Dit is een gastcolumn van Wilma en Richelle
Zaterdag 28 februari 2015 vond de tweede workshop (H)erkenning plaats. We weten het: er is voor deelnemers soms een grote drempel om de stap te zetten naar een workshop. Na afloop van de dag keken wij elkaar aan. Gelijktijdig spraken we het uit: wat een bijzondere dag! Buiten was het zonnig en koud, binnen is er hard gewerkt. Het is bijzonder; mensen komen binnen met een rugzak vol puzzelstukjes. Ieder puzzelstukje is weer anders. En toch kon aan het einde van de dag gezegd worden: “er vallen puzzelstukjes op zijn plek!”. Tijdens het ochtendprogramma werden ervaringen gedeeld, suggesties naar elkaar gedaan en vragen gesteld. De vraag die steeds weer terug komt is: “Doet de ander het expres, is hij of zij zich bewust van het manipulatieve gedrag?” Het bespreken van de fasen van herstel roept herkenning en hoop op, maar ook boosheid en verdriet. Het mocht er vandaag allemaal zijn.
Verschillenden stellen zichzelf dezelfde vraag: “Klopt het wat ik denk?” Het middagprogramma gaf daarom ruimte om te ontdekken: wat heb ik nodig om mezelf in de situatie op de been te houden? Bemoedigend is het wanneer je iemand hoort zeggen: “Ik weet gewoon dat ik een zonnebloem in mij heb”. Bijzonder om te merken dat ook voor deze dag het gezegde geldt: “Alleen ga je sneller, maar samen kom je verder”. Mensen: we hebben respect voor jullie inzet. Niet alleen voor deze dag. Maar voor iedere dag, dat je weer alle moed bij elkaar raapt om te léven.
Richélle en Wilma
9 reacties op “Klopt het wat IK denk?”
Zelden vijftien mensen bij elkaar gezien die elk door de hel gaan, en daar nuchter en moedig over vertellen. Zonder enige vorm van zelfmedelijden. De opmerking “heel herkenbaar” komt zo vaak voorbij dat ik weet dat DIT het beest is waar ik mijn hele leven al tegen vecht. Met alle aandoeningen, die slechts randverschijnselen waren van een probleem waarvan niet ik de oorsprong ben, maar toch echt die ouder en later die echtgenoot. Hoera; ik ben NIET gek.
Na de workshop heb ik geen enkele twijfel meer. Het Beest heeft een naam, bijbehorende vakliteratuur, en de handleiding van Iris om mijn huidige narcist te lijf te gaan en (hopelijk) mijn kinderen nog te redden. Een ervaren coach gaat me begeleiden bij de confrontatie van mijn woede over het gedane onrecht. Ik ben er zo klaar mee; het piekeren, het verdriet, de eenzaamheid en de allesoverheersende schaamte.
Ik liep ’s morgens moe de workshop in. Ik liep er ’s middags opgelucht uit. Ik ga strijdvaardig het pad van mijn eigen leven tegemoet. Erger dan het was, kan het niet meer worden. Dat heb ik mezelf beloofd.
Herkenbaar idd. Ik ben niet bij de workshop geweest, wel heb ik telkens die twijfel.
Ik heb met mijn beide ouders gebroken, ieders apart want ze zijn al sinds 1984 gescheiden. Sinds 2008 amper tot geen contact meer met mijn vader en sinds 2 jaar helemaal niet meer met mijn moeder en het blijft aan mij vreten of ik daar goed aan doe ondanks dat ik er ook rust van ervaar; eindelijk geen ‘gezeur’ meer, geen nieuwe pijn die meekomt met hun woorden en gedrag, ergens voel ik mij bevrijd van hun, alleen…
Mag ik dit maken? Klopt het wat ik doe? Ik blijf het mij maar afvragen terwijl ik tegelijkertijd niet eens ‘zin’ heb deze vraag te onderzoeken omdat ik ook blij ben van hun af te zijn…
Voor mijn eigen rust heb ik maar besloten dat het klopt wat ik over hun voel en denk, dat ze beide narcistisch en pathologisch zijn. Ik wil eigenlijk niet de eeuwige vraag stellen of die vaststelling wel klopt, ik wil eindelijk rust.
Herkent iemand dit?
Sandy, ik reageer op je laatste vraag: “Herkent iemand dit?”
Wat jij beschrijft is de pijn die je als kind-van met je meedraagt. Het is een pijn die door ieder kind-van herkend wordt. Je verlangt ernaar dat de vragen zich niet iedere keer weer opdringen, naar stilte en naar rust. Kortom, naar herstel. In de workshop spreken we over de fasen van herstel. Dit doen we, omdat we weten dat herstel mogelijk is! Het herstel kun je zien als een proces. Ik nodig je uit om contact te zoeken met één van de hulpverleners uit ons netwerk. Zij kunnen je steunen in de weg naar het herstel. Ik wens je veel moed en sterkte!
Hallo Wilma, Dank je wel voor je antwoord. Zojuist heb ik de coachings-info opgevraagd en ik heb me voor een workshop opgegeven.
Al een tijdlang ga ik eens per twee weken een uurtje naar een sociaal psychiatrisch verpleegkundige waar ik goed mee kan opschieten. Hij heeft mij wel een aantal dingen goed duidelijk kunnen maken, alleen het woord narcisme gebruikt hij niet gauw, daar ben ik eigenlijk zelf op uit gekomen en vooral sinds ik het boek van Iris gelezen heb, heb ik het idee dat ik echt in de goede richting zit.
Tevens ga ik binnenkort naar een psychosomatisch fysiotherapeute om via die weg meer duidelijkheid te krijgen op o.a. pijn die ik ervaar in mijn lichaam waarvan ik denk dat het voornamelijk komt door jarenlange enorme spanningen, hyperventilatie en angststoornis.
Ik heb de info over de coaches en therapeuten aangevraagd om eens te kijken of ik nu wel voldoende hulp krijg, de spv-er is ten slotte geen traumatherapeut o.i.d.
Groeten Sandy
Hoi Sandy,
Ik herken dit als geen ander. Ook ik heb geen contact meer met mijn moeder. Het contact met mijn vader heb ik ruim 25 jaar geleden verbroken, en 15 jaar geleden is hij overleden.
Mijn moeder zie ik nu al enkele maanden niet. Ik heb niet bewust met haar gebroken, maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat haar gedrag en uitspraken enorm pijn doen en zoals een echte narcist kan ze dit uiteraard niet accepteren en ontkent ze enige fout te hebben, en alle schuld bij mij neer te leggen.
Het is erg moeilijk geen schuldgevoel te hebben, en voelt alsof het web, ook zonder contact nog verstikt. Ik kan niet zeggen of er nooit meer contact zal zijn. Mijn moeder is 75, slecht ter been en alleenstaand, dus ook bij mij is er ook nog een plichtsgevoel haar te moeten bijstaan, al weet ik dat zij mij weer helemaal zal opeisen. Voorlopig kan en wil ik het absoluut niet. Ook ik ben aan het bijkomen en merk dat ik eindelijk tot rust kom. Ook ik heb het gevoel dat ik dit niet kan maken, maar ik weet geen andere manier.
Sterkte
Syl
Hallo Syl,
Mijn moeder is net als jouw moeder ook 75, achter een rollator en alleenstaand. Ze belt me om de zoveel tijd nog eens op en spreekt mijn antwoordapparaat in want ik neem niet op. Ze klinkt tot nu altijd boos en overigens ook in een kerstkaart en een verjaardagskaart die ik van haar kreeg klinkt alleen maar boosheid. Ze gooit het erop dat ik geen respect voor haar heb en het nergens op slaat wat ik doe, heel vermoeiend vind ik dat.
Voor mezelf heb ik besloten dat ik nergens op reageer zolang er zoveel boosheid en agressie in haar woorden ligt. Alleen valt het idd niet mee… En idd, wat als ze echt hulpbehoevend gaat worden, moet ik dan…?
Mijn vader idem dito, die haalt er wel 5 a 6 punten in een gesprek bij waar ik allemaal niet aan voldoe en pusht mij om te zeggen of ik toch nog weer contact wil want hij kan er niet van slapen, zolang ik geen antwoord geeft martel ik hem zegt hij en ik heb voor hem ook geen respect.
Nou fijn dan allemaal want verder is er hele zware radiostilte, dit is het enige wat ik krijg, het doet enorm veel pijn en eigenlijk ben ik ook enorm boos dat ze beiden apart zo met mij omgaan.
Ik wil me er niet meer door uit het veld laten slaan. Als ik mijn woede naar hun binnenin mij een stukje ruimte geef wordt ik er misselijk van en heb ik zin hun uit te kotsen en ze nooit meer te zien of te horen of wat dan ook en dat vind ik best heel heftig van mezelf dat ik het zo voel. Van nature ga ik graag met mensen om…
Jij ook sterkte Syl,
Sandy
Hoi Sandy,
Jazeker herken ik dat.
Ik heb ook met ze gebroken, ook met de rest van de familie (ooms, tantes, neefs en nichten).
En dat was me een proces!!! Ik vond het ontzettend pijnlijk en moeilijk, maar bovenal intens verdrietig.
Het is zó lastig, want wanneer is je grens bereikt, wanneer komt de tijd dat íemand eens zegt dat er van het contact niks klopt. Dat het helemaal niet gezellig, warm, liefdevol, hartelijk of prettig is, maar dat het daarop moet lijken. Het lijkt zo, maar het voelt niet zo! Dat je continu maar weer bij ze weg gaat met een onverklaarbaar ‘verdraaid’ gevoel.
Ja, dat herken ik wel. Maar dat is nou ook precies waar ik al die jaren inzat. Dat is nou ook precies waarom ze me konden bespelen. Ach, je moest een weten wat ze allemaal deden toen ze merkten dat ik écht niet meer kwam. Het is te zielig (en te ongeloofwaardig) voor woorden. Maar die zieligheid deed me wel járenlang smelten voor ze en het bracht me aan het twijfelen. Steeds maar weer opnieuw. Uitleg geven aan ze lukte niet. Ze zeiden ja en deden nee. Dat bracht steeds weer opnieuw de twijfels.
De twijfels van: ‘ach, ze weten niet beter en ‘ach, ze zijn op leeftijd’. Ja, dat zouden ze willen, dat ik daar nog steeds in zou trappen.
Ik ben zelf moeder en ik zou me in álle mogelijke bochten wringen als ze met mij zouden breken. Ik zou vooral en eerst eens kijken wat mijn aandeel is, openstaan voor ze. Dat deed ik ook voor mijn ouders. Ik wel naar hun, maar zij niet naar mij. Ja, tot op zekere hoogte, gespeeld uiteraard.
Zij hebben me eerst overal zwart gemaakt met hun leugens en verdraaiingen en toen er van mij uit niks meer kwam is er verder nooit meer naar me omgekeken. Dat zegt genoeg.
Groetjes,
M.
Hallo M,
Dat verdraaide gevoel ken ik idd ook, brrr, vreselijk gevoel. Altijd weer het idee tekort te hebben geschoten, een moeder die dan nog zegt, het was gezellig, terwijl ik me vreselijk voelde… Ik heb me zooo vaak een kreng gevoeld, want ik voelde mij echt niet goed als ik bij haar zat of als we de stad in gingen of wat dan ook. Ik vond contact met haar zo belastend en ik wist er geen kant mee uit.
En ik was altijd van de kaart als ik contact met mijn vader had gehad, vooral als zijn vriendin niet thuis was en we een gesprek aan de telefoon hadden gehad, de akeligste dingen zei hij tegen mij en ik sloeg alleen maar dicht… Als ik al mijn mond open deed zei hij alleen maar van ‘ja, schuif het maar weer op een ander af’.
Hij had mij er telkens mee…
En ja, ook ik kijk enorm uit met mijn kinderen en ik hoop enorm dat ik anders ben, of eigenlijk weet ik dat ik anders ben. Mijn kinderen mogen het zeggen als ze iets dwars zit, niet dat ik dat altijd makkelijk vind. Ik probeer er wel met ze over te praten en er zelf over na te denken.
Dat links laten liggen, die radiostilte is erg pijnlijk vind ik en tegelijkertijd ben ik opgelucht dat ze me met ‘rust’ laten, ik snap wat je bedoelt…
Groetjes Sandy
Ik ben afgelopen zaterdag op de workshop geweest. Had geen idee wat ik kon verwachten. Dat er zoveel mensen zijn die precies begrijpen wat ik nog dagelijks mee maak, was echt een verrassing. Een verademing ook. Het ligt niet aan mij, ik ben niet degene die gek is. ‘Alles wordt omgedraaid.’ was de letterlijke tekst van een van mijn mededeelnemers; verbijsterd over het onrecht wat is aangedaan. Je kunt er geen vinger achter krijgen.
Na afloop van de workshop snapte ik het ineens. Ik had nog steeds de droom dat het allemaal goed zou komen. Dat hij in zou zien dat hij verkeerd bezig is. Dat vrienden en familie ons te hulp zouden schieten en alle conflicten in perspectief zouden zetten. Het kon toch niet zo zijn dat de waarheid niet zou zegevieren? Dat alles wat ik te verduren heb gehad in de laatste 8 jaar niet zou worden rechtgezet? Dat was wat me zo op de been hield, dat ik op de een of andere manier beschermd zou worden en dat God, of wie dan ook, zou ingrijpen.
Na de workshop begreep ik dat dat nooit gaat komen. Er komt geen gerechtigheid, er komt geen waarheid aan het licht. Instanties en overheid schiet te kort. Vrienden en familie begrijpen het niet. Ik moet het zelf doen en alles achter me laten. Een nieuw leven zien op te bouwen en onderweg zien het grote gat in mij te helen. Ik moet zelf zien te dealen met het schuldgevoel, het verdriet en de jarenlange vernedering.
Jarenlang heb ik te horen gekregen dat hij fysiek niets meer met me wilde. Ik ben te dik en hij walgt van mijn lijf. Dat hoorde ik zo vaak, dat ook ik mezelf niet meer mooi vond. Op de workshop vertelde ik dit aan een van de mannelijke deelnemers die was meegekomen met zijn vriendin. Ik vond zijn reactie geweldig. Hij vond het pure verbale mishandeling. Kijk, zulke mannen zijn er ook. Die je niet afbreken, maar opbouwen.
Dankjewel lieve medecursist, ik zal je reactie nooit vergeten.