Je kunt ontsnappen uit de gevangenis waar je door narcistische mishandeling toe veroordeeld wordt. Er is een weg naar buiten, terug naar jezelf en de wereld. Maar in mijn ervaring luistert het nauw. Daarom ga ik later in op de vele misverstanden die er over narcisme en aanverwante pathologie als psychopathie bestaat.
Welke stappen kun je maken om los te komen uit de greep van narcistische mishandeling?
-
Leg de verantwoordelijkheid terug waar die altijd al hoorde
Erken met wie je te maken hebt en neem rigoureus afstand! In veel bronnen wordt No Contact aanbevolen, maar soms is het niet zo simpel. In sommige gevallen zul je toch een bepaalde relatie moeten onderhouden, bijvoorbeeld als jullie samen kinderen hebben of als het om een familielid gaat waarmee je contact wil houden. Neem dan toch zoveel mogelijk afstand. Dat gaat vanzelf gebeuren als je de volgende stappen volgt, maar eerst moet het besef landen dat je met een narcist te maken had (hebt), en dat dat diepe sporen heeft nagelaten. Heling kost tijd. Hoe langer de relatie geduurd heeft, des te moeilijker het proces. Maar er is licht aan het eind van de tunnel.
-
Informeer je zelf
Als je zeker weet dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, lees dan zoveel mogelijk. Er is goede informatie te vinden. Je zult zelf merken welke inzichten
resoneren
met je gevoel. Toen ik ging lezen over narcisme, vooral op blogs van ervaringsdeskundigen, vond ik zo veel gedrag terug dat exact zo tegen mij was ingezet. Eindelijk kreeg ik houvast. Weten dat je niet de enige bent is enorm heilzaam. -
Leer jezelf weer te vertrouwen
De kern van deze mishandeling is dat jou het gevoel wordt gegeven dat je gek bent. Iemand die zichzelf niet meer vertrouwt, is een gewillige prooi. Je bent van je eigen waarneming afgehaald, want het was niet zo, je beeldde je maar wat in, etc. Veel slachtoffers hebben geen enkel vertrouwen meer in wat ze voelen of denken. Alles wat je inbrengt, werd immers omgedraaid. Het is nu zaak dat je jezelf weer voorop gaat stellen. Wie ben je, wat wil je, wat voel je? Probeer jezelf als het ware te (her)ontdekken: van welke muziek houd je het meest, van welk eten, van welke film? Probeer te bewegen, omdat je daardoor letterlijk weer in je eigen kracht komt. En neem vooral alles wat je ervaart serieus. Onderzoek het, zonder oordeel. Je hoeft geen censuur meer toe te passen, je laat je niet meer tegen jezelf uitspelen.
-
Zoek een goede therapeut
Omdat je te maken hebt gehad met ernstige mishandeling, raad ik je aan hier professionele hulp bij te zoeken. Deze therapeut moet in ieder geval kennis hebben van trauma en de gevolgen van psychische mishandeling. Het allerbelangrijkste is dat de therapeut de verantwoordelijkheid legt waar deze hoort; namelijk bij de dader. Dit is in de context van narcistische mishandeling heel belangrijk, juist omdat je het altijd bij jezelf en jouw houding moest zoeken. Elke hulpverlener kan zeggen verstand te hebben van narcisme, maar of dat echt zo is moet o.a. blijken uit zijn of haar reactie op jouw verhaal. Mijn advies: als de therapeut met een van de zes misverstanden aan komt zetten tijdens de therapie, dan moet je je afvragen of je op de goede plek zit. Het moet niet zo zijn dat jij de therapeut moet opleiden over narcistische mishandeling, in plaats van omgekeerd.
-
Zorg voor een klein netwerk van mensen die je steunen
Er zijn niet veel mensen die weten hoe beschadigd je kan raken door narcistische mishandeling. Helaas kan dit onbegrip reacties opleveren die je nog verder in de duisternis brengen. Wees daarom voorzichtig naar wie je toe gaat, want niet alle mensen om je heen – omstanders – zullen je kunnen of willen begrijpen. Het komt vaak voor dat omstanders zich op glad ijs begeven, door te suggereren dat zij er Beter mee zouden omgaan. Vanuit een misplaatste superioriteit wordt dan gesuggereerd dat zij meer begrip hadden gehad, niet zo boos zouden zijn op de dader (want die kan er toch niets aan doen). Ik heb zelf erg onder dit soort reacties geleden. Weet dat je niet de enige bent; veel slachtoffers vertellen hoe vaak ze veroordeeld werden. Wat je zoekt is begrip, en wat je krijgt is afwijzing. Realiseer je dat dergelijke omstanders het niet kennen, of niet willen kennen, en bedenk op tijd
dit is niet de juiste persoon om steun bij te zoeken
. Er zijn mensen die je wel kunnen steunen, door dat ze het zelf ervaren hebben of zich toch open kunnen stellen voor jouw ervaring. Zeker voor moeilijke momenten is het heel belangrijk zo iemand in de buurt te hebben, die je kan bellen of even kan zien. -
Neem alles wat je ervaart serieus, vooral je boosheid
Narcistische mishandeling heeft je volledig van jezelf afgehaald, en jezelf terugkrijgen doe je door te ervaren. Dit gaat nog niet zo makkelijk, omdat je zo lang hebt gehoord dat het Overdreven was wat je voelde, dat je geen Recht had op die gevoelens, of weer zo met Jezelf bezig was. Bedenk dat volgens de narcist de enige die aandacht en gevoelens waard is, de narcist zelf is.
Ik zat met veel boosheid. Veel spiritueel getinte therapieën of boeken vertelden mij dat het voelen van die woede mij niet zou helen, dat ik dan enkel in de
weerstand
zat. In de context van narcistische mishandeling is het mogen ervaren van boosheid juist essentieel. Je hebt je nooit mogen verzetten, er werd sluipend maar systematisch over je grenzen gegaan, natuurlijk word je daar razend van. Veel slachtoffers hebben hun woede zo lang moeten onderdrukken, dat deze zich naar binnen keert en zich omzet in apathie en suïcidale gedachtes. Juist in het ervaren van je grenzen zit je gevoel van waardigheid. Vindt een therapeut die dat begrijpt, die je weer in contact brengt met jezelf. Onder die woede zit namelijk de enorme pijn, is mijn ervaring. Toen ik eindelijk een gespecialiseerde therapeut vond die geschokt al mijn ervaringen had aangehoord en mijn woede begreep, bleek die fase helemaal niet zo lang te duren. Nu die boosheid er gewoon mocht zijn, kwam ik al snel in de laag eronder: de pijn en rouw over wat me was aangedaan. -
Ervaar het leven buiten het land van de duisternis
Binnen de langdurige invloedssfeer van narcistische mensen kom je vroeg of laat in een existentiële crisis terecht, omdat je zo wordt uitgedaagd in je geloof in de wereld en de mensheid, dat je het op een gegeven moment echt niet meer weet. Je redding is het ervaren van de realiteit en hoe de wereld bedoeld is te zijn. Het is mijn overtuiging dat je – zeker om uit de narcistische invloed te komen – de normale kaders als het ware weer aangeleerd moet krijgen. Met normale kaders bedoel ik: het normale leven. De realiteit is genezend. Andere mensen die in de realiteit staan zijn genezend.
Ik ga in mijn boeken nog veel uitgebreider in op wat je doen kunt om te helen.
| « eenmaal ontsnapt, verzamel de brokstukken | gevaarlijke misverstanden over narcisme » |
Beste mensen,
Vorig jaar, ongeveer rond deze tijd, kwam ik erachter dat mijn moeder en waarschijnlijk ook mijn broer ernstige narcistische karaktertrekken hebben. Of erger. Het was nooit gezellig bij ons thuis. Dat is een understatement.
Met behulp van de website “Het verdwenen Zelf” , het bijbehorende werkboek, idem workshop en een hele goede (lees in dit geval ook vooral hele lieve) psychotherapeut en een handje vol hele lieve mensen om mij heen, die het ook inzien, heb ik hier duidelijkheid over gekregen en handvatten gekregen om hiermee te dealen.
Ik ben 46 jaar en heb ik met deze wetenschap voor het eerst het gevoel dat de oorzaak voor alle toestanden die we in de familie hebben beleeft niet bij mij ligt. Daarmee heb ik een heel stuk rust gekregen bij mezelf. Het slijt allemaal een beetje in. Wennen is hier de verkeerde uitdrukking.
Ik neem afstand. Maar het houdt nooit op. Er is wel wat of er komt wel wat (toestanden). Ik heb al geen contact meer met mijn broer en zus. ( Mijn vader is jong overleden )
Nu heb ik ook aan mijn moeder aangegeven dat ik ook liever geen contact meer met haar wil. Ik vind dat heel moeilijk om dat te zeggen. Ik kan het, denk ik, ook niet.
Zij is het daar hélemaal niet mee eens en wil het contact niet opgeven. Haar reactie hierop switcht van heel boos zijn en tegen mij schreeuwen tot zielig doen en verdriet faken. ( ook in die volgorde en nu voor mij heel herkenbaar ). Ik laat het niet meer zo binnen komen en probeer het langs me heen te laten gaan. Probeer, want het lukt niet. Ik weet dat het moet uit zelfbescherming.
Helemaal buiten het bovenstaande om; Nu ik ouder wordt probeer ik mij enigszins te spiegelen aan mijn moeder. Wat heb ik van mijn moeder geërfd, qua persoonlijkheid? Qua doen en laten? Houding? Ik denk dat iedere dochter dat doet bij haar moeder, na verloop van tijd. Zo van, waar kom ik vandaan, wie ben ik en waarom ben ik wie ik ben.
Maar ik zie totaal geen overeenkomst, ik zie geen herkenning van haar in mij, ik voel geen liefde bij haar, ik voel geen hartelijkheid bij haar, ik voel geen band met haar. Wat ik met haar heb zijn gemeenschappelijke herinneringen. Maar als ik heel goed naar haar kijk, zie ik helemaal niets. Geen persoonlijkheid, geen liefde, geen empathie. Wat ik zie is iemand die op basis van gewoonten, zich spiegelen aan anderen en d.m.v. trucs het leven doorkomt. Ik zie een grote leegte.
Dit ben ik niet, hiermee heb ik totaal geen overeenkomst. De leegte in haar, is ook een leegte in mij. De leegte dat ik geen empathie, liefde, gevoel heb meegekregen van mijn moeder. Ik moest / moet het allemaal zelf maar uitzoeken. Zij heeft geen idee.
Ik voel dat ik geen moeder heb. Dat is een groot gemis. Ik heb daar last van. Al met al heb ik de vinger kunnen leggen op dat verdriet en kan ik het onder woorden brengen. Maar als snel vraag ik mezelf wat hiervan de gevolgen voor mij zijn als persoon. Wat mis ik nog meer? Wat ben ik misgelopen in mijn persoonlijke ontwikkeling?
Gekke vraag misschien, maar hebben jullie daar ervaring mee?
Ik zoek sociale interactie in bv. hondenclub en handwerkclubje en gelukkig mijn werk. Maar verder houd ik het graag rustig, misschien mede door mijn burn-out van vijf jaar geleden. Ik ren niet meer zo hard ergens achter aan. Ik ben vreselijk gek op mijn grote honden. Heb een paar vrienden en vriendinnen sinds de lagere school, die ik af en toe zie. Dat is leuk. Maar verder heb ik het gevoel dat ik me terug trek. Ik ben graag alleen. De rust en stilte is een verademing na al die toestanden en burn-out. Ik ben niet depressief, wel een beetje verdrietig. En een beetje bang dat ik vroeg of laat toch in een depressie raak. Voorkomen is beter dan genezen.
(Lees-)tips en trucs zijn van harte welkom!!
Wat een verdrietige levensverhalen allemaal. Erg dat levens zo verwoest worden. Dat het zelfvertrouwen van mensen zo onderuit gehaald wordt.
Ik verkeer nu in een lastige positie. Ik moet binnenkort een gesprek aan met deskundige over ons kind samen met mijn ex. Ik ben bang dat ik niet geloofd ga worden in dit gesprek, dat mijn ex gaat liegen of mij zo er neer gaat zetten, dat ik gewantrouwd ga worden. Heeft iemand tips, tips voor hoe ik recht overeind blijf staan. Dat ik me niet laat intimideren? Ik wil namelijk in staat zijn zo goed als mogelijk voor de belangen van de kleine op te kunnen komen. zonder emotioneel te blijven.
Ik word nu namelijk al misselijk bij de gedachte met mijn ex om de tafel te moeten.
Hallo Rikkie, Mijn ervaring is dat als je zelf rustig blijft en bij je eigen verhaal, de ex/narcist zichzelf vastdraait met zijn gedrag, het filtert zichzelf eruit zeg maar. Een goede deskundige pikt dat op.
beste Rikki,
beste tip die ik je kan geven is zorgen dat jij weet wat voor jou belangrijk is.
Niet gaan invullen hoe je ex gaat doen. Snap en weet dat hij er niet zit om het jou gemakkelijk te maken. En weet, dat je niet op alles hoeft te reageren. Het wordt toch geen gesprek, dus je mag best stiltes inlassen. Focus op jezelf en op wat jij belangrijk vind voor je kind.
Ga niet mee met de wedstrijd.
Schrijf voor jezelf op wat je wil bereiken. Het gaat je helpen je vast te houden aan je verhaal.
En bedenk maar zo: laat hem maar proberen jou op te jutten. Laat hem maar lelijke dingen zeggen over jou. Waarom energie steken in iemand, die geen respect voor je heeft? Wil je echt goedkeuring van hem? Ben assertief! Je kan het. Jij bent de mama en jij weet wat goed is voor je kind.
Ik wens je veel moed en kracht!
Sharon
Waar je alert voor moet blijven is dat hij zal proberen om je onderuit te halen, dit kan zijn door ergens over te liegen in het gesprek. Ga hier niet op in en hou het bij jezelf.
Praat alleen in het belang van je kind.
Hou even een pauze van drie tellen alvorens je antwoord geeft.
Hij verwacht dat de oude jij daar zit, maar als je laat zien dat je daar zit met de nieuwe ik dan raakt hij van slag.
Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Succes!
Wat mij altijd helpt is op schrijven wat ik zeggen wil.
Dan lees ik dat gewoon voor,want dan kan ik niet afgeleid worden,en niemand kan mij onderbreken. En het dwingt de ander om te luisteren.
Daarbij is het voor jezelf ook veiliger,want je wordt niet verleid om dingen te zeggen waar je later zelf ook weer spijt van krijgt,omdat dat juist het gene is waar de narcist je toe zal proberen te verleiden.
Daarbij kan het ook heel goed zijn,om met een vertrouwd iemand in een rollenspel het gesprek vast te gaan “spelen”
Jij weet precies wat de ander gaat doen en proberen,dat kun je op deze manier voor zijn.
Je zult dan zeker zelf sterker zijn.
Dat ben je al,alleen hij weet dat nog niet.
(en misschien weet je dat zelf ook nog niet…)
Beste Rene en Sharon,
dank voor jullie reactie. Ik kan hier zeker iets mee.
Ik ga inderdaad zaken op papier zetten en proberen me niet uit balans te laten brengen. Hoe moeilijk dat ook zal worden.
zoooo, ik heb weer twee vreselijk energie-drainende dagen achter de rug. Eerst met het regelen van een schoolmaatschappelijk werkster voor mijn jongste dochter die niet goed in haar vel zit. Deze dame heeft zich niet aan haar afspraken gehouden en vader betrokken bij de kennismaking met mijn dochter. Ik was razend. Vervolgens een appje van de ex die nu doet alsof hij alles in gang heeft gezet. Grrrr
Vervolgens krijg ik een very nasty statement van zijn zus op mijn Facebook profiel, omdat ze een reactie op een post volledig misgeinterpreteerd heeft.
Ik heb de hele familie en alle mensen die ik via hem heb leren kennen ontvriend.
Gelukkig snappen mijn vrienden mij en zien ze wat er gebeurt en snappen ze dat de situatie waar ik in zit soms hopeloos ingewikkeld is. Ik heb vrienden die ook mij kritische vragen stellen en dat waardeer ik.
Een aantal van hen hebben echt tijd nodig gehad om mijn verhaal een plek te geven, waarbij ze de absurditeit snappen. En nog schrikken ze wel eens als ik weer meer loslaat over wat er daadwerkelijk is gebeurd.
Ik heb lange tijd, in het belang van de kinderen, getracht de deur open te houden richting zijn familie, maar nu ben ik er mee klaar.
Ik ga beter voor mezelf zorgen, zodat ik lekker in mijn vel zit en daardoor een nog betere band met mijn kinderen op te bouwen. Zij moeten hun eigen pad bewandelen (Susanne, dit vertelde je me al vorig jaar en je hebt zo gelijk).
Ik ga me niet meer verdedigen en ik wil me niet weer zo uit balans raken als in de afgelopen 2 dagen.
Ik wens jullie allemaal sterkte en energie!!
Ooit zat ik in mislukte therapie… met hertraumatisering tot gevolg na eerst een verkering van 5 maanden met een narcist en die erop, waar ik 7 weken wat mee had, bleek een psychopaat.
De website het verdwenenzelf heeft mij geholpen, het boek later ook. Voornamelijk om dingen helder te krijgen mbt eerste ex en moeder. Het boek van Jan Storms paste meer bij die tweede, die als psychopaat zijnde niet zo erg narcistisch was.
Om er uit te komen heb ik veel stappen gezet en ik loop nu nog bij een therapeute uit dit netwerk.
Ik heb stappen gezet om de stoornis te leren kennen, stappen om uit mijn isolement te komen, stappen om mijn financiën weer verder op de rit te krijgen, stappen richting actief worden voor mensen met dezelfde ervaring en stappen gezet om er achter te komen wat ik deed of liet wat resulteerde in waarom zij mij uitkozen. Pff wat een reis. Laatst hoorde ik dit volgende liedje live gezonden worden. Ik was daar met mensen die ik heb leren kennen in een club (1 van mijn stappen om uit het isolement te komen). Het liedje roerde mij, het deed pijn, tranen van herkenning…. ik ben een blauwdruk van mijn jeugd…
Met dank aan mijn narcistische moeder.
Maar ook tranen van hoop, hoop op de verandering.
Hier is het liedje (het eindigt met hoop ;-)).
Mij helpt het, wie weet 1 van jullie ook.
//www.youtube.com/watch?v=W1BFjaXeNS4
Bij punt 2 lees ik, als je zeker weet dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat.
Dit alles lezende is mij veel duidelijk geworden. Maar zeker weten doe je toch pas als er een diagnose is gesteld en dat gebeurd nooit want hij / zij mankeert niks. Jij bent degene die niet helemaal bij zijn hoofd is…
Hallo,
Wat je zegt is waar. Ik ben 12 en half jaar mishandeld geweest op de 3 termen. Ja na 11 maanden weg te zijn denk ik soms dat ik gek word..zelfmoord..het gevoel dat ik nog steeds niet genoeg doe..dat niemand mijn pijn woede kortom gevoelens mag zien horen of voelen… het is een heel eenzaam gevoel. Ik klap constant helemaal dicht. Ik haat mezelf als ik in de spiegel kijk. Zijn woorden en daden blijven in mijn hoofd spoken.niemand begrijpt me. Iedereen zegt leer er mee leven… kujk niet achterom. Toch heb ik geen knop. Ja ik ben nu bij mijn jeugdvriend mijn droom …en toch ik blijf bang , bang iets te doen of zeggen zodat er iets verkeerd ga lopen. Ik voel me een vrouw met een stempel op mijn hoofd. Ik hoor nu super gelukkig te zijn. Ik begrijp niet waarom ik er blijf azn denken. Maar jij ,jij begrijpt me. Ik zeg tegen mijn therapeuten ” je moet het geleefd hebben voor je mij kan behrijpen…” die woorden beschreef jij ook. Ik dacht dat ik alleen was die zo dacht. Nee dus.. een zelfhulpgroep bestaat niet…spijtig. ik heb veel onbegrip en voor de kinderen ook. Ik ga om de 2 weken naar de bezoeksruimte waar ik onbegrepen ben. Ook voor mijn waarschuwingen. Ik ben vastberaden om aan te tonen wie hij echt is. Ik ga te vroeg gaan zodat hij mij ziet en ik weet zeker na al zijn doodbedreigingen , dat hij het niet zal kunnen laten mij verrot terug te slaan. Ja ben doodsbang nig altijd doch… voor de vrijheid van mijn kinderen … ik zal mij verrot laten slaan zodat iedereen eindelijk ziet wie is en dat wij de waarheid spreken . Nooit zal hij mijn kinderen nog slaan emotioneel mishandelen !! Zo lang ik leef.
Grs bloemy
Sommigen gaan ook nog denken dat je gestoord bent en dat het aan jou ligt. Sommige therapeuten zijn nog erger. De kern van de zaak laten ze liggen en zijn er op uit om je kapot te maken. Het lijken zelf wel geestelijk gestoorde criminelen. Niet de narcist komt in een psychiatrisch ziekenhuis maar diegene die het overkomt. Ze verspreiden nog een negatief imago over je en iedereen gelooft het. Als je het bij en woonbedrijf zegt dat de narcist van je heeft gestolen krijgt diegene die het heeft ondergaan de schuld ervan. Ook slachtofferhulp spreekt hun hier niet op aan en de politie heeft mij er ook mee laten zitten. je krijgt na een trap na en ze zien je als ziek en zielig. Aan de kennissen wie ik het zei die reageerden als lampenpitten en waren passief. Zij zagen het niet als zo erg. Ik dacht ik ga maar langs deuren bellen maar na uitleg begreep men het ook niet dan te denken dat het om oude rommel ging die de narcist had weggegeven maar dat was het absoluut niet. Ook dingen waar ik emotioneel aan gehecht was heeft de narcist schaamteloos gestolen met geweld waar ik bij was. Slachtofferhulp wil er zich van af maken door te zeggen dat zij een verkennend gesprek hebben gehouden en dat zij er niets aan kunnen doen. De narcist is vogelvrij, Zij kunnen alles maken of dat denken ze en die ander helemaal niets. Het feit dat men zo alleen staat en zo veel onbegrip van de buitenwereld krijgen en dan met name ook van de geschoolde beroepsgroepen. Zij gaan aan de kern van het probleem voorbij en denken dat jij het probleem bent. Al je zei dat de narcist weg moest gaan deed de narcist dat niet. Altijd negatief commentaar op wat je deed en niets deed je goed. Altijd commentaar op kleding uiterlijk en kapsel en wat je deed. Alleen hun opvattingen tellen maar die van de naaste niet..Ik hoop dat er meer geschreven wordt in tijdschriften die voor een gewoon publiek toegankelijk zijn en niet alleen voor ingewijden en ingewikkelde essays. Ik hoop dat het wordt voorkomen en dat men het tijdig zal in zien dat het niet aan hun ligt maar aan die ander die zo is en die je wil doen laten twijfelen aan je waarnemingsvermogen. Op den duur weet en zie je het niet meer. Het kost kracht om in zo”n relatie te zitten, en om er een punt achter te zetten. Het gaat zo sluipend en subtiel het gevoel is dubbel. Er zijn dan toch ook nog dingen waar je het voor doet. Ik hoop dat ze het herkennen voordat ze iemand toelaten er omgang mee te hebben. .Zoals herkenningspunten en wanneer de alarmbellen gaan rinkelen om vervolgens actie te ondernemen zodra het nog kan. Eenmaal binnengelaten en ze laten je niet weer los of je kunt je maar moeilijk uit hun macht bevrijden. Ik ben helemaal afhankelijk gemaakt en uitgezogen en financieel benadeeld.
Hoi, ik ben Caroline en heb hier vaker gepost. Ik probeer afstand van mijn moeder te nemen en ben daarvoor ook op zoek naar steun omdat ik in isolement zit. Ben er geestelijk en lichamelijk ziek van maar als ik afstand neem voel ik me schuldig en heb daar weer buikpijn en stress van. Weet niet of er iemand is die dit herkent? Als ik bij haar ben doet ze zielig/chagrijnig/ongeinteresseerd wat meveel pijn doet. Erover praten is niet mogelijk want alsik zeg dat ze me pijn doet is het weer zielig voor haar etc. Ik raak zo in de war van dit gedrag. Ben ook bang voor haar verwijten/manipulaties etc.
bedankt,
groetjes
Caroline
Hallo Caroline,
Ik snap heel goed hoe jij je voelt. Afgelopen kerst na 34 jaar eindelijk het contact verbroken met mijn ouders. Moeder narcistisch en mijn vader praat haar precies na. Zoveel jaar verdriet gehad zovaak gewild dat ik het contact kon verbreken maar dat lukte niet.
Nu eindelijk wel maar poeh vooral de consequenties, geen contact met ouders en broer maar ook de rest van oma, ooms, tantes ze hebben allemaal een oordeel over mij dus ook die losgelaten.
Nu bijna een jaar verder en het is bevrijdend om niet wekelijks te horen op een slinkse manier dat jij niet goed bent alles fout doet, ondankbaar bent want ze bedoelen het goed.
Waar ik nu het meest tegen aanloop is mijn vrienden en omgeving en hun onbegrip ze vinden dat ik in therapie moet want mijn boosheid, verdriet enz belasten mijn 13 jarige zoon. ( maar voor breken contact waren die emoties erook)
Het verleden van mij heeft niks te maken met zijn puberteit en als dat wel zo is helpt het mij niet om die verwijten te krijgen voor mijn herstel.
Ze vinden ook dat mijn verwerking te lang duurt. O daar kan ik pissig over worden een vriendin loopt al jaar thuis burnout door pesten op werk en ik zou 34 jaar moeten verwerken in paar maand.
Ik kan echt enorm in de verdediging schieten als mensen mij het gevoel geven dat ik iets moet of moet veranderen, mijn denkwijze niet goed is enz. Ik wil het graag op mijn tijd en voorwaarden doen en proberen die 34 jaar hersenspoeling om te zetten naar: ik ben goed genoeg, ik doe er wel toe, ik stel wel iemand voor, niet alles is mijn schuld. Maar dat heeft tijd nodig. Merk dat mijn omgeving me dat moeilijk gunt.( mijn man wel hoor die is echt heel lief)
Nu zit ik op punt om een vriendin die dat eigenlijk niet is ook uit mijn leven te laten want het levert mij niets op.
Hallo,
Bedankt voor je reactie, ik vind het heel naar de problemen waar je nu tegenaan loopt maar ik weet ff geen oplossing want zit zelf erg in de shit, sorry. Ik kan niet breken met mijn moeder dan voel ik me te schuldig, ze is 86 en alleen en woont in dezelfde woonplaats, ik ben het zwarte schaap vh gezin geloof ik. Door mijn eenzaamheid vind ik het ook moeilijk om afstand te houden en ze betaalt sommige dingen voor me wat ik liever niet heb. Dus ik vind afstand nemen al moeilijk ben wanhopig, vefdrietig en onzeker want de relatie verbetert niet. Aan de telefoon doet ze normaal en als ik bij haar ben zielig en chagrijnig waardoor ik in de war raak.
Ik vraag dan wel of ze niet gezellig of normaal kan doen want tegen haar kennissen en rest vd familie doet ze zgn “normaal”maar dan zet ze n masker op. Ik heb net weer gezegd dat ik niet zo vaak kan komen als ze zo doet en dan zegt ze weer dat zeniks goed doet en speelt ze slachtoffer. Ik word er psychisch gestoord van. Mijn zussen wijzen me af en negeren me waardoor ik niet naar n familie bijeenkomst wil en met kerstmis daar is mijn ma dus kwaad over en praat mij n schuldgevoel aan dat ik me niet populair maak bij de familie. Maar dat was ik toch al niet bij mijn zussen. Zij hebben me ook veel aangedaan terwijl ik hen nooit iets gedaan heb. Mijn vader is dus overleden voor de duidelijkheid.
Ik ben erg in de war sorry dat ik geen goede feedback kan geven,
Groetjes
Caroline
De relatie is net over, ik ben weg. Eerst een opname gehad. Ik hen zoveel verdriet en boosheid in me. Niet alleen naar hem. Waarom heb ik mezelf dit aan laten doen? Altijd op mn tenen lopen, mn uiterste best doen. De confrontatie maar niet aangaan want dan werd t nog erger. T schelden t voor schut zetten. T gelieg en gemanipuleer. Maar nog vraag ik me af wat ik dan niet goed genoeg deed. Hoesten durfde ik niet meer snachts want dan werd hij boos en maakte me expres wakker daarna. Uitgeput ben ik totaal naar de kloten.
Oh ik zit in het zelfde! En het is een emotionele roller coaster en het ene moment gaat het beter dan het andere! Samen staan we sterk! Ervaringen delen helpt…
Hoi Caroline,
Ik herken dit wel.
Het gedrag wat jij al jaren meemaakt is een gewoonte geworden , en hoe vreemd het ook klinkt jou lichaam en geest heeft dit nodig.
Je zult moeten afkicken van dit gedrag.
Je wilt terug naar het “vertrouwde” gedrag van je moeder ook al is dit een fout gedrag.
Je kunt het vergelijken met een vrouw die altijd geslagen wordt door haar man en telkens weer bij hem terug gaat…. want hij is zo.lief als hij mij niet slaat.
Gr Rene
Ik heb met tranen in mijn ogen dit artikel gelezen. Het is een zeer complexe situatie waar ik in zit en er lijkt geen einde aan te komen. Ik vind dan ook dat dit veel meer bij instanties, therapeuten, psychologen enzovoorts onder de aandacht gebracht moet worden. Mijn grootste frustratie ligt namelijk bij het feit dat mijn ex ze allemaal om de tuin lijd.
Ik heb 19 jaar met een narcist geleefd. Hij heeft me alles ontnomen m’n familie m’n vrienden m’n energie m’n levenslust. We hebben zes kinderen en sinds drie weken ben ik vrij ik ben met hulpverlening aan een andere woning in een andere stad gekomen. En nu is er rust en word ik daar juist onrustig van. Het lijkt wel alsof ik depressief aan het worden ben. Voel me zo waardeloos. Echt een hopeloze kneus en hij appt me vanwege de kids en steeds blijf ik me maar verantwoorden en wil ik goed gevonden worden. Das toch helemaal achterlijk? Echt ik keek hier met de kids zo naar uit en nu zak ik weg.
Houd moed Petra, dit is wat er allemaal bij hoort en je komt hier wel doorheen. Geef jezelf de tijd…
Beste Petra,
Terugzakken mag, dat hoort bij het proces van opklimmen.
Je bent al zover: weg, inzicht in de situatie, eigen huis. Echt om trots op te zijn! Ik weet zeker als je dat allemaal al voor elkaar hebt, dat je ook weer zelfverzekerd(er) uit deze dip gaat komen.
En dat willen blijven pleasen ben je zo lang gewend dat doe je automatisch weer. Wat goed dat je doorhebt dat die gevoelens bij je spelen. Niet te streng voor jezelf zijn hoor! Dat heb je namelijk helemaal niet verdiend.
Sterkte!
Dag Petra, ik heb dat gevoel ook gehad. Jouw levenslust komt terug hoor. Probeer te achterhalen wat je zelf leuk vindt en handel ernaar. Bv luister naar de muziek die jij graag hoort, doe een dansje, maak foto’s, bak een taart… Alles wat jij wilt! En probeer er van te genieten. Succes.
Hai Petra, ik zit nu in het zelfde proces heb een heel lang bericht geschreven maar kan het niet vatten in woorden lijkt het! Hou vol je komt er doorheen, tenminste dat is wat ik mijzelf voor houd! Die rust en dat gevoel van leegte ken ik. Je bent zo gewend geweest te reageren op hem, dat nu dat niet meer nodig is je in een gat lijkt te vallen! Heel veel sterkte!
Goede middag, ik lees veel op deze site. Ik heb 14 jaar een relatie gehad met een narcist. Ik was zo gek op hem dat ik alles ging doen om het gezellig te maken etentjes tegelen vakanties en vanalles met z’n kinderen. Vanaf het begin van de relatie merkte ik al dat er dingen niet klopte. Ik kreeg voor niks waardering en hij vond alles wat ik deed normaal. Als ik vroeg waarom zie je mij niet staan en kun je je niet inleven in mij, dan hoorde ik stelselmatig stel je niet aan je wist waar je aan begon etc. Dan legde hij woorden in mijn mond en refereerde hij aan zijn kinderen als ‘je hebt natuurlijk weer geen zin in mij. Kut kinderen’ dat heb ik nooit gezegd, wel dat ik het soms moeilijk vond en dat het niet vanzelf gaat en dat ik een beetje begrip fijn zou vinden. Er is zo veel gebeurd woede uitbarstingen omdat ik zei wat hem niet zinde of als ik met vriendinnen praatte over ons. Zodra hij dat hoorde werd hij woest. Als ik verdrietig was dan zei hij altijd stel je niet zo aan en hou op slachtoffer te spelen. Ik werd alrijd behandeld ik vans teen was en als hij boos was en ik achter hem aan liep dan kreeg ik een duw om mij uit z’n buurt te krijgen. Hij kon zich dan uren boos opsluiten in de slaapkamer of op de wc. Of hij reed boos weg in de auto en zette zijn telefoon uit. Wat er aan het eind gebeurd is, de druppel, is dat ik verliefd werd op iemand anders iemand met een lief hart die interesse toonde in mij en mijn situatie. Wat mijn ex toen heeft gedaan om mij te straffen is echt heel heel erg. Hij heeft allemaal leugens verspreidt over mij en waarheden verdraaid en dat naar iedereen gestuurd die ik ken, zelfs naar m’n werk. En dit is maar een fractie van waar ik mee te maken heb. De escalatie ging verder. Hij zegt nu nog steeds dat hij mij terug wil maar In gedrag laat hij anders zien. Hij heeft iedereen in z’n kamp getrokken en ik sta et alleen voor. Mensen geloven mij niet aangezien ze hem kennen als de perfecte man. Zelfs na het vericht dat ze met eigen ogen hebben gezien geloven ze eerder hem!! Ik was er altijd voor z’n kinderen en deed alles voor de relatie. Wist vaak niet wat ik aantrof qua bui en deed alles om hem niet boos te maken. Het rare is dat Ik geneigd ben de leuke momenten te onthouden en al die nare eenzame momenten dat ik op internet aan het speuren was naar het feneomeen “liefdeloze man” naar achteren schuif. Ik twijfel aan m’n eigen oordeel en kan niet meer zien wat normaal gedrag is. Sorry voor het lange bericht maar ben na een jaar nog totaal van de kaart. Als ik zei zullen we aan onze communicatie werken etc dan was ik degene waaraan alles lag en als hij boos was lag dat aan mij. Net als het uren negeren was teneinde raad en en merk dat ik nog helemaal vast zit. Kan ik nog oordelen over normaal en abnormaal? Nu niet en weet niet meer hoe dat te vinden.
Dag Bloem,
Verschrikkelijk wat je hebt ondergaan en ik herken mezelf daarin. Ruim een jaar, genoeg om me onderuit te halen maar te weinig om niet te stoppen.
Heel herkenbaar het niet communiceren, niet met je vrienden over jullie mogen praten (imago schade), het zwart maken.
Ik kreeg ook de bedreiging dat als ik ”verder graafde” dat hij dan in mijn verleden zou graven maw. mijn vrienden zou benaderen.
Nu heb ik niets te verbergen, maar hij die oh zo lief en aardig voorkwam bij anderen en waar ik toch een ontzettend leuke man aan had overgehouden, een oude liefde van 50 jaar terug, waar ik geen argwaan jegens koesterde, en nu heb ik het uit gemaakt. Op jouw leeftijd, je had het nog zo leuk kunnen hebben. Ja voor hun, maar niet voor mij die in deze relatie zat.
Nog steeds gelooft niemand me.
Soms krijg ik de argwaan door subtiele ontkenningen van mensen of hij ze al benaderd heeft. Ik heb geen idee. Ik word al net zo argwanend als hij steeds was (hackers op internet, betalingen via een pasje bij de supermarkt, alleen contante betalingen doen in het buitenland, etc. )
Maar ik weiger fobisch te worden vwb vertrouwenskwesties.
Het enige wat ik heb gedaan al mijn pc’s, mobiel, etc. van een nieuwe veiligheidscode voorzien want het bleek dat alle apparatuur met de zijne in connectie stond …..
Als je het boek van Iris leest, en ik kan je aanbevelen : Pesten en treiteren van Marie-France Hirigoyen (wat eigenlijk alleen maar over narcisten gaat als werkgever, ouder, partner waar je het meest me van doen hebt) en Het drama van het begaafde kind door Alice Miller, dan zul meer inzicht krijgen in wat er gebeurt en handvatten krijgen hoe je jezelf weer op de rails zult krijgen.
Een ding ervaar ik (nu na 2 maanden) : slapen, kennis vergaren, ook al eet je niet, kom tot rust.
De inzichten helpen je om je krachten van voor die tijd weer te herkennen. Zij zijn immers leeg en parasiteren op jouw : intelligentie, empathie, gevoeligheid en kracht.
Val je weg, dan krijg je het zwaar te verduren en zullen ze je belagen (laster, stalking). Ook de stilteperiodes zullen minder zwaar wegen wanneer je weet waar ze dit om doen.
Verwarring zaaien, voor zichzelf mompelen, halve zinnen zeggen waardoor jij als tegenpartij de rest gaat invullen en zij dus nooit iets hebben gedaan, zodat je aan jezelf gaat twijfelen en je hele fundament gaat verliezen, maakt dat je afhankelijk wordt van hun en niet buiten de deur gaat zoals jij. Kom je uit die put, dan eten ze weer jouw energie op.
Ik ben in gesprek gegaan (om kosten te besparen) met mijn huisarts, om de 14 dagen. En met een psychologisch verpleegkundige die mij weer in het leven zet qua structuur, activiteiten, etc. Ik wilde niet veel tijd verliezen en eerlijk gezegd ga ik als een speer.
Ik kan nog steeds niet goed eten (bruinbrood te zwaar, alleen vla en melk), neem ipv medicatie (oxazepan) een wijntje te veel om die onrust niet te voelen (de wijn kan ik straks wel weer laten staan, na alle vermoeidheid, maar hoe dat gaat met medicijnen, geen idee hoe dat is om te ontwennen).
Mijn hart en hoofd zijn leeg. Waren helemaal leeg, maar nu kan ik weer lachen en mijn humor ontplooien, ideeen ontwikkelen ook al komen die niet echt tot een echte uitvoering. Maar de administratie en chaos in mijn huis na een jaar (bij hem was het altijd chaos in huis en administratie) begint opgeruimd te raken, heerlijk!!! Om iets op te bergen loop ik nog steeds af en toe 10 x op en neer en baal daar vreselijk van omdat ik dan weer vergeten ben wat ik eigenlijk wilde doen, maar vorderingen maak ik. De buitenwereld snapt niets van mijn verhaal. Hij was de aardige, lieve, bescheiden narcist itt Trump die outgoing en agressief is in zijn attitude (het mooiste vind ik momenteel dat andere europese landen na de video van Nederland : America first, but Holland second, en nu volgen Duitsland, Denemarken, Belgie, Engeland met hun gelijkwaardige video).
Kijk hoe nu ook mensen op het vakgebied van psychologie/psychiatrie in de usa reageren en zich niet meer in kunnen houden, politici die zich ten dele durven uitspreken want de narcist is wraakzuchtig.
Schwarzenegger, geweldig . Hij heeft de toko van Trump op filmindustrie overgenomen en behaalt lagere kijkcijfers wat mr USA wereldwijd aankondigt en Schwarzenegger reageert met video : Zullen we ruilen mr USA van baan. Jij je toko weer terug en ik jouw baan. Dan zal de wereld weer kunnen slapen.
N. zullen niet in therapie gaan omdat zij het beter weter. Maar als je om je heen kijkt dan barst het van deze mensen en er komen er steeds meer.
In de usa zeggen ze : hoe komen we ervan af?
Dit is het jaar van de Haan voor de oosterse wereld. Jaar van oorlogen en natuurrampen wordt voorspeld.
Dus wrs alleen als de wereld vergaat of dat er iemand is die het aandurft om deze wereldleider uit de wereld te helpen.
Probeer naar je eigen krachten te kijken en koester die.
Stichting Zijweg heeft mij gezegd (een ambassadeur) een jaar met een narcist kost je minstens 3 jaar om ervan af te komen maar je zult er nooit helemaal van genezen.
Dus count your blessings.
En kijk eens naar gaslighting om te zien hoe de n. tewerk gaat. Je zult het nooit meer vergeten en wrs ook nooit meer met zo iemand in zee gaan.
Dat is wat ik ervan heb geleerd. Naast nog beter te luisteren naar de signalen die ik oppakte maar goed wegpraatte. Liefde maakt niet blind. Je wilt blind zijn.
Ook wij als partners hebben laten gebeuren wat er is gebeurd.
Veel kracht en liefde toegewenst.
Mirjam
Ook voor mij een heel herkenbaar verhaal, lijkt bijna alsof je het over mijn ex hebt. Ik zat er na de relatie helemaal doorheen, heb hulp gezicht (psychiatrie zit voornamelijk vol met slachtoffers, degene met het zieke gedrag heeft hier geen last van en laat zich veelal niet helpen). Gedurende de therapie begon ik in te zien dat er ook een voedingsbodem aan mijn kant was wat mij een perfect doelwit voor zo’n man maakte. Ik had al in mijn vroege jeugd te maken gehad met narcisme; koude uitsluiting etc. Uiteindelijk in de GGZ hulp terecht gekomen en cognitieve gedragstherapie ondergaan. Een jaar verder en ik sta er weer aardig. Ik weet weer wie ik ben, wat ik kan en wat “normaal” is. Kan grenzen stellen en loslaten, radicaal accepteren en het kleine kind in mij verzorgen. het is een hele weg, maar absoluut eentje die ik met beide handen heb aangepakt en waar ik weer mezelf terug heb gevonden. Je bent verwond, verward, geschoffeerd, emotioneel verwaarloosd en beschadigd. Omarm het proces en zoek hulp, er is een uitweg. Terug naar wie je was zal niet meer gaan, alles wat je meemaakt is wat je nu bent. Ik heb een betere versie van mezelf gevonden en die staat zo stevig dat mij dit niet meer kan gebeuren. Heel veel sterkte!
Hallo, heeft iemand hier ervaring met een narcistische ex als vader? Ik heb er één, maak me ontzettend zorgen om mijn kind en krijg geen voet aan de grond bij hulpverlening en mn dossier lijkt te summier om een rechtszaak om eenhoofdig gezag tot goed einde te brengen.
Iemand tips?
Alvast bedankt!
Groet Meike
Hallo..
Nu achteraf gezien…weet ik dat het jaren kost.
Nog verbonden door de kinderen…
En de jongste heeft onlangs voor nu definitief afstand van hem genomen. Het heeft haar veel energie gekost…is ook een proces. Zoals met alles een proces is. Het was moeilijk voor haar.. maar ze zegt nu ook..mama jij hebt mij zo goed geholpen. Ik heb haar gezegd dat ik heel veel van haar hou en super trots op haar ben….ze gaf mij een knuffel en drukte mij bijna fijn. Sommige dingen kun je niet in woorden uitdrukken…dat is gevoel.
Ik zelf heb een traject van 3 jaar psychologe achter de rug. En heb in het begin na de scheiding zoveel artikelen gelezen over narcisme.
Ik heb sterke kinderen…die steeds sterker worden. Ben zo reuze blij en trots op ze.
Contact is er niet meer met ex….geeft zoveel rust. Ik was vaak ondersteboven…bang…boos…verdrietig etcetera etcetera na contact met ex of als er iets met de kinderen gebeurde.
En nu we het boek definitief min of meer kunnen sluiten…merk ik dat er nog onzekerheid…onrust etc bij mij zit.
Ben uiteindelijk bij een homeopathe terecht gekomen en zoals zij zegt…je bent nog bezig met de nasleep van je huwelijk. Het eerste gesprek voelde enorm goed.
Nu op weg naar een veel sterkere zelfverzekerdere vrouw. Nog even geduld hebben met mezelf….alles is een proces.