Narcisten en psychopaten blazen de basis van het menselijke verkeer (hoe we omgaan met elkaar) omver. Precies deze dynamiek maakt het voor veel mensen zo moeilijk om deze vorm van mishandeling te begrijpen.
Als mens wil je zekerheid, ieder mens wil dat. ‘Ik groet de ander, de ander groet terug’, en als de ander niet goed terug groet dan raak je uit je evenwicht. Je gaat de redenen na waarom die ander niet terug zou kunnen groeten, en een van die redenen is “Heb ik iets verkeerd gedaan?“ Zo ja, dan kun je het herstellen. Dan zal die ander weer groeten en is alles weer normaal.
Je kunt als mens niet leven als dingen die normaliter vanzelfsprekend zijn, ineens op losse schroeven komen te staan. Je doet van alles; werk, misschien kinderen opvoeden, huishouden, hobbies, en als daar nog eens bij zou komen dat je bij elke interactie met die ander het tegenovergestelde mag verwachten van wat normaal is, nou… dat wordt slopend.
En het is ook slopend, omgaan met narcistische of psychopathische mensen. Maar waarom proberen veel mensen het dan zo lang? Door die fnuikende dynamiek, die maakt dat je eerst altijd naar jezelf zal kijken, omdat je grip probeert te krijgen op de situatie. Een narcist of psychopaat houdt bij een eerste ontmoeting immers geen bord omhoog met “ik heb (trekken van) een stoornis dus alles gaat bij mij anders dan je zou verwachten”.
De stroom van “het ligt vast aan mij“, is ergens een prettige stroom, want het houdt een belofte in. De belofte dat er niets aan de hand is, dat het weer goed kan komen, dat je de interactie zo weer kan redden en daardoor weer over kunt gaan tot de orde van de dag. En juist hierom gaan slachtoffers heel ver in het proberen te redden van de relatie. Het besef “hier is iets grondig mis“, slaat immers de bodem onder je bestaan weg. Terwijl die eigenlijk al was weggetrokken, maar je dat niet kon zien.
Je staat dus op drijfzand. Het lijkt alsof je een bodem onder je hebt, maar dat is slechts het bovenste laagje. Daaronder zit een modderige substantie die je elke keer weer naar beneden trekt.
Als je de dynamiek hebt kunnen herkennen als destructief, als je weer vaste grond onder je voeten hebt gekregen, dan komt de fase van afstand te nemen. Je weet nu waar de oorzaak zit, dus je neemt als het goed is zoveel mogelijk afstand van de betreffende persoon. Tijdens deze fase wordt steeds duidelijker wat je overkomen is; alle absurde interacties die je steeds als “toevallig“ zag, blijken zich tot elkaar te verhouden. Er is een duidelijk patroon. Je ziet het voor je liggen alsof je naar het script van een slechte film kijkt, al was die film geen fictie maar jouw leven.
Nu komt ook de behoefte aan erkenning. Aan steun van anderen. En je bent niet voorbereid op het feit dat, ook al is dit een vrij normale verwachting, ook dit vaak abnormaal zal gaan verlopen. Als jij vertelt hoe hij tussen zijn tanden doorsiste “schatje, ruim eerst die rommel maar eens op”, dan zegt je toehoorder misschien “hij zei toch schatje? Hij vroeg het toch gewoon?“ Of als een ander slachtoffer een situatie beschrijft waarin zijn ex-vrouw heel kalm en beheerst zei dat ze zich zorgen om hem maakte, omdat hij zo warrig was, dan zegt zijn toehoorder misschien “maar het is toch goed als je vrouw om je welzijn geeft? Wat wil je nog meer?”.
Bedenk dat deze mensen op hetzelfde drijfzand staan. Ze willen dat alles binnen de normale kaders verloopt. Er zullen mensen tussen zitten die het onzegbare willen horen, die zich langzamerhand open gaan stellen. Misschien omdat er eigen verdrongen ervaringen geraakt worden en ze ontdekken dat ze het zelf ook kennen. Maar er zullen ook veel mensen zijn, die jouw verhalen opvatten als een aanval. Een aanval op hun idee van rust en veiligheid. Dan zul je je terug moeten trekken, want het laatste wat je hier kan verwachten is steun.
Elk mens is zelf verantwoordelijk voor een eigen basis, en als je die basis onvoldoende hebt kun je altijd hulp zoeken om het fundament te helpen verstevigen. Opdat je nooit meer in het drijfzand weg gaat zakken en echte grond onder je voeten krijgt.
56 reacties op “Drijfzand”
Wat een stress geeft dit en heb gehoord dat rages hartkloppingen kan veroorzaken en psychosomatische klachten. Ik weet ook niet of de huisartsen hier in thuis zijn en hier verder op doorvragen. Het feit dat men in het begin zo in het duister tast en dat je er zo onder te lijden hebt. Dit zou zo snel mogelijk opgeheven moeten worden maar het schijnt altijd niet zo eenvoudig te zijn om zo maar er bij diegene weg te kunnen gaan. Ik heb er wel eens wat over gelezen maar wist niet dat het zo vaak zou voorkomen. Onbegrijpelijk dat diegene wie dit is aangedaan allemaal eigenschappen krijgt toegedicht door narcisten zoals egocentrisch en overgevoelig terwijl ze nooit naar zich zelf kijken. Anderen denken ‘ja die zal wel gelijk hebben’. Dit zijn mensen die geen inzicht hebben in narcistisch misbruik en die zitten ook bij de politie en andere beroepsgroepen waar men met mensen werkt. Je mag wel sterk in je schoenen staan wil je iemand helpen die hier mee te maken heeft en dat je weet wat het inhoudt. Je hebt ook mensen die je flying monkeys noemt en die zijn nogal makkelijk te beinvloeden door de narcist, en kneedbaar voor de narcist. Je mag wel hoogst intuitief zijn wil je weten waar je mee te maken hebt. Iemand zal bij een psychopaat aan silence of the lambs denken of aan jack the ripper en ted bundy en manson family. Was het maar waar dat de narcist er uit zag als een krokodil haai of een tijger want dan ging je “m wel uit de weg. Ze zien er nog uit als mensen maar van binnen zijn ze een roofdier. .
Ted Bundy schijnt ook een enorm charmante man te zijn geweest. Daardoor kon hij er ook zo lang mee wegkomen; niemand verdacht hem. Maar goed, hij was een psychopaat en dan ben je een narcist plus een nog ernstiger pathologie. Maar niet alle narcisten en zelfs niet alle psychopaten zijn natuurlijk moordenaars. Alhoewel je zou kunnen zeggen dat ze beiden goed in staat zijn je ziel te vermoorden. Fysiek leef je nog, maar emotioneel en psychisch ben je een wrak.
Ik heb Peter R. de Vries een keer horen zeggen dat je bij Holleeder moest zorgen dat hij niet in je hoofd kon komen, want dan was je verloren. Nadat ik zelf een tijd terug heb meegemaakt waar mijn familie toe in staat is als ik niet meer toegeef aan hun grillen, begin ik deze uitspraak steeds meer te begrijpen.
Ik dacht altijd dat het bij ons thuis meeviel, maar dat kwam omdat ik toch uiteindelijk altijd bang was om mijn moeder tegen te spreken. Ik had haar mijn hele leven in mijn hoofd toegelaten en kampte daardoor met zoveel problemen. Waar ik onbewust altijd bang voor ben geweest, vooral als klein kind, dat ze ten diepste niet van mij houdt, werd helaas werkelijkheid toen ik die angst op een gegeven moment onder ogen kwam. Toen ik eindelijk voor mezelf opkwam, was de respons zo vernietigend dat er maar een conclusie was: wegwezen!
Zo herkenbaar Simone.
Ik hoorde laatst op tv een rechercheur over een zaak,die zijn leven voorgoed verandert had,zeggen:”ik heb het kwaad Zelf in de ogen gekeken”
Dat is precies wat ik ervaren heb met de psychopatische pedofiel,waar ik mee getrouwd was,gezien heb.
Het kwaad zelf in koude ogen.
Afschuwelijk Tiny…. Ik denk dat je zoiets meegemaakt moet hebben om te kunnen beseffen dat je letterlijk het Kwaad in zijn ogen hebt gezien. De meeste mensen zijn geneigd ( wij ook!) om het goede in een ander te blijven zien, maar er bestaan mensen die zo’n gebrekkige realiteitsbeleving en dito inlevingsvermogen hebben dat je compleet stukloopt op dat soort figuren. Excusez le mot.
De grootste ‘fout’ die ik jarenlang heb gemaakt is dat ik tot het bittere eind heb geprobeerd ze te laten inzien hoe erg ze me kwetsten. Steeds maar weer emotioneel op de mishandeling reageren. Menselijk gezien zo voorstelbaar maar Fout! Ik wilde persé blijven geloven dat ik uit een goed gezin kwam, ik hoefde het alleen maar aan hen duidelijk te maken hoe ik me voelde en dan kwam alles weer goed. Jaja. Letterlijk alles heb ik jarenlang uit de kast getrokken om ze emotioneel te bereiken. De eindstreep werd door hen echter voortdurend verplaatst, sneller en slimmer dan ik zelf ooit had kunnen bedenken. Hoe harder ik het probeerde uit te leggen en vooral hoe dichter ik bij hun ontmaskering kwam ( begrijp ik nu), hoe hoger de muren werden opgetrokken en hoe agressiever ik werd bejegend, belaagd en geïsoleerd. Ik heb de strijd moeten opgeven, als een hond met de staart tussen de benen ben ik afgedropen. Familieleden worden ondertussen bespeeld en leugens verteld over mij. (Alsof het zonder dat al niet pijnlijk genoeg is) Toen ik besefte dat ik waar dan ook in de familie geen poot meer aan de grond zou krijgen omdat niemand wil/kan zien hoe mijn moeder echt te werk gaat, wou ik eerst niet meer leven. Toch heb ik daarna de knop omgezet, het was het keerpunt voor mij, waar geen hoop meer was, maar waar ik ben begonnen mijn eigen leven te leiden. Ik ben murw geslagen, ik heb de bodem gezien en daardoor lukt het me nu de focus af te halen van mijn familie en op mezelf te richten. Maar makkelijk is het af en toe nog steeds niet.
Knap van jou Simone. Ik heb ook de banden met mijn broer en zus verbroken. Hun steeds weerkerende negativiteit naar mij toe had geen zin meer. Ik ben heus geen slecht mens, ben erg vergevingsgezind…maar het was vooral jaloersheid die hen dreef. Jaloers op mijn openheid, de manier waarop ik in het leven sta. Ookal heb ik 2 moeilijke huwelijken achter de rug, ik ben steeds weer overeind gekrabbeld.
Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat de ‘stijl’ van de moeder bepalend is hoe kinderen opgroeien en om elkaar geven, voor de rest van hun leven. Onze moeder was een splijtzwam. Zij roddelde van het ene kind tegen het andere kind. Zij zaaide onrust, onvrede. Ik heb dat vlug ingezien. Het is een levensles voor mij geweest. Ik doe die fout niet. Het heeft zweet en tranen gekost. Definitief de banden met mijn broer en zus verbreken was moeilijk maar nodig.
Mijn kinderen gaan graag met elkaar om en als er wat probleempjes zijn, staan we klaar om te troosten of te helpen. Roddelen over elkaar dulden we niet.
Soms is men beter af zonder familie. Het kan een mens rust geven.
Ik wens het jou van harte.
Bea
Ja het is soms het beste om zonder familie te leven, maar het gaat in tegen alles waar ik altijd in geloofde. Ik was een heel braaf kind en heb vroeger enorm mijn best moeten doen qua prestaties om het gevoel te houden dat ik in een liefhebbend nest opgroeide. Ik had wel altijd wrijving met mijn moeder, vooral als puber, maar kon de gedachte niet toelaten dat dat aan haar lag. Ik verdedigde mezelf dan in de hoop dat ze inzag wat ze deed. Dat zij niet KAN veranderen zie ik decennia’s later pas…
Meredith Miller van Inner Integration vertelt in een filmpje op you tube hoe je iemand kunt helpen die narcistisch misbruik heeft ondergaan zonder vooroordelen. What is happened to you, en ook heb ik filmpjes met informatie over narcisme van Kim Saeed gelezen en gehoord. Het was erg ingrijpend wat de gevolgen kunnen zijn van narcistisch misbruik krijgen suicidale gedachten. Ze voelen zich erg opgesloten. Ik hoop dat ze een uitweg zien en dat ze elkaar steunen en erkennen. Gedeelde smart is halve smart en tijd heelt alle wonden ook al lijkt het soms nog ver weg. Sommigen zijn aan het eind van hun latijn in hun relatie met de narcist. Ik hoop dat men er uit breekt en kiest voor zich zelf. Self love en self focus, en self care. Hoe je je door die eenzame momenten heen kunt zetten en niet in de verleiding komt om terug te gaan.Er zal wel kracht voor nodig zijn en ik wens ieder veel kracht toe. Nu je dit leest komt alles naar boven alhoewel het al lang geleden is geweest. Het is alsof je alles weer opnieuw beleeft. het is terug komen bij de ziel en bij de kern van je persoonlijkheid.
Een prachtige beschrijving van de situatie waar ik ruim 25 jaar in verstrikt heb gezet. Ik ga je boek bestellen Iris, want als ik dit allemaal zo lees, dan hoef ik mezelf er misschien minder van langs te geven voor het feit dat ik dit zo lang heb laten gebeuren.
Ik ben 3 jaar geleden vertrokken, toen we ontdekten dat mijn dochter van 17 suicidaal was. Om háár te beschermen ben ik weggegaan, want voor mezelf had ik het misschien nog altijd niet gedurd, zelfs al wist ik dat de voortdurende ruzies en conflicten ongelooflijk slecht waren voor mijn beide kinderen.
Nog altijd heb ik het gevoel door een moeras te waden. Veel vrienden verloren, want niemand ziet wat die behulpzame en charmante man binnenskamers aanreicht. En ík was zo negatief aldoor. Schuldgevoel: hoe kan een slimme, zelfstandige vrouw – 25 jaar lang kostwinner geweest, dus het gezin dreef op mij – dit met open ogen laten gebeuren? Waarom heb ik mijn kinderen niet beter beschermd?
Mijn gevoel voor eigenwaarde is nog altijd non-exisistent. Ik weet dat – denk ik – vrij aardig te verhullen, maar dat helpt niks als je alleen in je kamer zit. Mijn oudste dochter is nog altijd zwaar depressief en heeft nauwelijks nog contact met haar vader. Mijn jongste daarentegen heeft vanaf het begin zijn kant gekozen. Onlangs koos ze ervoor om bij hem te gaan wonen en alleen nog om het weekend bij mij te komen. Het gaat alleen nog maar slechter. Ze hunkert naar zijn aandacht en liefde en ze wordt daar, vrees ik, enorm beïnvloed. De manier om punten te scoren bij haar vader is schoppen tegen mij. Soms denk ik – en dat wil ik niet denken – dat ze net zo is als hij: emotionele chantage, soms ineens lief en dan weer afschuwlijk, dwingend.
Ik vrees dat ik haar kwijtraak en dat verscheurt me. Toen ik wegging dacht ik dat ik het beter zou doen: een veilige haven bieden voor de kinderen, al was het dan aan de late kant.
Nu heb ik één kind dat nog altijd dagelijks knokt tegen zelfmoordneigingen en een ander die volop in de klauwen van haar vader zit en ik kan er niets tegen doen.
Hoi Suria,
Dat is niet niks wat je hier beschrijft. Hartverscheurend om je beide kinderen zo te zien worstelen. Probeer niet te hard en te streng te zijn voor jezelf. Je had en hebt te maken met een hele complexe vorm van mishandeling. Ik hoop van harte dat je mijn beide boeken bestelt, omdat in mijn tweede boek een heel hoofdstuk gaat over hoe je je kinderen zoveel mogelijk kunt beschermen. En waarom sommige slachtoffers zo lang blijven. Ik zie dat je met beide zaken worstelt en ik denk dat de ervaringsverhalen van anderen (die er uitkwamen) en mijn inzichten, voorbeelden en adviezen je zeker zullen helpen. Het belangrijkste is dat jij overeind blijft. Ik weet niet of je oudste dochter al hulp heeft, maar je zou de coachingsinfo kunnen aanvragen met informatie van gesprecialiseerde therapeuten en coaches door heel Nederland (een deel van hen wordt vergoed).En ook voor jezelf zou je kunnen kijken. Er is hulp, jullie staan er niet alleen voor.
Heel veel sterkte!
Iris
Het is zo herkenbaar ik heb een boek gelezen van joke de Jong dat gaat over hoe je je als gezonde ouder staande houd tegen je N ex het heet neutraal ouderschap Wellicht heb je er iets aan Heel veel strekt!e!
Koop het tweede boek Suria. Er staat ook veel in over ouderverstoting. Ouderverstoting vind ik zo pijnlijk. Ik probeer me erbij neer te leggen dat ik 2 van mijn kinderen niet meer zie maar het is vreselijk. Toch heb ik heel veel aan de boeken van Iris gehad en aan Richelle,therapeute in Dordrecht. Je bent echt niet alleen ook al voelt dat wel zo. Oneerlijk is het dat de narcistische mensen zoveel steun krijgen. Heel veel sterkte in deze moeilijke situatie. Er is ook een coachingslijjst als je het niet alleen redt.
Dag Suria
De boeken van Iris Koops waren voor mij de beste therapie. Ze gaven mij veel inzichten in gevoelens. Gelukkig is de impact van mijn narcist niet van die orde dan bij jou. Wij hebben samen geen kinderen. Ik raad veel singles, die worstelen met onrecht en met vragen over ‘waarom? hoe?’, de boeken van Iris aan. Ik heb er al velen mee geholpen. Het is specifieke lectuur die men ten volle begrijpt omdat men het heeft meegemaakt.
De boeken zijn voor mij een hulpmiddel om mijn zelfvertrouwen terug te vinden.
Ik wens jou heel veel sterkte toe.
Warme omhelzing van Bea
Ik heb het werkboek (herstellenvan..) besteld en lees erin. Ik herken veel. Maar wat er met mij gebeurt is dat ik nu enorm twijfel of ik niet zelf degene ben die alles verzonnen heeft. Dat ik het overdrijf. Dat ikzelf de narcist ben. Ik voel mij er nog onzekerder door. Ik geloof niet dat ‘Mijn wolf in schaapskleren’ echt zo was? Ik heb 22 jaar tegen mijn ex gezegd dat hij 2 kanten had. Een geweldige en een verschrikkelijke. Hij is hier nooit op ingegaan.
Nu heeft hij sinds 1 jaar een nieuwe vriendin. Het gaat geweldig samen. Zij geeft hem tegengas, zij leert hem de vrouw beter begrijpen, hij is zielsgelukkig…..ik hoorde het allemaal aan. Ondertussen bleef hij wel zeggen dat hij van mij houdt, onze zoon en ik mist als hij er haar met vakantie is. Voor mij zo verwarrend!? Ik hij dan toch veranderd? Lag het aan mij dat de relatie niet slaagde? Ben ik te weinig voor mezelf opgekomen? Was mijn eigen onzekerheid niet de oorzaak dat hij zolang door kon gaan met ‘aai poesje, aai poesje, stout poesje’?
Als ik wat meer voor mezelf was opgekomen, zoals zijn vriendin nu, was het wellicht wel een gelijkwaardige relatie geweest?
Kortom, ik worstel met de vraag: wat doe ik fout? Want mij ex gaat het sinds een jaar voor de wind: financieel, sociaal en in de liefde.
Zijn goede kant bloeit helemaal op! Zijn slechte kant is weg.
Hij blijft tot op de dag vandaag aardig en geduldig en lief naar mij.
Dit maakt mij alleen nog maar meer wanhopig en verdrietig.
Ik heb sinds kerst contact verbroken. Ben niet ingegaan op zij kerstwensen. Dit voelt zo onnatuurlijk. Ik vind mijzelf een kreng.
Hoi Ellen,
Bedankt voor je bericht. Ik ken je ex-partner niet, maar in jouw tekst zie ik wel een paar dingen die aangeven dat je wel degelijk narcistische mishandeling achter de rug hebt. Deels heb je er nog mee te maken. Je zegt ‘zijn slechte kant is weg’. Bedenk dat een narcist voor een nieuwe relatie het ‘binnenhalen’ weer hervat en zich heel goed voor zal doen. Jij worstelt (bergijpelijk) met zijn nieuwe relatie en wat hij hierover laat zien. Dit komt zo vaak voor bij slachtoffers dat ik er in mijn tweede boek een heel stuk over geschreven heb (eind hoofdstuk 5). Je -extreme- twijfels over jezelf zeggen ook veel. Je hebt er goed aan gedaan het contact te minimaliseren en bent hierdoor echt geen kreng.
Het kan zijn dat mijn boek te confronterend is voor je om achter elkaar in door te lezen. Doseer. Je gevoel vertelt je wat voor ervaringen jij achter je hebt.
Ik wens je veel sterkte!
Iris
Beste Ellen,
Ik heb 25 jaar samengeleefd met zo´n man. De eerste 15 jaar wist ik zeker dat alles wat er mis was aan mij lag. De laatste 10 besefte ik wel dat hij op knoppen drukte en niet altijd oke bezig was. Maar toch was het volkomen onmogelijk mezelf los te maken. Onzekerheid, angst, hoop dat het beter kon worden. Maar ik was zo onzeker geworden over wie ik zelf was, zo mijn kracht kwijt, zo mijn eigenwaarde verloren, dat ik het niet kon.
En nu ben ik weg. Hij bleek al anderhalf jaar een nieuwe vriendin te hebben voor ik ervandoor ging. Ik herken wat je zegt: het lijkt zoveel beter te gaan met haar. Hij doet alles voor haar en ik blijf maar denken – was het dan toch mijn schuld? Verbeeldde ik het me dan toch? Heb ik het verkeerd gezien?
Maar dan kijk ik naar twee dochters die mentaal zwaar beschadigd zijn. De oudste suicidaal en zwaar depressief. De jongste verwijt mij alles wat er mis is gegaan en hangt aan haar vader alsof ze last heeft van Stockholmsyndroom. En dat is waarschijnlijk ook zo. Maar híj heeft dat gedaan. Met de ruzies, de onwil om mij en mijn behoeftes te erkennen, het continu mij afvallen, mij neerhalen. Hén neerhalen en onzeker maken. Door een onveilige man te zijn.
Jij hebt het niet gedaan. Dat was hij.
Super dank voor jullie reacties.
Misschien ben ik, dit besef komt steeds vaker op, bang voor de enorme leegte die er nu ontstaat.
Ik heb zolang gedacht dat ik de enige bijzondere vrouw uit zijn leven was. En nog steeds kan hij mij dit gevoel geven met berichtjes die beginnen met ‘lieverd’. Maar door het lezen van het werkboek en te oefenen met de tips komt er ook langzaam(mondjes maat) een gevoel van vrijheid vrij. Dit met dus af en toe dat gevoel van in een enorm gat te vallen van eenzaamheid en ellende.
Ook heb ik angst om de reacties van de mensen uit zijn omgeving. Vroeger al zei hij dat zijn vrienden mij raar vonden en nooit begrepen laat staan wat zij nu over mij zeggen nu ik niet meer op hem reageer?.
Na mijn laatste gesprek waarin ik hem vroeg mij met rust te laten en wij alleen contact zouden hebben over onze zoon, zei hij nog dat mijn bui wel weer over zou waaien….
Ik moet mijn poot stijf houden ondanks dat mijn ex nog steeds berichten verstuurd die niet over onze zoon gaan (na inmiddels meerdere verzoeken van mijn kant hiermee op te houden, zijn neus bloedt…). Ik voel dat ik er wel langzaam beter tegen opgewassen ben. Waar ik voorheen uren bezig was met een reactie te bedenken (hoe iets te verwoorden) heb ik nu zoiets van ‘ik bespaar mij die moeite want wat ik ook schrijf ik krijg altijd een reactie die ik niet verwacht/tegen mij gebruikt wordt of wat ook’.
In het verleden heb ik meerdere relaties gehad waar het uitging, onze wegen uit elkaar gingen. Ik pakte de draad van het leven weer op en ging verder. Met veel exen heb ik zelfs nog vriendschappelijk contact. Maar met mijn laatste ex ging het heel anders. 11,5 jr geleden ben ik met mijn zoonvan1,5jr onder mijn arm bij hem weggegaan. Ik hield het niet meer uit. Tot 1 jr geleden kwam hij nog dagelijks, belde hij meerdere malen per dag/week, werd ik 100% in de gaten gehouden (ook computer, telefoon, wat ik deed)hij moest alles van mij weten. Wij zouden immers toch weer samen komen. Toen hijeen vriendin kreeg (eentje die wel een blijvertje kon zijn volgens hem) bleef hij dagelijks contact met mij houden, mij kussen en wilde hij nog leuke dingen met mij en zijn zoon doen (zijnvriendin moest dit accepteren want hij had immers een verleden). Ikvond het hoe langer hoe vervelender. Vooral omdat zijn opdringerigheid mij belemmerde om verder met mijn eigen leven te gaan.
Iris, ik ben op weg, eendeels eenzame weg en deels ookondersteund. Jouw werkboek geeft zoveel inzicht.
Ik durf langzaam inte zien dat er idd mensen zijn die narcistisch zijn.
Ikvind het doodeng om dit over mijn ex te zeggen. Hoewel ik niet de enige ben. Onze mediator na de scheiding zei het ook. En uit een test die mijn ex gedaan heeft kwam het ook. Alleen wilde mijn ex geen hulp want hij had er geen last van (hij had immers vrienden, werk).
Dank!!!!
Hi Suria, dank ook voor jouw waarschuwing mbt de kinderen. Mijn zoon is nu 12. Hij is dol op zijn vader. Zij hebben het altijd erg naar hun zin als zij samen zijn.
Ik wil mijn zoon een goede vader geven en heb nooit iets lelijks over zijn vader tegen hem gezegd.
Ik vind het heel lastig wat ik moet doen. Mijn zoon is gelukkig heel zelfstandig en durft alles tegen zijn vader te zeggen (wat zijn vader niet altijd waardeert). Ik ben ook altijd voor mijn zoon opgekomen als ik vond dat zijn vader onterecht was (ook dit vond zijn vader niet leuk). Ik weet uit mijn jeugd dat mijn moeder het altijd opnam voor mijn vader, niet voor mij. Ik ben mij hierdoor een slecht kind gaan voelen. Ik deugde niet. Dus daarom zal ik mijn zoon indien nodig beschermen tegen onredelijkheid (niet houden aan afspraken, schelden naar zoon, zin doordrijven, liegen, zogenaamd stoeien/slaan maar veel te hard, hoofd onderwater duwen om zoon te harden…..).
Op welke signalen moet ik letten bij mijn zoon?
Ik betrap hem wel eens op een leugentje maar misschien hoort dit bij de leeftijd. Mijn zoon is de meeste tijd bij mij. Wij hebben het knus. Hij helpt mee in het huishouden, met school moet ik er wel boven op zitten: zijn concentratie is zeer beperkt).
Hij maakt veel muziek. Zit dan, lijkt, in zijn eigen wereldje. Vol trots laat hij daarna zijn productie horen.
Hey Ellen,
Het klinkt alsof het supergoed gaat met je zoon, en ook tussen jou en hem. Dat is hartstikke fijn en ik hoop voor je dat dat zo blijft.
Mijn dochters waren groter. De problemen met de oudste begonnen toen zij begon in te zien dat haar vader niet oké was. Dat de manier waarop hij mij behandelde, of haar zusje, niet oké was. Ze probeerde hem dat in te laten zien, maar, zoals Iris dat omschrijft… dat betekende dat ze van zijn eiland afging. En toen we haar depressie en suicidaliteit ontdekten, liet hij haar vallen. Niet openlijk natuurlijk, maar hij deed ook niets om haar te steunen. Ondertussen werd de jongste, die toen een jaar op 12 was en die hij altijd enorm op de huid zat (terwijl de oudste zijn oogappeltje was) op het schild gehesen. Die doet nu alles – vermoed ik – om de eindelijk verworven liefde van haar vader te behouden, maar is mentaal zwak, erg onzeker en heeft geen idee van haar eigen kracht.
Jouw geval is heel anders. Alles wat je kunt doen, denk ik, is een stabiele ouder zijn en je kind laten zien hoe het wel moet.
Veel sterkte!
Suria
Mensen die verstand hebben van de materie en die zich alles kunnen voorstellen waar iemand toe in staat kan zijn. Sommigen geloven nog in het goede van de mens en was dit maar zo dan zouden er geen slachtoffers te betreuren zijn. Onno vd Hart schreef ooit in een van zijn boeken dat mensen zich in hun realiteit voelen aangetast als zij de waarheid horen van hoe iemand echt kan zijn.
m.b.t. de zaak in Epe. Yolanda werd niet geloofd en werd soms als fantast neergezet wat erg verlammend werkt op je energieniveau om dichter bij je zelf te komen. De zaken die in dat boek staan zijn onvoorstelbaar en herken het als satanskerk rituelen. Kennis is ons beste wapen hier tegen. Hoop dat iedereen zich gehoord weet. Ook zei Yolanda uit Epe dat ze een antenne had voor een bepaald soort mensen. Gelukkig zagen sommigen dat ze erg intelligent was en in aanleg academisch. Verder sprak ze haar moeder er op aan en deed alsof het haar schuld was en dit was onverteerbaar dat iemand dan nog een trap na krijgt na dat je diegene er voor verantwoordelijk stelt. Als iemand ergens een opening ziet te vinden kunnen bepaalde roofdieren binnen komen. Zij zoeken naar een tekort of behoefte en verlangen en spelen hier op in. Hoeveel procent van het publiek zou hier verstand van hebben dat zoiets bestaat zodat je je niet zo alleen voelt.