Narcisten en psychopaten blazen de basis van het menselijke verkeer (hoe we omgaan met elkaar) omver. Precies deze dynamiek maakt het voor veel mensen zo moeilijk om deze vorm van mishandeling te begrijpen.
Als mens wil je zekerheid, ieder mens wil dat. ‘Ik groet de ander, de ander groet terug’, en als de ander niet goed terug groet dan raak je uit je evenwicht. Je gaat de redenen na waarom die ander niet terug zou kunnen groeten, en een van die redenen is “Heb ik iets verkeerd gedaan?“ Zo ja, dan kun je het herstellen. Dan zal die ander weer groeten en is alles weer normaal.
Je kunt als mens niet leven als dingen die normaliter vanzelfsprekend zijn, ineens op losse schroeven komen te staan. Je doet van alles; werk, misschien kinderen opvoeden, huishouden, hobbies, en als daar nog eens bij zou komen dat je bij elke interactie met die ander het tegenovergestelde mag verwachten van wat normaal is, nou… dat wordt slopend.
En het is ook slopend, omgaan met narcistische of psychopathische mensen. Maar waarom proberen veel mensen het dan zo lang? Door die fnuikende dynamiek, die maakt dat je eerst altijd naar jezelf zal kijken, omdat je grip probeert te krijgen op de situatie. Een narcist of psychopaat houdt bij een eerste ontmoeting immers geen bord omhoog met “ik heb (trekken van) een stoornis dus alles gaat bij mij anders dan je zou verwachten”.
De stroom van “het ligt vast aan mij“, is ergens een prettige stroom, want het houdt een belofte in. De belofte dat er niets aan de hand is, dat het weer goed kan komen, dat je de interactie zo weer kan redden en daardoor weer over kunt gaan tot de orde van de dag. En juist hierom gaan slachtoffers heel ver in het proberen te redden van de relatie. Het besef “hier is iets grondig mis“, slaat immers de bodem onder je bestaan weg. Terwijl die eigenlijk al was weggetrokken, maar je dat niet kon zien.
Je staat dus op drijfzand. Het lijkt alsof je een bodem onder je hebt, maar dat is slechts het bovenste laagje. Daaronder zit een modderige substantie die je elke keer weer naar beneden trekt.
Als je de dynamiek hebt kunnen herkennen als destructief, als je weer vaste grond onder je voeten hebt gekregen, dan komt de fase van afstand te nemen. Je weet nu waar de oorzaak zit, dus je neemt als het goed is zoveel mogelijk afstand van de betreffende persoon. Tijdens deze fase wordt steeds duidelijker wat je overkomen is; alle absurde interacties die je steeds als “toevallig“ zag, blijken zich tot elkaar te verhouden. Er is een duidelijk patroon. Je ziet het voor je liggen alsof je naar het script van een slechte film kijkt, al was die film geen fictie maar jouw leven.
Nu komt ook de behoefte aan erkenning. Aan steun van anderen. En je bent niet voorbereid op het feit dat, ook al is dit een vrij normale verwachting, ook dit vaak abnormaal zal gaan verlopen. Als jij vertelt hoe hij tussen zijn tanden doorsiste “schatje, ruim eerst die rommel maar eens op”, dan zegt je toehoorder misschien “hij zei toch schatje? Hij vroeg het toch gewoon?“ Of als een ander slachtoffer een situatie beschrijft waarin zijn ex-vrouw heel kalm en beheerst zei dat ze zich zorgen om hem maakte, omdat hij zo warrig was, dan zegt zijn toehoorder misschien “maar het is toch goed als je vrouw om je welzijn geeft? Wat wil je nog meer?”.
Bedenk dat deze mensen op hetzelfde drijfzand staan. Ze willen dat alles binnen de normale kaders verloopt. Er zullen mensen tussen zitten die het onzegbare willen horen, die zich langzamerhand open gaan stellen. Misschien omdat er eigen verdrongen ervaringen geraakt worden en ze ontdekken dat ze het zelf ook kennen. Maar er zullen ook veel mensen zijn, die jouw verhalen opvatten als een aanval. Een aanval op hun idee van rust en veiligheid. Dan zul je je terug moeten trekken, want het laatste wat je hier kan verwachten is steun.
Elk mens is zelf verantwoordelijk voor een eigen basis, en als je die basis onvoldoende hebt kun je altijd hulp zoeken om het fundament te helpen verstevigen. Opdat je nooit meer in het drijfzand weg gaat zakken en echte grond onder je voeten krijgt.
Een mooi beeld, dat drijfzand. Ik volg je analyse.
Wat een goed verwoord stuk.
Het komt op een goed moment.
Het bevestigd mijn besluit om afstand te blijven houden van degenen die narcistisch zijn. En te kiezen voor mensen die Mens Zijn en waarbij ik gewoon mijzelf bij kan zijn en waar mijn grenzen worden gerespecteerd vanuit wederkerigheid en empathie. Want dat is de essentie van geestelijke gezondheid.
Mooie reactie op een mooi stuk
Precies zoals je het beschrijft is het Iris. Inmiddels, nu de rook aan het optrekken is van bijna 2 jaar geleden, zie ik het steeds meer op die manier. Wat niet wegneemt dat ik en jullie allemaal met een monster te maken had. De gekmakende verwarring had me volledig in z’n greep. Ik kon niet meer denken. Was mezelf volledig kwijt. Raakte om de haverklap in paniek. Angst, woede, verdriet. En dan de eenzaamheid. Hoe moet je zoiets vertellen aan iemand. Wie begrijpt zoiets. Je kan het niemand kwalijk nemen want als je het zelf niet hebt meegemaakt is het ook onvoorstelbaar.
Ik heb een strijd geleverd, die vooral met mezelf was. Ik had nooit gedacht dat ik het zou overleven, laat staan dat ik zou herstellen. Wat er veranderde was dat ik stopte met de strijd met mezelf en m’n beste vriend geworden ben. Ik ben inmiddels sterker dan ik ooit geweest ben. Nog steeds kwetsbaar maar ik herken nu de triggers. Wat jij beschrijft Iris, dat over dat wel of niet terug gegroet worden is daar een goed voorbeeld van. Ik herken het direct als een trigger of valkuil. Ik ga daar nu veel beter mee om. Komt mijn gezondheid echt ten goede hoor.
Drijfzand ja, ik ken het gevoel hoe het is om daar op te staan. Dat dunne korstje waar je zo doorheen kan zakken. Wat een verschrikkelijk angstig gevoel zeg.
Laat ik zeggen dat ik driekwart op weg ben met m’n herstel. Die ene kwart zal misschien niet helemaal verdwijnen. En misschien hoeft dat ook niet. Ik ben heel zwaar gewond geweest en zal er littekens aan overhouden. Ik heb nog dagen dat ik huil en heel boos ben. En dan weer een week die heel goed te doen is. Ik trek weer mensen aan die een prettig karakter hebben en waar ik met plezier mee om ga. En zij met mij. En inderdaad, er zijn mensen bij die ik allang ken. Van voor de tijd dat ik de betekenis van het woord narcisme kende. Er zijn mensen bij die ook op dat drijfzand hebben gestaan. Of er nog staan. In wat voor situatie dan ook. Zonder in details te hoeven treden voelen we elkaar goed aan. Er zijn eigenlijk weinig woorden voor nodig. De herkenning is genoeg. En er is geen schaamte, ook zoiets fijns.
En jou Iris, ben ik eeuwig dankbaar. Jij hebt naar me geluisterd, je hebt me tools gegeven om de stappen te kunnen ondernemen naar herstel. Jij zei dat ik niet gek was. jij hebt me duidelijk gemaakt wat m’n valkuilen waren. O, wat is dat belangrijk om dat te weten zeg! Jij hebt me door jouw boek geleerd om mezelf weer te vinden en van mezelf te houden. Ik ben oké, leuk en een goed persoon. Dat weet ik, dat heb jij me laten zien. Door jou ben ik er nog.
De duistere periode zal ik nooit vergeten. Af en toe kijk ik achterom. Dat moet wel, want dan weet ik weer dat dat nooit meer mag gebeuren.
Het gebeurt nog regelmatig dat als ik alleen ben ik mijn emoties over me heen laat komen. Verdriet en woede. Dan huil ik. Geeft niet, het moet er toch uit. Het hoort bij het herstel en elke traan is er één. Hij kan er maar uit zijn. Ik ben er nog niet maar ik kom steeds dichterbij.
Veel liefs en kracht allemaal.
Mooi en zo herkenbaar verwoord … Je bent al een eind verder op het pad richting volledige vrijheid maar je inspireert me om door te gaan. En werkelijk: de herkenning, het feit dat je wéét wat de ande bedoelt zonder het te hoeven uitleggen voelt zo als een opluchting. Ik wens je nog heel veel kracht en sterkte!
Mooi geschreven!…en wij zijn idd niet gek,dat zijn zij!..Snakte naar begrip vd buitenwereld maar door zijn ‘mooie’ masker werd dit heel lastig en nog vele van mijn vrienden/familie begrijpen het niet!..en weet je,ik begrijp dat!..Hij is zo sociaal,attent en aardig! Tè mooi masker! Sterkte!
Mooi metafoor Iris! Na bijna vijf jaar geleden te zijn vertrokken, heb ik nog steeds het gevoel tot mijn knieën in het drijfzand te staan.
De gevolgen van jarenlange manipulaties zijn enorm. Zodra ik een beetje vaste grond voel, ervaar ik dat als zeer onwennig. Alsof ik opnieuw moet leren, kijken bewegen, voelen, praten en horen.
De kinderen trekken mij zo gemakkelijk terug die modderpoel weer in, immers zij staan er nog middenin. Van de omgeving en instanties verwacht ik zeer weinig. Er zijn gelukkig genoeg lieve mensen om ons heen, maar het onbevangene is voor altijd geschonden. Zo af en toe een moment (een boomtak) waar je je even! aan vast kan houden, ik koester deze momenten!!! Dus blijf je richten op het positieve, de mogelijkheden zien en ook aangrijpen. Dat hebben wij juist jarenlang gedaan om ons hoofd boven het drijfzand te houden. Wij kunnen dit als geen ander…onze uithouding is groots! Dat houdt mij op de been.🍀
Zo Goed en helder omschreven. Ik zie het niet direct, pas later. Dan ben ik al moe van het geven.
Mooi verwoord iris. in 2013 eindelijk definitief de stap gezet en weggegaan na 18 jr. eenhoofdig gezag en op geen enkele manier nog contact met hem ondanks dat we samen drie kinderen hebben. dit is aan een kant bevrijdend. Maar voel nu alsof ik opnieuw start met mijn leven alsof ik nu voor het eerst moeder ben en een andere vrouw. Heel apart maar ook super spannend. Het moeilijkste nu vind ik dat emotionele dat ik dit zolang heb volgehouden en het me uiteindelijk niets dan ellende heeft opgeleverd dat verdriet zit heel diep. En als ik naar mijn kinderen kijk wat dit met hun heeft gedaan en hoe ze langzaamaan hun weg weer moeten vinden, afschuwelijk. Ik wens iedereen die hier mee te maken heeft heel veel kracht en kijk vooruit en geniet van ieder mooi moment die het leven je geeft❤
Ik zal dit boek ook lezen, als ik nu lees hoe jullie hiermee omgaan. Ik ben ook moeder van drie kinderen en 20 jr ben ik” getrouwd “met een man met narcisme en een drankprobleem. Waar ik me het grootste zorgen om maak, zijn de kinderen. Zal het niet nog erger worden als ik zou scheiden?
Hoi,
Je stelt een terechte vraag, en ik wil je echt van harte aanraden om ten minste mijn tweede boek te bestellen, dat o.a. uitgebreid in gaat op scheiden van een narcist en hoe dit te doen. Hoe blijf je zelf overeind, hoe zorg je dat je zoveel mogelijk van zijn radar bent, etc. Het is een zwaar proces, waarbij het belangrijk is om goed voorbereid te zijn. En de uitkomst is heel belangrijk: jouw vrijheid (en die van je kinderen). Dat je weer met jezelf mag leven in plaats van tegenover jezelf.
Sterkte!
Iris
Jeetje jou verhaal is het mijne . Zoveel herkenning. Zowel het drankprobleem als het narcisme. Ik wens je heel veel sterkte.
Het is toch te gek voor woorden dat een narcist overal mee weg komt en zijn slachtoffer in de kou blijft staan. Zelfs de mensen om me heen reageren zo. Ze hebben allemaal iets van van ik blij moet zijn er van af te zijn. Dat ben ik niet! Meer dan 30 jaar heb ik gevochten om een normaal huwelijk te hebben. Meer dan 30 jaar heb ik vele beloftes gehoord die nooit waar gemaakt zijn. En nu, nu sta ik alleen, niemand die eens een arm om me heen staat en me het gevoel geeft dat ik er ook toe doe. Ik wil niet meer, ik wil stoppen met leven!
Lieve Mieke,
Wat vreselijk dat je zo lang gevochten hebt voor iets waarvan je nu weet dat het het eigenlijk niet waard was. Ik herken dat gevoel heel erg en ook de gedachte ‘ik wil stoppen met leven’ herken ik en is heel begrijpelijk. Waarom steunen mensen ons niet gewoon? Waarom maken ze onze pijn weg door ‘t weg te wuiven? Ik kan er ook niet mee omgaan. Heb wel een manier bedacht om het dragelijk te maken, misschien heb je daar iets aan. Ik denk, iedere keer dat iemand me zo benadeelt door z’n reactie: Blijkbaar zijn de meeste mensen echt vrij goed op deze wereld. Blijkbaar is hij/zij, die dit nu zegt, vrij ongeschonden en kan hij zich gewoonweg niet voorstellen dat je zoiets ergs mee kunt maken. Dat geeft me kracht, om de lichtere kant van het leven weer een beetje te zien. En verder ben ik bezig met het vinden van een psycholoog die wel de diepte van mijn pijn begrijpt. Ik hoop dat jij ook zo iemand kunt vinden, want je hebt recht op een stevige fundering, zoals Iris het beschrijft.
Succes & liefs, Amel
Het is een alleen staande strijd Mieke. Ik zie en hoor je…omdat wij zien wat een ander niet ziet, en wil zien. Dat maakt het zo moeilijk. Hou de energie voor jezelf, die heb je hard nodig…
Lieve Mieke,
Ik begrijp het,omdat ik ook daar geweest ben waar jij nu staat.
De pijn is te erg soms om te dragen,de eenzaamheid onverdraaglijk.
Het onrecht hemelschreiend.
En toch…ik hoop zo dat er een sprankje besef is dat je zelf zo ontzettend waardevol bent.
Je bent weg gegooid bent door iemand die het niet waard is dat hij nu het laatste woord krijgt in jou wanhoop.
Kun je de moed opbrengen om iedere dag iets te bedenken,iets heel kleins,iets liefs,waardoor je weer moed krijgt?
Je bent het waard.
Gooi jezelf niet weg lieve Mieke.
Je hebt de moed gehad weg te gaan,dus er zit een kracht in je die je nu waarschijnlijk zelf niet meer ziet.
Je bent zooooo kostbaar!
Hoi Mieke,
Wat naar dat je het zo moeilijk hebt. We hebben je een persoonlijk bericht gestuurd.
Heel veel sterkte!
Je bent niet alleen.
Iris
Lieve Mieke, ik lees dat je meer dan 30 jaren hebt gevochten om een normaal huwelijk te hebben. Wat heb jij een kracht zeg!
Wacht tot je eens een lieve arm om je heen krijgt….en je plots zal voelen dat er écht fijne relatie’s bestaan. Het kan alleen maar beteren, het slechtste heb je achter de rug.
Ik leef met je mee. Warme omhelzing van Bea
Lieve Bea, ik moet eerlijk zeggen dat ik helemaal geen kracht heb. Ik heb alleen gevochten voor mijn kinderen, en ik zit me nu af te vragen of ik dat niet beter had kunnen laten. Op dit moment is het eigenlijk zo dat ik niets meer van het leven verwacht. Na vanaf mijn 10e jaar door een narcistische moeder en later dus door een narcistische man te zijn misbruikt zit ik nu op mijn 68ste op de puinhopen, en kan niet eens meer van het leven gaan genieten, voorzover dat mogelijk is, door een paar vervelende lichamelijke aandoeningen.
Ik heb een paar dozen morfine pillen, haal die af en toe tevoorschijn maar leg ze toch weer weg, me afvragend waarom ik daar nu niet de moed toe heb.
Dat is wat narcisten met je kunnen doen, en ze blijven nog ongestraft ook.
Drijfzand ja,inderdaad.
Het leven na de narcist valt me behoorlijk zwaar,ook omdat mijn omgeving ten onder is gegaan in dit drijfzand.
De isolatie en haat wordt juist steeds groter,terwijl ik hoopte dat na anderhalf jaar er wat meer begrip zou zijn.
Daarbij is het erg moeilijk dat wanneer je door de narcist ook financieel geruïneerd bent een goede therapeut te vinden.
Het voelt steeds alsof ik nog steeds “gepakt” word door de narcist,wiens vernietigend werk tot op de dag van vandaag door gaat.
Anderhalf jaar geleden leek het makkelijk om te zeggen,:”Ik ga leven”
Dat is ook zo,Ik leef ook.
Maar het is toch vaak niet meer dan overleven.
mooi is het omte zien dat ook omdenken hier van toepassing is.Je narcistische partner zoals het benoemd wordt doet niets anders dan jijzelf.Hij ziet je niet hij vormt een beeld.Jij bent voor hem net zo moeilijk te zien als andersom.maar jij bent in het voordeel aangezien de meeste om jou heen je wel te volgen bent.maar ook hier op een onzichtbaardere manier zijn net zo goed problemen in het contact.Alleen veel kleiner met minder gevolgen.Om zijn eigenwaarde en wantrouwende kijk te overstijgen maakt hij een geweldige ik.Die wel alle aandacht en erkenning krijgt.ipv het jonge kind wat niets anders kreeg dan ontkenning.Zich misschien ging aanpassen aan de moeder en nu niet meer weet wat zijn of haar gevoelens zijn.te ervaren in projecties.Volgens mij is de basis dat deze kinderen wel de energieen goed opvangen heel alert zijn op emoties.Maar het hoe en waarom moeilijker kunnen zien.Vaak staan ze als volwassenen zo wantrouwend in het leven dat ze de feiten bestempelen als liegen om zo de veiligheid van hun beeld te waarborgen en ze zich zo niet hebben geleerd bezig te houden met de vraag waarom de dingen zijn zoals ze zijn.Er ontstaat geen contact.Contact lukt wel verbinding lijkt niet te lukken omdat het wantrouwen en gevoel van misbruik steeds op de voorgrond aanwezig zijn.
Alle respect hoor voor jou,maar ik ben het zo spuugzat,dit soort redeneringen.
Het voortdurend begrijpen heeft me totaal uitgehold en geruïneerd achter gelaten.
Ik praat voor mezelf,maar dit is wat ik ook van andere slachtoffers hoor.
De eindeloze therapieën en gesprekken hem maar te begrijpen…
Dat is volgens mij het drijfzand waar de omstanders en hulpverleners in verzeilt raken,en de dader uiteindelijk vrij spel geven.
Ik ben zoooooooo moe van het begrijpen!
Wauw das het enigste wat ik zeggen kan. Veel herkenning en erkenning. Net therapie opgestart bij Richelle in Dordrecht. Het geeft me het gevoel dat ik “thuis kom” terwijl ik inmiddels geen thuis meer heb. Het komt wel weer goed met mij.het duurt alleen ff. Dank jullie wel!
Poeh ontzettend goed verwoord, het slaat de spijker op zijn kop! Mijn moeder heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis, en toen ik nog thuis woonde had ik letterlijk nachtmerries, dat ik in de lucht sprong en heel ver naar beneden viel. Ik had geen grond onder mijn voeten. Deze dromen had ik heel vaak. Heel naar, als je zo naar beneden valt. Vreselijk nare tijd. Ik huilde elke dag. En ik dacht dat zij geweldig was, en dat alles aan mij lag. Wat ben ik blij dat die tijd achter me ligt. Iris ik ben zo blij dat ik jou heb “ontmoet” via je boek, via je site. Door jou heb ik ingezien dat het niet aan mij lag, maar dat mijn moeder echt een stoornis heeft. Ik wist niet eens dat meerdere mensen dit hebben, en dat meerdere mensen helaas zo’n ouder hebben (gehad) of partner! Ik dacht dat mijn moeder de enige was. In het begin was het erg schokkend voor me en heb ik het boek een half jaar opzij gelegd. Ok kon het niet aan. Ik denk dat ik de waarheid niet aankon. Dat is inmiddels twee jaar geleden. Nu heb ik het hele boek wel gelezen en heb het contract weer verbroken. Al bijna twee jaar heb ik haar niet gezien en dit wil ik zo houden. Ik wens iedereen heel veel sterkte toe en weer grond onder je voeten te krijgen.
Dit had ik precies zo, die dromen over vallen. Van heel hoog. Brr. En ik ook een narcistische moeder. En ook ik dacht vaak dat het allemaal aan mij lag.
Heel knap hoe je het hebt aangepakt, rustig aan steeds meer besef laten doorsijpelen en je grenzen stellen.
Pff wat erg Abel dat je ook zulke dromen hebt gehad en helaas ook een narcistische moeder 🙁
Bedankt dat je t knap vindt van me. Ik heb al een hele weg gegaan hoor. Sinds m’n 19e het huis uit.. meteen gaan samenwonen, want ik kón gewoon echt niet alleen zijn, of voor mijzelf zorgen. Zij had me helemaal klein gemaakt, ik voelde me niks waard en vertrouwde niemand. Toch heb ik een hbo opleiding gedaan, en mijn diploma heb ik behaald door de steun van mijn toenmalige vriend en 2,5 jaar psychotherapie. In die tijd geen vrienden gehad.. ik vertrouwde echt niemand. O wat een tijd als ik daaraan terugdenk! Toen al had ik het contact met m’n moeder verbroken. Heel erg gemis gevoeld van geen moeder te hebben. Maar toen geleerd dat je beter geen familie kunt hebben dan eentje die niet goed voor je is. Het blijft moeilijk te accepteren dat ze zo is en nooit zal veranderen. Maar voor mijzelf het beste. Wat is er mooier dan jezelf te zijn? Ik wens je heel veel sterkte toe met je herstel!
Bedankt Iris!!
Dit geeft me hoop en ook een veilig gevoel, omdat ik weet dat er mensen zijn die doormaken wat ik doormaak.
Toch snap ik het ergens wel dat de omstanders de narcist geloven. Wij hebben hem of haar ook geloofd. De mooie praatjes de loze beloften. Het feit dat iemand mij zo bijzonder vond maakte me kwetsbaar en blij. Dan ineens is het zoeklicht weg en stond ik in het donker. Ik wilde wanhopig weer in zijn lichtstraal komen maar dat lukte niet meer. Tot mijn grote schrik merkte ik dat het licht in mezelf ook gedoofd was. Dat ben ik nu weer aan het aansteken. Het is nog een klein vlammetje maar ik kom er wel. Lieve mensen richt je op jezelf voor zover dat kan en bedenk je bent niet alleen.
Dit is duidelijk en helder beschreven
In jouw woorden heb ik mij zo goed kunnen vinden. De continu twijfel aan mijzelf is slopend, de onzekerheid het is ongelofelijk hoe ze je eigen Ik in de war schoppen en beschadigen
Bedankt voor je prachtige verwoording
Bedankt Karina! Jij ook met jouw herstel en heel naar dat je zo weinig mensen vertrouwde, hoop dat dat nu anders is.
Heel helder verwoord. Zelf gebruikte ik het woord rookgordijn. Drijfzand gaat nog dieper. Proficiat met je boek. Lode.
“Je kunt als mens niet leven als dingen die normaliter vanzelfsprekend zijn, ineens op losse schroeven komen te staan. Je doet van alles; werk, misschien kinderen opvoeden, huishouden, hobbies, en als daar nog eens bij zou komen dat je bij elke interactie met die ander het tegenovergestelde mag verwachten van wat normaal is, nou… dat wordt slopend.”
De laatste tijd ben ik me er van bewust geworden dat ik in langdurigere contacten op een gegeven moment altijd weer nerveus word en blij ben als ik op een gegeven moment ( al is het maar tijdelijk) aan het contact kan ‘ontsnappen’ voordat het eventueel ‘in de soep gaat lopen’.
Ik begin hier een beetje zat van te worden, want ik begin een patroon te herkennen waarbij ik vermoed dat precies het bovenstaande op mij van toepassing is. Opgroeiend in een narcistisch gezin wist ik niet beter dan dat het zo ging. Je stelt je open en je wordt neergesabeld. Zo lang het contact vers is, kan ik geheel en al van mezelf uitgaan en zonder veel moeite vertrekken nog voor er zich überhaupt iets vervelends zou voordoen. Is het contact eenmaal verdiept en stel ik me open voor de ander, dan beginnen mijn problemen pas ECHT!! Ik merk dat ik nog altijd vreselijk bang ben tegen mezelf uitgespeeld te worden. Waarom? Het antwoord is simpel: gewoon omdat het KAN! Als ik me openstel, is dat in mijn ogen nog steeds een vrijbrief voor die ander om zich tegenover mij te misdragen. Zolang ik me afsluit, lukt dat immers niet. Ik ben ervan geschrokken hoe sterk deze angst al die tijd nog steeds bij me onder de oppervlakte heeft geleefd. Ik weet nog niet wat ik eraan ga/kan doen, maar ik denk dat bewustwording de eerste stap is om er anders mee om te gaan.
Simone, wat heb je dit duidelijk uitgelegd.
Ik ervaar iets dergelijks.
Inmiddels ben ik 3 jaren van mijn narcistische man weg.
Tot op de dag van vandaag merk ik een zekere angst in mij naar de ander toe of hij/zij in het begin van een contact toch niet plots verandert? Ik stel mij open en communiceer vlot maar ik hou een zekere reserve want….de ander zal toch straks ‘plots uit een gemene hoek komen’.
Ik stel vast dat dit mijn ‘erfenis’ is vanuit mijn triestig huwelijk met een narcist.
Het betert stilaan. Ik kan en durf terug in vriendschappen geloven en in de authenticiteit van mensen.
Mijn vertrouwen groeit en dat geeft een vrij gevoel.
Liefs van Bea
Ja, ik vind het nog altijd het moeilijkste bij deze stoornis om woorden te geven aan wát er nu precies zo schadelijk is in de interactie met een narcist. Om het te kunnen uitleggen, aan jezelf en aan een ander. De voorbeelden die Iris in bovenstaande blog aanhaalt, zijn dan een feest der herkenning! Het gaat meestal (altijd?) om paradoxen en die zijn mentaal (en emotioneel) het lastigst te ontrafelen. Mensen die dit niet hebben meegemaakt, hebben er geen idee van wat voor capriolen je in je geest moet uithalen om chocola te maken van een situatie met een narcist. En zelf weet je dat lange tijd vaak ook niet/soms misschien wel nooit. Daarom zijn zulke beschrijvingen zo belangrijk. Om ons bewust te maken. Waarvoor dank, Ilse! Waar ik ook veel aan gehad heb, was de online versie van Ratmoeders. Daar werd zonder enige morele censuur of verbloemend taalgebruik open en bloot beschreven hoe geniepig een narcistische moeder nu eigenlijk precies te werk gaat. De cynische ondertoon vanwege de terechte verontwaardiging over zulk gedrag heeft mij destijds heel erg geholpen om mijn woede te kunnen ervaren. Zal een omstander je geloven als je zulke dingen over je moeder zegt? Meestal niet. Maar daarom is het nog wel waar.
Wat heerlijk om te lezen dat je er niet alleen voor staat.
Ik wil weg, maar ik kan niet weg. Ik zit vast in drijfzand.
Het voelt als een kluwen bol wol waar ik aan trek.
Iedere keer als ik denk een opening te hebben gevonden, dan ben ik weer terug bij af.
Kinderen, financiën en bang wat de narcist gaat doen als ik weg wil/ga.
Dat zijn voor mij de redenen om even geen lichtpuntje te zien.
Soms denk ik, hoe zorg je ervoor dat hij vertrekt?
Dan is hij blij, want hij gaat weg en kan ik door met mijn leven.
Iemand hier ervaring mee?
Hoi Christien,
Een lastige situatie, en herkenbaar voor velen. Zeker hoe je het beschrijft als die kluwen wol.
Ik ga in mijn tweede boek (hoofdstuk 5) heel uitgebreid in op deze problematiek. Als je weg wil, wat komt daar bij kijken? Hoe kom je uit de gevoelens van onmacht? Waar moet je allemaal aan denken? Van sterker en autonomer worden tot praktische regeldingen, ik behandel het helemaal. Maar ook ‘wat als je (nog) niet weg kan’? Hoe kun je er dan mee omgaan, wat kun je doen? Ook met veel ervaringsverhalen van mensen die hun weg vonden.
Juist omdat er veel mensen in een situatie zitten als de jouwe en het allerbelangrijkste is dat jezelf overeind blijft.
Ik hoop dat je hier wat aan zult hebben.
Veel sterkte!
Iris
Hoi Iris,
Ik ga het 2e boek bestellen, zodra dit mogelijk is. Ben heel benieuwd hoe anderen omgaan met hun situatie als ze (nog) niet weg kunnen.
Omgaan met de narcist lukt mij al aardig: door onverschillig te zijn voor al zijn chaos in zijn leven en zijn aanvallen op mij, niet te reageren op zijn woede, hem niet laten merken dat ik weet dat hij “knettergek’ is en vooral weten dat NIETS (nooit) helpt.
Het eerste boek heb ik al meerdere keren gelezen en het heeft me kennis en inzicht gebracht.
Dank je wel voor je reactie. Ik voel me even niet alleen.
Liefs,
Christien