Gevaarlijke misverstanden over narcisme

Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:

  1. De narcist kan er niets aan doen

    Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer.  Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van ontoerekeningsvatbaarheid, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.

    De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.

    Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een  voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar schuldige kind.

    Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.

  2. Hij (of zij) bedoelde het niet zo

    Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de narcistische aanval. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.

    Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!

  3. Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft

    Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen: je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen. Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meer liefde tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.

    De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.

    Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige deskundigen, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat het goed genoeg is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas.

  4. Waar onenigheid is, hebben beiden schuld

    De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen normale mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatie wil werken, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebben opgeroepen, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voor koos slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf.

  5. Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen

    De associatie die veel mensen bij een narcist hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe ze normaal en ontwikkeld kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.

    Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.

  6. Door te vergeven kan je de narcist los laten

    Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat niet vergeven je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral een goed mens te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.

    In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in wraak. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten. Loslaten suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet om loslaten. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als een actie, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.

« hoe kom je eruit?

874 gedachten aan “Gevaarlijke misverstanden over narcisme”

  2. Wat een herkenning. Ben er ook achtergekomen dat ik een man heb die een narcist is ben al bijna 27 jaar ben ik met getrouwd.Alles wat je leest op deze site klopt gewoon, onvoorstelbaar dat er zoveel mensen bestaan met deze kenmerken. Ze zijn ze lief maar kunnen ook zo gemeen zijn.
    Heb in dit weekend besloten om er mee te stoppen na de zoveelste ruzie en discussies waar je gewoon niet uit kan komen samen. Er word je zoveel gewenst daar word je echt beroerd van niet normaal meer.
    Hield nu netjes mijn mond en liet hem alles verwensen wat maar kon, bleef echt sterk gebeurt niet gauw. En toen duurde meneer het te lang dat ik mijn mond hield, wat nog niet eerder is gebeurt is nu gebeurt hij kneep mijn keel dicht, en gaf mij een flinke tik. Dat was voor mij echt het punt om dit zeggen dat ik nu echt moet stoppen; wordt van kwaad tot erger. Voornamelijk onder invloed van alcohol kan hij heel onredelijk zijn. Gelukkig is hij de hele week van huis zo kan ik me met andere dingen gaan bezig houden.
    Wat ik nu wel moeilijk vind is dat wij financieel er niet echt goed voor staan( is mijn schuld heb op dit moment geen werk ) , en ik niet goed weet hoe ik alleen verder moet, ben bang dat ik het heel zwaar ga krijgen. En hij geeft mij geen geld dat heeft hij mij beloofd. De kinderen wel maar ik moet maar zien hoe ik rond ga komen, gaat hij zich niet druk om maken. Dat heeft hij al heel vaak uitgesproken. Weet dat er genoeg instantie zijn maar blijft moeilijk. Maar dat ik bij hem weg moet staat vast.
    Heb ook een vrouw ontmoet met hetzelfde verhaal kan veel bij haar kwijt. Ga deze week hulp inschakelen en dan echt de knoop door hakken. Blijft toch moeilijk. Heb ook van deze man gehouden. Van de man die ook heel lief kan zijn, maar die kan ook maar zo weer weg zijn en dan krijg je haat gevoelens. Ben erg blij dat ik deze site heb gevonden veel herkenning, lees ook vaak de reacties. Voor mijn eigen gevoel wilde ik ook een reactie plaatsen. Je merkt gewoon dat er weinig over bekent is. Mensen weten wat een narcist is maar als je gaat vertellen over jouw leven met een narcist dan schrikken ze er wel van. Hoop toch dat er meer over geschreven wordt; begin is er met het verdwenen zelf. Heb er veel aan, nogmaals bedankt.
    Luna

    Beantwoorden

  3. Graag wil ik ook mijn verhaal vertellen omdat ik ook slachtoffer ben geworden van geestelijke mishandeling en huiselijk geweld.
    De eerste periode van onze relatie was leuk’ hij verwende mij met cadeautjes en wij waren hevig verliefd.Een jaar later kocht hij een huis en ik trok bij hem in.
    Hij had drie dochters en ik twee.onze dochters waren al vriendinnen met elkaar dus wij dachten beiden dat is fijn! Wat achteraf het tegenovergestelde bleek te zijn!
    Er kwamen veel ruzies in huis vanwegen de kinderen zijn kinderen voelde zich altijd achtergesteld en hadden een laag zelfbeeld net zoals mijn ex vriend dat had.
    Jaren lang heb ik geprobeerd om hun zelfvertrouwen te geven en te zeggen dat ik trots op ze was maar dit alles heeft niets geholpen.
    De kinderen waren respectloos naar mij toe en scholde mij uit voor rotte vis en mijn vriend greep niet in.
    Iedere keer was ik van mening dat de ruzies in huis kwamenm door dat wij een samengesteld gezin waren .
    Als ik er met hem over wilde praten gaf hij altijd mij de schuld en liet mij niet eens uitpraten en hij begon dan ook te schelden.
    Hij was slecht in de dingen opjectief te bekijken en sloot zich daar volledig voor af.
    Toen volgde er een periode van ziekelijke jalouzi ik neukte met iedereen volgens hem en ik moest oprotten uit zijn leven want wat moest ik in godsnaam met hem .
    Zo gek als ik was ging hem het tegendeel bewijzen en mij verantwoorden voor de dingen die ik nooit gedaan zou hebben.
    Ik was op dat soort momenten een hoer een vies kut wijf etc etc
    Als wij gezellig op een feestje waren en ik kwam naar hem toe om met hem te dansen maakte hij mij weer met zijn harde woorden met de vloer gelijk, dan was het ga weg joh vies wijf je bent gewoon een vieze hoer.
    De tranen springen op dat soort mommenten in je ogen en je hebt geen flauw idee waar dat opeens vandaan komt.
    Dan vroeg ik om tekst en uitleg maar dat kreeg ik nooit.
    Als ik hem wilde verlaten vervolgede er een tal van smeekbedens of ik aub terug wilde komen en dat hij niet zou hoeven smeeken! Praten met hem over al deze dingen had geen zin want hij zag nooit in dat hij mij kwetste met zijn harde woorden.
    Tijdens ruzies schold hij mij voor alles uit en gooide met voorwerpen tot grote gaten in de vloer aan toe.
    Inmiddels ben ik na negen jaar geestelijke mishandeling bij hem weggegaan.
    Ik stond lettelijk voor de spiegel en sprak mezelf toe, Maddy vindt je het zelf soms fijn deze mishandelingen? Waarop ik inzicht kreeg dat ik met een ziek persoon samen leefde.
    De dag daarvoor had hij weer een woede aanval om niets en moest ik oprotten uit zijn leven het liefst zo ver mogelijk bij hem vandaan! Hij had mij ook al een tal van keren gezegd pak je bananen dozen en rot op! Je vraagt je af waarom ik niet veel eerder ben opgestapt maar het klinkt raar achter deze vreselijke man schuilde ook een lieve man welliswaar achteraf gezien met een masker op en een narcist blijkt te zijn.
    Zijn hele familie zegt dat er iets aan hem mankeert maar volgens hem mankeert hij niets. .Ik woon nu al een half jaar op mezelf in Spanje en hij stuurde mij deze week een berichtje dat hij er achter was gekomen waardoor onze relatie niet gewerkt heeft omdat hij met meerder personen had gesproken die hem erop wezen dat ik een narcist zou zijn😂 ze zijn een meester in het verdraaien van alles ! En ze willen maar 1 ding en dat is controlle en macht over jouw leven! Ik heb er veel over gelezen en het enige wat helpt is iedere vorm van contact vermijden want anders ga je er zelf aan onderdoor !

    Beantwoorden

  4. Ik heb een narcistische schoondochter, waar ik het vele jaren mee geprobeerd heb, veel moeten slikken, tot begin dit jaar ikzelf er bijna onderdoor ben gegaan. Door de psychologische hulp die ik gekregen heb, ben ik er weer bovenop gekomen. Je krijgt allerlei verwijten en opmerkingen naar je hoofd, die eigenlijk zo kinderachtig zijn, dat je er eigenlijk om zou moeten lachen, als ze tegelijkertijd niet zo kwetsend zouden zijn, en zo nietwaar!
    Al hun “gebreken en tekortkomingen” projecteren ze op jouw, niets doe je goed, zeg je goed, koop je goed, misschien adem je zelfs niet goed naar haar zin. Als het haar niet goed gaat, ben jij altijd de pispaal, komen dan iedere keer weer met , en toen en toen en toen, want ze vergeten niks, alleen als het hun goed uitkomt, dan weten ze nergens van, is er b.v. iets niet gezegd, enz. Word ze ergens om bewijs gevraagd, hebben ze dat toevallig weggegooid, terwijl ze anderen dingen wel altijd bewaren, ze weten donders goed wat ze doen, proberen je overal de schuld van te geven, praten zichzelf helemaal schoon, want ze vinden zich zelf zo geweldig Omdat zij psychisch niet in orde zijn, zouden wij alles maar moeten pikken, dacht het niet, ben er sterk van geworden nu, dus kap ik er mee, Wij zijn altijd erg goed voor hun geweest, ja mijn zoon staat aan haar kant!, hij moet wel, anders is er niet mee te leven, maar ik ben hem kwijt, dank je wel schoondochter lief!
    Wij weten dat we er altijd voor hun waren, veel geholpen veel gegeven, veel gedaan, maar je krijgt er stront voor dank voor terug.
    We gaan ze deleten, en proberen van een leuke oude dag te genieten, zonder en toen en toen.
    Hard? ja dit is hard, maar nodig om onszelf niet gek te laten maken

    Beantwoorden

    1. Heb hetzelfde meegemaakt. Nu zijn mijn zoon zijn ogen open gegaan en is hij van haar gescheiden. Eng voor de kinderen maar naar welke kant zakt de weegschaal?

      Beantwoorden

      1. Schrok me dood, toen ik dit las. Het lijkt over onze schoondochter te gaan. Wij zijn er sinds enige tijd achter dat wij een narcistische schoondochter hebbben. Je gaat ZO aan jezelf twijfelen of jezelf wel normaal ben, en of je alles wel goed heb gedaan. Opvoeding van onze zoon heeft ze totaal afgekraakt, en onze zoon kijkt als een geslagen hond toe , als ze weer eens uit haar stekker gaat. Ze heeft onze zoon zo gemanipuleerd dat wij hem helaas ook niet meer zien, en ook ons enige kleinkind van anderhalf zien wij dus niet. Wat Catharina ook schrijft we ademen zelfs verkeerd. Hopeloos en verdrietig zijn we ervan. Na vele audientie gesprekken met haar, hebben wij de strijd opgegeven en hebben voor ons zelf gekozen. Makkelijk is dat allerminst, maar wij hebben nu een “rustiger” leven. Totdat………..wij weer via via iets horen over hen………..zijn we weer van slag. Ik krijg de vraag dan ook maar niet uit mijn hoofd, hoe kan 1 iemand zo ons leven op de kop zetten.

        Beantwoorden

        1. Beste Verdrietige moeder en oma,
          Eén iemand kan je soms totaal van slag brengen. Dat kan zeker. Je wordt geraakt. Het is niet goed en je wilt het wel goed hebben. Je kan er met je verstand niet bij. Je wilt het begrijpen. Wat gebeurt hier?
          Zelf ben je waarschijnlijk iemand met empathie. Je probeert mee te voelen met een ander. Je kunt je niet voorstellen dat een ander dat niet heeft. Blijkbaar ontbreekt dit bij je schoondochter. Zij praat slecht over je. Je zoon gaat er in mee. Je staat er buiten.
          Je kunt stellen dat niets echt zin heeft. Je beste bedoelingen; niets heeft effect. Om het los te laten, is te gemakkelijk bedacht. Ik vermoed ook dat jullie dit proberen. En dat is lastig, zeker als je dan in eens weer iets van ze hoort. Alle bellen rinkelen gelijk.
          Mijn advies is: probeer niets meer te verwachten qua inzichten van je zoon en je schoondochter. Misschien komt het ooit, misschien ook niet. Je hebt er geen grip op.
          Laat het zoals het is. Investeer niet in het vergroten van inzichten en begrip naar hen. Probeer je eigen stuk hierin te vergroten.
          Verdiep je in het onderwerp: wat kan narcisme doen? Hoe kan ik er mee om gaan? Wat maakt me sterk? Kunnen mijn man en ik elkaar voldoende steunen?
          Je kunt om te beginnen het werkboek van Iris Koops bestellen via de website. Hierin staat veel informatie, waar je wat mee kunt. Je zal het meer gaan begrijpen. Je zal ook je eigen reactie meer gaan begrijpen. Tevens staan er adviezen in hoe je er mee kunt omgaan.
          Ik wens je veel wijsheid,
          Susan Veenstra

  5. Er is zo ontzettend veel te lezen over het hebben van een narcistische partner, maar zo weinig te lezen over een narcistisch kind.
    Mijn zoon, 18 jaar, lijkt een narcist te zijn. Weliswaar niet gediagnosticeerd door een psycholoog, maar door mezelf en zijn vader. Met ontzettend veel pijn in mijn hart las ik de kenmerken. Heb deze kenmerken aan een hele goede familievriend laten lezen en hij keek me geschrokken aan.
    ‘Dat is jouw zoon’…..
    Ik laat het even bezinken, wat vind ik dit ontzettend moeilijk!

    Beantwoorden

    1. Ontzettend veel sterkte Liesbeth, je zult het idd ontzettend moeilijk hebben. want “no-contact” met je kind zal erg tegen natuurlijk voelen, pubertijd er nog eens overheen, zoek hulp misschien wil hij zelf uiteraard niet, maar je moet het zelf wel verwerken.

      Beantwoorden

    2. Dit is ook moeilijk door mijn narcistische partner kwam ik er achter dat mijn broer ook narcistisch is, mijn vader had het er erg moeilijk mee. Toen er een keer iets georganiseerd moest worden vond mijn vader dat mijn broer ook mee moest doen en natuurlijk kwamen daar problemen van. Mijn ouders gingen ook nooit op vakantie met hem want dat gaf ook problemen. Hij negeerde mijn ouders totaal tijdens de vakantie. Mijn vader was bang hem kwijt te raken maar hij was hem al heel lang kwijt. Mijn advies laat het zo, iedere poging om er iets van te maken wordt een deceptie en geeft je alleen maar meer pijn. Raar maar o zo waar………….

      Beantwoorden

  6. Je hebt een geweldige site neergezet. Heb zelf ervaring met narcisten in mijn familiekring, en ben al jaren bezig om mijn eigen leven te leiden in plaats van geleefd te worden. Maar voor je door hebt dat het narcisme is ben je heel wat jaren verder…
    Ik wil heel even reageren op het laatste misverstand, over vergeven. Vergeven betekent niet: vergeten of de ander zijn gang laten gaan. Vergeven is een actie die vanuit jou zelf komt en eigenlijk niet zoveel met de dader te maken heeft. Het betekent wel dat je vrij wordt. Dat is mijn ervaring.

    Beantwoorden

  7. Goedenavond,
    wordt erg geraakt door de manier waarop het hier neergezet wordt. Heb al zo’n 20 jaar hulp en bij tijd en wijle nog steeds een zeer laag zelfbeeld. Ben nu 44. Narcistische ouders, die ook nog leuke dingen met je deden (vakanties, sinterklaas, uitjes e.d.) dat maakt het extra verwarrend. Nu al zo’n 10 jaar geen contact en blijft altijd nog knagen. Heel veel en lang geprobeerd van mijn kant alles uit te leggen en me te verontschuldigen dat ik niet alles geweldig heb gevonden. Maar ja, dan kwam er weer een brief waar ik weer maanden door van mijn benen gezwiept werd.
    Daar komt bij dat ik soms ook bepaalde reactiepatronen bij mezelf herken die gewoon zo lijken op mijn ouders, dat ik daarbij weer heel slecht over mezelf ga denken. Ik kan dan met m’n eigen opgekropte woede geen kant op, zo opgesloten. Wat maken zulke dingen veel kapot. Ik hoop en zie uit naar de dag dat ik op een eerlijke manier echt mijn eigenwaarde kan voelen en beleven.
    Zijn er meer mensen die bij tijd en wijle ook “daderpatronen ” in zichzelf herkennen ? Daaar heb ik nog niet echt over gelezen.
    Aan iedereen heel veel sterkte en succes in dit proces !

    Beantwoorden

    1. Dit is voor mij HEEL erg herkenbaar. Ik ben er door een stukje tekst van dit blog ook achtergekomen dat mijn moeder narcistisch is. Mijn vader is de gedoger geweest en ook degene die ervoor heeft gezorgd dat ze altijd ongestoord haar tirades kon afreageren op ons, zolang hij ze maar niet kreeg?
      Ik ben doodsbang om zo te worden als mijn moeder. Als ik een gekke uitbarsting heb dan ben ik al geneigd om de psych in te schakelen. Maar jij, lieve Ed, jij doorbreekt dit patroon. Want je kijkt naar je eigen reacties, je bent zo bang om zo te worden, je kan dus nooit zo worden.
      Ook wij deden wel eens leuke dingen maar de slechte en lelijke tirades wegen daar niet tegen op. Nooit knuffels, nooit “ik hou van jou” (alleen als je iets deed wat ze van je verwachtte en je uitgescholden had) en nooit “ik ben trots op jou” en dat laatste is voor mij nu nog heel moeilijk aan te nemen van anderen.
      Ik herken wel narcistische trekken bij mezelf, ieder mens heeft wel een of meer narcistische trekken, maar dat wil niet zeggen dat je een stoornis hebt. Als je het erkent en je er wat mee doet, groei je. Accepteer ook dat je sommige trekken hebt, dat maakt het makkelijker en zo niet, werk er aan.
      Liefs x

      Beantwoorden

  8. Hoi. Ja ik herken het helemaal. Ik heb een narcische moeder. Vader is overleden. En ben er 2 jaar geleden achtergekomen en heb het contact beeindigd. Sindsdien stalkt ze.. Tot een paar weken terug.. Ze heeft een ander slachtoffer van 42 , zelf is ze 74!. Ik ben sinds kort in therapie.. En we hebben het over een dramadriehoek gehad: slachtoffer, aanklager, redder.
    Ik merk dat ik zelf ook regelmatig de driehoek in ga.. Maar het ( h) erkennen vd driehoek, geeft wel inzicht.. Verder heb ik natuurlijk nog steeds dat geprogrameerde schuldgevoel. Maar ikkom hier hoe dan ook uit. Ik heb Gods kracht bij me en het gaat jou ook lukken hoor.
    Lfs Marjo

    Beantwoorden

  9. Beste Ed,
    Ik zou hier heel veel op kunnen zeggen vanuit herkenning van jouw strijd die je beschrijft. Maar zo moe hebben ze (ouders,zus) me gemaakt dat ik zelfs amper nog kan schrijven of helder kan denken bij momenten. Ik ben al tien jaar in therapie ervoor. Narcistische mishandeling, psychische terreur en subtiele manipulatie/chantage, intimidaties, afgunst en jaloezie waarmee ze je blokkeren…Je ‘ziek in je hoofd’ noemen en paranoïa als je er wat van zegt. Brieven die je schrijft terugsturen of zelfs naar de psychiater sturen bij wie ik in behandeling ben met een begeleidend briefje bij om mij zo als ‘ziek’ te doen laten uitschijnen…. enzo nog veel meer. Boeken kan ik erover schrijven met voorbeelden.
    Het kan zoveel kapot maken. En dat heeft het bij mij ook al gedaan. En dat kan ik moeilijk vergeven, of loslaten of er vrede mee nemen.Ik ben nu 40. Al die nodeloze ellende en gemiste kansen op gewoon ‘geluk’ en ‘rust in mezelf’…vrede met mijn leven en gewoon de dingen kunnen doen die ik altijd al wilde doen…dat hen vergeven of daarmee in vrede komen blijft nog steeds heel moeilijk. Omdat er toch geen inzicht komt bij hen of toegeven dat ze fout zijn en veel te hard zijn voor mij, me het vaak onmogelijk maken of dingen kapot maken als het goed gaat…..
    Ik kan geen nieuwe relatie aangaan uit schrik dat ik zelf hun gedrag ga toepassen op een goed iemand die het goed met me voorheeft (grenzeloos kritische en veeleisend) of dat ik die persoon ga wegduwen of zelf de goeie dingen ga beginnen stukmaken met dan verwarring bij de ander (en terecht). Daders slachtofferen zich heel vaak zelf bij anderen en proberen zo de slachtoffers als daders te laten uitschijnen. Je ziet het allemaal staat ernaar te kijken vol onmacht, en zeker als het werkt en de omgeving erin trapt.
    Heel die self fulfilling prophecy die ze toepassen op mij en hun projectieve identificatie is heel zwaar om te dragen en om je daar ook niet ‘echt’ naar te gaan gedragen, in de rol die zij je willen opleggen zodat ze zichzelf weer kunnen bevestigen en zeggen zie je wel, ze kan het niet, ze faalt ….
    Dus die neiging tot herhalingsdwang herken ik en ook met die opgekropte woede geen kant op kunnen, die dan naar jezelf of op jezelf richten in zelfdestructie.
    Ik heb het boek van Iris Koops, ik moet er echt eens in gaan lezen ook.
    Onmacht en het afgeblokt worden in het uiten van mijn gevoel, het van mijn ouders en zus niet willen opnemen van hun stuk verantwoordelijkheid maakt mij zelfdestructief.
    Het lijkt wel een wisselspel van een sadist naar een masochist maar zo ben ik in wezen eigenlijk helemaal niet. Waar ben ik, waar is mijn wezen en waar is mijn kracht vraag ik me elke ochtend weer verward af?…..
    Makes no sense misschien mijn schrijfsels maar dat komt ook door die moeheid en moedeloosheid die inwerkt op m’n helder kunnen denken en klaar en wakker functioneren. Want dat doet manipulatie; je verward maken, weg van jezelf en in twijfel en chaos.
    veel sterke (allemaal) en bedankt om je verhaal te delen (allemaal)
    /heb voor kerst het boekje de thigmofiel van Midas Dekkers besteld.Dat gaat over veiligheid, geborgenheid, knusheid en gezelligheid opzoeken in kleine hoekjes en ruimtes.
    Ik noem mezelf maar troostend een koala hier (die klampen zich vast aan een boom).

    Beantwoorden

  10. Ik wil hier even vermelden dat een narcist/psychopaat zijn daden van destructie en respectloosheid naar je toe vaak enorm goed kan bedekken en verhullen en als je werkelijk in hen kan kijken en beseffen hoe erg het wel is gesteld met hen je, zo al aangetaste vertrouwen in hen, nog vele malen erger heeft beschimpt en geschonden dan je ooit voor mogelijk had gehouden van wat had kunnen gebeuren.
    Het is zoals hierboven beschreven is. Ze kopiëren wie jij bent en des te verder je in het leven staat, hoe zuiverder en waarachtiger je zelf bent des te erger kan je getroffen worden.
    Als je dan begint te merken wie je werkelijk tegenover je hebt staan is de ravage die zo iemand in je leven heeft aangericht soms niet te overzien.
    Ik durf te zeggen dat ik zelf een heel groot bewustzijn heb. En ik ben destijds een relatie aangegaan met een vrouw vanuit het bewustzijn van mijn Ziel.
    De emotionele pijn die ik ben beginnen lijden toen haar masker begon af te vallen was/is soms niet te harden.
    De leugens, manipulaties, bedrog en overspel waren/zijn enorm, en ook zeer overtuigend.
    Ik heb het bijzondere geluk dat ik heldervoelend en helderziend ben en daardoor vaak letterlijk aanvoelde wat zij dacht en deed. Maar deze overtuiging heeft het lang moeten afleggen tegen de kracht van haar leugens en manipulaties.
    Telkens kwamen er wel nieuwe elementen bij en ik heb geluk gehad dat buitenstaanders mij bevestigden wat ik innerlijk voelde en ervaarde.
    Mocht ik niet heldervoelend en helderziend zijn geweest en niet de bevestiging van mijn innerlijke waarnemingen door anderen hebben gekregen had ik mogelijk gek geworden van alle tegenstrijdigheden en haar leugens en manipulaties.
    Ik heb haar voor mezelf alles vergeven, alle leugens, al het overspel, alle manipulaties, al het overige…
    Ik heb haar nieuwe kansen gegeven, meerdere malen, telkens met nieuwe hoop dat ze werkelijk zou veranderd zijn. Maar het werd eigenlijk altijd maar erger. Ik bleef haar altijd alles vergeven, ook al gaf ze nooit iets toe. Maar ik wist zo gigantisch veel meer dan zij dacht dat ik wist. Ze dacht dat ze nog alle controle over mij had en dat zij nog altijd kon bepalen wat ik wel en niet wist.
    In werkelijkheid was ze die controle al lang kwijt. Toen bleek dat haar ‘verandering’ naar mijn gevoel weer volledig was omgeslagen naar haar oude gedrag : leugens, overspel en manipulatie van mijn gedachten, is er een 4-tal maanden geleden iets gebroken in mij. Ik kon het niet meer aan op die manier. Een jaar geleden had ik haar een nieuwe kans gegeven omdat ze oprecht was op dat moment en ging toegeven wat er altijd al was geweest. Maar die gesprekken kwamen er niet. In plaats daarvan begon ze, hoogstwaarschijnlijk uit angst en omdat werkelijke verandering gigantisch veel energie, overtuiging en toewijding vergt, alles wat er was geweest weer stilaan te ontkennen…
    Eind juli begin augustus kon ik het dan ook niet meer aan en heb ik gekozen om uit die leugen met haar te stappen om mezelf te beschermen. Wat er was tussen haar en mij kon ik niet meer als waarachtig ervaren. Ik ging eraan kapot. Dat ga ik nu ook aan de breuk, en het gemis van haar in mijn leven maar ik ben nu tenminste trouw aan mezelf en geef haar niet meer de macht in handen om mij nog te beliegen, bedriegen en manipuleren. Dat is voorbij, voorgoed.
    Niet mijn Liefde voor haar want die is nog altijd heel sterk. Ik heb haar ook gezegd dat als ze eerlijk wil zijn en radicaal wil veranderen ik bereid ben te luisteren. Maar dat wil ze uiteraard niet. Wat ze allemaal gedaan heeft is zo veel en zo erg dat het voor haar zou aanvoelen dat gans haar ego zou sterven als ze alles zou moeten toegeven. Heel het ego van een narcist/psychopaat is gebaseerd op een leugen en die kan in eerlijkheid geen stand houden.
    Daarom voelt toegeven voor hen aan als sterven. Daarom verdedigen ze hun opgebouwde imago naar de buitenwereld toe ook alsof het om een doodsstrijd gaat. Met alle mogelijke middelen, zonder geweten. Het laten overleven van dat ego is het enige dat telt voor hen.
    En toch vergaf/vergeef ik haar alles en voel ik nog steeds gigantisch veel onvoorwaardelijke Liefde voor haar. Maar dat betekent niet dat ik nog langer haar slachtoffer wilde zijn. En daar draait het om. Je dient uit die rol van slachtoffer te stappen als je voor jezelf voelt dat er geen verandering meer mogelijk is binnen een termijn die jij zelf nog aan zou kunnen. Als jij voelt dat jij je Zelf zou verliezen als je nog langer onder hun invloed blijft is het hoogtijd om te vertrekken.
    Boosheid wil ik vermijden, ook al moest ik dat soms kunnen uiten, ik ben Liefde en wil daaraan blijven vasthouden. En als je behoefte hebt om boosheid te voelen zorg er dan voor dat je nog meer Liefde voelt dan boosheid. Liefde is genezend, vooral voor jezelf en het brengt je terug naar je Zelf, datgene wat de narcist/psychopaat niet kent. Die Liefde is het Zelf.
    Ik heb ook helemaal geen begrip voor wat ze mij heeft aangedaan. Ze wist/weet maar al te goed dat haar gedrag absoluut niet kon/kan. Van ontoerekeningsvatbaar zijn is er ook helemaal geen sprake. Ze wist verdomd goed waar ze mee bezig was en hoe ze alles moest toedekken en geheimhouden. Maar ik begrijp het wel, waar haar gedrag vandaan komt. Maar iets begrijpen betekent niet dat je er ook begrip voor hebt.
    Zelf is ze Indische. Nooit heeft ze haar biologische ouders gekend. Toen ze 2 maanden oud was heeft haar moeder haar naar het weeshuis gebracht. De handen die haar toen overhandigd hebben heeft ze nooit meer gezien noch gevoeld in haar nu 44 jarige leven. Ze weet totaal niets van haar biologische ouders en dat heeft haar enorm diep getekend.
    Het leven in dat weeshuis in India was geen pretje voor haar. Ze kreeg er zelfs slaag. Iets wat ze zelf niet meer weet. Ze weet het van een vriendin die ook in dat weeshuis zat en ook in België werd geadopteerd. Ze is zelf gevoelig van aard en kon het harde liefdeloze leven in dat weeshuis niet aan. Als compensatie vluchtte ze in een fantasiewereld waarin ze de werkelijkheid rondom haar kon onderdrukken. Ze werd pas op haar 8ste geadopteerd en heeft ondanks die leeftijd maar heel weinig herinneringen aan dat weeshuis.
    Dat prachtige kind was op 8 jarige leeftijd al gebroken, klaar om te ontpoppen als narcist/psychopaat. Bij haar adoptieouders kreeg ze ook niet altijd de bescherming die ze nodig had. Het fantaseren is gebleven, op allerlei vlakken. De verbondenheid met haar Zelf, haar geweten en haar waarachtigheid is nooit echt tot stand gekomen. Dit met alle rampzalige gevolgen van dien.
    Ze beseft dat ergens wel maar kan het niet toegeven. Soms voor heel even, heel erg even, op zeer zeldzame momenten en daarna overwint de narcist/psychopaat in haar het weer.
    Pijnlijk, heel erg pijnlijk om iemand zo zijn leven te zien vergooien en dat van jezelf erbij. Ze beseft dat ze een probleem heeft maar het volledige probleem wil ze niet toegeven. Laat staan dat ze mijn pijn zou erkennen en de details zou erkennen om het volledig en eerlijk uit te praten. Het zou zelfmoord zijn voor haar want buiten dat ego is er naar haar gevoel niets meer. Dat ego opgeven betekent de dood.
    Ik zie die Ziel van haar die zo waanzinnig mooi is en dan dat ego dat zo rot is als maar kan.
    Voor mezelf moest ik een keuze maken. Haar Ziel is er wel maar niet in haar waarneming waardoor die ook niet aanwezig kon zijn tussen ons. Er was enkel dat ego en een kopie van mijn Ziel wat ze als masker gebruikte om mij te manipuleren…
    Het kon gewoon niet verder, hoeveel pijn het mij ook deed om te breken met haar. Maar anders had ik mijn Zelf, mijn Ziel verloren. Ik heb een dochter uit mijn vorige relatie en die kon ik dat niet aandoen. Gedachten over zelfmoord kwamen zo al in mij op sinds mijn vorige breuk met de Indische, en durven dat soms nog…
    Dat wil ik mijn dochter niet aandoen. Ik heb het zelf moeten ervaren van mijn moeder.
    Ik had ook die narcist/psychopaat kunnen worden maar koos als kind al heel bewust om Liefde te zijn, om vast te gaan houden aan dat beetje wat ik toch voelde in mijzelf.
    Het is de moeilijkste weg, de weg die het meeste energie kost, de meeste overtuiging.
    Narcisten/psychopaten hadden ook die weg kunnen nemen maar zij kiezen voor de gemakkelijkste weg. Het afwenden van de verantwoordelijkheid op de ander.
    Maar zo zijn er nog velen in het leven…
    En je weet dat. Nog generaties lang zullen mensen gaan meemaken met anderen wat je zelf hebt moeten ondergaan.
    Veel sterkte aan iedereen die er nog in zit, het nog moet verwerken of het nog gaat tegenkomen. Als kind stap je in het leven en je ziet het leven als een ideaal. Als iets waarin iedereen is zoals jij zelf bent.
    En dan kom je mensen tegen. En één voor één slaan die dat beeld aan diggelen. Tot enkel jij nog overblijft met dat beeld. En het enige wat je nog kan doen om het op die manier te ervaren is er zelf aan blijven vasthouden, aan dat origineel waarvan jij als kind voelde dat het zo hoort te zijn, het leven. Waarachtig, respectvol, liefdevol, trouw, verantwoordelijk,…
    Het enige wat je zo kan houden is kritisch zijn voor jezelf of je die dingen allemaal wel blijft ondanks wat je allemaal meemaakt.
    Marc

    Beantwoorden

    1. Zo ik heb de reactie van Marc gelezen. Wat kun jij treffend schrijven. Ik kom ook uit een narcistische relatie.. Nu ruim acht maanden over, iedere dag sta ik ermee op en ga ik ermee naar bed. Ik heb de diagnose ptss gekregen.. Pff nog
      Een weg te gaan. Vraag me wel af of het echt nodig is om die boosheid die ik oa voel niet te omringen met liefde, zo voelt het voor mij absoluut niet. Als ik de narcist zie dan wil ik hem het liefst wat aandoen.. Graag tips hiervoor? Groetjes

      Beantwoorden

      1. Beste Jeetje,
        Dank je voor je mailtje. Je leven zit nog vol van een relatie die over is. Je verwacht dat het beter zal gaan. Toch blijft het steeds terug komen. Het is begrijpelijk dat je met veel emoties zit. Emoties als woede en boosheid mogen er zijn. Je komt uit een moeilijke relatie. Je voelt in je lijf emotie. Je hoeft het niet te bedekken met liefde en vergeving. De woede hoort bij het proces. Het hoort op den duur minder erg te worden. Soms blijft de boosheid heel lang of té lang, dan adviseer ik je een coach of therapeut in de arm te nemen. Zodat je samen met een gespecialiseerde coach of therapeut ( informatie te bevragen via de website) jezelf kan begrijpen.
        Tevens kan ik je adviseren het werkboek van Iris Koops te bestellen Hierin staan vele inzichten, verhalen en adviezen, ook over je emoties en hoe je uiteindelijk wél kan herstellen en het achter je kan laten.
        Veel succes hierbij,
        Susan Veenstra

        Beantwoorden

  11. Hoi,
    Graag wil ik mijn verhaal vertellen.
    Ik zit 15 jaar in een relatie.Ik ben opgevoed door een moeder die Narcist was ze is overleden in 2003.In mijn kinderjaren ben ik gepest en mishandeld en verwaarloosd omdat mijn moeder ook nog alcoholist was.Het gedrag van mijn moeder is zo bizar geweest dat ik wel uren kan vertellen hoe het er bij ons thuis aan toe ging.Als kind heb ik ernstige depressies en eenzaamheid meegemaakt en leefde ik in isolement.Hoe jong ik ook was het opnemen voor mij deed niemand want ik kon niet bewijzen dat ik niet dat MBD kind was of die totaal ontspoorde tiener.Niemand hoorde me niemand zag me niemand deed iets.Mensen wisten niet beter dan dat mijn moeder zo’n goede nette vrouw was.De bijna ziekmakende uren achter een dat mijn moeder zogenaamd met een fictief persoon zat te praten over mij en de teleurstellingen in mij en hoe psychisch ziek kind ik was.Dit ik heb ik aan moeten horen terwijl ik voor haar zat en niet mocht omdraaien.Mijn moeder was een heel zieke vrouw.Tijdens haar terminale ziekte kreeg ze in het ziekenhuis alle aandacht en werd ik weggezet als ongeïnteresseerde dochter die niets om haar moeder gaf.Ik was daar kapot van, ik werd buitengesloten en was wel goed genoeg als ze alleen was en verzorging nodig had.Wat ik deed.Op de dag dat ze op sterven lag schudde ze nee naar me, dat ze me er niet bij wilde hebben.Ik was er zo kapot van dat ze dood ging en ook daarna is er heel wat jaren rouw geweest om dat verleden met mijn moeder en de problemen die ik door mijn opvoeding met haar heb gehad.
    In 2001 ben ik een man tegen gekomen.Hij leefde behoorlijk los in de dance scene hij schuwde niet voor xtc en speed en coke.Ik weet niet wat ik heb gedacht toen,maar we hebben een relatie gekregen en ook ik ben bekend geraakt met die troep.Hij had en turbulente relatie achter de rug met en vrouw die kenmerken van mijn moeder had. Hij heeft van die vrouw een zoon.De eerste dag dat ik een afspraakje had bij hem thuis om te komen eten,zat die ex op de bank en ik kwam er achter dat hij 3 weken voor de relatie met mij nog met haar naar bed was geweest hoewel hij toch al jaren gescheiden was van haar. Die scheiding was niet zoetsappig verlopen en de moeder van mijn partner heeft met mijn partner geprobeerd die ex vrouw totaal alles af te pakken.
    Ze wilde zelfs haar kind afpakken omdat ze aan de dope en drank was.De ouders van mijn partner wisten niet van hem dat hij ook zo aan de speed zat en blowde.Zijn ex was immers de duivel.
    Al met al leek de relatie best leuk te verlopen tussen mij en mijn partner.
    Na twee jaar overleed mijn moeder.
    Ik besloot na twee jaar bij mijn partner te gaan wonen.We hadden goede invloed op elkaar en het drugsgebruik van mijn partner was eigenlijk aan het einde.
    ik heb gestimuleerd dat hij een oude hobby ging oppakken en daar kreeg hij weer passie voor. Ik had alleen veel problemen door de dood van mijn moeder en na een half jaar kreeg mij vader kanker en met de drukke baan er bij van mij in de zorg raakte ik wat gestressed af en toe en ik begon te vragen om een beetje ondersteuning in de huishouding.
    Uiteraard zal ik wel gezeken hebben over viezigheid of over stofzuigen enz. Maar al snel kwamen er discussies van en al snel moest ik het niet wagen om een tandje bij te zetten m.b.t. mijn mening over dingen waar mijn partner het niet mee eens was. Ik werd afgestraft met hele harde opmerkingen. In het begin pikte ik die niet en ging er tegen in.Maar kwetsbaar als ik mij voelde door de dood van mama paps die kanker had en mijn zware werk en het gevoel dat ik nergens anders heen kon hield ik al snel een dikke kater over van de situatie.
    Koud drie weken nadat mijn moeder overleden was,reageerde hij mss op mijn gedram of boosheid met de woorden .Hou toch je bek k…w..Ik schrok.In een klap wist ik instictief dat deze man me geen veiligehid kon bieden in respect als mens.
    Ik was het product van mijn opvoeding en een psychiatrische patient. Hij zei dat hij die dingen wel tegen mij moest zeggen omdat ik hem daar toe dreef met mijn gedrag.
    Radeloos van zijn onbegrip begon er een periode van een schuldvraag aan mezelf en de onmacht omdat ik iets wilde van mijn partner maar niet wist hoe ik het kon verkrijgen het was me niet duidelijk wat er mis ging.
    Er was altijd wel een rede waarom discusies escaleerden. Mijn menstruatie mijn jeugd mijn gezeur mijn dingen die ik zogenaamd niet kon overzien.
    Ik was overspannen.
    Uiteindelijk wist ik niet meer waar het aan lag maar in iedergeval aan mij.
    Toch bleef ik op staan tegen zijn opmerkingen.
    De overtreffende trap beklom hij en de ziele pijn voelde ik in mijn vingertoppen van zijn haat en kwetsende opmerkingen bij discusies of ruzies.
    Op handen en voeten op de grond smeekte ik help me alsjeblieft,wil je al alsjeblieft stoppen.
    Radeloos maakte hij mij dat ik hem wat aan wilde doen.
    Die dag dat ik hem vast pakte was de dag dat hij zich gerechtigd voelde om mijn polsen blauw te slaan te duwen en te trekken.Op mijn knieen te schoppen en me dwars door glazen deuren heen te duwen. Hij wist niet van ophouden op zulke dagen hij leek wel gek.
    De dag er na kreeg im een ontbijtje op bed en ik kan de vinger er niet op leggen,als of ik een soort van zieke was en hij alles op een rijtje had.
    Hij ging weer naar zijn werk. Door de weeks ging alles normaal tussen ” tekens.
    Maar wat ik miste was die arm die affectie maar omdat ik zelf erg verwaarloost was opgevoed kon ik toen min 10 jaar terug niet goed helder krijgen wat ik nodig had.
    MIjn vader vond mijn partner een super leuke man en op hobby gebied konden ze elkaar goed vinden.We hebben super leuke kerstmissen gehad bij mijn lieve paps. Niet alles was kommer en kwel.
    We hebben ons rijbewijs gehaald en we hebben mooie reizen gemaakt maar op elke hotelkamer is er wel mishandeling geweest.
    Omdat ik tegen naar huis zien op zag zei hij en dat ik dingen niet kon overzien.
    We hebben leuke dingen gedaan en alles bleef draaien. Hij zijn werk.
    Later zijn we gaan wonen in het huis dat ik van mijn moeder heb geerft.Ook dat hebben we samen helemaal verbouwd. Hij zei vaak ik weet niet of ik met je moet gaan wonen daar ,want je bent wel heel moeilijk en je hebt wel hele psychische problemen. In het nieuwe huis gingen de ruzies die hjj maakte onveranderd door. Ik schaamde me al zo voor de buurt in dat ouwe huis en nu weer in dit huis. Ik wilde geen ruzie en geen herrie en ik probeerde zijn schreeuwpartijen te sussen.
    Als ik zei hou op dan snoerde ik hem de mond als ik zei zullen we stoppen dan zei hij, jij bepaald niet voor mij wat ik doe. Langzaam kreeg ik door dat de ruzie niet te stoppen was. Ze waren pas te stoppen als hij genoegdoening had.
    Als hij gelijk had en ik verdwaalde in een spiraal van verwijten en al en jij en zijn aandeel kon hij niet zien in de problemen.
    Ik poogde wel vaak om helderheid te krijgen door gesprekken maar als hij het idee maar kreeg dat hij mss een aandeel had in de problemen tussen ons Gingen alle remmen weer los bij deze man en was alles geoorloofd zelfs lichamelijke mishandeling om kracht bij te zetten en mij te laten ophouden.
    Ik raakte mijn baan kwijt. Ik was totaal uitgeput. Ik moest overgeven voor ik naar mijn werk moest en ik kon gewoon echt niet meer.Totaal burnd out.
    Hij zei dat geeft niet jij hoeft niet te werken ik werk wel voor ons twee.Ik verdien genoeg en we hebben het goed.Ik zorg toch voor je. Je moet hulp zoeken zei hij want je verleden maakt dat je zo in he burn out bent gekomen.
    Ik ben naar een psycholoog geweest maar im praatte niet over de problemen thuis met mijn partner.Ik zag hem in die tijd veel meer als redder. Ik had hem immers nodig en hij ondersteunde mij financieel.
    Hij was immers niet ziek ik was ziek en had de laaste jaren veel voir mijn kiezen gehad en een onverwekt verleden.Ik verzande in het huishouden doen en elk weekend escaleerde er wel weer een opmerking die verkeerd viel.ik was zo nerveus en gespannen en liep op mijn tenen.Ik probeerde zijn wereld het mooist te maken een schitterende tuin met rozen tot aan de hemel.De lekkerste ovenschotels de leukste kadootjes de gezelligste hapjes in de tuin,de fijnste wijntjes.
    Om klusjes vragen was foute boel.nee hij had immers zijn hobby en hij werkte hard dus hij had geen tijd voor klusjes.
    Het ging maar door mijn partner was een leek wel onwrichtbare betonne muur geworden waar ik nix van gedaan kreeg. Maar er waren ook leuke dagen en mooie vakanties en leuke uitstapjes.
    In 2008 ging het niet goed met me ik voelde me radeloos en in zijn discussiezieke gevangen ruzies sloeg ik mezelf op het hoofd van wanhoop en smeekte om hulp ik raakte erg in de war. Eind 2008 merkte ik dat ik ging twijfelen of ik deuren en ramen en gas enzo uit had gedaan.Het ging heel snel allemaal voor ik het wist zat ik met dwangetjes…….En dat was mijn genade klap. Nu wist hij het zeker ik was compleet gestoord.
    Ik moest kappen met die onzin en doorkruiste mijn dwangen omdat hij ze belachelijk vond.
    Hij hoonde er om en met minachting beledigde hij mijn dwangen.
    Hij zei tegen me in de derde persoon alsof er publiek bij stond” kijk ze nou staan de mislukking”.ik schaamde me voor mijn controle verlies,want dat is het.
    Ik had zo n angst om mezelf te verliezen dat ik over dat beetje wat er was controle wilde bewaren.
    Maar er waren mooie dagen bij gezellige uitstapjes samen sporten lekkere hapjes leuke poezen verjaardagen.Doordeweeks was ik ziek en depressief, ik schaamde me zo en was zo kwetsbaar dat ik
    in 2009 alleen nog maar met hem naar buiten ging.
    ik schaamde me vor de buren. Ze hadden ons en mij vast wel gehoord.Ze moeten wel denken.
    Maar niet alles is altijd slecht aan mijn partner hij deed wel wat en ging met me mee naar het ziekenhuis toen ik een kyste bleek te hebben onder mijn kaak en hij werkte toch over voor ons en alle extra centjes mochten ook in mijn potje voor mijn hobby,niet alles is slecht aan hem.
    Jammer is alleen dat ik wel de voorsprong moest geven en ik de gene ben die er wat van moest maken anders gebeurde er niets. Dan deed hij alleen blowen en hobbyen in zijn vrije tijd. Hij hoefde ook alleen maar naar zij werk.
    Ik waste hield het huis schoon maakte de veranda schoon onderhield de hele tuin en dat js een lap ik snoeide bomen.
    Als ik de discussie weer eens begin zei hij ik doe al genoeg ik ga naar mijn werk.
    Mss is het mijn caracter dat ik probeer toch op te komen steeds voor mezelf
    Soms twijfel ik dat ik het daar niet erger mee gemaakt heb of juist de veroorzaker ben van alles.
    ik ben in therapie gegaan voor mijn dwangen. Daar leerde ik alles van vroeger een plekje te geven door er over te praten. De therapie gaat langzaam stond soms stil.ik verzweeg de waarheid want ik was/ ben de schuld van de ruzies de discussies de escalatie. Mijm partner zei dat ik hem tot agressie dreef en dat het mijn eigen schuld ben een gestoorde psychiatrische patient. Daarbij onderhoud hij me financieel en niet alles is slecht aan hem. Dus ik heb vast ook een aandeel in de problemen door mijn jeugd. De dwangen sloten zich om me heen en ik was de schuld van alles.
    Op een avond na de volle laag minachtende haat opmerkingen dat ik dood kon gaan aan k.. en dat ik aan kanker in een ziekenhuis moest sterven, schreeuwde ik uit tegen hem dat ik zelfmoord wilde plegen.
    Hij antwoorde” zelfs dat kan je niet eens”. Ik dacht echt dag ik mijn ziel verloren was.
    Hij zei met je mizerabele kut leven jij doet alles voor een beetje liefde.
    Ik weet niet wat er gebeurde maar ontdanks mijn angst stond ik vanaf dat moment na het me weer achterover op de grond duwen op en weer en weer geeoon op.
    Oudejaars dag 2013.
    Weer zo ‘n dag weer zon machteloze uit de hand niet te stoppen sitauatie geen idee hoe ik er in verzijld kwam het zal wel zijn omdat ik iets gezegd heb wat verkeerd viel ik zal wel weer gezeken hebben. Maar bloedrood voor mijn ogen zwart heb ik hem bij zijn strot gegrepen en hem dicht geknepen ik voelde zo veel woede dat ik dacht ik knijp door.
    Hij sloeg me op mijn gezizht en heb twee dagen geen zicht gehad in mijn oog.
    Ik heb de therapeut alles verteld hij wilde in theraie en relatie therapie hij gaf toe dat hij zich schuldig maakte aan huiselijk gweld.
    Niet alles was slecht aan hem.
    Alleen wat er met mij die dag gebeurd is weet ik niet. Hij schreef een brief met excuses en houden van.
    Maar mijn hoofd was weg. Voor het eerst voelde ik boosheid.
    De therapie had me al die jaren geprobeerd te leren wat ik nodig had.
    Ik ging weer naar buiten en de deur uit en ik leerde andere mensen kennen en ging weer eens stappen. Hij was de controle wel kwijt en verweet me dat ik nu niets meer deed om dw relatie ge redden.
    Een wereld ging open doordat ik in conact kwam met andere.
    Mijn expartner is nu slachtoffer omdat hij 15 jaar niet zomaar wil opgeven.
    Ik ben elke dag nog als ik niet op pas verstrikt in de manipulatie van de emotionele rollercoaster waar hij me in wil dwingen.
    Dan is hij slachtoffer en wil het allemaal goed maken en proberen en er iets va maken.
    Maar uiteindelijk is hij mss vier keer naar therapie geweest.
    Het ligt aan anderen en zijn inzicht blijft steken bij dat hij nu van binnen een kleine jongen is die schade van zijn opvoeding heeft geleden een bang jongetje.
    Als ik niet reageer en niet ontvankelijk ben voor die rol dan zal hij me financieel wel stuk maken omdat ik geen geld heb,dat ik mijn huis moet verkopen,dan lacht ie. Of huilt hij omdat hij zo’n medelijden heeft met me want ik ben totaal kapot van mijn psychische problemen.
    In november heb ik een man leren kennen waarmee ii kan praten en leuke dingen doe.
    Hij helpt me de bol wol te ontrafelen in mijn kop. Zicht te krijgen op wat waar is en niet en dat ik goed ben zoals ik ben en hij helpt me op te komen voor mezelf maar ook helderheid te krijgen.
    Ik kan niet meer zijn in mijn eigen huis omdat ik de confrontaties niet aan kan en ook niet aan wil.Te link. Hoewel het huis mijn eigendom is.
    Een normaal gesprek met mijn ex kan ik niet hebben want hij vervalt in circels van patronen en weer en weer tot het bijna krakzinnige lijkt wel.
    Hij wil wel weg maar dan moet ik hem van mijn beetje budget hem financieren want hij wil de achter deur open houden.
    Zijn werkgever is failliet gegaan. Hij werkt nu voor een detacheringsbureau,mss met uitzicht op vaste baan maar dat duurt nog even zegt hij.Dus die tijd heeft hij nodig om in mijn huis uit te zitten.
    Hij shanteerd me met geld en spaarcentjes en dat alles top gezet wordt per direct en me volledig in de schulden stopt.
    Dan een paar uur laten zegt ie weer dat hij me financieel zal steunen.
    Ik heb middels een brief het samenlevingscontract ontbonden.
    Dit houd in dat hij als hij schulde maakt niet meer op mij verhaalbaar zijn en dat hij niet langer in mijn huis kan verblijven.
    Ik kom tot op de dag van vandaag geen steek verder. Er is niet meer met hem te praten hij gebruikt mijn huis voor visiete en de xtc vloeit weer rijkelijk in zijn leven.
    Hij zal toch echt het huis uit moeten. Ik kan niet rondkomen alleen. Dus tot op de dag van vandaag sta ik op de berg en ik durf niet te springen. Ik weet dat ik alleen een stapje naar voren moet doen maar er zit zo’n angst en paniek in mijn zijn van binnen dat ik als een ijskonijn verstijft ben.
    Ik heb best lieve mensen om me heen die me opvangen zeker weten. Maar wat maakt dat ik die vent niet uit mijn huis schop.
    Ik denk de twijfel of ik echt alles wel in het juiste perspectief zie. Dat ik niet mijn hele relarie heb verziekt omat er met mij niet te leven valt. Ik straks op de rand van de armoede grens kom dor mijn eigen toedoen,dat ik in mijn zieke brein dit ales verzonnen heb.Dat ik de narcist zelf ben. De strujd die jn me zit van beter weten en los komen.het valt me zo zwaar mar ergens diep van binnen maakt het niet waar de schuld ligt, want dat hele kleine stemmetje dat in me zet zegt zachtjs ver in me dat ik recht heb op geluk omdat ik maar 1 leven heb.Lieve groetjes.

    Beantwoorden

  12. Mijn zus en broer zijn narcistisch. Ik was de jongste en paste me aan en slikte alles in om de lieve vrede te bewaren. Pas op mijn 30 ste na een 10 jarige relatie met een narcist begon ik dit in te zien. Met als gevolg een opname door een zware identiteitscrisis met depressie en angstaanvallen. Vanaf heel jong had ik mij zus gekopieerd, door haar dominante/manipulatieve gedrag en omdat ik ook zo stoer en sterk als haar wilde zijn, had haar behoorlijk op een voetstuk staan. Dit bracht mij in contact met mensen en situaties die mij alleen maar nog verder van mijn werkelijke ik brachten. Inmiddels 14 jaar verder ben ik enorm gegroeid en ben ik allang niet meer wie ik toen was. Ben assertiever en durf best wel voor mezelf op te komen. Het lijkt wel hoe dichter ik bij mijn werkelijke zelf kom, des te gemener en hatelijker zij zich opstelt tegenover mij. Het contact met mijn zus is minimaal en heb voor nu besloten het contact helemaal te verbreken. Al tien jaar heb ik daar aan gedacht, maar uit loyaliteit naar mijn ouders nooit die stap willen zetten. En ook mede door toch steeds maar weer over mijn hart wrijven en mijn zus weer een kans te geven. Elke keer toch weer de verwachting dat ze in zou zien dat haar eigen gedrag de reden is van de afstand die ik bewaar. Nu ben ik er klaar mee en heb ik haar dit laten weten. Haar antwoord: ik ben een egoist (tegenover onze ouders), die in een slachtofferrol zit. Verstandelijk weet ik dat dit haar tactiek is en ik trap er zeker ook niet meer in. Hoe kom ik zover dat ik in contact met haar me niet meer laat raken. Zelfs zonder woorden weet zij mij soms te raken met negatieve energie.

    Beantwoorden

    1. Beste Petra,
      Wat een moeilijke en dappere keuze heb je gemaakt! Je hebt het narcisme ervaren vanuit je jonge jeugd. Je bent vanuit een ongezonde situatie volwassen geworden. Je heb gemerkt wat manipulaties doen. Je wilt overleven, dus logisch dat je het ook gaat gebruiken. Je kopieer gedrag is verklaarbaar en je redding. En ook niet zo vreemd dat je later tegen een narcistisch man aan bent gelopen. Je kent het gedrag en je weet je rol.
      Nu zit je er mee en hebt een rigoureuze keuze gemaakt om afstand te creëren voor jezelf, contact verbreken met je zus.
      Dat willen ouders natuurlijk niet. Ouders willen dat alles goed en harmonieus verloopt tussen de kinderen.
      De ( onzichtbare) band die je met je zus had, de grip die ze op jou had, die voel je nog onder je huid. Je voelt haar afkeuring.
      Een ding is zeker: dat gevoel slijt echt. Het heeft tijd en afstand nodig.
      Jij hebt een moeilijke en dappere keuze gemaakt. Misschien is het goed om het werkboek van Iris Koops te bestellen, zodat je meer gaat begrijpen wat voor effect het narcisme heeft op je. En hoe je kunt herstellen, je af kan sluiten voor wat zij doet, en verder kunt leven. Want het leven draait gewoon door.
      En jij gaat hier van herstellen.
      Dank je wel voor je verhaal,
      Susan Veenstra

      Beantwoorden

  13. Je leest overal wel over vergeven en hoe belangrijk dat is. Maar ik had nooit het gevoel dat ik mijn moeder kon vergeven dat ze me altijd het gevoel gaf alles fout te doen. Nu ik weet dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft zal ik dat ook nooit doen! Er is naar mijn idee pas ruimte om iemand te vergeven als die persoon oprecht (!) aangeeft spijt te hebben van zijn daad. Pas dan zou je open kunnen staan voor vergeving. Dat verklaart dus waarom ik haar nooit zou kunnen vergeven. Zij kan niet ‘houden van’ en zal nooit haar excuses aanbieden.

    Beantwoorden

    1. Heel erg herkenbaar, ik kan dat dus ook niet..
      En het gedrag blijft zich maar herhalen. Steeds als je denkt dat het niet erger kan gebeurt er toch weer wat..
      Ik heb een vrij kunstmatige relatie met mijn moeder, er is geen diepgang mogelijk en dat maakt het voor mij als zeer hooggevoelig persoon echt lastig. Ik accepteer dat zij zo is maar omgaan met het gedrag blijft moeilijk

      Beantwoorden

  14. Zo blij met deze website en alle woorden, het is net alsof ik het zelf geschreven heb, inclusief de slechte ervaringen met ‘spirituele’ adviezen en zogenaamde ‘therapeuten’ (die zichzelf niet eens kennen).
    En ook inclusief het stuk over vergeving.
    Wat ik mijzelf vooral afvraag, is hoe ik mijzelf moet/kan vergeven. Dat is niet rationeel want ik was kind en afhankelijk van die narcistische ouder, maar gevoelsmatig is dat ‘mezelf niet kunnen vergeven’ wel een obstakel.
    Hoe heb ik mezelf dit kunnen laten gebeuren?

    Beantwoorden

  15. Je hebt jezelf NIETS LATEN GEBEUREN.
    Het is gebeurd.
    Dat helpt je hoop ik.
    In het LATEN gebeuren hoor ik de echo van de therapeuten die je ook het bos in stuurden.

    Beantwoorden

  16. Sinds anderhalf jaar heb ik een relatie met een 10jaar oudere charmante man. Hij is bekende Nederlander en na een jaar mocht ik voor het eerst mee naar officiële recepties enzo.
    Ik genoot ervan al vond ik het raar dat dit pas na een jaar gebeurde. Bij toeval kwam ik erachter dat hij nog een jaar was doorgegaan met zijn andere vriendinnen. Die niet mochten weten van mijn bestaan. Nu zegt hij dat ik fysiek de enige voor hem.ben maar emotioneel wil hij volop relaties blijven onderhouden met zijn “exen” van wie de meesten 20jr jonger dan hij. Ze adoreren hem en hij heeft die aandacht nodig.
    Hij vindt mij bijzonder omdat ik er doorheen prik en hem als gelijkwaardig beschouw.
    Hij vindt dat hij zich uitslooft voor mij omdat ik zijn familie ken

    Beantwoorden

  17. Ik wil liever anoniem zijn. Ik was mishandeld, vernederd en gediscrimineerd door mijn ex-man al jaren, tijdens de huwelijk en zelfs na de scheiding. Door de laatste mishandeling van hem tijdens de kinderoverdracht kreeg ik amnesie, hersensschudding en bijna dood. Hij had mij zwaar toegetakeld. Ik herken heel erg de narcisme mishandeling die hij aan mij en mijn kinderen had/heeft gedaan. Hij is heer een meester in het regelen van een bliksemafleider, waardoor de schuld nooit naar hem wijst terwijl hij ons al jaren mishandeld had. Omdat zijn gedrag zo tegenstrijdig kon zijn – binnenshuis een controlerende tiran, buitenshuis een charmante heer. Ik werd zo zwart gemaakt door mijn ex-man. Zelfs geloven mensen ( de deskundig van Bureau Jeugdzorg, de Raad voor de Kinderbescherming, de Kinderrechter en advocaten) dat hij mij zo mishandelt had vanwege mijn eigen gedrag en mijn eigen schuld die hij wanhopig maakte! Mijn ex-man is hier, volgens mij, niet de enige is die de narcisme mishandeling gedaan heeft. Maar ook de mensen van de BJZ (hun huidige naam is Samen Veilig) en de mensen van de andere instanties. Mijn kinderen (13 en 10) willen geen contact maken meer met hun vader, maar zeggen deze mensen nog steeds dat de kinderen recht hebben op een vader! Mijn kinderen werd niet alleen mishandeld door hun vader, maar ook werd/ word mishandeld door de mensen van de instanties die hen willen dwingen om nog een keer te proberen om met hun vader toch contact te maken! Wie zou mijn kinderen beschermen dan, zelfs zei mijn advocaat tegen mij om de kinderen 1 op 1 met de vader te laten praten. Mijn kinderen zijn nog niet helemaal hersteld van de zwaar mishandeling van de vader, maar nu willen deze instanties dat de kinderen toch nog proberen om met de vader weer contact te maken. Ik vertrouw de instanties helemaal niet meer. Waarom hebben deze mensen erg gemeen gedaan aan mij en mijn kinderen? Bureau Jeugdzorg was eigenlijk juist ook de veroorzaker van de slechte situatie destijds zodat ik zwaar toegetakeld werd door mijn ex-man. Ze stuurden een e-mail aan mij en mijn ex-man die vertelde dat ik al een ticket had gekocht bij de reisbureau om met mijn kinderen naar het andere land te vluchten, terwijl dat het helemaal niet waar was!
    Mijn ex-man was zeker heel erg boos want hij dacht dat ik en de kinderen naar andere land zou gaan reizen zonder zijn toestemming. Mijn ex-man was al een gewelddadige man en hij werd gewelddadiger door de rare e-mail van Bureau Jeugdzorg. Ik heb over het gedrag van Bureau Jeugdzorg al verteld aan de Ombudsman. Ik hoop deze keer dat ik en mijn kinderen echt zouden worden geholpen. Wij hebben mensen nodig die echt kunnen vertrouwen en niet mensen die ons vertrouwen zou verraadden en misbruiken. O Ik bid heel erg daarvoor. Ik vertrouw mensen nu niet zomaar meer na alle mishandelingen. De enige die ik vertrouw heel erg is mijn familie (mijn moeder, mijn zusjes en mijn kinderen) en God. Zonder hen zou ik al lang doodgaan en geen kracht meer om verder te gaan. Hartelijk dank voor deze website en die van Stichting Zijweg zodat ik nu weet over de criteria en namen, hoe en wat, van allerlei geweld en mishandeling.

    Beantwoorden

    1. Hallo Anoniem
      Ongelooflijk dapper dat je je verhaal durft te vertellen.
      Het is verschrikkelijk wat je overkomen is en nog overkomt.
      Afschuwelijk dat je juist de mensen waar je op zou kunnen rekenen ook tegen je krijgt door toedoen van de dader.
      Ipv dat jij gezien wordt als het slachtoffer wordt de dader als het slachtoffer gezien.
      Deze wolven(zo noem ik ze) zijn meesters in het om de tuin leiden.
      Je verhaal is zo herkenbaar!
      Maar hier mag je slachtoffer zijn en iedereen gelooft jou!

      Beantwoorden

    2. Dag Anoniem, wat dapper dat jij je verhaal hebt willen delen. Natuurlijk geloven wij, degenen die regelmatig berichten op deze website lezen, je wel. Op 4 juni is er weer een E-day van Stichting Zijweg in Utrecht (zie onze website voor meer informatie). Je bent van harte welkom. Je ontmoet daar vrouwen die een soortgelijke ervaring hebben met geweld, maar ook met Jeugdzorg, de Raad enz. Je ziet dan dat je er niet alleen voor staat en dat op zich geeft al moed om verder te gaan.
      Fijn dat je ook veel informatie op onze website hebt kunnen vinden.
      Heel veel sterkte voor jou en je kinderen.
      Tineke Franssen, bestuur Stichting Zijweg

      Beantwoorden

    1. Wij hebben hier allen helaas bijna de zelfde verschrikkelijke ingrijpende zaken meegemaakt.
      Een narcist is naar buiten toe erg aardig en weet zichzelf (ten koste van de ander) goed te presenteren, dat zelf professionals er in tuinen, ik heb het zelf ook meegemaakt.
      Sterkte verder !!

      Beantwoorden

  19. Ik hoop dat je nu rust zal vinden, hulpverleners worden vaak op het verkeerde been gezet, hebben weinig ervaring en laten zich makkelijk manipuleren. Heel knap dat je toch je verhaal hier hebt verteld ………………..sterkte !!!

    Beantwoorden

  20. Ik ben negentien jaar oud en mijn moeder is een narcistisch. Ik heb van af jongs af aan altijd gedaan wat zij wil zodat ik niet in de problemen kwam. Mijn broer had al snel door dat wat mijn moeder deed niet deugt en ging altijd tegen haar in. Zelf had ik nooit ingezien dat hoe het thuis aan toe ging helemaal niet normaal is. Mijn vader reisde veel en had zelf ook niet door wat er af speelde. Ongeveer 6 jaar lang heeft mijn broer zich verzet tegen mijn moeder wat lijden tot verschrikkelijk veel ruzies in huis .Mijn broer was zo onhandelbaar dat we nooit inzagen dat het door mijn moeder kwam. Mijn broer had me open geef moment ook fysiek mishandeld. Hij heeft zijn excuses aangeboden en ik heb hem al lang vergeven. Gelukkig hebben mijn broer en ik een hele goeie band nu en kunnen we er over praten wat er was en is gebeurd. Sinds een jaar hebben mijn vader, mijn broer en ik in gezien dat het niet meer veder kan. Mijn vader is nu bezig met het scheiden van mijn moeder ook woont hij in het buitenland nu. Ik ben zelf 4 maanden geleden uit huis gegaan en mijn broer woont helaas nog bij haar en hij doet zijn best om weer veder te gaan. Ik heb zelf niet het ergste gelden aan het gedrag van mijn moeder de meeste klappen kreeg mijn broer. Toen ik jonger was wilde ik altijd meer aandacht van mijn ouders maar dat ging alleen maar naar hem, ik had alles geprobeerd om die aandacht te krijgen. Nu ik terug kijk toen ik een jaar of 14 was besefte ik me dat ik me wel heel ongelukkig heb gevoeld, ik weet nog dat ik in mijn agenda teksten heb geschreven over hoe ik me voelde. Op school deed ik altijd heel vrolijk, ik creëerde een soort van wereld voor mezelf dat als ik vrolijk doe ik dan ook echt gelukkig ben. Ik dacht ook altijd andere mensen hebben het erger dan ik dus ik had het recht niet om ongelukkig te zijn. Zelf heb ik maar een paar herinneringen wat mijn moeder ons heeft aangedaan de rest heb ik denk ik ‘geblokkeerd’. Sinds een week geleden ben ik heel erg boos geweest op mijn moeder, ik heb tegen haar geschreeuwd waarom zij mijn broer niet helpt en ik kreeg alleen maar een antwoord dat ze dat wel doet alleen hij wilt het ‘niet’ want ze doet o zo haar best. Ik heb toen mijn vader gebeld waar mijn moeder niet blij mee was ze heeft tegen me geschreeuwd dat ik met die eikel zat te praten ze zei dat hij mij en mijn broer heeft verlaten. Mijn moeder heeft ooit wel toegegeven dat ze ons slecht heeft behandelt en aanzich zelf zal werken helaas zijn dit alleen maar woorden en geen acties. Met mij gaat het goed en voel me ook gelukkig (als ik niet naar mijn moeders huis ga) ik doe een studie waar ik van hou, ik werk , woon nu op mezelf,heb goede vriendinnen met wie ik het er over kan hebben. Ik ben alleen bang dat als ik het nu niet verwerk dat ik er over paar jaar heel erg last van kan hebben. De vragen blijven mij altijd rond dwalen, waarom heb ik geen normale moeder die me steunt, helpt om mijn doel te bereiken, die vraagt hoe het met mij gaat,die me niet uitscheld en mij niet de grond in duwt? Hoe kan het dat de gene die je op de wereld heeft gezet het ook van je kan af nemen? Ik heb haar sinds de ruzie niet meer gesproken. Ik ben van plan contact met haar te verbreken. Alleen ik weet niet hoe ik dit moet doen, ik zit nu al met een schuldgevoel ze is tenslotte wel mijn moeder.

    Beantwoorden

    1. Beste Ano,
      Wat een dilemma en wat een ontdekking. Je komt uit een onveilige opvoedingssituatie en je beeld over toen is helder geworden. Je weet nu waar de ‘angel’ zit. Dat maakt het niet gemakkelijker. Wel duidelijker. Uit huis gaan is een hele goede stap geweest. Inzicht in de problematiek zal je helpen verder te komen met jouw leven. Ik adviseer je het werkboek van Iris Koops te lezen, zodat je beter snapt hoe geestelijke mishandeling werkt en hoe het komt dat je er zo moeilijk los van komt.
      Om je eigen leven te redden, en je leven van ‘nu’ een echte kans te geven, heb je de tijd nodig om het te kunnen snappen. En tijd en inzicht om te kunnen voelen wat je wilt in het contact.
      Geen contact met je moeder zou je kunnen helpen om uit te zoeken wat je er mee wilt. Als je steeds in contact met haar bent, word je steeds heen en weer geslingerd tussen kiezen waar je behoeftes liggen en opgelegd schuldgevoel. Je schuldgevoel gaat je niet helpen. Inzicht in het gedrag van je moeder wel. Het is onbegrijpelijk dat mensen zo kunnen doen. Je hebt niet de moeder gehad, die je verdiende. Dat doet pijn. Benoem het maar voor jezelf en bij mensen die je kan vertrouwen. Het zal je ook erkenning geven en dat steunt.
      Ik vind het overigens heel mooi dat je zo jong al zoveel inzicht hebt en zo open je verhaal hebt gedaan. Vanuit het verdwenen zelf gaan we een workshop aanbieden, specifiek voor jongeren en jongvolwassenen. Hou deze website in de gaten, over een paar weken volgt meer informatie. Deelname aan zo’n workshop zal je extra steun en erkenning geven, en je ontmoet lotgenoten van jouw leeftijd.
      Ik wens je hoe dan ook veel sterkte bij je proces,
      Susan Veenstra

      Beantwoorden

    2. Hoi,
      Ik herken je schuldgevoel helemaal. Ook ik heb/had zo,n moeder. Bij mij duurde het wat langer dat ik dit in zag. Ik ging ook op mn 19 e uit huis, al kon ik niet de vinger er op leggen waarom.
      Ik dacht dat het aan mn vader lag, zoals dit in mijn geval ingeprogrameerd is.
      Ik vind het erg knap van je dat je bewust afstand neemt. Maar jouw schuldgevoel voedt nu juist je moeder en daar maakt ze zo te begrijpen lekker misbruik van. Ik heb ook het boek van Iris, het geeft je zoveel inzicht. Laat je grenzen zien en verleg ze niet omdat ze toevallig je moeder is. Ook jij doet er toe… Zorg eerst voor wat rust door afstand te nemen. Waarschijnlijk zal ze eerst nog gaan onrust stoken ( zoals mijn moeder). Blijf volhouden!
      Als je eenmaal inzicht hebt, sta je er sterker in en doorzie je haar sneller. Je broer zal er ook wel achter komen, zorg ervoor dat je er dan voor elkaar bent. In mijn geval is dat helaas niet zo. Mijn broer wil me niet meer zien omdat ik het contact heb verbroken. Wat mij betreft hoeft het nooit meer, maar je weet niet wat de toekomst brengt natuurlijk. Ik ben zelf een Christen en het geloof geeft mij ontzettend veel kracht. Voor mijn moeder een reden om steeds ” eert uw vader en moeder!” te schreeuwen. Maar er staat: “eert” en niet “eerst”. En er staat ook dat ouders hun kinderen niet moeten verbitteren. En of je nu gelovig bent of niet. Vergeet nooit dat jij kostbaar bent en je moeder verantwoordelijk voor haar eigen daden. Succes! Knuffel Marjo

      Beantwoorden

Geef een reactie

Alleen de voornaam of een pseudoniem wordt bij plaatsing gebruikt. Het e-mailadres wordt niet getoond in de reacties.

Bij het plaatsen van een reactie ga je akkoord met de richtlijnen. Op basis hiervan worden de berichten ook gemodereerd. Het kan daardoor enige tijd duren voor je reactie zichtbaar is op de website. Stichting Het Verdwenen Zelf behoudt zich het recht voor om reacties aan te passen of niet te plaatsen.