Tag: narcisme

Het kan iedereen overkomen

Dit is een gastblog van Mariz

Ik ging in therapie tijdens mijn relatie en al gauw kreeg ik te horen dat ik te afhankelijk was, geen duidelijke grenzen aangaf, ik ‘liet me mishandelen’. Dus ik voelde me nog verantwoordelijker voor de rare problemen en de totaal gestoorde communicatie. Ik dacht, ik ga nog harder aan mezelf werken, want nu snapte ik waarom mijn toenmalige vriend me zo afkeurde. Natuurlijk was ik niet leuk!

Dat ik midden in (verborgen) narcistische mishandeling zat, zag ik niet. Ik had het niet achter hem gezocht, hij zat vast niet lekker in zijn vel.

Na maanden barstte de bom omdat ik ineens zo boos werd om zijn leugens dat ik hem de deur uitzette. Hoera, een overwinning. Ware het niet dat ik na een Hoover actie zo weer in zijn veelbelovende mooie armen lag en het spel weer begon. De finale was dat hij me alsnog dumpte en gewoon uit het niets verdween, zonder een woord. Ik voelde me zo dom! Ik had hoop, ik was blij met de hereniging en Bam. Ik ben van de hemel in een zwarte diepe put gezakt en werd kneiterdepressief, dat duurde maanden. En ik bleef maar naar hem verlangen, nu zie ik dat dit geen liefde maar pure kwelling was. Hoewel ik wist dat het eindig was, bleef ik wachten en hopen op een teken van leven en al mijn levensenergie liep uit me. Ik dissocieerde om de onhanteerbare pijn aan te kunnen. Lees verder “Het kan iedereen overkomen”

Ontmoet lotgenoten tijdens laatste live workshop van dit seizoen

Om zoveel mogelijk slachtoffers van narcistische mishandeling te ondersteunen in hun weg naar herstel, bieden wij al ruim acht jaar maandelijks de basisworkshop ‘Hoe (h)erken ik narcistische mishandeling en hoe leer ik het te hanteren?’ aan door heel Nederland. Zaterdag 17 juni staat een nieuwe editie gepland. Dit keer vlakbij Leeuwarden (Stiens).

Woon je in Noord-Nederland en kun je de inzichten en praktische handvatten van onze ervaren trainers wel gebruiken? Dan is deze bijeenkomst iets voor jou! Ook als je iets verder weg woont is deze workshop een aanrader, want dit is een uitgelezen kans om op een unieke locatie, midden in de natuur in een kleine groep van maximaal 11 personen onder deskundige begeleiding aan de slag te gaan met lotgenoten. Er is nog slechts een aantal plaatsen beschikbaar.

Eerdere deelnemers hebben veel aan de workshop gehad. Een van de vele recensies luidt ‘𝘐𝘬 𝘨𝘶𝘯 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘱𝘴𝘺𝘤𝘩𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘭𝘥 𝘵𝘦 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘨𝘦𝘩𝘢𝘥 𝘻𝘰’𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦𝘷𝘰𝘭𝘭𝘦 𝘥𝘢𝘨 𝘮𝘦𝘵 𝘭𝘰𝘵𝘨𝘦𝘯𝘰𝘵𝘦𝘯. 𝘏𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘪𝘫 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸𝘦 𝘪𝘯𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘫𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘶𝘸𝘵𝘫𝘦 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘨𝘰𝘦𝘥𝘦 𝘳𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨’. Bekijk hier meer recensies en aanvullende informatie over de workshop: https://verdwenenzelf.org/workshops/

Wil jij ook vanuit een theoretisch kader meer inzicht in waarom narcistische mishandeling zo beschadigend kan zijn en aan de slag met het herstellen van vertrouwen en kracht in jezelf? Meld je dan nu aan: https://verdwenenzelf.org/inschrijving-workshop/

Kom je met het openbaar vervoer? Laat het ons weten. Wij zorgen voor vervoer vanaf de bushalte Griene Leane in Stiens naar de workshoplocatie.

Weg uit mijn narcistische ouderlijk huis

Dit is een gastblog van Aurora

Ik kijk mijn slaapkamer nog eens rond. Mijn meisjeskamer ziet er leeg uit. De meubels staan er nog, maar veel van mijn spullen zijn ingepakt.
Met de deurklink in mijn hand staar ik naar de kale wanden en de lege kasten. Dan trek ik de deur zachtjes achter me dicht. Ik loop de trap af naar beneden. In de woonkamer is het stil. Er is verder niemand in huis. Mijn ouders, broers en zusje zijn op visite bij mijn opa en oma. Zoals iedere zondag.

Vandaag is het geen gewone zondag. Vandaag is de dag dat ik uit huis ga. Mijn moeder vindt dat een slecht plan. Dat heeft ze me de afgelopen weken op alle mogelijke manieren laten weten.
“Jij hebt altijd al alleen maar jouw eigen zin gedaan.”
“Jij denkt altijd alleen maar aan jezelf.”
“Na alles wat ik voor je gedaan heb.”
“Je bent altijd al zo stug en eigenwijs geweest.”
“Ik begrijp niet waar ik zo’n dochter aan verdiend heb.”

Ze reageerde op mijn aanstaande vertrek alsof ik een misdrijf bega.
Ik wil op mezelf gaan wonen in de verpleegstersflat, op 10 minuten loopafstand van mijn ouderlijk huis. Ik ben bijna 21. Lees verder “Weg uit mijn narcistische ouderlijk huis”

‘Ik heb het oorlogsveld verlaten’

Dit is een gastblog van Anna

Ik voel een stekende pijn aan de rechteronderkant van mijn buik. Al een uur probeer ik het te negeren. Afleiding zoeken en ondertussen die rechterzijde met me meesleuren. Het beeld van een schreeuwend kind dat aan me hangt, smekend om hulp, blijft maar in me opkomen. Maar, ik moet door. Is het een overlevingsmechanisme? Een gewoonte? Geen idee, maar na een uur geef ik op. Ik leer mijn emoties te reguleren. Niet meer ‘weglopen’, maar ze toelaten, ermee zitten. Opnieuw zie ik dat schreeuwende kind, flitsende beelden voor mijn ogen en in mijn hoofd. Verward, huilend. Niet wetend wat te doen of wat te volgen. Ik was negen, nog volop in groei en volledig in paniek.

Ondertussen ben ik meer dan volwassen en heb ik het oorlogsveld verlaten. Ik groei weer, ik leer mezelf nog iedere dag kennen. Het universum lijkt even blij als mezelf, en toont me dit door hulp toe te gooien. Als tulpen op een podium op het eind van een geslaagd optreden. Lees verder “‘Ik heb het oorlogsveld verlaten’”

“Hij bedoelde het niet zo”

Dit is een gastblog van Deni

Daar stonden we dan. Een kleine groep mensen, alleen de dichtstbijzijnde familie. Lijdend voorwerp was de man in de kist. Piet.

Een jonge meid van in de twintig huilt hard. Haar oma komt erbij staan. ‘’Hij was altijd wel hard voor je, maar bedoelde het goed. Hij hield wel van jou’’, zegt ze. Het meisje huilt harder. Een arm van oma om haar heen, maar de arm brengt geen troost.

Het meisje verloren, net als een vrouw van rond de veertig, maar ze zijn toch samen. Hetzelfde geldt voor andere aanwezigen. Eilandjes. Dat lijken ze. Zo voelen ze. Een ieder is bij elkaar, maar toch alleen.

De man bedoelde het niet zo. Hij zei en deed dingen, die bij de meeste mensen niet zo leuk overkomen. Maar toch bedoelde hij het niet zo. Dacht zijn vrouw. Ook de zoons lieten het gebeuren.

Terugblik
Een feestje. Piet was jarig. Iedereen mocht komen. Toen nichtje wilde zitten, zei hij: ‘’Niet hier. Pak maar even een kruk en ga maar aan de overkant zitten.’’ Piet wijst nog even om de plek te duiden. De vrouw van veertig zit al, maar wordt verzocht om naast Piet te komen zitten. De vrouw weigert. Piets’ mond betrekt. Hij loopt een beetje rood aan. Negeert de vrouw vervolgens volledig en begint een discussie met een van de mannen. De vrouw zit er verloren bij. Lees verder ““Hij bedoelde het niet zo””

Zo was het toen, zo is het nu

Dit is een gastcolumn van Aurora

Zo’n tien jaar geleden zag mijn leven er heel anders uit dan nu. Als ik terugdenk aan de emotioneel toxische omgeving waar ik toen in leefde, denk ik regelmatig in termen van een Koninklijke familie (omdat deze zichzelf superieur acht) en hun zelf gecreëerde Koninkrijk, inclusief een Golden Child (Prins of Prinses), een zondebok en schare brave onderdanen die doen en denken wat hen wordt opgedragen.

Zondagavond, 17.00 . Ik sta in de grote gaarkeuken van het Paleis. Klaar om te helpen met koken. Met een schort voor, want dat moet als je in deze keuken helpt.

Ik scharrel wat in een keukenla, op zoek naar een mes. Als ik er een vind dan hoor ik de Koningin meteen zeggen: ‘Nee, niet dat mes natuurlijk, daar ga ik mee snijden. Dat snap je toch wel?’. Ze lacht erbij, maar het voelt niet grappig. Ik overhandig het mes aan hare majesteit en vind al snel een ander mes. En een snijplank. Wanneer ik die pak hoor ik een nieuwe instructie: ‘Nee niet op die snijplank, dat snap je toch wel? Dat is de beste die ik heb en die heeft mijn dochter dus nodig’. Oh ja, haar dochter, de prinses. Ik geef de snijplank aan de prinses en vind een andere snijplank. Lees verder “Zo was het toen, zo is het nu”

Psychische mishandeling in de jeugd > levenslange impact

Als jij (op jonge leeftijd) slachtoffer bent geworden van psychisch geweld dan draag je daar je leven lang de consequenties van. Het afronden van een studie, de eerste stappen op de arbeidsmarkt of het aangaan van langdurige gezonde relaties wordt bemoeilijkt door alles wat je hebt meegemaakt. Vaak weet je niet precies wie je zelf bent, is je eigenwaarde van je afgenomen, en vind je het lastig om mensen om je heen te vertrouwen. In Nederland wordt 1 op de 10 jongeren slachtoffer van psychisch geweld.
Eerder schreven wij een artikel voor GGZ.nl waarin pijnlijk duidelijk wordt hoe zo’n mishandeling er bijvoorbeeld in de thuissituatie aan toe gaat >>> (https://www.ggztotaal.nl/…/kan_dit_waar_zijn_dwingende…). Als (jonge) slachtoffers niet adequaat worden begeleid heeft de mishandeling levenslang een negatieve impact. Daarom ontwikkelden wij een training die jongeren en jong volwassenen helpt herstellen, zodat ze hun toekomst vorm kunnen gaan geven vanuit eigen kracht.

Lees verder “Psychische mishandeling in de jeugd > levenslange impact”

Het Groene Jasje

Dit is een gastblog van Michelle

Vrijdagochtend op het werk. Reikhalzend keek ik uit naar het weekend. Nog een paar uurtjes en dan zou ik David weer zien. Behalve een rendez-vous op zijn kantoor was ons contact alleen maar telefonisch verlopen. Ik miste hem. Ik wierp een blik op de klok, bijna koffiepauze. Ik kon mijn aandacht amper bij mijn werk houden, mijn gedachten dwaalden telkens af naar David. Mijn collega Esther vertelde dat haar schoonmoeder opgenomen was in het ziekenhuis. Heel sneu maar toen ik David zijn naam in mijn schermpje zag verschijnen, móest ik opnemen. Het verhaal over haar zieke schoonmoeder hoorde ik later wel aan. Ze begreep vast wel dat dit telefoontje heel erg belangrijk voor mij was!

“Wat doe je vanavond? Zijn de kinderen bij jou?”, viel David met de deur in huis. Toen ik zei dat ik mijn handen vrij had, stelde hij voor om uit eten te gaan. “Gewoon wij saampjes, Nikki is er ook niet. Dan reserveer ik een tafeltje voor twee, ik heb je gemist…”

Een warm geluksgevoel trok door mijn lijf. Dit was precies wat ik nodig had. Eindelijk een moment samen. Gewoon David en ik, een flesje wijn, heerlijk eten, kaarslicht….en ik merkte dat hij er hetzelfde over dacht. Zie je wel? Ik twijfelde wel eens of David dezelfde intenties had als ik maar door deze uitnodiging verdwenen mijn twijfels als sneeuw voor de zon. Lees verder “Het Groene Jasje”

Trainingsseizoen van start

Herken jij je in deze worsteling? Of heb je vergelijkbare momenten meegemaakt die je onveilig doen voelen in een huidige of vorige relatie?

Jaarlijks worden in Nederland 700.000 mensen slachtoffer van psychisch geweld. Speciaal voor hen bieden wij trainingen aan die kort en krachtig uitleggen hoe je de mishandeling kunt herkennen en welke acties je kunt nemen om de regie over je leven terug te nemen. Onze trainingen hebben tot op heden ruim 30.000 slachtoffers geholpen en worden gemiddeld beoordeeld met een 9,6.

Komende periode staan onderstaande trainingen op het programma:

Jongeren en jongvolwassenen (15 t/m 25 jaar)

Volwassenen

Ben jij slachtoffer geworden en kun je onze hulp goed gebruiken? Schrijf je dan snel in voor de training die het best aansluit bij jouw situatie. Ken je een slachtoffer die baat zou hebben bij een van onze trainingen? Attendeer hem/haar dan op ons aanbod.

Ook een positieve recensie van onze trainingen onder dit bericht helpt ons enorm!

Alvast bedankt voor je hulp!

Nul empathisch vermogen

Dit is een gastblog van Willeke

Het was eerste Kerstdag bij het ontbijt, jaren geleden. Natuurlijk had ik erg mijn best gedaan, zeg maar gerust me uitgesloofd, om het er gezellig en feestelijk uit te laten zien. Dat betekende heel vroeg op staan na een korte nacht met chronisch slaapgebrek.

Bij ieder bord een kaarsje en een zelfgebakken tulband met poedersuiker, suikerbrood et cetera. Maar de sfeer was om te snijden en uit alle macht probeerde ik deze om te buigen zodat de kinderen er maar geen last van hadden dat er een grote sjacherein ook aan tafel zat, namelijk mijn Nex. Voor hem moest ik alles uit de kast halen voor het perfecte plaatje, wat me nooit lukte. Ik had altijd wel iets verkeerd gedaan.

Zo zaten we daar met ons vijven aan het Kerstontbijt. De spanning, de vermoeidheid, de druk , de eeuwige misprijzing; het werd me even te veel. In de Herfst ervoor had ik een miskraam gehad en op dat moment aan de Kersttafel had ik even een zwak moment en er rolde een traan over mijn wang. Lees verder “Nul empathisch vermogen”