Dit is een gastcolumn van Martin
Inmiddels heb ik veel schrijnende verhalen van lotgenoten gelezen en elke keer gaan daarbij mijn gedachten terug naar het verleden. Nu ‘pas’ anderhalf jaar verder worstel ik nog steeds met mezelf. Soms gaat het goed, dan weer zit ik met twijfels en verdriet en kom ik tot de conclusie dat ik er nog steeds niet ben.
Al heb ik inmiddels veel gelezen over het fenomeen narcisme, toch wil het nog steeds niet ‘landen’. Nog steeds kan ik maar niet bevatten hoe diep de destructieve invloed van een (verborgen) narcist in een menselijk brein ingrijpt. Jarenlang meebewegen en verdragen om een relatie in stand te houden gaat zich nestelen in alle vezels van je lijf. Het was overigens een relatie die ook best veel moois te bieden had (onder andere door mijn eigen initiatieven!) waardoor het dragelijk was. Maar nadat ik de deur achter me had dichtgetrokken en letterlijk alles achter me had gelaten was het aanvankelijk stil ‘aan de overkant’. Mijn kennis over de narcist bleek echter uit te komen. Was ze eerst nog met stomheid geslagen en waarschijnlijk oprecht verbijsterd dat ik nu echt weg was, het duurde niet lang voordat het ‘gevecht’ begon en zij zich als het slachtoffer begon te gedragen.
Iedereen uit onze kennissenkring moest weten hoe ik haar zo verlaten en vernederd had. Zij was altijd zo goed en zorgzaam voor me geweest! En ja, vanzelfsprekend wist zij al die mensen zo te manipuleren dat zij geloofd werd en als het slachtoffer werd gezien. Heel goede vrienden lieten mij als een baksteen vallen. Zij vroegen zich kennelijk niet af wat er nou werkelijk aan de hand is als je na bijna 40 jaar jaar uit een huwelijk stapt. Het bekende verhaal van ‘achter de voordeur’; niemand die jouw verhaal gelooft. ‘Waarom ben je er niet eerder uitgestapt’ en ‘waar twee kijven…..’ Heel triest allemaal, juist omdat je je zo ongekend en onmachtig, zo eenzaam en verlaten voelt.
Ik ben op zoek gegaan naar een advocaat die bekend was met narcisme, want ik wist wie mijn tegenstander was. Mijn advies aan iedereen: ga niet met een mediator aan de gang als je van een narcist wilt scheiden want ook die wordt gemanipuleerd als ze de kans krijgen.
Ik heb mijn plek inmiddels gevonden maar ik zit nog steeds in een rouwproces. Zo’n heel lange relatie met een narcist maakt het moeilijk om los te komen en om de draad weer op te pakken. Daar heb je hulp bij nodig. Praten met familie en vrienden die je kunt vertrouwen, het bijhouden van een dagboek waarin je de dingen van je af kan schrijven, of het bijwonen van een workshop over dit fenomeen met lotgenoten geeft ook steun en inzicht. Ook heb ik iemand uit het netwerk van therapeuten van het ‘Verdwenen Zelf’ benaderd, dit zijn deskundigen die duidelijk bekend zijn met de gevolgen van narcistische mishandeling. Ik ben van mening dat velen van ons adequate hulp nodig hebben. Er is zoveel beschadigd in ons dat we onvoldoende in staat zijn om zonder kleerscheuren uit deze traumatische toestand te komen.
Onderschat het niet! Om dat te illustreren nog het volgende. Was ik eerst de ‘dader’ en de man die haar leven helemaal kapot had gemaakt (waarover ik veel kwaadaardige mailtjes kreeg), nu kreeg ik een mailtje waarin ze schreef dat ze mij niet los kan laten, dat ze in een rouwproces zit, zich altijd heel intens verbonden met mij gevoeld heeft en me altijd trouw is gebleven. Tussen deze mooie regels las ik verdriet, eenzaamheid, angst en het gemis aan iemand die kennelijk toch niet zo beroerd was geweest.
Een narcist kan niet tegen alleen zijn, heeft iemand nodig om z’n onechte zelf bevestigd te krijgen, is altijd op zoek naar macht en controle om de innerlijke leegte op te vullen. Ik wil maar zeggen, wees op je hoede, het is een bekend fenomeen dat ze toch proberen om je weer te paaien en energie uit je te halen.