Dit is een gastcolumn van Petra
Dit korte verhaaltje schreef ik eens over een narcistisch familielid. Toen had ik nog nooit over narcisme gehoord. Het laat de zwakte goed zien vanwaaruit de narcist handelt vind ik persoonlijk.
Haar hart lag overal, zo leekt het wel. Ze was rusteloos en voelde zich nergens thuis. Verstrikt in het grote net van haar eigen leugens. Wanhopig op zoek naar geborgenheid, naar geluk, naar vrede, naar het niet te omschrijven gelukkige oord. Op zich was die zoektocht niet verkeerd, alleen rechtvaardigde haar doel, zo vond ze, de inzet van ieder middel, ongeacht de grote hoeveelheid leugens en onrecht. Het resultaat was dat het slachtoffers om haar heen regende, iedereen moest haar ten dienste zijn ten koste van alles. Zoals ieder normaal logisch mens wel kon vermoeden, het leverde haar niets op. Nee erger, ze zakte steeds dieper vast in haar ellende. Haar groeiende onrust bracht haar alleen grote woede, en nog meer raakte ze ervan overtuigd dat andere mensen dingen hadden waar zij recht op had en ging de rooftocht verder.