Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden

Dit is een gastcolumn van Gerard

Een vriendin van mij die al zo’n 40 jaar ken is als kind zodanig ernstig mishandeld dat ze nu niet meer wil leven. Zowel haar stiefvader als haar moeder hadden ten minste narcistische trekken, ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden. Het doet me veel verdriet haar zo te zien lijden, nooit eerder ging iets zo aan mijn hart, pijn en verdriet. Ik heb het gedicht voor een deel wat algemeen gesteld omdat ik weet dat er zoveel leed achter voordeuren is, waar we maar weinig van weten…. Aan het einde van het stukje spits het zich toe op die vriendin. Mag dit een teken zijn voor hen die net zo lijden, er zijn mensen die ze niet alleen laten.
Lees verder “Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden”

Nu eens een keer voor mij

Dit is een gastcolumn van Gerard.

Ik was er als kind al goed van bewust dat er iets niet klopte, dat mijn ontwikkeling tegengehouden werd door de ellendige situatie. Ik voelde dat meer dan dat ik er toen woorden voor kon vinden. Nu kan ik dat gevoel nog steeds herinneren.

Ik heb de begeleidende kant van de opvoeding gemist. Wellicht de belangrijkste kant. Het gevoel dat je deugde, dat je slim genoeg was, je eigen keuzes kon gaan maken, dat ontbrak allemaal. Ouders waar je altijd op terug kon vallen? Waar? Wie? In plaats daarvan deden ze het tegenovergestelde: ze maakten mij angstig voor de hel, voor zichzelf, voor de toekomst, voor de buitenwereld. Ze maakten mij verward door hun dubbele boodschappen. Ze jaagden me op en ze zeiden dat ik niet genoeg mijn best deed, terwijl ze zelf de oorzaak waren dat ik op school heel matig presteerde.

Lees verder “Nu eens een keer voor mij”

Er is een deur opengezet

Dit is een gastcolumn van Gerard.

Je hebt heel veel gelezen, het moest wel, want je voelde al heel lang dat jouw leven pijn doet, elke dag, elke nacht. Je wist alleen niet hoe het anders moest, je probeerde het wel, maar het lukte steeds niet. Je wist niet hoe, waar of wie. Wie kon jou helpen, niemand lijkt het te snappen, je snapte het zelf ook niet maar je voelde het wel, voortdurend voelde je de koude dreigende duisternis. En je ging toch verder, is het leven meedogenloos?

Tot er ergens en beetje licht komt, toevallig omdat iemand je verwijst naar iemand die het allemaal heeft meegemaakt en ontdekte wat het was, hoe het heette: narcistische mishandeling. Iris haar boeken zijn het kantelpunt. Er is licht: het raakt me middenin mijn ziel, die ziel hunkert er al mijn leven lang naar.

Lees verder “Er is een deur opengezet”

Mijn narcistische moeder

Dit is een gastcolumn van Gerard

In de herkenning van elkaars verhalen merk je dat je niet alleen staat in de gevolgen van narcistische mishandeling. Ik schreef laatst een stukje waar anderen zich misschien ook wel in herkennen. Het is een weergave van waar ik nu ben:

In de verstikkende greep van het monster, moeder, God en de duivel tegelijk en dan op m’n tenen lopen, tot in het absurde rekening houdend met… Elk moment kan de bliksem mij treffen want er is geen plekje veilig, ogen overal, oren ook. Ik kan er niet meer tegen, het blokkeert me, maakt me onmogelijk om zelf te leven, mezelf te zijn, voor mezelf te zorgen, open en makkelijk te zijn.

Lees verder “Mijn narcistische moeder”