Dit is een gastcolumn van Anne
Afgelopen jaar heb ik een brief geschreven aan mijn moeder, waar ik geen contact meer mee heb:
Ik wil stappen maken naar de toekomst. Een stap naar mijn geluk. Ik wil niet de rest van mijn leven energie steken in iets wat niks oplevert. Altijd zit jij in jouw eigen realiteit en draai je het verhaal om, onder andere om jezelf tot slachtoffer te maken. Ik wil me als meisje van 16 niet onveilig voelen, niet verantwoordelijk voor jouw geluk voelen, niet worden geslagen, niet eenzaam zijn, niet verwaarloosd worden, niet vernederd worden, me niet bang en onzeker voelen, geen depressie, nachtmerries of PTSS hebben. Maar dit is helaas de realiteit. Op korte termijn.