De wereld op zijn kop

Dit is een gastcolumn van Cindy

De wereld lijkt in de ban van het corona-virus te zijn. Begrijp me niet verkeerd, het is ook een ernstige situatie. Alleen wel bijzonder hoe sommige narcisten het aangrijpen om toch weer over hen te laten gaan.

Zo hoorde ik via via over mijn moeder (die samen met mijn vader het contact met mij verbroken heeft, zie vorige blog), dat zij al een week in zelfverkozen isolatie zit. Heeft ze dan het virus? Welnee. Woont ze in een gebied waar de virus-dichtheid hoog is? Ook niet. Maar mijn moeder (openlijk narcist), maakt al een week een hoop drama en de mensen die ze er in meekrijgt (via app en social media) zijn inmiddels gaan geloven dat ze ook echt Corona heeft. Ook dan vergaat de wereld misschien niet; de meeste mensen die het krijgen hebben milde klachten. Maar niet in de wereld van mijn moeder: een echte dramaqueen die geen symptomen heeft maar op het juiste moment een zielig kuchje laat horen. Weer gaat het alleen maar over haar. Ze is kerngezond, altijd al geweest, maar draagt nu uit dat ‘haar einde nadert’.

Lees verder “De wereld op zijn kop”

Waarom ik narcisten op bleef zoeken

Dit is een gastcolumn van Cindy

Sinds ik ontdekt heb ik dat slachtoffer ben van narcistisch misbruik heb ik veel over mezelf nagedacht. Maar op de goeie manier. Er is een periode Ervoor en Erna. Dus voor die ontdekking trok ik alles in mezelf in twijfel. Maar Erna kan ik mezelf met mededogen onderzoeken.

Hier komt ie: waarom bleef ik, na te zijn opgevoed door een openlijk en een verborgen narcistische ouder, toch steeds dat soort types opzoeken? ‘Ja, omdat je niet anders kende’, zul je zeggen. Of ‘doordat je nog niet wist dat je mishandeld was’. Daar zit wat in. Maar belangrijker nog: ik was mezelf kwijt, daar hadden mijn ouders wel voor gezorgd, en daarvoor in de plaats was een braaf, lief en superempathisch meisje gekomen. Van binnen voelde ik niets meer en daarom hunkerde ik naar aandacht en bevestiging van anderen. De fuik waar narcisten je inzuigen. Want alleen zij lijken je het gevoel te geven dat je bestaat (en als je niet meer voldoet besta je in hun ogen niet meer).

Lees verder “Waarom ik narcisten op bleef zoeken”

De gevangenis van de Narcist

Dit is een gastcolumn van Cindy

Ze was een meisje dat geloofde in het goede van de mensen. Zorgzaam, liefdevol en ze straalde zoveel energie uit. Toen nog niet wetende dat hij dit allemaal van haar zou afnemen. Hij luisterde aandachtig, gebruikte de meest mooie woorden en het leek wel het mooiste sprookje. Twee jaar leefde ze gelukkig met hem samen.

Tot op een dag zijn masker afviel. Hij commandeerde haar om het eten klaar te maken. Wanneer hij thuis kwam werd hij razend. Hij brulde naar haar dat ze niets waard was. Ze liep naar boven, hij kwam haar achterna. Ze vroeg hem waarom hij zo agressief was. Hij zei: ‘het zal niet altijd gaan hoe jij het wilt’! Ze keek naar hem. Hij was een heel andere persoon. Ze herkende hem niet meer. Ze keek in zijn dode lege ogen. Ze begreep het niet.

Lees verder “De gevangenis van de Narcist”