Je kunt ontsnappen uit de gevangenis waar je door narcistische mishandeling toe veroordeeld wordt. Er is een weg naar buiten, terug naar jezelf en de wereld. Maar in mijn ervaring luistert het nauw. Daarom ga ik later in op de vele misverstanden die er over narcisme en aanverwante pathologie als psychopathie bestaat.
Welke stappen kun je maken om los te komen uit de greep van narcistische mishandeling?
-
Leg de verantwoordelijkheid terug waar die altijd al hoorde
Erken met wie je te maken hebt en neem rigoureus afstand! In veel bronnen wordt No Contact aanbevolen, maar soms is het niet zo simpel. In sommige gevallen zul je toch een bepaalde relatie moeten onderhouden, bijvoorbeeld als jullie samen kinderen hebben of als het om een familielid gaat waarmee je contact wil houden. Neem dan toch zoveel mogelijk afstand. Dat gaat vanzelf gebeuren als je de volgende stappen volgt, maar eerst moet het besef landen dat je met een narcist te maken had (hebt), en dat dat diepe sporen heeft nagelaten. Heling kost tijd. Hoe langer de relatie geduurd heeft, des te moeilijker het proces. Maar er is licht aan het eind van de tunnel.
-
Informeer je zelf
Als je zeker weet dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, lees dan zoveel mogelijk. Er is goede informatie te vinden. Je zult zelf merken welke inzichten
resoneren
met je gevoel. Toen ik ging lezen over narcisme, vooral op blogs van ervaringsdeskundigen, vond ik zo veel gedrag terug dat exact zo tegen mij was ingezet. Eindelijk kreeg ik houvast. Weten dat je niet de enige bent is enorm heilzaam. -
Leer jezelf weer te vertrouwen
De kern van deze mishandeling is dat jou het gevoel wordt gegeven dat je gek bent. Iemand die zichzelf niet meer vertrouwt, is een gewillige prooi. Je bent van je eigen waarneming afgehaald, want het was niet zo, je beeldde je maar wat in, etc. Veel slachtoffers hebben geen enkel vertrouwen meer in wat ze voelen of denken. Alles wat je inbrengt, werd immers omgedraaid. Het is nu zaak dat je jezelf weer voorop gaat stellen. Wie ben je, wat wil je, wat voel je? Probeer jezelf als het ware te (her)ontdekken: van welke muziek houd je het meest, van welk eten, van welke film? Probeer te bewegen, omdat je daardoor letterlijk weer in je eigen kracht komt. En neem vooral alles wat je ervaart serieus. Onderzoek het, zonder oordeel. Je hoeft geen censuur meer toe te passen, je laat je niet meer tegen jezelf uitspelen.
-
Zoek een goede therapeut
Omdat je te maken hebt gehad met ernstige mishandeling, raad ik je aan hier professionele hulp bij te zoeken. Deze therapeut moet in ieder geval kennis hebben van trauma en de gevolgen van psychische mishandeling. Het allerbelangrijkste is dat de therapeut de verantwoordelijkheid legt waar deze hoort; namelijk bij de dader. Dit is in de context van narcistische mishandeling heel belangrijk, juist omdat je het altijd bij jezelf en jouw houding moest zoeken. Elke hulpverlener kan zeggen verstand te hebben van narcisme, maar of dat echt zo is moet o.a. blijken uit zijn of haar reactie op jouw verhaal. Mijn advies: als de therapeut met een van de zes misverstanden aan komt zetten tijdens de therapie, dan moet je je afvragen of je op de goede plek zit. Het moet niet zo zijn dat jij de therapeut moet opleiden over narcistische mishandeling, in plaats van omgekeerd.
-
Zorg voor een klein netwerk van mensen die je steunen
Er zijn niet veel mensen die weten hoe beschadigd je kan raken door narcistische mishandeling. Helaas kan dit onbegrip reacties opleveren die je nog verder in de duisternis brengen. Wees daarom voorzichtig naar wie je toe gaat, want niet alle mensen om je heen – omstanders – zullen je kunnen of willen begrijpen. Het komt vaak voor dat omstanders zich op glad ijs begeven, door te suggereren dat zij er Beter mee zouden omgaan. Vanuit een misplaatste superioriteit wordt dan gesuggereerd dat zij meer begrip hadden gehad, niet zo boos zouden zijn op de dader (want die kan er toch niets aan doen). Ik heb zelf erg onder dit soort reacties geleden. Weet dat je niet de enige bent; veel slachtoffers vertellen hoe vaak ze veroordeeld werden. Wat je zoekt is begrip, en wat je krijgt is afwijzing. Realiseer je dat dergelijke omstanders het niet kennen, of niet willen kennen, en bedenk op tijd
dit is niet de juiste persoon om steun bij te zoeken
. Er zijn mensen die je wel kunnen steunen, door dat ze het zelf ervaren hebben of zich toch open kunnen stellen voor jouw ervaring. Zeker voor moeilijke momenten is het heel belangrijk zo iemand in de buurt te hebben, die je kan bellen of even kan zien. -
Neem alles wat je ervaart serieus, vooral je boosheid
Narcistische mishandeling heeft je volledig van jezelf afgehaald, en jezelf terugkrijgen doe je door te ervaren. Dit gaat nog niet zo makkelijk, omdat je zo lang hebt gehoord dat het Overdreven was wat je voelde, dat je geen Recht had op die gevoelens, of weer zo met Jezelf bezig was. Bedenk dat volgens de narcist de enige die aandacht en gevoelens waard is, de narcist zelf is.
Ik zat met veel boosheid. Veel spiritueel getinte therapieën of boeken vertelden mij dat het voelen van die woede mij niet zou helen, dat ik dan enkel in de
weerstand
zat. In de context van narcistische mishandeling is het mogen ervaren van boosheid juist essentieel. Je hebt je nooit mogen verzetten, er werd sluipend maar systematisch over je grenzen gegaan, natuurlijk word je daar razend van. Veel slachtoffers hebben hun woede zo lang moeten onderdrukken, dat deze zich naar binnen keert en zich omzet in apathie en suïcidale gedachtes. Juist in het ervaren van je grenzen zit je gevoel van waardigheid. Vindt een therapeut die dat begrijpt, die je weer in contact brengt met jezelf. Onder die woede zit namelijk de enorme pijn, is mijn ervaring. Toen ik eindelijk een gespecialiseerde therapeut vond die geschokt al mijn ervaringen had aangehoord en mijn woede begreep, bleek die fase helemaal niet zo lang te duren. Nu die boosheid er gewoon mocht zijn, kwam ik al snel in de laag eronder: de pijn en rouw over wat me was aangedaan. -
Ervaar het leven buiten het land van de duisternis
Binnen de langdurige invloedssfeer van narcistische mensen kom je vroeg of laat in een existentiële crisis terecht, omdat je zo wordt uitgedaagd in je geloof in de wereld en de mensheid, dat je het op een gegeven moment echt niet meer weet. Je redding is het ervaren van de realiteit en hoe de wereld bedoeld is te zijn. Het is mijn overtuiging dat je – zeker om uit de narcistische invloed te komen – de normale kaders als het ware weer aangeleerd moet krijgen. Met normale kaders bedoel ik: het normale leven. De realiteit is genezend. Andere mensen die in de realiteit staan zijn genezend.
Ik ga in mijn boeken nog veel uitgebreider in op wat je doen kunt om te helen.
| « eenmaal ontsnapt, verzamel de brokstukken | gevaarlijke misverstanden over narcisme » |
Beste Iris,
Bedankt voor je website en de coaching die ik van je ontvangen heb. Ik ben uit de wirwar gekomen. Je hebt mij dingen duidelijk gemaakt, ik zie dingen nu veel helderder. Weet wat er gebeurt, weet hoe ik kan reageren en hoe ik dicht bij mezelf kan blijven.
Ook bedankt voor de informatie die je op je site hebt staan. Ik volg je blog nauwgezet.
Lieve groet,
Froukje
Beste Iris,
Ik heb vandaag jouw site voor het eerst gevonden. Ik ben al weer enkele maanden bezig met dit onderwerp. Vorig jaar heb ik eindelijk (na een relatie van 10 jaar en een strijd van 3 jaar om tot dit punt te komen), mijn relatie verbroken met mijn partner. Ik heb heel lang ontkent, dat er iets met mijn partner aan de hand was. Het altijd gegooid op andere zaken en nog veel erger op mezelf. Ik ben een sterke, krachtige vrouw, maar heb wel 1 valkuil en die heeft hij feilloos aangevoeld. Ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel en heb een zwak voor mensen die hulp nodig hebben. Regel ik in een oogwenk.
De afgelopen maanden ben ik heel hard aan mezelf aan het werk om ervoor te zorgen, dat me dit nooit meer overkomt. Maar ik zal de rest van mijn leven last van hem hebben, want we hebben twee kinderen.
Soms lijkt het wel alsof hij meer dan 1 gezicht heeft. Maar uiteindelijk draait het enkel weer uit op dat ene punt: HEM. Hoe hard en hoe vaak hij ook roept dat het belang van de kinderen bij hem voorop staan, het is gewoon niet zo. De meest simpele dingen, die hij kan doen om ervoor te zorgen, dat het belang van de kinderen ook voorop staan, weigert hij, als het hem niet uitkomt.
En dat eeuwige gedraai en gespiegel en doen alsof ik de boosdoener ben (altijd). Maar eerlijk, wie wil nu echt de rest van zijn/haar leven bij iemand zijn, die je op willekeurige momenten kleineert, frustreert, boos is, agressief soms, etc etc. Niemand toch?
Ik heb heel lang gedacht, dat ik hem wel kon overtuigen, dat als je niet aardig doet, die ander jou ook niet meer aardig vind. Het concept als zodanig snapt hij. Maar hij betrekt het alleen nooit op zichzelf. Onmogelijk!
Heerlijk om een site te vinden, waar je alles kan vinden en dat ik het kan delen met mensen die me snappen.
Er wordt me vaak gezegd: Vaar gewoon je eigen koers. Was het maar zo simpel. Je kunt gewoonweg niet je eigen koers volgen als die ander er lak aan heeft en gewoon je koers volledig dwarsboomt. Zodat je toch weer rekening moet houden met……
Of: negeer hem! Ja, natuurlijk, het liefst zou ik hem uit mijn leven bannen. Maar als je twee kleine kinderen hebt en het is niet aantoonbaar, dat zijn gemanipuleer hen kwalijk beïnvloedt (Ik zie het wel, maar hoe kan ik dat nu bewijzen?), dan blijf je gevangen, ook al verbreek je de relatie.
Ik heb goede dagen, dat ik hem een soort van kan blokkeren (alsof hij er niet is en niets doet of zegt) en er zijn dagen, dat dat niet kan. Ik ben wel dat mens, die empathisch vermogen heeft en kritisch naar zichzelf kan kijken.
Help! ik weet de juiste hulpvraag niet meer te stellen….
Hoi anoniem,
Ik ben in ieder geval blij voor je dat je de relatie verbroken hebt. Met twee kinderen samen zul je dus contact met hem moeten blijven houden, helaas. Hoe je hier mee om kunt gaan, daar ga ik in mijn boek heel concreet op in. Want de beste manier om van een dergelijke relatie te herstellen is “no contact”, alleen is dit niet altijd haalbaar. Daarom geef ik veel informatie en tips hoe er mee om te gaan als er wel contact nodig is.
Je zegt iets heel treffends, namelijk: “Ik heb heel lang gedacht, dat ik hem wel kon overtuigen, dat als je niet aardig doet, die ander jou ook niet meer aardig vind. Het concept als zodanig snapt hij. Maar hij betrekt het alleen nooit op zichzelf”. Dit is namelijk de kern van hun pathologie. Ze snappen iets als concept, maar voelen en bevatten de impact er van niet. Als je dit ten diepste begrijpt, kun je je eigen empathie afsluiten. Dit is heel belangrijk om die nodige afstand te kunnen inbouwen en hem of haar uit je systeem te werken. Daarom behandel ik ook dit uitgebreid in mijn boek. Je kunt het je gevangen voelen beperken, ook al ben ik het met je eens dat hij -helaas- nog steeds ruimte heeft om jullie op een bepaalde manier klem te zetten. Je doorziet het allemaal goed, dat is heel belangrijk.
liefs en sterkte,
Iris
Lieve mensen,
Wat een hel…ik ben “op”. Ben een vrouw van 58 en heb net de slechte relatie met mijn vader verbroken.. een narcist!
Nooit “gezien” niet willen geloven in slechtheid van de mens en zeker niet van je vader..ja nare man maar ja.. het is je vader.. Een jeugd vol vernederingen, cynisme, geen empathie, en nu is hij mij al 10 jaar aan het stalken.
Open brieven naar fam. vol met leugens en privézaken 17 kantjes mijn leven vol leugens aan “vreemden” verstuurd , brieven naar werkgever van mijn dochter ( zijn kleinkind).Die wil hij ook meezuigen. Nadat ik hem vorige week de les ben wezen zeggen dat het nu echt over is probeerde hij mij met zijn scootmobiel aan te rijden, kwam me stiekem achterna .. kon net wegspringen..
Ik ben op.. leef al 36 jaar met man met autisme, weet ik sinds aantal jaar..mijn God..
Ik heb een heel laag zelfbeeld ..weeg 130 kg en ben niet in staat om van mezelf te houden.
Maar ik weet wel dat ik dingen goed doe, een ruim hart heb.
Hoe krijg ik mijn zelfbeeld weer mooi, want ik weet ik ben een goed mens!
Al de verhalen en alle info wat een spiegel.
Dank allen voor deze site.
Liefs Sjanni
Ruimhartige Sjannie, leer te houden van jezelf. Jij bent je eigen kracht. Omarm jezelf met de liefde die je aan anderen geeft. Love yourself and love will come to you.
Het is of dat ik mijn eigen verhaal lees! Heel veel sterkte anoniem!
Beste anoniem,
Denk dat iedere ex-partner van een narcist zoveel herkenning in verhalen ziet, maar met name dat laatste stuk over kinderen en loskomen is ook mijn gevecht. Ik heb zelf relatie van 15 jaar achter de rug. Inmiddels 2 jaar gescheiden en een zoon van 12. We hebben co-ouderschap en ben er helaas achter dat mijn zoon aan dezelfde terreur wordt blootgesteld. Mijn zoon heeft zelfde inborst als ik en mijn ex chanteert emotioneel verschrikkelijk, maar ik sta machteloos. Zonder toestemming van mijn ex mag ik mijn zoon niet naar een onafhankelijke derde (psycholoog) laten gaan. Ik zou zo graag willen dat hij van onafhankelijk iemand hoort hoe het zou moeten zijn. Als hij met zijn vader praat, lijkt alles weer koek en ei… al vraag ik me nu al af hoe lang het duurt. Het enige wat ik hem kan bieden is een veilig thuis waar hij wel zichzelf kan zijn en gerespecteerd wordt. Hij heeft de leeftijd waarbij ik wel kan aangeven dat sommige dingen anders kunnen en horen te zijn in plaats van hoe ze bij papa gaan, maar blijf wel met respect over zijn vader praten. (Hoe tenenkrommend het af en toe ook kan zijn!).
En vaak krijg ik te horen, als er zich weer iets zwaar narcistisch heeft voorgedaan in de vorm van mail of actie, dat ik me er niet zo door moet laten raken!! Dit is opmerking van iemand die gelukkig getrouwd is en in omgeving geen narcisten heeft…. Dit valt me nog altijd zwaar omdat het zo moeilijk is uit te leggen wat ze met je doen en je inmiddels al hebben aangedaan!
DD
Aan Denise,
Oei, dat is herkenbaar! Ook ik heb een relatie van 15 jaar achter de rug en heb een zoon van 12, bijna 13. Ondertussen zijn wij bijna 6 jaar geleden gevlucht, maar ook mijn zoon heeft te lijden door zijn vader. Hij geeft zelf al aan dat zijn vader “anders” is en is er sinds kort zelf achter gekomen, dat zijn vader een narcist is (zo herkenbaar dus ook voor mijn zoon!).
Gelukkig heb ik het ouderlijk gezag, waardoor ik geen toestemming nodig had om onze zoon naar een psychologe te laten gaan.
Toch is dat ook moeizaam; de psychologe heeft aan gegeven dat ze weinig voor mijn zoon kan doen, zolang zijn vader niet verandert … Tja …
Inderdaad is het makkelijk om je te raken via je zoon! Wel vervelend dat je in je omgeving telkens moet uitleggen wat er gebeurd en hoe je je voelt. Heb je niemand die je hierin kan begrijpen?
Zelf heb ik via internet een andere moeder in een vergelijkbare situatie leren kennen. We bellen en mailen elkaar geregeld. Het is gewoon heel fijn als iemand het (h)erkend! Je hebt aan een half woord genoeg, want de ander begrijpt je meteen.
Het is niet altijd ellende, soms kunnen we ook gewoon lachen om elkaars exen en hun fratsen of toch ook samen boos zijn en huilen …
Mijn zoon ziet af en toe zijn vader. Wel moet hij hem elke week bellen (blijft zijn vader) en houd ik hem op de hoogte van het wel en wee van onze zoon.
Aangezien mijn ex geen ouderlijk gezag heeft, heeft hij ook minder macht en controle. Ook wonen wij een flink eind bij mijn ex vandaan. Dat scheelt behoorlijk!
Maar wat je zegt over dat je je machteloos voelt … dat heb ik ook! Nu wordt je zoon gepakt en je kunt er zo weinig aan doen …
Zo ervaar ik dat ook Anoniem; Hoe kan ik mijn eigen koers varen, nb hoe kom ik eindelijk weer op koers zodat ik uiteindelijk mijn koers mag varen als de ander lak aan je heeft. Ik probeer nu al sinds 2008 vrij te komen en het wil tot op heden niet lukken.
Hoi Iris,
dank voor je antwoord. Ik ga zeker je boek bestellen. Soms lijkt het onwerkelijk en denk ik dat ik spoken zie en er meer van maak, dan dat het in werkelijkheid is. Uit elkaar gaan is nooit een situatie die gemakkelijk gaat. En het is nu niet iets wat ik al eerder heb meegemaakt (met kinderen en langdurig samenwonend dan). Echter, het gedraai, de boosheid om dingen, die anderen nooit boos zal maken. Het feit, dat hij steeds maar weer alles bij mij legt (“je bent zo boos, ik ben er bang voor”, terwijl hij volledig voorbij gaat aan het feit, dat ik op dat moment echt zeer terecht boos ben en hij compleet vergeet wat hij zelf heeft gedaan om me zo boos te maken.), de constante projectie en het gevoel, dat hij steeds met een wedstrijd bezig is. Eerst alles afkraken en negeren wat ik belangrijk vind en dan op een goed moment precies het zelfde doen en uitvergroot. Zelf dagen sjachrijnig en gefrustreerd rondlopen en als ik es gefrustreerd ben, mij binnen 10 secondes straffend toespreken. Grrrrr.
Alles wat ik lees, klopt. Hij is gewoon een pester en hij schept er genoegen in, lijkt het wel. Om dan op een ander moment te zeggen: “je bent echt altijd de belangrijkste geweest voor me, en nog.” Yeah right?! Ik trap er niet meer in, ik wordt er zelfs misselijk van.
Maar goed, ik zit er nog midden in, dus ik kan er nog zo uitvoerig over spuien. Mijn grootste wens is dat ik straks mijn eigen plek (woning) heb en dat ik weer helemaal in balans kom, weer helemaal in mijn eigen kracht kom en dat de meiden super gelukkig worden.
Mijn grote angst is, dat ik de komende jaren nog zoveel moet strijden en dat de kinderen hier de dupe van worden. Als ik soms lees hoe een N-ouder de kinderen opzet tegen de niet-N-ouder, dan slaat de schrik om mijn hart. Gaat mij dat ook overkomen?
Reden, dat ik weg ben gegaan ligt in het feit, dat ik het beste voorbeeld voor mijn dochters wil zijn, die ik kan zijn, zodat ze zelf in staat zijn de juiste keuzes te maken voor henzelf. En niet: “blijf bij je partner, ook al ga je er zelf aan onderdoor.”
Wat is jouw verhaal toch herkenbaar! Echt !
net als jou zit ik er middenin ben vanaf half mei vertrokken en vanaf eergisteren na het lezen van deze site het besef dat ik ook met een narcist te maken heb! Heb 1 dochter die tegen me opgezet word op het moment en weet niet hoe ik op dit moment mijn dochter kan beschermen.
Ook ik ben half mei vertrokken ….ook 2 zoons van 13 en 15 die tegen me opgezet worden door hem… nu weet ik hoe weinig mensen je overhoudt ….in tijden van nood leer je je vrienden kennen…mijn ex weet precies hoe hij mensen moet bespelen….
Beste anoniem,
Ik lees dat je kinderen hebt met hem, zoals ik lees ben jij de hoofdverzorger? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen. Zelf ben ik sinds maart bij mijn narcistische ex-vriend weg maar hij wil onze dochter zelf hebben en heeft in het kort geding zoveel leugens verteld dat ik direct terugviel in mijn oude gedrag en niet tegen hem in durfde te gaan. Nu had ik ook nog eens een slechte advocaat die het liet gebeuren. Nu heb ik mijn dochter illegaal bij mij en dient binnenkort het hoger beroep, ik heb nu een goede advocate maar sta met 1-0 achter en ben zo bang om weer dicht te klappen op de zitting en nog veel banger om mijn dochter aan hem te verliezen zodat hij haar kan gaan mishandelen. Ik hoop echt dat jij of iemand anders op de site mij nog tips kan geven. Bijkomend probleem is dat wij voor hem destijds aan de andere kant in nederland zijn gaan wonen en nu terug zijn gegaan.
Hoi Hopeloos,
Het belangrijkste advies dat ik voor je heb is mijn boek bestellen. Ik heb het ook al elders op mijn website gezet: de impact en gevolgen van narcistische mishandeling kunnen niet worden opgelost met tips van een paar regels. Uitzicht wordt geboden door diepgaand inzicht in de pathologie en hoe je hiermee om moet gaan. In mijn boek ga ik op alles in.
Het is vreselijk wat jouw ex voor elkaar krijgt, want jij wlt je kind beschermen. Gelukkig heb je nu een betere advocaat, dat is al heel belangrijk. En inzicht in hoe je jezelf op moet stellen is nog belangrijker.
Veel sterkte,
Iris
Beste Hopeloos76,
Wat vervelend voor je, dat je dit moet meemaken. Een antwoord op je vraag heb ik niet zo 1, 2, 3. Naast veel overeenkomstige zaken, waardoor we bij Iris terecht zijn gekomen, heeft iedere situatie ook weer haar/zijn eigen kenmerken.
Het advies wat Iris je geeft, wil ik graag bekrachtigen. Het werkboek is heel verhelderend. Ik ben nu langzaamaan ook de opdrachten aan het invullen/uitvoeren. En ben door dit boek op nieuwe inzichten gekomen. Ook uit mijn verleden voordat ik hem leerde kennen.
Het is belangrijk weer in jezelf te gaan geloven en dat je je niet hoeft af te zetten tegen hem. Al is dat laatste vast nog heel moeilijk. En de verantwoordelijkheden weer terug te leggen / geven waar ze horen. En dat is ook best moeilijk. Hij weet mogelijk precies hoe jij werkt en maakt daar ge/misbruik van. Hij zal er alles aan doen om jou op de kast te krijgen. Dus leer jezelf beter kennen. Als jij weer op jezelf vertrouwt, dan wordt het voor hem heel moeilijk om je te ‘raken’. Stel je zelf een doel en probeer steeds meer je eigen koers te varen, ook al probeert hij je van die koers af te houden. Laat hem zichzelf voor gek zetten. Als zijn verhaal niet klopt, komt dat echt wel aan het licht. Probeer je niet te verleiden, hoe moeilijk dat ook is. En als het toch gebeurt, dan is het zo. Niet te hard zijn voor jezelf. Niet bang zijn. Zet jezelf in het licht, jij bent belangrijk!
Ik wens je heel veel wijsheid en vertrouwen toe!
Ik heb altijd moeten zwijgen, altijd gezwegen, want als ik iets zei kon het later tegen mij gebruikt worden, wilde ik me toch verdedigen dan draaide mijn moeder het zo dat ik twijfelde aan mijn waarheid en ik begon te geloven dat ik het me verbeelde. Dan verdween alles in een mist. De kwaadheid verdween mee. Enkel een raar gevoel in mijn hoofd bleef achter.
Het gekke is dat ik me zo weinig dingen herinner, alleen dingen die mijn man mij zei over mijn moeder, en die hij zo abnormaal en slecht vond, maar zelfs dat drong niet door bij mij. Zoals mijn moeder mij probeerde omver te rijden op een parking van een winkel, gelukkig kon mijn man mij op tijd wegtrekken.
Mijn zus, waar ik altijd heb voor moeten zorgen kon mij met een oogopslag zover krijgen dat ik alles voor haar deed zonder dat ze iets voor moest vragen. Ik zou ze alles geven. Achteraf kreeg ik dan de verwijten dat ze het niet had gevraagd. Ze verdraait ook de waarheid zodat ik niet meer weet wat en hoe en ik denk dat ik het me allemaal verbeeld. Het maakt me zeer machteloos. En boos op mezelf. In de therapie heb ik geleerd om die kwaadheid naar buiten toe te krijgen. Mijn therapeut raadde me aan om te leren boogschieten en dat was een ontlading. Toen besefte ik dat ik met een ongelooflijke boosheid zat.
Ik heb een prentenboek gemaakt over krengen, en die in eigen beheer uitgegeven. er waren mensen die huilden van herkenning en mensen die me verweten dat dit te agressief was.
Daar had je het, ik heb altijd moeten zwijgen, er is mij heel veel onrecht aangedaan, ik heb dat zolang alleen moeten dragen, en heb ik eindelijk de moed om de waarheid te spreken dan word ik daarop aangesproken, het maakte mij kwaad en verdrietig. Dat moeten zwijgen.
Lieve Marina, zo herkenbaar..of ik mijn eigen verhaal lees.
Veel sterkte voor je hoor.
Sjanni.
Sinds kort ben ik mij gaan verdiepen in destructieve relaties met narcisten. Ik had een ingewikkelde band met iemand die ik als mijn grote zus beschouwde en die voor mij lange tijd als vervangende hechtingsfiguur diende. Er waren altijd al heftige voorvallen en ‘dat lag altijd aan mij’… Een therapeut wees mij op een website over narcisten. Ik herkende zoveel en ben verder geen lezen. Zo kwam ik nu ook op deze site terecht en ik blijf heel veel herkennen! Toch blijf ik die twijfel behouden, of het toch aan mij ligt, of ze het toch goed bedoelde etc. Ik kan het daarom nog steeds zo moeilijk loslaten en accepteren dat zij eind vorig jaar opeens het contact verbrak omdat ‘ ik haar benauwde, ze op was, ik onmogelijk ben etc’. Ik ben inderdaad het vertrouwen in mezelf, mijn eigen mening en nog zoveel meer kwijtgeraakt want ik was zo emotioneel afhankelijk van mijn ‘big sis’. Ik zie haar nog wekelijks, omdat we ook collega’s zijn en dat maakt het nog moeilijker. Zo vaak heb ik de ‘silent treatment’ meegemaakt en ik kan nog steeds moeilijk omgaan met het wisselende gedrag van haar. En ook ik ben zo erg boos! Boosheid doordat ik al die jaren geloofde in een zogenaamde veiligheid terwijl alles al die tijd een illusie was. Als ik mijn twijfels uitsprak, lag dat altijd aan mij (omdat ik als kind zoveel heb meegemaakt projecteerde ik alles op haar, aldus de narcist!!). Ook nu weet ik dat zij alles wat ik ooit in vertrouwen heb verteld, deelt met anderen om nu maar aan te tonen dat IK een persoonlijkheidsstoornis heb. Het ergste is dat ik daar zelf aan ga twijfelen. Gelukkig heb ik vriendinnen om me heen die ons allebei kennen en die mij met beide benen op de grond houden wanneer ik twijfel over mezelf. Zij zien wat er gebeurt en hoe zij al die tijd met mij omging… Waarom wil ik dat zelf niet geloven?? Ik zit met zoveel teleurstellingen, onbegrip, woede en verdriet en ik ben zo blij hier verhalen te lezen waarin ik herkenning vind!
Bij de meeste slachtoffers gaat het om een partner-relatie met een narcist, dat was bij mij niet zo. Ze wierp zich op als een soort van redder, een vervangende moeder die ik als kind nooit echt heb gehad. Het zat heel ingewikkeld in elkaar. Elke dag opnieuw had ik het gevoel dat ik moet afchecken waar ik sta; was ik die dag belangrijk of niet? Negeren…. en ik maar afwachten totdat zij tijd maakte en zin had om weer contact op te nemen wanneer we een ‘ruzie’ hadden gehad en ze heel goed wist dat ik me rot voelde en er kapot aan ging als zij me het gevoel gaf dat ze genoeg van me had. Zij had de touwtjes in handen en ik kwijnde weg en verloor mezelf in een ideaalbeeld van een zogenaamde big sis die er altijd voor me was!
Ik wil eigenlijk zo graag mijn verhaal delen met andere ‘slachtoffers van narcisten’ en weten hoe anderen dit hebben zelf ervaren en erboven op zijn gekomen! Ik merk dat ik op zoek ben naar bevestiging, om er zeker van te zijn dat zij een narcist was… en dat het ECHT niet aan mij lag. Omdat ik nog wekelijks confrontaties heb met haar, is het zo moeilijk voor mij om in mezelf te blijven geloven en blijf ik gevoelig voor alleen al bepaalde blikken van haar.
Zo knap dat de meesten van jullie opgewassen zijn tegen de narcisten en de verdwenen zelf weer hebben teruggevonden!! De breuk van ons contact is nu 7 maanden geleden (in tussentijd wel e.e.a. gebeurd) en hoewel ik al veel sterker ben geworden en niks aan haarzelf laat merken, ben ik nog steeds ‘in de ban’. Het zou me zoveel helpen als ik zeker wist dat het NIET allemaal aan mij lag!
Hi Iris,
Enige tijd geleden heb ik, op advies van mijn psychotherapeute, jouw boek besteld.
Het lezen ervan maakt me uitermate verdrietig. En dat betekent slechts een ding: je raakt de spijker op de kop. Voor mij biedt het boek een en al herkenning.
Jarenlang heb ik relatief normaal geleefd. Het voelde weliswaar alsof ik een soort toneelrol aannam in mijn leven, maar zolang het in materieel opzicht voorspoedig verliep, besteedde ik daar weinig aandacht aan.
Tot het moment dat mijn baas, een narcist (zelfs psychopaat) onterecht de aanval op mij opende, omdat ik in onvoldoende mate tegemoet kwam aan zijn eisen. Een jarenlang arbeidsconflict, uiteindelijk ontslag en arbeidsongeschiktheid vanwege ernstige depressie volgden.
Ik ‘versleet’ de nodige therapeuten, hetgeen me nog onzekerder maakte dan ik al was. Min of meer per toeval kwam ik terecht bij mijn huidige therapeute die uiteindelijk de diagnose ‘Dissociatieve Identiteits Stoornis’ (DIS) stelde, ontstaan door psychische (narcistische) mishandeling door mijn vader.
De confrontatie met de narcistische baas bleek een deja vu met mijn eveneens narcistische vader.
Op cognitief niveau begrijp ik mijn problematiek erg goed. Gevoelsmatig manifesteert zich echter het Stockholm-syndroom. Mijn vader is inmiddels al enkele jaren overleden, maar ik kan voorlopig niet van hem loskomen. Zoals je in jouw boek beschrijft; als hij (de narcist) er niet meer is, is er niets meer om op terug te vallen. Het gevoel voldoende vaardigheden en adequate copingsmechanismen te hebben meegekregen om het leven zelfstandig aan te kunnen, ontbeer ik. De eigen identiteit is weg.
Of jouw boek voor mij nog soelaas kan bieden, weet ik niet.
Wat ik wel weet, is dat jouw boek ongetwijfeld van bijzondere waarde is voor vele lotgenoten.
Dank voor jouw inspanningen om deze ‘zware en heftige materie’ zo te verwoorden, dat anderen daarmee verder kunnen. Maar vooral dank voor jouw openhartigheid!
Liefs,
Jos
Hoi Jos,
Bedankt voor je reactie, die me zeer raakte. Zo te lezen zit jij bij de juiste therapeut die de kern van het probleem aanpakt. Het is vreselijk wat jij hebt moeten doorstaan; eerst met je vader, daarna met je baas die alles nog eens dunnetjes overdeed. Heel logisch dat je als kind overleefde door veel te dissocieren, wat waarschijnlijk in die destructieve werkrelatie nog eens versterkt is. Ik ben blij dat mijn boek van betekenis heeft kunnen zijn in je bewustwording, en hopelijk in het je minder alleen voelen. Ik wens je veel sterkte!
liefs, Iris
Ik weet niet eens waar te beginnen. Na de eerste opluchting toen mijn huisarts voorzichtig opperde of mijn ex een persoonlijkheidsstoornis had, voelde ik me 100 kilo lichter. Ik was naar haar toe gegaan om te vragen of ze met me mee wilde denken. Met mij gaat het “goed”, maar ik zit een een situatie die ik bijna niet meer vol kan houden, maar wel wil en moet volhouden voor onze kinderen. Ik loop al jaren rond in een verhoogde staat van paraatheid, zeg maar. Ben veel moe, droom veel en krijg mezelf maar niet fit. De glans is er al jaren af. Leven is overleven.
De jarenlange manipulaties, de kritiek, het schuldgevoel, de dreigementen, het gevoel “er klopt iets niet, maar ik kan het niet plaatsen”… Dat was allemaal mijn eigen schuld, want ik heb de relatie destijds vebroken, ik ben zwak en ik begrijp het allemaal niet en we hebben samen kinderen en dus moet ik de rust bewaren, de stabiele ouder en de veilige haven blijven voor de kinderen. En dat laatste ben ik ook. Al jaren ruim ik de rotzooi op, zorg ik voor rust als er weer onrust is gecreëerd en zet ik door.
Sinds een paar maanden echter betrekt mijn ex-vrouw onze kinderen in haar grillen. En nu is er iets geknapt van binnen. Ik kan het niet langer aanzien en heb handvaten nodig om hier zo goed mogelijk mee om te leren gaan; voor de kinderen en ook voor mijzelf.
Ik ben blij met de erkenning van de huisarts. Ik hoor al jaren dat mensen mij zo verstandig vinden en dat ik goed het belang van de kinderen in het oog hou. Dat is ook zo, maar het kost me heel veel. Ik weet in ieder geval van mezelf dat ik een doorzetter ben. Ik ben een lief mens met lange, goede vriendschappen en met gevoel voor humor.
Ik sta nog maar aan het begin van de verwerking, maar het inzicht geeft al veel ruimte. Ik heb je boek zojuist besteld en ga ermee aan de slag. Ik ben blij dat niet te enige ben en hoop over de schaamte heen te kunnen komen en deze last te kunnen gaan delen. Het begin is er!
Ik vindt dit een hele goede site, herken alles direct, incl. het Stockholm syndroom aan toe. Heb zelf in een (man-man) destructieve relatie gezeten met een psychopaat (2006-2010), wist eerst niet wat me overkwam, maar het boek ‘Destructieve relaties op de schop’ waar ik later tegenaan liep alles eigenlijk heel goed uit. Heb het zelf helaas niet goed verwerkt daarna, bleef er in hangen zeg maar, drukte zaken weg, was vanuit m’n opvoeding ook niet gewend te praten over problemen, dus daar sta je dan. Loop nog steeds met ptss, hoewel het iets milder is dan de eerste jaren erna (geen herbelevingen meer), maar voel elke dag spanning, slaap slecht, en m’n zelfvertrouwen is nog steeds zeer zwak, alsof zaken ingeprent zijn (het ‘gif’ waarover veel mensen spreken). Toch ben ik blij met sites als deze, die alles perfect uitleggen, je voelt je minder alleen. Ik wil ook ergens voor waarschuwen, veel mensen lopen zoals gezegd ptss op na een relatie met een narcist of psychopaat. Om te overleven grijpen mensen tijdens of erna soms naar ‘verzachting’ zoals blowen of drinken. Doe dit niet, het lost niets op, het rekt slechts en je verwerkt er weinig tot niets mee.
Eruitkomen is helemaal niet zo simpel. Trachten je energie en kracht terug bij jezelf te houden alvorens de volgende manipulatieve zet eraankomt is bijna dweilen met de kraan open. Uiteindelijk blijf je achter met aanvallen van hyperventilatie (zijnde onderdrukte woede waar je niet direkt mee naar buiten kan komen of zelfs niet kan plaatsen eens je erin verzeild geraakt)
Het is helemaal niet zo simpel of evident en ja suicide gedachten en apathie als respons uit pure onmacht zijn bij mij dagelijkse kost nu sinds dit gigantisch misbruik en parasitisme….SImpelweg omdat ik het via en bij HEM wil rechtkrijgen datgene wat ie kromtrok in mijn leven en bij mij en de ravage die hij aanrichtte…Maar voor hem is recht krom en krom recht; zo functioneert een parasiet. Die vindt dat alles van en voor hem is en dat grenzeloos graaien en krijgen en leegzuigen gerechtvaardigd is. Doe je daar niet ‘meer’ aan mee dan is het gevolg; fysieke agressie en mishandeling….
Ik zit in de fase van het ‘verwijderde’ zelf, verwijderd van mezelf en totaal uit verbinding en dit door 1 man. Ik hoop dat ik niet ook nog eens ‘verdwijn’ en het tij zelf kan doen keren. Nu begrijp ik beter dan 10j terug hoe je kan gaan dissociëren als iemand achter je rug om genoeg spelletjes met je speelt en voortdurend liegt en hoe ontgrondend onderhuidse afgunst op je inwerkt en iemand totaal kan uit balans halen en destabiliseren. Het zijn bij mij vaak dezelfde mensen van vroeger die nog steeds proberen me naar beneden te halen en ondertussen kom ik weer gelijkaardige mensen en situaties tegen; Om moedeloos van te worden.
Ik voel me zelfs schuldig alsof ik me slachtoffer en overdrijf ofzo maar zo is het echt niet.
groetjes,
Mitiko
Ongelofelijk… Zoveel verhalen die de mijne hadden kunnen zijn.
Aan de ene kant is het ‘fijn’ om herkenning te vinden en te weten dat je niet de enige bent die dit ervaart, aan de andere kant is het misselijkmakend dat er al zoveel mensen slachtoffer zijn geworden ‘van narcisme… En dat het nog dagelijks doorgaat zo.
Wat ik aangstaanjagend vind, is dat, als je erop gaat letten, veel mensen narcistische trekjes hebben. Dat ik terughoudend ben geworden in het geven van mijn vertrouwen, terwijl ik vroeger spontaan en goed van vertrouwen was, op het naïeve af zelfs…
Na het lezen van de informatie op deze site en de verhalen van iedereen hier, valt me op dat bijna iedereen door dezelfde fasen heengaat. Verwarring en het gevoel dat je degrip op de realiteit kwijtraakt, eenzaamheid (moedwillig van familie en vrienden worden geÏsoleerd), jezelf verliezen, boosheid (bijherkenning / erkenning en vaak het vluchten uit de situatie) en later dan een hele mix van al het voorgaande.
Voor mij is het heel erg lang de wanhoop geweest, die me uitputte.
Inmiddels ben ik al bijna 4 jaren bezig om mijn dochtertje van 5 ‘te redden’ uit de klauwen van de duivel. Dat klinkt heel dramatisch en is tegelijk de beste omschrijving die ik die strijd kan geven. In 2011 besloot ik dat ik wilde scheiden van mijn toenmalige partner.
Na twee jaren mijn tijd verdelen tussen mijn dochtertje, mijn werk, mijn huishouden en een depressieve partner, die met een burn-out thuiszat en waarbij ik op eieren moest lopen om geen uitbarsting te veroorzaken, was ik het compleet beu. Ik was eindeloos moe en wilde weer plezier krijgen in het leven… Ik wilde met mijn dochtertje spelen als ik thuiskwam, in plaats van te horen krijgen dat ik haar zo stil mogelijk moest houden, omdat mijn man zijn rust nodig had om te herstellen (terwijl hij al de hele dag op bed had gelegen, via internet allerlei gadgets had besteld en vertelde dat hij die spullen echt nodig had… Van meditatie kussens, tot klankschalen en allerlei boeken over boedhisme en elektronische zaken).
Hoe vaak moest ik niet aanhoren:
– dat ik te weinig aan mezelf werkte
– dat ik hem misschien wel nooit zou begrijpen
– dat hij, alles wat hij deed, voor zijn gezin deed
– dat hij, bij mij, eindelijk ècht de kans kreeg om aan zichzelf te werken
– dat de mensen op zijn werk hem niet begrepen
– dat zijn familie hem niet begreep
– dat ik meer inzicht moest leren krijgen in mijzelf
– dat hij al zoveel had bereikt in zijn leven
– dat hij een mate van zelfinzicht had, dat maar weinig mensen zouden bereiken in hun leven
Hij stak eindeloos veel tijd in het uitzoeken en analyseren van informatie, vóórdat hij iets kocht of vóórdat hij ergens een beslissing over nam… Ik snapte dat nooit. Het is best goed om ergend goed van op de hoogte te zijn, vóór je bijvoorbeeld iets koopt… bij hem was dat op het obsessieve af. Later begreep ik wel dat hij nooit op zijn gevoel af kon gaan en altijd overal achterdochtig over was en daarom dus zo obsessief informatie verzamelde.
Pas nadat ik de tip kreeg om eens informatie te zoeken over narcisme, ging er een wereld van herkenning voor me open. Dat was kort na de scheiding.
“Dat is hem!”, dacht ik toen. “Mijn man staat beschreven op Internet! Hoe is dat ‘s hemelsnaam mogelijk?!”…
Inmiddels ben ik bijna 4 jaren en 2 maal zoveel instanties verder in de reddingstocht van mijn dochtertje. Wanhoop is wat ik nog dagelijks voel. Boosheid heeft meestal de overhand gelukkig, want daar haal ik mijn kracht uit.
Jeugdzorg, mediators, de Raad voor de Kinderbescherming, Combinatie, Idris, de politie, AMK, Slachtofferhulp, therapeuten, zelfs advocaten en rechters… zoveel mensen die al zijn gekomen en weer gegaan en nog steeds zit mijn dochtertje gevangen in een nachtmerrie met ‘haar vader’… Een omgangsregeling… Omdat het zo hoort dat kinderen beide ouders leren kennen. Ja, als je te maken hebt met ouders die beiden menselijk zijn, dan kan ik dat beamen. In geval één van beiden ‘lijdt’ aan een NPS, dan is dat een heel ander verhaal.
Elke instantie komt, praat, schrijft een verslag, waarbij ze het uitgangspunt hanteren dat beide ouders gelijk hebben en de waarheid vertellen…
Ze zeggen: “Mevrouw, wij zijn er niet om aan waarheidsvinding te doen.”…
En dan ben je klaar…
Zeker als je te maken hebt met een narcist die precies weet hoever hij kan gaan… Tot op het randje, elke keer weer…
En hoe vaak je het je ook voorneemt om je er dit keer niets van aan te trekken… dat lukt niet. Zeker niet als het je eigen kind aangaat! Elke keer als er iets voorvalt dat haar raakt, dan gaat er een stukje in mij dood!
En wie helpt mijn meisje?
Wie durft verder te reiken dan de geldende regeltjes?
Want elke hulpverlener en instantie die een glimp opvangt van de duivel achter het sociaal wenselijke masker en die dat wil verwerken in een verslag of wil bespreken met andere organisaties, die krijgt een klacht van die duivel tegen zich… òf die krijgt géén akkoord om die informatie openbaar te maken en te delen met de betrokken partijen.
En in Nederland kun je die info niet eenzijdig gebruiken of openlijk verspreiden…
En dan ben je terug bij af. In de hel.
Te maken krijgen met een narcist in je directe omgeving zuigt de energie uit je weg, al je liefde verdwijnt in een groot zwart gat en je krijgt te maken met de hel op aarde… En toch is er een lichtpuntje: het is een harde en wijze les en als je die leert, dan kun je overtuigd zijn van je eigen kracht, de rest van je leven. Dan weet je precies wat je aan jezelf hebt en wat je aankunt.
Dat heb ik geleerd.
En dat ik de strijd nooit zal opgeven, totdat ik mijn dochtertje heb gered uit die gewetenloze klauwen.
Wellicht hoort mijn vraag hier niet thuis, maar zie er zo snel geen andere plek voor. Ik lees al enkele maanden mee op deze site. Mijn partner lijkt aan NPS te lijden. Gediagnostiseerd is het niet, drie keer raden; volgens hem is er niets aan de hand met hem. Nee, jullie voelen m vast aankomen, alles ligt aan mij! Mijn omgeving roept; “ga bij hem weg”. Maar ik kan het niet. Er zijn ook fijne momenten waarop ik me wel fijn en verbonden met hem voel. Toch loopt het de spuigaten uit, als ik het realistisch bekijk. En daar zit nu de moeilijkheid. Het lijkt alsof ik de waarheid verdruk. Ik voel me ongezond en ongelukkig. Als hij een goede bui heeft ben ik blij maar je leeft continue met de angst dat dit zomaar omslaat. Want dat kan, van alles naar niets of vice versa! Het ergste is dat ik zover ben gezakt dat ik mezelf niet meer onder controle heb. Ik voel de angst en onrust die ik als kind ook voelde (heb ook narcistische moeder) en weet inmiddels niet meer wie of wat ik ben. De wanhoop kan mij overstijgen, me volledig pakken wanneer mijn partner mij “straft”. Alles wat ik voel is onzin, alles wat ik uitleg zijn in zijn ogen excuses, alles waar ik in geloof bestaat niet…kleineren en vernederen..stille behandeling…etc etc. Door die wanhoop kan ik zo boos worden en overstuur raken dat ik hem haat. Ik heb hem meerdere keren geslagen. Ik ben absoluut niet gewelddadig. Altijd ben ik zacht, lief voor mens en dier, voor mijn kinderen, help iedereen etc. Het doet me steeds meer geloven dat ik krankzinnig ben, precies datgeen wat mijn partner beweerd. Soms wil ik van deze wereld, zie geen uitweg meer. Als ik er met mijn partner over praat en hem het mechanisme in deze relatie probeer uit te leggen en dat ik hem niet wilde slaan maar ik zo wanhopig wordt van zijn gedrag dan krijg ik alleen te horen dat fysieke mishandeling het ergste is en alleen dat dus is opgenomen in wetboek van strafrecht. Kortom; ik zal hangen! Hij heeft foto’s van verwonding gemaakt en ben er achter gekomen dat hij een (eenzijdig) dossier opbouwt. Ik weet me geen raad meer..er uit stappen lukt me keer op keer niet. Niet zonder hulp. Mijn therapeut doet nu cognitieve therapie met mij. Leerzaam, maar helpt niet voldoende. Kan iemand me ajb helpen met tips of adviezen?
Bij voorbaat dank,
Lotte
Hallo Lotte,
Je vraagt om tips, maar ik denk dat je situatie en narcistische mishandeling zo complex is, dat geen elk slachtoffer het redt met een paar tips. En het belangrijkste advies, dat weet je zelf ook wel denk ik…verbreek deze relatie! Je beschrijft zelf heel treffend hoe je hier kapot aan gaat, hoe hij je zo bespeelt dat bij jou de woede er ook daadwerkelijk uitkomt, en dan heb jij het zeker gedaan (?). De binding met hem, die maakt waarom jij niet uit deze relatie kan komen, beschrijf ik uitgebreid in mijn boek. En ook hoe je de relatie dan eindelijk kunt verbreken. Er zitten veel slachtoffers in een vergelijkbare positie, helaas, maar het geeft ook aan hoe vaakl dit voorkomt en hoe belangrijk inzicht in deze destructieve mechanismes is. Velen die veel op mijn site lezen, bestellen mijn boek. Je kunt het gewoon op een ander adres laten bezorgen, en ook daar lezen als je je hierbij veiliger voelt. Wat betreft de therapie die je doet; therapie die is afgestemd op deze vorm van mishandeling en de impact hiervan, is essentieel.
Ik kan alleen maar zeggen; zet de stap, want je bevindt je in een gevaarlijke fase. Ik denk dat je dit ook wel weet. Juist omdat ik zoveel vragen kreeg als de jouwe, ben ik mijn boek gaan schrijven en inmiddels begonnen aan het Vervolg, voor nog meer adviezen en inzichten. Je vraag is niet raar, en het vereist moed om zo open te schrijven over de hel waarin je leeft, en wat de gevolgen voor jou zijn. Maar je kunt hier uitkomen, en dat is voor jou en je kinderen essentieel om te gaan doen.
Sterkte!
Iris
jeetje hoe begin je,
2 jaar geleden ontmoette ik mijn vriendin via een datingsite, en gelijk was er een klik, ik, paar jaar gescheiden, langzaam opgekrabbeld van een ellendig koud huwelijk, kon mijn geluk niet op, en mijn vriendin ook niet.
Wel deden we het rustig aan, ben toch al een abraham, en mijn vriendin is 10 jaar jonger dan mij en moeder van een prepuberaal jochie, met gedragsproblemen, adhd? pdd? tourette?, maar vooral ook behoorlijk verwend, een kik en moeders rent.
Maar ok, wij waren verliefd, zeg maar hoteldebotel, maar… rustig aan.
Gaandeweegs zag ik toch wat vreemde dingen, jochie luisterde gewoon niet, ging vooral zijn eigen gang, en stond niet toe dat hij daarin gestoord werd, letterlijk, op een gegeven moment zag ik dat hij mijn vriendin zelfs sloeg als hij zijn zin niet kreeg, dit natuurlijk meteen aangesproken, van de zotte , dat kan absoluut niet.
Dat werd al een beetje discussie, maar ok het zou niet meer gebeuren en er zou worden opgetreden bij herhaling, ging niet echt voorspoedig, het “dominante” gedrag van zoonlief bleef, tot hij mij sloeg, ik was zo stomverbaasd dat ik niet eens reageerde, daarop aan mijn vriendin meegedeeld dst ik dat absoluut niet pikte en zeker bij herhaling op zou reageren, nou je een paar dagen later gebeurde dit dus weer, kreeg een klap recht in mijn giegel, en die heb ik ook meteen weer retour afzender gestuurd, met de boodschap dit gebeurt nooit weer , en je slaat je moeder ook nooit weer, dit had werking, het jochie werd plotsklaps een stuk gezegelijker, en ziedaar hij reageerde zelfs als je hem aanspraak, alsof hij plots wakker werd.
Het kwam onze relatie ook ten goede, er kwam meer ruimte, de voordurende “ruis” van gamen werd minder, en we konden ook eens op visite met zoonlief erbij, zonder dat het drama werd, niet alles ging om zijn welzijn , zijn rust, mijn vriendin bloeide op, kwam wat onder het juk, de constante zorg voor haar zoon uit, als alleenstaande moeder had zich dat zo ontwikkeld.
Een half jaar geleden zijn we gaan samenwonen, duidelijke afspraken gemaakt omtrent het gamen, adl, gedrag, slaaprituelen, rustig aan, niet met de botte bijl, geleidelijk naar een wat meer “normale” gezinssituatie, voor zover die bestaat.
2 maanden zijn we dolgelukkig geweest, en nieuw huis, ruimte , grote keuken en kamer, 500m2 tuin, schommel, trampoline, aan alles was gedacht, voor ons 3en,
Heel langzaam veranderde er wat , zoonlief had de tactiek aangepast, wat voor heen met dreigen, boos worden , ik ren de straat op, werd bewerkstelligd, veranderde in, o mama wat ben je lief, ik hou van jou, ik wil een knuffel, o mam wat ben je knap en mooi, ?? heel geleidelijk, ik was stomverbaasd, merkte het eerst niet eens, mijn vriendin werd ingepalmd, en ik werd weggewerkt? uit de picture, langzaam maar zeker ge-elimineerd, ongelovelijk.
Natuurlijk gaf dat spanning in de relatie, mijn vriendin is machteloos, zegt dat ook, smelt voor de oogjes, het stemmetje, zoals ze zelf zegt, blokkeert.
En nu komt het. het gedrag van mijn vriendin veranderde, spanning, heel veel slapen, stagneren in gesprekken over dit onderwerp, het blijde is weg, heel veel slapen en alleen maar met haar zoontje bezig, ik word zorgvuldig door zoonlief uit de picture gehouden, en mijn vriendin kan er niet tegenop.
Dingen vielen op, kleine dingen , maar niet te missen, ik ben gaan zoeken op het net, haar vader en broer zijn hoogbegaafd en ass, vond het boek van Hennie Struik, kortom ze is asperger, wat een eyeopener, en haar daar ook botweg mee geconfronteerd, ze wist het toch zelf ook, verklaart ook haar gedrag wat ik wel zag in het begin van onze relatie, beetje arrogant, eigenwijs, op haar manier, prima , nix mis mee, ben wel flex, vond het juist aantrekkelijk, geen 13 in het dozijn.
Na een knallende ruzie gaf ze het die avond ook wel toe, ja ik heb/ben autist, in lichte mate, nooit gestest, of bevestigd.
Maar wtf, ik hou van haar, we komen er wel uit, ik moet haar gewoon echt letterlijk nemen, en ik moet veel , veel duidelijker zijn.
ze zei, ik heb tijd nodig, we hebben tijd nodig, is goed, ik geef je de tijd die je nodig hebt, en ik laat je niet in de steek, haar grote angst.
Thuis is hij de baas, luistert gewoon niet naar haar, ik hou me op haar verzoek op de achtergrond voor nu, eet wat hij wil, word ook gemaakt, de hele dat de ruis van het gamen in huis, als hij naar bed gaat , moet mijn vriendin ook naar bed, mama je moet bij mij zijn, en mama gaat, uitgeput ook is ze, slaapt 10/12 uur, ik zit om 8 uur alleen in de kamer. en sluip als een dief door het huis om ze maar niet wakker te maken, belachelijk.
Emotionele en lichamelijke mishandeling, van de week kneep hij haar de keel dicht, als ik niets had gezegd had hij niet losgelaten, en mijn vriendin zegt hij bedoeld het niet zo. hij is nu al sterker dan haar, ze heeft geen kans, ik vermoed dat hij haar weer slaat nu, als ik niet in de buurt ben.
Ondertussen is de tactiek gefinetuned, hij knalt vol in mijn vriendin, ze is compleet weerloos, geeft hem de zin, anders pleegt hij zelfmoord, ( 9 jaar ) dingen om zijn nek doen, echt strak dat hij rood aanloopt, dat gebeurt als hij alleen is, dus, hij is niet meer alleen. ondertussen knuffels voor mama, wat ben je toch lief enz….
Mijn vriendin is radeloos, ik stelde voor om hulp te zoeken , dit kan absoluut niet, wil ze niet , bang voor de gevolgen, begeleiding thuis?, uithuisplaatsing.
tegelijkertijd werd de aanval vol op mij gericht, ik moest weg, mama is voor hem en niemand anders, oma komt nog om de hoek, idolaat van haar enigste kleinkind. superverwend door supergranny,
Het werd wij, wij gaan naar bed, wij gaan naar de winkel, wij gaan onder de douche, wij gaan een weekendje naar oma.
de laatste troef was, mijn vriendin gaat naast hem op de bank zitten, en hij schuift weg, hij mocht niet bij haar in de buurt komen van mij, brilliant, geniaal.
Toen zei ik , nu is het klaar of we gaan hulp zoeken, maakt niet uit wat, of ik ga weg, ik kan niet anders, dit sloopt me,
Antwoord was , ik kan het niet, wil het niet , doe het niet.
Dus mijn spul gepakt en vertrokken,
ben er kapot van, joch van 9 heeft willens en wetens onze relatie vernietigd, zo sluw, zo duivels.
Huisarts heb ik op de hoogte gesteld, maar weet niet wat hij hiermee kan, zolang er nog niets ernstigs gebeurt is.
Wat moet je ermee, denken mijn relatie is over, zoek het maar uit, ik weet wel wat er gebeurt in dat huis, mijn exhuis.
Nu ik het teruglees lijkt het wat warrig en onsamenhangend, er is zoveel gebeurt wat absoluut niet door de beugel kan.
Ik heb ook absoluut geen idee wat ik hiermee moet.
Beste cheche,
ik vind je verhaal niet warrig of onsamenhangend.
ik volg het precies
jouw (ex) vriendin ziet het niet in of wil het niet inzien en ik denk dat dit ook niet gaat gebeuren aangezien zij de moeder is
je word alleen maar ongelukkig en gefrustreerd als je het blijft proberen
zij ziet niet wat jij ziet
en uit eigen ervaring kan ik vertellen dat als je mensen ervan probeert te overtuigen het gewoon niet lukt
je word er alleen maar gefrustreerder, verdrietiger en onzekerder van
ik hoop dat je veel informatie opzoekt en je rust kan vinden
afstand van de situatie hielp voor mij
sterkte
Ik heb van mijn 17e tot en met mijn 21ste een relatie gehad met een narcist. Iedereen zal denken: je bent nog zo jong, dan is dat helemaal niet zo erg. Maar ik was 17 en naïef. Ik geloofde in het goede van de liefde. En nu is liefde voor mij een traumatische ervaring geworden. Hij was ook nog eens mijn eerste lief. Ik heb alles gedaan voor deze kerel. Niks was goed. Er is zoveel gebeurd in die vier jaar. Ik was niet meer mezelf en ik schaam mij voor dingen die ik gedaan heb. Sommige mensen zullen denken dat ik de gek was, terwijl hij mij gewoon gek maakte met zijn wisselend gedrag. Hij heeft ook nog eens een alcoholprobleem, is heel idealistisch en vol van zichzelf. Ik was arm, lelijk, dik, enzoverder (terwijl dat niet zo was). Erna huilde hij weer krokodillentranen of deed hij alsof er niks aan de hand was na een ruzie. Ik kreeg vaak een stiltebehandeling, wat me dus letterlijk gek maakte. Dat is zo pijnlijk ! Door hem heb ik een jaar langer moeten doen op de hogeschool. Hij zag me staan enkel wanneer hij dat wou. Ik werd heen en weer gesleurd en zelf werd ik zo labiel. Zo zijn er nog veel dingen gebeurd, waarover ik bijna een boek kan schrijven. Ik heb het uitgemaakt omdat ik niet meer verder kon, mijn energie was gewoon op. Hij zou nooit veranderen, nooit voor mij kiezen en nooit trots zijn op mij dat hij mij als vriendin heeft, hij zal mij altijd uitmaken tot een slet terwijl dat helemaal niet zo is.. enz,…
Nu ben ik anderhalf jaar verder. Mijn leven is terug in orde. Ik ben terug de vrouw geworden die ik vroeger was. Ik doe leuke dingen met vriendinnen, ik heb een bachelor diploma en een goede baan. Ik heb heel veel steun gehad van mijn familie gelukkig. Zij waren de enige die mij begrepen. Als ik hun niet had, viel ik in een diep gat. Ik ben hun daar heel erg dankbaar voor. Ik heb er heel lang over moeten doen, eer dat ik over hem was en heb zoveel mogelijk leuke dingen gedaan om alle schade van afgelopen vier jaar in te halen. Ik vraag me soms af hoe het zover is kunnen komen. Ik schaam mij heel erg diep dat ik zo labiel was. Ik schaam me voor alles tijdens die relatie. Ik ben vooral soms nog woedend en gefrustreerd op mezelf dat ik me zo heb laten meeslepen in zijn praatjes. Ik ben zo gekwetst en vernederd geweest en hij heeft niks gevoeld. Dat doet enorm veel pijn om te weten dat alles maar uit 1 richting kwam. Waarom worden narcisten nooit eens ‘gestraft’ voor hun daden? Waarom zijn het altijd de slachtoffers? Ik vind het gewoon niet eerlijk. 1 ding weet ik wel. Ik kijk vanaf nu neer op deze persoon en ik zal hem voor altijd haten, omdat hij mijn jeugd heeft verknald. Heel mijn wereld draaide om hem. En de beste keuze van mijn leven is dat ik van hem af ben.
Nu heb ik een beetje de hoop opgegeven in de liefde. Ook al ben ik nog een jonge twintiger, ik durf mij niet meer te binden, bang om weer zoiets mee te maken. Je hoort ook vaak dat mannen bedriegen enz,.. Ik vraag me af: loopt er nog wel iemand rond die het wel goed meent in relatie of voor een vrouw. Want tegenwoordig hoor je vanalles…
Groetjes
Hoi ik ben Caroline
Mijn moeder is een narciste. Ik woon wel op mezelf (ben 43) maar zij wil me klein houden, letterlijk en figuurlijk. Zij is 84 en woont vlakbij in dezelfde plaats. Mijn 2 oudere zussen zijn veel egoistischer dan ik en hebben zich allang losgemaakt van haar en vinden het wel best dat ik alles met haar oplos hier. Maar ik probeer nu afstand van haar te nemen want ik ga eronderdoor. Maar door mijn gevoelens van schuld/angst/loyaliteit/verantwoordelijkheidsgevoel voel ik me schuldig hierover.
Ik krijg bij haar het gevoel dat ik met haar mee moet lijden, ik mag niet gelukkig zijn, geen relatie hebben, dan gaat ze klieren etc. Ik ben daar altijd bang en onzeker en op mijn hoede bij haar. Ik ren en vloog en deed alles voor haar maar ze lijkt nooit tevreden of gelukkig. Als ik dit zeg is het natuurlijk niet waar etc.Ik heb trouwens ook een narcistische ex vriend, dit ging 9 jaar geleden uit, sindsdien geen relatie meer gehad. Ook mijn ex relaties en sommige vriendschappen manipuleerden me/maakten misbruik van me. Ik ben nl. net mijn vader, te goed en te soft en daar wordt overheen gelopen. Tegen de buitenwereld doet ze charmant en lief etc. Ik heb het gevoel dat ik haar leed moet dragen en dit alles, deze waanzin bij elkaar trek ik niet meer. Sorry dat ik misschien verward schrijf maar ik probeer uit de put van uitputting, angst en overspannenheid te komen. Zit allang volop in de psychiatrie met etiketten persoonlijkheidsstoornis met Borderline trekken etc. en veel medicijnen. Zij ziet mij als de patient, de gek die altijd voor haar klaar moet staan.
Nu ze op vakantie was kwam ik tot rust, tot mijn ware zelf. Nu realiseerde ik me dat ik eronderdoor ga, psychische en lichamelijke klachten. Nu ben ik al zover dat ik weet dat ik van haar geen liefde zal krijgen (dat ik haar nu los kan laten, vroeger niet) maar dat ik ook los wil van haar destructieve invloed omdat ik mezelf wil zijn/leren kennen. Maar zij wil mij niet loslaten. Ook bang als ik voorlopig contact verbreek dat ze me zwartmaakt bij haar kennissen (misschien doet ze dat al) en dat ik het gedaan heb. En zij weet zgn. van niks, weet niet wat ze verkeerd doet, ik ben lastig en labiel.
Mijn vader is (in mijn ogen) er door haar onderdoor gegaan en mijn oudste zus ook (in combinatie met 2 afschuwelijke echtscheidingen en alcoholisme en ze wou geen hulp). Ik ben er voor het laatst geweest voordat ze met vakantie ging en nu is ze een paar dagen terug en ik wil nu een paar maanden niet gaan. Alleen de telefoon niet opnemen voel ik me schuldig en slecht over. Misschien hoef ik jullie niet te vertellen watvoor waanzin ik heel mijn leven al in zit, you name it en ze deed het. Kritiek, negeren, emotionele chantage, en vooral nu mijn vader al 16 jaar niet leeft hangt ze aan mij. Ze doet constant zielig, heeft het alleen maar over zichzelf en als ik daar geweest ben (ze komt natuurlijk nooit bij mij) ben ik doodmoe, boos en verdrietig. Erover praten maakt me razend want het lukt niet met haar. Verstandelijk zie ik dingen wel maar emotioneel voel ik dat ik eronderdoor ga als ik het nu niet stop. Ik was niet van plan om te breken (voel me dan te schuldig) maar had wel het plan om bijv 6 mnd niet te komen voor mijn redding!
Ik heb het boek van Iris gelezen maar toch heb ik nog feedback van normale mensen nodig om deze waanzin te durven stoppen. Dus als er aub iemand wil reageren?
het beste allemaal gewenst,
groetjes
Caroline
Caroline,
Hou moed! Ik herken de situatie, jouw gevoel, jouw eenzaamheid, jouw schuldgevoel, alles! No matter What; blijf op jezelf vertrouwen. Maak je los, maak je weerbaar. Wellicht hebben de anderen nog tips voor je!
Lieve groet,
Lotte
(Mee-lezer hier)
Hoi Lotte,
Bedankt voor je reactie, heel fijn. Hoop dat het met jou goed gaat, Heb jij je al losgemaakt van een narcist dan? Ik had er nog niet bij verteld dat mijn zussen me ook altijd afwezen en de grond in boorden. Dus nu moet ik mezelf helemaal opnieuw “opvoeden” want heb niet veel eigenwaarde,
groetjes
Caroline
Hoi Caroline,
Jouw lage eigenwaarde/ zelfbeeld is juist wat destructieve persoonlijkheden zo “aantrekkelijk” vinden aan jou. Ik weet als geen ander, ook ik heb een moeder met een sterk narcistische dynamiek, dat het bijna onmogelijk lijkt aan het mechanisme van deze personen te ontsnappen. Ik leer nog iedere dag en heb soms nog flinke terugvallen, maar de cognitieve therapie die ik volg bij mijn psychologe werkt voor mij. Daarnaast veel zelfstudie…kennis is macht, zoals ook op deze site ergens te lezen staat. Je kunt je wapenen en de regie in eigen handen nemen. Heel veel sterkte!
Liefs
Lotte
Ps ik doe er ook trauma-verwerking (emdr) bij, omdat er sprake is bij PTSS bij mij
Hoi,
Ik schreef hier eerder dat ik me probeer los te maken van mijn narcistische moeder, heb nu een time-out genomen maar ik twijfel altijd heel erg aan mezelf (van haar geleerd). Of dit wel de goede beslissing is, of ik niet te hard ben, ga van woede op haar naar angst (zal ze gaan manipuleren ofzo) naar verdriet naar onzekerheid en merk dat ik dan haar “goedheid” en haar “mij helpen” weer vanuit haar perspectief ga zien. Ik weet nl. dat als ik haar gedrag bij haar zal benoemen ze dit zal ontkennen en zal aangeven dat ze zichzelf zo’n goede, lieve helpende moeder vindt. Ik merk in mijn hoofd (heb nu geen contact met haar) dat ik aan mezelf twijfel van “ze valt toch wel mee, zal ik het nog eens proberen met haar” “ze is toch wel goed en lief misschien”) en zo zie ik alvast dat – als ik nu weer contact zou krijgen – ik in mijn/onze oude patronen zal vallen en misschien weer van haar verwacht dat ze “goed en helpend” is en ik dan weer mijn neus stoot. Ik probeer mezelf dan voor te houden dat ik niet in het oude patroon met haar verder moet gaan omdat dit destructief voor me is, omdat ik haar steeds aan het “helpen” ben omdat ze negatieve aandacht vraagt en geen aandacht voor mij heeft etc. Ik kan dit dus niet benoemen zie uitleg hierboven.
Zij bedoelt hiermee (dat ze zichzelf goed en helpend vindt) bijv. dat ze me vaak geld gaf maar hier wordt niet bij gezegd dat het is om me ermee te manipuleren/chanteren. Ik heb dan ook misschien het “Stockholm syndroom” gehad? Ik snap van mezelf niet dat ik het niet los kan laten, dat ik blijf malen en me niet kan ontspannen terwijl dat de bedoeling zou moeten zijn van een time out. Weet niet of iemand zich hierin herkent, ik zou graag feedback krijgen. Het vervelende is dat ik nu geen bevestiging meer aan haar vraag maar dat ik dat bij anderen mensen zoek, bijv. of ik geen slecht rotkind ben (zo keek ze altijd naar me) (bel teveel naar paragnosten waardoor ik hoge telefoonrekeningen heb en ze nu de 0900-nummers geblokkeerd hebben wat maar goed is ook denk ik). Ik wil niet in de valkuil trappen weer verwachtingen van haar te hebben en haar perspectief over te nemen en dan elke keer toch boos/verdrietig/doodmoe thuis te komen omdat ze me leegzuigt/de interactie negatief is terwijl ik die oude shit met haar niet meer wil ( bijv het risico op ander vervelend gedrag van haar, zoals mij in gezelschap negeren/ voor paal zetten etc)
Ook probeer ik mezelf af te vragen waar ik zo bang voor ben; of ze me na een time-out nog “in genade aan zal nemen” en dat heb ik met iemand besproken en toen dachten we dat ik zonder haar toch beter af ben. .En dat ik me nogmaals afvraag hoe ze zich zal gedragen als ik over een paar maanden bij haar terugkom? Maar ik weet ook dat ik daar niet van afhankelijk moet zijn.Tot nu toe heb ik altijd alleen in haar belang gedacht, dat zij zielig is (doet?), dat ik verantwoordelijk voor haar ben, voor haar moet zorgen (heeft ze niet voor mij gedaan. En dan denk ik: “Ik moet loyaal aan mezelf zijn” zoals in het boek staat. Omdat ik de time-out nam omdat ik er geestelijk/lichamelijk onderdoor ging en het niet meer aan kon. en mezelf kwijt ben.
Sorry als het een warverhaal is, ik weet het allemaal niet meer.
Bedankt voor evt. reacties,
groetjes
Caroline
Ook ik heb een gedicht geschreven over hoe ik mij voel:
It’s hurting me
Confused by knowing
Certain of uncertainties
To let go of my life
A dream falling apart
It’s hurting me
Loving but never loved
Crying for what never was
A soulless soul in my body
I’m not me anymore
It’s hurting me
Searching for answers
To much pieces to pick up
My mind wants to be whole again
The mirror telling me I’m still here
Zit hier te janken om jou gedicht. Precies hoe ik me voel!