Je kunt ontsnappen uit de gevangenis waar je door narcistische mishandeling toe veroordeeld wordt. Er is een weg naar buiten, terug naar jezelf en de wereld. Maar in mijn ervaring luistert het nauw. Daarom ga ik later in op de vele misverstanden die er over narcisme en aanverwante pathologie als psychopathie bestaat.
Welke stappen kun je maken om los te komen uit de greep van narcistische mishandeling?
-
Leg de verantwoordelijkheid terug waar die altijd al hoorde
Erken met wie je te maken hebt en neem rigoureus afstand! In veel bronnen wordt No Contact aanbevolen, maar soms is het niet zo simpel. In sommige gevallen zul je toch een bepaalde relatie moeten onderhouden, bijvoorbeeld als jullie samen kinderen hebben of als het om een familielid gaat waarmee je contact wil houden. Neem dan toch zoveel mogelijk afstand. Dat gaat vanzelf gebeuren als je de volgende stappen volgt, maar eerst moet het besef landen dat je met een narcist te maken had (hebt), en dat dat diepe sporen heeft nagelaten. Heling kost tijd. Hoe langer de relatie geduurd heeft, des te moeilijker het proces. Maar er is licht aan het eind van de tunnel.
-
Informeer je zelf
Als je zeker weet dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, lees dan zoveel mogelijk. Er is goede informatie te vinden. Je zult zelf merken welke inzichten
resoneren
met je gevoel. Toen ik ging lezen over narcisme, vooral op blogs van ervaringsdeskundigen, vond ik zo veel gedrag terug dat exact zo tegen mij was ingezet. Eindelijk kreeg ik houvast. Weten dat je niet de enige bent is enorm heilzaam. -
Leer jezelf weer te vertrouwen
De kern van deze mishandeling is dat jou het gevoel wordt gegeven dat je gek bent. Iemand die zichzelf niet meer vertrouwt, is een gewillige prooi. Je bent van je eigen waarneming afgehaald, want het was niet zo, je beeldde je maar wat in, etc. Veel slachtoffers hebben geen enkel vertrouwen meer in wat ze voelen of denken. Alles wat je inbrengt, werd immers omgedraaid. Het is nu zaak dat je jezelf weer voorop gaat stellen. Wie ben je, wat wil je, wat voel je? Probeer jezelf als het ware te (her)ontdekken: van welke muziek houd je het meest, van welk eten, van welke film? Probeer te bewegen, omdat je daardoor letterlijk weer in je eigen kracht komt. En neem vooral alles wat je ervaart serieus. Onderzoek het, zonder oordeel. Je hoeft geen censuur meer toe te passen, je laat je niet meer tegen jezelf uitspelen.
-
Zoek een goede therapeut
Omdat je te maken hebt gehad met ernstige mishandeling, raad ik je aan hier professionele hulp bij te zoeken. Deze therapeut moet in ieder geval kennis hebben van trauma en de gevolgen van psychische mishandeling. Het allerbelangrijkste is dat de therapeut de verantwoordelijkheid legt waar deze hoort; namelijk bij de dader. Dit is in de context van narcistische mishandeling heel belangrijk, juist omdat je het altijd bij jezelf en jouw houding moest zoeken. Elke hulpverlener kan zeggen verstand te hebben van narcisme, maar of dat echt zo is moet o.a. blijken uit zijn of haar reactie op jouw verhaal. Mijn advies: als de therapeut met een van de zes misverstanden aan komt zetten tijdens de therapie, dan moet je je afvragen of je op de goede plek zit. Het moet niet zo zijn dat jij de therapeut moet opleiden over narcistische mishandeling, in plaats van omgekeerd.
-
Zorg voor een klein netwerk van mensen die je steunen
Er zijn niet veel mensen die weten hoe beschadigd je kan raken door narcistische mishandeling. Helaas kan dit onbegrip reacties opleveren die je nog verder in de duisternis brengen. Wees daarom voorzichtig naar wie je toe gaat, want niet alle mensen om je heen – omstanders – zullen je kunnen of willen begrijpen. Het komt vaak voor dat omstanders zich op glad ijs begeven, door te suggereren dat zij er Beter mee zouden omgaan. Vanuit een misplaatste superioriteit wordt dan gesuggereerd dat zij meer begrip hadden gehad, niet zo boos zouden zijn op de dader (want die kan er toch niets aan doen). Ik heb zelf erg onder dit soort reacties geleden. Weet dat je niet de enige bent; veel slachtoffers vertellen hoe vaak ze veroordeeld werden. Wat je zoekt is begrip, en wat je krijgt is afwijzing. Realiseer je dat dergelijke omstanders het niet kennen, of niet willen kennen, en bedenk op tijd
dit is niet de juiste persoon om steun bij te zoeken
. Er zijn mensen die je wel kunnen steunen, door dat ze het zelf ervaren hebben of zich toch open kunnen stellen voor jouw ervaring. Zeker voor moeilijke momenten is het heel belangrijk zo iemand in de buurt te hebben, die je kan bellen of even kan zien. -
Neem alles wat je ervaart serieus, vooral je boosheid
Narcistische mishandeling heeft je volledig van jezelf afgehaald, en jezelf terugkrijgen doe je door te ervaren. Dit gaat nog niet zo makkelijk, omdat je zo lang hebt gehoord dat het Overdreven was wat je voelde, dat je geen Recht had op die gevoelens, of weer zo met Jezelf bezig was. Bedenk dat volgens de narcist de enige die aandacht en gevoelens waard is, de narcist zelf is.
Ik zat met veel boosheid. Veel spiritueel getinte therapieën of boeken vertelden mij dat het voelen van die woede mij niet zou helen, dat ik dan enkel in de
weerstand
zat. In de context van narcistische mishandeling is het mogen ervaren van boosheid juist essentieel. Je hebt je nooit mogen verzetten, er werd sluipend maar systematisch over je grenzen gegaan, natuurlijk word je daar razend van. Veel slachtoffers hebben hun woede zo lang moeten onderdrukken, dat deze zich naar binnen keert en zich omzet in apathie en suïcidale gedachtes. Juist in het ervaren van je grenzen zit je gevoel van waardigheid. Vindt een therapeut die dat begrijpt, die je weer in contact brengt met jezelf. Onder die woede zit namelijk de enorme pijn, is mijn ervaring. Toen ik eindelijk een gespecialiseerde therapeut vond die geschokt al mijn ervaringen had aangehoord en mijn woede begreep, bleek die fase helemaal niet zo lang te duren. Nu die boosheid er gewoon mocht zijn, kwam ik al snel in de laag eronder: de pijn en rouw over wat me was aangedaan. -
Ervaar het leven buiten het land van de duisternis
Binnen de langdurige invloedssfeer van narcistische mensen kom je vroeg of laat in een existentiële crisis terecht, omdat je zo wordt uitgedaagd in je geloof in de wereld en de mensheid, dat je het op een gegeven moment echt niet meer weet. Je redding is het ervaren van de realiteit en hoe de wereld bedoeld is te zijn. Het is mijn overtuiging dat je – zeker om uit de narcistische invloed te komen – de normale kaders als het ware weer aangeleerd moet krijgen. Met normale kaders bedoel ik: het normale leven. De realiteit is genezend. Andere mensen die in de realiteit staan zijn genezend.
Ik ga in mijn boeken nog veel uitgebreider in op wat je doen kunt om te helen.
| « eenmaal ontsnapt, verzamel de brokstukken | gevaarlijke misverstanden over narcisme » |
hoi,
Ik ben Caroline, heb hier vaker gepost. Vorig jaar heb ik -met het boek van Iris in de hand – langere tijd afstand genomen van mijn moeder. Ze is 84 en schermt – als het haar uitkomt – ermee dat ze oud, zielig en alleen is. Omdat sommige andere mensen dit ook zeggen, dat ik niet langere tijd geen contact kan hebben omdat dat zielig voor haar is ofzo voel ik me nu schuldig dat ik nu afstand neem en vorig jaar “zo lang” niet geweest ben.
Een kennis van haar bemoeide zich er toen op straat mee dat ik niet naar haar ging met Kerst en zei dat ik spijt zou krijgen als ze dood is en dat ik het weer goed moet maken of zo. Maar dat mens weet helemaal niet hoe mijn moeder tegen mij is omdat ze tegen haar kennissen – natuurlijk – altijd charmant, vrolijk en sociaal is (zogenaamd) en tegen mij chagrijnig en liefdeloos. In het weekend ging ik altijd naar mijn moeder (en vroeger nog vaker, wat me nu natuurlijk verweten wordt) en ik kan niet meer incasseren. Ik ben uitgeput, heb geestelijke en lichamelijke klachten, ben ook al jaren “psychisch ziek” (afgekeurd etc) waarmee mijn moeder me mee beschimpt als het haar uitkomt. (“die pillen helpen niet” “ben je maf geworden door je assertiviteitscursus” “jij met je hulpverleners” etc).
Nu voel ik dat ik – voor de zoveelste keer – doodop ben en het mijn dood wordt als ik zo doorga (ziekenhuis of gekkenhuis ofzo) maar door het gelul van sommige mensen denk ik dat ik haar niet helemaal – of voor langere tijd – kan loslaten. Dat ik dan weer een slecht rotkind ben. Volgens mij verwijt mijn moeder me van alles en is ze nooit tevreden (wat ze nooit toe zal geven) en gaan mijn zussen vrijuit ( ik bedoel dat zij hen volgens mij niet zoveel verwijt) (zij wonen verder weg en komen niet vaak bij haar) ook al kom ik elke dag dan moet ik voor mijn gevoel “incasseren”(geen liefde, geklaag en geen dankbaarheid/waardering).
Ik heb het gevoel dat dit de enige plek is waar ik begrepen word en ik wil uit het land van de duisternis, ik heb het gevoel dat ik haar negativiteit/chagrijn moet opvangen en dat ik geen liefde/waardering krijg.
Ik wil de hoop nu laten varen en aan mezelf denken maar dat voelt zo raar. Toch ben ik zo uitgeput en in de war.
groetjes,
Caroline
Hoi Caroline,
Twee dingen; ten eerste heb jij de rol van het “slechte kind” binnen jullie familie. Wat je ook doet, het is niet goed. Je moeder vind altijd weer iets om alleen jou te ondermijnen. Die uitsluiting is zeer pijnlijk. Ten tweede; veel omstanders hebben geen idee wat narcisten doen. Sluit je af voor dergelijke commentaar als van die kennis! Kijk naar het verregaande effect wat de mishandeling door jouw moeder op jou heeft. Je symptomen liegen er niet om. Ik gun het jou van harte dat je de weg van zo veel mogelijk afstand in gaat slaan. Omring je met mensen die goed voor je zijn. Ik weet niet of je al gespecialiseerde hulp hebt, zo niet regel die alsjeblieft. Dat ben jij waard!
sterkte,
Iris
Hoi Iris,
Bedankt voor je reactie. Heb wel goede hulp op het moment (MIR methode waar ik blokkades/trauma’s mee loslaat) en praat met mensen bij DAC. Alleen doordat ik te vaak naar mijn moeder ging was ik elke keer down en moe. Ook heb ik niet zoveel vrienden/kennissen om op terug te vallen, die probeer ik nu te maken maar heb ook sociale angst en wantrouwen etc.
Nu heb ik op een ander forum (voor relatieverslaving) het advies gekregen mijn verwachtingen van haar los te laten. Nu zei ik dit tegen mezelf (tegen mijn innerlijk kind) en dit helpt wel, mijn angsten en verwachtingen van haar loslaten. Moest erg huilen maar voel me nu toch anders. Als deze hulp niet voldoende blijkt zoek ik misschien een coach uit jouw netwerk,
bedankt
groetjes
Caroline
Ik ben 26 jaar getrouwd met een narcist. Maar het ergste is dat mijn dochter misbruikt is door zijn vader. Toen ze met haar verhaal kwam heb ik haar direct gesteund. Maar haar vader legde het probleem bij mij, ik kon niet normaal denken. Ik ben ook een incest slachtoffer. Dan begin je zwaar aan jezelf te twijfelen. Mijn dochter moest wenend naar daar gaan. Ik heb toen wel altijd gevraagd om haar nooit alleen te laten met zijn vader dit deed hij wel. Na een paar maanden was het onmogelijk om met haar daar naar toe te gaan die begon zo hard te wenen. Vanaf toen moest ze er niet meer naar toe. Altijd was ik van alles de schuld en hij kon mijn gezag steeds ondermijnen. Vroeg ik aan mijn kinderen ruim op iets dergelijke en als ik na de derde keer bozer werd was hij degene die zei waarom zijt ge weer zo boos. Het gevolg de kinderen ruimde niks meer op, ze gooide zelfs hun snoeppapiertjes niet weg. Als gevolg ik werd gewoon slaaf van iedereen en de boevrouw. Door zijn ma en pa moest ik mij laten uitmaken als het uitschot. Na het overlijden van zijn vader werd ik zwaar depressief wegens het erven van vervuilde grond en wat mijn zoon toen minderjarige niet direct kon verwerpen. Toen ik zwaar depressief werd had hij totaal geen begrip voor mij. Op de proclamatie van mijn zoon wordt hij verliefd op zijn eerste liefde. Ik nog zwaar depressief werd aan de kant gegooid. Ik ben altijd bang geweest voor mijn toekomst daar ik geen inkomen had en huismoeder was. Hij zou mij dit nooit of te nooit aan doen tot de dag kwam. Ik werd ingeruild voor een nieuwe vrouw en uitgemaakt als een gestoorde vrouw. Nu liggen we in een echtscheiding en dit gaat niet al te vlot zelfs de bemiddelaar probeert hij te manipuleren. Liefst van al zet hij mij met nul euro. Nu mag ik alleen voor de kinderen verder zorgen. Maar ik vrees als ze volledig op hun eigen benen kunnen staan dan zal hij mij wel als de slechte uitmaken.
P.S toevallig is hij voor de hele buurt en voor mijn familie en kennis de perfecte persoon. Zelfs op zijn werk kijkt iedereen naar hem op hij is een goeie baas heeft een hoge functie in een bedrijf. Precies is de geschiedenis in herhaling gegaan. Ik was het kind dat er nooit had mogen zijn. Ik werd geboren toen mijn vader zwaar ziek werd die enkele jaren later na mijn geboorte is overleden.
Ik heb het boek al in huis en heb al een hoofstuk uit, ik voel mij nu begrepen, maar er komen vele herinneringen boven. Ik werd er eerst heel erg verdrietig van, maar later ging het beter. Riky
Hallo Iris,
Bij deze wil ik je hartelijk danken voor je boek. Ik vind het bijzonder knap hoe je dit voor elkaar hebt gekregen. Ik vind het bewonderenswaardig.
Zonet heb ik het helemaal uitgelezen en ik heb het idee en gevoel dat na vele jaren alle puzzelstukjes nu op hun plek liggen, dat ik zelfs kan zeggen dat er niks mis met mij is.
Hopelijk kan ik dit gevoel en idee nu eindelijk eens echt vasthouden en misschien eens een beetje genieten van het leven zonder een zware last.
Ik besef nu nog meer hoe getraumatiseerd ik ben (met dat ik dat opschrijf zegt een stemmetje; ‘is dat wel zo?’). Het rijtje met symptomen van de mishandeling ga ik nog weer en weer lezen om ze echt te laten beklijven en mezelf steeds serieuzer te nemen dat ik mij dus echt niet aanstel.
Mijn geluk is dat ik sinds een aantal jaren eindelijk een hulpverlener heb gevonden die mij serieus neemt en mij laat zien welke zware last ik al heel lang meedraag waardoor ik meer open ben gaan staan voor een andere belichting op mijn hele leven. Het kost mij nog steeds moeite mezelf als volwaardig, sterk en de moeite waard te zien alleen merk ik wel dat ik steeds meer die kant op neig en ik hoop dat ik op een dag mij echt letterlijk lichter ga voelen.
Groetjes Sandy
Hoi Sandy,
Bedankt voor je reactie, ik ben heel blij dat je zoveel aan mijn boek hebt. Ik gun het jou van harte dat je leven lichter mag worden, en zo te zien ben je al heel hard op weg. Wat fijn dat je een goede hulpverlener hebt!
Veel sterkte,
Iris
Dank je wel Iris.
hoi Caroline
ik begrijp jou volkomen, (ik had nu jij het zo verteld ook zo’n moeder) en mijn advies is dan ook neem afstand al is dat ook moeilijk. het gaat tenminste nu om jou, en niet om jou moeder, jou moeder verander je niet meer, maar jij moet een weg vinden om er mee om te gaan.
Mijn man was een narcist, alcohollist en een fanatieke roker 3 pakjes per dag. hij is overleden,(leverkanker) en nu 7 jaar later begint het bij mij pas door te dringen wat hij allemaal kapot heeft gemaakt bij mij en de kinderen. mijn schoon fam is boos op mij ze hebben mij uit de fam gezet: mijn 2 oudste kinderen zie ik bijna niet meer dus ook mijn kleinkinderen niet. dit doet zo’n pijn, alleen met mijn jongste zoon heb ik een goed contact. ik heb nu weer een hele leuke vriend die helpt mij heel goed bij dit proces waar ik doorheen moet, ook jij moet hier door heen hoe moeilijk ook! Ik weet ongeveer hoe het moet (voor de ander) maar ga er maar aan staan het is een hele klus, maar je kunt het je bent een sterke vrouw dat zeggen ze ook steeds tegen mij, maar toch iedere keer trap je weer in die valkuil en zie er dan maar weer uit te komen.
Riky
Hoi Riky,
Bedankt voor je reactie, ik vind het heel erg voor je wat je is overkomen door je man, je schoonfamilie en dat je je 2 oudste kinderen bijna niet meer ziet. Ik weet helaas niet wat ik moet zeggen om je te troosten (en voel me daar dan weer schuldig om). Ben wel blij dat je een vriend hebt die je helpt.
Zelf zit ik emotioneel vast in schuld/verantwoordelijkheids gevoel etc wat ook te maken heeft met angst voor mijn moeder en het loslaten van de verwachtingen/illusies van mijn innerlijk kind. By the way, ik had ook een narcistische ex waar ik door kapot ging. Dit was mijn laatste relatie en was 10 jaar geleden. Heb altijd foute mannen gehad en was te kwetsbaar/afhankelijk. Ik zie nu dat ik eerst in mezelf moet geloven. Destijds vond ik het “makkelijker” (bij wijze van spreken) de relatie met hem te stoppen omdat ik het later af kon sluiten maar ik breek niet zomaar met mijn moeder. Ik ben een extreem verantwoordelijk/gevoelig/empathisch en loyaal persoon nl.
Ik denk daarom dat ik via deze site gespecialiseerde hulp ga zoeken want ik zit in een negatieve spiraal. Toch heb ik afstand van mijn moeder genomen maar ben eenzaam en zit in een isolement. Zij beheerst constant mijn gedachtes en gedrag. Ik bel haar steeds om als het ware “toestemming” te vragen om een poos weg te mogen blijven en ook al geeft ze die vertrouw ik haar nog voor geen meter. Voor mijn gevoel heeft ze me altijd verantwoordelijk gemaakt voor haar leven/gevoelens en ben ik mezelf helemaal kwijtgeraakt. Voor mijn idee ben ik er altijd voor haar ondanks hoe ze me mishandeld heeft (zij en mijn zussen) maar geeft ze mij geen liefde.
Dit alles kan natuurlijk niet met haar besproken worden want dan heeft ze weer niks gedaan. Ze is het zich ook niet bewust wat liefde is en hoe dat moet maar anyway daar koop ik niks voor. Ik ben gewoon bang van dat eeuwige schuldgevoel en de angst voor haar verwijten/manipulaties,
groetjes,
Caroline
Hier lees ik veel herkenning. Heb zelf jaren gezocht naar wat mijn moeder mankeerde, en tot op de dag van vandaag beheerst zij mijn en het leven van mijn zussen. Ook de impact wat het heeft op mijn relaties is groot. Onbegrip van de omgeving vooral, je komt niet bij je moeder, jullie zouden beter voor haar moeten zorgen zijn zaken die ik veel hoor. Ben ik al in het dorp moet ik mij tegen mensen die ik amper ken verantwoorden voor het gedrag van mijn moeder en waarom wij “niets”doen en haar niet helpen.
Als kind zijnde, was zij altijd ziek,zwak en misselijk, vanaf mijn 4de zorgde ik voor mezelf. Nooit een goedkeuring of eens een vraag of het goed met ons ging. Mijn vader was tot mijn 8ste alcoholist en had nooit kinderen gewild. (ze hebben er 4!!!) dus die bemoeide zich nergens mee. Alles mocht zolang ze maar geen last van ons hadden. Met mijn 19de ben ik met de eerste de beste getrouwd en was liever dakloos in het buitenland dan “thuis”. Uiteraard was dit een huwelijk wat gebaseerd was op leugens en nadat ik mijn functie vervuld had kwam de ware aard van het beestje naar boven. Ben uiteindelijk na 5 jaar met een koffertje en een kind teruggekomen naar Nederland. Mijn moeder zei dat ze me zou helpen met dingen te regelen etc en dat ik zolang bij haar kon blijven.Inmiddels waren mijn ouders gescheiden, want anders was dit nooit een optie geweest. Bij aankomst bleek dit gelogen te zijn, overal verkondigde ze hoe fijn ze het vond dat haar dochter er weer was maar geholpen heeft ze me niet en ondertussen als ik dan bij haar was kreeg ik te horen wat voor slechte moeder ik was. Daarna had ze het lef om mijn zusjes te bellen dat ik haar geslagen had. Nu een dikke 8 jaar later, loopt ze labiel in de buurt rond, en doet zich als zwakzinnige voor. Inmiddels heeft ze dit etiketje ook officieel op zich laten plakken. Mijn zussen en ik kunnen er niet meer tegen, het gaat alleen over haar,ikke ikke ikke, we hebben haar al overal mee naartoe proberen te slepen maar altijd maar stank voor dank. Een normaal gesprek is absoluut niet mogelijk, want wij doen haar vanalles aan. Want ze had altijd alles voor ons over??!!! Momenteel kom ik er echt minimaal, het liefst zonder mijn kinderen en na 10 min ga ik dan ook weg vol woede en een hoge bloeddruk.
Het meest vervelende vind ik nog dat ik na een aantal jaren alleen geweest te zijn ik nu 2 jaar een relatie heb met wat ik denk een narcist is en helaas daar een kind mee heb. Het draait alleen maar om hem,mijn gevoel telt niet,mijn mening niet, ik zie het allemaal verkeerd, ik doe het allemaal verkeerd, ik steun hem niet genoeg etc etc etc. (en ondertussen ben ik erachter dat hij een ex en een kind heeft waar hij dan wel of niet mee samen is, maar hier mag ik het niet over hebben, want ik moet hem steunen in deze moeilijke tijd)
Dus ook hier zal ik afstand van moeten nemen en mee moeten breken. Denk soms als je je leven lang met dit soort manipulerende types geleefd heb je ze als het ware aantrekt als een magneet. Want uiteindelijk blijf je hunkeren naar een soort “goedkeuring” om er te zijn, dat iemand het fijn vindt dat je bestaat.
In het afgelopen jaar heb ik meerdere keren berichtjes gepost. En het afgelopen jaar is op en neer gegaan. Ik heb twee kleine kinderen en een (wat ik vermoed) narcistisch expartner en nadat ik het werkboek had gelezen zag ik ook veel herkenning bij mijn moeder. Mijn moeder is 70+ en ik merk de laatste tijd aan haar, dat ze milder wordt. Maar ik merk dat mijn ex nog steeds een soort macht over mij heeft en me op gezette tijden uit het lood slaat. Ik wil zo graag leren, dat hij me niet meer raakt en dat hij er gewoon niet toe doet, maar sinds ik me meer en meer buitensluit bij hem is de enige manier, mij raken via de kinderen. En soms trap ik er gewoon weer in. Ik vind het hatelijk wat hij doet, maar weet soms ook niet meer hoe ik het tegen kan gaan. laatst hadden mijn meiden een logeerparijtje bij een vriendin en hij weet het gewoon achteraf weer helemaal te verzieken. Mijn dochter in de war (zonder dat ze het door heeft) en waarom? Waarom moet hij altijd weer zo’n negatieve stempel drukken op iemand anders geluk?
Heeft iemand hier tips om van dit laatste los te komen? Ik wil er zijn voor mijn meiden. Zij zien nog niet wat voor iemand hij is en ik mag ze dat niet vertellen. Het is soms zo moeilijk als ze vol liefde over hem praten, terwijl ik een heel andere kant van hem ken. En hij in onze relatie naar hen, echt niet altijd de liefdevolle vader was.
Ik heb hier al eerder mijn verhaal gezet maar damnz wat kan er weer veel gebeuren in een paar maanden tijd. Ik was maanden van hem af en ben erg depressief geweest. Ik raakte uit de depressie en het ging harstikke goed en Toen uit het niets ontving ik van hem een mail en enige wat erin stond was” whats up…. bel mij op….
Ik was zo kwaad….en daarna voegde hij me toe op skype en we raakten weer in contact…
Wat ben ik weer dom geweest. Gelukkig heb ik hem nog steeds niet gezien maar meneer wilde weer opnieuw beginnen en de reden dat hij niks van zijn eigen liet horen was omdat hij depressief is geweest en dan kun je er volgens hem niet zijn voor je kind vandaar dat hij maanden niks van zijn eigen liet horen ( gast denkt echt dat ik dom ben) en ik was de reden dat het fout was gegaan tussen ons want ik had moeten werken aan onze relatie bla bla bla…maar goed ik weer zo denken …ja blijft toch de vader van mijn kind en geen 1x dat hij heeft gevraagd naar de kleine….2 weken geleden ( we hadden weer dagelijks telefonisch contact of via mail) zou hij eindelijk naar de kleine komen kijken….Die dag sprak ik hem nog 2 keer aan de telefoon en het laatste wat hij zei was: “”geen paniek ja?!”
Sindsdien heb ik helemaal niks meer van hem vernomen. En hoe stom ook ik raakte ongerust dus appte zijn moeder en die zegt doodleuk dat meneer in het buitenland zit.
Nou echt ik weet niet wat er nu allemaal door me heen gaat…Het meeste ben ik nog boos op mezelf. Boos omdat ik er gewoon weer ben ingetrapt. Pfffff hoe moet ik hier nu weer uitkomen. Waarom blijf ik verdomme steeds een zwak voor hem houden. Het ging echt supergoed met mij tot we weer in contact kwamen. Ik ben zo bang dat ik weer in een depressie ga vallen….
Wat kan ik doen?
Hoi Bianca,
Ik snap dat je uit het lood geslagen bent. En ik snap ook heel goed, dat je het jezelf kwalijk neemt.
Begin met wat afspraken voor je zelf te maken, zodat je voor eens en voor altijd de deur dicht houd. Bijvoorbeeld:
– ik houd van mezelf en daarom houd ik hem buiten de deur. Ik mag dat doen, want ik weet wat goed is voor mij. Het is zijn probleem als hij dat niet respecteert. Ik hoef er ook geen toestemming of goedkeuring van hem over.
– Ik houd van mezelf, dus ik hoef niet te reageren, als hij enige vorm van contact zoekt. Ik mag dit negeren, omdat ik weet, dat het niet goed is voor mij. En dat is de belangrijkste reden
– Ik wil de verantwoordelijkheid dragen voor mijn kind en als hij niet in staat is dit ook te doen, dan is hij er niet bij. Ondanks, dat ik het liever anders had gezien, feit is, dat het niet zo is. Hij is er niet voor zijn kind en ik ben daar niet verantwoordelijk voor.
– Ik ga vanaf nu goed voor mezelf zorgen, zodat ik weer helemaal vrij en gelukkig kan zijn en dat is ook goed voor mijn kind.
– En als het een keer niet lukt, dan is dat ook ok. Ik leer er weer van. Die lat hoef ik niet zo enorm hoog te leggen.
En ik zal je zeggen, de bovenstaande dingen hebben ook een kern van waarheid voor mij. Ik heb co-ouderschap, dus we delen de zorg. Maar ik zie hem nog steeds iedere week en dat vind ik nog steeds heel erg lastig. Afscheid nemen van mijn verwachtingen ten aanzien van opvoeden en omgang etc, is ook voor mij heel moeilijk. En soms gaat het goed en soms niet (getuige mijn bericht hierboven). Ik merk wel dat het herstel steeds beter en sneller gaat.
Als je geen contact hoeft te hebben, laat het dan ook zo. Laat de verantwoordelijkheden bij wie ze horen. En als hij ervoor kiest om zoveel te liegen in zijn leven, dan is dat toch echt zijn zaak. Jij kan kiezen er niet meer bij te zijn.
Ik hoop, dat je hier iets aan hebt.
En wat als je na drieëneenhalf jaar ‘vechtscheiding’ (hij vecht, ik verdedig) nog steeds geen stap verder bent, behalve dan een OTS, IPT en elke maand om de tafel moet zitten met die ene persoon die je zo langzamerhand haat uit de grond van je hart? Afstand nemen zegt je hart, maar dat mag niet. Hij speelt zijn rol goed, instanties trappen erin. Makkelijke rol heeft hij: slachtoffer van die verschrikkelijke moeder die de omgang steeds verbreekt… Ik, bezorgde moeder van een kind met nu al drie jaar ernstige gedragsproblemen, zie soms geen andere uitweg dan stoppen van omgang. Gewoon om mijn zoon even op adem te laten komen. Alle door hem aangespannen rechtszaken kosten mij enorm veel geld. Alimentatie doet hij niet aan. Ik werk nog steeds enkele dagen per week, hij is sinds een paar maanden oproepkracht. Vechtscheiding?! Ik zie geen uitweg meer. Hoe zorg ik ervoor dat zijn ware aard duidelijk wordt bij de instanties?
Beste ik mama,
Dank je voor je bericht. De wanhoop en onmacht maakt je verdrietig en boos. Heel begrijpelijk. Je zou willen dat je alles goed kon maken, door het te doen zoals jij het wilt. Helaas komen we deze verhalen steeds weer tegen. Er is zoveel onbegrip bij instanties, veel narcisten weten professionals volledig in te pakken. Dat is heel erg, een algemeen probleem en wij hebben hier ook geen pasklaar antwoord op.
Ik begrijp je wanhoop en frustratie heel goed. Het is zo pijnlijk dat je aan de kant van de weg staat en geen invloed lijkt te hebben op het geheel. Je kunt niet iets doen aan ‘het laten zien van zijn ware aard’, daar heb je geen invloed op. Misschien gebeurt het ooit, misschien nooit. Je bent met hem bezig. Hij lijkt nooit te stoppen met vechten en jij stopt niet met jezelf te redden. Een advies: gooi je focus over een ander boeg: Ga voor je kind. Kijk naar je kind. Hoe is hij er aan toe? Wat heeft hij nodig? Geef dat in de vorm van veiligheid creëren. Ik denk dat je hier al veel in doet en heb veel respect hiervoor!
Ga er op uit, ontdek dat het leven anders kan zijn dan strijd. Laat dat je kind zien. Geef daar je aandacht aan. Daar wil je het voor doen. En de boosheid en je emoties hebben wel aandacht nodig, ze zijn ook zo begrijpelijk. Deze steun kun je krijgen bij een goede coach of therapeut, zie de pagina “Hulp”. Dat kun je voor jezelf doen.
Sterkte met alles!
Susan
Hallo, hier ben ik dus bang voor. Instanties mogen niks vrijgeven tijdens een scheiding. Er is weinig wat ik op dit moment kan doen om hen te beschermen, het is en blijft hun pa. Hij is een mooie prater, scharmerend uiterlijk. Hij veegt me zo van de tafel bij wijze van spreken😕 dat onmacht gevoel is vreselijk. Hoe kun je aantonen in welke hel je geleefd hebt en nog in verstrikt zit, wie kan hulp bieden of houvast? X
Beste Natascha,
Je kunt op geen enkele manier aantonen dat je in een hel geleefd heb. Je kunt het vertellen. Hopelijk heb je de juiste mensen die je verhaal horen en begrijpen. Als je deze mensen niet direct treft, zoek dan naar iemand die je wel begrijpt. Via deze website kun je de informatie aanvragen van gespecialiseerde coaches en therapeuten Zorg dat je gesteund wordt. Het onmachtige gevoel is groot en onverteerbaar. Dat is waar. Probeer een weg te zoeken, die je helpt. Wat jij kunt doen voor je kinderen is, er voor ze zijn. Dat is al heel wat waard voor een kind.
Sterkte ermee,
Susan
Co-ouderschap met een ex met narcistische kenmerken is een ingewikkeld proces. En een proces waar je niet van af komt. En soms lijkt het alsof je geen keuze hebt.
Laat ik je op het hart drukken: Dat heb je wel! En wat Susan hierover zegt, is precies waar het om gaat. Het gaat om JOU en om JOUW kinderen. Als ouder draag je de verantwoordelijkheid om je kinderen als zelfstandige, gezonde en vol vertrouwen volwassenen de wereld in te begeleiden. En wat anderen hierin ook zeggen of doen, jij bent verantwoordelijk voor jouw deel. Wat je situatie ook is. Op dit platform is het thema narcisme, wat de hindernis is op deze weg. Maar als je het even breder bekijkt heeft iedere ouder te maken met hindernissen in het leven, die van invloed zijn op hoe je je kinderen opvoedt. Je bent altijd zelf de regisseur van jouw deel.
Wat een narcistische manipulator met je doet, is ervoor zorgen, dat het lijkt alsof je geen enkele invloed hebt. Dat is namelijk de basis van de omgang met een dergelijk iemand. Alsof je er zelf helemaal niet toe doet. En je raakt er zo van in de war, dat je je focus verliest. Maar die kun je echt weer terugpakken.
Laat ik je dit zeggen: Jij doet er toe. Elke dag en altijd. En je hebt altijd een keuze. De keuze om voor jezelf op te komen of de keuze om je te laten manipuleren. En ik weet, dat dat heel simpel gesteld is en dat het veel moeilijker is om je eraan te onttrekken.
Zodra jij minder tot niet reageert op zijn manipulatieve technieken (stap 1 leer ze herkennen), dan zien anderen uiteindelijk ook hoe hij (zij) is. En als ze het niet zien, jij bent dan zo sterk, dat dat er niet toe doet!
Kies wat voor vrouw (man), vriend(in), moeder (vader) je wilt zijn en wat jij belangrijk vind in het leven. Dat is het grootste goed wat je je kinderen kunt meegeven. Onvoorwaardelijke liefde. De narcist zal dit nooit ervaren en dat is eigenlijk heel triest. Maar je kunt dit feit erkennen, zonder emotionele bagage. Jij bent er niet verantwoordelijk voor!
Ik wil graag iets met jullie delen, waar ik recent voor mezelf achter gekomen ben. En hierbij durf ik nu ook gewoon mijn naam te vermelden op dit platform. Ik heb tot nu toe mezelf anoniem gelaten.
Ik ben nu anderhalf jaar weg bij mijn narcistische ex. Hij heeft geen formele diagnose, maar iedere hulpverlener (mediator, advocaat, coach, therapeut) die ik in de afgelopen anderhalf enkele anekdotes meedeelde, bevestigde mijn conclusie of kwam er al dan niet direct zelf mee. In de afgelopen anderhalf jaar zijn er veel momenten geweest, dat ik dacht dat ik letterlijk gek werd. Totdat ik gewoonweg het niet meer over hem kon hebben, zonder lichamelijk te ‘shaken’ en helemaal koud te worden. Dat ik met mijn rug tegen de verwarming moest zitten als ik met een vriend(in) of familielid aan het bellen was om me te kalmeren en op te warmen.
Weggaan was mijn beste beslissing in de afgelopen 10 jaar. Een einde maken aan een relatie die me diep ongelukkig maakte en waarin ik dreigde mezelf volkomen te verliezen. Het feit, dat ik moeder ben geworden en twee prachtige kinderen heb, maakte, dat ik langzaam weer tot mezelf kwam en ophield mezelf voor te liegen met: “ik kan dit” of “ach, ik ben ook niet de makkelijkste” of “tja, maar hij is vroeger gepest en nu heeft ie me nodig om te voelen, dat er echt iemand van hem houdt” en nog meer onzin!
Dat je voor iemand wil gaan en er voor iemand wil zijn is 1 ding. Jezelf opofferen voor iemand, is waanzin. Dat hoeft niet en dat mag iemand niet van je vragen.
In de afgelopen anderhalf jaar ben ik woedend geweest, verdrietig en radeloos. Wist niet meer waar ik het zoeken moest. Heb van alles uitgeprobeerd en kwam in een hele oude pijn terecht. Iets wat is ontstaan vanaf het moment dat ik op de wereld werd gezet. Ik kwam er niet uit.
Nu voel ik dat ik op de goede weg aan het gaan ben. Het kost gewoon tijd, om de zaken helder te zien en te accepteren, dat dit het is.
Oeh, wat voelde ik me bedrogen. Waarom moest ik dit leven leiden? Waarom heb ik kinderen met iemand, die niet spoort? Moet ik me wel of niet zorgen maken hierover, gezien het feit we 50-50 co-ouderschap hebben? Waarom moet ik altijd op mijn hoede zijn? En duiken, voor al die projecties die hij op me afvuurt, het liefst in het bijzijn van de kinderen.
Nu kies ik ervoor, dat hij ook gewoon niet spoort en dat dat betekent, dat ik ook gewoon niet kan verwachten, dat ik op een normale, gezonde en volwassen manier met hem om kan gaan. Dus laat ik het dan ook zo oppakken. En ik kies ervoor om dit in mijn tempo te doen. En om hulp te durven vragen. Niet alleen spuien over wat hij allemaal wel/niet doet. En zien jullie dat wel? Buitenwereld, zien jullie wel dat ik in zo’n twilight zone leef?
Ik ben hier achter gekomen:
Als iemand je kwetst en diegene geeft jou niet het gevoel je hierin te erkennen, dan kan het heel moeilijk zijn om die pijn te verwerken (oude koeien…..). Meestal heb je die ander nodig om dit te kunnen verwerken. Een oprecht excuus met daarbij de nodige handelingen waaruit voor jezelf blijkt, dat die ander het goed wil maken. Helaas bestaan er mensen, die je die erkenning niet kunnen geven. Meestal vanuit een eigen onvermogen. In dat geval weet dan dit: Jouw gevoel is echt en terecht, puur omdat jij het voelt. Je hebt die ander niet nodig om erkenning te krijgen voor jouw gevoel. Erkenning van die ander maakt het alleen makkelijker en sneller op te lossen. Het is geen voorwaarde. De erkenning ligt in jezelf en de conclusies die je kan maken over welke mensen je in je leven wilt behouden en op welke manier.
Dus, ook al doet hij raar en probeert hij me op de kast te krijgen, iets waar hij tot nu toe zeer succesvol in is geweest (en wat hij waarschijnlijk zal blijven doen en proberen), ik hoef dit niet te accepteren, maar ik wil die erkenning uit mezelf halen. Niet meer van hem. Hij hoeft niet meer te bevestigen naar mij, dat het niet klopt wat hij doet en dat het me kwetst. Laat hem, ik kies mijn eigen pad. Op mijn manier en op mijn tempo. Als hij dat niet leuk vind, dan is dat zijn probleem. En als hij dat aan mij wil laten zien, dan doe ik gewoon een figuurlijk stapje opzij. En ik hoef me daar niet meer schuldig over te voelen.
Momenteel heb ik ervoor gekozen nu even vooral tijd en aandacht aan mezelf te geven. Ik ga naar een voetreflextherapeut (heerlijk en een aanrader, als een kadootje voor jezelf), ik ga naar een hypnotherapeut om weer helemaal in mijn eigen basis te gaan staan (misschien wel voor het eerst in mijn leven) en ik ga naar een coach die gespecialiseerd is in het coachen van (ex)partners van narcisten en kinderen. Want ik erken, dat ik daar toch echt mee te maken heb en dat ik moet leren om te gaan met deze situatie. Want oplossen, is geen optie. Hij verandert nooit, maar ik kan wel veranderen hoe ik hier mee om wil gaan.
Ik wens jullie allemaal, dat je weer de liefde voor jezelf en uiteindelijk ook voor de juiste mensen om je heen terug vindt. Het leven is veels te mooi om iedere dag met je narcistische persoon te moeten bezig houden. Gun het jezelf en gun je de tijd.
En ik weet, er zullen nog steeds momenten zijn, dat ik boos en verdrietig ben en verbaasd en bang om wat er allemaal speelt. Ik troost me met de gedachte, dat dat komt, omdat ik NIET zo ben en dat dat een hele fijne gedachte is. En dat ik leer om te kiezen: ik wil er nu niet mee bezig zijn. Ik wil weer genieten en blij zijn en leven vanuit liefde en niet vanuit angst, woede en verdriet. Ik heb alles nodig om mens te zijn en ik mag kiezen waar ik me het meeste mee bezig wil houden. En dat is niet met hem!
Bedankt voor je troostende woorden!
Inmiddels iets meer dan een jaar geleden zat mijn vriendje bij mij -voor zijn deur- in de auto. We hadden net daarvoor wat “gerommeld”. Echt seks hadden we nog niet echt gehad, de relatie was redelijk pril. En ik wilde rustig aan doen want had een paar maanden ervoor een relatie met een narcist gehad. Dit vriendje was zo anders, hij was grappig, ik zweefde, hij deed niet uit de hoogte, wilde alles horen over mijn ex. Hoe ik er achter kwam dat die vorige een narcist was, wat het met mij gedaan had, wat ik er over las en wat ik besprak ik mijn therapie. Hij zei door mijn moeilijke periode heen te kunnen kijken, de echte ik de zien en hij wilde graag met mij verder en maakte zich vaak zorgen om me. Zo lief wilde hij weten waar ik heen gevlucht zou zijn als die ander mij zou hebben gestalkt, hij wilde weten wie mijn vriendinnen waren en wat mijn grootste angsten waren. Uren kon ik tegen hem aan lullen. Uren kon ik om hem en zijn macabere sadistische humor lachen. Zoooooo lief!
Drie weken daarvoor waren we uit geweest. Van te voren had ik getwijfeld of ik wel moest gaan. De laatste keer dat ik met een man uit was (niet mijn partner) versierde hij een andere dame voor mijn neus. Ik had tegen mijn vriendje gezegd als de dood te zijn weer alleen gelaten te worden op een feestje. En toen -op het feestje in een stil hoekje- vlak nadat mijn vriendje zeg maar verkering aan mij gevraagd had…. die enge vent die zijn handen niet thuis kon houden… ik vroeg verbaasd aan mijn vriendje “zag je dat niet?”. Hierop werd hij boos en zei dat hij alleen naar huis wilde. Blijkbaar paste ik toch niet bij hem omdat ik hem zo voor schut gezet had (als een man die niet op zijn vrouw kan passen). Maar euhhhh, niemand had dit toch gehoord en ik vroeg het toch normaal. De tranen liepen over mijn wangen, werd ik nu weer op een feestje alleen gelaten? Ben ik nu mijn kersvers vriendje mijn verliefdheid al weer kwijt?
Hij bleek mij strak aankijken, kreeg een glimlach om zijn mond, boog naar voren en vertelde mij hoe lief en schattig hij mij vond. Ik had hem verkeerd begrepen en tja…. hij werd zo opgewonden van me. Hij vulde aan dat ik waarschijnlijk ook de verkeerde signalen aan de man gegeven had die zijn handen niet thuis kon houden. Kortom hij had wel goed op zijn meissie gelet, maar ik was niet duidelijk geweest en mogelijk zelf flirterig. (Inmiddels weet ik wel beter, maar toen had ik het niet door).
Twee weken later nam hij mij mee uit eten. Eigenlijk had hij een afspraak met zijn kinderen, maar wilde mij eerst nog even zien, hij had speciaal vrijgemaakt, zo zei hij. Hij maakte zich namelijk zorgen. Tijdens het lekkere eten (wat ik overigens daarna zelf mocht afrekenen) hoorde ik dat hij het de aankomende tijd zo druk kreeg, hij zou amper tijd voor mij hebben. Omdat hij wist dat ik iemand ben die na mijn ex narcist (die loog en bedroog) erg achterdochtig kon zijn wilde hij dat van te voren uitgelegd hebben. Hij was dus druk druk met werk en hij hielt van mij. Mocht ik toch argwaan krijgen dan lag dat aan mij en dat mocht ik niet te vaak doen anders zou hij een rot gevoel krijgen (de waarheid is: ik woon 700 meter bij hem vandaan, zijn vriendin waar ik geen sikkepit vanaf wist woont 1 uur rijden verderop… zij begon te klagen dat ze hem al maanden amper meer zag en hij moest tijd voor haar vrijmaken).
Goed, terug in de auto dus… een paar weken later en nog steeds verkering. Voor hij uitstapt geeft hij met een serieuze stem en blik aan dat hij met mij moet praten. Ik kijk hem verschrikt aan en hoor de woorden “ik maak het uit”. Ik zit aan de stoel genageld, hadden we niet net “gerommeld” en lieve woordjes tegen elkaar gezegd? De tranen stromen over mijn wangen en ik baalde als een stekker “ik heb het weer verpest” net nu ik zo’n lieve begripvolle man heb. Weer die starre blik en die glimlach, hij buigt zich naar mij toe geeft mij een kus en zegt dat hij het niet uit wilde maken, maar iets wilde testen. Geheel verward gebeurd er iets in mij wat ik tijden niet meer gehad heb, ik voel mijzelf langzaam uit mijzelf gaan. Mijn vriendje verteld mij dat hij al tijdens iets aan mij ziet, iets wat niet klopt, iets waar hij zich zorgen om maakt, iets wat ik met mijn therapeut moet bespreken. Hij geeft aan dat hem is opgevallen dat ik stem en toon van mensen verkeerd begrijp. Dat ik soms helemaal naast de intentie van mensen zit. Net zoals bij die man die zijn handen niet thuis kon houden, net zoals ik toen dacht dat hij mij alleen zou laten op dat feest en nu had ik weer niet door dat hij het niet meende. Ik had een serieus probleem. Verstijfd en steeds meer uit mijzelf hoorde ik hem aan, gevoelloos “wat zegt hij nu allemaal, ik spoor echt niet, mijn ex had dus gelijk, het lag wel allemaal aan mij”. Mijn vriendje buigt verder naar voren, omhelst mij, fluistert in mijn oor dat de staat waarin ik op dat moment ben (gedepersonaliseerd), hem opwind en dat hij mij daar vaker wil hebben.
Verdwaasd ben ik 700 meter verderop mijn huis ingegaan om de volgende ochtend nog steeds verward wakker te worden, gelukkig had ik een dag vrij.
Opeens bedacht ik mij, woordblind is als men een leesprobleem heeft met woorden. Zou er ook zoiets als toondoof bestaan bedacht ik. Dus google is your best friend. En ja hoor het bestaat. Al snel vond ik een link naar een grootschalig wetenschappelijk onderzoek in Nederland mbt toondoofheid en het verkeerd interpreteren van emoties in tonen. Naast dat moest je aan nog een aantal criteria voldoen. Ach jee, ik herkende mijzelf best wel. Ik bellen en de volgende dag kon ik al terecht. Ik hoorde dat toondoofheid best wel zeldzaam is en dat het tegenovergestelde een absoluut gehoor is, wat veel muzikanten zoude hebben (mijn vriendje was muzikant). En ja hoor, niet te geloven. Ik ben 1 van die zeldzame mensen die toondoof is. Uitleg kreeg ik mee, zoals: blinden horen vaak beter en toondoven vertalen lichaamstaal vaak beter. Al met al neem je niet slechter of beter waar dan anderen, maar gewoon anders. Ik besloot aan dit onderzoek deel te gaan nemen. Ik voelde mij helemaal blij: ik ben niet gek, er is niets mis met mij, ik ben niet gek, ik ben toondoof en neem dus emoties in toon anders waar, maar neem al met al niet slechter waar omdat ik het compenseer.
De dag erop mijn vriendje gebeld en hem gezegd dat hij goed is, dat hij toondoofheid bij mij zag. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom ik hem niet gezegd heb dat ik lichaamstaal beter vertaal. De week erop wees hij mij steeds vaker op mijn gedrag “ik zou het weer hebben, hem verkeerd begrijpen, ik nam echt verkeerd waar, er mankeerde echt iets aan mij”. Mij begonnen zijn starre blikken, grimassen en niet bij de emotie passende gezichtsuitdrukkingen op te vallen en op een nacht in bed stelde ik mijzelf de vraag “wat zie ik als ik zijn stem, zijn woorden wegdenk”…. en toen zag ik alles. Dit moest wel een man met een relatie zijn, dit moest wel een man zijn zoals mijn ex en zo’n man waar ze op die ene website het.verdwenenzelf over spraken. De volgende dag maakte ik een account aan op Facebook en met wat speurwerk vond ik haar. Ben naar haar toegegaan en heb gevraagd “ben jij de vriendin van…”.
En dan heel veel shit waar ik niet op in wil gaan…
Inmiddels dus een jaar later… Hoe kom je eruit heet dit hoofdstuk/deze pagina. Wel: Iris haar boek heb ik pas voor de helft gelezen. Het kan dus zijn dat ik iets ga roepen wat in het tweede helft van het boek staat, maar wat ik nog niet weet. Maar waar ik veel aan gehad heb is het besef dat narcisten en psychopaten al je zwakke plekken weten te vinden. Met een knik van de vinger. Zelf zo goed dat zij door hebben dat ik toondoof was. Als reactie daarop ben ik in kaart gaan brengen welke zwakke plekken zij gevonden hadden alsook welke delen van mijzelf ik dacht kwijt te zijn. Voor mijn gevoel was ik onder andere vertrouwen kwijt, mijn waarnemingsvermogen, mijn onafhankelijkheid. Net zoals Iris zegt: leg het terug… heb ik schuldgevoel en schaamte zoveel mogelijk terug gelegd. Maar juist die punten die ik dacht dat gestolen waren heb ik toegeëigend. Alles wat ik dacht kwijt te zijn, bestempelde ik als mijn kracht (anders had hij het niet willen pikken), maar alles wat hij ooit aanwees als mijn zwakke plek (en waar ik het mee eens ben) ben ik nu aan het ondersteunen met mijn kracht. Bijvoorbeeld: belangrijke gesprekken doe ik alleen nog face to face, zodat ik er bij kan kijken. Mbt mijn waarnemingsvermogen prijs ik mij gelukkig dat the bom dat ik hem na 7 weken door had. Mbt afhankelijkheid ben ik op zoek gegaan waarom ik zo snel in de macht van die mannen kon zijn, ik kwam er achter dat ik al door moeder “getraind” was en dat ik meer wil weten over de term codependency. Van narcisme wist ik geen reet, nu wel een jaar lang heb ik gelezen, gehuild, mij verwonderd, nu ga ik met mijn kennis vrijwilligerswerk doen. Enzovoort enzovoort.
Wat lullo dacht dat hij goed was in omdraaien, wel ik kan dat dus ook! Ik let verantwoordelijkheid terug en pak terug wat van mij is. Of misschien is de volgende zin beter: er is een dekentje over mijn mooie ik kwaliteiten gelegd en nu ben ik het dekentje aan het verwijderen en zie dat de boel eronder niet weg gerot is, maar gerijpt.
Misschien een tip voor anderen om ook dingen in kaart te brengen en om te draaien.
Maar hoe dan ook, voorlopig geen mannen meer voor mij. Ik zou niet durven.
Groetjes en bedankt voor het lezen.
E.
Beste E,
Je bent al een eind op weg naar zelfkennis, maar er is nog een hoop te winnen. Misschien ben je inmiddels beland bij Hoofdstuk 5. Je zit op dit moment in een proces om te leren van jezelf. Wie ben ik, wat past bij me en wie wil ik zijn? Dat verloopt in fases en soms zit het even tegen. Soms zit het te vaak tegen. Je kunt even afstand nemen van relaties totdat jezelf uit een persoonlijke vraagstuk bent. Geef jezelf aandacht en niet de ander (draai het om). Zodat je weet wat je aankan, waar je staat en dat je goed voor jezelf kan zorgen. In Hoofdstuk 5 wordt beschreven hoe je dat doet, de verantwoording terugleggen. En hoe belangrijk het is als je jezelf weer leert vertrouwen. Uiteindelijk ga je altijd met jezelf door, en veel relaties zijn tijdelijk. Door goed in jezelf te investeren leer je jezelf goed kennen en sta je steviger en krachtiger. Dan blijf je helderder nadenken en dat is handig. Wat ook herstellend is om te investeren in je ‘gezonde’ netwerk, in de ‘normale’ relaties en vriendschappen, zodat je je leven kan leven op een fijne manier. Ga aan de slag en wordt wie je bent. Leer jezelf kennen en ontwikkel. Het zit al in je!
Succes ermee, Susan
Beste Susan,
Dank voor je uitvoerige reactie. Oops… je weet me wel op heterdaad te betrappen. Ik ben iemand die als het beter gaat snel over wil gaan tot de orde van de dag (en daardoor mijzelf voorbij ren en het cruciale finale werk daardoor wel eens oversla met alle mogelijke terugvallen van dien). Your right: investeren in jezelf maakt mij krachtiger. Ik ben al van werk veranderd, een hobby aangegaan en volg daarvoor een cursus, vrijwilligerswerk gestart, mijn oude vrienden van vroeger opgezocht (en het warme bed bleek op mij gewacht te hebben), maar soms voel ik mij nog te klote. Echt helen betekend ook dat ik de tijd moet gaan nemen om mijn “werk” gedegen af te gaan maken. Er is inderdaad nog een hoop te winnen. Dank voor dit inzicht!
beste Susan
ik begrijp en ik wens je heeeeeeel veel succes met alles.
sorry dat ik niet uitgebreide reageer ik kan het momenteel niet wat ik zit zelf erg diep momenteel.
————————-
mijn man is nu bijna 8 jaar geleden overleden hij was een alcoholist en sinds ander halfjaar geleden en nu ik het boek heb van herstellen van narcistische mishandeling word het mij meer en meer duidelijk. ik heb 3 zonen met de oudste 2 heb ik zo goed als geen contact
ik word niet meer uitgenodigd voor een verjaardag want die houden ze niet, maar later kom je er achter dat ze wel een verjaardag hebben gehouden, waar ik niet welkom was en mijn jongste zoon had ook geen uitnodiging gehad ik zit hier heel erg mee, want dan komt er bij mij de vraag van
wat heb ik allemaal fout gedaan in de opvoeding van mijn kinderen,
waarom liegen de kinderen zo tegen mij?
waarom ben ik niet welkom bij mijn eigen kinderen? vooral nu hun vader niet meer leeft.
waarom zien de kinderen en mijn schoonfamilie niet van wat er echt is gebeurd, wie hun vader en wie hun broer was en hoeveel verdriet ik er nog van heb.
waarom verteld iedereen dat ik roddel als ik mijn waarheid over mijn man vertel en ziet de fam dit als de familie slecht makken. ik weet het momenteel niet meer. ik weet momenteel niet meer welke weg ik moet bewandelen wat ik nou goed?
zijn mijn kinderen ook narcistisch? net als bijna mijn ex schoonfamilie. die veel liegen en de andere overal de schuld van geven.
ik stop even want het word mij even te veel
Riky.
Beste Iris.
Nu ik therapie krijg gaat het gelukkig wat beter tussen ons.
Mijn man heeft in ieder geval wel een geweten.
Toch heb ik het er nog vaak erg moeilijk mee; hij weet niet dat ik weet dat hij een paar keer per week achter de computer naar pornofilmpjes kijkt.
En wat daar te zien is probeert hij bij mij uit; ik besef nu dat dat al jaren aan de gang is…
Hij verwijt mij ook dat ik nooit eens tegen hem zeg dat ik van hem houdt, nee, dat is zo gek niet als je dit weet..
En dat ik maar een saaie vrouw ben…..
Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan; het gaat redelijk nu maar als ik dit bespreekbaar zou maken is het natuurlijk weer helemaal mis…
Ook de hulpverlener ( maatschappelijk werkster) weet niet wat wijs is…
Dankjewel.
goede dag. klinkt beetje cliche maar net als voor anderen heeft me deze site (verhalen van lotgenoten) mij enorm geholpen. 3 jaar heeft me in beslag genomen er vanaf zo’n figuut af te komen. mede dankzij zijn fout om (net als een van de vrouw hier) politie in te schakkelen omdat ik gek werd omdat ik twee kleine (1 en 2) met hem heb werd besloten dat ik moest voor paar dagen weg (van mijn huis) omdat ik een gevaar voor gezin vormde. ben ik in dakloze centrum beland omdat ik niet genoeg geld had op deze moment om naar hotel te gaan. met politie busje weggebracht…. eindelik toen ik thuis kwam hulp verleners stonden tegen mij omdat hij zo lief bedoelde dat allemaal. je wordt voor een gek uitgemaakt. toen heb ik geeisd (heel lief en onderdanig) dat hij weg uit huis moest om onze gezin te redden. ik wist dat het enige oplossing is geweest om van hem eindelijk na 3 jaar af te zijn. en zo kreeg ik jeugd zorg op mijn rug etcetc heb ik dat doorstaan en netjes me eruit gewikkeld. het is moeilijk om door te zetten want hij kan zo lief zijn. verhalen van anderen helpen mij om moedig te zijn. mijn vraag is (hij heeft laatst tijdens zijn bezoek aan kinderen mijn voet gebroken moet ik nu de hele zomer in gips lopen met een schroef tot de rest van mijn leven) kan hij gevaar voor mij en mijn kinderen vormen gezien het feit dat hij allimentatie moet betalen. we zijn in 2013 gescheiden en toch door mijn stomme naiviteit ben ik verder met hem gegaan. zou zon iemand je kunnen vermorden en je kinderen om allimentatie niet te moeten betalen? misschien is het beter dat ik vanaf zie? voor onze veiligheid? bedankt lieve lotgenoten
Beste Maya,
Wat een heftig verhaal. Wat zou het toch fijn zijn als ik je echt kon helpen. Je zat in het web van je huwelijk en gelukkig ben je daar uit, maar er niet los van. Hij laat het niet rusten en nu is hij boos, omdat hij alimentatie moet betalen. Zo boos, dat hij je voet breekt. Dat is buiten alle grenzen van normaliteit. Verschrikkelijk.
Wettelijk gezien moet hij gaan betalen. Ik kan je situatie niet goed inschatten, maar probeer alle contact met hem te mijden. En er een derde persoon bij te hebben, als er toch een confrontatie komt. Zo voel je misschien wat veiliger. Dat is belangrijk omdat hij fysiek geweld gebruikt.
De vraag voor je alimentatie: Ik zou zeggen: je hebt er recht op en je kinderen zijn nog jong. Je hebt het nodig. Ik begrijp je overweging. Je wilt geen gevaar lopen. Loop je geen gevaar meer als je de alimentatie niet hoeft? Ik denk het niet. Dan zoekt hij wel iets anders.
Ook zou ik steeds melden bij jeugdzorg/politie wanneer hij over de schreef gaat. Ook weet ik dat het vaak zinloos lijkt, maar je weet nooit of je het nog nodig hebt in de toekomst.
Ik wens je veel sterkte,
Susan
ik dacht na twee jaar heen en weer geslingerd te zijn de knoop te hebben doorgehakt om toch echt de scheiding in te zetten. Met twee kleine kinderen, veel gezamenlijke verplichtingen, maar vooral nog steeds het gevoel dit niet te willen erg moeilijk en daardoor nog steeds niet overtuigend… Ik ben al ver, maar nog niet helemaal. ik ben sterker, heb me uit het isolement getrokken, heb meer financiele zelfstandigheid etc
Een narcistische partner (zo, ik zeg het), er langzaam ingeslopen/ naar buiten gekomen door grote veranderingen en onzekerheid , alle voorbeelden zo herkenbaar, woedend maar niet gewelddadig.
En nu krijg ik weer een charme offensief… groot charme offensief… het lijkt met geweten… Ik weet dat het onderdeel kan zijn van juist dat patroon… en weet niet of hij volhoudt en of het lukt… maar het verwart me; juist omdat hij nu toch uit zichzelf de stap heeft gemaakt naar een therapeut… en dat wordt overal gezegd; hij kan alleen aan zichzelf werken en moet die stap zelf willen maken… wat is de kans?
Beste verward,
Wat is de kans in deze Russisch roulette? Wie zal er aan het kortste eind trekken? Het charme offensief voelt zo goed en is zo tijdelijk. Je hoopt waarschijnlijk op dat moment dat het goed komt, misschien geloof je er zelfs in voor dat moment.
Het is begrijpelijk, je hebt twee kinderen. Je weet niet wat je staat te wachten. Je weet wat je hebt. Is dit wat je wilt voor jezelf?
Geestelijke mishandeling is zo tergend en slopend. Je onderbuikgevoel zegt het misschien al: dit is niet goed voor je. Het klopt niet.
Toch gaat hij naar een therapeut. Krijg je dan weer hoop? In veel gevallen windt de narcist de therapeut/ behandelaar om zijn vingers en zal tegen jou zeggen: ik heb er wat aan gedaan. Aan mij ligt het niet.
Feit blijft, dat je je niet gelukkig voelt. Verdiep je in de materie, zodat je begrijpt hoe hij zijn spel speelt. Dan begrijp je dat verwarrende gevoelens erbij horen. Lees het werkboek van Iris goed door en doorzie wat er gebeurt.
Het zal je sterker maken en je weet dan wat je kans is.
Sterkte ermee,
Susan
Toch wil ik het even kwijt, sinds begin dit jaar het contact met ouders en broers en zussen verbroken, contact met zussen en broer gaat ook niet die geloven mijn moeder… Zien niet wat er werkelijk gebeurd. Begin dit jaar was mijn zoon jarig, hij kreeg van elk gezinslid een cadeau opgestuurd ook van mijn moeder en vader. (Ik weet door ervaring dat mijn moeder alles beslist met goede ‘bedoelingen’. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze heel aandoenlijk iets gezegd kan hebben in de trant van: “Die kinderen kunnen er niet aan doen… voor hen vind ik het heel sneu…” Of: “Stuur die kinderen maar cadeaus dan kunnen ze later nooit zeggen dat het aan ons lag dat hun moeder geen contact meer wilde… en tja eerlijk is eerlijk ik weet niet wat ik mis gedaan heb..”
Nu is mijn dochter jarig en de eerste cadeaus zijn er weer. (Voor mijn verjaardag was er trouwens geen post).
Ik voel me zo beroerd daardoor (Dat ze zich liefdevol opstellen door cadeaus te geven, ik weet dat ze uiteindelijk helemaal niet zo liefdevol zijn). Ze stellen zich zó liefdevol op. Ik weet en zie heus wel het narcisme erin… maar toch geeft het me een gevoel dat ik nu wel helemaal verplicht ben om de schuld op mij te nemen. De cadeaus geef ik wel gewoon aan de kinderen maar voor mij is het heel moeilijk hen uit te leggen dat oma echt niet goed voor mij is en dus ook niet voor hen. (Ik ben een tijd lang of beter gezegd altijd depressief geweest, vorige jaar heel erg depressief dankzij mijn moeder en heb hun echt een poos veel te veel aan hun lot overgelaten. Nu genees ik eindelijk en nu kan ik hen al een stuk meer bieden aan aandacht en een schoon huis etc.)
Beste Verdriet,
Jij weet hoe het verhaal in elkaar zit. Je hebt jarenlang ervaren hoe manipulaties je gevoel ondermijnen. Je weet dat het niet klopt, en concreet is er aan de buitenkant niets te zien. Alles lijkt perfect en jij zit met een dubbel gevoel. Misschien wil je je kinderen ook ‘waarschuwen’ en behoeden voor deze manipulaties.
Je wilt uitleggen hoe het voor jou is geweest, zodat zij je keuze zullen begrijpen. Je wilt jouw ervaring delen met je kinderen. Jouw ervaringen horen bij jou. En niet bij je kinderen, hoe moeilijk het ook is. Ik lees ook dat je het heel goed doet. Je geeft de cadeaus aan je kinderen. Je belemmert het niet. Het voelt oneerlijk omdat het omkoopcadeaus zijn. En dat voel je vanuit elke vezel in je lijf, en bewijzen kun je het niet. Je kinderen zullen hun eigen weg hierin moeten zoeken. En het is moeilijk voor hen. Want ze snappen het niet. Zij hebben geen ‘last’ van de manipulatieve omkopingen.
Blijf bij jezelf. Zeg rustig tegen de kinderen dat het contact is zoals het is. Oma stuurt cadeaus voor hun verjaardag. Voor jou is het niet goed om contact te hebben. Dus voorlopig is dit wat het is. Wees je bewust van de schuldvraag: je bent niet schuldig aan je mishandeling. De daders zijn schuldig. Jij niet. Jij hoeft het ze niet te vergeven. Je moet wel verder leven. En dat doe je goed. Geloof in wat je al bereikt hebt en achter de rug hebt. Grote keuzes (contact met je ouders verbreken) voor jezelf. Wees trots, dat mag je zijn!
Sterkte, Susan Veenstra
Ik herken al de verhalen zit er nog midden in omdat er een kind in het spel is die ik bijna weer thuis had, maar door de narcistische vader weer ernstig is geboycot. Nu nog steeds geen hulp voor mijn dochter,al diverse malen uitgesteld door de instanties het enige wat er gebeurt is dat er voor kinderen enorme wachtlijsten zijn die slachtoffer zijn van narcisme maar voor volwassenen zijn er wel genoeg projecten. Ik moet keihard voor haar vechten omdat de instanties heel lang op zijn hand waren en uiteindelijk op mijn hand maar toch weer positief contact met vader afdwingen Kind wil het lang niet meer ze wil naar haar ouderlijke huis en er staat weer ots en uithuisplaatsing. De uithuisplaatsingen hebben tot niets geleid ze bleef woedeuitbarstingen hebben en dat gebeurde bij mij en dan pakken ze je kind weer af en krijgt weer geen therapie. Het is gekomen sinds de bedreigingen en bezoekuren van vader Nu heeft ze daar geen last meer van maar alles wat er gebeurd is komt bij mij terecht en ondanks alle positieve dagbehandelingen etc word ik als incapabele ouder gezien en ook rapportages van psychiatrische problematiek terwijl dat echt niet meer aan de orde is bij mij alleen emotieregulatie is mogl. Mij diverse malen laten onderzoeken maar de positieve rapporten worden weggeschoven moet de taal machtig zijn en in hun eigen taal terug praten. Maar narcisme wordt niet altijd herkend ze kunnen zich uitstekend verwoorden en de hulpverleners nemen het klakkeloos over. Mijn kind mag gelukkig voor de 2e keer voor de rechter spreken en hoop dat ze haar eigen advocaat krijgt. Die hel heeft mij te lang geduurd eerst woonde mijn kind 9 jaar bij mij toen werd ze bij haar vader geplaatst en met alle hulpverlening waar ik om gesmeekt had en niet kreeg daarna werd ze uithuisgeplaatst bij vader en heeft nog een half jaar in een pleeggezin gezeten waar ik gelukkig haar nog veel meer zag en ben in langzame terugkeer naar het ouderlijke huis terug kwam Alles leek positief maar nog steeds geen therapie voor wat het kind allemaal heeft meegemaakt. Nee ze vonden alleen structuur en veiligheid belangrijk maar niet haar emotionele toestand en constant moeten overleven en alleen bij haar dierbaren zich kan uiten. Het wordt tijd dat de ervaringsdeskundigen en ook de profs opnieuw samen gaan werken er zal dan minder leed zijn i.p.v van met termen gooien van kopp kind parentificatie loyaliteit heb ik allemaal al gehad ik wil dat er aan mijn kind wordt gedacht en hoe zwaar het is om een kind van een narcist te zijn. En ik die als ouder ook beslist haar tekortkomingen heeft heeft jarenlang therapie nodig gehad en werk nog steeds aan mezelf maar krijg als nog mijn kind niet thuis dus dubbel vechten en ben blij dat er lotgenoten zijn en toch nog mensen en hulpverleners bestaan die het wel allemaal begrijpen en je eigen netwerk hebt. Maar dat je dubbelgestraft werd en nog dat is de doelstelling van de narcist die vindt dat je alles van hem afpakt dus jij mag niets en dan zegt een hulpverlener “hij is veranderd hoor”. Naïviteit kan ik absoluut niet gebruiken en ik moet je zeggen als je met instanties te maken hebt moet je heel erg uitkijken dat zij je ook niet psychisch murw maken zodat je kind niet meer bij jou geplaatst kan worden dit is mij toen overkomen en nu moet ik van het imago af komen en dat ik best wel veel aankan en alle rapportages doorspitten goede advocaten nodig hebben. Blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan en zoveel begrip is ook voor alle andere lotgenoten. ===
Hoi
Ik ben Caroline en heb hier eerder gepost. Ik probeer nu weer afstand te nemen van mijn narcistische moeder omdat ik er geestelijk en lichamelijk onderdoor ga maar durf niet gelukkig te zijn, heb het gevoel dat dat niet mag van haar, dat ze dan jaloers is ofzo. Heb nu ook lichamelijke klachten en zij is nu boos op me dat ik niet kom met Kerst omdat ik daar in de Assepoester rol zit Zussen hebben me ook veel aangedaan en wordt nooit uitgepraat, ik ben het slechte kind en woon in dezelfde woonplaats als moeder. Nu heb ik steeds meer weerstand om daar te zitten met Kerst.
Toen ik vorig jaar met Kerst niet kwam belde mijn zus, daar ben ik nu ook bang voor zij is ook narcistisch. Ben bang als ik niet opneem dat ze voor de deur staat met een cadeautje, (deed ze vorig jaar ook, bellen en zie ik als manipulatie, normaal kijkt ze niet naar me om) mijn zussen wonen verder weg en ik mag het hier opknappen met moeder. Nu stap ik uit mijn rol en ben bang van geklier van omgeving, haar kennissen bijv die zich ermee bemoeiden dat ik er niet heen ging vorig jaar. Ook die werken continu op mijn schuldgevoel. Mijn moeder houdt me door haar manipulaties en chantage verantw voor haar welzijn. Nu ik met Kerst niet kom geneert ze zich t.o andere mensen en probeert dit bij mij neer te leggen.
Ik wil helemaal los van dit verhaal en aan mezelf werken en gelukkig worden, maar dat zij me het geluk niet gunt (weet niet of ik dit verkeerd zie) en omstanders klieren etc voelt als bedreigend. Voel me soms nog slecht en schuldig dat ik nu aan mezelf moet denken. Ik wilde graag liefde van moeder maar had steeds ruzie etc.
Alle reacties zijjn welkom,
sterkte allemaal,
groetjes
Caroline
Een tip van mij:
Ga verder met je eigen leven, sluit het af, je bereikt nooit wat….
Joao, Wat een foute reactie om nota bene hìer te posten!
ja Daantje dat vond ik ook maar ik dacht gelijk dat het weer aan mij lag, stom dat ik het niet in een keer van me af kon zetten. Nu gaat het eindelijk beter met me.groetjes van Caroline
Hallo allemaal,
Na ruim 4 jaar ellende is mijn ex naar een andre woonplaats vertrokken, hij woont nu bij zijn huidige vriendin. Een stukje bij de kinderen en mij vandaan. Niet na eerst nog even zijn sporen nagelaten te hebben.
Vorig jaar, hij had geen grip meer op mij. Ik heb mijzelf het betere negeren aangeleerd. Is hij zich gaan afreageren op mijn dochter. Het begon et minder alimentatie aan haar te betalen, zonder overleg. Zij heeft eerst nog uitgeprobeerd of dat ging, lukte niet en is zelf het gesprek aangegaan. Keer op keer werd hij boos en leidde zo’n gesprek tot een flinke ruzie. Tot zijhet LBIO is gaan laten innen. In een keurige mail heeft zij het haar vader in een mail uitgelegd. Zij mocht direct haar spullen halen en de sleutel inleveren. Dat was half juli. In oktober lag er een brief van een advocaat voor mijn dochter op de mat. Een heftige tijd brak voor haar aan. Uiteindelijk zag hij in dat zijn plan niet zou lukken en is de “zaak” gestopt. Vlak daarna is hij uit ons dorp vertrokken, als een dief in de nacht. Mijn zoon, die af en toe nog bij hem kwam, vertelde dat zijn vader ging verhuizen.
Mijn dochter is door alles zwaar beschadigd, heeft een hele fijne psychologe, die e.e.a. Heeft ingeschat als zijnde een narcistische vader. Ooit zal het goedkomen, hoop ik. Zij kan zo enorm depressief zijn, helaas ook manipulatief. Dit gedrag herkent zij, zij wil dit niet.
Mijn zoon is zwaar teleurgesteld in zijn vader, gaat hier wel anders mee om. Is erg introvert, dus is niet altijd duidelijk voor mij wat er door hem heen gaat.
Wat kan ik nu het beste doen voor mijn kinderen? Behalve dan er voor ze te “zijn”?