Hoe neem ik het beste afscheid van jou?

Dit is een gastcolumn van Heidi

En dan is daar de dag waar ik met vrees op gewacht heb. Na jaren geen contact te hebben gehad met jou, in naam mijn vader, word ik gebeld. Je dementeert. Ik moet gaan nadenken over bewindvoering, over wat er moet gaan gebeuren. Ik heb altijd zo gehoopt dat me dit scenario bespaart zou blijven. Dat je op een dag gewoon niet meer wakker zou worden. Vaak schaam ik me voor deze gedachte, durf ik hem niet bij iedereen uit te spreken, maar laat deze hel alsjeblieft stoppen. Beter voor jou en voor iedereen om je heen.

Ik hield me tijdens het telefoongesprek groot, hum hier en daar, en luister. Dit gesprek zou ik zakelijk en afstandelijk voeren, had ik met mijzelf afgesproken. De tijd dat ik me door jou liet raken heb ik ver achter me gelaten. Ik hield het een minuut of tien vol. Maar hoe verder het gesprek ging hoe meer de beelden van het afscheid van ma zich aan me opdrongen. Een narcist verlaten doe je niet. Dat komt je duur te staan. De ontkenning van jou toen ma ging dementeren, was zo schrijnend en verdrietig. Na een levenslange opoffering was haar zelfs geen vredig einde gegund. De woedeaanvallen die je op haar botvierde als ze weer eens iets niet wist of wanen had, waren afschrikwekkend. Of ze wel wist wat ze jou aandeed. Het beeld van haar op haar knieën om jou om vergeving te vragen, vullen me weer met walging.

De ontkenning die er in resulteerde dat ma voor jou bleef zorgen, in plaats van andersom, ook de bewuste ochtend dat ze zich ernstig bezeerde in de keuken, is misdadig te noemen. De eieren die ze voor je klaar wilde maken, zijn nooit gekookt. De rest is geschiedenis.

En nu, nu word je zelf gegrepen door deze ziekte. Wat ga ik doen? Wat kan ik doen? Wat wil ik doen? Het liefst met mijn kop diep het zand in. Mij niet bellen. Maar dat is duidelijk niet gelukt.
Of is er een kans dat ik de band met jou, de man die ons emotioneel mishandelde, bevredigend af kan ronden? Kan ik er boven gaan staan? En wat heb ik nodig om dat te kunnen? Wil ik dat? De boosheid, de frustratie, het verdriet en de machteloosheid is groot. Maar ook heb ik een leven gevonden ondanks jou, ondanks mijn geschiedenis. Heb ik een manier gevonden er mee om te gaan en om te zetten in iets positiefs. Jongeren zien, op weg helpen, het verschil maken.

Pa, je bent en was een ongelooflijke klootzak. Je hebt mijn moeder haar leven lang misbruikt tot haar laatste adem. Dat kan ik je nooit vergeven. Dat wil ik je ook niet vergeven. Zij wist het voor zichzelf te verkopen. Ze hield op haar manier van je. Maar hoeveel moest zij daarvoor inleveren? Deze lieve creatieve pedagogisch sterke vrouw, moest haar kwaliteiten inleveren om jou te dienen. Het verdriet en de pijn is te diep om je vrij te pleiten. Je hebt mij klein proberen te houden, gemanipuleerd en mijn vleugels proberen te kortwieken. Het is je niet gelukt met niet zelden een narcistische woedeaanval tot gevolg of wekenlang stilzwijgen.

Maar toch zit je in mij. Ik ben wie ik ben ook door jou, of ik nou wil of niet. En het heeft lang geduurd maar ik ben inmiddels redelijk gelukkig met mijzelf. Ik heb een goed, vrij en onafhankelijk leven. Creativiteit is hierin een grote vreugde. Dat heb je ondanks je vele pogingen niet kapot weten te krijgen. Ik vind het soms lastig om in de spiegel de bevestiging te zien een dochter van je te zijn, dat ik deels jouw genen heb en jouw achternaam met me meezeul. Daarom, gun ik mijzelf een goed afscheid. Niet voor jou maar voor mijzelf. Nog geen idee hoe ik dat ga doen. Ik ga het stap voor stap bekijken. Ik wil dit goed doen om niet nog meer last van je te krijgen, al helemaal niet na je dood.

Het telefoontje drukte me in ieder geval op het feit dat het verdriet, geen liefdevolle vader te hebben en daarom ook geen liefdevol afscheid, heel diep zit. Al mijn hele leven ben ik door jou in een rol gemanipuleerd die mij niet past. Ook niet die van de harde, afstandelijke dochter die haar vader aan zijn lot overlaat. Maar je laat me geen keus. Of krijg ik die stiekem nu toch? Verdwijnt die nare man en tovert de dementie een zachte kant in je naar boven waardoor ik gewoon kan zijn wie ik ben? Zorgzaam, liefdevol, duidelijk en oprecht zodat ik op een manier afscheid kan nemen die bij mij past. En nee, ik zal niet ineens van je gaan houden, dat zou masochistisch zijn. Maar laat mij het boek sluiten waarvan niemand een deel 2 verlangt.

Timekeeper toont schadelijke effecten psychisch geweld op jongeren

‘𝘋𝘰𝘰𝘳𝘥𝘢𝘵 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘪𝘯 𝘩𝘶𝘯 𝘫𝘦𝘶𝘨𝘥 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘰𝘵𝘨𝘦𝘴𝘵𝘦𝘭𝘥 𝘢𝘢𝘯 𝘱𝘴𝘺𝘤𝘩𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘭𝘥 𝘰𝘰𝘬 𝘪𝘯 𝘩𝘶𝘯 𝘭𝘢𝘵𝘦𝘳𝘦 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 ‘𝘪𝘬’ 𝘦𝘳𝘷𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘬𝘦𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘳𝘦𝘯𝘻𝘦𝘯. 𝘝𝘢𝘢𝘬 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘪𝘯 𝘳𝘦𝘭𝘢𝘵𝘪𝘦𝘴 𝘵𝘦𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘥𝘦 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘰𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬𝘩𝘦𝘪𝘥𝘴𝘴𝘵𝘳𝘶𝘤𝘵𝘶𝘶𝘳 𝘢𝘭𝘴 𝘥𝘦 𝘱𝘭𝘦𝘨𝘦𝘳 𝘷𝘢𝘯 𝘪𝘯𝘵𝘪𝘦𝘮𝘦 𝘵𝘦𝘳𝘳𝘦𝘶𝘳 𝘪𝘯 𝘩𝘶𝘯 𝘫𝘦𝘶𝘨𝘥.’                                                                                                                                    Gebi Rodenburg, psychologe uit ons netwerk vertelt in dit stuk over de impact van psychisch geweld. Zij keek in voor het magazine van Augeo, namens het Verdwenen Zelf, de Britse film #TimeKeeper. Wij zijn er blij mee dat er steeds meer aandacht komt voor  psychisch geweld, omdat de gevolgen voor slachtoffers vaak ernstig zijn en er nog veel onbegrip is in de samenleving.
Het aangrijpende verhaal van de film is gebaseerd op interviews met mensen die #huiselijkgeweld hebben meegemaakt en professionals die in dit gebied werken. De film werd gemaakt in opdracht van de Britse gemeente Lewisham, voornamelijk om het bewustzijn van het personeel, maar ook dat van de bredere gemeenschap te vergroten. Hij werd genomineerd voor een belangrijke Britse filmprijs. Bekijk de film (24.16 min, Engelstalig) en lees de reacties: https://lnkd.in/gDvmpdb. (trigger warning)

Lees verder “Timekeeper toont schadelijke effecten psychisch geweld op jongeren”

Een psychopaat maak je beter niet kwaad

Dit is een gastcolumn van Aurora

In de afgelopen jaren las ik veel over‌ ‌vechtscheidingen en sprak mensen die er zelf midden in zaten. En‌ ‌ik‌ ‌werd‌ ‌er‌ intens ‌verdrietig‌ ‌van.‌ Omdat de verhalen zo hartverscheurend zijn. Maar ook om een andere reden. Ik werd ook verdrietig omdat het me op vreemde wijze jaloers maakte. Was het bij mij ook maar zo, dacht ik vaak in stilte.

Bij‌ ‌vechtscheidingen‌ ‌kun‌ ‌je‌ ‌het‌ ‌met elkaar oneens‌ ‌zijn.‌ Verschrikkelijk‌ ‌oneens.‌ ‌Je‌ ‌kunt‌ ‌elkaar‌ ‌bevechten.‌ ‌Op‌ ‌zoek‌ ‌naar‌ ‌genoegdoening‌ ‌of‌ ‌gelijk.‌ Met‌ ‌advocaten, in een ‌rechtbank‌ ‌en‌ ‌over‌ ‌de‌ ‌rug‌ ‌van‌ ‌kinderen.‌ ‌Iedereen‌ ‌kan‌ ‌daar‌ ‌wat‌ ‌van‌ ‌vinden‌ ‌en‌ ‌zich‌ ‌ermee‌ ‌bemoeien.‌ Zodat‌ ‌de‌ ‌situatie‌ ‌gaandeweg‌ ‌steeds‌ ‌emotioneler‌ ‌en‌ ‌verwarrender‌ ‌wordt.‌ Maar… het lijkt tenminste op nog een gewone ruzie. En een gewone ruzie, dat begrijpen de meeste mensen. Daar kunnen we ons wel een beeld bij vormen.‌ Scheiden‌ ‌van‌ ‌een‌ ‌narcist ‌is‌ ‌anders.‌ Het‌ ‌zaaien‌ ‌van‌ ‌zoveel‌ ‌mogelijk‌ ‌verwarring‌  is het‌ ‌doel ‌van‌ ‌de‌ ‌narcist of psychopaat. Dat‌ ‌heeft‌ ‌hij‌ ‌nodig‌ ‌om‌ ‌zijn‌ ‌daden‌ ‌te‌ ‌verhullen‌ ‌en‌ ‌medelijden‌ ‌te‌ ‌verkrijgen van omstanders.‌ Een‌ ‌narcist (het kan ook een vrouw zijn) ‌heeft‌ ‌de‌ voortdurend de ‌aandacht,‌ ‌het‌ ‌medelijden‌ ‌en‌ ‌de‌ ‌verering‌ ‌van‌ ‌anderen‌ ‌nodig‌.‌ En zodra jij dat doorziet en daardoor het onderwerp van zijn woede wordt, dan kom je terecht in een wereld die zich bijna niet aan anderen laat uitleggen. Lees verder “Een psychopaat maak je beter niet kwaad”

Niemandsland

Dit is een gastcolumn van Luca

Het was halverwege 2017 en ik keek de film ‘3096 days’. Deze film raakte mij enorm, dagenlang was ik helemaal van mijn stuk, maar ik kon niet begrijpen waarom. Ik was te overgevoelig besloot ik toen. Ik kon gewoon nergens tegen en het ís ook een aangrijpende film. Dat ik ‘gewoon overgevoelig’ ben is inmiddels zo vaak tegen mij gezegd door mijn pa, maar ook door mijn moeder én mijn ex, dat ik dit ben gaan geloven. De boeken van Astrid Holleeder en de controversiële docu over Michael Jackson hebben mij later opnieuw ontzettend wakker geschud. Zoveel herkenning ineens. Ook dacht ik dat het voor mij geschreven was toen ik ‘Helen van sexueel misbruik’ las van Ivonne Meeuwsen. Ik was geschokt dat ik zoveel herkenning ervaarde, terwijl ik geen bewuste herinneringen had op dat moment. Zo diep was mijn zelf dus weggestopt.

Lees verder “Niemandsland”

Narcisme herkennen en er ver weg van blijven

Dit is een gastcolumn van Pieter

Ik lees hier alle verhalen over ervaringen met narcisten en herken er veel van. Met narcisten is niet samen te leven en toch doen mensen dat en houden het soms ook nog veel te lang vol. Maar als je leest hoeveel schade deze mensen oplopen zou ik wensen dat iedereen op tijd de narcist herkent om die dan te kunnen vermijden.

Eerst mijn verhaal; mijn vader was de baas in huis, dat liet hij regelmatig merken, bijv. als hij op TV naar sport wilde kijken werd de TV op een sportkanaal gezet ook al zaten wij midden in een film. Hij riep dan: ‘Ik breng hier het geld binnen dus ik bepaal waar we naar kijken’. Als we aan tafel zaten en hij morste eten, kreeg altijd één van zijn kinderen de schuld, ook al hadden we er niks mee te maken.

Lees verder “Narcisme herkennen en er ver weg van blijven”

Ik ben vrij!

Dit is een gastcolumn van Els

Ik ben een vrouw van 55 jaar, de jongste uit een gezin met drie dochters. Ik heb nooit begrepen waarom ik niet los kon komen van mijn ouders. Ik had het gevoel dat ik een zeur was die het altijd maar had over de moeizame relatie met haar ouders. Vriendinnen hoorde ik ook wel mopperen over hun ouders dus waarom deed ik toch zo moeilijk over de relatie met mijn ouders? Waarom altijd maar weer aan de onuitgesproken verwachtingen voldoen? Waarom me altijd verplicht voelen? Waarom altijd die schuldgevoelens? Waarom nooit goed genoeg zijn? Hoe hard ik ook voor ze in de weer was, het was nooit goed genoeg.

Lees verder “Ik ben vrij!”

Narcisme is onzichtbaar

Een gastcolumn van M over de onzichtbaarheid van narcisme en hoe de narcist ervoor zorgt dat zijn slachtoffers uit overleving zwijgen naar de buitenwereld.

Dit is een gastcolumn van M.

Narcisme is onzichtbaar. Dat is het grote probleem.

Ik woonde samen met hem. Hij veroverde mijn hart en dat van mijn drie jonge kinderen. Hij was intelligent, liefdevol, begripvol en had een engelengeduld. Hij was avontuurlijk, maar ook huiselijk. Hij was een levensgenieter en voelde zich vrij. Dat zei hij en zo leek het ook. Daar wilde ik graag wat van meenemen. Ik ben enorm verantwoordelijk en cijferde mezelf makkelijk weg voor alles en iedereen, zonder dat ik zeg dat ik een of andere gek ben, want zo is het ook zeker niet.

Lees verder “Narcisme is onzichtbaar”

Voelen is weten

Dit is een gastcolumn van Urnanna

Ik heb enorm diepe pijnen ervaren door te leven met een narcistische psychopathische vader, die me het liefst dood ziet in plaats van levend. Mijn vader heeft de keuze gemaakt niet meer te willen voelen, toen ging zijn licht uit. Het licht dat straalt uit het hart is afwezig bij hen die ijskoud geworden zijn.

Lees verder “Voelen is weten”

Besef

Dit is een gedicht van Jullia (16 jr)

Voor een opdracht van school moest ik een gedicht schrijven. De opdracht was maak een gedicht over iemand die je uit het oog verloren bent. Ik heb ervoor gekozen om over mijn vader te schrijven. Mijn moeder, zus en ik zijn bij hem weggegaan omdat leven met hem onmogelijk bleek. Dit is het gedicht dat ik schreef:

Besef

Op het aanrecht, strak tegen elkaar
Mijn zus en ik.
Instructies van ons pap.
Buiten vriest het dat het kraakt
Lees verder “Besef”

Wat er gebeurt als je achter het narcistische pantser kijkt


Dit is een gastcolumn van Vrije Vogel.

Mijn vader is een verborgen narcist, daar kwam ik 9 jaar geleden achter. Ik heb een blik geworpen achter zijn pantser. Hier kun je lezen welke verstrekkende gevolgen dat heeft gehad.

Korte schets van mijn achtergrond: toen wij 7, 9 en 13 jaar waren heeft onze vader onze moeder verstoten. Omgangsregeling na 2x gestopt, vechtscheiding van 4 jaar, wij zouden onze moeder niet meer zien. Er werd nooit meer over haar gesproken. Zij was ‘gestoord’, de vader was onze Redder. Wij lieten het wel uit ons hoofd de vader met ons verdriet te belasten, want hij had het al zo zwaar. De vader trouwde met de stiefmoeder en zij vormden samen één gesloten front. Lees verder “Wat er gebeurt als je achter het narcistische pantser kijkt”