Dit is een gastcolumn van Jaberin
Nu besef ik dat het erf waar ik ben opgegroeid eigenlijk een soort eiland blijkt te zijn. Een eiland zonder kade en zonder taal voor liefde. Geen ruimte voor de innerlijke wereld en een gebrek aan onvoorwaardelijke liefde. Geen mogelijkheden om iets te spiegelen. Geen cohesie, geen verbinding, geen uitleg, geen reflectie. Hol, kaal en plat. Guur en kil.
Op het eiland wist ik niet hoe ik eruit zag, wat mijn vorm was. Ik had niets om me in te kunnen spiegelen; het water om mij heen was vaak troebel. En àls het terugkaatste, verblindde het me. Of was het zo onvoorspelbaar in beweging dat het mijn blik vervormde. Wie ben je dan, als er eigenlijk geen ruimte is voor een eigen vorm?