Hoe kwam je in deze gevangenis terecht?

Narcistische ouders kunnen een destructieve uitwerking hebben op hun kinderen. Zij groeien op in een gevangenis. Maar ook stabiele volwassenen, die een relatie aangaan met een narcist, zijn na een paar jaar slechts een schim van zichzelf. Ze herkennen de levenslustige persoon die ze ooit waren niet meer. Sommige slachtoffers geven het op, ze zitten hun leven uit, omdat ze zichzelf volledig zijn kwijtgeraakt. Slachtoffers die het wél lukt om te ontsnappen worden soms in andere relaties opnieuw beschadigd. Ze zijn krachteloos en machteloos gemaakt. Mede hierom wil ik precies uitleggen hoe een narcist je in zijn web of zijn gevangenis trekt.

De narcist ontmoet iemand met wie hij een intensieve relatie kan aangaan. Het is de bedoeling dat die band heel intensief wordt, omdat hij dan verzekerd zal zijn van voorraad. Het proces begint dan ook met ophemelen. Zijn aandacht is intens. Hij geeft je het gevoel dat je de meeste speciale persoon op de wereld bent. Niets is te gek. Alles wat je doet, maakt of zegt is geweldig. Je voelt je gekend, gewaardeerd. Je voelt nog niet dat er ook een schaduwzijde zit aan deze symbiose. Er treedt een verandering op in de hersenen van het slachtoffer. De euforie zorgt voor een toename van endorfines (het gelukshormoon), en die endorfines zorgen voor een toename van de euforie. Je wordt letterlijk verslaafd gemaakt. Je bent gegijzeld, en pas later zal blijken dat je gijzelnemer niet het beste met je voor heeft.

Wanneer de narcist er zeker van is dat hij je heeft, treedt de volgende fase in. Het devalueren. Je moet wel weten dat hij je niet meer vanzelfsprekend geweldig vindt. Je moet er wel wat voor doen. Veel narcisten schijnen in deze fase een totaal ander iemand te worden; kil, cynisch, kritisch. Als partner weet je niet wat je overkomt. Deze verandering veroorzaakt heel veel stress. Je wil terug naar hoe het was, en zal daarvoor je best doen. De verandering zelf valt niet te bespreken; jij wordt voor alles verantwoordelijk gesteld. Je kan hierover niet met anderen praten want je bent nogal geïsoleerd geraakt sinds je met hem een relatie in ging. Ondertussen wordt je identiteit verder afgebroken. De narcist kruipt in je, neemt je over. Je zit als een insect in zijn web. Hij manipuleert op verschillende manieren om te bereiken dat jij je schuldig en verantwoordelijk gaat voelen. Wat heb je toch verkeerd gedaan? Soms, totaal onverwacht, is de man of vrouw zoals je die kende weer terug. Juist door deze kruimels van liefde wordt je trouw weer aangewakkerd. Maar het verwart ook; net deed hij verschrikkelijk, maar nu doet hij weer zo aardig. Beeld ik me nu iets in? Je gaat twijfelen aan je eigen beoordelingsvermogen. Toch ben je nog sterk genoeg om je te verzetten tegen zijn slechte behandeling en dan treedt de volgende fase in: verdediging.

In deze fase vecht je dus terug. Maar je hebt geen zichtbare vijand. De narcist gebruikt verschillende subtiele manipulatietechnieken waardoor jij er hoe dan ook als de slechterik uitkomt. Onderzoek toont aan dat deze technieken worden gebruikt tijdens verhoren van veiligheidsdiensten, maar bijvoorbeeld ook in sektes. Doel: het breken van het slachtoffer. Omdat je inmiddels vervuld bent van schaamte en geïsoleerd van je eigen contacten, wordt je verdediging inderdaad minimaal. Uiteindelijk keer je je tot je aanvaller zelf. Dit is het Stockholm syndroom: de overgave aan de vijand. Je neemt het perspectief van de narcist aan, hebt geen contact meer met de realiteit omdat je het contact met jezelf verloren bent. Je bent nu waar de narcist je hebben wil; onder zijn volledige controle.

Dan treedt de laatste fase in: depressie. Omdat je in je eentje in een guerrila-oorlog zat, is er weinig van je overgebleven. Je bent een schaduw geworden van de persoon die je ooit was. Gelukkig vergeeft de narcist je je gebreken. In wezen zijn deze gebreken symptomen van ernstige mishandeling. Maar bijna geen enkel slachtoffer kan dit nog als zodanig herkennen.

Ik geloof in ieders eigen kracht. Als je weer in contact bent met jezelf, wordt het ook mogelijk je te beschermen tegen nieuwe mishandeling. Want een ding weet je zeker: dit nooit meer.

« waarom ontsnappen zo moeilijk is eenmaal ontsnapt, verzamel de brokstukken »

127 gedachten aan “Hoe kwam je in deze gevangenis terecht?”

  1. Wat geweldig bart dat jij je probleem erkent en er zo actief iets mee probeert te doen. Lijkt me heel fijn een boek van een ervaringsdeskundige met narcismediagnose die zelf verantwoordelijkheid neemt. Dat is misschien voor andere narcisten makkelijker toegankelijk om over zichzelf na te gaan denken. Net zoals hier het lotgenotencontact dingen beter dankbaar maakt.

    1. 2 narcistische ouders hebben mij gedeeltelijk opgevoed… Vanaf mijn 15 op mijzelf gegaan. 2 relaties gehad in mijn leven, beide een narcist! Ik lijk het aan te trekken.

      Ruim 8 jaar een relatie gehad met een kwaadaardige narcist, dit zijn werkelijke monsters! In alle jaren op stelselmatige basis misbruikt en mishandeld… op zo’n smerige, doordachte manier. Eenmaal ik alle kennis had opgedaan en meneer Narcist confronteerde en niet meer te manipuleren was… kreeg ik als kers op de taart een enkeltje ziekenhuis/ gezichtsoperatie… oogkas gebroken 😔 litteken oor, door snee met een mes en een doods- bedreiging.

      Zwaar getraumatiseerd, totaal geen idee wat ik met mezelf aan moet en meneer nog steeds geen enkel berouw, ontkent alles dat hij gedaan heeft… Deze “gedaantes” moeten achter slot en grendel, monsters zijn het!

  2. Ik heb eerst een jaar samen gewoond met mijn narcist en daarna 24 jaar getrouwd, waarna nog eens 4 jaar in een huisje in zijn tuin; dit alles in Verweggistan.
    Ik herken het zo pijnlijk duidelijk wat er op deze website geschreven staat en hoe ook ik gevangen werd in een web. Ik noemde het mijn onzichtbare gevangenis.
    Alleen, ik heb jarenlang verzet gepleegd door buiten zijn kennis om met vriendinnen af te spreken en uiteindelijk (het grote verraad) een baan te zoeken en te vinden (nadat hij er eerst een aantal in de grond had geboord). Ik had een gespleten leven zeg ik met een ondeugende grijns. Want dat is wat me rechtop hield. Inmiddels ben ik bijna 4 jaar terug in Nederland, alleen, en op weg naar mezelf.

  3. Het in de gevangenis terecht komen is heel herkenbaar. Je gaat het ook bij anderen zien.

    Maar hoe maak je mensen die je vertrouwd duidelijk, hoe moeilijk je strijd is in accepteren dat je in deze situatie zit en daarna dat iedereen roept dat je uit de relatie moet stappen, maar dat je zelf nog niet op dat punt bent.

    Veel mensen veroordelen mijn besluiteloosheid en de hoop dat er misschien tóch iets aan te doen is. Met je verstand weet je dat dat er waarwchijnlijk niet in zit. Maar qua gevoel zit ik daar nog niet.

    Ik hoop dat we in relatietherapie samen die conclusie kunnen trekken. En ik ben bang voor een leven in financiele ellende. ‘s Nachts wakker liggen omdat je niet weet hoe je rond moet komen.

    Door deze website kom ik erachter, dat mijn vader wellicht ook een Narcist is. Terwijl ik altijd dacht dat hij een autist zonder diagnose is.

    Dus vraag ik me af: durf ik geen knoop door te hakken omdat ik niet beter weet?

    Door alles wat ik hier lees doorzie ik zijn gedrag. Ik kan daar nu beter mee omgaan en accepteer zijn beschuldigingen niet meer. Ik weet nu dat het NIET aan mij ligt. En hij lijkt rustiger te worden. Ik stel me onafhankelijk op en leef steeds meer mijn eigen leven.

    Veel mensen verklaren me voor gek dat ik deze “broer/zus relatie” zonder intimiteit en met gescheiden slapen, accepteer.

    Binnenkort ga ik met EMDR-therapie beginnen en wil ik mijn trauma’s opruimen. Hij vindt dat prima, want natuurlijk komen al onze problemen door de trauma’s die anderen me hebben aangedaan. En ik ben vooral benieuwd als ik schoon schip maak, hoe ik er dan over denk. Als hij ziet dat ik dan missxhien wel een knoop kan doorhakken, is hij dan bereid daar met therapie wél aan zichzelf te werken? En komen we er dan achter dat hij écht niet kan veranderen?

    Zijn er meer menaen hier die deze twijfel herkennen?

    Thnx for reading, take care
    SummerMoon

    1. Mijn ervaring. Is dat dan juist het erger wordt. Als je aan jezelf gaat werken. Toen ik dat ging doen toen kwam ze er achter dat ze de grip op mij als gewillige man kwijt raakte. Het devalueren werd erger en intenser, de triangulatie gemener, en zelfs misbruik kwam om de hoek kijken. Allemaal in de hoop, mijns inziens, om het wegbreken te voorkomen. En toen dat niet werkte en ik mij los maakte, kwam de zwartmaak campagne pas goed los.

      1. Toen ik mijn ex-vrouw een keer confronteerde omdat ze me iets wilde laten doen, wat ik totaal niet wilde, werd ze eerst boos, vervolgens kwamen de krokodillentranen (een poging om medelijden op te wekken en alsnog haar zin door te drukken), en toen ik aangaf dat ze kon huilen zoveel ze wilde, maar dat ik me daar niet meer door laat chanteren, zag je de paniek in haar ogen en ging ze over op fysiek geweld. Bizar om te zien hoe een 40-jarige vrouw zich als een verwende kleuter gedraagt die iets lekkers ziet in de supermarkt en met zeuren, stampvoeten, boos worden, en huilend over de vloer rollen uiteindelijk zijn/haar moeder slaat omdat ze hun zin niet krijgen.

        In dat opzicht narcistes net 5-jarige kleuters.

      2. Dat is ook mijn ervaring. Toen is de hel losgebarsten. Vanaf dan is ook het fysieke geweld gestart. Maar ik ben weggeraakt. Ik heb het gered. En zal terug mezelf worden en gelukkig.

    2. Ik kom net op deze site en schrik. Een schrik van herkenning. Precies hier lees ik wat ik heb meegemaakt, 37 jaar lang… En ook mijn manier van reageren hierop. Mijn man was niet fysiek gewelddadig, hij ging gewoon zijn eigen gang en ik moest me volledig aanpassen. Allemaal alsof het de meest logische gang van zaken was. Ik heb me vaak zo eenzaam gevoeld. En als ik het echt even niet meer trok dan deed hij weer even zoals in het begin. Even maar. En daarna was ik weer terug in eenzaamheid. Hij was niet echt naar tegen me… maar hij zag me gewoon niet. Alsof ik een soort huisdier was. Hij is enig kind en zijn moeder doet precies hetzelfde. Ik bleef altijd hoop houden want ik wilde zo graag dat hij weer zoals vroeger werd. Ik maakte mezelf wijs dat het door zijn werk kwam, drukke baan. Vier jaar geleden zei dat hij een burn-out had en even tot zichzelf moest komen. Hij ging ‘tijdelijk’ even in een vakantiehuisje wonen. Ook dat wilde ik begrijpen. Ik heb hem meerdere malen opgezocht. Voorzichtig gevraagd wanneer hij weer thuis zou komen. Nog niet, nog niet, het gaat nog niet zo goed… Na enkele maanden echter zei hij, met verbaasde blik ‘Thuiskomen… ik kom nooit meer thuis… ik dacht dat je dat inmiddels wel snapte. Ik heb allang iemand anders. Ik geef niks meer om je’. En dat was het. Nadien alleen nog afhandeling van de financiën. Op een naar mij toe kille manier en zelfs met een glimlach.

      Getracht deze financiële afronding zo goed mogelijk te doen. Ik heb verschillende keren gevraagd om een echt gesprek… Daar is hij nooit op in gegaan. Hij zegt alleen dat hij alles heeft gedaan om een goede relatie met mij te hebben maar het bleek niet mogelijk. Mijn ex woont nu al vele jaren samen met iemand anders en hoe het met mij gaat laat hem totaal koud. Geen enkele interesse. In de afgelopen 4 jaar ben ik geestelijk en lichamelijk door een hel gegaan. Nu begin ik langzamerhand weer een beetje grond onder mijn voeten te voelen. En me te realiseren dat ik wel ok ben. Als ik iemand advies zou mogen geven, ook jou SummerMoon, dan is het om op te komen voor jezelf. Bepaal wat voor jou het leven waardevol maakt en bespreek dat rustig. Als je partner daar niet op in gaat, als je partner stoïcijns blijft… Durf dan conclusies te trekken. Neem je gevoelens serieus. Voor je leven voorbij is en je met lege handen staat.

      1. Hallo Susanne, ik heb je verhaal gelezen en het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik krijg er kippenvel van. Alles in jouw verhaal klopt met het mijne. Naast dat mijn partner mij overal heeft zwartgemaakt, hele nare verhalen over mij heeft verteld. Of ik gek ben, zo lijkt. Mijn partner is afgelopen maand tijdelijk op zichzelf gaan wonen, ook hij heeft een burnout gehad. Het is een geheim adres, ik mag niet weten waar hij is. Hij heeft ook al zijn persoonlijke spullen meegenomen. In ons huis is niets meer van hem te vinden. Hij heeft zichzelf gedelete, zo lijkt ‘t. Onze relatie heeft 27 jaar geduurd…

        1. Bij mij hetzelfde. Mijn vrouw zat niet lekker in haar vel, was al vier maanden thuis geweest omdat ze een hekel had aan haar werk en iets anders wilde proberen. Vervolgens heeft ze twee jaar lang een eigen onderneming gehad, terwijl ik in mijn eentje alle rekeningen betaalde en heeft ze me een dolk in de rug gestoken door vreemd te gaan met een vakantievriendje waar ze 25 jaar geleden een avondje mee heeft gezoend. Binnen twee weken na hun eerste contact lag ons huwelijk in duigen en werd ik van de gekste dingen beschuldigd. Het was namelijk mijn schuld dat ze vreemd was gegaan en ik moest mijn excuses maar aanbieden.

          Inmiddels is me wel duidelijk waarom de afgelopen 12 jaar zo zwaar waren. Ik had geen partner, die samen met mij iets op wilde bouwen, maar een partner die alleen maar uit is op chaos en drama.

          Het leed dat ze heeft veroorzaakt en de puinhoop die ze heeft achtergelaten zijn onbeschrijflijk.

          Ik vind het vooral erg voor de kinderen. Hun stabiele en onbezorgde leventje is voorbij en hun toekomst is ineens een stuk minder rooskleurig. Hun studiegeld is verdwenen.

        2. Hallo Marijke.
          Bij mij hetzelfde verhaal. Ineens was er een huurhuis voor hem beschikbaar….en toen was ie weg!! De scheiding was binnen 6 weken rond. Met achterlating van al z’n rotzooi! Die ik dus nu op kan ruimen.
          Ik herken zoveel in deze verhalen. Het kleineren, vernederen, dreigen, het uitspelen van de kinderen ten opzichte van mij door verhalen subtiel te verdraaien en zelf de onschuld spelen. Dat vind ik nog het ergste.
          De triangulatie , de poging om bijvoorbeeld mijn zus, die overleden is, erbij te halen en beweren dat zij het helemaal eens was met hoe hij over mij dacht. Kan niks, doet niks!
          Het gemene hieraan is dat ik haar nooit meer kan vragen. Terwijl ik eigelijk best wel weet dat ze dit nooit achter mijn rug om gedaan zou hebben.
          Ik ben 60 jaar en ga proberen mezelf opnieuw uit te vinden, na een relatie van 37 jaar. En reken maar dat dit gaat lukken! Deze vrijheid haalt mij niemand weer weg!!

    3. Na 15 jaar met een narcist zeg ik dit uit eigen ervaring: Regel je co-ouderschap, check je huurcontract, hypotheek en registratie bevolkingsregister, zet je geld ergens anders weg, regel een vluchtadres voor jou en de kinderen, schrap de gemeenschappelijke bankrekening, houd een boekhouding bij, verander alle sloten, licht je huisarts in, licht school in, licht de wijkagent in, installeer een digitale bewakingscamera met een directe upload, installeer een alarminstallatie, regel een straatverbod, bouw een dossier op met datum/plaats/getuigen/gebeurtenissen, zorg dat de kinderen veilig zijn, maak je administratie op orde, skip de relatietherapie, neem meteen een goede advocaat en kap ieder contact af.
      GEDRAAG JE ALS EEN GRIJZE STEEN IN DE REGEN : negeer iedere uitlokking tot een emotie en blijf heel zakelijk.
      Er zijn 2 manieren om van een narcist af te komen: “take the money and run” of zorg dat de narcist jou absoluut onaantrekkelijk en oninteressant vindt.
      Hou rekening met geweld, bedreigingen, laster, diefstal, inbraak, onteigening, psychische mishandeling ook van de kinderen, reken op een totaal circus van hulpverleners die het goed bedoelen maar die voor het karretje van de narcist gespannen worden, dreigende ontheffing uit het ouderschap, rechtszaken en manipulatie van iedereen in je omgeving.

      Bouw dat dossier op!

      Straks ben je VRIJ en dat voelt fantastisch! Zorg goed voor jezelf, je bent het waard.

    4. Nou dacht dat ook maar kan je vergeten o komt het daardoor zeker .terwijl vier jaar ervoor bij veilig thuis therapie beloofd was nu zegt hij ik heb gepraat en ze zeiden dat ik met mn beide benen oo de grond sta

  4. Toen ik mijn vrouw leerde kennen was ze een leuke vriendelijke en aantrekkelijke en vooral charmante lieve vrouw. Niets dat een vuiltje in de lucht in de weg kon zitten. Ik was dolverliefd maar aan die verliefdheid kwam snel een einde, totdat ik trouwde met haar, haar doel. Natuurlijk had ik hier en daar wel wat opmerkingen gekregen om me heen maar ik schilderde het af als jaloers of bemoeizuchtig, althans dat had ik me door haar laten aanpraten. Want mijn vrouw was de enige die telde. Ik zag het niet. Steeds meer vrienden lieten het afweten of verbraken het contact. Familie zag ik maar amper meer of ze had wel commentaar op iemand. Ze isoleerde me volledig, uiteindelijk had ik niemand. Toen we kinderen kregen moest het precies op haar manier, want alleen haar manier was goed. Ze kleineerde me en zette me openlijk voor schut. Nu had ze nog meer troef in handen. Kinderen tegen me opzetten. Ik wilde in principe maar 1 kind maar door haar manipulaties dwong ze een tweede, derde en vierde af. Manipulatie, stampvoeten, huilen en fysiek geweld was orde van dag. Ze zou het kind bij een ander halen… hoe dan ook. Elke dag op je wonden drukken, op je zwakke plekken. Constant maar de baas willen spelen. Dingen afdwingen en kwaad worden als een klein kind. Tijdens de dagjes uit, wandelde ik maar achter haar aan en deed alles wat ze zei. Zij regelde alles. Ik was totaal afhankelijk gemaakt. Weer een troef waar ze mee kon manipuleren. Destijds was ik het zo zat.

    Ik heb geprobeerd voor mezelf te gaan staan, mijn stem te laten horen in het gezin. Nou, ik heb de fanfare thuis gekregen hoor. Ruzies en scheldpartijen en klappen. Waar de kinderen bij waren. Toen ik de wanhoop nabij was ben ik opzoek gegaan naar een maatje die me kon begrijpen. Die vond ik. Alles moest ik in hét geheim doen. Dat was de mooiste tijd van mijn leven. Ik voelde eindelijk weer vrijheid en liefde zoals het hoorde. Het verwarde mij omdat ik dit lange tijd niet meer gevoeld had. Ik was dolverliefd maar durfde niet. Ik was bang. Ik kom niet meer bij mijn ware gevoel, alles had ze me afgenomen. Angst voor mijn vrouw als ze er achter kwam zij in een heks zou veranderen en de kinderen tegen mij op zou zetten. Door de nieuwe vrouw voelde ik dat ik sterk was en dat ik tegen mijn vrouw kon vechten. De nieuwe vrouw in mijn leven gaf me de kracht hier voor. Totdat mijn vrouw hier achter kwam. Ze vermoede iemand anders want ik zou zijn gehersenspoeld. Mijn vrouw was slinks… Ze eiste vol agressie en dwang kansen omdat zij mij die keer op keer gaf (wat had ik verkeerd gedaan??). Ik stemde er mee in en ze veranderde. In alles wat ik graag van haar zag. Ze was even de vrouw van in hét begin. Ze beloofde naar een psycholoog te gaan maar is nooit gegaan uiteindelijk. Haar vrienden vonden haar geweldig en die namen het voor haar op, alleen zij waren goed. Daar moest ik maar mee gaan praten. Natuurlijk nemen zij het voor haar op en weer zat ik weer vast aan haar. En ze kreeg het zo ver dat ons huwelijk gered was en ik degene bij wie ik me zo prettig en fijn voelde als en baksteen te laten vallen. Want ik had immers haar en de kinderen en verder niemand. De nieuwe vrouw spiegelde ik als bemoeizuchtig, oorzaak van de ruzies en dat ze probeerde mijn huwelijk kapot te maken. Ik heb haar verloochend. Slecht gepraat en hét ergste… Ik mis haar iedere dag. Elke dag denk ik aan haar. Ze was m’n redding en ik heb haar laten gaan voor de vrouw van mijn kinderen. Inmiddels zijn mijn kinderen groot. Maar zelf… Tja, mijn vrouw is milder geworden denk ik. Maar echt gelukkig…

  5. Ik zal hier mijn verhaal vertellen, om te laten zien hoe de ‘light’ versie ook schade aan kan richten. Zonder lichamelijk geweld, zonder ernstige oplichting, door iemand die aardige daden verrichte, meeging in mijn hobby’s, mee naar het ziekenhuis, iemand die altijd tijd voor me had en waarmee ik urenlang praatte. Maar die verbaal ontzettend naar en gemeen deed, met wie ik geen hartsverbinding had, waarvoor ik alles moest betalen, die over mijn gevoel heenwalste en veel ergernis en stress opleverde. Hoe ik 20 jaar gemanipuleerd werd in een contact met iemand met wie ik dat als persoon niet wilde. Dit lijkt allemaal niet ernstig, door de aardige daden en in belangrijke kwesties zich inzetten voor mij, maar toch heeft dit contact mijn leven nadelig beïnvloed en verhinderd dat ik met mijn leven deed wat ik wilde. Heel sneaky mijn leven afgepakt.

    Toen ik 20 was ontmoette ik een 31 jarige man. Hij wilde veel tijd met mij doorbrengen. Maar, hij wilde geen liefdesrelatie. Toch leefden we als een soort stel. Hem als persoon, daar ergerde ik me kapot aan. Het verwarrende was, dat hij constant kritiek op me had, maar wel veel tijd aan mij besteedde. Zijn verhaal was; ja, WE hebben het toch leuk samen, en als 1 van ons wel de geschikte partner tegenkomt, dan gaan we daar toch mee verder. Ik ging mee in zijn denkbeelden, in vele dingen.
    Over relaties, vriendschap, alles. Met al deze denkbeelden schreef hij eigenlijk voor hoe hij wilde dat er met hem omgegaan werd. In de omgang was hij verbaal heel naar en gemeen, snauwde, bekritiseerde, hoe ik praatte, mij kleedde, mijn lichaam. Als reactie op zijn nare gedrag, ging ik ook boos doen. Dan zei hij; zie je, jij doet boos. Dit was technisch waar, maar het voelde gigantisch oneerlijk, omdat dit door hem werd opgewekt. Inwendig heb ik me nooit aan hem geconformeerd, gelukkig. Omdat ik voelde dat het totaal niet klopte. Wat hij doet is aardige dingen doen, en daarna zeggen; kijk eens wat ik allemaal voor je doe! Op boze toon. Elk ding wat hij doet meet hij breed uit. En ook al wist ik dat het niet klopte, toch werkten de manipulaties. Wat telkens ontkent word, is zijn nare en akelige gedrag. Wat ontzettend kwetsend, verbaal naar en gemeen is. Dat komt door mij, door zijn rugpijn, door alles behalve hem. Door dit ontkennen, en toch weer aardig te doen, ga je er als vanzelf in mee. Altijd kritiek op anderen, mensen hun sluwigheden aankaarten, waardoor het lijkt of hij zo slim is en daarnaast mij beschermd voor gevaar. Wat écht goed is voor mijn leven verhinderd hij, door er negatief over te doen en kritiek te leveren. Hij doet zo idioot, dat je denkt; dit kan hij toch niet serieus menen, het zal wel aan mij liggen.
    In totaal 10 jaar, mijn 20ers tijd, kwijtgeweest, waarvan 5 jaar gratis bij mij inwonen, en geen cent meebetalen. ‘Als jij hier alleen woont, betaal je hetzelfde’. “Kijk eens wat ik allemaal doe voor jou, en ik heb al zoveel andere kosten..” dus moest ik het hele huishouden betalen. Seks? Nee hoor, ik deed gemeen, en daarom wilde hij het niet.
    Maar een ander huis zoeken, of werken, ho maar. Ik was dood ongelukkig, maar had mijn paard en werk. Toch zette ik hem eruit. Hij ging niet, mijn moeder en broer moesten eraan te pas komen.
    Hierna bleven we vrienden. Ook toen ik een nieuwe relatie kreeg. Die ging uit, en ik raakte depressief. Hij wierp zich op als ‘helper’. De nare, negatieve energie, besmette mij en trok me mee naar beneden; hij werkt niet, heeft geen hobby’s , door zich op anderen te richten, hoeft hij zelf niets. Ik bleef wel werken, en had hobby’s, maar het kleingeestige denken en over elk detail mieren, maakte mij onzeker en daardoor ging ik ook zo denken. En waarom bleef ik ermee doorgaan? Omdat ik aandacht kreeg, hij deed met mij mee. Hulpvaardig bij veel zaken. En daarom nam ik alles maar voor lief. Ik werd afhankelijk gemaakt en dacht niet zonder hem te kunnen.

    Ik ontmoette een man, die me seksueel op een voetstuk zette. Doordat ik door die vriend denkbeelden had verinnerlijkt over polyamorie, en ernstig depressief was, viel ik voor de avances van een gebonden man. Die was helemaal verliefd, en ik wilde toch geen relatie meer, omdat als dat uit zou gaan, ik dan weer depressief zou raken. Ideaal, voor de gebonden man. Ik werd extreem gezien door hem, en opgehemeld. Daardoor ging ik alles doen wat hij wilde en leefde alleen nog maar voor hem. Hij maakte me jarenlang wijs in therapie te zijn voor zijn extreme gevoelens voor mij, schetste een hele schijn realiteit. Ineens verdween hij.
    Ik vertelde wat er was gebeurd aan iemand, die me over narcisme vertelde.
    De man, bleek een amoreuze narcist te zijn. Ik zag in dat die vriend van het verhaal, ook narcist was, maar dan een ander type. En….mijn vader was het ook.
    Daardoor ben ik co dependent. Dat is er dus al die tijd al met me aan de hand.

    Ik heb die vriend uitvoerig over narcisme verteld. Hij gaat niet in therapie. Zelfs niet als ik het contact verbreek. Ik ben eindelijk zo ver dat ik het contact niet meer wil. Dit is heel moeilijk, want ik ben door al die jaren geestelijk afhankelijk geworden.
    Maar ik weet dat hij niet gaat veranderen. Het erge is dat een vriendin dit 20 jaar geleden al tegen me zei. Ik kon me niet voorstellen dat ik mijn leven zou vergooien, wat precies is wat er gebeurd is. Mijn doel is nu geworden om mensen van narcisme bewust te maken, op een effectieve manier. Een manier waarop ikzelf behoed zou zijn. Door alarmerend te zijn als iemand in een destructief contact zit, schrik je mensen helaas af. Ze kunnen niet geloven dat het zo erg is. Ze doen aan zelfafwijzing, als je zegt dat ze met een slecht persoon omgaan. Ik wil er graag iets op verzinnen, om mensen zo aan te spreken op een manier die aankomt.

    Narcisten kunnen er heel anders uitzien. En ook schadelijk zijn, terwijl ze ‘goed’ lijken.
    Zonder lichamelijk geweld, zonder financiële oplichting, zonder extreme toestanden, zonder vreemdgaan, komen ze ook voor. Maar als je niet weet dat het narcisme is, kun je er ook niet naar zoeken op internet. Hoe kunnen we het aan de wereld vertellen, zonder het woord te benoemen? Hoe kunnen we de symptomen zo beschrijven dat ze herkend worden? Want…je ziet het niet. Zelfs niet als je het weet. Ik hoop zo, dat ik hier iets aan kan veranderen.

    1. Zeg maar gerust ‘vernietiging’ ik vind naar mijn eigen ervaring de ‘light’ versie gevaarlijk, de variant die subtiel is en niet kan bewijzen, waar anderen in meegaan, sneller flying monkey worden.

      Precies wat ik meegemaakt heb met een hulpverleenster. medelijden en liefdesbombarderingen in het begin, heel veel voor je doen met cadeaus en dan ‘lieve agressie’ tonen maar verborgen ook ‘verbaal vernederen en beledigen’ maar heel soepel en gelaagd en later opzettelijk tegendraads gedrag, zowel stiltebehandelingen zowel opmerkingen naar jou ‘bevestigen en afnemen, valse bescheidenheid en excuses. Ze bleef bij eigen over mijn emoties/gevoelens zonder echt erover te bevragen en dat doorvertelde achter de rug om’ wat valse geschetst beeld vormde. Geen wederzijds gesprek, wel gevoelens verdraaide en mijn woorden misbruikte naar anderen ‘achter de rug om’ Wou mij alleen domineren 1 op 1 en wou ineens niet meer met die andere hulpverlener spreken (ondanks achter de rug om steeds wel) en inderdaad over jouw levenskeuzes beslissen zonder mij daarin meenemen en steeds bij anderen ‘jouw controleert en voor mij communicatie geblokkeerd heeft en dus monddood maakte’

      – dit is ook precies het nijpende voorbeeld waar je bij politie niet komt, die wil meestal bewijs en deze ‘light’ personen pakken het subtiel en verborgen aan en laten aan de buitenwereld de spontane, het charmante zien en de behulpzame, maar verborgen maken ze veel leed en schade. Deze persoon pakte het bij de één anoniem aan terwijl bij het ander gewoon haar naam gebruikte vanuit hulpverleenster vak, zij weet wat ze kan maken en wat niet, dubbel personage opvoeren. Hierdoor kreeg zij ook nog meer geloofwaardigheid en werd er zelfs een tipje aangenomen toen ze vanuit mij al verdachte was, bij mij was het zelfs dat zij eerder bij juist andere hulpverleners al slachtofferschap vertoonde en juist dingen ging zeggen ‘ik doe zoveel voor haar, ik vind haar moeilijk en het is lastig’ Hier zit dan een waarheid in maar verborgen dat er tegen jouw verteld wordt ‘ja ik vind het moeilijk meis, vervelend voor je, maar ik ben er voor je, we gaan ervoor totdat jij geholpen bent om kort daarna weer niets te krijgen en opzijgeschoven wordt, stiltebehandeling, opzijschuiven. Met man en macht vertellen wat ze doet en dat ze hiermee moet stoppen, dat ze de webcam aandoet en zelfs begint te schreeuwen/overheersen, wanneer ik zeg dat ze rustig moet praten en ineens uitzet wanneer jij feedback wil geven want je domineert. Als je dan ook met ‘controle’ te maken hebt en niet kan vluchten van mishandeling, dan eens ‘knapt’ uit PTSS ontwikkeld te hebben kan jij wel bestraft worden als dat bewezen kan worden, jij calculeert niet al je stappen zoals diegene met narcistisch gedrag en die je enorm gaslight. Op een gegeven moment uit een soort, angst en ‘er niet uitkomen’

      Ik vind dan ook dat er meer rekening moet gehouden met de ‘vlucht’ shock’ en ‘vecht’ reacties en PTSS. Deze personen maken dat jij als slachtoffer gestraft wordt, dat eventuele getuigen al flying monkey zijn en in mijn geval een ander al verlengstuk werd. Het maakt dat de dader ermee wegkomt en jij door gehele omgeving een vals dossier hebt, politie en justitie je extra slachtofferd maar ook als dader wordt aangemerkt i.p.v. de echte dader want die komt ermee weg en mag verdere slachtoffers maken, zelfs met kwetsbare mensen en mensen met verstandelijke beperking die niet voor zichzelf kunnen opkomen, jonge mensen die het thuis niet fijn hebben waar alle privacy op mijn bordje werd gegooid, misbruikte en herbruikte om mij weer neer te halen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *