Eenmaal ontsnapt: verzamel de brokstukken

Als het je gelukt is om te ontsnappen, dan zul je de brokstukken van jezelf moeten verzamelen. Maar je kunt pas iets oplossen als je weet wat je hebt. Ik heb jarenlang rondgedoold, op zoek naar hulp, naar antwoorden. Mijn leven was een enorme strijd. Mijn marge raakte op. Eindelijk ontdekken wat ik had is dan ook mijn redding geweest. Ik bleek een ernstige vorm van PTSS te hebben. Veel slachtoffers ontwikkelen een stressstoornis, omdat je structureel in een onoplosbare situatie zit. Wanneer je in de normale wereld wordt aangevallen, dan is het normaal dat je je hiertegen te weer wilt stellen. Maar de narcist vindt dit niet normaal. Elke mogelijkheid om je te verdedigen wordt je ontnomen. Je wordt op een sluipende manier afgebroken, maar het ligt altijd aan jou, aan dat jij zo moeilijk doet en niet mee wilt werken.

Doordat je nooit een grens mocht stellen stond je voortdurend onder druk, die zich vertaalde in een enorme overgevoeligheid. Je kon om het minste of geringste getriggerd raken (waarbij de narcist weer kon zeggen: zie je wel dat je heel labiel bent?). Je kon je dus op geen enkele manier beschermen en moest de stress innerlijk zien weg te werken. Zie hier de oorzaak van een uitgeput stresssysteem; de kern van PTSS.

Met de vaststelling van het Narcissistic Victim Syndrome (NVS) hebben deskundigen aan slachtoffers erkenning gegeven voor het cluster van symptomen waarmee ze te maken kunnen krijgen. Therapeuten ontdekten de oorzaak achter de eenduidige symptomen: narcistische mishandeling. Deze vorm van mishandeling raakt elk aspect van je wezen, en daarom zijn de symptomen ook zo ernstig.

De opluchting was groot toen ik me realiseerde dat dit syndroom op mij van toepassing was. Na jaren gedacht te hebben dat ik gek was (vanwege mijn symptomen), begreep ik nu dat die symptomen ergens voor stonden. Eerst dacht ik bijvoorbeeld dat ik opgenomen moest worden omdat ik zo paranoia kon zijn, nu begreep ik waarom ik zo paranoia was. Net als veel andere slachtoffers schaamde ik me intens, tot ik begreep waar dit alles naar verwees. Schaamte is sowieso een probleem voor veel slachtoffers, doordat een narcist veel en vaak beschaamt. Slachtoffers met NVS hebben een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkeld, en denken dat alles aan hen ligt. Dit maakt hen een makkelijke prooi om opnieuw mishandeld te worden. Veel slachtoffers gaan dissociëren. Door er niet meer te zijn valt de uitzichtloze situatie makkelijker vol te houden. Het grote nadeel is dat dissociatie ervoor zorgt dat je jezelf moeilijker bij elkaar kunt rapen, en het hierdoor moeilijker wordt het land van de duisternis te verlaten. Als je veel dissocieert voel je je vervreemd van jezelf en de wereld, en hierdoor ben je een veel makkelijker slachtoffer. Je leven wordt gekenmerkt door crisissen, er is altijd wel wat aan de hand en je staat er machteloos naar te kijken. Het is mogelijk om weer grip op jezelf en je eigen leven te krijgen. Je Zelf lijkt misschien verdwenen, maar is het niet. Je kunt jezelf weer terugvinden.

« hoe kwam je in deze gevangenis terecht? hoe kom je eruit? »

155 gedachten aan “Eenmaal ontsnapt: verzamel de brokstukken”

  1. Het was meer een instinct dan een weten waardoor ik zes jaar geleden het contact terugbracht tot alleen schriftelijk. Nu ben ik mijzelf daar enorm dankbaar voor. Ik heb een stapeltje e-mails waarin alles door de reacties van de narcist zelf zo duidelijk aan het licht is gebracht! En niet alleen zijn narcisme, maar ook mijn groei in het reageren. Ik heb die groei aan heel veel lieve mensen te danken en ben er ook nog lang niet, maar het geeft mij hoop op verdere heling.
    Voor iedereen die dit leest en ook onderweg is in herstel: wees lief voor jezelf en kijk hoever je al bent.

  2. nu ik dit gelezen heb vele stukken begrijp ik dat ik een narcistische schoonzoon heb gehad .Maar vele jaren later heeft mijn dochter hier nog last van. Toen hij haar trouwde was de vloer onder haar voeten nooit mooi genoeg. Na haar trouwen veranderde dat ze kregen drie kinderen het was halen en brengen .Ook was hij gewelddadig naar haar en haar kinderen vele malen was er de politie te plaatsen. Wij hebben haar goddank nooit laten vallen .Zij vluchten ook in de drugs een drama nu zijn ze uit elkaar. alA jaren maar door dit te lezen begrijp ik beter waar zij mee zit .Ze is nu af gekickt en het gaat goed ik ga de boeken voor haar kopen zodat ze nog beter schoon schip kan maken en puin ruimen .Een van haar kinderen heeft een vriendin en woont samen hij gaat nog met zijn vader om maar ook nu zie ik de schade ook bij deze knul .Ik heb voor alle drie de kinderen jaren gezorgd de tweede zit in een tehuis die heeft als baby al geweld van zijn vader moeten door staan. Misschien ligt daar ook vele oorzaken van het leven niet aan kunnen .De jongste is nog hier en daar gaat het goed mee die wil zijn vader nooit meer zien .En nu gaat het beter veel beter ,ik ga mijn best doen voor mijn dochter en kleinkinderen om iets meer te betekenen nu ik dit weet en gelezen heb .Het is vreselijk dat mensen dit kunnen aan richten.de schade in dit gezin is enorm.

  3. Na 26 jaar huwelijk kwam ik erachter dat ik met een narcist getrouwd was. Het heeft me nog 2 jaar gekost om los te komen met een coach tijdens de scheiding. Ik ging steeds meer lezen en dacht dit nooit meer. Daarna dacht ik een leuke man te leren kennen. Niets bleek minder waar. Ik verviel in mijn overlevingsmodus van het pleasen en bleef na anderhalf jaar leeg en met een stevige ptss achter. Ik was weer flink over mijn grenzen gegaan en heb slaapmedicatie om de week door te komen. Ben nu in therapie om mezelf weer terug te vinden. Het gevoel van eenzaamheid is soms zo killing, ondanks de steun van familie en vrienden. Waarom? Ik ben zakelijk zo’n sterke vrouw. Heb personeel en kan goed beslissingen nemen. Waarom dan niet in privesfeer. Niet te bevatten. Het enige wat je graag wil is een arm om je heen, omdat je dat al die jaren gemist hebt. Ik moet nu eerst mezelf lief gaan hebben en mijn grenzen gaan stellen. Vandaag een mooie opdracht van de psycholoog mee gekregen. 3 vragen die ik graag wil delen. Kom je in een situatie waarin iemand je iets vraagt stel jezelf dan de volgende vragen.
    1. Wil ik dit echt?
    2. Kan ik dit op dit moment?
    3 Is het nu goed voor mij?
    Daar ga ik nu mee oefenen. Volgens mijn psycholoog heb ik een lange weg te gaan. We hopen maar op betere tijden.

  4. Ik ben nu 9,5 jaar getrouwd. Dit is het tweede huwelijk van mijn man. Toen wij 11 jaar geleden een relatie kregen heeft hij mij net gevoel gegeven dat ik mooi en belangrijk voor hem was.
    Ik had een eigen zaak en eigen huis, maar heeft mij zover gekregen (omwille van zijn oudste kinderen) dat we altijd in zijn huis verbleven. Toen ik uiteindelijk mijn bedrijf kon voortzetten in “zijn” dorp en we het aangrenzende huis kochten leek mijn leven aardig op een sprookje. Hierdoor zag ik de doornen niet. Hij zette mijn familie en vrienden tegen mij op. Als ik een opmerking maakte over zijn vrienden (eentje heeft me met de dood bedreigd) had ik een jarenlange relatie kapot gemaakt. Deze jongen ging immers altijd voor hem door het vuur.
    Aangezien mijn inkomen vele Malen hoger lag dan die van hem heb ik het meest betaald in ons huwelijk. Zijn woorden:kan het uit? Heb ik vele malen gehoord. Tuurlijk kan het uit. ( Ik was me inmiddels al aan het aanpassen;
    Want als hij niet kreeg wat hij eigenlijk Wilde werd hij onhandelbaar. Geen lampen op afstandsbediening; dan laten we de lampen gewoon altijd aan / geen electrisch rolluik, dan laten we het rolluik Toch gewoon altijd dicht)
    We hadden geen gezamelijke rekening. Hij beloofde me dingen terug te betalen,
    Maar in 11 jaar tijd is dat nooit gebeurd.
    Hij pinde geld van mijn visa; gebruikte de visa te pas en te onpas. Iedere maand werd dat een discussie die er uiteindelijk altijd op neerkwam dat hij zich zo beschaamd voelde dat hij zo weinig inkomen had. En hoe erg het was dat ik hem daarop durfde aan te spreken.
    Ik heb heel wat tranen hierom gelaten. Ging harder en meer uren werken om alle uitgaven te betalen. Inmiddels hadden we zelf ook nog twee kinderen gekregen. Ik vond de zwangerschap erg zwaar. Er werd thuis geen rekening gehouden met het feit dat je dan minder werk kunt verzetten. Mijn kraamtijd werd me ontnomen, omdat meneer de kraamverzorgster maar onzin vond en de hele dag op pas was met de hond (iets dat hij anders nooit deed), dus naar 4’dagen heb ik de kraamzorg afgesloten. Ik ging er weer volop tegen aan.
    Begin dit jaar werd mijn man 50. Hij wilde een groot feest. Ik heb hier alles aan voorbereid en natuurlijk betaald. Hierna gaf hij aan meer afstand te willen. Hij voelde zich beklemd thuis en Wilde na Zijn werk s avonds daar wat na borrelen.
    Als hij thuis was zonderde hij zich af door op de bank te liggen slapen. Ik voelde me eenzaam. Als ik appte om te vragen Hoelaat hij er dan thuis zijn zijn beklemde ik hem nog meer en Was hij furieus als hij thuis kwam. Ik vroeg Meerdere keren of er een ander was, Maar hij ontkende in alle toonaarden.
    Steeds meer signalen dat dat wel zo was probeerde ik te negeren. Het lag aan mij, waar haalde ik die gedachte vandaan. Je moet niet altijd overal iets achter zoeken.
    In februari kreeg ik te horen dat ik mijn baan na 9 jaar zou verliezen ivm reorganisatie. Ik was hier heel emotioneel door. Mijn werk was mijn contact met de buitenwereld. Ik schok dat hij hier geen begrip voor had. Wist ik immers wel hoeveel hij wel voor me gedaan had en dat wat hij regelde nooit goed was. Het moet altijd om mij draaien volgens hem. En ik zeurde onterecht, Want ik had al gelijk een andere baan gevonden.
    Twee weken nadat ik hiermee gestart was vertelde hij me dat hij niet meer van me hield en dat het over was. Vechten voor mijn relatie kon ik niet; want hij wilde dat niet meer. Hij had daarvoor al jaren gevochten. Zou al jaren mij hebben laten weten dat het niet goed ging. Echter wist ik van niets.
    Omdat hij ook vanuit huis werkt was hij er nog iedere dag. Zo bleef hij grip op mij houden. Hij bleef
    Er voor zorgen dat ik alles
    Bleef betalen. We gingen samen shoppen voor zijn nieuwe huis, maar als we dan weer terug kwamen zei hij afstand nodig te hebben, want hij ging zich aan mij irriteren.
    Hij had via zijn telefoon hele dagen contact met iemand. Hij zei zijn dochter, inmiddels weet ik anders. Hij loog over waar hij heen ging.
    Nadat hij de sleutel had van zijn kleine woning betrapte ik hem Daar met een half aangeklede vrouw. Puzzelstukjes terughalend loopt Deze relatie al een jaar. Ik heb hem per direct de toegang ontzegd van mijn huis. Hij heeft daarna al mijn/onze vrienden gebeld om ze te vertellen wat ik allemaal fout heb gedaan in ons huwelijk. Zo zou ik me
    Nooit iets hebben aangetrokken van onze kinderen. Zou alleen maar aan het werk zijn geweest en telefoon verslaafd. Gelukkig hebben een paar goede vrienden hier direct doorheen geprikt.
    Nu pas dringt het tot door dat mijn woede uitbarstingen tijdens onze relatie
    Werden veroorzaakt door het spel dat met me werd gespeeld. Dat zijn woede uitbarstingen (waarbij het verder ging dan schreeuwen en deuren slaan) nadien gelijk vergeten werden.
    Dat hij degene was die tussen zijn oudste kinderen en mij in was gaan staan, terwijl ik de schuld kreeg van onze moeizame relatie.
    Inmiddels ben ik de baan die ik in mei kreeg weer kwijt. Hij ging tijdens mijn werktijden dingen regelen. Daardoor zat ik daar met een stress en onrust op mijn werk die er voor zorgde dat ik de draai niet kon vinden.
    De scheiding verloopt moeizaam. Hij eist de kinderen grotendeels op, terwijl hij daar geen tijd voor heeft. Waarschijnlijk vanwege de toeslagen en voor de buitenwereld. Hij zet hele epistels op Facebook als hij de kinderen heeft over wat ze samen doen. Mensen lijken dit geweldig te vinden. Nu pas lees ik in de berichten van het laatste jaar dat hij mij iedere keer daar afspiegelde dat ik weer eens geen tijd had. Terwijl de waarheid hierin heel anders was.
    Langzaam probeer ik mezelf weer terug te vinden. Het vertrouwen te krijgen dat ik het
    Zonder hem ook red. Ik hoop ooit weer vertrouwen in een partner te krijgen.
    Het ergste op dit moment is het moeten delen van de kinderen. Ik heb immers nooit gekozen voor parttime kinderen.

    1. hoi Ariane,
      gefeliciteerd! tot hier heb je gekomen en heb je het overleefd!!
      Je mag gerust trots zijn op jezelf. ook als je met een angstaanval te maken hebt.
      wees warm voor je kunt nderen, vertel ze elke dag dat je trots op ze bent en dat je van ze houdt want dat is goed voor jullie allemaal. zeg geen nare dingen over je ex, daar komen ze zelf wel achter. probeer als je je zo alleen voelt iets te doen waar je van oplaadt: met je handen in de aarde of de klei. of tekenen en schilderen. volg een cursus of begin een moestuin. zoek iets waar je blij van wordt. yoga helpt ook.
      veel sterkte.

  5. PTSS. Ik heb al jaren aangegeven dat ik aan PTSS lijdt, maar men komt steeds weer met depressie aan. En psychosomatische problemen; niet alleen moeilijk te herkennen iedere keer, maar ook zo moeilijk te aanvaarden dat je ook daar blijkbaar de controle kwijt bent geraakt.
    Erkenning is een probleem en dat doet ook zeer. Het maakt dat je het er toch maar niet meer over hebt, terwijl het prettig zou zijn als familie kon / zou willen begrijpen wat er aan de hand is.
    Het is echt moeilijk voor me, heel moeilijk, om nu eens aan mezelf te denken. Maar oefening baart kunst en ik heb een hele goede vriendin die me regelmatig bij de les houdt.
    En één ding staat absoluut boven water: ik ga mezelf vinden. En dan ga ik mezelf ook nog leuk en aardig vinden 🙂

    1. Ik herken je problemen in de hulpverlening. Ik probeer ook steeds duidelijk te maken dat ik ptss heb maar voel me echt niet serieus genomen en krijg steeds een diagnose en behandeling wat bij mij dan weer het gevoel versterkt dat “het aan mij ligt” en vreselijk aftakelende ervaring. Heb je uiteindelijk wel de juiste hulp gevonden?

  6. Helder en herkenbaar stuk. Dank daarvoor.

    Het meest lastige vind ik nu, los van alle verdriet en boosheid verwerken, dat je nog steeds gevangen zit ook al heb je het contact verbroken. Je kunt niet openlijk delen waar je doorheen gaat, niet op je werk, niet tegen de buren etc. En de familie of eigenlijk alle mensen die de dader kennen, laten niks meer van zich horen omdat ze er of buiten willen blijven of negatieve verhalen over jou hebben gehoord van de dader. Dus je bent bevrijd van de bron, maar toch blijf je gevangen mede door de eenzaamheid en het geheim. En ik weet wel dat je nieuwe lieve mensen om je heen zal verzamelen, maar snap je wat ik bedoel? Je hele leven is weg, doordat je zelf die keuze hebt gemaakt om je te verlossen van het kwaad. Maar de prijs is hoog, terwijl je al je hele leven niets anders doet dan overleven en vechten.

    1. Heel herkenbaar Jasmijn.
      Alles ben je kwijt inclusief jezelf.
      Bij het jezelf weer oppakken heb je juist al dat hard nodig.
      En nog moeilijker als je al uit een narcistisch nest komt.
      Ik mis dat ik t niet kan delen met diegenen die er voor me zouden moeten zijn.
      Vervolgens de buitenwereld die er ook niet voldoende mee uit de voeten kan.
      Dan nog de gegroeide angst en het vertrouwen in jezelf en de wereld die verloren gaat voor je ogen.

      Heel veel sterkte aan iedereen die r mee te maken heeft.💝🙏💪
      Liefs Erica

      1. Herkenbaar Erica.

        De eenzaamheid. Niet kunnen delen, niet erkent worden.
        Was van de week bij een hulpverlener, ging over van alles maar niet over narcisme, terwijl dat duidelijk in de verwijsbrief stond.
        Vanavond zoals alle dagen bevrijd en toch gevangen door verdriet en pijn, onbegrepen en eenzaam.

        Heel veel sterkte allemaal 💐🌻

        1. Voor jezelf opkomen en boos durven zijn was bij mij een grote sleutel om eruit te komen. Neem je emoties serieus, luister er naar, vertrouw er op.

    2. Het lijkt er nu vooralsnog op dat ALLEEN die mensen die het begrijpen die met Narcistisch misbruik te maken hebben gehad of erin verwikkeld geraakt zijn en zich hiervan terdege bewust zijn van wat er gaande is…

    3. Hi Jasmijn, heel herkenbaar wat je schrijft. Verdriet en de boosheid die naar boven komt en het gevoel van gevangen zitten in een kooi… Terwijl waarschijnlijk de deur openstaat van de kooi blijf je er rustig in zitten, want je weet maar nooit of…. Ik herken elk woord dat je schrijft! Alles leek te zijn weggevaagd…. Ik hoop voor jou dat in jouw omgeving de ogen van mensen open zullen gaan en helder ‘opeens’ kunnen zien, dat het echt een hel was en daar van weg te lopen heeft een lading moed nodig om die draai te maken. Je mag trots op jezelf zijn (ik weet hoe moeilijk dat is wanneer je in het proces zit van losmaken)! Maar ik hoop echt dat je kan gaan zien dat die eerste stap naar de volgende stap kan leiden. Succes met die stappen! Ik wens je dat van ganse harte toe.

  7. Ik vind het erg moeilijk om er niet over te kunnen praten,voelt als een gevangenis en dat ik de controle over mijzelf kwijt raak,ben wel no-kontankt.

    1. Beste Ines en Jasmijn,

      Geef de strijd niet op. Ook ik had aan het begin van het no-contact gaan mijn twijfels en onzekerheden. Ik was mezelf helemaal verloren maar gaandeweg ben ik mezelf beter gaan voelen. Ik moest wel eerst de bodem raken om er uit te ontsnappen en te groeien als persoon. Inmiddels heb ik geleerd dat de schuldgevoelens die de narcist op je projecteert onrechtmatig zijn. Jij bent een mens met het recht op eigen gedachten en gevoelens en geen robot zoals de narcist wenst je te zijn. Voor de narcist een defecte robot die niet meer doet wat hij/zij zegt maar voor gezonde mensen ben jij een persoon met waarde, die respect verdient. De narcist doet alsof jij de miskoop bent maar aangezien zij alles projecteren kun je ervan uitgaan dat zij de miskoop van de eeuw zijn. Verder zal het je nog verbazen hoeveel mensen de narcist maar laten kletsen en eigenlijk geen snars geloven van hun zwartmakerij. De meeste mensen hebben gewoon geen zin om hun tijd en energie aan de narcist te verspillen om er tegen in te gaan. Achteraf zeggen anderen dat zij de narcist ook altijd al een “bijzonder geval” hebben gevonden. En waarschijnlijk zijn ze allang blij dat zij niet als prooi zijn uitgekozen. Soms vinden zij het gewoon handig dat jij als afleidingsmanoeuvre werd gebruikt zodat zij buiten schot bleven. Recht je rug en zeg “ik ben ik” en ik ben het waard om een gezonde gelijkwaardige relatie met anderen te hebben en zo niet hoepel maar lekker op. Blijf allereerst trouw aan jezelf en je normen en waarden. Die zijn gezond en niet die van de narcist want die dienen maar één doel en dat is de narcist zelf. Makkelijker gezegd dan gedaan maar hopelijk kunnen jullie dit na verloop van tijd ook zeggen. Hou vol en veel sterkte van mij!

  8. Na het per ongeluk lezen van een artikel over narcisme, zijn bij mij alle puzzelstukjes op zn plaats gevallen. In mijn geval heb ik te maken gehad met een covert narcist, oftewel verborgen narcisme. Na heel veel lezen hierover ben ik een hoop gaan begrijpen waarom ik me zo slecht voel, en niet meer functioneer. Ik heb hulp gezocht, maar bij wie ik ook kom met mijn verhaal en klachten en het woord narcisme noem, krijg ik het idee dat het weggewuifd wordt, je hebt een depressie, is de diagnose. Sinds ik weet dat ik 5 jaar een relatie met een verborgen narcist had, heb ik de relatie verbroken, maar wat is dit moeilijk zeg!!! Ik zou wel eens met andere slachtoffers van verborgen narcisme willen praten, alleen maar omdat we elkaar begrijpen, en wellicht kunnen steunen. Want wat is dit moeilijk, ik ken mezelf niet meer, en wil zo graag terug wie ik was!!

    1. Wat heftig, Rachel, om mee te maken! Zeker verborgen narcisme is echt heel lastig te zien, heel goed van je dat je dat nu door hebt ook al is het moeilijk om goede hulp te vinden. Je kan als je meer verdieping wil en lotgenotencontact zoekt bijvoorbeeld een workshop bij ons volgen: https://verdwenenzelf.org/workshops/. Je kan onze therapeuten voor individuele hulp benaderen: zij weten veel van (de gevolgen van) narcisme en houden hier rekening mee in therapie of coaching (https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/).

    2. Hoi Rachel,

      Ik zit precies in hetzelfde schuitje. Ik heb ook 5 jaar een relatie gehad met een verborgen narcist. Sinds maart is hij weg. Daarna nog telkens zijn ‘voet’ tussen de deur gehouden. Me lastigvallen met zijn problemen en verwachten dat ik altijd voor hem klaar sta. Wat ik altijd deed. Ik was mezelf helemaal kwijt: wie ik ben, mijn intuïtie, mijn dromen, mijn levensgeluk. Ik voel me nu nog steeds heel kwetsbaar, leeg en vaak verdrietig. Mensen snappen niet wat het is om met zo iemand samen te zijn geweest. En in het openbaar is hij heel anders. Ik voel me totaal onbegrepen. Ik denk dat hij zich tegen zijn familie ook negatief uitlaat over mij. Ik had een heel goede band met ze maar ik voel dit nu niet meer en dat doet ook pijn. Ze hebben me afgeschreven volgens mij. Gelukkig nu bij een psycholoog die mijn verhaal wel serieus neemt. Ik heb vorige week EMDR gehad vanwege PTSS. Dat hielp meteen. Ik wil de onrust, mijn gepieker over ons en de angst kwijt die ik nu telkens ervaar als ik flashbacks heb. Ik wil me innerlijk rustig voelen. Daar werk ik hard aan. Het gaat heel langzaam maar ik neem wel telkens kleine stapjes vooruit, en dan weer 1 achteruit. Ik kom er wel weer. Maar ik wil dit in ieder geval nooit meer meemaken.

    3. Ik ben 10 jaar getrouwd geweest met een verborgen narcist, ik snap je volkomen. Ik kwam er na 7 jaar achter dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft. Het is fijn om mensen te ontmoeten die je begrijpen en waar je zonder een slecht zelfbeeld te krijgen je verhaal kwijt kan.

    4. Hoi Rachel.
      Bij mij idem dito.
      Half jaar geleden na 20 huwelijk vertrokken. De druppel van vernederingen was bereikt.
      3 dagen later heeft hij een relatie met mijn vriendin die weet hoe hij in elkaar steekt. Tegen haar zegt hij dat ik heb gelogen.
      Maar het allerergst:
      Ik mis hem. Hij had ook goede kanten.
      Ik wou zelf weg en ik zit met diep verdriet.
      Maar hoef hem niet terug.
      Hij veranderd nooit meer.
      Ik zit in dikke depressie

    5. Lieve Rachel
      Ik was vorige week dinsdag 31 jaar getrouwd met een verborgen narcist,ik ben er nog maar net achter,daar bij heeft hij sinds 6 jaar de diagnose Parkinson gekregen,wat denk ik dat zijn narcistische trekjes versterkt.En ik heb 3 kinderen,waarvan mijn oudste zoon ook een narcist is en zijn vriendin heeft borderline.
      5 jaar geleden heb ik een flinke burn-out gehad ,waardoor ik me op het spiritisme heb gericht en ontzettend aan mijn zelf heb gewerkt.
      Daardoor kreeg hij steeds minder vat op mij,ik ben ook niet zo onderste boven van de reguliere hulpverlening,want die kijken niet verder dan hun neus lang is.
      Maar ja het heeft wel mijn ogen geopend,ik zit er nog midden in,het is inderdaad met een verborgen narcist heel lastig om iedereen hier van te overtuigen,omdat ze zo geraffineerd te werk gaan,zelfs mijn kinderen en familie geloven het niet.
      Maar door de kracht van spiritualiteit blijf ik staande,dat neemt niet weg dat ik het niet lastig heb,ik zit nog in de fase van,in wat voor slechte film ben ik beland.
      31 jaar van mijn leven,een grote leugen,maar omdat ik 3 kinderen hebt en alles altijd maar met de mantel der liefde hebt bedekt,heb ik het al die jaren vol gehouden.
      Om hier weer boven op te komen ,heb ik een hele zware weg te gaan.
      Omdat niemand gelooft dat zo charmante aardige man(naar de buitenwereld)een narcist is,en daarbij komt bij dat mijn oudste zoon en schoondochter hem versterken,dat is voor mij heel lastig.
      Ik probeer mij staande houden met spiritualiteit,voor iedereen die in het zelfde schuitje zitten,die wens ik heel veel sterkte en kracht,probeer dicht bij je zelf te blijven en je ware ik weer op te zoeken🙏🦋

  9. Eenzaamheid is denk ik wel het kernwoord voor mij. Alles draaide om hem. Wat hij wou. Zijn rare regeltjes. In het begin ging ik elke discussie wel aan. Hard tegen hard. Maar de strijdlust werd steeds minder. Altijd was er wel een mooi verhaal, een smoes, o wat had hij het toch zwaar. Schuldgevoelens aanpraten. In je achterhoofd weet je dat het niet klopt. Maar toch… hoe gemener hij werd, hoe stiller ik werd. Steeds hopen op een sprankje “echte liefde”. Ik blijf gebroken achter. Dit nooit meer! Dan maar alleen.

    1. Die discussies voer ik al láng niet meer, wél ga ik het gesprek met ze aan en blijf ik vertellen wat ik ze verteld heb. Zo draaiden ‘de narcisten’ hun verhalen telkens bij waardoor er op een dag geen ontkomen meer aan was dan slechts hen hiermee te confronteren. En dat laatste kwelde hen, want een narcist wil niet dat je hen tegenspreekt of dat je voor jezelf opkomt of dat je grenzen stelt, etc. Voor diegenen die dit telkens maar overkwamen en overkomen, waaronder ik, blijven met de brokken achter. Halve waarheden die er verteld worden zodat ze er zelf beter uitkomen, zogenaamd het tweede deel van het verhaal ‘vergeten’ om te vertellen. Of ze uiten zichzelf dat ze ‘er ziek van zijn’ omdat je iets aan ze hebt gevraagd waar ze geen raad mee weten. Of ze behandelen je als een jong kind die volgens hen hun ‘zin moeten doordrijven’ omdat ze zelf niet in staat zijn een normaal gesprek te voeren. Het ene loze argument na het andere heb ik in de afgelopen jaren van tafel kunnen vegen en nog beweren ze dat ze het beter weten dan de maatschappij (die tegen hen zijn) om hen heen, tenzij het medestanders zijn die achter hun redevoering staan. Het is een zinloze en zeer vermoeiende strijd wat een gezond wezen niet wint van een narcist. Sneue mensen noem ik ze omdat ze het zelf niet in de gaten hebben wat ze aanrichten.

  10. Ook lang getrouwd geweest met blijkt een verborgen, zeer geslepen narcist. Ik deed het nooit maar ook nooit goed. Hulpverlening riep water bij de wijn doen, waar 2 ruzie hebben hebben twee schuld etc. Ben allang niet meer bij hem… nog beïnvloed hij mensen vlak om me heen waardoor je nog alleen staat. Op advies van ondersteuning van de huisarts meer over narcist gaan lezen. Kwam ik ook hier bij Verdwenen Zelf uit. Heb de twee boeken van Iris Koop gekocht. Wat een herkenning en opluchting maar daardoor ook veel pijn. Blijkt uit dossiers van mijn kind vaak door hulpverleners genoteerd te staan dat m’n ex een narcist was. Ben een open en eerlijk en warm persoon en een harde, oprechte werker en schouders eronder… Daar sta je dan, in de koude, alleen in de koude open woestijn in je upppie. Ik ken jullie allemaal niet en toch heb ik er familie bij.

  11. Na 27 jaar relatie, waarvan 12 jaar getrouwd, twee jongvolwassenen kinderen. Veel geruzie, veel regeltjes, afgestompt zijn, dubbelleven: op het werk werd ik gewaardeerd maar thuis was ik een nietsnut, ik had overal de schuld van, maakte domme taalfouten. Ik was mezelf niet kwijt, ik wist, er klopt iets niet. Ik was afhankelijk van zijn genegenheid maar die kreeg ik niet. Want ik had me verdedigd en was boos op hem geworden. Waarom? Misschien wilde ik niet dat hij me idioot noemde of dat hij zei ‘Wat was ervan jou terecht gekomen als ik er niet geweest was’, of ‘Gekte zit in jouw familie’. Ik wilde samen met hem hulp zoeken. Maar ik was de enige met een probleem, dus kon ik ook alleen hulp gaan zoeken. Onze kinderen hebben al die ruzies zonder nut meegemaakt. Ik werd minder aardig. Ik luisterde niet meer naar hem. Hij wou bij me weg. Maar hij zat financieel gevangen door zijn eigen bedrijf aan huis. Maar ‘als het pensioen kwam en de inhoud in het magazijn verkocht zou zijn, over een paar jaar, dan zou hij vertrekken naar een dorpje, waar de mensen van hem zouden houden’. Dat plan maakte me nog eenzamer, afhankelijker en onzekerder. De kinderen gingen spoedig uit huis, ik zou alleen achterblijven. Ik besprak het met hem, met vrienden en familie erbij. Zijn plan veranderde niet. Ik begon te wennen aan het idee dat hij weg zou gaan. En werd bang dat hij ook weer terug kon komen. Ik merkte dat vrienden en familie zijn plan wel heel egoïstisch vonden.

    Toen heb ik mijn eigen plan gemaakt. Heel erg sneaky.
    1. Ik heb gezegd ‘Ik hou niet meer van jou’. Hiermee hoefde ik niet meer op zijn liefde te wachten. Ik had er geen behoefte meer aan.
    2. We gingen de papieren aanvragen om te scheiden en ik was het overal mee eens (mijn ex was eerlijk en rechtvaardig gelukkig en ik ook). Hierdoor waren we binnen 3 maanden gescheiden.
    3. Ik heb elders gesolliciteerd en werd aangenomen. Ik heb dus mijn man met de kinderen verlaten. Mijn kinderen praten met mij via Whatsapp. Ze zeggen ‘Je had dit 10 jaar eerder moeten doen’. Ze geven mij gelijk. Het doet wel pijn dat ik zover weg ben. Door Corona heb ik ze nog minder kunnen zien (buitenland). We zijn gewend geraakt aan whatsappjes.

    Ik heb het gevoel te zijn ontsnapt. Door Corona kan mijn ex niet meer naar zijn kleine dorpje. Zijn reserves zijn door de crisis opgegaan. Of heb ik zijn plan verpest? Ik voel dat ik hem verslagen heb. Uiteindelijk ben ik toch egoïstischer, gemener dan hij. Hij had toch wel voor me willen zorgen, nu dat dorpje geen optie meer is. Ik ben nog steeds aardig als ik hem zie maar door de telefoon begin ik nu toch wel snel te schreeuwen. Hij heeft de familie al uitgelegd hoe harteloos ik ben. Ik weet dat hij me mist. Hij mist zijn pispaaltje.

  12. Alle verhalen op deze site zijn zo herkenbaar. Ik heb een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Vanaf mijn geboorte was ik samen met mijn vader haar prooi. Toen mijn vader overleed was er niemand meer die me bescherming gaf en stond ik er op jonge leeftijd alleen voor. Ik ben een kei geworden in het mezelf onzichtbaar maken en allerlei andere overlevingsstrategieën. Pas 3,5 jaar geleden kwam ik er achter, door het lezen van een artikel in de krant, dat dit hetgeen was wat ik had meegemaakt en dat dit mijn jeugd was geweest en alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Uiteindelijk niet veel later het contact definitief verbroken met mijn moeder verbroken omdat ik compleet kapot gemaakt was door haar en ze haar focus begon te verleggen naar mijn kinderen. Na het verbreken van het contact heeft ze me nog ruim 2 jaar lopen stalken en zich ernstig schuldig gemaakt aan laster en smaad. Zelf meerdere keren hulp gezocht bij de politie en advocaat om bescherming te krijgen maar ze is er pas mee opgehouden toen het zichtbaar werd voor mijn broer en haar omgeving. Narcisten zijn tot in hun kern toxic, puur vergif. En als slachtoffer word je niet of nauwelijks erkent. De medische wereld maar helaas ook rechters en andere instanties sluiten naar mijn idee pertinent hun ogen voor dit soort mensen en welke gigantische schade ze aanrichten. En slachtoffers worden niet erkent en krijgen niet de hulp die ze nodig hebben. Ik heb mijn leven inmiddels redelijk op de rit door de hulp die ik heb gezocht, maar dat is een zoektocht geweest. Gelukkig heb ik een paar mensen om me heen die in dit hele proces ervoor me zijn geweest. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik wens iedereen die dit heeft meegemaakt of er nog mee te maken heeft, heel veel sterkte! Geef niet op en blijf voor jezelf vechten! Wij als slachtoffers van narcisten weten welke strijd je moet leveren, hoe ongekend zwaar het is. En wat de ravage is die aangericht word.
    Liefs M.

  13. Vandaag las een nieuwe therapeut mij dit gedicht voor.
    Ik vond het erg mooi, hoop jullie ook.

    De troostzoekers
    Zoals geluk gevaarlijk is voor wie er spaarzaam mee omgaat,
    voor wie niet-leven een koud kunstje werd, voor wie hier binnenkomt en twijfelt aan alles wat mooi is, twijfelt aan zijn plek in de wereld, voor wie eindeloos teert op het verlangen naar beterschap,

    voor wie niet breekbaar wil zijn net zo min als populierensterk
    en wie mij raakt geef ik de wind, voor wie met een bevel tot
    omhakken in de hand rillerig plaatsneemt of juist wil opbloeien
    en zie me, voor wie alleen wil zijn maar het niet langer meer kan.

    Zoals geluk gevaarlijk is voor hen die het niet kunnen delen,
    voor wie wel glimlacht maar de snik onzichtbaar en hoog in
    de keel heeft, voor wie alles verloor waar hij van hield, voor hen die
    de koek uit de mond sparen en altijd andermans honger stillen,

    voor wie weerloos omgaat met de dingen, voor wie iedere
    avond zichzelf het donker van zijn kop injaagt, voor wie de hoop
    heeft opgegeven als een zieke kameraad, voor wie van alles denkt
    maar te weinig uitspreekt, voor wie moe is maar niet meer in slaap

    komt en eeuwig ligt te woelen, voor hen die willen leunen,
    voor wie onder de mensen wil zijn als onder een warme deken,
    voor wie niet weet wie hij is en altijd onzeker, we zijn de leegte,
    zeggen we, we zijn de leegte en weten niet hoe ons te vullen.

    Zoals geluk gevaarlijk is voor de roekeloze, voor wie verstrikt zit
    in eigen-ik, voor wie de weerloosheid weg-eet, koopt, slikt, voor wie
    zichzelf bezeert omdat een ander het niet meer doet, voor wie
    stemmen hoort maar zelden een lief woord, voor wie bang is om

    verlaten te worden en in een leeg huis thuis te komen, voor wie zélf
    uit voorzorg iedereen verlaat, voor wie weet dat het hart op vele
    manieren kan breken en vergeet dat het ook op vele manieren
    weer kan helen, voor wie en voor iedereen is hier de plek.

    Marieke Lucas Rijneveld

  14. Verborgen narcisme, enigste wat ik meegemaakt heb. Het is het masker dat ze dragen aan de buitenwereld, eensgezind uitdragen zorgend of die leuke coach of die leuke hulpverlener of een goed doel te zijn, kijk ik doe goede dingen, achter gesloten deuren misbruiken ze kwetsbaren, authenticiteit, ziektes/depressies en zit er een spoor van vernieling achter, gooien met mensen tegen je die je niet kent of juist wel kent in negatieve zin. Het is niet schelden of schreeuwen, het zijn subtiel uitgekozen momenten van jouw spreken, kwetsbaarheid toont te misbruiken en waar ze je weten te raken, waar ze je weten lam te slaan. Het zijn de stiltes (en nee dat is geen zege) breuk doen aan waarde, onverschillig zijn, niet wetend wat je verkeerd hebt gedaan, gevoel van onzichtbaar & onbekwaam, nee ik vond de stiltebehandelingen zo schadelijk voor mij, het ook in de stilte de lastercampagne, het stil zijn op jouw uitgesproken waarden, terugdraaien van afgesproken tijden/afspraken/uitpraten, ineens omdraaien en afkeuren omdat ze weten dat het belangrijk voor je is, een begin van een gesprek is er niet, het wordt neergehaald of het komt er helemaal niet, of dat ene belletje dat ‘ze niet meer zo goed weten wat te zeggen en dat je het maar beter achter je kan laten’ die ene keer ‘dat ze er zelf niet zo mee zitten en jij het maar moet verwerken’ die sneer – ‘nou dat lukt je wel hoor’ de neerbuigende toon waar ze vermomd signaal uit willen brengen “alsof jij twijfel had het niet te kunnen” op een indringende manier dat je gaat twijfelen. Ja die kloterige verborgen narcisten die je weten te kleineren met woorden die je nooit gezegd hebt maar weleens bij je zou passen, precies in het plaatje, dan wel niet ook naar een ander, even verdraaien met een leugen. * flits * steeds weer een breukje over jou bij een ander neerlegt, net zo lang zodat de ander wegdraait, of erger “meedoet”

  15. Dit hoofdstuk doet me denken aan mijn levenslange bijstand. Ondanks dat ik gezond ben en in staat mijn eigen geld te verdienen. ‘Er niet meer zijn’, is voor mij hetzelfde als wat ik altijd noemde ‘door de mazen heen glippen’. Wegkruipen. Onderduiken.
    Uiteindelijk heb ik alles opgeschreven [vanaf 2018] en heb mijzelf vragen gesteld: waarom zit jij levenslang in de bijstand terwijl je gezond bent? Het antwoord was verbluffend: dat moet van moeder.

    Ik ontdekte dit via een jarenlange verborgen gedachte die ik nooit serieus nam. Als ik mensen van mijn leeftijd zag of jonger die een huis hadden gekocht, kwam daar de spontane gedachte: ‘mag dat wel van je moeder? Ben je niet te klein? Dat kun jij toch helemaal niet. Jij bent niet volwassen.’

    Tijdens corona zag ik de pamfletten van muzikanten langs de weg: wij dromen zalen vol.
    Mijn moeder heeft mijn podiumkunsten [als kind] naar beneden gehaald door te zeggen dat ik alleen maar in het middelpunt wilde staan en daar de rest van de familie in mee getrokken. Inmiddels 2020 gingen mijn ogen open.

    Anderzijds is de kant van de gemeente. Het lijkt wel alsof ik me onzichtbaar kon maken. En hoe harder die klantmanagers waren hoe stiller ik werd. Een burn-out was het resultaat en dan kun je niet werken.
    Deze vrolijke leus heb ik hiervoor bedacht: ‘Als het mijn schuld is dat ik levenslang in de bijstand zit, dan ben ik een slimme meid die tientallen klantmanagers om de tuin heeft geleid’.

    Het woord ‘verlamming’ gebruik ik ook in mijn levensverhaal. Verlamde vleugels. Ik mocht mijn vleugels niet uitslaan van moeder. Als tekenares tekende ik altijd vrouwen met doeken voor hun monden of in touwen gebonden. Gespleten gezichten, de ene kant vervaagd de andere duidelijk. Mooie grote kleurrijke tekeningen, door anderen gewaardeerd en werden aangezien voor schilderijen. Puur op intuïtie getekend.
    Tekenen en schrijven doet men op z’n eentje. Daar kon moeder niet bij. Toch misbruikt ze dat ook door mij op te hemelen in haar familie- en vriendenkring alsof ze mij erkende als kunstenares. Privé breekt ze alles weer af en trekt mijn zus en broers daarin mee. Een broer zegt herhaaldelijk: “Wij hebben geen kunstenaars in onze familie.” Of van werk van mij: “Dat is geen kunst.”
    “Jij hebt niets bereikt”, zegt moeder bits tegen mij.

    Deze website bevestigt mijn sluimerend of beschamend bewustzijn. Ook wel woedend bewustzijn. Door anderen werd ik namelijk wel erkend. Maar die verlamde vleugels hielden mij tegen. Onzichtbare tralies. Ik was een gevangene van moeder.
    “Waarom doe jij niets”, zeiden collega’s kunstenaars die mijn werk kenden én erkenden. Ze bedoelden dat ik er niet mee naar buiten kwam. Inmiddels heb ik het volledige antwoord op deze vraag gevonden én heb ik ook een coach op het oog via deze website.

    Wat ontzettend goed dat hier alles gewoon onomwonden te lezen is!
    Van meer mensen lees ik dat zij graag een boek willen schrijven over hun ervaringen. Ik kijk er naar uit en wil het zelf ook graag.

  16. Goedemorgen, wow ik ben er dit jaar achter gekomen dat ik een kind van een narcistische moeder ben. En als je erover begint te lezen wat valt er dan veel op z’n plek. Drie jr geleden zat ik in een depressie en ben toen helemaal van het padje geweest, heeft zelfs geresulteerd in een opname bij de GGZ o wat was ik moe. En al mijn hele leven mezelf afgevraagd ben ik nou zo gek? Mijn moeder heeft hartfalen dus ik moest vaak met haar mee naar het ziekenhuis. Daar werkt er iemand op de hartfalen poli die opeens zei; uw moeder is manipulatief. Toen ging er opeens een lampje branden. Mijn broer heeft ooit eens gezegd dat ze jaloers is. Ik gaf een tijdje terug in mijn pc in mijn moeder is jaloers en toen ging er een beerput open. Er stond bij een verhaal van een psychologe soms lees je wel eens iets wat jou verhaal kan zijn, nou dat heb ik geweten. Ik heb het een paar dagen later aan mijn man verteld en die vind mijn moeder ook super vervelend, maar die zei toen je wilt haar in een hokje plaatsen. Ik zeg nee ik wil weten wat voor gedrag het is en waar het vandaan komt. Nou ook ik zou wel een boek kunnen schrijven met gebeurtenissen. Je denkt eerst nog dat je dat niet mag zeggen, maar hoe meer ik erover lees weet ik nu dat ik normaal ben en zij niet. Alleen praten met familie of vrienden lukt niet ik ben de zeurpiet en ik ben gek omdat ik al eens opgenomen ben. En mijn moeder praat altijd zo dat ik het gedaan heb. En mijn man zegt wel je laat je geluk niet van haar afhangen en ik mag alleen naar haar toe als ik het wil. Maar ja je trapt toch steeds weer in haar gedrag. Als ik niet naar haar toe ga of bel dan drukt ze (zoals ik gelezen heb) op de stilte knop. Nu ga ik wel naar een psycholoog binnenkort om te kijken of ze mij kan helpen met handvatten te leren om met het gedrag om te gaan. En voor nu ben ik blij dat ik hier even mijn verhaal kwijt mag. Er is zoveel gebeurt dat kan ik niet allemaal hier opschrijven, maar ben wel blij dat ik erachter ben gekomen, al is dit op veel latere leeftijd. Mijn moeder heeft mij ook altijd klein gehouden. En ik denk de laatste tijd, ik zou er ook wel een boek over kunnen schrijven. Al is het alleen al om je ervaringen te delen.

  17. Voor wie interesse heeft;
    De Erasmus universiteit Rotterdam organiseert 17 september een publieksdag rondom het thema ‘Kinderen van ouders met psychiatrische problemen’.
    Tijdens deze dag delen wetenschappers hun kennis over de levensloop van deze KOPPers, komen er ervaringsverhalen aan bod en wordt er een algemeen gesprek gevoerd over waar toekomstig onderzoek zich op zou moeten richten.

    Ik ben niet zo heel handig in het doorsturen van linken (de aanmeldingslink in dit geval) maar als je googled op
    – aanmelden Erasmus kinderen van ouders met psychiatrische problemen- dan kom je helemaal waar je wezen moet.

  18. Ik ben dankbaar dat ik deze website ben tegengekomen. Na 3 jaar therapie met diagnose CPTSS (Compliceerde Post Traumatisch Stress Syndroom), kwamen (therapeut en ik) er achter dat narcisme in het spel was. Ik geloof niet in toeval, want tijdens praten en spreken over ervaringen werd het steeds helderder voor mij. Nu ik de woorden van deze website heb gelezen wist ik ook dat de afgelopen maanden met therapie op het verkeerde paard zaten. Alle signalen die omschreven staan herken ik. Heel veel jaren in een kooi zitten, als de dood om iets te doen of tot stand te brengen, bang voor mensen, bang voor contact… Boos op van alles en nog wat maar er geen vinger erachter kunnen krijgen waardoor het nu precies kwam of is ontstaan. Ik voel zo’n opluchting en bevrijding dat ik niet gek ben en dus ook niet depressief, maar slachtoffer van een narcist! Zoveel jaren al hulp gezocht en elke keer kwam de depressie terug (en de persoon ook), omdat ik verlangde naar een gezonde relatie. Nu ik weet dat dit er nooit in zal zitten. Heb ik alle contacten met hem verbroken. Hij is ziek en zielig tegelijk. Alleen dit keer wil ik wel mijzelf terug krijgen, mijzelf terug vinden en wat hij van mij heeft afgepakt terug nemen. Waarom? Omdat ik dit verdien! Ik verdien het om met respect te worden behandeld. Ik heb prachtige kwaliteiten die ik allemaal ben kwijtgeraakt door woorden die zo’n impact op mij hebben gehad. Zoveel meer inzichten over en op zoveel zaken. Mijn hemel, wat ben ik dankbaar en blij dat iemand mij deze link heeft gestuurd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *