Dit is een gedicht van Donatella
Tussen mijn documenten kwam ik een gedicht tegen dat ik in juli 2013 geschreven heb, toen ik nog dacht dat het aan mij lag. Het laat geloof ik feilloos zien wat het effect van gaslighting is. Het is in het Engels, in die taal kan ik mij beter uitdrukken (ik denk dat ik mijn gevoelens teveel onderdruk in mijn moedertaal). Toen ik het hem had laten lezen kwam het me alleen op spot en hoongelach te staan…
How to escape from the prison of my thoughts,
the memories that bind me to another, a different you.
The you that loved me, you lifted me up –
together we soared high into the sky, but like a shooting star I’ m falling.
And you are content to watch me fall,
cold and distant, a stranger ‘cross the hall.
How to escape the torture of looking back on what was
and what could, should have been.
How not to remember your sweet face rapt in joy over our beautiful love.
But like a migrant bird that joy has fled before the cold of an early winter,
and it looks as if that expression has gone forever…
it hates the cold so much …
The ways I might have harmed you, believe me,
it was never my intention to hurt you, I love you too much.
As it appears your intention to strike me with every painful moment,
recountings of scars on your soul,
like scarified flesh you keep the wounds open, and the scars alive and red.
You name them one by one, in an unvarying order, like beads on a rosary:
‘This one is for the time you… and that one is for when you…’
And no grace or pardon, no mercy.
For no mercy was bestowed by me on you,
so now that my tide seems to be turning,
and the head wind’s dying down
so that I might even make it to the shore if only…
If only this dragnet of past wrongdoings wasn’t holding me back,
the way it is holding you back from loving me, ever again.
How easy to remember you were always the strong one,
the bright sun that shone in my life.
You lit me up but took away your light too soon,
and the sparkle you were trying to kindle died.
It must have made you so unhappy to know that no matter what you did,
you ‘d always draw the short end of the stick with me.
Never knowing if you were coming or going, like walking on quicksand…
The early winter caught you too, and frosted your face with unhappiness.
Your eyes, too, are dead like mine, without warmth or joy.
It brings tears to my eyes to hear you laugh, for I love you so much.
I can’t bear to see you unhappy
and I know that it is not because of me you are laughing.
Somehow I’m never funny with you, now why is that?
Probably too much in awe of you, shouldn’t be, but there…
And of course I understand, because hey where does all this leave you?
But don ’t expect me to respect you after you’ve sucked the life out of me,
like a black hole drained me of my energy.
Leaving me worn out and hopeless and forlorn, you say.
It’s you that’s crazy, not me, you say.
I would give the world for a smile, some affection, a soft look in your eye…
If only you could forget to be vengeful and angry for the misery years,
and were they always misery?
It must have been spring, even summer once…
Donatella
5 reacties op “Early winter”
Lieve Donatella,
Wat een prachtig gedicht!
De verwarring, de twijfel, de zelfverwijten, het schuldgevoel… het is zo herkenbaar. Toch lees ik ook dat de mist om en in je hoofd al wat aan het optrekken was. Ergens besefte je toen al heel goed dat er iets vreselijk niet in de haak was!
Je gedicht herinnert mij ook heel erg aan de wreedheid die ikzelf over me heen gekregen heb. Het sadisme voor eigen genoegens de gevoelens van een ander mens te manipuleren, het maakt me misselijk, zo boos voel ik me er toch weer over. Boos op mijn ex, ja, maar wetende dat die boosheid nooit iets op gaat leveren: het komt niet aan, leidt niet tot zelfreflectie omdat er nu eenmaal geen empathie en geen geweten is. Mijn boosheid voelt daarom zo zinloos, zo machteloos.
Daardoor voel ik ook andere boosheid: boos op God (wie of wat hij ook moge zijn) of de natuur. Waarom bestaat dit soort niet te genezen kwaadaardigheid? Kwaadaardigheid die levens verwoest, hele sociale systemen belast, de (mede-)menselijkheid ondergraaft? En die ondertussn niet gezien wordt door niet-betroffenen? Het doet me denken aan die uitspraak die leeft onder sommige gelovigen: De slimste truc van de duivel was de mensheid te doen geloven dat hij niet bestaat. De ervaring met een psychopaat plaatst zo’n zin in een heel ander daglicht.
Dat ík een enorme emotionele groei doorgemaakt heb na wat er gebeurd is, heeft dan wel te maken met de diepte van de pijn en de ellende, de weg omhoog kwam echt alleen tot stand door normale mensen, door de verbondenheid, door de goedheid die er ook is. De lichtpuntjes zijn, net als de sterren, beter zichtbaar in het donker. Dát ik ze ging zien, en mijn kijk op het leven en de mensheid veranderde, beschouw ik als een groot geschenk. Maar: een geschenk van het Goede. Niet van mijn ex.
Sommige geloofstradities wijzen er op: pijn en lijden bieden ook de kans op grote ontwikkeling, op transformatie. Dat is waar, ik kan er van getuigen. Maar ik zou er wèl aan willen toevoegen: niet zonder een helpende hand, niet zonder hulp jezelf terug te vinden. Dat eigen Zelf dat verdwenen is, verborgen onder projecties, introjecties, leugens en angsten.
‘Gnooti sautón’, Ken uzelf, Staat op het Orakel van Delphi. Ken uzelf, zegt het Boeddhisme, het Thomas-evangelie, de mystiek. Misschien is dat wel waar religie (van re-ligare, opnieuw-verbinden) echt over gaat: het verbinding vinden met dat wat het goede, wat menselijkheid is, en wel door opnieuw in verbinding te komen met jezelf, je ware Zelf, onverhuld en in het volle licht.
Liefs,
Reigerschap
Lieve Reigerschap,
Wat een schitterende, van diep inzicht en wijsheid getuigende reactie!
Om te beginnen met de laatste alinea: hoe waar! Ik merk Iedere dag, nu ik sinds een paar dagen gevlucht ben uit de terreur waaronder ik moest leven, dat er stelselmatig zo over mijn grenzen heen gegaan is dat mijn persoonlijkheid diffuus geworden is, ik mezelf weer moet hervinden. Maar ik acht mezelf rijk, omdat er mensen zijn die mij opvangen, zonder vragen, zonder oordelen, en die mij alle steun bieden voor de juridische strijd die nog komen gaat. Goddank zonder kinderen!
Woede en wanhoop heb ik ruim een half jaar geleden intens gevoeld, toen ik me zo schaamde over wat er van mij geworden was, totaal mislukt, alles waar mijn vader en ik voor gewerkt hadden in handen van zo’n profiteur, dat ik van plan was zelfmoord te plegen nadat ik mijn testament gewijzigd had, zodat er nog iéts over zou blijven voor mijn eigen kinderen. Ik heb het niet gedaan – hij heeft me toen weer binnengehaald maar ik ben nooit helemaal meegegaan, heb alles vanaf toen gedocumenteerd, hem afstandelijk bekeken, zodat ik nu hopelijk sterker in mijn schoenen sta.
De woede zal weer komen, het rouwproces moet zijn plaats krijgen. Ik zit in de kreukels, maar uitdeuken heeft pas zin als de situatie veranderd is, zei mijn huisarts, en hij heeft gelijk.
Die situatie is nu aan het veranderen. Daarna sta ik mezelf weer toe emoties te voelen.
En als ik daardoor heen ben, zal ik hopelijk ook groeien door de ervaring. Ook zal die voor mij een reden zijn mij actief in te gaan zetten voor het erkend krijgen in het strafrecht van geestelijke mishandeling zoals die door kwaardaardige narcisten wordt gepleegd. Het is m.i. van de zotte dat een blauwe plek meer overtuigingskracht heeft voor de rechtbank dan een getuigenis van jarenlange geestelijke wreedheid.
Ik ben nu onderweg naar mezelf, en voel me gedragen door velen, ook hier. De hel, dat zijn de anderen: dat is de hel waarin de narcist leeft.
Liefs, Donatella
Een prachtig gedicht, maar jammer dat het mogelijk niet voor iedereen “bereikbaar” is door het Engels. Ja, het “narcisme” heeft ons in de greep, maar wij willen het “narcisme” niet! We willen ons zelf zijn!
Ja, als het kan vandaag nog, maar alle goede dingen komen langzaam. Ik heb mijn ex op papier vergeven, om wat ze mij heeft aangedaan. Stom! Nee, ik denk het niet, want toen kon ik pas beginnen met herstellen. Het was eigenbelang. Ik wilde die lijn netjes en correct afsluiten, zodat ik kon beginnen om stapje, voor stapje,……..terugvallen, boem, ……..terugvallen en stapje, voor stapje, stap voor stap………….en zo ben ik uitgekomen waar ik nu ben. Ik zal het altijd bij me blijven meedragen, maar ik kan weer leven! Soms met “boem” maar je moet wel weten, dat je geleefd hebt toch? Positief zijn, ondanks dat het niet altijd meevalt, de wereld zo tegemoet te treden en op het eind van de dag moet je kunnen zeggen: “Eerlijk, het was heerlijk!” Succes. Pluk de dag!
Beste APA,
Wat knap dat je je narcist hebt kunnen vergeven…hoewel ik gelovig ben denk ik niet dat ik mijn narcist ooit zal vergeven: voor vergeving is volgens mij namelijk berouw nodig.. Het beste wat ik hopelijk op zal kunnen brengen is onverschilligheid t.a.v. de narcist. Niet de gemaakte onverschilligheid en emotieloosheid die ik mij nu uit zelfbescherming opleg, omdat ik anders niet in staat zou zijn om te handelen en datgene te doen wat ik moét doen om uit de situatie te geraken, maar echte, doorleefde onverschilligheid. Geen haat dus, want dat is negatieve energie, dat zou teveel eer zijn, dan blijft er toch een deel van mij aan hem verbonden.
Mijn narcist heeft mijn bijbel verscheurd, maar kan daarmee niet de woorden van het evangelie vernietigen. En ja, zelfs nu ik tot over mijn oren in de ellende zit kan ik lachen, genieten van een mooie avondlucht, de geur van bloesembomen – de defensiemechanismen van onze geest zijn zo sterk, gelukkig!
Groeten, Donatella
Je hebt in mijn optiek gelijk :om te kunnen vergeven heb je berouw nodig en dat is iets wat een narcist niet kent. Sterker nog hij zal er schamper om lachen…Haten is ook niet goed omdat t t tegengestelde is van liefhebben…tis allebei een extreme emotie .en dat is de dader niet waard…