Over narcistische mishandeling bestaat veel onwetendheid. Wat je als slachtoffer veel tegen komt, is dat je verhaal op basis van de “normale criteria” beoordeeld wordt. Dus als je vertelt over zijn heftige reactie op het feit dat je op de verkeerde manier groette, dan krijg je als reactie dat daar “heus wel iets aan vooraf gegaan is, en dat je naar je eigen aandeel moet kijken”. En als een man vertelt over het enorme schuldgevoel dat zijn narcistische vrouw hem steeds geeft, dan is de reactie dat ze “het erg moeilijk zal hebben en dat heus niet zomaar doet”.
Het hele punt is, dat je ernstige pathologie niet kan beoordelen met normale criteria. Maar wat is normaal? En wat is pathologie? Ik geef een alledaagse situatie; ik ging met mijn kind en een vriendin naar een markt. Het was een markt in een klein toeristisch stadje, en de terrasjes stroomden vol. We hadden zin in koffie, maar ik ben nogal prijsbewust nu we op dit moment heel krap zitten. Bij een kraampje werd koffie aangeboden. Zou dat wat zijn? Ook al was het een middeleeuwse markt, ik ging er maar vanuit dat hij hedendaagse koffie zou schenken. De man in kwestie zag er grappig uit met zijn lange baard en middeleeuwse tenue. Zeker had hij koffie. Had hij ook cappuccino? Maar natuurlijk dames, ik ga eens iets lekkers voor u maken. Hij wreef in zijn handen. Gebiologeerd keken mijn vriendin en ik toe. Ging hij melk koken en kloppen? Ging hij een keteltje koffie opzetten? Wat er toen gebeurde leek wel zo’n scene die met een verborgen camera wordt opgenomen. Met een uitgestreken gezicht zette hij twee kartonnen bekertjes neer. Plechtig pakte hij een ouderwetse pot, waar hij cappuccino poeder uithaalde. In het bekertje, water er op, klaar. De allergoedkoopste en smerigste cappuccino werd voor ons neergezet. Terwijl hij met dit alles bezig was, vertelde hij hoe hij als bewoner van dit stadje zich inzette voor bezoekers, omdat die bezoekers zich scheel betaalden op de terrassen. Ze moesten toch elders een betaalbaar en heerlijk kopje koffie kunnen krijgen. Nog steeds verwachtte ik dat hij in lachen uit zo barsten om zijn eigen ironie. Maar hij was bloedserieus. Mijn vriendin vroeg hoeveel het kostte. Hij streek letterlijk met een hand over zijn hart en zei, “voor u slechts 4.-”. Hij deed ook nog aan liefdadigheid!
We waren te verbouwereerd en namen de koffie aan. We hebben de bekertjes nog leeggedronken ook. Vooral zijn ernst had ons kippenvel bezorgd. We werden belazerd, maar hij geloofde in zijn goede daad, in zijn “heerlijke kopje koffie”. Hij had niet de air van de oppervlakkige verkoper, die weet dat hij onzin uitkraamt maar gewoon wil verkopen.
Hij geloofde er zelf in, maar moet je dan meteen spreken van pathologie? We kenden de beste man niet. Je kunt pas op basis van heel veel ontmoetingen, heel veel interacties en voorvallen, vaststellen of iemand normaal is. Als het gaat om narcisten, sociopaten of psychopaten, vind ik dat je het ook vast moet stellen. Dat is je redding, omdat je het juk (dat je Gestoord bent en Opgenomen moet worden) waarmee je door zo iemand wordt opgezadeld, van je kunt afschudden.
Nadat we de lege bekertjes in de prullenbak smeten, heb ik nog overwogen om naar de man terug te gaan en te zeggen hoe zijn “heerlijke koffie” had gesmaakt. Maar ik had geen zin in het gevecht dat vermoedelijk zou zijn ontstaan. Als ik me beter had gevoeld, dan had ik het misschien wel gedaan.
2 reacties op “Waar ligt de grens tussen normaal en abnormaal (pathologie)?”
Doet me denken aan de cadeaus die mijn ex mij altijd beloofde voor mijn verjaardag.
Een paar weken van tevoren begon hij al omstandig uit te weiden over het geweldige cadeau wat hij voor me had.
Wist ik het al ,kon ik het raden?
Hij probeerde mijn nieuwsgierigheid te prikkelen ,en bleef daar maar op een achterlijke manier over doorzeuren.
Eigenlijk vond ik hem heel kinderachtig maar deed maar een beetje halfslachtig mee om hem niet teleur te stellen.
Een verjaardag deelde hij mij s,ochtends vroeg ,toen ik nog in bed lag, mee dat ik mocht kiezen: of een nieuwe blokfluit of een fiets………………..
Ik speelde niet eens blokfluit en had al een fiets, en wist dat onze financieele toestand de aanschaf van een nieuwe niet toeliet.
De volgende verjaardag, na dezelfde opbouw van nieuwsgierigheidsniveau, kreeg ik een best wel grappig tekeningetje. Hierin sprak hij over de verbouwing van onze oude serre tot atelier Seringe.
Orgineel gevonden ,maar de plannen zijn nooit verwezenlijkt, uiteraard.
Totale onwezenlijke ontkenning van de realiteit!
.
Hahaha, zo herkenbaar Inge!
Mijn vriend, die ik ruim 6 jaar had en waar ik nu mee aan het breken ben, door niet meer te reageren op zijn e=mails en zijn telefoontjes niet meer aan te nemen, woont in New Delhi en is Indiaas. We hebben leuke tijden gekend, maar van lieverlee veranderde dat, gingen mijn ogen open en weet ik wat hij heeft. Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats en dàt nóóit meer !!!
Over cadeautjes: Hij kwam steeds 3 mnd. hier en dan weer 3 mnd. terug. Door de telefoon begon al hij lang voor hij kwam te vertellen, wat hij ging kopen voor mij. Vaak dingen, waarvan ik dacht, dat heb ik niet nodig, ik heb al zo veel spullen. Toen hij begon over een beddesprei en kussenhoezen, zei ik, maar dat heb ik toch al, precies in de kleuren van mijn slaapkamer. Het viel me al op, dat hij het altijd moest vertellen; ik kocht ook wel dingetjes voor hem, maar zei dat niet, moest een verrassing blijven! Ik zei, ik hoef echt, het enige een flesje van mijn lievelingsgeur. Dàt koop ik voor je, zei hij. Hij kende het merk.
Als hij kwam had hij allemaal nutteloze dingen, die volgens mij uit de kast van zijn moeder kwamen of reclame-krijgertjes. Een sjaal, een horloge gekregen van een luchtvaartmij., glazen Indiase armbandjes, die mij nooit pasten, indiase kruiden en curries in potjes met geschreven etiketjes van zijn moeder, een naai-etuitje en portemonneetje met naam van een lucht.v mij, enz.
Het parfum had hij niet, was niet te koop, zei hij (L’air du temps van Nina Ricci, een wereldgeur!)
Dat allemaal tot daaraan toe. Mijn cadeautjes vielen maar zelden in de smaak aarde. Een after shave vond hij niet lekker en hij mikte het zo in de afvalbak! Idem dito met een douchegel. Een leverkleurig echt suède jack (gekocht, omdat hij nooit een jas had) heeft hij twee keer gedragen, omdat het echt koud was, verder nooit meer; het was zijn kleur nl. niet!
We gingen op verjaardagsvisite naar de buren, hij nam het horloge, dat ik had gekregen, mee voor de buurvrouw en zo verdwenen al mijn cadeautjes van lieverlee weer naar andere mensen! Niet te geloven, maar ik heb het zien gebeuren! Het vreselijke sprei gaf hij aan een oude dame uit mijn kennissenkring. Iemand van in de 80, die ook niet wist wat ze er mee aan moest, maar oké, haha. Omdat hij haar aardig vond ( of zelf aardig gevonden wilde worden 😉 )
Als we naar de markt gingen en standaard een patatje namen, kocht hij er altijd maar één om samen te delen. Een hele rare manier van zuinigheid.