dus ging men uit van een vechtscheiding. De derde is dit jaar in februari begonnen. Ze hebben bij de oudste 2 (tweeling van nu 10 jaar) meervoudig trauma geconstateerd. Bij de jongste (7 jaar) vermoeden ze preverbaal trauma. Vader heeft de therapeut weer zover dat hij ouderbegeleiding krijgt want hij heeft autisme (kan er dus niks aan doen én heeft weer een vinger tussen de deur). Daarnaast (of daardoor?) moet de hulpverlening die bij de omgang betrokken is, de kinderen van de therapeut vertellen dat hun verwachtingen dat vader boos wordt niet terecht is en dat dingen die hij zegt zo niet bedoeld. Beide hulpverleners geven bij mij aan dat zij daar ernstig aan twijfelen en hebben zelf narcisme bij de therapeut aangegeven.

    Hetgeen de therapeut wil, is in het verleden al een keer of 3 gebeurd en met de kennis van nu snap ik waarom het dan thuis weer heftiger werd. Want als het niet de schuld van papa is, is dan is het jouw schuld toch? Het is hier dan bijna niet te doen want de kinderen hebben geleerd om buiten de deur heel lang de schijn op te houden maar thuis bij mij laten ze wel alles zien. De oudste kopieert haar vader wat bij de andere 2 uiteraard veel meer triggert. Zij is op dat moment nauwelijks benaderbaar behalve als ik, soms bewust, het bommetje laat ontploffen.

    Kortom, ik zit in tweestrijd en ik weet simpelweg niet wat ik er nu mee moet. Ik wil goede therapie voor de kinderen
    Waar vind ik een therapeut voor minderjarige kinderen die hun kan helpen? Of gok ik op verplicht kader (Save) en stop ik de omgang? Ik durf er eigenlijk niet op te gokken op deze instanties want zij zijn betrokken geweest bij het stopzetten van de omgang betrokken geweest en zijn met open ogen in zijn narcisme getrapt. Iemand tips?

  11. Heb ik na jaren eindelijk de moed opgebracht om vandaag een opvanghuis te bellen, krijg ik te horen dat het geweld te lang geleden is…..voel me opeens weer zo klein. Leef al jaren in een gevangenis zonder tralies. Dag en nacht ben ik bezig met de vraag hoe hier uit te komen.

  12. Wat een herkenbare verhalen komen hier voorbij, en ik ben geschokt en bang, want nu pas zie ik dat we met een pure narcist te maken hebben en kan ik eindelijk alles plaatsen. Ik ben er nl van overtuigd dat mijn zus met een narcist samenleeft en kapot gemaakt wordt, tot op het bot. Hij is intelligent, zeer welbespraakt, grappig en gevat. Moet overal de beste in zijn. Bij hem gaat alles goed. Zijn tactiek is zeer geraffineerd. In de afgelopen 17 jaar dat zij getrouwd zijn, zijn wij als familie regelmatig getuige geweest van hoe mijn zus ten overstaan van alles en iedereen op zeer directieve en dominante wijze ‘gecorrigeerd’ werd, terwijl iedereen verkrampte en sloeg dicht toen dit gebeurde, mijn zus helemaal. En gek genoeg accepteerden we het ook bijna allemaal, want je voelde dat je je er niet in moest of durfde te mengen, zo explosief waren die situaties. Kun je nagaan wat hij doet als niemand er bij is. Dit gaat al jaren zo door. Haar afkraken waar iedereen bij is, vooral in aanwezigheid van hun kinderen (ondertussen blikken uitwisselen waarmee ze hun moeder in hun hemd zetten). Ze hebben samen twee kinderen van 14 en 16, waarvan de oudste gediagnosticeerd is met autisme. Door haar afwijkende gedrag kan mijn zus niet anders dan toegeven aan ons dat er iets goed mis is, ze houdt het nl niet meer vol. Haar dochter is namelijk zo geprogrammeerd en gevormd door haar man, dat zij haar eigen moeder als uitschot en voetveeg behandelt. Hij zet m.n. haar en de jongste op tegen hun moeder, laat zien aan hen dat hij haar totaal niet respecteert. Haar oudste heeft dagelijks explosieve woedeaanvallen vooral gericht op mijn zus, manipuleert en dreigt met zelfmoord als haar moeder niet verandert, trekt alle aandacht naar zich toe en ondertussen voedt haar man ongemerkt en geraffineerd dit gedrag, door alles zo te draaien dat álles de schuld van mijn zus is. ‘Jij bent de enige die niet veranderd is’, ‘ik heb geen problemen met onze oudste dochter, het ligt aan jou’ etc. De dochter zit in een traject via jeugdzorg en zij krijgen coaching/bijstand door een psycholoog, waarvoor ze soms ook samen als ouders in gesprek gaan. Hun huwelijk is inmiddels zo slecht dat dit voor de psycholoog ook helder is, maar hij draait en manipuleert het zo dat zíj de schuld krijgt en de psycholoog notabene haar wijs maakt dat het autisme van haar dochter bij háár wegkomt! De psycholoog gaat er volledig in mee, mijn zus staat er alleen voor. Ze wil het doorbreken, maar is zo onzeker gemaakt dat ze niet durft. Ze is bang alleen achter te blijven en ergens houdt ze toch nog van hem, ze zegt dat ze het haar kinderen niet aan kan doen en erger nog, ze wordt door hem wijs gemaakt dat ze een scheiding toch niet kan betalen want ze verdient veel te weinig en kan echt zelf geen huis betalen. Ze moet maar meer gaan werken. Slimme zet van hem, zo probeert hij te voorkomen dat het op een scheiding aan komt en mijn zus de alimentatie krijgt waar ze recht op heeft. Hoe meer ze werkt, hoe minder hij immers hoeft te betalen. Het liefst wil hij in hun mooie villa blijven wonen, en dat zij op eigen kosten een huis huurt zonder te scheiden. Hij beheert alle financiën, zij heeft geen idee waar ze staat. Ze is zo onzeker gemaakt. Lieve mensen, hoe help ik mijn zus uit de klauwen van deze vent???

  13. Ik vraag mij af of er meer mensen zijn die ‘ondanks dat de narcist’ weg is nog steeds in een onveilige positie verkeert vanwege dat omgeving zo gemanipuleerd is en jouw geschetst heeft zodat je niet meer terugkunt naar gezonde staat omdat je nog steeds te maken hebt met secundaire victimisaties/steeds opnieuw geslachtofferd wordt. Ik ben nu al 4 jaar zonder de narcistische mensen maar het is nog steeds dat ze die ‘remote control’ hebben. Ik kom er gewoon niet meer uit, ik wordt genegeerd en sta verkeerd in dossier vanwege dat het een hulpverleenster was en nu lijkt het toch echt wel dat ik ook te maken heb met narcistische huisarts. Narcistische web jeugd wordt ook niet opgepakt en langzaam herstel wordt niet gegund of laagdrempelig starten. Door spanningen veel lichamelijke spanningen in buik, steeds vermoeidheid, wattig in mijn hoofd en de periodes van verdriet bij wakker worden lijkt een herhalend patroon en inmiddels ook na 4 jaar ontzettend eenzaam door nu geisoleerd geraakt maar ook blijft door manipulatie. Soort nijd wat er tegen mij ontstaat. Domineer en commandeer en negeer reacties. Ik heb het het gevoel dat ik wel moet verhuizen omdat ik hier buiten de maatschappij wordt gezet.

  14. ik schaam me,ben soort van terug gegaan. De mooie woorden, de tranen, ik gaf mee. Nu zie ik weer hetzelfde gedrag, en nu durf ik er geen punt meer achter te zetten. Heb mezelf in deze positie weer gezet. Ik was weg, eigen huis gekocht voor mij en mijn kindje en zit weee middenin het toneelstuk. Hoe kan ik mezelf en mijn omgeving nog aankijken nu ik dit zelf heb veroorzaakt. Ik was zo ver, kwam weer lekker in mijn vel. Ik weet niet eens hoe of wat, de signalen zijn ook niet zo heftig als het al die jaren was, ik twijfel of ik het juist zie. Maar ben op,moe en bang om te zeggen dat ik dit niet meer wil. Niet voor mij,niet voor mijn kind.
    Voel me zo stom omdat ik het niet gestopt heb. Er wordt veel liefs gezegd,maar het klopt gewoon niet. Ben ik niet zelf gewoon de drama aan het creëren of volg ik mijn onderbuikgevoel.
    Herken dit van al die jaren, maar voel verwarring dus weet niet wat nu.

    Sorry voor rare verhaal. Moet het denk ik ontwarren ofzo, door het te typen.

    1. Och Madelief, het laatste wat je kunt gebruiken is zelf verwijten dat je er weer bent ingetrapt. Narcisten zijn hun hele leven getraind om je te kunnen manipuleren en deze kent jou ook nog eens persoonlijk heel goed. Het is ook moeilijk, vaak is het niet zo zwart/wit met een narcist, als het wel zo was geweest, was het veel duidelijker voor je. Ik ben aardig doorgewinterd op dit gebied van narcisme, maar ook ik trap soms nog eens in de tranen en de mooie schets die ze kunnen maken naast al dat misbruik.
      Ook al ben je nu verward en weet je het nu niet, 1 ding weet je zeker, je hebt het allemaal al eens gedaan, weggegaan en voor jezelf een thuis maken voor jezelf en je kleine. Dat betekent dat je de kracht en de moed hebt en weet wat je moet doen, voor als je nog eens besluit weg te gaan. Misschien kan je eens praten met iemand over wat je uiteindelijk terug deed gaan, dat inzicht kan wel eens de laatste knoop zijn voor je om definitief te ontwarren. Bij mij is dat b.v dat ik altijd erin trap wanneer ik voel hoe geraakt en zielig een narcistisch mens kan zijn, dat zijn ze dan (op dat moment) ook echt dus dat is denk ik niet eens gespeeld. Ze kunnen een enorm beroep doen op mijn empathisch vermogen dat ik bijna onmogelijk nog er tegen in kan gaan. Mijn ezelsbruggetje is dan: Ja ik voel oneindig meeleven met je, maar jij maakt het zo dat ik moet kiezen tussen mezelf of jou en dan kies ik altijd mezelf. Niet omdat ik niet anders had gewild, maar omdat een narcist nu eenmaal zit op dat level van Jij of ik en strijd, in plaats van; wij samen harmonie zoeken en dus vinden. Dat zit hem nooit in de woorden, maar altijd in het structurele gedrag en daar zie je ze eigenlijk altijd heel erg onthand zijn. Take care Madelief, ik wens je het beste.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *