Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral eengoed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
| « hoe kom je eruit? |
Over het stukje vergeven denk ik toch anders. Als men onder vergeving verstaat de ander vrijstellen van blaam dan begrijp ik de stelling in de tekst helemaal, maar misschien bedoelt men wat anders. Ik zie het zelf meer als een soort vrede hebben met je geschiedenis, het is gegaan zoals het is gegaan en daar verander je niets aan. In dat gegeven zou je je kunnen berusten, en in die trant zou je ook kunnen accepteren dat wat de dader heeft gedaan onderdeel van jóuw geschiedenis en vorming is geweest. Op die manier kun je je loskoppelen van de dader en je richten op het herstellen van jóuw wonden, zonder een band (van wrok) te onderhouden jegens de dader. Dat zou betekenen dat hij namelijk nog steeds invloed op je heeft en dat moet je dergelijke personen niet gunnen. Dus niet loslaten wat de invloed op je is geweest, of de ernst van de daden loslaten maar de persoon als individu loslaten. De persoon in vrede loskoppelen van je emoties, zo ervaar ik dat. Vrede hebben met je geschiedenis, ja het was een moeilijke en vervelende periode maar probeer uit het verleden te stappen en met de brokstukken weer wat moois te bouwen. De persoon doet me niets meer, is een figurant in mijn persoonlijke film geweest, ik voel me geen slachtoffer, geen wrok of verwijten meer maar het effect van wat de persoon heeft achtergelaten is wel echt van mij. De wonden zijn míjn wonden, en het herstellen daarvan dáár richt ik me op.
Ik hoop dat ik het zo goed verwoord heb.
Wish everyone the best!
Heel goed verwoord. Ben het volledig met je eens. Wat betreft het helen van je wonden, daar heb ik moeite mee. Heb de boeken gelezen van Iris, verschillende therapieën gehad, met lotgenoten gepraat, maar de wonden willen maar niet helen. Misschien moet ik me erbij neerleggen dat de wonden nooit zullen helen.
Die gedachtes heb ik ook, hoe graag ik ook wil dat ze helen en er alles voor over heb. Ze komen altijd terug. Als ik denk dat ze weg zijn.
Ik krijg ook de reactie dat ik het veel te lang heb laten duren. Maar hij kwam altijd terug en op een manier alsof er niks aan de hand is. Ik irriteerde hem blijkbaar met kleine dingen die ik toetste met normale mensen en die vonden dat ik niks fout deed. Maar dat was zijn manier om macht over mij te hebben. Hij heeft 5 “relaties” gehad in nog geen 2 jaar en vertelde hen dan dat ik verliefd was en heel onzeker was. Maar ik was wel 2 jaar zijn luisterend oor. Heb er nu via een sms een eind aan gemaakt. Hij heeft nieuw speelgoed.
Als weldenkend mens zou je de neiging krijgen om een narcist te vergeven als je uitgaat van de oorzaak van zijn gedrag. Veel gedragingen van de narcist zijn onbewust maar pas op, er zijn ook vele gedragingen die heel bewust en geraffineerd worden uitgespeeld. De innerlijke pijn die de narcist ervaart moet hij ‘kwijt’ op zijn omgeving (lees: partner) Je moet dus wel heel tolerant zijn om een narcist te vergeven. Na een huwelijk van 39 jaar (!!!) ben ik met heel veel pijn, verdriet, emotie, verlatingsangst en een enorme twijfel uit deze relatie gestapt nadat het mij veel te laat duidelijk was geworden dat ik met een heel geraffineerde ‘verborgen narcist’ had geleefd. Door die twijfel en de verlatingsangst heb ik mezelf een tijdje voorgehouden dat zij er niks aan kon doen en had ik de neiging om haar te vergeven. Nu ik een jaar verder ben en voorlopig nog niet van mijn traumatische wond geheeld ben, zie ik nog steeds gedragingen van mijn (inmiddels) ex waarbij de ‘lust’ om te vergeven helemaal niet meer in mijn gedachte opkomt. Mijn leven is een ‘rollercoaster’ geworden door iemand die gewetenloos suggereerde dat ze van me hield maar het was feitelijk een illusie.
Jeetje Martin, na zoveel jaar huwelijk, dat is echt vreselijk. Ook ik heb te maken gehad met een verborgen narcist, en vergeven komt niet in mn woordenboek voor. Maar kan ook nog steeds niet boos worden. Heel verwarrend allemaal. Het ergste is dat je jezelf helemaal kwijt bent. Heel veel sterkte!!
Pff Martin,
Ik zit midden in een scheiding nu met een narcist, na 32 jaar werd t mij duidelijk. Het heeft lang geduurd, maar ook hij legde het bij mij neer. Ik heb me staande gehouden voor de kinderen, dacht dat ik hen kon beschermen tegen hem, helaas niets is minder waar. Nu ik in de scheiding zit lees ik er veel over wat het met mij en zeker ook met de kinderen heeft gedaan. Woedeaanvallen uit het niets, onderkaak naar voren, grote ogen en dreigen. Mij isoleren, niets en niemand was goed genoeg, vrienden werden gedumpt en ik geloofde zijn verhalen. Weinig mensen heb ik nog over en dat vind ik nu heel zwaar. De mensen uitleggen wat er bij ons gebeurde is haast niet te bevatten voor buitenstaanders. het gebeurde heel subtiel, waar niemand bij was. Zonder getuigen. Dreigementen, bedreigingen steken onder water, mij proberen te isoleren, respectloos behandeld worden, dat deed hij, en geluiden daar baalt hij ook van. Wij moesten op de tenen lopen voor hem! Nu ben ik eindelijk zover dat ik het zie, ik doorzie zijn grappen en grollen en geef m van repliek, maar nu kan ik het ook… want ik ben los. Graag zou ik in contact komen met lotgenoten. Mijn kinderen daar zit ik nog het meeste mee. De jongste is nu 19,5 en nog inwonend, hij zou met pap meegaan na de scheiding. Pfff ik denk: arme jongen. Hij maakt de foute keuze, maar het is bij ons soms zo moeilijk dat hij hem waarschijnlijk niet altijd doorziet, ik heb er 32 jaar over gedaan immers. Ik hoop dat ik hem nog van gedachten kan veranderen want hij is nu al overspannen. Heeft er iemand tips voor mij in deze kwestie? Deze zijn meer dan welkom. Ook het boek Narcist in relaties heeft voor mij de laatste puzzelstukjes op de plaats doen vallen. Ik heb in juli zelf de echtscheiding aangevraagd, maar zit nog steeds met hem in 1 huis. Het is zwaar, zeker mbt de kinderen, wanneer gaan zij het zien? De oudste woont in Amsterdam, daar heb ik ook al van december geen contact meer mee. Tot voor 2 weken terug heeft mijn ex de aanhang beschuldigd van iets gezegd te hebben wat nu blijkt toch in een andere context gezegd te zijn. Maar inmiddels heeft mijn zoon mij geblokt, ik kan dus amper iets.
Beste Diana,
Jouw verhaal komt mij heel bekend voor. Je hebt enorme behoefte om er over te praten met mensen die je kunt vertrouwen en die eenzelfde ervaring hebben. Ook ik wilde mijn verhaal kwijt omdat ik er vol van was over wat er uiteindelijk met mij gebeurd is. Je zou graag met lotgenoten in contact komen en dat kan ik me voorstellen. Mijn scheiding is nu definitief na ruim tien maanden en ik heb weer een eigen plek waar ik me senang voel. Ook ik ben veel (gezamenlijke) vrienden kwijt en dat doet me heel veel pijn. Mijn ex heeft me zwart gemaakt en weggezet als een ‘harde’ die haar en onze zoon zomaar in de steek heeft gelaten… Dat er voor die tijd achter de voordeur al het nodige was gebeurd, dat heeft jammer genoeg nooit iemand gezien. Zij is nu ‘slachtoffer’ en heeft een enorme imagoschade opgelopen die ze naar buiten toe op allerlei mogelijke manieren probeert af te wentelen op mij. Het is oneerlijk en je voelt onmacht omdat je niet in staat bent om je verhaal te doen bij anderen, gewoonweg omdat ze niet geloven dat het zou erg kon zijn met die mooie charmante vrouw! Ik wens je sterkte voor de komende tijd en blijf overeind! Martin
Hoi Martin, jou verhaal zou de mijne kunnen zijn. Na 30 jaar ben ik degene die is gedumpt, ze wilde gelukkig zijn met andere mannen. Ook 30 jaar stelselmatig afgekraakt, lichamelijk en geestelijk. Gezamenlijke vrienden en kennissen, allemaal kwijt. Want inderdaad, ze is zo een mooie lieve begripvolle vrouw. En ik ben de bruut. Een ongelofelijke onmacht maakt je meester. Mijn zoon en dochter ooit dikke maatjes, nu lijnrecht tegen over elkaar. Mijn dochter zie of hoor ik nu al anderhalf jaar niet. Haar eigen broer wordt niet gefeliciteerd op zijn verjaardag. 3 jaar verder ben ik nu, maar de pijn en verdriet is nog dagelijks aanwezig. De machtspelletjes gaan door via de kinderen. Wat mijn ex trouwens al vanaf jongs af aan bij de kinderen probeerde. Mijn zoon kreeg nachtmerries over zijn moeder door al het stoken en kwaadspreken, en een heel laag zelfbeeld. Mijn dochter is haar oogappeltje omdat ze daar mee kan pronken, omdat ze makkelijker in de sociale omgang is dan mijn zoon. En net zo een opmaak poppetje als mijn ex. Mijn leven is gelukkig weer redelijk op de rit, na lange therapie en ja ook de zelfmoord gedachten en helaas 1 poging. Wat ik vooral erg vind voor mijn kinderen dat ze daar weet van kregen. Nu sta ik veel sterker weer in mijn schoenen, na compleet niet meer te weten wie en wat ik was. Maar de behoefte om te praten met mensen die weten wat je hebt doorgemaakt en nog doormaakt. Is ook bij mij aanwezig. Want niemand kun je zoiets uitleggen.
Hoi Diana,
Wel herkenbaar: jij maakt mee waar ik bang voor ben. Al wat ik je kan adviseren, is aan je kinderen wel zoveel mogelijk laten zien dat je er moeite voor doet met hun in contact te willen zijn en uit te leggen dat je “maar een mens bent” en dus emoties ondergaat, fouten maakt maar bovenal zielsveel van ze houdt. Ik zei laatst tegen m’n kinderen: “voor zijn keuzes ben ik niet verantwoordelijk”. Dus als je je zoon niet kan bellen: gewoon naar hem toe gaan, omdat je hem graag een knuffel komt brengen of zoiets! Dat is wat voor mij werkt. Ook ben ik niet meegegaan in de ideeën die hij oplegt aan ze en fel gediscussieerd met de kids. Vond ik heftig maar door uit te leggen dat er meer aan het verhaal zat dan ik kon vertellen, begrepen ze dat ze niet konden oordelen EN geen kant hoeven kiezen. Ik baar me nu vooral zorgen dat hij niet hetzelfde gaat doen met hun als voorheen met mij maar dan net even anders…
Wij moeten terug schaken, dus vooruit zien. Ik wens je alle warmte toe en hoop van harte dat de relatie tussen jou en je kinderen weer mooi mag worden. Houd je haaks.
Pfoe. Moeilijk om te lezen. Ik ben twee jaar terug gescheiden van een narcist. Na een huwelijk van 20 jaar. De kinderen daar keek hij nooit naar om. En weer was ik naïef dat dat zou blijven. Helaas is mijn zoon van 19 jaar nu zijn slachtoffer. Ik heb hem in twee jaar tijd van een leuke gezellige positieve jongen af zien glijden naar een jongen die steeds vaker negatief is. Door iedereen gepakt wordt. Er wordt tegen hem slecht gepraat over mij. Zijn broer. Oom. En wie weet nog meer. Ik zelf red me wel maar hoe ik mijn zoon kan redden…
Martin alsof ik mijn eigen ervaring leef.
Verschrikkelijk moeilijk.
Ik wens je ook heel veel goeds.
Lieve groet
Kris
Zoals ik het ervaar, betekent iemand vergeven niet dat je zijn of haar daden goedpraat. Nee zeker niet! Misbruik, mishandeling e.d. zijn nooit goed te praten. Vergeven betekent voor mij het loslaten van je eigen verwachtingen uit heden en verleden. Verwachtingen die je had, en verwachtingen van die ander die je misschien nu nog hebt. Op die manier is vergeven een bevrijding voor jezelf voor mij.
weer stukken wijzer. woede en verdriet heb ik nog. en vooral teleurgesteld. hoe is het mogelijk dat ik er zo ben in gerold. toen ik dacht ,je lijkt wel op mijn vader.. ook een narcist weet ik nu pas, ik dacht weg wezen. ik kom weer langzaam bij en ja de “brokstukken” dwalen soms door mijn hoofd. woedend voel ik mij. ik herstel langzaam, wandel veel, fiets veel en probeer het gewone leven weer op te pakken. Zes jaar terug , na mijn scheiding kwam ik haar tegen. wat was ik in de ban van haar en het ergste… verliefd. zo verliefd ben ik nog nooit geweest. Maar ook gelijk discussies, zoals zij er van maakte. Discussies.. ik kan mij niet eens meer herinneren waar het omging. ik weet alleen in haar laatste mail die ze mij stuurde dat ze zei, ik ben niet zo moeilijk hoor . Jij bent zo ontzettend moeilijk…. ik heb mijn mobiel dwars door de kamer gegooid en geschreeuwd en nu is het klaaar….. weg!! geen contact meer met haar. ik was gelukkig al weg bij haar. anderhalf jaar in een caravan gewoond en woon nu op kamers. kan mij niet rotten maar weg uit haar klauwen. manipulatie dat ze ongeneeslijk ziek zou zijn, zwanger en smeekbedes… van alles mee gemaakt. en heeel langzaam aan ebt ze weg bij mij. gelukkig . ik baal er alleen van dat ik er nog me bezig kan zijn. je omgeving snapt je niet maar het duurt lang voor je een beetje hersteld. stapjes vooruit en soms stapje terug. zolang ze maar uit de buurt blijf. ik weet ook niet of ik mij kan beheersen als ze onverwacht voor mijn deur zou staan… ik hoop dat ik haar gewoon kan negeren en niet zal uit halen … ja ik zal haar negeren want ik sla geen vrouwen. nog nooit gedaan. Maar in mijn gedachten …. ,drie meter door de lucht heen. Nee Kees , dat is ze zelfs nog niet waard.
Kees, de enorme frustratie die ik in jouw woorden hoor en voel herken ik onmiddellijk. ‘Mijn’ narcist is nu 2,5 jaar weg, maar ik worstel nog dagelijks. We zijn 19 jaar samen geweest en hebben samen 3 kinderen gekregen. De jongste twee wonen bij mij, hij is uit het ouderlijk gezag gezet. Ik heb als een wezenloze voor hen gevochten. Zij waren het die mij in leven hebben gehouden. Mijn ex wist dat. Hij wilde me naar zelfmoord drijven weet ik nu en heeft geprobeerd de kinderen van me af te nemen. Onze arme kinderen. De meest mooie wezens die er zijn. Ze waren zo onbevangen en gelukkig ooit… Hij heeft ons allemaal voor het leven getekend. Vergeven? Nooit van mijn leven. Maar het zou fijn zijn als ik kon stoppen met van hem te houden.
Hoi Dieta,
Zo te lezen had je kleine kinderen, ik heb 2 grotere kinderen. Ik was er steeds voor ze, hij was 24/7 onderweg voor het werk en als hij thuis was ook aan het werk. Maar mijn nog inwonende zoon vrees ik, ziet het nog niet helemaal. Ik heb in juli de scheiding aangevraagd, beu was ik het. De dreigementen steken onder water, isoleren, kleineren, manipuleren, en ik kan nog een scala benoemen. Maar nu zegt de jongste met pap mee te willen gaan? Het vreet aan mij, ziet hij het niet? Ziet hij niet hoe zijn vader hem nu aan t pleasen is dmv auto 24/7 ter beschikking te stellen en geld over te maken? Met lede ogen moet ik dagelijks het tafereel aanschouwen. Ik hoop dat de jongen vlug tot inzicht komt, want als het huis verkocht is moeten we beiden naar een ander onderkomen. Ik hoop dat hem de schellen vd ogen vallen, want het gedrag van mijn ex is tijdelijk! Dat is ook de reden dat het zolang heeft geduurd bij mij. Hij kon ook redelijk normaal zijn weken maar dan uit t niets… woedeaanvallen en bedreigingen, verwarring zaaien, onrust veroorzaken. Ik hoop echt dat mijn zoon het snel ziet voordat hij meegaat met de vader, want hij komt van een koude kermis thuis. En om nog meer psychische schade te voorkomen bij hem natuurlijk.
Inmiddels ruim 4 jaar narcisme vrij en het heeft me voorgoed kapot gemaakt, vertrouwen in mannen zal ik nooit meer krijgen.
Heb getracht het uit te leggen aan een erg jonge psychologe maar ze begreep het echt niet.
Mijn leven is goed, ik ben verhuisd naar een andere wijk en heb een fijn huis met tuin, ga in de wintermaanden voor lange tijd naar Bali.
Heb een paar vriendinnen waar ik leuke uitjes mee doe.
Maar het vertrouwen in mijn medemens is vrijwel nihil door mijn ervaringen, zowel in de narcistisch relatie als met de ontmoetingen via dating-apps/sites.
Het lijkt wel alsof dating land voornamelijk bevolkt wordt door narcistische/liegende/fantaserende meneren.
Ik wil alle vrouwen op het hart drukken om absoluut weg te blijven van dating-apps/sites en het eventuele geld te besteden aan een kado voor jezelf.
Dating apps, één en al beledigde heren als je niet gelijk doet wat ze willen. Nou, daar ben ik zeer goed in geworden. Welk recht denk je over iemand te hebben. Nare mensen die beter iets anders kunnen kopen om mee te sollen. Je gaat mij niet wijsmaken dat ze niet weten dat ze dat doen. Sterker nog ze benoemen het zelf zelfs nog hoe hun wereld werkt.
Mijn vader was een narcist, ik zeg wàs, want hij is 7 maanden geleden overleden. Mijn eerste huwelijk was met een narcist, achteraf gezien logisch want dat is bekend en vertrouwd dus dat moet wel goed zijn… Mijn ex is allang een afgesloten hoofdstuk, gelukkig ook voor de kinderen. Het is al 30 jaar geleden dat we uit elkaar gingen en ik denk nog maar zeer zelden aan hem. Maar mijn vader is een ander verhaal. Ik wil niet uitweiden over wat er allemaal is voorgevallen in mijn jeugd, we kennen allemaal zo`n vader, moeder, partner of kind dus we weten allemaal hoe je leven er dan uitziet. Maar over het vergeven….naar mijn gevoel is er een groot verschil tussen vergeten en vergeven. Vergeten zal ik nooit en soms komt er nog wel eens een gedachte naar boven die me even van mijn stuk brengt en ja, soms huil ik er zelfs nog om, maar dat is vanuit mijn eigen gevoel en huilen lucht vaak gewoon op en dan kan ik weer door. Vergeven… is een gevoel dat je hebt, net als vergeten. Voor mijzelf wilde ik vergeven omdat hij dan geen macht meer over mij zou hebben. Ik heb een lange brief geschreven, wat ik van hem vond, hoe hij zich gedroeg, wat hij mijn moeder allemaal had aangedaan en nog veel meer. Die brief heb ik op de kist gelegd en is met hem meegegaan.
Zes mensen op zijn afscheid en niet door Corona, iedereen in zijn omgeving had hem allang door de laatste jaren. Hulpbehoevend, afhankelijk van anderen, met zijn veeleisende geschreeuw iedereen al weggejaagd, moet zwaar voor hem zijn geweest, maar ach, weet hij ook eens hoe het is om je zo ongelooflijk rot te voelen al legde hij natuurlijk de schuld altijd bij een ander. Ik heb hem de laatste twee jaar van zijn leven niet meer gezien. Ik hoorde het van de verpleging waar ik telefonisch contact mee onderhield. Nadat mijn lieve moeder is overleden heb ik alles geregeld, de crematie, de uitnodigingen, haar kleding… alles. Daarna ben ik de deur uitgelopen en ben tot na zijn overlijden niet meer in het ouderlijk huis geweest. Hij bleef wel contact zoeken, de reikende hand doen zodat het uiteraard wèèr mijn fout was dat we elkaar niet meer zagen. Ik had eigenlijk al zolang een hekel aan die man en ging alleen naar huis voor mijn moeder. Soms wilde ik hem zo graag toeschreeuwen wat hij allemaal fout deed en hoe erg hij was, maar mijn moeder heeft me altijd gevraagd mijn mond te houden. Want tenslotte ging ik weer naar huis, maar zij moest met hem achter blijven… Dus ik zei nooit iets, ik hield zoveel van mijn moeder. Ze heeft twee keer in haar leven gewaagd weg te gaan bij hem maar hij kwam met lieve woordjes en veel beloftes en het lukte hem altijd weer haar te overtuigen. Waar ze later dan weer spijt van had. Haar laatste woorden naar mijn vader waren: “Het enige waar ik spijt van heb in mijn leven is dat ik nooit bij je ben weggegaan.” Dat gaf mij zeer veel voldoening, eindelijk zei ze waar het op stond, ook al was het op haar sterfbed, ze heeft het gedaan!
Dus toen mijn moeder er niet meer was en hij me mailde dat hij niet snapte wat hij fout had gedaan heb ik simpel verteld wat ik al die jaren al stil had moeten houden: zijn klappen, zijn ontrouw, zijn oh zo charmante gedoe naar anderen maar het snauwen en afbekken naar ons. Toen kreeg ik natuurlijk een boze mail weer, want alles lag aan mij. Mijn antwoord was simpel: Ik ben niet met je getrouwd, ik ben niet Mama en ik loop wel bij je weg, en uitleggen doe ik verder niet aan. Of dit alles nou onder vergeven valt kan ik niet met recht zeggen, soms moet ik nog huilen als ik aan de klappen denk die mijn moeder kreeg… Is dat dan vergeven? Soms huil ik nog als ik er aan denk hoe ik met de leren riem kreeg… Is dat dan vergeven? Vergeten is het in ieder geval niet, maar ik ben alleen nog verdrietig, de boosheid is weg. Maar er is ook niemand meer om boos op te zijn nu. Ik denk dat vergeven met loslaten te maken heeft. En voor mijn gevoel heb ik hem al los gelaten toen ik op die dag het huis uitliep om nooit meer in zijn leven terug te keren of misschien helpt het gewoon dat hij er niet meer is, wie zal het zeggen….
ik maak het nu mee, 2 jaar relatie, heel veel meegemaakt heel veel geaccepteerd, ik raak langzaam alles kwijt, vooral mezelf. Ik hou me sterk maar tegelijkertijd geef ik op en verlies ik mezelf.
hoe kan dit, ik heb er geen woorden voor, wat moet ik doen.
als ik er over praat is zijn antwoord (ik geef er niks om, maar ik hou wel van jou), hoe dan?
ik heb zijn nummer geblokkeerd, hem genegeerd, maar ik ben in de avond als mijn dochter in bed ligt, eenzaam.
ik kijk wat hij stuurt ook al heb ik hem geblokt, ik mis de aandacht, de leuke tijden, die precies 3 dagen duurt nadat hij zich heeft opgeladen bij mij thuis.
alles heeft weg gegeten en zichzelf zijn behoeftes in mij uit, en daarna is ie moe en ik kan ik het vergeten. hij verteld dat ie na huis gaat en als ik hem bel hoor ik dat ie in de kroeg is.
zo gaat hij dan wel eens 3 dagen door en negeert hij mijn berichten en telefoontjes, en een paar dagen later omdat m’n gevoel zegt dat er iets niet klopt, ik stiekem in zijn telefoon kijkt en zie in berichten dat hij met een ander was.
en zegt hij, hij was lam en doorgesnoven, doe niet zo raar, ik hou toch van jou.
ik had er geen bedoeling bij.
die dag had ik moeten zeggen ik wil je nooit meer zien.
en tot de dag van vandaag heeft hij iets gedaan met m’n gevoel.
dat ik hem zo wil kwetsen, hem laten voelen wat ik meemaak.
maar ik weet ook dat hem dat meer energie geeft dan mij.
ik maak mezelf kapot, m’n opleiding gaat slecht en mijn reactie uit ik op de verkeerde mensen af.
ik laat hem mijn verdriet zien, gaat zo onbewust dat ik weet dat hij daar naar verlangt.
en nu weer met een ander heeft geslapen, altijd weer hetzelfde excuus.
en dan zegt hij ‘ja onze relatie is toch niks’, waarop ik zeg ‘waarom zet je er geen punt achter?’ hij zegt ‘ik hou toch van je als ik gedronken heb, ben ik anders en doe ik gekke dingen.. maar ik hou wel van je’.
ik wil dat hij m’n nummer verwijdert, hij antwoord ‘dat kan ik niet, je komt niet zomaar van me af’.
ik heb niet veel vrienden of familie om me gevoel aan te uiten. ik ben geen prater wat ik wel moet doen.
ik schaam me misschien omdat meerderen zeggen ‘wat moet je met hem?’.
ik ga dood voor hem, heb alles gedaan voor hem, heel veel opgegeven, mezelf zelfs.
en dan moet ik dit allemaal accepteren, wat hij mij aan heeft gedaan.
m’n vertrouwen is weg, hij wantrouwt me en hij zet 3 dagen zijn telefoon uit. ik bel, zoek alles af. ik ben ongerust, vervolgens zit ie in de kroeg terwijl ik met eten zit te wachten.
ik ben zwak en te goed voor iedereen, ik accepteer te veel, waardoor ik mezelf vergeet.
ik heb alles van me hart getypt hoe ik nu zit. nu moet ik er nog van af. ik moet het zelf doen, dat weet ik, maar ik ben doodop, m’n gevoel zegt ‘hou vol, genoeg mannen om je heen…’ maar ik heb geen energie meer, ik slaap slecht, concentreer slecht, m’n geheugen laat me in de steek. ik wordt onzeker, ik twijfel aan mezelf
en elke x vraag ik, waarom? waarop hij antwoord: ‘maar jij slaat ook vaak door, is ook niet goed’, waardoor ik mezelf de schuld geef.
terwijl ik ook weet dat hij me gek maakt, en dan is zijn antwoord ‘je ziet spoken hoor doebe’ en zo laat ie me zitten en negeert ie me, 2 dagen later: ‘hoi, wat eten we vanavond’, alsof er niks is gebeurd en ik boos blijf en wil praten, en hij vlucht omdat ik te veel zeur en niet zo moeilijk moet doen.
ik heb zoveel messen in mijn rug gehad. zo vernederd, het gevoel dat hij slecht over me praat tegen anderen.
dit gun je niemand, dit kan je toch niet accepteren, ik moet wel, anders geef ik hem een plezier.
en ik dan ik wordt respectloos behandeld, beloftes die niet uitkomen. recht in mijn gezicht lopen liegen, zonder weg te kijken.
ik heb iemand nodig heb die er voor me is, maar hij is r niet, hij komt wanneer hij tijd en zin heeft. en spreken we wat af, heb ik alles leuk gemaakt, laat ie niks horen en mij nog de schuld geeft over iets van 1 ruzie van 1 week geleden. serieus, weer de grond in getrapt en een mes in mijn hart.
ik moet altijd met bewijs komen, dan pas zegt hij ‘ja het is, maar stelde niks voor.’ als ik geen bewijs heb zegt ie niks. ik voel me gebruikt, in de maling genomen, niet gerespecteerd. ik vreet me op van binnen, ik wordt onzeker, verdrietig en boos op mezelf.
ik moet zelfs verstoppertje spelen in m’n eigen huis als ik zijn scooter al hoor aankomen, elke scooter die ik hoor, hou ik me adem in. want ik weet hoe het gaat en zal lopen, ik wil het niet. maar hij blijft volhouden.
ik wil dit niet meer, ik verdien dit niet.. waarom kan ik geen afstand houden, waarom hou ik dat niet vol. wat gebeurd er met me. zo ben ik helemaal niet.
Wat een verhaal… Heb dit met narcist ex nr 2 meegemaakt. Tel uit, weg blijven, zuipen, snuiven, andere vrouwen en ik zat zwanger thuis en ongerust. Toen kleine 3 maanden was hem definitief eruit gezet. Heeft nog een poosje geduurd, maar om echt van hem af te komen heb ik een ander nr genomen! En negeren!!! Is lastig maar voor jezelf en je dochter het beste.
En er komt wel iemand anders ooit op je pad die jou en je dochter voor vol aanziet en jullie respecteert. Blijf alleen waakzaam, want ik ben nu bezig narcist ex 3 aan het afsluiten en verwerken… En we vallen op dit type mannen omdat het ‘veilig en vertrouwd’ voelt, totale desillusie van ons!
Sterkte!
Carina
Zet vanaf nu jezelf op nummer 1. Volg je eigen gevoel en kies aub nu voor jezelf! Dit is niet wat je wilt of wat je verdiend. Ook ik ben sinds voor de kerstvakantie dus nu bijna 2 weken in de strijd om een eind te maken met een narcist waarmee ik bijna 11 jaar ben geweest en 2 kids heb van 3 en net 7. Dit wil je je kind niet langer aandoen en jezelf ook niet!
Zoek jezelf weer op ga achter jezelf staan en doe wat je hiervoor ook altijd deed om jezelf te beschermen. En ja dat eenzame gevoel ken ik ook. Strijdt ik nu ook mee… maar no way dat ik zo iemand nog langer in me leven wil die intimiderend overkomt.
Wat mij helpt in mijn zwaktes is om dan eens te denken aan alle pijn en verdriet die hij mij heeft aangedaan waar ook de kids onder hebben geleden. Maar vooral dat ik met een narcist te maken hebt en ik degene ben die mij en mijn kids kan beschermen!
Verdiep je aub in een narcist. Daarmee bedoel ik lees er alles over zodat je al zijn acties ken herkennen en jezelf kan verdedigen. Pas als je weet met wie je te maken hebt durf je stappen te ondernemen. Geloof in jezelf en in wat jij in een relatie wilt en verdiend.
Ik praat nog met niemand maar heb van mijn buurvrouw die ook te maken heeft gehad met een narcist het boek: het verdwenen zelf (van Iris Koops) gekregen. Ik raad het iedereen aan!
Alles is nog vers bij mij. Ik heb het 6dec uitgemaakt. Tot vandaag blijft hij vragen of we nog samen zijn. Door het delen en dit soort verhalen houdt ik me sterk.
En stel jezelf de vraag: zou ik met dit type man ooit “gewoon” bevriend willen of kunnen zijn? Antwoord is :nee. Dan is dus een relatie met zo iemand ook niet mogelijk! Er komt een tijd (misschien pas over 1 of 2 jaar) dat je gaat ontdekken hoe sexy het is als iemand gewoon een lief mens is. Dat het ontroert als iemand gewoon aardig voor je is. Maar dat kan je pas toelaten als je jezelf je eigen zwakte en pijn uit je verleden hebt “vergeven”. Als je echt ook lief over jezelf gaat denken. Dat is niet zo makkelijk als een van je ouders ook narcistisch was. Maar dat kun je wel
Leren! Ik heb dit ook allemaal meegemaakt. En het komt goed. Maar het kost tijd. En daarna word je sterker dan ooit. Let maar op. Dan vind je deze lummel een echte stakker en niet meer je tijd waard. Energie voor andere dingen en mooi mensen!
Sommige dingen zijn onvergefelijk. Toen ik me dat realiseerde werd het loslaten van de verschrikkingen die ik heb meegemaakt mogelijk. Ik ben iemand die vergeeft, een tweede (of tiende) kans, natuurlijk. Maar mijn moeder en ex vergeven lukte maar niet. Zelfverwijt en schuldgevoel was het gevolg. Tot ik eindelijk besefte dat de dingen die zij gedaan hebben onvergefelijk zijn, zelfs misdadig, dingen waar anderen voor vastzitten. Maar, vergeving was wel nodig, niet voor hun, voor mezelf. Want zo vaak ben ik niet weggelopen, heb ik me niet verzet, heb ik geen hulp gevraagd, en boven alles, heb ik gelogen om hun daden te verbergen.
Voor het eerst in mijn leven voel ik me goed over en met mezelf. Weet ik eindelijk dat al die liefde, goedheid en vergevingsgezindheid die ik in mijn hart draag, mij toekomt. Als ik dan toch nog eens overvallen word door schuldgevoel of sentiment (“Het is toch je moeder”) dan denk ik aan het woord “onvergefelijk”, wat dat betekent, de impact die het heeft, hoe het voelde. Vergeving is mooi, bijzonder en kostbaar. Waarom zou je dat ook nog aan de narcist geven? Geef het aan de mensen die, omdat ze niet anders konden, dingen deden onder invloed van de narcist. En boven alles, vergeef jezelf voor alles wat je moest doen om te overleven.
Juist niet vergeven heeft mij de kracht gegeven om vrede te hebben met het verleden. De woede en het verdriet nemen af. Vergeef jezelf, houdt van jezelf, wees goed voor jezelf en ban alle narcisten uit je leven. Je bent het waard!
Mooi hoe ieder zijn eigen weg vindt met zon grote kracht als vergeving. Mijn levenservaringen met een psychopaat brachten me zoveel pijn, woedde, verwarring en verdriet, dat ik er bijna aan onder door ging. Ik wilde helen en ging op zoek naar de wortel van al mijn opgelopen trauma’s. Het bleek verlatingsangst. Geen veilige hechting én nog verder terug meergenerationeel trauma.
Ik kon de weg die ik had afgelegd en de beschadigende omgangen nu begrijpen. Het kleine meisje moest overleven in een gezin door zich af te stemmen op de ander en deed haar best te geven wat de ander nodig had. Voor een kind dat afhankelijk is van de ouders is het van levensbelang dat het goed gaat met je ouders en mijn ouders waren getraumatiseerd, waren niet beschikbaar.
Ipv dat het kleine meisje werd gesteund door haar ouders en leerde omgaan met haar gevoelens, leerde zij juist dat haar gevoelens er niet toe deden en werd ze bang voor verlating en afwijzing, voelde ze zich boos verward en onbegrepen, niet gezien en gehoord.
Als volwassen vrouw zette ik dit overlevingspatroon van afstemmen op wat de ander nodig had voort, bij een psychopaat, en zelfs daarna nog bij een man met verborgen narcistische trekken. Overleven is niet alleen fight, flight, freeze… het is bv ook onderwerping en gehechtheidszoekend.
Het inzicht hoe een mens wordt gevormd heeft me geholpen met vergeven. En naast het vergeven heb ik aangifte gedaan en was ik blij dat hij in hechtenis werd genomen 😉 Dankbaar dat ik nu mag helen door het leren afstemmen op mijzelf 🙂
Wat wil ik? Wat voel ik? Wat is mijn realiteit, wat zijn mijn behoeften? Welke reële dromen ga ik laten uitkomen in het hier en nu? Eén worden met alle delen van mijzelf die ooit werden verloochend om te kunnen overleven. Compassie en zelfliefde. De inhoud van deze woorden heb ik concreet moeten maken in een zoektocht… de zoektocht gaf me levensvreugde.
Met hart en ziel wens ik dat ook voor jullie allen!
Liefs Karin.
Heel internet ligt bezaait met informatie die duidelijk aangeven dat het slachtoffer van narcistisch misbruik iemand zou zijn die het toch zelf heeft toegestaan. Iemand die geen sterk zelfbeeld heeft en iemand die vooral aan zichzelf moet werken en toch ook in moet zien dat de narcist ook alleen maar een verdedigingsmechanisme is van een gebroken iemand. Iedere keer dat ik dit hoor of lees dan denk ik dat zo iemand die dit stelt geen idee heeft waar het over gaat, geen narcist heeft gekend en denkt dat via de normale therapeutische wegen een slachtoffer te moeten benaderen.
Deze site is de enige die ik heb gevonden die duidelijk stelt dat dit niet klopt, en wat een fijn geluid om te horen! En niet omdat ik nou zo veel in een slachtofferrol zou zitten (ook al weer zo een cliché). Laatst hoorde ik iemand uitleggen hoe je niet moet reageren op de narcist, dan gaat het vanzelf over. Punt is dat een narcist nooit ophoudt, ook niet als je niet reageert, hij/zij wordt hooguit nog meer geslepen en gaat andere tactieken gebruiken. Het is vechten tegen de bierkaai. Vroeg of laat hou je dat gewoon niet vol. Loslaten heeft ook geen enkele zin, want de narcist laat je niet los omdat hij verslaafd is aan AANDACHT. Woon je naast zo iemand of werk je met zo iemand zal degene altijd zoeken naar drama, gedoe, manipuleert de omgeving etc.
Het enige wat werkt is weggaan en zoek raken voor de narcist. Je kan niks beginnen met iemand met een dergelijke pathologische ziekte. Ik vind het onbegrijpelijk dat we het enerzijds niet normaal vinden wanneer iemand fysiek iemand in elkaar slaat, maar blijkbaar wel je eigen schuld is wanneer je psychisch/emotioneel maanden/jaren gemanipuleerd wordt op een uiterst geslepen manier door iemand met een persoonlijkheidsstoornis. Dank dat deze site daar in ieder geval wel duidelijk onderscheid in maakt.
Mijzelf vergeven, dat gaf wel veel heling. Vrede hebben met het “hebben laten gebeuren” en “het niet gezien hebben”. Mijn beide kinderen zijn jarenlang fysiek en emotioneel mishandeld, daar ben ik mede verantwoordelijk voor. Ik neem die verantwoordelijkheid ten volle, maar het trekt me niet meer omlaag. Ik heb er bewust voor gekozen met mijn schuldgevoel af te rekenen omdat ik wist dat dit schuldgevoel op zijn beurt mijn kinderen ook weer negatief zou beïnvloeden. Of ik mijn ex partner heb vergeven? Ik heb hem denk ik nooit beschuldigd (wellicht is dat we iets zorgelijks, maar dat is dan zo) dus dan is vergeven niet echt aan de orde. Mijzelf vergeven, dat bleek wel een belangrijke stap.
Zo herkenbaar… ik leef bijna 18 jaar met zo’n monster en heb 3 kinderen met hem! Ik denk dat ik wel 5/6 keer, als het niet meer is, geprobeerd om bij hem weg te gaan… maar elke keer lukt het hem om mij weer in zijn macht te krijgen en ik hou zeer zeker niet van hem, maar het is pure angst! Ik heb zoveel meegemaakt met hem (nog steeds) zowel geestelijk en lichamelijke mishandeling!! Niks kan ik goed doen in zijn ogen. Alles wat hij doet en zegt is goed en alles moet gaan zoals hij het wil… mijn kinderen zijn hier de dupe van, maar ik weet niet wat ik moet doen en waar ik terecht kan… en die angst wat ik voel om weg te gaan, pfff ik zie alles al gebeuren… ik maak mezelf bang omdat ik alleen maar vooruit denk ‘wat nou als hij dit of wat nou dat’ etc… ik word er gek van!! Ik wil zo graag rust met mijn kids, zonder dat monster, maar hoe.
Beste Suusje,
Ik raad je (dringend) aan het tweede boek van Iris Koops te bestellen via deze site, ‘Je leven in eigen hand’. Laat het desnoods op een ander adres bezorgen of vraag of iemand die je kent het voor je bestelt. Lees m.n. hoofdstuk 5. Dit hoofdstuk is precies van toepassing op jouw situatie. Een paar jaar geleden zat ik in het zelfde schuitje… ik wist dat ik weg moest maar durfde niet. Door wat ik hier las wist ik hoe ik de situatie aan moest pakken. Het gaat veel dieper dan de info die je op internet vindt. Ik leerde mijn angst begrijpen waardoor ik er niet meer door geblokkeerd werd. Ik kon een plan maken. Wij (ik en de kinderen) zijn vertrokken. De scheiding was niet leuk maar ik ben elke dag nog blij dat ik de stap gezet hebt. Je kunt hier echt uitkomen en verdient zoveel beter dan waar je nu in zit. Sterkte!
Ik heb het gelezen, ik ben met een vrouwelijke narcist getrouwd geweest, mijzelf helemaal kwijt geraakt. Ik wilde scheiden en dacht dat dat rustig zou verlopen. Ik dacht een gezamenlijke advocaat. Dit wilde ik doen, omdat we drie fantastische dochters hebben en dacht dat dat de goede weg was. Nou ze was mij al 10 stappen voor. Ze schaakt met mij. Ze heeft de instanties in de zak, wilde de kinderen van mij afpakken, door beeldvorming neer te zetten, ik was al verzwakt, en verzwakte steeds meer, ik raakte bijna mijn baan, kinderen en huis kwijt. Nu zijn de kinderen 8, 11 en 13. Het is nog maar een jaar geleden, de kinderen worden gemanipuleerd en geslagen. Ik kon het eerst nooit bewijzen en was mentaal verzwakt, ik wordt nu langzaam mentaal wat sterker. Ik heb nu aangifte gedaan als vader van mishandeling van mij en twee van mijn drie dochters. Ik heb foto’s genomen van de plekken en hun verhalen gehoord, politie neemt mij eindelijk serieus, misschien ben ik nu iets sterker geworden en heb ik meer overtuigingskracht, dat er dingen niet kloppen. Ik moest nu hard schreeuwen om gehoord te worden. De kinderen worden eindelijk volgende week gehoord, zij hebben nu ook een aanklacht in gediend, maar zijn doodsbang om terug te gaan naar hun moeder. De instanties hebben moeder toch ingelicht. Ik heb de politie ingelicht dat ze moeder nu kort moeten houden. Zodat ik met de kinderen naar de verhoren kan gaan. Ik voel me langzaam sterker worden, mijn empathie was bijna mijn nekslag. Nu vol zelfvertrouwen de aanval in, voor de kinderen en mij.
Gr Raymond
Ik heb jarenlang geprobeerd om een verborgen narciste tevreden te houden. En hoe harder ik mijn best deed, hoe veeleisender ze werd en hoe minder ze zelf ging doen. Maar als je eenmaal weet dat je met een narciste te maken hebt, dan weet je dat het niet uitmaakt wat je doet, je narcist zal nooit tevreden zijn. Je kunt het in de ogen van een narcist simpelweg nooit goed doen.
Ons huwelijk is uiteindelijk stukgelopen omdat ze vreemd ging op het moment dat alles in ons leven op rolletjes liep en ze gelukkig en tevreden leek te zijn. Uiteraard had ik het daar zelf naar gemaakt, had zij niets verkeerds gedaan en moest ik mijn excuses aan haar aanbieden omdat ik boos was omdat zij ons gezin naar de kloten hielp. Zij was het slachtoffer en ik was de dader (what the fuck!).
Gebrek aan empathie? Check. Ze vond het niet normaal dat ik boos werd omdat ze vreemd ging en ons gezin naar de klote hielp. En vervolgens gaat ze zelf compleet door het lint omdat ik een half jaar later zelf een nieuwe vriendin heb en vliegt ze me aan voor de neus van onze kinderen. Wordt ik nota bene beschuldigd van vreemdgaan (zij wilde scheiden) en dat ik geen rekening hield met haar gevoelens (het moet niet gekker worden). Ik weet nu in ieder geval dat ze totaal gestoord is en zal blij zijn als ik definitief van haar verlost ben.
Waar onenigheid is hebben er twee schuld. Dat heb ik vaak gehoord. Net als ‘Dan zal er wel meer mis hebben gezeten in jullie relatie’. Voor mij is het zo klaar als een klontje, als iemand vreemdgaat is het de schuld van twee personen, degene die vreemdgaat en zijn/haar minnaar(es). Ik heb haar nergens toe gedwongen of het ‘ernaar’ gemaakt. Ze kon in eerste instantie ook niet aangeven waarom ze het deed. En de redenen die ze aanvoerde raakten kant noch wal. Maar als je eenmaal weet dat je met een narcist te maken hebt, die er enkel op uit is om je ongelukkig te maken, wordt het ineens een stuk makkelijker om dingen in het juiste perspectief te plaatsen en jezelf niet meer gek te laten maken.
Ik ben nog steeds boos op haar om wat ze me de afgelopen 25 jaar heeft aangedaan en allemaal heeft ontzegd. Dat zal voorlopig wel zo blijven.
Ik vermijd elk contact met haar, en als ik haar zie negeer ik haar zo veel mogelijk. Als ze ruzie zoekt, loop ik weg of stuur ik haar weg (als ze bij mij thuis komt ruzien).
Op sympathie van anderen hoef je meestal niet te rekenen. Mijn ex die vreemdging is zielig en speelt de rol van slachtoffer met veel overtuiging. Hoe kun je van anderen verwachten dat ze begrijpen hoe de vork werkelijk in de steel zit, als je zelf amper kunt bevatten wat je is overkomen.
Dat verborgen narcisten moeilijk te herkennen zijn, dat kan ik alleen maar beamen. En zelfs als je ze herkend ben je vaak met handen en voeten gebonden (huis, kinderen). Het is lastig als je je zelf wel verantwoordelijk voelt voor het geluk en de toekomst van je kinderen, als je partner zich nergens verantwoordelijk voor voelt. Je laat niet zomaar je gezin in de steek (mijn partner had daar overigens niet zo veel last van).
Een ding is zeker, ik wil niets meer met haar te maken hebben. Ik heb al teveel tijd aan haar verspild.
Vergeven? …nou nee. Daarvoor heeft ze teveel schade aangericht. De woede die je voelt moet je niet wegstoppen. Die voel je oprecht. En die mag er zijn.
Ik ben pas 21 en woonde een paar dagen geleden nog samen met mijn (inmiddels) ex. Ik had nooit verwacht dat hij een narcist was op dit niveau, want hij bracht mij telkens in verwarring. In het begin van onze relatie kwam hij namelijk zelf al erg beschaamd en zielig met uitspraken als ‘ik denk dat ik iets van narcisme heb’. Ik weet nog wel dat ik in die periode zei ‘hoe bedoel je? Nee joh, je bent juist zo lief en empathisch en narcisten zijn dat niet.’ Ook zat ik steeds met de gedachte dat hij nooit een narcist kon zijn, want narcisten zouden nooit toegeven dat ze narcisten zijn, en hij deed dat dus wel. Echter kwam ik langzaam maar zeker achter dingen die niet klopten en die gewoon niet goed voelde. Hij was in AL zijn relaties meerdere keren vreemdgegaan en de teller van seksuele contacten stond al rond de 70, en hij is pas 26. Toen ik hem vertelde dat een van mijn grootste angsten is dat iemand vreemdgaat, deed hij dat dezelfde avond nog.. Toen ik hem vertelde dat ik verlatingsangst heb door dingen die ik vroeger heb meegemaakt, verliet hij me een week later. Maar ondanks de vele lovebombing en verlatingsfases liet ik hem toch nog een keer toe in mijn leven, waarna we ook gingen samenwonen. Ik vertrouwde hem niet meer door alle leugens en bedrog, maar hij beloofde dat hij dit recht ging zetten en verantwoordelijkheid ging nemen voor zijn daden. Toen ik echter mijn pijn en verdriet liet zien, nam hij alleen maar meer afstand en werd het eigenlijk alleen maar erger. Toen wij samenwoonden, mocht ik mijn telefoon niet meer opladen snachts en er werd getimed hoelang ik onder de douche stond, waarna ik mij later moest verantwoorden waarom ik 3 min langer onder de douche stond dan afgesproken.. Daarna begon het zo erg te escaleren dat ik dagen lang bijna niks at, alleen maar kon huilen en niet sliep. Het ene moment was hij weer super lief, en de volgende ochtend was ik geen blik waardig. De laatste dag dat ik nog in dat huis was, begon hij een half uur een verhaal te vertellen over zichzelf. Over hoe ziek hij wel niet is en wat hij allemaal voor zieke dingen heeft gedaan bij mij en zijn exen. Hij vertelde op een gegeven moment dat hij een gevaar voor deze maatschappij is en dat hij helaas niet goed in zijn hoofd is en dat iedereen heel ver uit zijn buurt moet blijven. Dit vertelde hij allemaal alsof hij een boek aan het voorlezen was, heel eng, kalm, monotoom en emotieloos. Hij vertelde hoe ziek hij was, maar dat hij er niks aan kan doen. Hij beloofde in therapie te gaan, maar zodra ik vroeg of hij de huisarts al had gebeld zei hij ‘nee, zelfs dat kan ik niet waarmaken.’ Hij praatte tegen mij alsof ik een klein kind ben en gek ben. Ik heb dit gesprek opgenomen en naar vrienden en ouders gestuurd, die mij adviseerde om direct uit dat huis te gaan. Iedereen vond hem klinken als een psychopaat en als een serie moordenaar, omdat hij in volledige bewustzijn vertelde wat er mis is met hem en dat hij zelfs een gevaar is voor de maatschappij, maar er dus geen berouw voor toont. Het is gewoon zoals het is, en als ik bij hem wilde bijven moest ik accepteren dat ik elke dag mishandeld zou worden en dit mijn leven zou worden, vertelde hij mij. Er was opeens niks meer over van die lieve, sympathieke, begripvolle en gulle man. De man die mij elke dag de wereld gaf en die mij behandelde als prinses, was compleet verdwenen en teruggekomen als iets duivels. Overal las ik dat narcisten nooit zullen zeggen dat er iets mis is met hun en dat ze nooit de mishandeling zouden toegeven, en dit was dan ook de reden dat ik nog bij hem was, omdat hij het wel allemaal toegaf. Later ben ik erachter gekomen dat het feit dat hij zich zo bewust was van het liegen, manipuleren en mishandelen en hier zo koud en eng over sprak, juist laat zien dat hij nog enger en psychopathischer is dan degenen die het niet toegeven. Hij was zich volledig bewust, kon uren in zo een ‘trance’ over zijn zieke en misselijke daden spreken, zonder een traan te laten, zonder emotie in zijn stem, zonder een enkele vorm van schaamte of berouw, dat ik daar zelfs zelfmoordneigingen van kreeg. Altijd kwam hij (dan wel) jankend en zielig terug smekend om nog een kans en leek het altijd alsof hij nu wel emoties had gecreëerd die echt waren, maar zodra ik tegengas begon te geven en mijn pijn en verdriet liet zien, veranderde hij in seconden in een liegende, emotieloze psychopaat. Ik hoop dat ik als ik geheeld ben, ik ooit mijn volledige verhaal kan delen en anderen hiermee kan helpen, want dit is nog maar een fractie van alle mishandeling die plaats heeft gevonden. Op dit moment geef ik mijzelf nogsteeds de schuld, voel ik mij onzeker en vraag ik mij elke dag af of ik iets beter had kunnen doen. Of ik beter gewoon mijn mond kon houden als ik hem niet vertrouwde en dat ik misschien gewoon niet zoveel moest zeiken om de dingen waar ik me niet goed bij voelde. Elke keer als ik dit denk, luister ik de naar de opname die ik hierboven beschreven heb en dan realiseer ik mij weer dat een gezond persoon zich nooit zo zou gedragen. Ik heb altijd medelijden gehad, omdat zijn moeder ook een narcist is en ik hem zo graag wilde helpen een beter man te worden door hem elke keer met zijn neus op de feiten te drukken, maar niks hielp. Alles wat hij leek te begrijpen, deed hij een dag later gewoon weer.. Hij heeft alles van mij afgepakt en mij leeggezogen langs de weg gegooid midden in mijn afstudeerperiode. En dat terwijl hij zogenaamd altijd zoveel bewondering had voor mijn goede schoolprestaties en ambities en hij dit altijd zou steunen. Het enige wat hij heeft gesteund is dat ik van rumlaude student naar een student ben gegaan die achterloopt en alles moet inhalen en het gevoel heeft niet meer na te kunnen denken.. Ik wilde mijn verhaal hierop delen, omdat ik het gevoel heb dat niemand mij begrijpt en niemand mij ooit kan begrijpen, wat voor zieke en walgelijke dingen er plaatsvonden achter gesloten deuren. Ik word nu afgeschilderd als ‘gek’ en ‘psycho’, omdat ik ook daadwerkelijk ben bedreven tot waanzin en continu in de overlevingsmodus zit wat zich uit in emotionele uitbarstingen en ptss. Wellicht kan iemand zich vinden in mijn verhaal en ik wens iedereen die dit mee heeft gemaakt veel liefde en heling toe..
Ik heb veel reacties gelezen en we hebben allemaal ongeveer dezelfde verhalen. Niks is goed genoeg, dat wat we doen of wie we zijn. Steeds verder geïsoleerd van vrienden en familie. Het gevoel hebben dat je niks waard bent en maar blijven zoeken naar manieren om het hen naar de zin te maken om het wél waard te zijn.
Ik ben inmiddels, na 10 jaar met een narcist samen te zijn geweest, nu 5 jaar ‘bevrijd’. Omdat we samen kinderen hebben (nu 8 en 7), heb ik nog altijd met hem te maken. Mijn zoon van 8 is onherstelbaar beschadigd door de mentale en fysieke mishandelingen die hij gezien heeft op jonge leeftijd. Iets waar ik mezelf voor me kop om sla, want was ik maar eerder weg gegaan. Maar zoals we allemaal weten ontsnappen is fucking moeilijk! En ondanks dat ik blij ben dat het is gelukt blijft het trauma altijd aanwezig. Ik zeg vaak dat mijn ziel in 10.000 stukken gebroken is en ik ook nu nog vaak stukjes terug moet plakken. Losse stukjes die je ervaart op het moment dat er zich een herkenbare situatie voordoet en mensen normaal reageren waardoor je beseft dat de reactie van de narcist die je gewend bent inderdaad niet normaal is.
Zoals ik veel gelezen heb maak ik mij ook zorgen om mijn kinderen. Mijn zoon gaat nog om het weekend naar zijn vader, mijn dochter al maanden niet. En ook ik hoop dat ze op een gegeven moment inzien dat ze beter niet meer kunnen gaan. Mijn zoon heeft ondanks alles z’n vader erg hoog zitten nog en zolang het daar goed gaat wacht ik rustig het moment af dat ook hij er klaar mee is. Ik hoop dat voor al die degene onder ons waarbij kinderen betrokken zijn.
Mijn ex is sinds de scheiding in de slachtoffer rol gekropen. En dat is mijn schuld, want immers ík wilde scheiden! Dat hij zeker 80.000 keer tegen mij gezegd heeft dat hij niet kon wachten op het moment dat hij eindelijk van me kon scheiden zullen we maar even vergeten. Daardoor zijn de rollen omgedraaid. Ik ben sterker en hij heeft mij niet meer in z’n macht. Onder geen beding zal ik ooit naar hem terug gaan! En hoe zieliger hij doet, des de meer heb ik een hekel aan deze loser. Want ook ik kan hem niet vergeven. Ik vergeef hem niet hoe hij mij kapot heeft gemaakt en daarmee dus ook ons kind. Dat ik nu alle zeilen bij moet zetten deze jongen weer op de rit te krijgen door zijn toedoen. De woede blijft.
Ik besef wel dat het wel belangrijk is mijzelf te gaan vergeven. Iets wat nog niet gelukt is, want het blijft pijn doen en ik wil elke dag de tijd terug draaien. Mijn kinderen gekregen te hebben met een leuke liefdevolle vader. Maar ik kan het niet terug draaien. Het is gebeurd en de beschadigingen zijn er. Het helpt om verhalen van lotgenoten te lezen, weten dat ik niet de enige ben die zich nog steeds zo voelt ondanks de tijd die er al overheen gegaan is. Laten we hopen dat iedereen er uit komt en we een heerlijk trauma vrij leven kunnen gaan leven!
Beste Lotgenoten,
Dit (‘ons’) forum gaat o.a. over het vergeven van onze narcistische (ex)partners (zie mijn reactie van 19 augustus 2020). Ik lees inmiddels weer schrijnende verhalen van lotgenoten en elke keer opnieuw gaan daarbij mijn gedachten terug in het verleden. Nu ‘pas’ anderhalf jaar verder worstel ik nog steeds met mezelf. Soms gaat het goed dan weer zit ik met twijfels en verdriet en kom ik tot de conclusie dat ik er nog steeds niet ben. De boeken van Iris en Mjon hebben mij veel inzicht gegeven over het fenomeen narcisme en toch wil het nog steeds niet ‘landen’. Nog steeds kan ik maar niet bevatten hoe diep de destructieve invloed van een (verborgen) narcist in een menselijk brein ingrijpt. Jarenlang meebewegen en verdragen om een relatie in stand te houden gaat zich nestelen in alle vezels van je lijf. Het was overigens een relatie die ook best veel moois te bieden had (onder andere door mijn eigen initiatieven !) waardoor het dragelijk was. Maar nadat ik de deur achter me had dichtgetrokken en letterlijk alles achter me had gelaten was het aanvankelijk stil ‘aan de overkant’…..maar mijn kennis over de narcist bleek uit te komen. Was ze eerst nog met stomheid geslagen en waarschijnlijk oprecht verbijsterd dat ik nu echt weg was, het duurde niet lang voordat het ‘gevecht’ begon en zij zich als het slachtoffer begon te gedragen. Iedereen uit onze kennissenkring moest weten hoe ik haar zo verlaten en vernederd had. Zij was altijd zo goed en zorgzaam voor me geweest! En ja, vanzelfsprekend wist zij al die mensen zo te manipuleren dat zij gelooft werd als het slachtoffer. Heel goede vrienden die mij als een baksteen lieten vallen en zich kennelijk niet afvragen wat er nou werkelijk aan de hand is als je na 39 jaar uit een huwelijk stapt! Het bekende verhaal ‘achter de voordeur’, niemand die jouw verhaal gelooft. ‘Waarom ben je er niet eerder uitgestapt’ en ‘waar twee kijven…..’ Heel triest allemaal, want je voelt je zo ongekend en onmachtig, zo eenzaam en verlaten! Ik ben op zoek gegaan naar een advocaat die bekend was met aspect narcisme, want ik wist wie mijn tegenstander was. Mijn advies aan jullie: ga niet met een mediator aan de gang als je van een narcist wilt scheiden want ook die wordt gemanipuleerd als ze de kans krijgen. Ik heb mijn plek inmiddels gevonden maar ik zit nog steeds in een rouwproces. Zo’n heel lange relatie met een narcist maakt het moeilijk om los te komen en om de draad weer op te pakken. Daar heb je hulp bij nodig. Praten met familie en vrienden die je kunt vertrouwen, het bijhouden van een dagboek waarin je de dingen van je af kan schrijven, het bijwonen van een workshop over dit fenomeen met lotgenoten geeft ook steun en inzicht. Dankzij Iris Koops is er inmiddels een groep psychologen en coaches rond ‘Het Verdwenen Zelf’ ontstaan die bekend zijn met de gevolgen van narcistische mishandeling. Daar maak ik inmiddels dankbaar gebruik van want ik ben van mening dat velen van ons hulp nodig hebben. Er is zoveel beschadigd in ons dat we onvoldoende in staat zijn om zonder kleerscheuren uit deze traumatische toestand te komen, onderschat jezelf niet! Om dat te illustreren nog het volgende. Was ik eerst de dader en de man die haar leven helemaal kapot had gemaakt. Ik kreeg na heel veel boze en kwaadaardige mailtjes, nu een mailtje waarin ze schreef dat ze mij niet los kan laten, dat ze in een rouwproces zit, zich altijd heel intens verbonden met mij gevoeld heeft en me altijd trouw was gebleven! Tussen deze mooie regels las ik verdriet, eenzaamheid, angst en het gemis aan iemand die kennelijk toch niet zo beroerd was geweest……..maar een narcist kan niet tegen alleen zijn, heeft iemand nodig om z’n onechte zelf bevestigd te krijgen, op zoek naar macht om de innerlijke leegte op te vullen. Ik wil maar zeggen, wees op je hoede, het is een bekend fenomeen dat ze toch proberen om je weer te paaien en energie uit je te halen. Groet Martin
Het is allemaal zo herkenbaar wat jullie schrijven. Ik heb het gedrag van mijn vader altijd omschreven als ‘autoritair’. Ik had een ander idee over ‘narcisme’, maar als ik dit lees begint alles duidelijker te worden. De constante angst als kind ‘wat gaat er nu gebeuren’, de woedeaanvallen uit het niets, de vernederingen ook voor mijn moeder… Ik heb altijd te horen gekregen dat ik niets waard was. Ik ben 47 nu en het lage zelfbeeld dat ik eraan overhoud is nog steeds een geworstel. Op mijn 16e jaar zocht ik steun bij een vriend, waarmee ik 21 jaar een relatie had 🙁 Wist ik veel dat ik steun zocht bij iemand die eigenlijk in hetzelfde bedje ziek was. Maar ook bij hem dacht ik eerder aan autisme dan narcisme. Tot de dag kwam dat ik niet meer kon (ik deed alles fout, geen van mijn vriendinnen was ok voor hem, ik isoleerde me steeds meer, hobbies zonder hem was uit den boze, want heel riskant voor onze relatie, als ik eens zonder hem wegging kreeg ik berichtjes om te vragen waar ik zat). Ik wist niet meer wie ik was. Ook na de scheiding probeerde hij mijn leven te controleren. Hij had Spyware op mijn mails gezet en las alles gewoon mee. Als ik vertelde dat ik wegging heeft hij een mes genomen en mij bedreigd om er daarna mee te dreigen. Andere dreigementen zijn nu sinds een paar jaar afgenomen… Maar we hebben week om week co-ouderschap en ik vrees soms voor de impact op de kinderen (12 en 16 jaar)… Hij is in al die jaren nooit tot zelfinzicht gekomen. Als er iets misgaat, is het nog steeds mijn fout… Na jaren van therapie heeft amper iemand ‘narcisme’ laten vallen. Ik ben dus nog steeds aan het twijfelen.
O o wat een verdriet en ellende! Ik herken alles als kind de zondebok in het gezin met een narcistische moeder. Ik verpeste haar leven zei ze. Toen ik 8 jaar was wilde ik dood, dan zou zij gelukkig kunnen worden. Maar ze indoctrineerde me me hel en verdoemenis. Als ik dood ging zou ik naar de hel gaan. Hoe te leven? Opa zat aan me als 4/5 jarige en veel misbruik volgde. Begreep dat niet maar bij misbruik is er een beetje aandacht. Ik was zo angstig en eenzaam. Onbeschrijfelijk en toen huwelijk met narcist. Ik dankte God op m’n blote knieën dat die verborgen narcist mij verdroeg. Hij verwaarloosde mij, was seksueel verknipt. Ik dwong hem in mij te komen want ik zou dan dmv de kinderen minder eenzaam zijn en dan leek alles toch normaal. Ik kon mijn man toch niet voor gek zetten? Hij was mijn God mijn redder. Na 15 jaar weggelopen met gescheurde rib. Hij liet me met twee van de vier kinderen zwerven. Niemand geloofde me en dat was ook eigen schuld want ik had nooit anders dan goed over hem gesproken. 10 maanden zwierf ik met de kleintjes. De familie geloofde me ook niet want hij ex was vriendelijk en aardig, nooit moeilijk. Ik was moeilijk. Ach ik geloofde alles maar was wanhopig naar liefde en hulp.
Op eigen kracht kroop ik er op m’n wenkbrauwen uit met hulp van lieve vriend die na 5 jaar stierf. Behaalde diploma hbo theologie, vond werk maar mijn kinderen zijn zo beschadigd als ik was als kind. Als moeder herhaalde ik het gedrag van mijn moeder
Alles kapot, niemand die dit goed begrijpt want ex is nog steeds vriendelijk en verliefd op zichzelf. Mist alle gevoel voor het drama dat wij hebben veroorzaakt. Ik wilde anders, met hem in therapie. Hij mankeerde niets, het lag aan mij. Hoe vaak heb ik dit al niet verteld, geschreven? Het leeft door in mij en ik wil dat mijn familie en m’n kinderen het begrijpen. Ik ben gezond en sterk. Heel trots dat ik dit verdrietige eenzame leven overleefde. Mogelijk door het schrijven schilderen dichten en m’n diepste geloof dat ik niet op mensen maar op de liefde moet vertrouwen.
Ik ben nu 77 jaar en net weduwe geworden. Hoe bevrijd ik mij van de flashbacks en dromen. . Had ik maar een vriendin om mee te lachen! En te delen wat ik met m’n familie niet kan. Die me aanmoedigt dat boek dat er ligt af te maken en te laten drukken. Ik wil zo graag nog goede jaren beleven en ga dat ook doen.
Lieve Frederika,
Je laatste zinnen
Ik wil nog zo graag goede jaren beleven en ga dat ook doen schreef je
Die gedachten deel ik met je schrijven en schilderen die dingen helpen mij eveneens harmonie te vinden
Heel veel liefs en een warmhartig voor jou