Uit de schaduw van liefde: mijn levensverhaal

Dit is een gastcolumn van Katleen

In de lente van mijn leven, op mijn achttiende, opende zich een nieuwe wereld van emoties toen ik verliefd werd op een intrigerende man uit Tunesië. Zijn glimlach was als een betoverende spreuk die me meenam op een reis van beloftes en verlangens. Onze liefde bloeide als een sprookje, met dagen gevuld met gelach en dromen die nog onontdekte horizonten beloofden.

Lees verder “Uit de schaduw van liefde: mijn levensverhaal”

Een tekening onthult: inzichten in een narcistische ouder

Dit is een gastcolumn van Juna

Pas geleden kreeg ik van mijn (narcistische) ex spullen terug, die van mij waren. Wij zijn al bijna 10 jaar uit elkaar, ik ben blij dat ik het terug heb gekregen, al wist ik niet eens dat dit er allemaal nog bij hem lag. In de loop der jaren ben ik heel veel spullen van vroeger al kwijtgeraakt, doordat ze óf bij mijn ouders achter gebleven zijn óf bij mijn ex. Of ik had ze al weggegooid. Maar bij deze spullen zat ook mijn plakboek met tekeningen en knipsels van de kleuterschool. Over het algemeen standaard kleuterwerk, zoals tekeningen, knip- en plakwerk, een zelfgeschreven vel met mijn naam erop en groter-kleiner en meer-minder oefeningen. Maar wat er ook in zat… een tekening van mijn familie. En die tekening raakte me, want met de kennis van nu zie ik precies hoe ik als kleuter al wist hoe de verhoudingen in huis lagen.

Lees verder “Een tekening onthult: inzichten in een narcistische ouder”

Niets was goed genoeg voor Mevrouw

Dit is een gastcolumn van Michelle

Een maandagmorgen in november. Buiten was het nat en grijs, de regen kwam met bakken uit de hemel. Het zag er somber uit maar daarom leek het binnen zoveel gezelliger. Behaaglijk warm, de kaarsjes brandden, het licht was gedimd en een zacht muziekje klonk op de achtergrond. Ik was nog elke dag blij met mijn sfeervolle werkplek, mijn eigen beautysalon.

Vanwege een wegomleiding verscheen Mevrouw 10 minuten te laat op haar afspraak. Terwijl ik haar jas aannam, mopperde ze over de toestand op de weg én dat de regen haar kapsel verpestte. Ze was gister maar liefst een uur met de föhn in de weer geweest, deelde ze mede en dat ze door mij een haarnetje op haar hoofd gezet kreeg was ook al niet bevorderlijk, zei ze verwijtend. “Fijn dat je er bent”, glimlachte ik en negeerde haar gemopper.

Lees verder “Niets was goed genoeg voor Mevrouw”

De narcist en zijn leegte

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Je leegte vullen. Heb je gemerkt dat het letterlijk overschreeuwen van je leegte of de bewonderende blikken van anderen die naar je kijken deze leegte vullen? Je hebt in de loop van je leven geleerd dat dát jouw leegte en onzekerheid minder scherp doet voelen.

Maar de ruzies, het in de belangstelling staan op feestjes… het zijn helaas kortdurende oplossingen. Zodra je weer met je eigen leegte wordt geconfronteerd, neemt ook je ongemak weer toe. Dan word je weer onrustig en ga je je ongemakkelijk voelen. Dan ga je zoeken naar manieren om die onrust en dat ongemak minder te hoeven ervaren.

Helaas heb je nooit geleerd om manieren te vinden die opbouwend en verbindend zijn. Je kunt qua relatie vooral afbreken, maar waarschijnlijk besef je dat zelf niet.

Ik hoopte altijd dat ik de liefde, warmte en geborgenheid die ik voelde omdat ik nu eenmaal veel om je gaf, ook van jou terug mocht ontvangen. Want dat is zoals dat in een relatie werkt: het is tweerichtingsverkeer. Niet alleen maar nemen maar ook geven. En dan bloeit er iets moois op tussen twee mensen.

Maar het leek wel of jij, de stille narcist, in een relatie liever nam wat op een presenteerblaadje werd aangeboden. Liefde, warmte en geborgenheid geven, dat bleek een utopie te zijn. Ik vroeg er wel eens naar als je weer eens tegen me aan kwam liggen terwijl ik ziek was. Het was zo fijn geweest als ik op die momenten tegen jou aan had kunnen kruipen. Maar als ik ernaar vroeg, werd je boos en gedroeg je je als een slachtoffer. Ik moest niet zo zeuren.

Je lijkt er werkelijk niet voor open te staan om het anders te doen. Sterker nog, je leek oprecht niet te begrijpen wat ik bedoelde. Of misschien dúrf je de uitdaging niet aan om te leren hoe het ook anders kan?

Hoe dan ook: je viel keer op keer terug in je oude gedrag. En ik bleef je maar kansen geven. Want de volgende keer zou het toch wel beter gaan? Steeds weer gaf ik je het voordeel van de twijfel, steeds weer een nieuwe kans. Want ik moest tenslotte niet zo zeuren.

Maar de kern van het probleem blijft dat je niet kunt omgaan met de leegte, evenmin met verdriet. Een goed gesprek over je ongemak of onrust had ook een manier kunnen zijn om je een beter gevoel te geven. Maar het leek wel te moeilijk of te lastig voor je om toe te passen. Liever zei je een hele avond niets of was het mopperen en je kritiek op de ander blijkbaar makkelijker voor je. En steevast eindigde dat in een ruzie.

Lees verder “De narcist en zijn leegte”

Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?

Dit is een gastblog van Jan Willem

Ik grijp altijd terug naar één en hetzelfde incident en dat gaat als volgt: Mijn inmiddels overleden vader was alcoholist en slikte Prozac. Een keer beukte hij me met volle vuist op mijn mond, terwijl ik jarenlang bezig was om professioneel fluitist te worden. Van jongs af aan betaalde mijn vader de dure dwarsfluitlessen, waarvoor hij zich ‘met alle liefde uit de naad moest werken’. Hij bespeelde immers zelf ook ‘vol liefde’ de dwarsfluit.

Het woord ‘liefde’ werd met boze blik herhaald. ‘Maar wat was het toch jammer dat hij er zo weinig ‘liefde’ voor terugkreeg.’

M’n moeder zat als een koninginnetje, met een esoterisch boek, op de bank. De klap op mijn mond werd door haar afgedaan met: ‘Jan Willem, er zijn meer mensen die zich storen aan jou. Heb je het ook niet een heel klein beetje aan jezelf te danken?’ Einde verhaal. Lees verder “Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?”

‘Wees’; Moederliefde onder voorwaarden

Dit is een blog van Gebi Rodenburg

“ Ik wil geen contact meer met jou!’ Geschokt kijk ik mijn moeder aan. Koude rillingen lopen over mijn rug. Versta ik het goed? Ik vraag haar om te herhalen wat ze zei. Ik zie aan haar dat ze het serieus neemt, maar ik snap het niet.”

In september 2022 is het boek ‘Wees, Moederliefde onder voorwaarden’ van Myranda Hilhorst verschenen. Het heeft flink wat aandacht gekregen in de media.

In dit boek vertelt Myranda dat haar adoptiemoeder van het ene op het andere moment het contact met Myranda verbreekt als ze 49 jaar oud is. Het is de zoveelste keer dat een ouder plotseling uit haar leven verdwijnt. Eerst verloor ze als vijfjarig meisje haar biologische ouders in Zuid-Korea, daarna overleed haar adoptievader en dan wil haar adoptiemoeder haar niet meer in haar leven. Myranda Hilhorst beschrijft haar levensverhaal en de ontdekkingstocht die ze begon, waardoor veel op zijn plek viel. Het was een helende ervaring voor haar. Lees verder “‘Wees’; Moederliefde onder voorwaarden”

De ‘Bijzondere Vriendschap’

Dit is een gastblog van Mariz

Onlangs schreef ik een paar blogs over het verloop van mijn relatie met een (verborgen) narcist. Deze is nu een jaar voorbij en ik ben nog bezig om alles te verwerken. Gelukkig met behulp van een goede therapeute die ik via Het Verdwenen Zelf heb gevonden en de goede boeken van Iris Koops.

Dankzij deze boeken en therapie ben ik wakker geworden uit een heel raadselachtige hypnose en heb ik ontzettend veel kennis opgedaan over hoe narcisten in elkaar zitten en hoe je het soms helemaal niet ziet. Vooral wanneer de narcist in kwestie ontzettend ‘liefdevol en spiritueel’ is. Daar gaat mijn blog dit keer over: over een ‘goede vriendin’.

Ik ben gelukkig gezegend met een paar ontzettend goede vriendinnen en een zus die mij steunen, begrijpen en voor mij staan voor een normale en gezonde wereld met wederkerigheid en respect en vooral ook humor. Ik heb een fijne basis, gelukkig, anders was ik denk nog meer in de war geweest van wat er speelde.

Ik was ook al jaren bevriend met een vrouw die ik op yoga had leren kennen. Ik merkte dat ze zich erg tot me aangetrokken voelde en direct heel open was, super aardig, opgewekt en iemand met veel energie. In die tijd was ik zelf ook nog wat meer ontvankelijk, open en ik had nog niet zo goed in de gaten dat leuke open en energieke mensen niet per definitie ‘zuiver’ zijn, om maar even haar jargon te gebruiken. Lees verder “De ‘Bijzondere Vriendschap’”

De 6 gevaarlijkste misverstanden over narcisme

Bij de oprichting van de website somde Iris Koops de belangrijkste misverstanden op voor bezoekers. Deze pagina blijkt bijzonder helpend, daarom brengen we deze nogmaals onder de aandacht.

“Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden: Lees verder “De 6 gevaarlijkste misverstanden over narcisme”

Het slotakkoord 

Dit is een gastblog van Heidi

Vijf jaar lang stond ze daar in een spuuglelijke pot voor haar eigen portret. De as van mijn moeder uitstrooien was onbespreekbaar. ‘Het is mijn vrouw.’ Dat het ook onze moeder was bestond in zijn brein echt niet. Je zou kunnen denken dat we het hier hebben over een liefhebbende man die zijn vrouw mist. Niets is minder waar. Deze vrouw, zijn voeding, waagde het hem te verlaten op het einde van haar leven. Niet letterlijk, was dat maar waar, maar figuurlijk door dementie te krijgen. Hij was des duivels. En dat heeft ze geweten. Na een vreselijke nare en traumatische periode overleed ze. Nu was mijn vader helemaal ten einde raad. Het was duidelijk dat mijn moeder moest worden vervangen, hij kon niet zonder zijn voeding. De gelukkige was ik, als dochter. Gezien ons systeem geen verrassende keuze. Dit maakte het echter onmogelijk nog contact met hem te onderhouden. Het maximale wat ik kon doen was een zorgnetwerk van professionals om hem heen organiseren. Nu, na bijna vijf jaar heeft hij geheel in eigen stijl deze wereld verlaten. De laatste vloek heb ik nog live mogen meemaken. Moest het toch echt met mijn eigen ogen zien. Als ik nog illusies overhad zijn deze nu als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze man was echt niet in staat lief te hebben. 

Hij was echter ook niet in staat liefde om zich heen te velen. Een dolletje met mijn broer werd met harde hand bestreden en ook de liefde tussen moeder en dochter kon rekenen op jaloerse interventies. Dit heeft voor veel verwijdering gezorgd tussen alle gezinsleden.  Lees verder “Het slotakkoord “

Het kan iedereen overkomen

Dit is een gastblog van Mariz

Ik ging in therapie tijdens mijn relatie en al gauw kreeg ik te horen dat ik te afhankelijk was, geen duidelijke grenzen aangaf, ik ‘liet me mishandelen’. Dus ik voelde me nog verantwoordelijker voor de rare problemen en de totaal gestoorde communicatie. Ik dacht, ik ga nog harder aan mezelf werken, want nu snapte ik waarom mijn toenmalige vriend me zo afkeurde. Natuurlijk was ik niet leuk!

Dat ik midden in (verborgen) narcistische mishandeling zat, zag ik niet. Ik had het niet achter hem gezocht, hij zat vast niet lekker in zijn vel.

Na maanden barstte de bom omdat ik ineens zo boos werd om zijn leugens dat ik hem de deur uitzette. Hoera, een overwinning. Ware het niet dat ik na een Hoover actie zo weer in zijn veelbelovende mooie armen lag en het spel weer begon. De finale was dat hij me alsnog dumpte en gewoon uit het niets verdween, zonder een woord. Ik voelde me zo dom! Ik had hoop, ik was blij met de hereniging en Bam. Ik ben van de hemel in een zwarte diepe put gezakt en werd kneiterdepressief, dat duurde maanden. En ik bleef maar naar hem verlangen, nu zie ik dat dit geen liefde maar pure kwelling was. Hoewel ik wist dat het eindig was, bleef ik wachten en hopen op een teken van leven en al mijn levensenergie liep uit me. Ik dissocieerde om de onhanteerbare pijn aan te kunnen. Lees verder “Het kan iedereen overkomen”