Dit is een gastcolumn van Summermoon
Je leegte vullen. Heb je gemerkt dat het letterlijk overschreeuwen van je leegte of de bewonderende blikken van anderen die naar je kijken deze leegte vullen? Je hebt in de loop van je leven geleerd dat dát jouw leegte en onzekerheid minder scherp doet voelen.
Maar de ruzies, het in de belangstelling staan op feestjes… het zijn helaas kortdurende oplossingen. Zodra je weer met je eigen leegte wordt geconfronteerd, neemt ook je ongemak weer toe. Dan word je weer onrustig en ga je je ongemakkelijk voelen. Dan ga je zoeken naar manieren om die onrust en dat ongemak minder te hoeven ervaren.
Helaas heb je nooit geleerd om manieren te vinden die opbouwend en verbindend zijn. Je kunt qua relatie vooral afbreken, maar waarschijnlijk besef je dat zelf niet.
Ik hoopte altijd dat ik de liefde, warmte en geborgenheid die ik voelde omdat ik nu eenmaal veel om je gaf, ook van jou terug mocht ontvangen. Want dat is zoals dat in een relatie werkt: het is tweerichtingsverkeer. Niet alleen maar nemen maar ook geven. En dan bloeit er iets moois op tussen twee mensen.
Maar het leek wel of jij, de stille narcist, in een relatie liever nam wat op een presenteerblaadje werd aangeboden. Liefde, warmte en geborgenheid geven, dat bleek een utopie te zijn. Ik vroeg er wel eens naar als je weer eens tegen me aan kwam liggen terwijl ik ziek was. Het was zo fijn geweest als ik op die momenten tegen jou aan had kunnen kruipen. Maar als ik ernaar vroeg, werd je boos en gedroeg je je als een slachtoffer. Ik moest niet zo zeuren.
Je lijkt er werkelijk niet voor open te staan om het anders te doen. Sterker nog, je leek oprecht niet te begrijpen wat ik bedoelde. Of misschien dúrf je de uitdaging niet aan om te leren hoe het ook anders kan?
Hoe dan ook: je viel keer op keer terug in je oude gedrag. En ik bleef je maar kansen geven. Want de volgende keer zou het toch wel beter gaan? Steeds weer gaf ik je het voordeel van de twijfel, steeds weer een nieuwe kans. Want ik moest tenslotte niet zo zeuren.
Maar de kern van het probleem blijft dat je niet kunt omgaan met de leegte, evenmin met verdriet. Een goed gesprek over je ongemak of onrust had ook een manier kunnen zijn om je een beter gevoel te geven. Maar het leek wel te moeilijk of te lastig voor je om toe te passen. Liever zei je een hele avond niets of was het mopperen en je kritiek op de ander blijkbaar makkelijker voor je. En steevast eindigde dat in een ruzie.
Lees verder “De narcist en zijn leegte”
