Narcistische jeugd – relatie met een narcist

Dit is een gastcolumn van Ella

Wat is het geweest dat mij deed vallen voor deze man, met wie ik inmiddels ruim dertig jaar samen ben? Ik heb daar veel over nagedacht, vooral als ik geconfronteerd werd met uitspraken in de trant van: “Je kiest de partner die het meest op je vader lijkt.” Daar kon ik mij totaal niet in herkennen. Ik herinnerde mij juist de tegenovergestelde kanten van mijn vader die deze man mij liet zien. Ja, daar viel ik voor, juist het tegenovergestelde van mijn vader, de tiran, de dictator, Lees verder “Narcistische jeugd – relatie met een narcist”

Het beste komt nog

Dit is een gastcolumn van Pien

Ik kom als oudste uit een gezin van zes meisjes en twee jongens. Mijn ouders ‘moesten’ trouwen en waren ‘tot elkaar veroordeeld.’ Geen liefde, geen respect en veel wantrouwen en onbegrip. Vader een stinkend verwende zoon, onaangepast, oversekst. Antisociaal zou ik nu zeggen. Hij begon zijn seksuele behoeftes ook met zijn kinderen te delen toen ik zo een jaar of vijf (?) was.

Moeder was een zeer onvoorspelbare vrouw, die mij al jong de schuld van haar ellende noemde. Als kind heb je geen idee wat ze bedoelt en ik deed mijn uiterste best om het leven voor haar aangenaam te maken. Lees verder “Het beste komt nog”

Wat narcisme met je doet

Dit is een gastcolumn van Anna

Als je kind ziek is, ben je het zelf ook een beetje. Je voelt zijn of haar pijn en als je kon, nam je die van hem of haar over. Je rent naar de dokter, haalt de voorgeschreven medicijnen bij de apotheek, je biedt rust en warmte en legt je kind in de watten. Elke ouder wil zijn kind toch in de eerste plaats gezond en gelukkig zien? Dat dacht ik ten minste. Waarom is dat bij mijn vader niet zo? Waarom kan het mijn zus niets schelen dat haar dochters maar wat aan knoeien? Die vragen hebben me jaren bezig gehouden, maar uit loyaliteit naar je familie toe leg je je neer bij het feit dat ze zo zijn. Lees verder “Wat narcisme met je doet”

Verborgen narcisme

Dit is een gastcolumn van M.

Ik kan me zó goed voorstellen dat mensen die, net als ik voorheen, zoekende zijn naar waar ze nou eigenlijk in zitten tegen hetzelfde aanlopen als ik altijd deed. Vaak las ik dat het pas om narcisme of een andere persoonlijkheidsstoornis gaat als er woedeaanvallen en fysiek geweld aan te pas komen. Dan haakte ik af, bedacht ik me dat dát het niet was, alhoewel ik me wel altijd bedacht dat het dan wel een stuk gemakkelijker zou zijn voor mij. Dan kun je iets aantonen, iets laten zien. Lees verder “Verborgen narcisme”

De geschiedenis herhaalt zich

Dit is een gastcolumn van Nicole

Ik was laatst op een symposium voor volwassenen die in hun jeugd mishandeld zijn geweest. Daar stond een vrouw op en ze zei: “Ik ben slachtoffer én ik ben dader.” Zij kreeg een applaus voor haar moed en eerlijkheid.

Ook ik ben slachtoffer én ik ben dader, ongewild. Ik heb mijn kinderen nooit geslagen, maar in mijn onmacht en boosheid kon ik ze dagenlang negeren. Hoe kon ik zó stom zijn? Lees verder “De geschiedenis herhaalt zich”