Dit is een gastcolumn van Isthe
Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.
Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.