Eenmaal ontsnapt: verzamel de brokstukken

Als het je gelukt is om te ontsnappen, dan zul je de brokstukken van jezelf moeten verzamelen. Maar je kunt pas iets oplossen als je weet wat je hebt. Ik heb jarenlang rondgedoold, op zoek naar hulp, naar antwoorden. Mijn leven was een enorme strijd. Mijn marge raakte op. Eindelijk ontdekken wat ik had is dan ook mijn redding geweest. Ik bleek een ernstige vorm van PTSS te hebben. Veel slachtoffers ontwikkelen een stressstoornis, omdat je structureel in een onoplosbare situatie zit. Wanneer je in de normale wereld wordt aangevallen, dan is het normaal dat je je hiertegen te weer wilt stellen. Maar de narcist vindt dit niet normaal. Elke mogelijkheid om je te verdedigen wordt je ontnomen. Je wordt op een sluipende manier afgebroken, maar het ligt altijd aan jou, aan dat jij zo moeilijk doet en niet mee wilt werken.

Doordat je nooit een grens mocht stellen stond je voortdurend onder druk, die zich vertaalde in een enorme overgevoeligheid. Je kon om het minste of geringste getriggerd raken (waarbij de narcist weer kon zeggen: zie je wel dat je heel labiel bent?). Je kon je dus op geen enkele manier beschermen en moest de stress innerlijk zien weg te werken. Zie hier de oorzaak van een uitgeput stresssysteem; de kern van PTSS.

Met de vaststelling van het Narcissistic Victim Syndrome (NVS) hebben deskundigen aan slachtoffers erkenning gegeven voor het cluster van symptomen waarmee ze te maken kunnen krijgen. Therapeuten ontdekten de oorzaak achter de eenduidige symptomen: narcistische mishandeling. Deze vorm van mishandeling raakt elk aspect van je wezen, en daarom zijn de symptomen ook zo ernstig.

De opluchting was groot toen ik me realiseerde dat dit syndroom op mij van toepassing was. Na jaren gedacht te hebben dat ik gek was (vanwege mijn symptomen), begreep ik nu dat die symptomen ergens voor stonden. Eerst dacht ik bijvoorbeeld dat ik opgenomen moest worden omdat ik zo paranoia kon zijn, nu begreep ik waarom ik zo paranoia was. Net als veel andere slachtoffers schaamde ik me intens, tot ik begreep waar dit alles naar verwees. Schaamte is sowieso een probleem voor veel slachtoffers, doordat een narcist veel en vaak beschaamt. Slachtoffers met NVS hebben een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkeld, en denken dat alles aan hen ligt. Dit maakt hen een makkelijke prooi om opnieuw mishandeld te worden. Veel slachtoffers gaan dissociëren. Door er niet meer te zijn valt de uitzichtloze situatie makkelijker vol te houden. Het grote nadeel is dat dissociatie ervoor zorgt dat je jezelf moeilijker bij elkaar kunt rapen, en het hierdoor moeilijker wordt het land van de duisternis te verlaten. Als je veel dissocieert voel je je vervreemd van jezelf en de wereld, en hierdoor ben je een veel makkelijker slachtoffer. Je leven wordt gekenmerkt door crisissen, er is altijd wel wat aan de hand en je staat er machteloos naar te kijken. Het is mogelijk om weer grip op jezelf en je eigen leven te krijgen. Je Zelf lijkt misschien verdwenen, maar is het niet. Je kunt jezelf weer terugvinden.

« hoe kwam je in deze gevangenis terecht? hoe kom je eruit? »

155 gedachten aan “Eenmaal ontsnapt: verzamel de brokstukken”

  1. Sinds 4 weken is mijn relatie over. Een relatie die ‘plotsklaps’ is begonnen (na 2 maanden woonden we samen) en binnen 3 dagen was er niets meer over van ‘wat’ we ooit hadden. Ik heb een relatie gehad meteen jongen die in zijn tienerjaren ernstige psychische stoornissen heeft gehad en daar voor in (intern) jarenlang voor in behandeling is geweest. Toen wij elkaar vorig jaar ontmoette vertelde hij mij hier op de eerste date al over, net als dat hij 3 zelfmoordpogingen had gedaan. Bijzonder vond ik het wel, maar ik geloofde dat het goed moest zitten als iemand zó open is in korte periode. Ik wilde voor hem zorgen, want dat verdiende hij. Hij plaatste mij in de eerste maanden echt op een voetstuk; hij vertelde mij, mijn ouders, zijn ouders, zijn vrienden hoe fantastisch ik was en hoe bijzonder ik eigenlijk was voor mijn omgeving (“intens aardig, begripvol en zorgzaam”). Omdat ik van nature een bescheiden persoon ben, werd ik hierdoor overrompeld en kreeg vleugels. Desondanks waren er binnen een paar maanden ook wel situaties waarin ik het heel moeilijk vond om iets te voelen, er een mening over te hebben, omdat er ergens iets niet klopte, maar ik niet direct mijn vinger er op kon leggen wat er niet klopte. Ik heb er zelf niet te veel aandacht aanbesteed en onbewust weggeredeneerd (volgens mijn psycholoog), want ik GELOOFDE alles wat hij ZEI: zijn kijk op de wereld, zijn mening over hoe vrienden en familie mij behandelde, zijn kijk op de toekomst (veel geld verdienen, trouwen, vakanties, veel winkelen etc.). Ik wilde het allemaal! Halverwege dit jaar ben ik overspannen thuis komen te zitten; eerste instantie was dit volledig te verklaren door de werkdruk en spanningen op mijn werk. De eerste maand heb ik ook goed uitgerust en wilde toen graag de draad weer langzaam oppakken, maar het bijzondere was dat ik het gevoel dat ik steeds verder weggleed; ik kon alleen nog maar twijfelen, onzeker zijn over mijn uiterlijk, relaties met vriendinnen werden slecht omdat ik confrontaties aanging met hen o.b.v. beweringen van hem, mijn werksituatie verslechterde etc. Situaties die daarvoor nog NOOIT waren voorgekomen… Ondanks dat ik graag naar hem luisterde, ging ik op sommige vlakken tóch mijn eigen weg (maar voorzichtig en onzeker of ik wel het juiste deed), omdat ik relaties met mijn vriendinnen gewoonweg niet wilde verbreken. Ik wilde het oplossen! Hij zei dat ie me daar in steunde, maar als ik het ter sprake bracht, dan ging ie fel afgeven op mijn vriendinnen, maar op mijn collega’s en familie. De laatste maand liep ik op eieren, ik deed zo mijn best voor hem om het leuk te maken! Sex, vrijheid, zijn zin geven, want ik had idee dat het probleem bij mij lag en dat ik dat moest compenseren.
    Het liefst zou ik alle herkenningspunten willen opschrijven en bevestiging willen hebben van anderen, want ik twijfel aan mijn eigen gedachtes. Het kan tóch niet waar zijn dat ik voor een man ben gevallen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis? 4 weken geleden was hij mijn wereld, geloofde ik hem in alles wat ie zei, was hij mijn anker, in alles…en nu niet meer…hoe kan dat? Ik kan mijn hoofd er niet bij krijgen wat er nu precies is gebeurd, want hij gaf eerste instantie de voorzet voor het beëindigen van onze relatie…híj kon namelijk niet meer met MIJ omgaan vanwege mijn emotionele buien. Dit maakte hij overigens kenbaar in Parijs, een uur nadat we we waren aangekomen, tijdens het eten, waarbij hij ook nog eens opmerkingen maakte als ‘jij zou een goede schop onder je kont moeten krijgen’, terwijl hij 3 dagen daarvoor nog zo trots als een pauw aan mijn ouders zat te vertellen dat het zo goed met mij ging en dat ik mijn problemen aan het aanpakken was. En een week dáárvoor vertelde hij me dat hij aan het sparen was voor trouwringen.. Die avond nog in Parijs, hebben we besproken dat we het weekend niet meer samen in Parijs zouden doorbrengen; hij zou wel treintickets terug boeken. Het was overigens ons jubileumweekend (1 jaar samen!). Dat had hij niet gedaan ‘omdat hij zijn bank reader’ niet mee had (achteraf was dit ook overbodig, omdat je met een creditcard geen bank reader nodig hebt…). Verscheurd door verdriet heb ik de volgende ochtend zelf de tickets teruggeboekt, omdat ik niet kon bevatten wat er gebeurde. Toen ik hem wakker maakte en hem vertelde dat de tickets geboekt waren reageerde hij enigszins verbaast… Ik ben er niet op ingegaan en ben alleen naar de ontbijtzaal van het hotel gegaan. We zijn teruggegaan en zijn sindsdien niet meer samen geweest; ik kon de situatie niet aan en ben naar mijn ouders gegaan. Waarop hij kwaad en verontwaardigd reageerde; want ik kon hem dit toch niet aan doen; hij woonde toch nog in ons huis!? De afgelopen weken heeft hij alleen contact willen zoeken via Whatsapp (!) en is heel onaardig en gemeen. Hij speelt de bal op mij; dat alles op mijn manier moest en dat ie dat nu zat is; hij zegt dat ik manipulatief bezig was, etc. Vorige week heb ik al mijn spullen uit ons huis gehaald en woon nu bij mijn ouders. Ik wil geen contact, maar ergens wil ik toch weten hoe het met hem gaat; ik geef/gaf toch om die jongen? Hij leek perfect te zijn…
    De afgelopen weken heb ik veel gelezen over psychische manipulatie, narcisme en persoonlijkheidsstoornissen, maar het voelt niet goed om een label op hem te plakken. Maar als ik aan het lezen ben, dan herken ik zoveel dat ik bijna niet anders kan…
    Ik zoek bevestiging, bevestiging dat mijn gevoel weer ok wordt, want ik slinger nu elke dag nog tussen verdriet, boosheid, onbegrip etc.
    En kan/mag ik na ‘slechts’ een jaar met deze jongen intensief geleefd te hebben wel iets dergelijks denken? Zie ik het niet verkeerd? Kan het zijn dat hij inderdaad niet meer met mij verder wilde omdat ik in sommige dingen wél mijn eigen koers probeerde te varen? Kon hij dat niet verdragen?

    1. Hoi Julia,
      Bedankt voor je reactie. Je geeft in het begin van je bericht m.i. al het belangrijkste aan; jouw ex heeft tijdens zijn puberjaren ernstige stoornissen gehad. En die heeft hij m.i. nog steeds. Vervolgens beschrijf je namelijk al het gedrag van iemand met sterk narcistische trekken. En ik zie je doen wat veel slachtoffers doen; je verontschuldigen dat je een antwoord zoekt op je verwarring (je noemt het hem een labeltje geven), je verontschuldigen voor het feit dat jij ook je eigen gang probeerde te gaan. De omgekeerde wereld, lijkt mij. Hij wilde toch dat jij aan jouw “probleem” ging werken? Op deze website heb je kunnen lezen wat de alarmsignalen zijn van narcistische mishandeling. Jij bent hier duidelijk slachtoffer van geweest. Ik zie dat je mijn boek hebt besteld, waar ik blij om ben, want hiermee kun je uit die verwarring en de opgelegde schuld komen. Deze jongen heeft je alles verweten wat hij zelf deed en doet. Ik hoop dat je uit de modus komt dat jij een probleem zou hebben. Hij is diegene met een probleem, een ernstig probleem zelfs. Ik hoop oprecht dat jij hem uit je systeem kan werken, en ik verwacht dat mijn boek je hier zeker in zal helpen. Ook staan er gespecialiseerde coaches en therapeuten voor je klaar, waarop je even terug kan vallen als het te zwaar voor je wordt. Veel sterkte!
      Iris

      1. Dag Iris,
        Bedankt voor je ‘bevestigende’ woorden. Ik ben constant op zoek naar bevestiging, want ik kan niet geloven wat er in het afgelopen jaar is gebeurd. Zou je mij adviseren om de workshop van 24 januari te bezoeken? Krijgen slachtoffers daar het gevoel van ‘bevestiging’? En wordt daar ook besproken hoe je dit aan de buitenwereld het beste kan uitleggen? Mijn omgeving blijft vragen hoe het met me gaat, maar ik weet niet wat ik er op moet zeggen…Ik ben verward, het ene moment strijdvaardig, het andere moment heel verdrietig, angstig, machteloos en soms smachtend naar de affectie van ‘hem’.
        Groetjes, Julia

        1. Hoi Julia,
          Ik zou je zeker adviseren om naar een workshop te gaan! De naam van deze workshop is niet voor niets )h)erkenning. Dus je zult hier veel bevestiging krijgen, kracht en inzicht (ook m.b.t. jouw vraag) opdoen en gelijkgestemde mensen ontmoeten. Als je je nu inschrijft kom je op de wachtlijst, mogelijk valt er iemand af en kun je 24 januari deelnemen. Anders ben je verzekerd van een plek in Gouda. Ik raad je aan om de reacties van deelnemers aan de workshops te lezen, op deze site.
          Succes!
          Iris

  2. Ontsnapt, gisteren, de knoop doorgehakt, na weer een incident die voor mijn fam. niets voorstelt, mijn man moet alleen zijn excuus maken tegen mijn moeder voor iets wat een jaar geleden gebeurd is, (mijn moeder was degene die begon met boos zijn en verwijten). Per mail ouders, broer en zussen verteld wat er werkelijk aan de hand is, gevaarlijk genoeg ook deze site gegeven, wie weet is er bij anderen nu ook herkenning. Nu staan ze allemaal achter mijn moeder, het mag, maar ik ga er kapot aan als mezelf weg cijfer. Maar een hele moeilijke beslissing die me zwaar aangegrepen heeft. maar als ik hoor dat mijn man perse zijn excuus moet aanbieden en dan pas weer bij onze ouders mag komen… en daarna alles wat ik in mijn kindertijd verkeerd gedaan heb over me heen krijg, dan raak ik totaal overstuur, en blijft er niets van mij over, dan alleen de wens om dood te zijn. In feite kunnen ze mijn reactie nu lezen en dat maakt me bang, maar het contact hoef ik niet meer aan te gaan. Ik heb me genoeg verdiept in wie ik ben en waar mijn depressie en totaal negatief zelfbeeld vandaan kwam. Het gaat goed met me, alleen nu weer even even heel diep weg.

    1. Hoi Nelleke,
      Je hebt een dappere en goeie beslissing genomen. Mijn haren gaan recht overeind staan als ik lees dat je man tot een excuus gedwongen werd en dat jij “wat je verkeerd deed als kind” over je heen kreeg. Mijn god, je was een kind! En een kind dat mishandeld werd, die mishandeling gaat m.i. nog steeds door. Je wens om dood te zijn op zo’n moment zegt genoeg, het is allemaal gif dat je over je krijgt uitgestort. Maar dat is niet jouw leven. Nee, je hoeft het contact nooit meer aan te gaan en ik adviseer je om voorlopig ook van je zussen en broer afstand te houden. Waarschijnlijk zijn zij helemaal in het web van je moeder getrokken. Ik hoop dat je weer snel uit dit dal kan klimmen!
      liefs, Iris

      1. Dank je voor deze lieve woorden, het bemoedigd me, en zelf merk ik dat ik dat geval excuus echt bewust op een gezonde manier moet zien als ‘absurd’, maar ik heb geleerd dat zo een geval is ‘zo zijn bij ons nu eenmaal de regels’. De leeftijd van die verwijten was tussen de 15 en 20 jaar m.i. dus geeft het me wel het gevoel dat ik er wel iets aan kan doen. Maar ik weet ook dat het raar is, om gelijk dat weer te horen te krijgen van mijn zus. Want dit kan alleen doordat er heel veel bij mij thuis geroddeld wordt. Ik raak zo overstuur doordat ik ze geloof, ik was wellicht heel slecht etc. Maar dan denk ik er ook aan dat ze echt nooit, maar dan ook nooit iets positiefs over mij zeggen, ik voel alleen dat ik hen alleen maar heel dankbaar moet zijn dat ze nog zo leuk doen vaak ondanks wie ik ben. 🙂 Afgelopen jaar ben ik op geen enkele manier de strubbeling aangegaan. Van hun kant begon het steeds, door maar 1 zinnetje. De sfeer was op 1 jan geweldig goed, het was gezellig en ik had goed contact met mijn moeder. Toen we naar huis reden zei mijn man: Ze heeft mij niet 1 keer aangekeken. Het 1ste wat ik dacht was: “O.. ma heeft het vast niet zo bedoeld, hij zal het wel verkeerd gezien hebben!!!!!!!! (zelf moet ik er in gezelschap ook op letten iedereen aan te kijken)” Toen direct mijn verstand laten spreken en gevraagd of ze dat anders ook deed, antwoord was: “nee, dan keek ze me wel af en toe aan”. Ik heb toen even gemerkt hoe subtiel iemand met narcisme kan doen, in een groot gezelschap heeft niemand in de gaten wat er in feite gebeurt, zelfs ik had dit niet door, alleen het slachtoffer voelt en merkt het. En ik begrijp nu dat een slachtoffer dan niet gelooft wordt, want ook ik geloofde de eerste seconde niet dat mijn moeder bewust mijn man genegeerd had. Hij vertelde dat toen hij haar een hand gaf om nieuwjaar te wensen mijn moeder wel een hand gaf, maar tegelijk haar hoofd afwende. En ja dat herken ik van mijn moeder. Nu heeft ze niet gewonnen, dit keer is door haar gedrag (wat volkomen rechtvaardig is in haar ogen) een dochter kwijt geraakt.

  3. Ik ben nu 38 dus het gaat om minimaal 18 jaar terug. Vaak nog langer. Soms ook onschuldige uitspraken die ik als kind (10 jaar ) gemaakt heb. Positief en spontaan bedoeld, wat ik echt jaren later voor mijn voeten geworpen kreeg maar wel zo verdraaid dat de intentie van die uitspraak nu negatief was.

  4. Zelf sinds kerst pijnlijk moeten concluderen “van ma lief moet je het niet hebben, toe niet, nu niet, straks niet”. Maar hoe nu verder? Na haar met kerst te hebben bezocht was ik in eerste instantie redelijk relaxt, nu zit ik in een dip (en terwijl ik dat schrijf hoor ik mijzelf excuses zoeken voor de dip… zullen wel hormonen zijn. Terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat een dip normaal is na een n.aanval).
    Hierboven lees ik verhalen met zeer veel herkenning, OMG wat een herkenning… zowel van moeder als de verkeerde keuze in mannen later… want iedereen zegt mij dat ik die mannen uitkies en opzoek. Die eeuwige twijfel, wat nou als ik toch degeen ben aan wie het ligt, als ik toch degeen ben die gek is, zou ik de narcist zijn die zegt dat anderen het zijn? Zou ik doen wat ik mijn ma en ex stilletjes verwijt? Ik zoek mij suf op internet naar “bewijs” dat ik het niet ben en wat ik als ik het wel ben wat moet ik dan doen om de mensen om mij heen niet te kwetsen. OMG en wie heb ik allemaal dan al verdriet gedaan? Want als narcisten hun “gekte” op anderen projecten, wie zegt dan niet dat wij projecteren?
    Volgens mijn therapeut heb ik chronische PTSS, maar de uitspraak “als iedereen om je heen gek is moet je hard gaan nadenken” blijft op de achtergrond roet in het eten gooien. Pieker mij suf, ben depri en huil vaak.
    Hierboven hebben een aantal van jullie aangegeven de knoop doorgehakt te hebben, geen contact meer te hebben met moeder. Ik twijfel…
    Als kind ben ik tot mijn 8ste door haar opgevoed en elke vakantie bij lieve oom en tante van vaderskant geweest (vader depressief zelfmoord gepleegd), daarna 4 jaar deeltijd door ma opgevoed (deels door oma, die er ook de eerste twee jaar inwonend bij was)… vanaf mijn 12de zat mijn moeder 9 maanden per jaar op de camping… uiteraard met ons mongoloïde pleegkindje die wel mee mocht “want hij sprak haar tenminste niet de hele tijd tegen, zo peperde ze mij altijd in”. Zelf eten scoren, eigen zakgeld aanspreken, jezelf opvoeden werd gewoon. Liegen tegen instanties dat ze even weg was een tweede natuur. Op 15de bedlegerig worden ivm ziekte en aanhoren hoe je haar haar plezier ontneemt en haar geluk in de weg staat (ze kwam 2 weken terug van de camping). En altijd waren ze daar… oma en lieve tante. Nee niet altijd letterlijk, want ze woonde wel erg ver weg, echt welkom waren ze overigens op een gegeven moment thuis niet meer en wij “moesten” de schone schijn ophouden. Volgens mijn moeder wilde ze mij afpakken, ik heb gesmeekt of ik daar mocht wonen. Maar diep van binnen waren ze er altijd, ik heb altijd geweten dat ik welkom was.
    Sinds 5 maanden bezoek ik tante weer, nog steeds een lief mens van… inmiddels 80. Elke 6 weken gaan we leuke dingen doen, kwaliteit tijd. Ze verteld 100 uit over vroeger, er komen herinneringen terug (veel van vroeger weet ik niet goed meer of staat in een verkeerde volgorde), we knuffen, huilen samen, ze verteld over mijn vader, over mijn grootouders (ik weet eigenlijk niet veel van familie… ik weet zelfs niet wie nog leefde of dood is… van jongs af aan werd iedereen weg gehouden) ze verteld over de reden van zelfmoord omdat hij het niet meer aankom, hoe ze geprobeerd hebben mij uit huis te halen en we zijn nu mooie herinneringen aan het maken… Hightea’s, dagjes uit, autoritje, logeerpartij en weer ingestopt worden zoals vroeger tijdens de vakanties, ik heb haar bedankt voor de altijd aanwezige liefde, ook al was deze op afstand, hij was altijd voelbaar! Ook vertelde ze over de mishandeling van opa naar oma en wat hij haar allemaal aan heeft gedaan… ik snapte waarom mijn vader het van mijn moeder allemaal gepikt heeft… en waarom ik het weer pik van vriendjes. Ik ben blij dat ik geen kinderen heb en ze dit niet kan geven.
    En nu moeder, wat moet ik met moeder? Nooit meer zien? 3 keer per jaar blijven gaan? Wat moet ik kiezen? Als ik trouw blijf aan mijn gevoelens van nu dan kap ik al het contact af. Maar ik ben zo bang voor mijn geweten. Wat als zij sterft en ik heb haar al tijden niet gezien, voel ik mij dan niet eeuwig schuldig. Heb ik dan niet tot mijn dood wat zij wil… namelijk ik met een schuldgevoel?
    Ben benieuwd welke redenen en argumenten anderen gebruikt hebben bij het nemen van hun beslissing “wel of niet kappen met ma?”. En wat dat jullie bracht?

    1. Ik was niet van plan te kappen met contact. Maar heb een jaar erover gedaan om aan mezelf te werken. Het breken kwam na de zogenaamde druppel. Ik heb me afgelopen jaar verdiept in deze materie door het boek van Iris . Dan ga je veel dingen herkennen. Op het moment dat ik weer het diep gekwetste gevoel kreeg, voor mezelf gekozen . Hoe verder? Ik weet het niet. Ik ben ook bang, wat als ze ziek wordt? Of als er iets met vader, broer, zussen etc gebeurd? Ik denk er maar niet aan. Leef bij de dag en ga verder met mijn genezing. Ik hoopte altijd om echte ONVOORWAARDELIJKE moeder liefde . Maar als ik dat kreeg was het verdiend. Zou maar rustig de tijd nemen. Het moment komt vanzelf dat je wel zeker weet wat je moet doen. Sterkte ermee.

  5. Beste Puissant,
    Dank voor je reactie en je openheid. Ik heb hem afgelopen week al gelezen, maar heb je zin “Het moment komt vanzelf dat je wel zeker weet wat je moet doen” eerst goed bij mij binnen laten komen. Bij het lezen van je zin besefte ik mij dat ik er ook ooit zo instond… komt tijd komt raad, niet twijfelen.
    Vandaag wist ik het: ik ga het contact tot minimum beperken en zal het alleen laten plaatsvinden ten dienste van mij (geen schuldgevoel als ze sterft) en alleen in het bijzijn van anderen (mijn moeder is wel “rustig” in het bijzijn van anderen. Nou ja ahum rustig… dan zegt ze alleen hoe fantastisch haar dochter dankzij haar wel niet is. En die shit trek ik wel efkens).
    Thanks Puissant

  6. Even heel iets anders, ik hoop niet dat ik hiermee een knuppel in het hoenderhok gooi. Maar ik hoor zo weinig over hoe mensenomgaan met hun eigen pathologie (NVS/NSS/Complex Trauma), Maar ik heb nog steeds na tien jaar behoorlijke klachten, ook omdat ik een andere ziekte heb waar ik eerst voor behandeld moest worden. Nu gaat het steeds beter en ik heb in de twee maanden dat ik contact heb met de site en onder andere het boek van Iris gebruik in mijn bewustwording. Ik merk met name dat ik meer zelfvertrouwen krijg, meer dan ik eigenlijk ooit gehad heb. En daardoor kan ik ook beter handelen, en als dat dan lukt, heb ik er weer een beetjezelfvertrouwen bij, dat is zo fijn! Maar ik ben nog steeds laag in mijn energie, nachtmerries, dissociatie, slaapproblemen etc. Ik heb allerlei trucjes om daarmee om te gaan en dat is met name regelmatig slapen en meditatie, dat breng me terug bij mezelf. Hoe zit dat bij jullie? Of is dit een fout topic?

    1. Beste Lotte,
      Wat shit dat je na al die jaren nog klachten hebt.
      Op jouw opmerking: ik hoor zo weinig hoe mensen omgaan met hun pathologie… wel deze site/blogs staat er vol mee. Sommige twijfelen, andere balen hebben angst, vechten zijn moe etc. etc.
      Of jouw topic fout is: nee, tuurlijk niet! Volgens mij is je vraag meer: hoe gaan jullie met je klachten kom, hoe probeer je ze in de hand te houden, klopt dat? Voor mij geldt dat ik enerzijds in therapie zit (ik ben gestart met schematherapie) en anderzijds het boek van Iris doorwerk (met mede weten van therapeut). Mijn klachten moe, jankerig, twijfel, onzeker, angst, pijnen, slecht slapen, geheugenproblemen neem ik voor lief. Ik probeer er niet om te focussen want iedereen zou ze hebben, ze passen mijn inziens bij mijn beschadiging en ik heb hoop/geloof dat ze zullen verminderen als ik mijn beschadiging verwerk. Alhoewel ik heus wel in mijn achterhoofd weet dat alles kwijtraken een utopie is. Acceptatie is mijn toverwoord.
      Heb je zo antwoord op je vraag?
      Succes

      1. Hoi,
        Herkenbaar, die gevoelens. Mn. de angst. Ik moet nog (alweer) in therapie, nu eindelijk eens met iemand die NPS kent en veel ervaring heeft. Dat heb ik aan Iris te danken. Aan het boek heb ik heel veel gehad en net als jij denk ik dat ik de symptomen maar even moet accepteren. Dat geheugen, ook, heel lastig maar het zij zo. Ik ben na het vinden van deze site nu een half jaar geleden begonnen met het Grote Boek, dat ligt naast mijn bed. En het boek van Jan Storms ook. Ik merk dat ik in een soort stroomversnelling ben geraakt en ik ben heel hard in de groei. Hele stukken van mijn leven vallen op hun plek. Voorwaarde is wel dat ik mezelf goed blijf aarden en dat ik er ook niet constant mee bezig ben. Maar ik geloof wel degelijk in de mogelijkheid tot herstel. En (zelf)acceptatie is de laatste fase van rouw, daar streven we allemaal naar. Dank je wel voor je reactie!
        Lotte

  7. 1 week en 5 dagen geleden heb Ik mijn relatie met mij narcistische partner na 8 jaar verbroken. Met de ondersteuning van het werkboek en de hulp van een coach/ therapeut, Heb Ik het gedaan. Woon nu in mijn eigen appartement. Verdrietig, teleurgesteld, opgelucht, excited, energieloos, blij, hyper en nog veel meer gevoelens gaan als een rollercoaster door me heen.
    Maar Ik sta helemaal achter mijn beslissing en doorzie zijn gedrag, leugens, pogingen en herhaal tegenover mezelf de manier hoe hij me heeft behandeld.
    2015 wordt mijn jaar……
    Het wordt een Lange weg en het zal niet makkelijk zijn maar met de lieve familie en vrienden om me heen die tot nu toe veel begrip en support hebben gegeven, en door het lezen van jullie ervaringen gaat het zeker lukken. Succes iedereen.

  8. Beste Iris,
    Wat een herkenning nu ik op deze site terecht ben gekomen! en dat alleen omdat mijn ex schoonzus mijn ex een “narcist” noemde en ik daarvan de uitgebreide betekenis ging zoeken. Ongelooflijk herkenbaar en is me gelijk heel duidelijk dat ik er echt nog de gevolgen van ondervind en lees het zelfs opnieuw om me te verzekeren of dit echt wel van toepassing is op mij! Ik doe mij daar al mee tekort merk ik want zelfs dit stukje tekst slaat de spijker op zijn kop.
    De eigen woorden van een erkende narcist:
    “je zorgt ervoor dat een ander continu denkt dat zij het probleem is, het is een constante wisselwerking tussen jennen en weer aardig doen waardoor het slachtoffer uitgeput raakt.
    Ik roep een constante vechtreactie op bij het slachtoffer om haar vervolgens te kunnen vernietigen.”
    Het is ondertussen 5 jaar geleden dat ik als niets meer dan een wrak van 47 kilo ben gevlucht van 6 jaar leven met een zieke grijze ziel. Het enige positieve in deze hele relatie waren mijn paard en de paarden waar het leven toen om draaide.
    Het is een hel geweest, ik lag denkbeeldig aan de ketting, een slaaf, het heeft me 6 jaar van mijn leven gekost en als ik langer was gebleven mijn leven zelf. Achteraf nu de puzzelstukjes zijn samengevallen was alles een grote leugen, een neerwaartse vernietigende negatieve spiraal waarin al mijn energie en leven in is gegaan tegen beter weten in op dat moment. Ondanks dat je ergens diep van binnen de alarmbellen had rinkelen en wist dat het niet klopte. Maar wat kon ik, wat moest ik… ach… ik moest me niet zo aanstellen, het zou wel aan mij liggen, ik zag spoken.
    Ik ben er nu 5 jaar later nog steeds niet vanaf en kan dankzij dit monster binnenkort weer naar de rechtbank. Ik ben het beu, ik wil dit boek voorgoed kunnen sluiten en verder met mijn leven, mijn huidige relatie.
    Ik merk dat ik het soms moeilijk heb op bepaalde momenten m.n. in mijn relatie. Maar hoe hard ik ook mijn best toe om het vertrouwen te hebben heb ik toch angst dat het me misschien weer gaat overkomen, dat het niet echt is, en zo is er vaak wantrouwen en ga ik veel vergelijken met elkaar of het niet hetzelfde is als toen, of zoek ik het bij mezelf of ik niet te paranoia ben of dat ik onmogelijk ben. Maar ik weet dat dit goed zit maar die angst is daar nog en de depressie en het verdriet die ik kan voelen ook bij tijd en wijle. Dat is heel zwaar, het leven is soms gewoon heel zwaar hierdoor. Ik heb desondanks mijn leven nu behoorlijk goed op de rit hoor en heb een hele lieve vriend dus waarom kan ik daar dan niet gewoon volledig op vertrouwen en van genieten Iris? Waarom moet ik het voor hem en mezelf nog zo moeilijk maken?
    p.s. ik heb je boek besteld.
    Met lieve groet,
    een leeuw

    1. Lieve Leeuw,
      Dank voor je bericht. Het is heel logisch dat je nog moeilijk kunt vertrouwen, want je hebt extreme mishandeling meegemaakt. In mijn boek lees je hoe diep deze mishandeling doorwerkt, waarom dit zo is, en hoe je er van kunt herstellen.
      Het citaat van deze narcist is al om koude rillingen van te krijgen. Zo doen ze dat inderdaad, ze jagen iemand bewust de vechtreactie in om daarna te suggereren dat het gevaar geweken is. En niets is minder waar.
      Jij bent ontsnapt, je leven zal steeds beter gaan worden.
      Sterkte!
      Iris

  9. Reeds 2 1/2 jaar uit elkaar. Na 33 jaar weggegaan bij mijn narcistische partner. Veel is er de laatste jaren gebeurd. Een rollercoaster van emoties. Ik voel mij langzaam sterker worden. Ik vraag mij dingen af. Ik hou contact zoveel mogelijk af. Heel af en toe een mail ivm de kinderen (18 en 21) meer niet. Dat is voor mij rustiger, echter nu worden er zaken over de ruggen van de kinderen gespeeld. Lastig maar ik moet sterk zijn en dat bij hen laten. Hoe doen jullie dit?
    Nu komt er ook steeds een vraag in mijn hoofd, zo stom. Ik weet diep van binnen dat het niet zo is, maar in mijn hoofd blijft maar zitten wat heb ik fout gedaan? Heb ik geen schuld aan zijn gedrag? Hoe krijg ik die vraag uit mijn hoofd?? Ik heb jaren lang onder zware psychische druk gestaan, in een periode van opnieuw proberen zelfs lichamelijk mishandeld (dat was ook de limiet). En toch is er iets in mij dat nog steeds op de een of andere manier aan hem vast zit. Geen liefde, ik weet niet wat het is, het lijkt haast wel een soort masochisme naar mijzelf. Herhennen jullie dit? Wat hebben jullie ermee gedaan?

    1. Hoi Marianne,
      Wat jij beschrijft in het laatste stukje van je bericht gaat over de diepe binding die een narcist veroorzaakt, waardoor het slachtoffer – ook al is de relatie voorbij- gebonden blijft. Dit is inderdaad geen liefde. Ik raad je van harte aan om mijn boek te bestellen, omdat ik hierin uitgebreid uitleg hoe die binding tot stand komt en hoe je hem op kan heffen. Hierdoor zul je niet langer de verantwoordelijkheid bij jezelf leggen (“wat had ik anders moeten doen”) en je echt los kunnen maken van hem.
      Sterkte!
      Iris

    2. Hoi Marianne,
      Heel herkenbaar, ik heb er nog jaren last van gehad. Het leek wel een verslaving, ook toen het al uit was. Maar narcisten weten heel goed hoe ze mensen dat gevoel kunnen geven en ze emotioneel afhankelijk maken om het misbruik te kunnen voortzetten. De tijd heelt, het boek van Iris heelt, lotgenotencontact zoals hier heelt. Bij mij was het pas na tien jaar over, toen ontmoette ik een andere man op wie ik net zo of meer verliefd werd als op mijn N ex. Toen was het laatste stukje terugverlangen weg. Het werd helaas niets, maar ik was weer bij mijn gevoel. En masochisme zou ik het niet willen noemen, het lijkt me meer zo dat jij zijn gedrag naar jezelf toe bent gaan kopiëren, verinnerlijken dus. Daar kun je vanaf komen, maar wel stukje bij beetje, je hele leven is verziekt en je moet zelf de leugens uit je lijf trekken. Moeilijk, hoor. En je zoons… Daar durf ik niks over te zeggen, behalve dat het me heel erg lastig lijkt voor jou. Misschien hebben zij ook iets aan het boek van Iris?

  10. Dank voor jullie reacties Iris en Lotte. Het boek heb ik, heb alleen nog niet echt de tijd gehad er rustig mee te gaan zitten. Volgende week een paar dagen vrij, dan ga ik aan de slag!! 🙂
    De kinderen het boek laten lezen? Daar zijn ze beiden niet aan toe. Zij doen erg hun best het contact dat er is te behouden, hoe lastig dat soms ook is. Zij zijn zeer loyaal. Ik hoop dat het niet nodig zal zijn hen ooit met de feiten te confronteren.
    Dat tijd heelt geeft moed. Na 33 jaar heeft het ook tijd nodig, dat vergeet ik wel eens. Ik ben al enorm gegroeit. Daar ben ik blij om. Komt goed.

  11. 5 mei Bevrijdingsdag ben ik verhuist naar mijn eigen flat. Na 28 jaar relatie met een man die erg veel narcistische kenmerken vertoont. Het voelde als een ontsnapping maar helaas is mijn verhuizing nog niet afdoende. Door het samen hebben van een kind van 12 jaar waar we allebei om de week de zorg voor hebben is er nog veel contact. Ook speelt hij veel uit over de rug van het kind, wat me veel zorgen geeft. De term narcisme zat al een aantal jaar in mijn hoofd, vijf om precies te zijn en dat is ook de tijd die ik erover heb gedaan om uiteindelijk de keus te maken dat de maat vol was. Elke keer weer heb ik mijn schouders eronder gezet om er wat van te maken. Terwijl hij weer voor financiële problemen zorgde door impulsieve grote uitgaven te doen, lapte ik de boel weer op. Eigenlijk is er in mijn leven met hem van alles voorbij gekomen van wat ik hier op het forum lees, nu ik me verdiep in Narcistisch gedrag is er wel een hoop duidelijk geworden. De idealisatie, het isoleren, lichamelijk geweld, verbaal geweld, kleineren, financiële problemen, enz. ik heb het allemaal over me heen laten gaan. Elke keer weer beloofde hij beterschap en elke keer trapte ik er weer in. Op een gegeven moment geloofde ik het ook niet meer maar dacht ik dat ik wel sterk genoeg was om het voor het gezin te regelen. Dit was in een periode waarin hij in een depressie zat en niks kon. Maar achteraf zie ik nu dat hij gewoon een lekker rustig leventje leidde en ik me de poten uit het lijf rende om gezin, huishouden en werk te combineren. Daarbij komt dan ook nog het gevoel te hebben dat je overal de herkenning en bevestiging van zijn kant nodig hebt. Je kan gewoon niet meer voor jezelf denken. Nu ik op mijzelf woon en de scheiding in gang is gezet ben ik trots op mijzelf dat ik alles zo goed geregeld heb. Hij geeft mij overal de schuld van en ik ben egoïstisch en gemeen vind hij, dit zegt hij ook regelmatig tegen ons kind.” Ik heb drie levens verwoest doordat ik zo nodig op zoek moet naar mijzelf”. Hoe gaan jullie om met die verwijten? Het laatste stukje om hem uit mijn leven te bannen lukt nog niet, ik ben te aardig en te lief zeggen anderen. Ook lees ik hier dat slachtoffers erg veel klachten hebben, ik herken me daar nog niet in….dus twijfel ik of ik wel te maken heb met een echte narcist, of dat ik het groter maak dan dat het is. Hij voldoet wel aan 75% van de kenmerken, al heeft hij twee verschillende gezichten. Via deze website probeer ik wat duidelijkheid te krijgen en misschien wat tips te krijgen hoe om te gaan met het uitbannen van de N uit mijn leven, zeker in combinatie met een kind. Een goede vriend heeft mij geadviseerd om een streep te zetten en duidelijker te zijn, maar die weet niet hoe diep het zit en gaat. Jullie als ervaringsdeskundigen weten beter dat het allemaal niet gaat zoals in een normale relatie.
    Fijn is wel dat ik al een bepaalde rust voel in mijzelf, daar ben ik blij om en dat gebruik ik als strohalmpje.

  12. Lieve Roos,
    Wat fijn dat je hier terecht bent gekomen en nog fijner om te horen dat je het voor elkaar hebt gekregen om bij hem weg te kunnen gaan, om je los te hebben kunnen maken van hem. Zeker na 28 jaar! Superknap!
    Als ik jouw verhaal lees, lees ik een en al narcisme en denk ik aan 100% 😉 De ene narcist is de andere niet. Wat elke narcist heeft is in elk geval een gebrekkig geweten, een onderontwikkeld of geen inlevingsvermogen en is een kei in verdraaiingen en manipulaties en zeer onredelijk. Echter ondervinden dat meestal alleen maar de mensen die direct naast een narcist hebben geleefd of leven. Zijn ‘tweedegraads contacten’ doorzien dat niet. Ze zijn een kei om inlevingsvermogen en aardigzijn te spelen en weten het zo te verdraaien dat jij degene bent die ‘onredelijk’ is. Je trapt er inderdaad telkens weer in. Je gelooft het toch ook niet?
    Tot je weet krijgt van narcisme.. Dat is wat jou is overkomen. Je had al vijf jaar een vermoeden. Jouw besef dat het niet aan jou ligt, maar aan hem maakt het dat je jezelf niet helemaal kwijt bent geraakt. Gelukkig!
    Ja, een narcist heeft 2 gezichten, vaak wel meer. Dat zul je ook wel weten. Jij kent veel van zijn gezichten inmiddels, maar buitenstaanders niet. Grrr.. zucht….. ja, heel herkenbaar!
    Je twijfels of hij wel een ‘rasechte’ narcist is en of jij het zelf niet groter maakt dan het is, ook dat is een kenmerk van iemand die heeft geleefd met een narcist. Daarom is het ook zo moeilijk. Dat is ook precies hoe een narcist ‘werkt’. Anders zou het veel gemakkelijker zijn. Maar zo eenvoudig is het beslist niet! De bewerkingen van een narcist zijn zo geraffineerd en subtiel. Narcisme is zo’n geslepen stoornis, zo enorm diepgaand.
    Je schrijft dat het je niet of maar moeilijk lukt om het laatste stukje van hem uit je leven te bannen. Dat is ook heel erg moeilijk, zeker omdat je schrijft dat hij je (geestelijk) nog aankan via jullie kind. Wat geslepen weer, dus o zo narcistisch! En natuurlijk vreselijk voor jou…
    Toch zijn daar ook handreikingen voor. Ik raad je van harte aan om het werkboek van Iris te kopen. Je zult merken dat je daardoor heel veel inzichten krijgt, waarmee je steeds sterker komt te staan in je (soms onvermijdelijk) contact met een narcist. Iris geeft je handreikingen. Het boek is in eenvoudige taal geschreven, voor iedereen leesbaar. Ik heb er zelf zo ongelooflijk veel aan (gehad).
    Mocht je na het werken in het boek interesse hebben in een workshop, contact met lotgenoten, dan zou je daar ook nog heen kunnen gaan. Het.verdwenenzelf geeft ook workshops. Ik weet niet of je dat wil? Ik ben er zelf wel geweest en ik vond het een veraaaaaademing. Herkenning, erkenning en bevestiging. Ik werd er alleen maar sterker van.
    Lieve Roos, ik wens je alle goeds in je nieuwe flatje en hoop dat je je nog meer gaat verdiepen in narcisme, zodat je steeds meer ruimte krijgt voor jezelf!
    Liefs,
    M.

    1. Dank je wel M voor je reactie. Fijn om toch die bevestiging te krijgen of je te maken hebt gehad met een Narcist……soms moet het gewoon nog even indalen.Ik ga zeker het boek bestellen, ben toch bijna jarig 🙂 Ik denk dat het goed is om veel kennis te hebben en ook om ervoor te zorgen dat ik niet terugval in oude gewoontes en blijf pleasen. Ook wil ik graag mijn kind wapenen tegen het narcisme van haar vader al is zij nu al veel sterker dan ik. Omdat ik soms nog twijfel zal ik er zoveel mogelijk over lezen en mijzelf ervan overtuigen dat mijn gevoel en intuïtie juist zijn geweest en hoe vaak hij ook probeert mij alle schuld in de schoenen te schuiven van het verwoesten van drie levens, ik de juiste stap heb gezet. Als ik er aan toe ben zal ik ook een keer een workshop bijwonen, maar nu is dat nog te vroeg. Dit forum is voor mij al een grote stap.
      Lieve groet Roos

  13. Hai Roos,
    Ja, doe jezelf het boek kado.
    Ik gun het je van harte!
    Een betere aankoop voor jezelf kun je op dit moment niet doen, zeg ik als ervaringsdeskundige;)
    Heel veel sterkte!

  14. Gewoon even een vraag. Ik hoop dat iemand zo lief is hier op te reageren.
    Ik ben bijna 3 jaar weg bij mijn ex. Nog lang heeft hij er van alles aan gedaan mij te laten weten van zijn bestaan. Niet op een leuke manier, nu doet hij dat via onze dochter.
    Afgelopen week had ik voor het eerst met een man afgesproken. We hadden daarvoor al een tijdje chatcontact. Eerst heb ik het steeds afgehouden, bedacht mij toen. Wat kon mij gebeuren?
    Op zich een aardige man, af en toe bleef hij maar kijken naar mij. Op een gegeven moment voelde ik zijn hand in mijn nek. Alle alarmbellen gingen in mij af. Herkent iemand dit en hoe gaan jullie daar mee om?
    Ik ben hier nog lang niet klaar voor, denk ik. Dat zal toch niet altijd zo blijven?

    1. Beste Marianne,
      Het is heel dapper van je dat je open staat voor een nieuw contact. Je komt niet uit een goede relatie. Nu merk je, als je opnieuw een relatie aangaat, dat je er nog niet helemaal voor kan gaan. Het heeft tijd nodig. En erkenning: je wilt wel een nieuw contact aangaan, maar je weet nog niet hoe.
      De alarmbellen kunnen wel afgaan, maar het kan ook anders zijn. Dus erken: Ja ik schrik ervan. Geef het een kans: Ik onderzoek of ik het aankan.
      Ik wens je dat je het aankan en dat het een goede ervaring zal worden,
      Susan

  15. Ik heb hier nooit eerder over gehoord, totdat een vriendin van vroeger over deze term sprak.
    Ik denk namelijk dat ik zelf slachtoffer ben van een narcist, maar dit is mijn moeder. En ik vind het heel moeilijk want ik wil niet slecht denken, maar onlangs weer ruzie met haar om niets, alhoewel zij werd weer eens helemaal wild omdat ik niet gelijk deed wat ze wilde, nu dus al dagen niets meer van dr gehoord en ik zit thuis met een knoop in mijn maag, continue de gebeurtenis opnieuw in gedachten afspelen, nachtmerries en niet kunnen slapen, ik droom zelfs dat ik mijn moeder helemaal verrot scheld, dit lucht in mijn droom op maar in het echt durf ik dat niet! Ik heb heel de tijd het gevoel dat er een donderwolk boven mijn hoofd hangt en ik ben ook echt weer bang dat ze dalijk voor de deur staat en gewoon weer vrolijk is net alsof er niets aan de hand is, zodat ik weer ga denken, ja het lag dus wel aan mij… Dit vreet aan me! en ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Na het lezen van dit artikel hing mijn onderkaak op de grond ergens want het is allemaal zo herkenbaar! Ongeloofelijk! Ik zou graag hulp willen hebben maar ik wil niet dat mijn moeder erachter komt, ik geloof niet dat zij door heeft dat ze zo is en ze zoekt no way hulp want aan haar ligt het allemaal niet.
    Nu ik dit stukje schrijf voel ik al meteen een schuldgevoel opkomen… zucht

    1. Hallo allemaal
      Herkenbare verhalen …
      Ik zit er nog midden in. Dat denk ik.. Ik heb twee kinderen en leef sinds 3 jaar met een man met een kind op afstand. Anderhalf van de 3 jaar loopt het nu al slecht. Toen ik hem ontmoette was hij de prins op het witte paard. Dezelfde achtergrond , dezelfde visie op hoe het leven er uit moest zien voor ons en de kinderen. Het klonk allemaal super en te mooi om waar te zijn. Wel had hij ptss opgelopen op zijn werk en was zijn huwelijk lelijk geëindigd. Zijn vrouw bleek al een jaar met een ander contact te hebben. Zijn wereld was ingestort en hij raakte nog net de bodem niet. Lotgenoten waren we. Ik nam hem in huis. Na een paar maanden hebben we de kinderen erbij betrokken en ruim een jaar later toen hij weer aan het werk ging ( na ptss ) veranderde alles. Jaloers, achterdochtig , geen feedback kunnen handelen , negeren ( soms dagenlang ) , whats app lawines met verwijten en als je je ging verantwoorden lag t altijd aan jou. Steeds net voor ik wilde zeggen “wegwezen” kwam het charme offensief, dook hij in een slachtofferrol en huilde tranen met tuiten over het gemis van zijn dochter die hij om de week in het weekend ziet. Wat ik zag en zie is iemand die op het werk ( we werken voor dezelfde werkgever) de clown ( masker ) uithangt en redelijk goed functioneert en thuis in een soort comfortzone belandt en alleen maar leunt. Ik heb vele dwanghandelingen, obsessies, verslavingen zien komen en gaan. Viel van de ene obsessie in andere. Seksleven was goed maar er kwamen opeens bizarre fantasieën bij. Steeds opnieuw hoorde ik dingen en zag ik dingen waarvan ik dacht : dat is niet normaal. Mijn intuïtie zegt en zei wegwezen ! Ik heb Destructieve relaties op de schop gelezen en herken alles. Hij heeft 0 vrienden maar checkt alles en iedereen op FB enz. Hij komt nooit zelf met een issue maar kan alleen schieten op wat ik aandraag. Hij loopt her liefst weg voor een goed gesprek en roept eeuwig ” ja maar jij”. Vraag om aandacht van mij 24/7 op de app en bij niet reageren beledigd zijn of invullen.
      Ontzettende ” ik doe er toe” dwang tot bewijzen. Op zijn visite kaartje staan al zijn titels ( niemand in t bedrijf heeft dit). Zo heb ik nog veel meer kenmerken en voorbeelden.
      Toch blijf ik hopen en ontkennen. Ook al herhalen de patronen zich , komt er steeds wat bij, zeggen alle vriendinnen stop ermee hij verandert niet…. En waarom? Ik voel niet eens meer wat; ben leeg!
      Momenteel zit ik weer in de climax van ellende. Dagen genegeerd , app lawines met verwijten ( hij: ik doe het in jouw ogen nooit goed, ik doe mijn best, jij vindt overal wat van) , iedere avond zit ik alleen , hij zit of in zijn telefoon of laptop, doet niks in huis, kijkt niet naar de kinderen om. Ook niet naar zijn eigen dochter die er om de week is. Roept dat hij rouwt om hef gemis maar als ze er is gaat hij naar de sportschool.
      Praten lukt niet. In drie zinnen heeft hij me zo gemanipuleerd dat het over hen gaat. Eerst verwijtend naar mij en als ik zeg “ik stop ermee en ik wil dat jeweg gaat ” komt de zielige puppy die me overal gelijk in geeft maar niet weggaat want hij weet niet waar hij heen moet. Het voelt als falen zegt hij als ik hem naar zijn ouders stuur. ” ik ga wel boven zitten ” Ik weet dat ik nu moet doorpakken. Hij gaat niet. Mijn vriendin had me al gewaarschuwd. En nu? Hij denk na t gesprek en de tranen gaan we weer verder. Vroeg zelfs : ” zullen we wat gaan eten ergens?”
      Ik heb gevraagd dus je gaat niet weg?
      Hij is naar boven gegaan …
      Ik twijfel vaak of ik een narcist heb getroffen. In mijn vorige relatie was dit ook het geval maar die psychopaat had een ander masker… Deze heeft als tactiek de zielige gebrokene…
      Je blijft piekeren… Zie ik het goed? Als ze een weekje “normaal” doen denk je weer dat je je vergist hebt. Ik schrijf tegenwoordig alles op. Mijn geheugen slaat namelijk alles niet meer op zodat ik na een week niet eens meer weet waar bepaalde acties mee begonnen zijn 🙁
      Ik weet wat me te doen staat.. Ik moet de knop vinden en zoek overal bevestiging … Om gek van te worden ! Ik hoopte steeds dat ik t fout zag maar na het gesprek vanavond weet ik t zeker.
      Hij gaat niet uit zichzelf en grijpt gewoon mijn laatste twijfel aan om te blijven en me te manipuleren. Volgende maand zit ik weer zo en ik weet t.., stom he.

      1. Beste A.,
        Je zit in een moeilijke situatie. Ik wil je van harte aanraden het boek van Iris Koops te bestellen, waarin zij uitgebreid het gedrag van narcisten en psychopaten beschrijft, wat hier achter zit en hoe je je hier het beste tegen kan beschermen. En hoe je je aan de relatie kan onttrekken, want dat lijkt me in dit geval het beste voor jou en je kinderen. Dat je niets meer voelt is een belangrijk alarmsignaal.
        Je kunt op deze website verschillende reacties lezen van mensen die heel veel aan haar boek gehad hebben. Hoe dan ook wens ik je veel kracht en sterkte. Het gaat er om dat je investeert in jezelf.
        Susan Veenstra

      2. Hallo
        Hier ben ik weer.Nog lang doorgemodderd maar hem op 9 mei jl eruit gestuurd. Wilde eerst niet en eenmaal met zljn zooi opgestapeld in de gang probeerde hij het nog door te zeggen eerst nog een gesprek te willen die avond. Ik heb gezegd dat hij mij stationwagen mocht lenen om de boel mee te nemen.
        En nu begint het…Ik moet inderdaad het boek gaan bestellen en lezen.
        Na 3 weken nagenoeg geen contact en slachtofferrol waarbij ik hem een vinger heb gegeven ( ik wilde namelijk geen ruzie en weet een en ander nog steeds aan mogelijke ptss) zit hij weer in zijn controle rol..Heeft aan de psych een brief geschreven waar precies in staat wat ik al 2 jaar roep ( boetekleed) om zo mij te overtuigen weer verder te gaan. Hij wil na 2 maanden dat we ene beslissing nemen, een plan maken hoe we verder kunnen samen en in de tussentijd controle via whats app, seksbelust, hekjes plaatsen hoe hij straks toch bepaalde dingen wil die echt van hem zijn ( zijn sport – niet meer 7 x per week maar 4x en eten – eetstoornis want hij wil niet meer dik worden maar gespierd en vetloos)
        ALLES in mij zegt me NEE A nooit meer terug maar die manipulatie is echt ongekend!
        Ik blijf helder en heb hem gevraagd zich uit te schrijven hetgeen hij gedaan heeft en daarbij helemaal tot het bot verdrietig want het was in zijn ogen zo definitief 🙁 Oscar voor het toneelspel… Maakt nu weer allerlei toekomstplannen terwijl hij een week geleden nog aangaf maar alleen verder te moeten, niet eventueel kunnen latten want dan miste hij teveel van mijn leven. Ik kan werkelijk een boek over deze man schrijven…Moet ik nou voor de vorm nog mee naar die ptss psych die hij wil raadplegen tbv zijn ” in de war zijnde hoofd” ?
        Die zou hem toch allang door moeten hebben…
        Hij moet nog van mijn hypotheek, ik zoek een goede adviseur opdat ik mogelijk de hypotheek alleen mag / kan dragen door borgstelling ouders, extra aflos en anders maar de verkoop in , snik. Het huis staat gelukkig op mijn naam…..ik vraag me keer op keer af wanneer sta ik nou eens op en zeg, never contact me again asshole…
        Ik heb gelukkig mijn beste vriendin die het allemaal heel helder ziet en mij bij de les houdt…
        Dit was mijn update…ben er nog lang niet…
        A

  16. Hallo Iris,
    Ik wil je bedanken voor je geweldige boek.. Wat een eyeopener is dit geweest voor mij. Ook ik wist vanaf het begin van mijn relatie (8jr) dat er iets niet goed zat. Ook ik weet nu dat ik veel meer op mijn intuitie moet afgaan maar heb het toch nog 8 jaar weten te rekken…
    Op een dinsdag, een dag na zijn verjaardag, want ja dat kon ik toch niet maken… heb ik mijn spullen gepakt en ben met mijn dochter (goddank niet zijn dochter) naar m’n ouders gegaan. We zijn nu twee jaar verder, het waren twee jaren van financiële ellende en gemanipuleer. Vorig jaar heeft hij zijn best gedaan mij weer te vangen in zijn tentakels..ik dacht dat een vriendschap wel kon, we hadden immers zo veel gedeeld. Maar nee, de enige manier is alles afkappen en hem negeren.
    In deze twee jaar heeft hij al twee nieuwe vrouwen versleten.
    Op dit moment heb ik geen contact maar meneer is wel dicht bij mij komen wonen, terwijl hij oorspronkelijk uit een heel andere plaats komt en hier niemand heeft.
    Jouw boek heeft gezorgd dat ik wist dat ik niet gek was, heeft me de kracht gegeven om bij hem weg te gaan terwijl er een hoop schulden waren en ik in de WW zat. Nog bijna dagelijks pak ik je boek en overtuig mezelf ervan dat dit de beste stap is geweest. Maar nu twee jaar later merk ik ondanks de vrijheid en de rust dat hij nog steeds niet uit mijn hoofd is.
    Nu ga ik hulp zoeken om verder te komen want hoe lief de mensen om je heen ook zijn, echt begrip hebben voor een relatie met een narcist kunnen ze niet.
    Ik had gehoopt verder te zijn maar ben boos dat het nog zo diep zit en dat ik niet echt verder kom met verwerken..
    Ik wens iedereen hier de kracht die ik ook heb gehad om voor jezelf (en eventueel je kinderen) te kiezen en hoop mezelf weer te hervinden.

  17. Hallo allemaal,
    Ook ik kijk zo nu en dan op deze site, Om kracht terug te krijgen en weer te herinneren aan mezelf met wat voor freak ik en 2kinderen te maken hebben . ik ben nu al bijna 13jaar slachtoffer en ben hiervan een aantal jaren van op de hoogte. Sinds dien kreeg ik een andere blik en reageerde anders op situaties, maar toch na veel slikken wist.ook hij mijn breekpunt weer te vinden. Ik ben nu op het punt echt er een STOP aan te geven , want dit kan echter langer niet. ik word als hoer uitgemaakt, ik ben een sloeber, ik zou zogenaamd met hem vrijen voor spullen. Terwijl ik echt liefde voor hem had, hij was notabene me eerste vriend. Vanaf me 13e dus. Tussen mijn 2 kinderen is er 1 ander kind gekomen bij de ex van zijn broertje…………. bizar maargoed ik accepteerde dit met mijn goeie gedrag terwijl het natuurlijk te gek voor woorden was. Maar ik maakte mezelf wijs dat er geen leven was zonder hem. hij heeft jaren van 2 wallen gegeten en speelde 2moeders van zijn kinderen uitelkaar. ik ben het zat, verdien dit niet en mijn kinderen al helemaal niet. Zodra hij bij die andere vrouw zit kijkt hij dagen soms weken niet naar mijn kinderen om en zodra hij terug is koopt hij ze om met kadootjes. ik zit financieel ik de problemen en af en toe gaf hij me geld om het te spenderen aan de kinderen en dat ging dan om 100euro zo ongeveer. Zodra ik alles aan die meiden had opgemaakt hoorde ik wel niet wat voor verrotte spulle ik had gekocht en waarom ik in 1keer zoveel geld had uitgegeven noem het maar niet op. Niks was goed genoeg. Zodra ik laat blijken dat ik er klaar mee ben en vaste dagen voor die meiden wil , is het ja ik laat het je weten, nee het komt niet uit, op elk manier dwars liggen om die vastigheid niet te bieden. Notabene op de rug van zijn eigen kinderen. Ik ben een beetje einde raad, ook omdat ik opgegroeid bent door instanties en dit i principe niet bij mijn eigen kinderen wil omdat er met mij als moeder niets mis is. ik ben einde raad. want ik vind het het toch belangrijk dat me kinderen een vader hebben in hun leven. Iemand tips?

    1. Beste Proudmommy,
      Je hebt al heel wat achter de kiezen. En het houdt maar niet op. Je wilt wel de goede weg op wandelen, maar waar staan de bordjes? Doordat je het steeds niet overzag, wist je ook niet welke kant de juiste was. Je schrijft dat je al 13 jaar slachtoffer bent. Dat is heel lang. En je bent het zat en wilt het niet meer. De vraag is: hoe krijg je grip op je leven? Hoe neem je de touwtjes weer in handen? Waar is het begin? Voor hoe je dit kan aanpakken is geen 1-2-3 stappen plan. Je moet bij jezelf ten rade gaan: wat wil ik mijn kinderen meegeven? Misschien denk je aan; aandacht en liefde, warmte of veiligheid. Dit kan een belangrijke start zijn om je kinderen dit aan te bieden. En ze te beschermen tegen wat je niet wilt voor hen ( bijvoorbeeld de pijn van de emoties, onduidelijkheid en geldgebrek). Je zou je kunnen richten op wat je wél wilt voor ze. Om op die manier- wat je niet wilt- te stoppen. Dit klinkt heel ingewikkeld en het is zeker niet simpel. Het is wel zinvol hier over na te denken. Je kunt altijd hulp vragen aan ons gespecialiseerde netwerk van coaches en therapeuten.
      Door het lezen van het werkboek van Iris Koops wordt er veel duidelijk voor je. Je zal dingen herkennen. Ook staan er adviezen hoe je jezelf hieruit kunt redden.
      Het is een heel proces om hier uit te komen. En het kan. Het kost tijd en bereidheid zelf aan de slag te gaan met jezelf en je kinderen. Ook dat is niet gemakkelijk. Ik wens je heel veel sterkte hierbij,
      Susan Veenstra

  18. Ik denk dat ik het al wist daags na de bevalling van onze zoon, nu ruim 15 jaar geleden. Mijn zoon was te vroeg geboren en moest in het ziekenhuis blijven. Ik ging naar huis want de administratie moest toch worden gedaan… ‘s middags kwamen mijn ouders op bezoek. Ik moest de deur opendoen, koffiezetten, de bloemen in het water zetten… Na 2 maanden werd ik ziek, was op. Wij gingen een maand weg. Zogenaamd om mij aan te laten sterken. In realiteit heb ik geen seconde rust gehad, was alleen maar met de baby bezig terwijl hij het gezellig had met alles en iedereen en in de kroeg stond.
    De afgelopen 15 jaar waren een aaneenschakeling van afblaffen, vernederen, nooit een greintje waardering en dan heel af en toe de man laten zien waar ik ooit verliefd op werd. Nooit een greintje interesse in de dingen die voor mij belangrijk waren, ja als hij het ook interessant of spannend vond. Nooit een greintje gevoel voor mijn verdrietjes, ja alleen als het op te lossen was geld. Niet mogen huilen, ja 5 minuten en dan een grote mond krijgen dat het wel weer genoeg was en ik toch wist dat hij daar niet tegen kon.
    5 weken geleden heeft hij mij verlaten. Voor een andere vrouw waar hij al anderhalf jaar mee vreemdgaat. Tot 3 keer toe terug met dikke krokodillentranen omdat ie zoveel van me hield en toch niet zonder mij kan leven?? Iedere keer terugnemen, was de liefde van mijn leven. Wat ben ik blind geweest. De man heeft me al die jaren leeggetrokken. Alles deed ik voor hem. Zijn huis, zijn zaak, onderhouden van alle contacten. Nooit, maar dan ook nooit was het genoeg. Ook nu ik hem ermee confronteerde dat ie weer contact had met “haar” was alles mijn schuld. Ik waardeerde hem niet, kon nooit veranderen, was nergens blij mee te maken…
    Hij kon er toch niets aan doen dat hij verliefd was op een ander? Deed een zogenaamde zelfmoordpoging, en in het ziekenhuis terwijl net zijn maag was leeggepompt was het eerst wat hij zei: “als jij mij mijn geluk niet gunt ben ik liever dood”. Ik had namelijk geweigerd om vriendjes te blijven en voor hem te blijven werken..
    Volgens mij de ultieme manipulatie.
    Ik heb het afgelopen jaar alleen maar excuses verzonnen voor zijn gedrag, misschien wel een hele heftige midlifecrisis. Neeeeeee, dit is altijd al zo geweest, alleen steeds erger geworden.
    Ik lees vandaag voor het eerst op deze website. Heb me wel vaker verdiept in narcisme, maar kon het eigenlijk niet geloven. Na alles wat ik hier lees kan ik er niet meer om heen.
    Ben er kapot van.

  19. Na vandaag op de workshop dag geweest te zijn en me toch al een tijdje verdiept te hebben in narcisme,kom ik tot de conclusie dat ik in de overlevingsstand heb gestaan.
    Dat was ook wel een tijdje nodig,geloof ik,maar ik ben er vandaag, na deze fantastische dag met lotgenoten, achter gekomen dat ik mezelf daardoor vergeten ben.
    Alsof het te moeilijk was en is om door te laten dringen in wat voor een wereld ik de afgelopen 17 jaar heb geleefd.
    Alsof het te aanstellerig was en is mezelf toe te staan dat ik zwaar getraumatiseerd ben.
    De nachtmerries komen steeds vaker,al heb ik medicijnen gekregen om beter te slapen en de nachtmerries te onderdrukken.
    De beelden,de geluiden,de smerigheid…ja vooral de smerigheid!
    De vuilheid die gewoon gevonden werd:”zo ben ik nu eenmaal”
    Het smalen over mijn ontzetting…kon het dan nog erger?
    Ja,het kon nog erger!
    Ik ben steeds meer tot de overtuiging gekomen dat het niet een narcist is,ja ook dat,maar dat ik met een psychopaat getrouwd was. Gewetenloos,medogenloos,pervers,geslepen,oh zo geslepen!
    Maar ik,wat heeft dat met Mijn Ik gedaan?
    Ja,ik ben zeker trots op mezelf,ik heb zelf de stap genomen weg te gaan.
    Maar ik heb niets,maar dan ook niets meer over dan mezelf.
    Ja,ik heb zelf de keus daarom gemaakt een andere omgeving te gaan zoeken. En ja,ik sta daar nog steeds achter.
    Ik ben niet als slachtoffer weg gegaan,het is mijn eigen keus.
    En die keus is goed.
    Alleen…wat nu.
    Hoe nu?
    Kan ik mezelf toestaan het Narcisstic Victim Syndome te hebben? Hoe moet dat?
    Ik heb eerder besloten te gaan leven.
    En dat doe ik ook.
    Alleen,ik weet niet meer hoe je een dag moet doorkomen,wanneer je s’morgens zo moe wakker wordt. Wanneer je recht overeind in je bed zit van angst als je ergens een deur hoort dicht slaan. Je tegen de muur aan gaat liggen met je rug naar de deur en afwacht wie er binnen komt om je af te maken. Omdat je teveel weet.
    Het is niet reëel natuurlijk.
    Dat weet ik.
    Maar het is toch ook geen aanstellerij?
    Of wel?
    Nee.
    Oh,wat is dit kwetsbaar…
    Maar ik heb niemand meer dan mezelf.

  20. Nou wat een toestanden maken we allemaal mee, ja ook ik ben al een half jaar weg maar heb nog wel contact. Zeer moeizaam verlopen de gesprekken en nog steeds hoop!
    Waarop hoop je? Waarom het zo is gegaan !
    Ook ik zit nog steeds in een leegte van verdriet en doe m’n werk en probeer te genieten.
    Het altijd op jezelf betrekken doordat al die jaren de vinger naar mij ging van als.
    Ook ik heb m’n inzichten wel gekregen door een relatie met de narcist.
    Grenzen aangeven,, gevoel en emotie meer op één lijn krijgen , ik had een comfortabel leven maar wel met leegte! Geen dagelijkse dingen delen, buiten de deur prima.
    Nooit op hem kunnen rekenen of bouwen, geen kern kunnen bespreken hoe verder.
    Het is goed zo ik ben blij dat ik weer op mezelf woon, maar toch al die onbeantwoorde vragen!
    Fijn dat we hier wat steun aan elkaar kunnen vinden,,,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *