Waarom ontsnappen zo moeilijk is

Het grootste probleem is, dat veel slachtoffers niet weten wat er met ze aan de hand is. Er zijn maar weinig mensen bekend met deze vorm van mishandeling, waardoor talloze slachtoffers rondlopen met een basaal gevoel dat het allemaal aan hen zelf ligt. Dat is ze immers ook altijd verteld.

PTSS en het Stockholm syndroom

Een nauwe relatie moeten onderhouden met een narcist is vergelijkbaar met vastzitten in een guerilla-oorlog. Je weet nooit uit welke hoek het gevaar kan komen. Veel slachtoffers ontwikkelen een ernstige vorm van PTSS. Je ervaart voortdurend stress, omdat je op alles voorbereid moet zijn. Een narcist wil de volledige controle over zijn omgeving, maar is hierin niet duidelijk. De tegenstrijdige aanwijzingen houden slachtoffers in de ban en worden veroorzaakt door de complete innerlijke chaos die in de narcist zelf leeft. Dit kun je pas zien als je uit zijn systeem bent. Zolang je er nog in zit heb je het gevoel dat je in een doolhof zit waarin je het ene moment de ene kant op gaat, het volgende moment de tegenovergestelde kant, het is een gekkenhuis. Je moet echter niets laten merken van de tegenstrijdigheid die je ervaart; de narcist moet koste wat kost zijn imago overeind houden. In de realiteit staan hou jij dan ook niet vol. Je probeert zijn logica te volgen, omdat in het volgen de enige veiligheid zit. Als een konijn in de lampen wacht je op nieuwe aanwijzingen. Hij houdt de aandacht gevangen, want zodra je niet goed hebt opgelet om te weten wat er van je verwacht wordt, wordt je gestraft. Je wordt vernederd en beschaamd, maar vervolgens heft de narcist zelf die beschaming weer op. Dit is de belangrijkste reden waarom narcistische mishandeling zo beschadigend is. Het Stockholm syndroom vormt de kern van narcistische mishandeling en zorgt voor een ziekmakende binding met het slachtoffer. Hierdoor is het zo moeilijk om te ontsnappen.

De symptomen van narcistische mishandeling openbaren zich via PTSS, depressie, suïcidale gedachtes, dissociatie, een enorm laag zelfbeeld en talloze somatische klachten. Vaak zijn de slachtoffers uitgeput. De symptomen dragen er juist aan bij dat je gevangen blijft. Je hebt vaak een leeg, onwezenlijk gevoel. Je kunt niet helder denken of tot iets komen. Je voelt je vaak heel rot, en als het zou lukken om dieper te gaan dan voel je vooral veel schaamte. Een enorm gevoel van onvolwaardigheid: ik kan het niet, ik zal het nooit goed genoeg doen, ik ben niks waard. Je piekert heel veel, kunt moeilijk genieten. Zelfs iets simpels is al heel ingewikkeld en je krijgt steeds meer het gevoel dat je niet tegen het leven opgewassen bent. Je lijkt wel op de vlucht te zijn, maar weet niet waarvoor. Je wilt jezelf verdoven, door je te verliezen in werk, in een verslaving, in wat dan ook. Wat je diep van binnen voelt is ondraaglijk, maar het ergste is dat je niet weet waardoor het veroorzaakt wordt.

Het is van levensbelang om in te zien dat deze symptomen je werden aangedaan door iemand met ernstige pathologie. De gekte van anderen kan jou gek maken.  Je verliest immers alle houvast.  Ik noem de wereld waar narcisten je intrekken het land van de duisternis.

Waarom het land van de duisternis?

  • er werd altijd gedaan of jij gek was
  • je hebt geleerd voor alles de verantwoordelijkheid te nemen, over alles na te denken wat je doet of zegt, want je zou die ander kunnen kwetsen. In werkelijkheid ben je aan het proberen om nieuwe mishandeling te voorkomen, en het feit dat dit niet als zodanig benoemd mag worden vind ik duister.
  • door de jarenlange mishandeling ben je murw, zie je niks meer helder, het is alsof je in een dikke mist zit. En er komt bijna geen licht meer door.
  • wat mensen met deze pathologie doen is heel duister, maar alleen de mensen die het van nabij hebben meegemaakt, of de mensen die zich hiervoor openstellen, weten dit. Juist de manier waarop  je wordt geïsoleerd, afgesneden van jezelf en van alles en iedereen, maakt deze vorm van mishandeling zeer ernstig.

Narcistisch slachtoffer syndroom

De belangrijkste stap naar heling is weten waar je mee te maken hebt. De symptomen zijn het gevolg van narcistische mishandeling. Maar omdat weinig hulpverleners de symptomen herkennen, krijgen veel slachtoffers het verkeerde labeltje. Ze hebben een depressie, of een angststoornis. Gelukkig hebben deskundigen onderkend dat er steeds meer slachtoffers kwamen met een vergelijkbaar klachtenbeeld en kreeg het beestje een naam:  Het Narcissistic Victim Syndrome of Narcistisch Slachtoffer Syndroom.

Voor mij was het inzicht dat mijn symptomen een gevolg waren van de mishandeling, essentieel. Jarenlang was mij het gevoel gegeven dat ik alles verkeerd zag, dat het allemaal aan mij lag, en dat ik het allemaal over mezelf af riep. Je hoort mensen vaak zeggen vertrouw op je gevoel, maar op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik voelde of vond. Dit kwam ook doordat ik veel dissociëerde; uit mijn lichaam ging. Ik had vanaf toen ik heel klein was met een narcistische ouder en verzorger te maken, en alleen door te dissociëren kon ik overleven. Ook als volwassene had ik met hen en andere narcisten te maken. Ik zat aan alle kanten gevangen. Jarenlang speelde ik met het idee om zelfmoord te plegen. Toen ik eenmaal zelf moeder was, werd dit een groot probleem. Ik wilde knokken voor mijn kind, maar ik had al zo vaak hulp gezocht en nooit goede hulp gekregen, dat ik wanhopig was. Gelukkig vond ik professionele hulp, net op tijd. Ik ging veel lezen, vooral van ervaringsdeskundigen. Langzaam knokte ik mezelf een weg terug uit de duisternis.

« Waarom doet een narcist wat hij doet hoe kwam je in deze gevangenis terecht? »

268 gedachten aan “Waarom ontsnappen zo moeilijk is”

  1. Wat heftig al deze reacties en zo herkenbaar. Ook ik was 8 jaar in een relatie waar ik emotioneel gechanteerd werd. In die tijd hadden we een LAT relatie, waarbij hij altijd momenten voor zichzelf nodig had en tijdelijk de relatie verbrak maar wel de controle over me bleef houden. Twee pogingen tot samenwonen, deze waren telkens maar 1 jaar, wat de hemel had moeten zijn werd de hel, “ons” thuis was ZIJN huis met zijn regels. Ik werd alleen nog gezien bij zijn vrienden en familie en wist hoe ik me daar had te gedragen. Alles probeerde ik perfect te doen maar altijd vond hij wel weer iets waaraan ik niet voldeed. Ik was de gek, twijfelde constant aan mezelf, was te gevoelig, nam alles te serieus, lokte het zelf uit, kon niet tegen kritiek, wist zijn ego niet genoeg te strelen… gekkenwerk. Kan er een boek over schrijven zowat. Er blijft niks van jezelf over, hij denkt voor jou, je weet niet meer wat je eigen gedachten zijn. Ondertussen woon ik nu weer een half jaar op mezelf maar elke dag nog steeds het gevoel dat hij achter me staat om kritiek te geven, uiteraard met goede bedoelingen zoals hij altijd beweerde. Het is een knappe en charmante man, heel spontaan, goede vrienden en altijd behulpzaam bij anderen. Zo gauw de voordeur dichtvalt verliest hij zijn altijd lachende masker en zit jij in de dodelijke stilte en ben jij degene die hem rot laat voelen natuurlijk. Voor die acht jaar heeft hij diverse relaties gehad, welke allemaal binnen 1 jaar ophielden, toch heb ik in hem geloofd omdat je het gewoon niet kunt begrijpen. Wat ik erg vind is dat ik niemand van onze vrienden en familie meer zie en ook niks meer van gehoord heb. Natuurlijk heeft hij daar zijn mooie verdraaide verhaaltje verteld en zoals altijd geloven ze hem want hij is toch zo’n goeie man. Je wordt dus ook nog dubbel gestraft doordat iedereen je mijd, daar zorgt hij wel voor om zijn gezicht te redden. Sterkte aan iedereen, vertrouw op jezelf.

      1. Heel erg herkenbaar wat ik lees , ik ga ook weg. Morgen of toch na het weekend als ik durf , angst zit in mijn lijf. Buikpijn door pds en ptss. De stem in mijn hoofd die zegt een zieke man laat je niet alleen. Schuld gevoel.
        Hij klopt net aan mijn kamerdeur en vraagt waarom doe jij dit. Nadat hij eerst riep teringwijf en hij sloeg met deuren deze avond omdat ik al 1.5 jaar verder ga zonder hem. Ik was met een vriend een stuk wandelen.

    1. heel herkenbaar biena,
      ik word ook dubbel gestraft terwijl hij mij 12 jaar gebruikt heeft.
      het moest gaan zoals hij het wou hebben, maar heeft naar de buitenwereld en mijn familie de schijn opgezet dat ik de broek aan had in huis.
      wanneer ik me iets sterker als hem voelde zei hij huilend: ik vind het niet leuk als je je zo groot voelt, dan voel ik me zo klein en dat doet me pijn.
      ik heb aan de antidepressiva gezeten door hem, heb meerdere therapieen gevolgd door hem. ik moest 1 op 1 naar relatietherapeut, omdat ik borderline zou hebben (volgens hem)waar niets van waar is.
      omdat ik dit geweigerd heb heeft die naar de buitenwereld laten weten dat hij echt veel van me gehouden heeft en doorgevochten heeft maar dat ik dat niet wou omdat ik niet meer van hem hield.
      daarbij heeft die veel mensen verteld dat ik vreemdgegaan zou zijn.
      de mensne hebben nooit naar mij gekeken ik ben al 5 jaar een schim van mezelf, ik ben mezelf al 5 jaar kwijt, maar alles zou mijn schuld zijn, ik zou te hard zijn, hij schreeuwde over me heen, maar dat werd door buitenwereld niet zo gezien.
      toen we gingen scheiden moest hij als eerste alleen naar iedereen toe om zijn verhaal te doen. ik ben uit situatie gestapt waarin huiselijk geweld en vooral emotioneel geweld en seksueel misbruik aan de voorgrond stond.
      en helaas word ik door bijna niemand geloofd omdat hij zulke mooie praatjes heeft. ik stop nu geen energie meer in de mensen die mij niet willen geloven, want hier krijg ik geen energie meer uit, alleen maar verdriet.

      ik hoop voor jou dat je je beter voelt.

      1. Melissa,
        Dank dat ik dit van je mag lezen. Ik beleef echt precies hetzelfde als jij. Met niemand meer contact en dat is oke voorlopig. Eigenlijk te warrig om te typen. Sinds een maand los en veilig. Hij was een hoarder. Ik sjouw alles weg in uitputting. Hierdoor hardcore verwerking al begonnen.

        Het is verscheurend maar geeft ook warmte deze nacht te lezen niet alleen te zijn. En dus niet dom.
        Ik weet niet of het goed is al met lotgenoten te praten en hoe dat kan vanaf hier.
        Heeft iemand hier een tip over?
        Zorg voor jezelf in welke zin dan ook.
        We zijn er nog. Al voelt dat niet altijd als waar.

        1. Hi Maria,
          Wat knap van je dat je verhaal durft te delen hier. Deze site is geen forum waarop lotgenoten contact met elkaar onderhouden, onze missie om (onder andere via de site) slachtoffers van zoveel mogelijk juiste informatie te voorzien. Lotgenotencontact (en vanzelfsprekend voornamelijk het werken aan je herstel) is mogelijk via de trainingen die wij aanbieden. Onze basisworkshop is hiervoor heel geschikt en is al door duizenden slachtoffers gevolgd. De workshop scoort gemiddeld een 9,6. Meer info over de basisworkshop vind je hier: https://verdwenenzelf.org/workshops/. Veel sterkte!

        2. Jeetje, wat herken ik me zelf in jullie verhalen. ik nu 4 maanden uit een relatie met een niet gediagnosticeerd narcist gestapt. Wat mijn bevrijding had moeten zijn, na 13 jaar, voelt als het verdrinken in mijn mogelijkheden, want hoe ga ik nu verder en wat ga ik nu doen. ik voel me eenzaam en verlaten. Mijn werk loopt fout, kan niet meer genieten van de dingen die ik doe en weet het oprecht niet meer. Alleen maar onzeker en verdrietig. Niet verdrietig om het verlies, niet verdrietig om de persoon, maar ik merk dat ik mijn houvast kwijt ben. Hetgeen ik al die jaren heb gedaan om te Pleasen en de vernederingen te doorstaan, die houvast ben ik kwijt. Ik zou blij moeten zijn en moeten genieten van mijn vrijheid, maar hoe, want ik kan het niet. Ook ik hoor nu verhalen wat hij over mij vertelde, dat ik Borderline zou hebben, maar dat hij te veel van me hield om me te verlaten en het ergste is, dat vele mensen het ook gingen geloven. Hoe? Ik snap er niets meer van. Ben blij uit de relatie te zijn, ondanks dat hij me nog steeds lastig valt en kleineert en geloof me, het komt nu harder aan dan tijdens onze relatie, maar hoe ga ik nu verder. Waar en wanneer kan en mag ik me zelf weer zijn. Hoe zorg ik dat hij niet meer in mij zit.

    2. Ik heb 12 jaar een aan/uit lat relatie gehad. In het begin vond ik het spannend dat alles voor mij geregeld werd, tot dat ik merkte dat ik naar de kapper moest die hij aanwees, me haar beslist niet meer rood mocht verfen, mijn hondje een vies stinkend beest was die je eigenlijk buiten moest houden [jack-russel] , ik niet naar mijn kinderen en kleinkinderen mocht gaan, deed ik wel, maar wel beeld geen geluid als ik terug kwam, en nog heel veel meer dingen die ik niet mocht. Hij wilde dat ik mijn auto weg deed, en dan samen met 1 auto doen, heb ik niet gedaan, omdat ik al wist dat ik dan nooit weg zou kunnen naar mijn kinderen. Ik ben nu vier en een half jaar geleden gestopt met de relatie, nadat hij mijn kleindochter had verteld hoe een moeilijk persoon ik was, en heeft me volledig afgekraakt, en verteld dat ik niet goed in mijn hoofd ben. En dat was mijn grens, aju. Maar hij blijft nog steeds bellen, wil me terug, houd van me, en begrijpt niet waarom ik weg ben gegaan. Maar IK weet het wel.

    3. veel sterkte Biena. ik kom ook uit een relatie waarbij mijn vriendin de narcist is. Alles moest om haar draaien, vertrouwde me niet, projecteerde haar fouten op mij. terwijl ze goed genoeg wist dat ik alles voor haar over had. heb veel hartzeer !!!

  2. Mijn verhaal komt zo overeen.
    Een vader, een eerste man, tweede man, mooie praatjes, mooie beloftes.
    Maar jezelf kwijt raken in een huwelijk.
    Stampvoeten. Schelden, boos. Iedereen had het gedaan behalve zij.
    Nu ik er 3 jaar uit ben en bezig ben met emdr en ptss behandeling besef ik eigenlijk wat ik heb doorgemaakt.
    En na ettelijke pogingen met pillen en in een vrouwenopvang terecht kwam.
    Werd ik me er van bewust dat ik niet de schuldige was en de depressie en zelfverminking door hem kwam.
    Wat ben ik blij dat ik er van af ben.
    Maar of ik ooit van de traumatische ervaringen af kom betwijfel ik.
    Ik ben zo blij dat er nu zo veel meer aandacht voor is geestelijke mishandeling.
    En er hulp voor is maar het is voor je zelf heel hard werken aan overleven.

  3. Het is niet te bevatten en te begrijpen wat er is gebeurd. 22 jaar samen waarvan 20 jaar getrouwd geweest, tot ik niet meer kon, moe, uitgeput, opgebrand, wat is er gebeurt, waar ben ik. Nu in het 3de jaar na de echtscheiding nog steeds zwaar. Was alles kwijt, woonruimte, diverse dieren, werk (hadden eigen bedrijf dat hij hield en waar ik niks van kreeg terwijl ik altijd hard en veel had meegewerkt), daardoor geen inkomen. Hadden een mediation advocaat, goedkoopste oplossing want meneer had er financieel weer eens een puinhoop van gemaakt. Ook bij de advocaat speelde hij slachtoffer en pakte haar in. Ik had op dat moment ook geen idee wat er werkelijk speelde. Besef kwam pas later. Veel therapie gehad en nog. Wat is de oplossing om hiervan los te komen. Weten dat het niet aan jou lag. Het was nooit goed gegaan wat je ook had gedaan. Harde levensles. Hoop en moed houden. Gelukkig geen kinderen met hem. Hij ging al snel verder met een andere vrouw, zijn 3de huwelijk. Tijd zal het leren. Het is ook lastig dat veel mensen je niet begrijpen als je het moeilijk hebt, op zich fijn want dan hebben ze zoiets niet meegemaakt maar geeft ook eenzaam gevoel. Je loopt dan echt met je ziel onder je arm. Weet soms niet waar ik het zoeken moet. Hoop dat op een dag de zon weer schijnt en ik de schaamte los kan laten en nog een goed leven mag hebben. Dat wens ik iedereen toe die hiermee te maken hebben gehad. Je mag er zijn, je bent goed zoals je bent. Zorg goed voor jezelf.

    1. Zoveel verhalen en zoveel herkenningen. Ik ben na 30 jaar huwelijk weg gegaan. Na 4 maanden had hij al een relatie. Nu anderhalf jaar later is hij aan zijn 4de relatie en wonen ze samen. Waar ik het zo moeilijk mee heb is de straffeloosheid waarmee ze weg komen. Het doet me pijn te weten dat er weer een volgende slachtoffer in de maak is. Het is niet meer mijn probleem zegt men mij. Maar ik heb de ongelofelijke frustratie dat er niks preventief kan worden gedaan. En dat hij geen nieuwe slachtoffers meer kan maken. In mijn geval is de dame 20 jaar jonger en dus best kneedbaar. Moest het mijn dochter zijn, zou ik wel willen dat er iemand haar zou waarschuwen. Ik voel me machteloos. Ikzelf moet nog alle stukjes van mezelf bij elkaar schrapen. Hou vol lieve mensen.

      1. Herkenbaar: Ook ik heb er moeite mee dat de pleger weer een volgende slachtoffer kan maken en straffeloos er mee wegkomt.

      2. Een ieder heeft haar eigen verhaal naar eigen beleving en ervaring. En helaas allemaal trekken wij slachtoffers aan het kortste eind. Zoveel pijn, tot heel diep in je hart, maar ook door het lichaam heen en zelfs je hersenen die ziek zijn geworden. Waarom? Waarom? Waarom? Waarom deze straf, omdat je iemand bent die lief is, verzorgend is , trouw is en eigenlijk gewoon alles voor hem over hebt. En dan denk je is de straf voorbij nu je bij hem weg bent? Nee, je krijgt gewoon heel normaal levenslang!,, Hij gaat gewoon door met kwellen, kwetsen, vernederen, pesten, treiteren, voor schut zetten.hoe lang blijft deze straf, deze hel nog voortbestaan? Ik ben benieuwd of ik hem ook een straf kan geven? Ik neem aan dat ik aangifte kan doen. En dat zo’n iemand een straf kan krijgen? Dit mag toch niet ongestraft blijven?

  4. De liefste leukste man ever, die tekst zou ik tijdens ons samenzijn ook nog zien op de kaart van zijn “ buitenvrouw”.
    Een charmante liefdevolle fantastische man.
    Geïnteresseerd, beleefd, de ideale vader.

    God wat heb ik me vergist. Na 6 maanden samen en een zwangerschap gewenst was, Kwam zijn andere kant boven.
    Hij had geen kind gewild. Ik had naar hem moeten luisteren. Dat deed ik. Want een kind was welkom. 6 maanden lang. Tot dat weekend dat hij omdraaide. Compleet omdraaide.

    Precies in die tijd werd ik zwanger. Hij stelde me de keuze abortus of een relatie met mij. Ik kan er niet zijn om je te helpen.

    Ik koos voor mijn kind.

    Tijdens de zwangerschap kwam je nog terug. Eigenlijk iedere week. Tegelijkertijd leerde je een nieuwe vrouw kennen. Een narcist zorgt altijd dat zijn volgende bedje al klaar staat.

    Zij was “ niets echts” Een losse flirt. Vergelijkbaar met een collega. Ik hield nog van hem en stapte in zijn leugens. Ja hij zag haar nog weleens maar dat was het.

    Ik beviel. Van een schitterende zoon. Alleen met de hulp van vrienden. Hij beloofde vanalles aan mijn pasgeboren kind. Geen enkele van die beloftes is waargemaakt. Gebakken lucht. Pappa zal er altijd voor je zijn.

    Maar pappa versierde nog wat nieuwe vrouwen.
    Ging na 2 weken keizersnede met mama naar bed want die wist toen nog niets van de weer nieuwe vrouwen.

    Pijn. Ja fysieke pijn. Maar na de daad geen ´gaat het. Omdraaien op horloge kijken en zeggen” Nu moet ik gaan”.

    Ik wijtte het aan bindingsangst. De heftigheid van de geboorte.

    Narcisten gaat m.i. het puur om de sex. Het versieren bejagen en weg. Het liefdevolle masker wordt dagelijks ingezet om zijn doelen; geld macht of sex te behalen.

    In de dorpsgemeenschap gezien als een liefdevolle man. Donerend aan de gehandicapten en kwetsbare van het dorp. De waarheid argumenten waarom hij de lieve is.

    Meerdere malen gezegd dat hij mijn ouders zou gaan vermoorden. Mijn zus of mij.

    De wisselingen in humeur.

    De agressie. Het jagen op sex en het niet in kunnen leven in gevoelens van n ander.” Dat komt me niet uit”.

    Je zoon huilt. Hij is in het ziekenhuis.
    De reactie” dan zal jij niet goed voor “ mijn zoon” gezorgd hebben.

    Een narcist verliest zijn gedrag niet. Hij verandert alleen van slachtoffers.

    Naar de buitenwereld de ideale prins.
    Van binnen een vat aan verslaving naar sex, macht en erkenning.

    Heel diep van binnen, een beschadigd kind dat zijn waardering op 44 jarige leeftijd nog steeds behaald uit vrouwen.
    Een gewond roofdier dat zonder de seksuele en emotionele aandacht van vrouwen niet wkn functioneren.

    De enige truc is het contact te verbreken.

    Sterkte allemaal. Ik heb het verbroken.

    1. Dit is zo herkenbaar.. heftig, goed dat je voor jezelf hebt gekozen. Ik zit momenteel met exact hetzelfde.. Hoe hou je afstand van zo iemand als je samen een kind hebt? Ik vind het verschrikkelijk mijn zoon met zo iemand te moeten opvoeden, ben benieuwd hoe jij dit doet?

    2. mijn ex was een verborgen narcist. vrouw. geld en macht klopt bij mij wel, maar sex is ander verhaal. totdat ze zwanger was nog wel, want daarna wist ze dat ze de macht over me had. daarna werd de sex koud en gevoelloos en zelfs gebruikt als pressiemiddel of om mij te stressen doir juist geen sex meer te geven. voor haar was in het begin sex een middel om me binnen te hengelen, maar bleef nadat haar doel werd behaald weinig van over

  5. Ooit was ik iemand die…ging goed met mn carriere in de zorg, bestuurswerk, vier kinderen opvoeden, groot huis en tuin, sporten, vrijwilligerswerk, onderzoek aan de universiteit erbij, altijd de vraag: hoe doe je dat toch. Terwijl ze eigenlijk hadden moeten vragen: waarom doe je dat, je zo over de kop werken, alles zo goed en mooi en creatief en liefdevol proberen te doen? Het antwoord heb ik nu pas, na 18 jaar verstikkende dagen in een huwelijk met een manipulerende partner. Ik deed dat om niet te hoeven voelen. Of om me iemand te voelen, omdat ik thuis niks was. Gekleineerd, kort gehouden, belachelijk gemaakt, de schuld van de psychische problemen van de kinderen, ik als labiele moeder…Ik heb het woord manipulatie moeten opzoeken, wist echt niet wat dat betekende. Via gaslighting kwam ik op de term verborgen narcisme, deze website en toen…barstte de bom. Deze zomer had hij mijn zoon aangevallen, fysiek, bij de keel gegrepen. Er kwam een oerkracht in mij naar boven, ik dacht: nu is het klaar. Maar omdat ik diep vanbinnen zo verschrikkelijk bang voor hem was, heb ik in alle stilte (niet zo moeilijk, er volgden op die uitbarsting 2 maanden van de silent treatment) mijn vlucht voorbereid. Eigen rekeningen geopend (hij had mijn erfenis al goed ‘belegd’ oftewel voor mij weggesluisd, ander geld kon ik ook niet meer bij), een opslagruimte gehuurd, zijn troep naar de milieustraat gebracht, een advocaat en financieel adviseur in de arm genomen, een coach gezocht en een pracht van een huurhuis, en een bevriende politie agent ingelicht, de school van de kinderen en zo mezelf en de kids veiliggesteld. Hier zit ik nu, alleen in dat huurhuis, al mn vrijwilligerswerk opgezegd, gestopt met besuurswerk, teveel buikpijn om te sporten. Zoon had deze week een woedeaanval gericht op mij, manipuleerde bij het leven, vertrok naar vader. Kwam daar vervolgens niet meer uit zijn bed en vader wist niet meer wat te doen.Zoon bij zijn vader opgehaald en 2 dagen hier aan zijn bed en op de bank naast hem gezeten tot hij langzaam uit zn dissociatie kwam. En dan nog aan vader moeten vertellen dat het echt niet goed met hem ging, dat we voor hem moeten zorgen. We?? Met alle moeite een psycholoog voor hem en ook voor mijn dochter, die weer terug is bij haar oude dwanggedachten. Wilde hij niet, teveel moeite om haar te halen en te brengen. Te duur. Heb mn werkweek volledig naar de kinderen ingericht om er voor ze te zijn. Voor de jongste die niet graag bij zijn vader is, een kindercoach, waar vader niks van weet. Het grote verstoten is begonnen; mediation wordt gerekt, de zielige vaderrol gespeeld, vertel het maar niet tegen je moeder, kom maar fijn bij mij…Ik ben meer dan uitgeput. DIE STRIJD!! De schade die nu zo zichtbaar is bij de kinderen, ik slik alle woorden over narcisme en manipulatie richting de kinderen en hulpverlening in. Maar waarom ziet niemand waar het door komt dat ze bang zijn, verward, boos, verdrietig? Dat dit geen gewone scheiding is? Dat hij ze geestelijk mishandelt? Dat ik kapot vanbinnen ben en naar buiten toe niets anders laat zien dan die verstandige rustige ik die de kinderen opvangt. Toch blijf ik geloven in dat kleine vlammetje van hoop in mijzelf, van liefde die groter is dan wat ook, vind af en toe herkenning bij bekenden maar nog meer bij vreemden zoals op deze site. Er is nu niet veel van mijzelf over maar tegen beter weten in voel ik, ook dit gaat voorbij. Heel veel liefde voor jullie allemaal die dit meemaken, soms loop ik op straat en denk ik dat ik je zie, de pijn achter je angstige glimlach. Als je mij ook ziet: weet dat je niet alleen bent. Veel liefs.

    1. Heel heeeeel veel sterkte. 47 jaar samen geleefd met een verborgen narcist(e). Blijft niks van je over. En toch….. blijf in jezelf geloven. Ben nu 74 en geniet met een nieuwe partner volop van het leven. Dank zij een goede hulpverleenster en…Iris Koops.

    2. Christiene,

      Ik lees je verhaal en de lange rits hier boven.
      Zoveel herkenning, ik moet nog beginnen met wegkomen. Financiële stuk dito heb de pech dat ik medisch gezien nu geen kans maak.
      Ik wil zsm naar huis voor mijn kinderen maar dan blaas ik mijn eigen revalidatie op. Huisarts is op de hoogte maar die stuurt aan op gesprek. Als ik dat had geweten ik verspeel al mijn kansen want hij zal nooit iets toegeven mbt mishandeling fysiek en psychisch.
      Revalidatie is lang wachten fout gemaakt dat ik op verkeerde wachtlijst ben geplaatst. Die kan er nog wel bij. Financieel ben ik nergens en daarom dus ook op geen enkele wijze kans op woonruimte. Ik tref in t ziekenhuis een dame die het herkende it takes one to know one.
      Kampt met hetzelfde en geeft aan face glimlach herken het uit 1000. En hoe hij zich gedraagt als hij langs komt om te controleren of gezien te worden.
      Klein moment van oh erkenning maar tegelijkertijd zit ook zij vast. Dus pff waar te beginnen. Voor ik het ziekenhuis in draaide was ik al bezig en was het lastig maar goed ik begon. Nu kan ik niks anders doen dan afwachten en incasseren. VT huisarts en CJG het is allemaal een fars. Deze persoonlijke heden worden beschermd en zelfs gefaseliteerd. Ongelofelijk dat het zo werkt. Bewondering voor jou Christien en de andere die al zo ver zijn gekomen.
      Ik hoop dat het mij ook gaat lukken! Woonruimte is de groene challenge en ook in de omgeving van waar de kids op school zitten. Anders pakt hij ze op ondanks dat hij het echt niet kan.

  6. Wauw, dit is volgens mij het beste artikel wat ik gelezen heb. Ik ben zelf nu 47 jaar en heb mij recent, na het overlijden van onze vader, definitief kunnen loskoppelen van mijn narcistische zus!
    Ik dacht altijd dat er tussen ons sibling rivalry gaande was, tot 2 jaar geleden mijn zwager zelfmoord pleegde door harakiri. Wat ik toen allemaal aan gedrag bij mijn zus heb gezien, heeft de puzzel in mekaar doen vallen.
    Ik ben zelf ook gedragstrainer en vraag mij soms af waarom ik niet eerder dit bij haar ontmaskerd heb. Dat getuigt weer hoe uitgekookt en sluw ze te werk gaan. Ik ben levenslang beschadigd en het losmaken sinds december valt mij heel erg zwaar en toch lucht dit op. Er is geen andere mogelijke route dan alle contacten te verbreken, helaas voor mijn neefje en nichtje, het doet pijn. 🙁 Is er ergens een praatgroep want ik heb behoefte om hierover te praten met mensen die het ook meegemaakt hebben? Alvast bedankt. Lisa

  7. Zelf heb ik te maken gehad met een hoog intelligente narcistische vader. Al mijn ouders en stiefouders hebben de neigingen rondom narcisme. Voor mij is het een leven lang alleen maar in de overgave hebben te staan van een vader die zodanig is en ontsnappen was zeer moeilijk om te hebben uitgevoerd. Er was helaas niemand die het zag en zelf werd ik weer verklaard als een persoon met een mentaal probleem. Psychologen, huisartsen en anderen hebben het niet mogen zien en kunnen herkennen.

    In totaal ben ik 36 jaar met komen en gaan in contact geweest, ben 22 keer verhuisd en voelde mij nergens prettig of comfortabel. Hoe meer ik mij gedroeg als gewenst, hoe beter ik mij voelde. Hoe meer ik afstand nam, hoe pijnlijker het werd. Afstand nemen betekende dus daarmee ook te leren door de pijn te gaan waarbij het proces mij tot twee keer dwong tot suicide en jaren achtereenvolgens een gevoel van willen sterven heb moeten doorstaan. Mijn vader schat ik in op een iq van 145+ waarin hij heel goed rollen kan spelen en daarbij in zijn rol mensen kan overtuigen. Daarnaast is hij HSP (leest gevoelens) en weet gevoelens ook pijn te doen. Hoe langer ik in contact stond, hoe meer ik werd zoals hem. Bijzondere man om te hebben gekend, erg pijnlijk om te hebben ervaren.

    Hoe ik (relatief gezien) gezond ben gebleven was door ten alle tijden jezelf in jezelf te kunnen verstoppen en eigenlijk ook jezelf aan de binnenkant te beschermen, en stilletjes te ontwikkelen. Tijdens het opgroeien leefde ik dus half in het gezin, en half uit het gezin waarbij ik dus de enige was die het niet is geworden.

    Mijn ontsnaping vergde heel veel moeite. Ik moest leren hoe mijn vader en stiefmoeder (dubbele aanvallen) werkte en wat belangrijk was voor de narcist, welke behoeftes er vervuld dienen te worden en door ertegenin te gaan, en de pijn die het gaf daadwerkelijk te doorstaan. De eerste keer dat ik confronteerde was door het verleden op te noemen. Daar schrok hij van, angst creêerde ik voor ontmaskering en daarmee nodigde ik hem uit om mij aan te vallen. Ik moest ervoor zorgen dat ik hem de zaken die hij van mij nodig had te ontnemen en ervoor zorgen dat hij ook echt afstand wilde nemen. Dat deed ik door de aanval dusdanig zichtbaar te maken dat hij bang werd dat er anderen (imago) meekeken, en kracht genoeg te hebben om de aanval zelf te doorstaan (leren bij het gevoel van sterven te blijven). Via de telefoon liet hij mij na het zichtbaar maken ook ‘los’ door de pijnstukken waarmee hij grip had in het midden te laten (om bewijs weg te halen) waarbij ik de verantwoording nam voor zaken waarin hij dus gestuurd had op mijn imago en leerde om de bijbehorende echte gevoelens weer te ervaren.

    Ik denk dat er weinigen zijn die dit zo hebben gedaan om echt te kunnen ontsnappen. Het kostte veel voorbereiding en de tijd dat ik vastzat heb ik heel veel over mijzelf geleerd en vooral ook hoe ik in het leven wil gaan staan.

    Nu ik weer voel, sta ik op het punt om mij te ontdoen van alles wat hij in mij heeft gecreëerd. Dit geldt voor zowel voor bezittingen als voor mijn carrière, en weer te genieten van de zaken die daarin nodig zijn, met besef te hebben dat ik voor anderen nog steeds ontoegankelijk ben.

  8. Wist dat mijn stiefvader een narcist is.
    jekyll&Hyde.
    Dreigen met gooien van sloffen( maatje 43) ook gooien.
    Isolatie van de buitenwereld( voor straf een jaar huisarrest)
    Spullen weggooien waar ik zelf voor had gewerkt- ( lag op zolder voor straf, had mijn muziek te hard staan, uiteindelijk alles weg, inclusief knuffels)
    Moeder die zelf niet durfde te straffen (uitgestelde straf)
    Wij moesten op ons blote knietjes in de kamer zitten (plavuizen)
    Denk dat ik daar leerde mijzelf af te sluiten.
    Wij moesten naar het Riagg. Er was iets mis met ons. Yeah right…
    Toen geloofde ik het ook..
    Toxische schaamte is precies wat ik ervaren heb. Mijn moeder treiterde mij en zette mijn zusje tegen mij op. Ik reageerde.. soms ook agressief.
    Geobsedeerd door haar uiterlijk. Altijd over alles en iedereen roddelen. Ik was haar target.
    Toen ik ontspoorde heeft zij hulp gezocht en is in de slachtofferol gekropen. Ze was misbruikt en wist niet beter.
    Geen oprechte sorry. Ik trapte erin.
    De scheiding was mijn schuld volgens mijn stiefvader, althans dat zei zij.
    Veel projectie, gaslightning. Ze zei ook dat er geruchten rond gingen dat mijn oom zijn eigen kinderen heeft misbruikt.
    Projectie? Zij heeft mij overal zwart gemaakt. Bij familie, buren..
    Ik ging aan de drugs en ben uiteindelijk uit huis geplaatst op 15 jarige leeftijd.
    Vier jaar geleden ben ik ingestort. Na meerdere burn outs.
    Gediagnostiseerd met PTSS. Denk ergens CPTSS.
    Moest terug in de tijd. Het zat verstopt.
    Het narcistische staren, het is echt heel eng en intimiderend.
    Ik die vraag wat er aan de hand is. Of vraag waarom ze mij haat?
    Haat je mannen? Waarom doe je dan zo?
    Zij geniet van mijn lijden.
    Altijd chaos veroorzaken.
    Hysterisch lachen als ik emotioneel reageerde op een crisis situatie met mijn zusje.
    Ik wilde helpen.
    Daar ging het niet om…Het ging om de drama.

    Dankzij deze site is mijn zoektocht begonnen. Bedankt!
    Heb het contact twee jaar geleden verbroken met mijn moeder.
    Eindelijk heb ik mijzelf gevonden en is er rust.

    O, ja..
    Ik heb mijn moeder een stomp verkocht als kind. Een deur gesloopt en een raam ingetrapt.
    Ben daar niet trots op trouwens.
    Daar chanteerde ze mij emotioneel mee. Het enigste wat ik wilde was dat ze uit mijn aura ging.
    Ze ging over mijn grens heen en was aan het duwen.
    Dat heeft ze dus tegen iedereen verteld. Familie,buren, nieuwe partners.
    Niet wat ze ons allemaal had gedaan.
    ‘Ik heb het tegen ( nieuwe partner) over jou gehad’. Dat zei ze dan.
    Broertje mocht op vakantie met nieuwe partner. Zusje kreeg een nieuwe vloer.
    Ik kreeg niets, was natuurlijk het zwarte schaap.

    Of aan de telefoon roddelen over mij als ik erbij zat.
    Dan voel je je heel klein.
    De opmerkingen over mijn kleine oren, mijn kont, mijn loopje…
    Zelfs op oudere leeftijd had ze het over mijn loopje.

    Veel kracht en sterkte allemaal.
    Hele zieke mensen zijn het.
    Ik ben niet perfect en het spijt me oprecht wat ik zelf in mijn leven heb gedaan.

    Voordat ik het vergeet…Als kind kon ik helemaal opgaan in films.
    Mijn emoties werden belachelijk gemaakt.
    Daar betrok ze ook mijn zusje bij. Wat een lol had ze..
    Het is een klein kind. Dat heb ik ook weleens tegen haar gezegd.

    Wilde mijn broertje en zusje beschermen. Heb niet verteld over haar in het internaat.
    Was bang dat hun ook uithuis geplaatst moesten worden.

  9. Deze verhalen ze grijpen mij aan, kan het haast niet san om ze te lezen. Ik ben afgelopen Januari gescheiden en pas nu zie ik het waar ik al die jaren in heb geleefd. Ik ben totaal uitgeput. Ik deed echt alles alleen in onze relatie moeder zijn, huisvrouw, tuinvrouw, klusjesvrouw en mij werd jarenlang wijs gemaakt dat ik dom was omdat ik geen HBO had afgerond. Ik ben van nature gelukkig een positief en creatief mens. Ik heb 15 jaar gepleased en nadat ik er in Januari achter kwam dat hij al twee jaar lang op datingsites zit en met meerdere vrouwen contact heeft gehad ook sexueel voelde het voor mij als een soort opluchting eindelijk kon ik nu echt de knoop door hakken. Zijn familie en ook hij praten nu slecht over mij ook tegen onze kinderen, het is een omgekeerde wereld. Ik heb een eigen huisje gekocht, ben fulltime gaan werken, dat had hij nooit verwacht. Maar ik voel me zo zoooo uitgeput,uit balans.
    Dit is overigens de korte versie van mijn verhaal, mijn relatie met hem was de hel op aarde kan het niet anders omschrijven.. en het gaat helaas nog op een bepaald niveau door omdat we twee kinderen hebben samen en hij natuurlijk nergens aan mee wil werken, niet wil overleggen
    Graag zou ik willen weten hoe ik zelf kan herstellen, energie terug krijg en mijn creatieve mind weer tot leven breng.

    1. Hoi A.,
      Wat naar om te lezen, je situatie en hoe het met je gaat. De boeken van Iris Koops worden door veel slachtoffers als levensreddend omschreven, die gaan vooral over het terugvinden van jouw verdwenen zelf. Die creativiteit zit er namelijk echt nog wel. Als je meer op zoek bent naar goede persoonlijke hulp door psychologen en therapeuten die gespecialiseerd zijn in deze dynamiek, dan kun je via deze pagina kun je (vrijblijvend) de lijst met therapeuten aanvragen. Veel sterkte!
      https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/

  10. Ook ik ken alleen maar relaties met narcistische mannen. Twee jaar geleden heb ik een vijfjarige relatie kunnen verbreken met veel voorbereiding. Ik was compleet in zijn macht en kwam er niet van los. Afgelopen twee jaar bleef hij me stalken en de politie heeft meerdere keren met hem gesproken. Maar nu: ik miste hem zo dat ik nu zelf contact heb gezocht. Ik snap er niks van. Waarom sta ik hem toe in mijn leven terwijl hij in de relatie meer dan dertig! Keer is vreemdgegaan. Hoe kan ik compassie voelen voor hem? Hoe kan ik zo verlangen naar de mooie dingen van toen? En vooral: hoe kan ik daarmee stoppen? Ik heb mezelf weer in de val gelokt 🙁 is hier hulp voor?

    1. Marieke, ik begrijp je volkomen! Ook ik ben vertrokken bij de narcist en tot 2x toe teruggekeerd naar dit monster. Ik ben nu voor de derde keer gevlucht. Ik heb alles achter gelaten waar ik 15 jaar keihard voor gewerkt heb want ik had een fulltime baan als project accountant en hij zat thuis op de bank bij de tv want werken kon hij zogenaamd niet. Ik begrijp niet waarom ik deze man niet uit mijn hoofd krijg. Ik probeer uit alle macht van hem los te komen. Ik wil beslist niet opnieuw terugvallen in die put! En inderdaad is hierbij hulp krijgen onmogelijk want niemand begrijpt het.

  11. ik heb het afgelopen jaar op en af in een relatie gezeten met een jongen waarvan ik denk dat hij een narcist is. de relatie was heel toxic en hij was s u p e r manipulatief. uiteindelijk kwam er ook heel veel vreemdgaan bij kijken en zelf emotionele en fysieke mishandeling tot het punt dat ik bang was dat hij me het ziekenhuis in zou slaan, omdat hij daar ook mee dreigde. het moeilijkste vond ik dat bijna niemand snapte waarom ik überhaupt nog bij hem bleef en hoe ik zo verliefd op hem kon zijn. sommige mensen werden zelfs boos als ze hoorde wat hij me allemaal aandeed en dat ik alsnog terug naar hem ging. ik heb nu sinds een week hem overal op geblokkeerd en zijn nummer verwijderd zodat hij geen contact meer met me kan zoeken en ik niet met hem. deze gast is pas 20 en ik vraag me echt af wat hij van zijn leven gaat maken. ik weet gewoon bijna zeker dat hij een narcist moet zijn omdat hij nooit maar dan ook nooit het gevoel had dat ook maar iets zijn schuld was, heb ook heel het afgelopen jaar nooit een excuses of een sorry gekregen zelfs niet toen hij me in elkaar had geslagen. soms denk ik dat hij die psycholoog misschien bijna beter kan gebruiken dan ik.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *