Dit is een gastcolumn van Heleen
De verborgen narcist – daar moet je – soms – pensionada voor worden voor je de schaduw daarvan in je leven kan afschudden. Faalangst bijvoorbeeld en niet in staat zijn te willen, iets te wensen voor je zelf omdat je er gewoon niet opkomt. Verjaardagen van mij vallen in het begin van een vakantietijd en worden gewoonlijk een beetje vergeten en dat ligt echt niet alleen aan mijn huisgenoten en geliefde naasten, dat ligt ook aan mij.
Verjaardagen als kind eindigden er altijd mee dat ik moest huilen. En dat was dan zwakte van een te gevoelig kind. Een vriendinnetje van de lagere school zei tegen mij, dat mijn moeder zulke leuke verjaardagspartijtjes kon geven. OK, je snapt het: ik kreeg het gevoel er niet toe te doen. Mijn moeder stal de show. Inderdaad was ze dan op haar best, dus hoe kon ik dat mijn moeder niet gunnen. Ik wist zelf niet waarom ik moest huilen.